Mini - 147

De volgende ochtend begon met een ontbijtje op bed. Joline maakte me lief en zachtjes wakker met een zachte zoen. “Hé lekkere minnaar… Overeind komen en genieten van een uitgebreid zondagochtendontbijtje.” Ik keek naar haar. Ze had nog steeds haar witte onderjurkje aan en haar nylons. “Schat, je ziet er vreselijk sexy uit…”
Ze kneep haar ogen iets samen en er kwamen rimpeltjes langs haar neus. “Dat is de bedoeling ook, Cornelis Jonkman. Ik ga je vreselijk verleiden om je daarna te misbruiken.” Ik stond op. “Even naar het toilet…”

Joline pakte mijn hand. “Niks ervan. Hier blijven jij en braaf je thee en sinaasappelsap drinken. Daarna blijf je nog even liggen en dan gaan wij samen leuke dingetjes doen in de badkamer.” Haar ogen schitterden, ze trok me op bed naar zich toe en fluisterde: “Ik sta ook op springen, schat. En daar wil ik samen van genieten…” Ik keek haar aan en ze bloosde. “Joline Boogers, je bent een heerlijke sexy vrouw. Kom hier!” Ik trok haar naar me toe en knuffelde haar langdurig.
Op een gegeven moment maakte ze zich van me los. “Nu stoppen, Kees… Anders kunnen we dit bed opdweilen.” Ze lachte verleidelijk. “Nog een uurtje wachten, lover. En dan gaan we helemaal los. Nu lekker ontbijten.” Met tegenzin liet ik haar gaan. “Dat uurtje zal wel een mensenleven lang duren… Mariëtte heeft gelijk.” Ze lachte. “Niet miepen, Kees. Eten.” Ze gaf een snel zoentje op mijn wang. “En drinken, schat…” Ik gromde. “Heks.” Ze giechelde en zette de TV aan. “Even kijken wat er in de wereld aan de hand is.”

WNL op Zondag was bezig. We vielen midden in een onderwerp over de wispelturigheid van de Nederlandse economie. De presentator maakte een rondje langs de aanwezigen aan zijn tafel en plotseling zaten we beiden recht overeind: een van de gasten was pa de Rooij! “Meneer de Rooij, als woordvoerder het midden- en kleinbedrijf in Nederland… Wat is uw mening? Wordt onze economie stabieler of gaan we onze oren steeds meer laten hangen naar buitenlandse economiën?” Hij keek zelfverzekerd rond. “Ik ben van mening dat Nederland minder afhankelijk moet zijn van het buitenland, als het gaat om onze economie. We produceren enorm veel, we exporteren enorm veel, maar onze binnenlandse markt…” Hij hield een betoog wat op zich vrij logisch klonk, maar de Bachelor Economie die naast me zat gromde af en toe “bullshit!”, “Wat een kletskoek!”
Ik keek naar Joline: In haar sexy onderjurkje, haar lange benen vrijwel helemaal zichtbaar, maar met een gezicht wat in de stand ‘onweer’ stond. Ik schoot in de lach. “Je zou in deze outfit moeten aanschuiven bij Rick Niemann, schat en de discussie met de Rooij aangaan. Wedden dat de camera 100% van de tijd op jou gericht is?” Ze proestte het uit. “Ja, vast. Pa de Rooij zou geen seconde in beeld komen… Maar nu even stil; laten we luisteren wat hij verder te roepen heeft.”

De Rooij was ondertussen verder gegaan met zijn monoloog. “… een voorbeeld hoe Nederland is doorgeschoten: Ik was ondernemer. Heb een aantal bedrijven met eigen handen en hulp van toegewijde medewerkers uit het niets opgebouwd. Van kaal staal maakten mijn medewerkers mooie produkten. Op elk produkt wat ik verkocht moest de consument 21% BTW betalen. Weet iemand van u nog wat de letters BTW betekenen? Belasting Toegevoegde Waarde. Oftewel: ik accepteerde het ondernemersrisico, produceerde, werkte keihard en wat doet de staat? He-le-maal niets, maar incasseert over elke euro die de consument voor mijn produkten moet betalen 21 eurocent. 21 Cent waar de staat niets voor hoeft te doen. En wij ondernemers? Wij moeten belasting betalen over álles wat we doen: grond kopen, bouwen, machines kopen, grondstoffen… En als we personeel aannemen moeten we premies afdragen over hun salaris, een deel van hun pensioen betalen, hun salaris doorbetalen als ze ziek zijn… Allemaal rotsvast geregeld in wetten die steeds ingewikkelder worden. En de consument klaagt dat de Nederlandse ondernemers zo duur zijn, en dat ze hetzelfde produkt beter en goedkoper in China kunnen kopen… Op deze manier maken we Nederland compleet kapot. Bedrijven trekken en masse weg uit dit land. Dááág bloeiende economie. En dat allemaal onder een regering waar de VVD, de partij van en voor ondernemers, de scepter zwaait.”

Een van de andere deelnemers aan de discussie, een dame, wierp tegen: “Goed verhaal, meneer de Rooij, maar u slaat één ding gemakshalve over. Die sterke positie van Nederland is te danken aan het feit dat onze opeenvolgende regeringen behoorlijk hebben geïnvesteerd in scholing, infrastructuur. stabiele energievoorzieningen, Rotterdam, Schiphol, een goed bevaarbare Waal en Rijn, een prima wegennet, ICT… Allemaal zaken waardoor u uw goederen makkelijk naar het buitenland kunt exporteren. In Burkina Fasso kunnen de mensen, na een stukje opleiding vast ook uw produkten maken, maar het ontbreekt daar totaal aan de infra die wij hebben. Dus die produkten blijven daar in het magazijn liggen. Denk dáár eens over na. Nog even los van het feit dat de medewerkers daar geen cent krijgen als ze ziek thuis zitten. Om maar niet te spreken over een compleet corrupte overheid. Wilt u dát soms?”

De Rooij keek geërgerd. “Wat een onzin. Die infra, die scholing en al die andere zegeningen zijn betaald door ondernemers. Mensen zoals ik. Via al die belastingen die ik zojuist noemde. Zonder mensen zoals ik lag dit land nog steeds in puin en zag het er net zo uit als in 1945.”
Een andere gast mengde zich fel in het debat. “De Rooij, wat je nu zegt is klinkklare onzin. Populistisch gezwets. Het zou het goed doen op een bijeenkomst van de PVV, maar niet in een serieus praatprogramma. Ooit gehoord van het fenomeen “Marschallhulp”? Dát, meneer, is de grootste boost geweest voor de wederopbouw van dit land. Aardgasbaten, ook zoiets. Heeft vrijwel geen enkele ondernemer iets voor hoeven doen en het geld stroomde met bakken binnen en werd uitgegeven aan onder andere subsidies voor ondernemers om te groeien en te innoveren. Kortom: kom me niet aan boord met je verhalen over de zielige, keihard werkende ondernemer, want dat is onzin. Keihard werkend? Ja, de meesten wel, maar zielig? Nee. De meeste ondernemers sluizen hun geld veilig weg in holdings, zodat, mocht er iets mis gaan, zij buiten schot blijven. Jij toch ook?”

Hij gromde iets onverstaanbaars, keek zijn opponent vuil aan, stond op en zei: “De aanwezigen hier blijken niet op de hoogte te zijn van de daadwerkelijke staat van dit land. Ik zie niet wat mijn aanwezigheid hier verder voor nut heeft. Ik kan m’n tijd beter gebruiken.” Niemann probeerde nog iets te redden. “Kom kom, meneer de Rooij, u kunt niet met droge ogen beweren dan twee hoogleraren economie van Nijenrode onzin beweren. En ook de secretaris-generaal van het ministerie van economische zaken heeft haar positie niet te danken aan het feit dat ze goed kon borduren; ze is, en dat weet u net zo goed als ik, een van de CEO’s geweest van een internationaal bedrijf wat nog steeds prima omzetcijfers laat zien. Ga zitten en neem uw verlies.”
De Rooij deed zijn microon af, schudde het hoofd en liep buiten beeld. Een van de gasten merkte droogjes op: “Tot zover de heer de Rooij, een van de vooraanstaande figuren binnen MKB Nederland. Ja, het is slecht gesteld met Nederland…” Vaag op de achtergrond klonk een woedende kreet. Niemann draaide zich om en zei: “Meneer de Rooij, ú bent uit deze discussie gestapt. Wilt u dan niet proberen achteraf nog uw gram te halen door te gaan schelden? Dank u wel. Dames en heren, sorry voor dit incident… We gaan verder met het volgende onderwerp…”

Joline zette de TV uit. “Zóóó… Die kreeg ‘m even om de oren. Ik ken een van die lui van Nijenrode. Ooit een paar colleges van gehad. Ik heb nog nooit zoveel waar voor m’n studiegeld gehad als tijdens die uren. Briljante vent… Hé meneer Jonkman, wat kijk jij kwaad!” Ik gromde. “Met de kennis die wij nu hebben, afgezet tegen de uitspraken van meneer heb ik nog veel meer zin om hem ongenadig op z’n flikker te geven. Premieafdracht, ziektekosten doorbetalen, pensioen? Meneer sjoemelde met alles! CAO’s? Had hij maling aan. Haalde massaal arbeidsmigranten uit Polen, en toen die te duur werden, uit Roemenië. Zette ze met acht man tegelijk in een krakkemikkige eengezinswoning tegen een schofterig hoge huur. Werden ze ziek? Jammer dan. Niet werken staat gelijk aan geen huisvesting. Pensioen? Wat is dat? Nee, ik ga meneer hier morgen keihard mee confronteren. En weet je Joline: ik geef hem een week om zichzelf terug te trekken uit al z’n bijbaantjes en zichzelf aan te geven bij de politie. Een week en geen seconde meer. Doet hij het niet, dan doen wij het. Wát een schijnheilige lul…”

Joline schudde haar hoofd. “Nee, dat doe je niet, Kees. Ja, je gaat morgen de confrontatie met hem aan, maar je laat hem door Wilma’s maatschappij fileren. Anders komen Fred z’n activiteiten aan het licht en dat wil ik niet. En als Wilma’s maatschappij bezig is, kijkt het Openbaar Ministerie meteen mee. Wij gaan straks Fred en Wilma weer even bellen. En nu verder eten. Je croissants zijn koud geworden, en je thee ook.” Ze lachte liefjes. “Die thee heb je straks nog hard nodig…” Ik stond op. “Ik zet de broodjes nog wel even in de oven. En er is toch nog thee in de thermoskan?” En met een knipoog: “Kouwe thee mot ik niet. Daar moet ik altijd vreselijk van plassen.” Joline schoot in de lach. “Kom hier, mafkikker!”
Ze omhelsde me. “Wij gaan zo meteen lekkere spelletjes doen, Kees…” “Ik zie er naar uit, schoonheid. En nú loslaten, anders gaan er dingen nu al fout!” Ik sprong uit bed en nam de broodjes mee naar de keuken. Terwijl die weer warm werden dacht ik na over het ‘optreden’ van Pa de Rooij. Wát een huichelaar… Maar goed: Joline’s idee was wellicht veel beter dan het mijne; zo kon Fred mooi uit de picture blijven. Eerst alleen de confrontatie aangaan, daarna Wilma erbij als ze er ten minste zin in had en vervolgens de politie. En dan zou meneer meteen afgevoerd worden.
Maar… dan moest Wilma’s maatschappij eerst over de brug komen met harde bewijzen. Iets voor straks. Nu nog te vroeg om Wilma en Fred lastig te vallen. Wie weet waren ze aan het douchen… Ik moest grinniken. De oven meldde dat de broodjes warm waren en met vier broodjes in een warme, overdekte schaal liep ik terug, de slaapkamer in. Joline zat nog op bed, maar had ondertussen haar lange, rode jurk aangetrokken. Ik keek haar vragend aan en ze bloosde een beetje. “Deze jurk is lekkerder bij vochtige spelletjes, Kees. En de nylons zijn verwisseld voor een mooie bodystocking… Met een gat er in.” Ze keek ondeugend. “En een spannend Frans vlinderbroekje…” Ik knipoogde naar haar. “Wat een lekkere ideeën heb jij…”

Op bed, na het eten, kroop ze even tegen me aan. “Vind je me niet gek?” Ik kuste haar, keek haar aan en zei: “Lieve schat: jij vindt dit opwindend; ik minstens net zo. Ik ben gek op jou. Je humor, je verstand, de manier waarop je me in het gareel houdt, me helpt bij moeilijke momenten… Maar net zo goed op je sexy lichaam, je heerlijke geile spelletjes, je lingerie en de manier waarop je mij telkens weer weet te verrassen…” Joline keek me aan. “Hier heb ik in mijn studentenkamertje héél vaak over gefantaseerd, Kees… Een knappe kerel die meedoet in mijn sexuele voorkeuren en me niet gek vindt.” “Jouw voorkeuren komen grotendeels overeen met de mijne, schoonheid. En als er dingen zijn die niet overeenkomen: geen taboe’s. En als je ergens geen zin in hebt of vies vindt: eerlijk zeggen.” Ze gaf een tevreden brommetje. “Zo houden wij het wel uit tot de Bingo, Kees.”
Ik schrok even. “Moeten we het zolang ophouden, schat? Ik weet niet of ik dat volhoud…” Ze schoot in de lach, maar verkrampte meteen. “Oeps… Geen grapjes meer, Kees. Dan gaat het voortijdig fout.” “Ben je nat?” Ze kroop weer tegen me aan en knikte, haar hoofd op mijn schouder. “Een beetje…” Ik tilde haar kin op. “En hoe voelt dat?” Ze glimlachte. “Even schrikken… Maar nu wel lekker, zo’n natte panty tegen mijn geile kut.” Ze zei het zonder de aarzeling die ze eerder wel had als ze geile woordjes zei. Ik pakte haar hand. “Kóm. Ik wil je over me heen voelen plassen. Lekker aan je geile kut likken. Je panty, je slipje en je jurk nat voelen worden… hard over jou jou heen plassen…”
Haar ogen werden groot. “Geil…” We liepen de badkamer in. Ik deed de stop in het bad, tilde haar op, zette haar in het bad en deed de zonwering dicht. Met de deur naar de slaapkamer open was het schemerig in de badkamer.
“Ik wil baden in jouw heerlijke vocht, Jolientje...” “En ik in dat van jou, Kees. Lekkere natte, geile sex.” Ik kuste haar, mijn tong diep in haar mond. Ze pakte mijn handen en legde die op haar jurk, tussen haar benen. “Betast me! Ik ben van jou! Helemaal… Ik wil alles met je doen wat we lekker en geil vinden. Hoe natter hoe beter…” Ik trok haar jurk omhoog. “Even dat geile broekje voelen… Oh, dat is al lekker nat! Ze knikte en wreef zich tegen me aan. “En als je zo doorgaat, wordt het nog veel natter…” Ik drukte plotseling op haar onderbuik en Joline schrok. “Ahhh…”
Ik voelde nieuw, warm vocht over mijn hand stromen. Ik streelde tussen haar benen. “Luister eens goed… Hoor je jezelf lekker soppen?” Ze knikte, haar ogen dicht. “Er komt… er komt zo meteen nog veel meer…” Ik pakte het krukje wat in de badkamer stond en zette dat in het bad. “Ga maar lekker zitten.” Toen Joline zat, ging ik op m’n knieën voor haar zitten. “Maak me nat, lieve schat! Ik wil het voelen… proeven…” Joline keek me verlangend aan. “Wil je dat écht?” Ik knikte. “Wat ben jij een heerlijke vent… Kom onder mijn jurk! Lekker intiem… Voel me, streel me en laat me lekker over je heen plassen…” Ik trok haar wijde jurk over me heen en Joline legde haar benen op mijn schouders. Ik betastte haar natte slipje en ze kreunde. “Iets hoger schat… Wrijf lekker over mijn clit! Lekker snel… dan kom ik zo meteen heerlijk klaar!” Ze reed tegen mijn vingers op en duwde toen mijn hoofd tegen haar natte slipje.

“Lik me! Lik m’n clit! Ohhh…. Ja, lekker… Kees, ik ga vreselijk klaarkomen… Nog… even…doorg…JA! Lekker! Ik ….” Ze hijgde, kreunde en ik proefde haar geile vocht. “Jolientje… Zo lekker…” Ze hijgde: “In je mond nemen, Kees… Niet doorslikken, maar geef het aan mij! Lekker samen delen…” Ik kwam even later onder haar jurk vandaan met mijn mond vol van haar geil. Joline stond snel op, zette het krukje uit het bad en ging liggen. Haar ogen schitterden. “Geef het aan me… Lekker mee spelen…” Ik ging naast haar liggen, kuste haar en liet haar eigen vocht langzaam in haar mond lopen. “Hmmm….” was haar reactie. Ze trok mij naar zich toe, kuste me en gaf me haar vocht terug. “Heerlijk geil, Kees… Geef het me nog een keer en kijk wat ik ermee doe.” Weer kusten we en toen ik me terugtrok kwam ze overeind en liet ze haar eigen vocht over haar jurk druipen, precies op haar borsten. Daarna kneedde ze haar tepels hard en kreunde.
“Doe m’n slipje uit…” Ik trok haar kletsnatte slipje langzaam uit, streelde ermee over haar benen. Ze genoot ervan. “Ga liggen en geef aan mij…” Ze pakte het slipje aan en legde het op mijn hoofd, mijn mond precies op het kruisje. “Kus me… Lekker tongen… samen proeven…” Onze lippen raakten elkaar door de dunne stof heen en onze tongen likten ook langs en over elkaar. De geur van haar geil bedwelmde me. “Oh… Dit is zó geil, Joline…” “Ik ga je nog veel geiler maken, lekkere vent…”Ze wreef haar lichaam tegen me aan en een paar seconden later voelde ik haar plassen. “Oh… Ik laat me helemaal leegstromen schatje… Lekker over jou heen…” “Jolien! Ik hou het niet meer! Ik kom zo klaar!” Ze kuste me hevig. “Kóm maar! Lekker klaarkomen tegen je meisje aan… Laat je gaan, Kees! Genieten…” Verder zei ze niets meer; haar tong schoot mijn mond in en haar warme, natte lichaam streelde me overal. Ik kon het niet meer tegenhouden, ook als ik het gewild had: ik kwam hevig klaar, zo hard dat het bijna pijn deed. Ik greep Joline tussen haar benen en betastte haar hevig. Ze hijgde: “Kom maar… Lekker spuiten tegen je geile meisje aan…”

Een minuut later ontspande ik me. Ik keek ik twee lieve, blauwe ogen. “En…?” Ik kuste haar. “Je bent zo heerlijk… Ik hou van je!” Haar lippen plooiden zich in een glimlachje. “Goed zo jochie… Lekker mee doorgaan. Dat bevalt mij wel.” Nu pas voelde ik de druk op mijn blaas. “Jolientje… Nu moet ik toch écht óók…” Ze trok haar druipende jurk omhoog en spreidde haar benen. “Lekker tegen mijn poesje plassen, Kees. Daar geniet ik van! Toe maar…” Ze kuste me en wreef zich tegen me aan. Ook al zou ik gewild hebben: ik kon het niet tegenhouden en even later spoot ik tegen haar poesje aan. Dat was voor haar teken om klaar te komen; haar ogen gingen wijd open en ze kreunde: “Dit is zóóó geil… Hier moet je uren mee doorgaan, schatje…” Ze schokte en kreunde terwijl ze hevig klaarkwam. Toen ik leeg was, waren we beiden even ‘op’ en lagen naast elkaar te knuffelen. “Kom Kees. Zet de kraan eens aan; dit wordt een beetje oncomfortabel.” Ik trok de stop uit het bad. “Even wat weg laten lopen, liefje…”
Daarna ging de stop er weer in en de kraan aan. Joline gooide er wat badschuim in en langzaam maar zeker steeg het water, terwijl wij lekker lagen na te soezen. Joline streelde me met haar benen en ik streelde zachtjes haar borsten, door haar jurk heen. Ze maakte goedkeurende geluidjes en liet haar tong over mijn lippen glijden. “Kees…?” “Jolientje…?” “Kan jij alweer?” “Voel eens, schoonheid… Je zit me vreselijk op te winden met je lekkere geile benen.” Ze giechelde. “Dan kom ik lekker op je liggen…” Ze ging overeind zitten en trok haar jurk uit en legde die naast het bad. De bodystocking gaf haar slanke lichaam een erotische glans. “Joline… Wat ben jij mooi…” Ze kuste me zachtjes. “Jij ook schat. En héél lekker. Kóm!” Ze gleed ruggelings op me en spreidde haar benen.
Ze leidde mijn paal in haar poesje. “Hmmm…. Lekker stevig! En je wrijft nu tegen de andere kant aan… Da’s ook heel lekker.” Ze keek me aan. “Mag ik mezelf lekker strelen als jij me zachtjes neukt?” Ik kuste haar. “Je weet dat ik daar héél erg van geniet, schat. Verwen jij jezelf maar, dan streel ik je mooie borsten. Nu is het jouw beurt om lekker te genieten.” Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder. “Dat gaat lukken, liefje…” Ze legde haar handen op haar schoot en begon zichzelf te strelen. Ik verwende haar borsten; strelen, af en toe een kneepje in een tepel en dan weer zachtjes en teder strelen.
En ondertussen ging mijn paal langzaam in haar op en neer. “Oh… Kees, dit is zó lekker… Jij lekker in me, mijn vingers op mijn klitje, jouw handen op mijn tieten…” Ik kuste haar. “En ik heb het mooiste uitzicht te wereld, schat. Een prachtige vrouw die geniet, die ik lekker mag verwennen en die mij verwent…” Ik stootte een keertje hard en diep in haar en Joline schrok. “Ahhh… Dat deed bijna pijn, schat… Maar lekkere pijn… Maakt me nóg geiler…” Ik kneep in haar tepels. “En dit dan?” Ze schokte en kneep even in mijn paal met haar spiertjes.
Zachtjes hoorde ik: “Lekker… U mag me pijn doen… Ik ben uw geile neuksletje… Meester…” Ze draaide haar hoofd en keek me aan. “Doe het! Ik ben van jou! Laat me dat voelen!” Ik kneep weer in haar tepels en ze schoof nu snel en hijgend over me heen. “Ik ga lekker in je spuiten, geil teefje van me. Je natte kutje helemaal opvullen met mijn zaad…” Ze hijgde nu. “Mag ik klaarkomen, meester?” Ik kneep weer in haar tepels. “Nee. Je houdt het maar tegen, anders krijg je straf. Dan sla ik hard op je clit en knijp ik gemeen in je borsten. Nog véél gemener dan…”

Ik pakte een tepel tussen de nagel van mijn duim en m’n wijsvinger en kneep langzaam maar zeker steeds harder. “Ohhh…. Dat doet…” “Handen weg bij je kut!”, fluisterde ik in haar oor. Huiverend gehoorzaamde ze. “Benen zo wijd mogelijk en je ogen dicht!” Weer kneep ik in een tepel en meteen daarna sloeg ik op haar poesje. “Ahhh…. Meester, ik deed toch niets fout?” Weer volgde een klap en een kneep en Joline kneep haar poesje samen. “Meester, ik ga komen… Please, mag ik?” “Nee. Pas als ik het zeg.” Ik drukte me iets op, zodat haar benen en haar poesje boven water kwamen. “Geil gezicht zo… Jouw kut helemaal open… Helemaal van mij!” Wéér een tik en toen klapten de stoppen bij Joline: Haar spiertjes trokken samen, ze schokte hevig en haar orgasme overviel haar. Meteen neukte ik haar sneller en harder: Doordat ze verstrakte voelde haar poesje aan als een fluweelzachte klem om mijn paal. “Ik ga in je spuiten, meisje… Lekker geil zaad in je kut spuiten… Als straf omdat je klaar kwam!” Ze antwoordde niet, was nog helemaal ‘weg’ in haar orgastische roes. Ik begon aan de eindsprint: betastte haar borsten en tikte nog een keer op haar klitje, nu wat zachter. Joline kreunde. “Geef het me, Kees… Spuit in je geile sletje!”
Ik voelde mijn ballen samentrekken. “Jolientje… Lekkere geile meid…” Ze trok haar benen tegen haar borst en kreunde: “Spuit dan! Diep in mijn lekkere …” Het laatste woord kwam niet meer over haar lippen: Ik drong diep in haar en spoot tegen haar baarmoedermond aan. Joline gilde! “JAAA!!! Lekker! Ik voel je helemaal… Zo lekker! Ik kom wéér! Nóg een keer Kees….” Na een paar stralen zakte ik omlaag, helemaal op. Een loomheid trok vanuit mijn benen op en ik verslapte totaal. “Heerlijk, Joline… Je bent zó heerlijk…” Ze kuste me. “En jij, lieve Kees, jij bevredigt me helemaal… Zo lekker als je in me spuit…”
We rustten een paar minuten uit en toen gleed ze van me af. “Kom, lekkere lover. Uit bad, lekker even afdouchen en dan aankleden. Zien wat we de rest van de dag gaan doen.” Ik zuchtte. “Als je maar niet wilt gaan hardlopen. Als ik nu een coopertest moest gaan open zou ik hooguit 500 meter halen en dan als een zak strooizout in elkaar zakken.” Joline giechelde. “Dan heb je ten minste nog wat nuttigs gedaan vandaag, liefje…” Een zoentje volgde. “Je blijft een blonde heks.” Ze knikte. “Met een heerlijke bezemsteel. De steel van Kees. Kom, douchen!”

Een halfuurtje later zaten we met nog natte haren in de woonkamer, Joline tegen me aangeleund, allebei met een boek op schoot en een kop koffie voor ons. Joline studeerde, ik was verdiept in de vuurleidingscomputer van het Amerikaanse slagschip New Jersey. Een wonder van mechanische techniek: door middel van tandraderen, wormwielen en elektromotoren werden alle variabelen van het eigen schip en het doel ingevoerd: eigen snelheid en richting, snelheid en richting van het doel, temperatuur, windsnelheid en -richting, luchtdruk, soort granaat en nog een aantal andere gegevens. Die werden verwerkt tot schootsrichting, elevatie, voorhoudhoek en spreiding van de granaten.
Als dat allemaal klopte, en dat binnen een paar seconden, gingen die gegevens naar de drie grote geschutstorens. Daar voerden de torenbemanningen die gegevens in, en als zij daarmee gereed waren gaven ze dat door aan het vuurleidingscentrum door een lamp te laten branden. De vuurleider kon dan kiezen voor een salvo van alle negen kanons tegelijk, of het vuur in tijd iets spreiden. Als hij voor een salvo koos en alle negen kanons tegelijk vuurden, maakte het schip een schuiver. De bemanning moest zich dan vasthouden, anders werden ze van de sokken gegooid. Aan dek mocht niemand staan, anders zou hij overboord geslagen worden door de luchtdruk. Ik pakte mijn telefoon om een snelle berekening te maken...

Hé… een voicemailbericht. Ik tikte 1233 in en luisterde. “Drie Romeo, hier Foxtrot. Bel me.” Hmmm, dat beloofde niet veel goeds. Voor de zekerheid pakte ik mijn ouwe telefoon, een Nokia, en belde Fred. Het was duidelijk dat hij dit nummer niet kende. Met een neutraal: “Hallo?” nam hij op. “Foxtrot, hier drie Romeo, over.” Het was even stil. “Spel de naam van onze juriste in het Nato-spelalfabet.” Ik fronsde. Hij wilde geen risico nemen. “Alfa november golf echo lima India quebec uniform echo.” Er klonk een lach. “Prima, Kees.” “Waarom dat SMS'je, Fred?”

Hij vroeg: “Kun jij vrijuit praten?” “Ja. Joline zit naast me.”
“Mooi, het gaat haar ook aan. Jullie krijgen vanavond bezoek. Ongewenst bezoek. Mijn systeem onderschepte een telefoontje van pa aan een vriendje van ‘m. Met de volgende inhoud: “Ik heb een klus voor je. Ga vannacht naar Veldhoven en neem daar alle computers die je vindt mee. En alle fototoestellen en telefoons. Er mag niets digitaals achterblijven. En als ze problemen maken: je hebt de vrije hand. Zorg maar dat ze het te druk hebben om aan iets anders te denken dan de inbraak.”
Ik floot. “Da’s wel héél dapper. En nu?”
Fred had er duidelijk langer over nagedacht dan ik. “Twee mogelijkheden. Eén: je laat je bezoekers komen en trakteert ze op een lading lood, ook uit die buks met dat rose strikje, of twee: je rijdt naar pa toe en zet hem een beetje onder druk om die opdracht in te trekken. De eerste optie geeft rotzooi op je vloer, de tweede optie maakt jou tot agressor. Geen fijn plan.”
“Dan maar rotzooi op de vloer, Fred.” “En dat rose strikje… Daar krijg je spijt van!”, riep Joline. Hij grinnikte. “Ik wist dat je zou reageren, schoonheid. Kees, als je wilt dat ik kom logeren, moet je het zeggen.”
“Fijn dat je jezelf zo subtiel uitnodigt, bud. Natuurlijk ben je welkom.” Joline riep: “En neem Wilma maar mee, als ze ten minste wil!” “Ja, ik wil”, hoorden we op de achtergrond. “Dat klinkt vrij geroutineerd, Wilma… Heb je die zin vaker uitgesproken?” Fred gromde. “Waag het niet om dat te ontkennen, trutje…” Wilma giechelde. “Ja. Twee weken geleden. Maar daar hebben we het straks wel over. Jongens, wij hadden al ingepakt, we komen er aan. Tot over een uurtje!”

We verbraken de verbinding en keken elkaar aan. “Nou lekker dan… Zitten we wéér met bezoek opgescheept!” Joline keek me aan. “Niet miepen, Kees. We hebben ons sexquotum voor vandaag ruimschoots gehaald, dus…” Ik knuffelde haar. “Met jou in huis is er geen sprake van een sexquotum per dag, schoonheid. Als de natuur het toeliet, zou ik je wel 24/7 willen bespringen.” Joline trok een zuinig gezicht. “Ben ik blij dat de mannelijke anatomie dat niet toelaat, behalve met pilletjes… En nee, die pilletjes komen hier niet naar binnen, meneer Jonkman!” Ze lachte even, maar keek toen weer ernstig.
“Oké, even een plan de campagne… De restanten van ons losbandige leven opruimen, daarna zorgen dat de bank slaapklaar is en kijken of er genoeg voer in huis is. Buksen nakijken… Kunnen we ze nog ergens op korte afstand inschieten, Kees?” Ik knikte. “Ja. Op het balkon. Ik heb een goeie kogelvanger. Als we in de hal knielen kunnen we, met de deuren open tot maximaal 14 meter schieten. Da’s meteen de maximale afstand hier in huis, dus een treffer op 14 meter is ook een treffer op kortere afstand. En geen hond die er last van heeft.”
Joline keek grimmig. “Mooi. Dan doen we dat eerst.” Ik haalde de kogelvanger uit de studeerkamer en zette hem op het balkon. Een dikke plank er achter; stel dat een kogeltje miste, zou die in de plank inslaan. Daarna knielden we in de hal: Joline schoot eerst een magazijn leeg. De kogeltjes maakten één ruw gat op de scheiding tussen de acht en de negen, vlak onder de tien. “Iemand die hier onaangekondigd binnenkomt krijgt er spijt van, Kees…” Ze keek grimmig en verving de kaart voor een nieuwe. We liepen weer naar binnen en op de drempel van de deur tussen kamer en hal draaide ik me bliksemsnel om, plofte op één knie en schoot binnen dertien seconden het magazijntje leeg. De tien en de negen werden compleet uit de kaart gerukt. “Héél veel spijt, schatje…” Joline stond tegen de muur gedrukt. “Gatverdamme… Ik schrok me dood. Pas bij het tweede schot had ik door wat je deed. Kees Jonkman, jij bent een gevaarlijke vent…”

Ik ontlaadde de buks, legde het ding neer, stond op, omhelsde haar en fluisterde zwoel in haar oor: “Vanochtend in het bad, had je bij het tweede schot allang door wat ik deed liefje…” Ze schoot in de lach. “Ja, da’s waar. Kom, magazijnen weer vullen.” Ik nam even later beide luchtcylinders mee naar beneden en vulde ze tot het maximum van 200 Bar. “Zo, da’s één. Twee: even de badkamer opruimen.”
“Doe ik wel, Kees. Als jij nu eens de voedselvoorraad gaat inspecteren…” We waren even bezig. Joline zette koffie, ik inspecteerde de slaapbank op ongerechtigheden, haalde het plastic zeil uit de logeerdouche en maakte daar nog even schoon.
“Zo… Laat het gewenste bezoek maar komen!”