Mini - 149

Beste lezers, het duurde even. Momenteel zit ik weer even in het buitenland; minder tijd om te schrijven.
Lange dagen, druk, 's avonds afgepeigerd op een hotelbed ploffen en meteen in slaap donderen...
Enfin, nog een weekje, zijn we daar ook weer klaar mee. Dus ook de volgende aflevering kan even op zich laten wachten. Groet, Keith,

Eenmaal in de bebouwde kom van Veldhoven maakte ik Joline wakker. We gingen nog even de supermarkt in en reden toen door naar huis. “Jij kookt vanavond, Kees!” “Is goed hoor… Je kunt weinig verzieken aan een blik Suzi Wan.” Er kwam geen commentaar, behalve: “Ik ga in bad. Even opwarmen.” Een halfuurtje later vond ik haar slapend in het bad.
“Hé Babe… Take a walk on the wild side…” Zonder ook maar één vin te verroeren kwam het antwoord: “Heb ik gistermorgen al gedaan…” Ik kuste haar blonde haren. “Kom… Over tien minuten is het eten klaar en verwacht ik mijn freule in een feestelijk gewaad aan de dis.” “Een slobberpyama zul je bedoelen. Eten, even uitbuiken en dan slapen, Kees.” Ze deed haar ogen open. “Maar dank je wel dat je gekookt hebt. Ik kom er aan.”

Een kwartier later zaten we te eten: inktvisringen, aardappels, worteltjes, botersaus. “Ik begrijp niet dat we dit thuis nooit aten, Kees. Die inktvis is heerlijk!” “Als ik het recept hiervan eens in de onderhandelingen met jouw moeder gooi… Misschien krijg ik dan wel meer lekkere recepten van haar los. Puddinkjes of zo.” Joline gniffelde. “Je kunt het proberen, wie weet trapt ze er in.” Na de koffie hees Joline zich overeind. “Het lag niet in de planning, maar ik ga het toch nog een uurtje doen: studeren, Kees.” “Goed plan. Ga ik ook doen. Negen uur stoppen en richting slaapkamer?” Ze knikte. “Als ik vóór die tijd ten minste niet met m’n hoofd op m’n toetsenbord lig…” “Ik toeter je wel macho wakker, lieve schat…”
En na een uurtje stevig loopjes en riedeltjes ingestuurd te hebben, liep ik de hal in, deed de deur van de studeerkamer op een kier en blies het signaal ‘Reveille’. Joline rukte de deur verder open. “Kees! De kinderen slapen!” Ze wees op haar buik. “Nou ja… potentiële kinderen dan. Verdorie…” “Als al die potentiële kinderen van jou daadwerkelijk kinderen willen worden, ga jij het druk krijgen, dame…” Ze snoof. “Dat lijkt me sterk. Als jou zwemmertjes net zo snel zwemmen als jijzelf, vraag ik me af of er ooit kinderen geboren gaan worden, Kees Jonkman!”
Ik tikte op haar neus. “Als jij met de pil stopt, ga je wat beleven, liefje… Ik hoef maar naar je eierstokken te kijken en je bent al zwanger.” “Bluf. Een half jaar geleden kon jij het woord ‘zwanger’ nog niet eens spellen, laat staan dat je wist hoe je die toestand bij een vrouw teweeg kon brengen. En nou die toeter opbergen, afsluiten en met mij mee naar bed.” Ze borg haar laptop in haar tas op en zette die klaar voor de volgende dag. Ik sloot uiterst nauwkeurig af (het gat in het keukenraam was ’s middags al gemaakt, na een telefoontje met de voorzitter van de VvE) en legde mijn telefoon, met het videoalarm op standje ‘luid en duidelijk’ klaar op mijn nachtkastje. Joline keek vragend. “Stel dat een van de andere vriendjes van Justicia verhaal komt halen…” Ze haalde haar schouders op. “Dan krijgen ze dezelfde behandeling als hun voormalige chef. En nu licht uit en slapen, Kees.”
“Jawel Freule. Gaat u morgen weer als uw charmante zelf naar het werk? Oftewel een leuke rok, mooie panty en op hoge hakken? Dan kan ik daar alvast over fantaseren vannacht…” Er klonk een brommetje naast me. “Misschien. Als je braaf bent en niet teveel ligt te zagen.” Plotseling werd mijn gezicht bedekt met blonde haren. “Hebben we wéér gefikst, Kees. Een inbreker in z’n nekvel gegrepen en achter tralies en de Rooij ook. En waarschijnlijk gaan er nog een aantal volgen…” “Ja. En had ik je al gezegd dat ik bere-trots op je was toen je hem onder schot hield? Die laserdot week geen millimeter af.” Ze grinnikte. “En mijn buks stond op ‘vuren’ en mijn vinger lag op de trekker. Ik was er helemaal klaar voor.” Ik knuffelde haar. “That’s my girl… Ik ben trots op je.”
Ze giechelde. “En daarna nog even die politie-agent op z’n nummer gezet… Ik was pislink op die knul. Nou ja, zullen de zenuwen ook wel geweest zijn. Hij bood in ieder geval netjes zijn excuses aan.”

Ik kuste haar en zei toen plagend: “En wanneer en hoe gaan we dit vieren, Jolientje? De medewerkers van mijn zaadfabriekjes hebben keihard gewerkt; de magazijnen zijn vol…” Ze zuchtte. “Oversext konijn… Slapen!” Ze deed het licht uit. En even later hoorde ik zachtjes: “Wat dacht je van woensdagavond, schatje? Dan heb je de confrontatie met stiefmama achter de rug… Dan zal ik je eens laten merken wat ík in m’n mars heb…” Ik gromde. “Als stiefmama ten minste ook niet gearresteerd is… Maar goed, uw voorstel is met algemene stemmen door de ondernemingsraad aangenomen, Freule. Welterusten…” “Slaap lekker, Kees. En Balou.”
Een bromstem antwoordde: “Dat zal in ieder geval beter gaan dan met die Fred op bed. Allemachtig, wat kan die vent zagen. De ruiten stonden te trillen…”
Joline giebelde. “Oh? Niks van gemerkt… Je bent een watje, beer. Een watje vol zaagsel.” Balou zweeg. Beledigd.

Dinsdagochtend ging de wekker weer om 05:30. Joline reikte over me heen om het ding tot stilte te brengen en daarbij hing één mooie borst vlak voor mijn mond. Ik kon het niet laten: ik zoog de tepel in mijn mond. “Kéés!”, hoorde ik protesterend boven me. Maar ze weerde me niet af. Ze bleef liggen, half op haar zij. Ik hoorde haar zachtjes zeggen: “Je bent een hele vuile, verleidelijke rotzak… Dit is zó lekker…”
Ik bleef op haar ene tepel zuigen, ontblootte de ander en rolde die tussen duim en wijsvinger. “Als we te laat komen, geef ik jou de schuld, Kees…” Haar ademhaling versnelde en ze kwam een beetje overeind. “En nu niet stoppen, vriendje. Je hebt het vuurtje aangestoken, nu zul je het blussen ook!”
Ik wilde helemaal niet stoppen, integendeel. Met mijn vrije hand streelde ik haar warme billen, eerst over en toen in haar pyamabroek. “Sexy slipje, liefje…” Ze gromde. “Doe die pyamabroek uit en betast me! En niet stoppen voor ik het zeg!” Ze hielp mee om haar pyamabroek uit te trekken en deed ook haar jasje uit. Bijna naakt lag Joline nu naast me en ik streelde over haar broekje. “Sneller…” kreunde ze. En even later: “Wacht maar, ik doe het zelf wel…” Ze draaide zich op me, kwam met één been tussen de mijne liggen en begon tegen me aan te wrijven. “Doe je hand tussen ons in… Ik wil op jouw vingers klaarkomen! Eerst ik, dan jij…”
Ze hijgde nu, begon me te kussen, met haar tong in mijn mond. Ze wreef zich snel tegen mijn hand aan en ik voelde dat ze niet ver van een orgasme af was. Ik liet haar poesje met rust, verplaatste mijn hand naar haar tepels en kneep. Rolde ze weer tussen mijn vingers en kneep weer, afwisselend links en rechts. Joline stopte met kussen en tongen kwam iets overeind en keek me aan. “Kees… Ik kóóóm…. Harder knijpen! Doe me pijn! Zo geil…” Ik zette mijn nagels even op haar tepels en kneep. Niet al te hard, maar wel zo dat ze het voelde.
Dat bleek, want ze spreidde haar benen, wreef haar poesje over mijn paal en kwam trillend klaar: ik voelde haar nat worden. Ze zakte even op me om uit te rusten. Na een minuutje tilde ze haar hoofd op, keek me aan en zei plagend: “Zo… Lekker. Nu even douchen hoor…”

Ik bromde: “Hier is nóg een brand te blussen, mevrouw Boogers.” Ze glimlachte. “Ik was je aan het pesten, Kees… Nu is het jouw beurt. Hoe…” “Lekker tegen jou aan, geile meid. En dat duurt niet zo lang meer!” Ze kuste me weer. “Kóm maar… Lekker over je geile meisje heenspuiten…” Ze keek me aan. “Kom maar lekker tussen mijn borsten klaar…” Ik ging op mijn rug liggen en ze kwam op me. Nam mijn paal tussen haar borsten en begon op en neer te gaan. Telkens als mijn pik boven haar borsten uitkwam, gaf ze een plagend likje, terwijl ze me aankeek. “Jolientje… Dit is zo lekker…” Ze hield stil, het topje van mijn paal op haar tong. “Kom maar! Lekker klaarkomen bij je geile meisje… Spuit maar! Niet inhouden!” Ze likte weer en toen kwam ik klaar! Eerst in haar mond, de rest over haar gezicht heen.
Ze smeerde mijn zaad over haar gezicht uit en likte haar lippen af. “Géil…” Toen zoog ze nog een keer aan mijn paal, tot ik helemaal leeg was. “Je bent heerlijk, Kees…” Ik knuffelde haar. “Jij ook, geile schoonheid… Even lagen we na te genieten, toen ging de wekker weer. “Kom. Even douchen, want met deze make-up kan ik me Gorinchem niet vertonen!” Ze trok me overeind en we liepen de douche in. Daar keek ze me even in de spiegel aan en lachte ondeugend, één vinger in haar mond. “Ben ik nu uw zaadsletje, meneer?” Ik trok haar de douche in. “Ja, ondeugend meisje. Je bent een heerlijk geil sexy zaadsletje.”

Ik deed de kraan open en even later stonden we te boenen. Een half uurtje later, we waren al onderweg naar Gorinchem, voelde ik een zachte hand op mijn been. “Dit was heerlijk vanochtend, Kees. Eén van mijn fantasieën: een knappe vent die me ‘neemt’. Opeist. Die me zó kan opwinden dat ik binnen een paar seconden in vuur en vlam sta en alleen maar wil klaarkomen. En dat deed je vanmorgen heerlijk… Een romantische avond is ook heerlijk, maar soms wil ik gewoon ‘genomen’ worden…” Haar stem stierf weg en ze keek van me weg, rood aanlopend. “Zeg het maar Jolientje… Geen taboe’s, hé?” Ik legde mijn hand op haar rok. Nog steeds uit het raam kijkend zei zachtjes: “Ik zou wel escortgirl willen spelen. Van jou. Het helemaal naspelen, vanaf het telefoontje dat je me ‘besteld’… Binnenkomen in geile kleding, je zó opgeilen dat je me meteen wil bespringen… en dan de hele nacht doorneuken… Als je weer zin hebt, mij gewoon weer betasten, voelen, likken, neuken…”
“Wauw… Dat lijkt me lekker… Wil je dat écht?” Ze knikte. “Schat, dan gaan we dat lekker doen!” Ze keek me geil aan. “En wat voor escort had je dan gedacht?” Ik dacht even na. “Een dame met klasse.Waar je een goed gesprek mee kan voeren, maar eentje die…” Ik zweeg. Joline keek me aan. “Ga verder, Kees.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Er is maar ééntje die ik in m’n bed wil hebben. En dat is Joline Boogers. Een prachtige vrouw, geen opgedirkte troela, maar een vrouw met klasse. Waar je een goed gesprek mee kunt voeren. Waar je mee kunt lachen, maar waar je ook bij kunt uithuilen. Die meegaat in mijn voorkeuren: heerlijk vrouwelijk, verleidelijk, sexy en die, als ze naast je in bed ligt, hele fijne spelletjes kent. Dié vrouw wil ik in bed hebben.”
Joline was even stil en zei toen: “Zet de auto op de volgende parkeerplaats stil, Kees.” Een paar kilometer verder stopte ik en zette de motor uit. Ze keek me aan. “Ik hou van je. Dát wilde ik je even zeggen, Kees. Zonder dat je afgeleid werd door verkeer. En ik zou graag een spelletje met je willen spelen dat ik je als escort mag verwennen, maar…”
“Dan zou je als jezelf moeten komen, Joline, en ik weet niet of je dat prettig zou vinden.” Ze sloeg haar armen om me heen. “We moeten daar allebei klaar voor zijn, schatje. Tot zolang doen we het gewoon op onze eigen maniertjes… En die bevallen me ook prima.” Haar gezicht kwam steeds dichter naar me toe. “Of je me nu ‘neemt’, zoals vanochtend, of me heel romantisch verleid, met jou is vrijen altijd heerlijk.” Haar lippen raakten de mijne en haar tong gleed even over mijn lippen. “Jij bent van mij, Kees, en ik van jou. En dat gaan we morgenavond vieren, na jou gesprekje met stiefma.” “Zeker weten schat. En nu…” Ik kuste haar terug, terwijl ik in haar ogen keek. We zeiden niets, maar begrepen elkaar volkomen. “Kom vrijer. Start de motor van dit voertuig, voordat jouw eigen zuiger weer omhoog komt… Ik heb een backoffice te runnen.”

Ze giechelde. “En we gaan samen Theo er even op de hoogte stellen dat hij een potentiële investeerder kwijt is.” Ik knikte. “Oh ja. Waarschijnlijk worden we dan beiden ontslagen. En Fred ook. Nou ja… Shit happens.” We reden verder, om even later in Gorinchem naar binnen te lopen. Bij de koffie was het de gebruikelijke ‘small talk’: het weer, wat familie-dingetjes en werk-gerelateerde zaken. Toen Theo binnenkwam vroeg Joline of hij in de loop van de ochtend tijd voor ons had. “Wie is ‘ons’, Jolien?” “Kees, Fred en ik.”
“Kom nu meteen maar. Om half negen verwacht ik een potentiële klant.” We namen onze koffie mee. “Wat hebben jullie nu weer bekokstoofd,stelletje onruststokers?” Joline nam het voortouw. “Waarschijnlijk hebben we een potentiële investeerder ontmoedigd, Theo.” Hij fronsde. “Een potentiële investeerder? Die zijn er voorlopig niet, Joline. DT draait momenteel prima op eigen geld, mede dankzij die piraat naast je. Tenzij dat we plotseling heel groot willen worden, maar dat wil ik niet. Dus… Leg uit!”

Ze glimlachte. “Meneer de Rooij is vanochtend voor de eerste keer wakker geworden in het Huis van Bewaring, Theo.” Hij keek alsof hij water zag branden. “Wát?” “We hebben hem gisteren geconfronteerd met een aantal stoutigheden. En Wilma, Fred’s vriendin was erbij. Fred, kun jij even vertellen wat Wilma doet voor de kost?” Nuchter vertelde Fred over Wilma’s baan en de relatie van de Rooij met haar firma. “Kortom: mijn liefje is digitaal gaan spitten. En dat kan ze op haar gebied beter dan ik. En zo kwamen we er achter dat meneer een van z’n eigen bedrijven heeft laten affikken. En daar 14 miljoen voor opstreek, die hij in eigen zak, op en of ander belastingparadijs, wegstopte. Verder: grootschalige belastingontduiking, niet betalen van premies, zwart laten werken en nog een paar zaakjes waar ik zo niet meer op kan komen. Kortom: grootschalige witte-boorden-criminaliteit, Theo. En bovendien heeft hij opdract gegeven om bij Kees in te breken en alle digitale gegevensdragers te gappen. En en passant gaf hij de inbreker nog de opdracht mee om Kees en Joline dusdanig veel angst aan te jagen dat ze zich niet meer druk zouden maken om die foto’s van z’n zoon en vrouw. En daarom hebben we hem gisteravond bij de Mac laten komen en ‘m uiteindelijk laten arresteren. Meneer rookt een héle zware pijp.”

Theo plofte achterover in zijn stoel en keek ons aan “Verdomme… Had Gertie twee jaar geleden tóch gelijk… En ik zou erin getrapt zijn. Wacht even jongens… Even Gertie bellen!” Na een minuut bleek dat Gertie al op de hoogte was; zij had het op haar werk gehoord. “Gelukkig! Weer een roofridder opgeruimd”, hoorden we haar zeggen.

Even later legdeTheo zijn telefoon neer. “En nu, dame en heer? Nog meer troeven in jullie mouw? Mag ik jullie erop wijzen dat DT een ingenieursbureau is? Geen opsporings-instantie?” “Joline en ik gaan nog één kleinigheid regelen, Theo. Morgen in de middagpauze heb ik een onderonsje met mevrouw de Rooij. Zij wil mij, ik citeer, “tussen de lakens hebben” om me daar vervolgens mee te chanteren. Dat gaat wat moeilijk, want de meeting is in een restaurant in Gorinchem. En binnen een straal van vijf meter van mij zit een als knappe blonde jongedame vermomde hellehond gereed om toe te slaan mocht mevrouw oneerbare voorstellen doen.”
Theo grinnikte. “Da’s wel een nogal aparte omschrijving van Joline, Kees. En dat durf jij zonder dat ze met haar handtasje slaat?” “Hé, het zijn haar eigen teksten, Theo…” Joline vulde droogjes aan: “Als mevrouw het in haar hersens haalt om ook maar één toespeling te maken in de richting van ‘sex’, is ze van mij.”
Theo schudde zijn hoofd. “Dame en heren, hier volgt een officiële mededeling: het wordt tijd dat jullie eens een normaal leventje gaan leiden. Trouwen, kinderen krijgen en zo. Men zegt dat je daar een stuk rustiger van wordt…”

Fred, Joline en ik keken elkaar aan en schoten simultaan in de lach. Het resultaat was een bijzonder wantrouwende blik van Theo. “Volgens mij komt er nog wat… Vooruit, biecht op!” Fred kuchte even. “We hadden het in feite tijdens de middagpauze willen zeggen, maar we zullen je matsen, Theo: Jij hebt binnen DT de primeur. Je wist al dat Kees en Joline zouden trouwen; twee weken geleden heb ik Wilma om haar hand gevraagd en alles wat daar aan vast zit. En ze zei ‘Ja’. En eergisteravond, toen wij bij Kees en Joline op bezoek waren, hebben we besloten om samen te trouwen. Kees met Joline, Wilma en ik. Op dezelfde dag, het zelfde gemeentehuis, dezelfde feestlocatie. Tot de drempel van de bruidssuite doen we alles gezamenlijk, daarna splitsen we ons in twee koppels: Kees en Joline, Wilma en ik. Of er de volgende ochtend een uitgebreide evaluatie van de nacht volgt, weten we nog niet.”
Joline snibde: “Wat denk je zelf, Fred van Laar? Ben je helemaal van de pot gepleurd…” Theo schoot in de lach en keek ons aan. “Jongens, dat wordt een héél groot feest. Voor jullie, maar ook voor DT. Het begrip ‘buddy’ gaat wel ver bij jullie.” Joline boog zich naar voren. “Niet alleen bij die twee techneuten, Theo. Wilma en ik voelen elkaar ook feilloos aan.”
Hij knikte. “Begrijp ik. Ik heb gisteren even met haar staan praten. Leuke vrouw. Alleen je krijgt pijn in je nek van haar.” Fred grinnikte. “Nooit last van gehad, baas… Maar: wij vertellen het straks, aan het begin van de middagwandeling aan Backoffice en de Piraten. Zij, en Gertie en jij ook, zijn uitgenodigd voor de hele bruiloft; de rest op de receptie.” Theo knikte. “Dank jullie wel. En nu wegwezen; zo meteen krijg ik bezoek en, als het een beetje meezit, krijgen jullie daardoor weer werk.” We zuchtten simultaan en liepen naar buiten.

De rest van de ochtend verliep ‘standaard’: hard werken dus. Om twaalf uur verzamelden we in de hal voor het bekende wandelingetje richting paardenwei en terug. Fred deed de mededeling over onze gezamenlijk bruiloft en even later was de hal gevuld met veel lawaai. Joline en ik waren natuurlijk al lang gefeliciteerd, maar Fred kreeg nu de volle lading. Hij bloosde zelfs. “Hadden jullie gisteren moeten vertellen, verdorie”, pruilde Angelique, “dan had ik Wilma nog wat dingetjes over Fred kunnen vertellen.”
Fred keek haar doordringend aan. “En wát had jij dan aan mijn liefje willen vertellen, klein opdondertje?” Ze antwoordde niet, maar lachte lief. “Dat merk je op jullie bruiloft wel, meneer van Laar.” Fred boog zich over haar heen en gromde: “Dat mag hoor… Maar pas als ze ‘Ja, ik wil’ gezegd heeft. Denk daar goed aan, kleintje, want anders zit er duckttape over je mondje.” Angelique bleek niet voor één gat te vangen: Ze sloeg haar armen om Fred’s nek en fluisterde wat in zijn oor. En hij werd weer rood.

“Kom lui, lopen. De paardjes wachten op hun brood.” Theo nam het initiatief en we gingen naar buiten. Het was waterkoud: nét boven het vriespunt, een gure wind en motregen. Joline kwam dicht tegen me aan lopen. “Bah… rotweer. Doe mij maar sneeuw”, mopperde ze. “Ik vind dit heerlijk weer, schat. Dan komt de knapste vrouw van Gorinchem ten minste lekker dicht tegen me aanlopen.” Ze keek me aan. “Hmm… Ik vraag mij af of jij dat vroeger tijdens je patrouilles ook dacht.” Ik gaf haar een vluchtige zoen. “Nee. Want toen kende ik haar nog niet. En was dit weer alleen maar ‘kutweer’.” Ze keek me met opgetrokken wenkbrauw aan en fluisterde: “Dat is het nu dus ook, alleen in een andere betekenis?” Ik moest grinniken en knikte. Eenmaal terug bij DT genoten we van de verwarming en al gauw was iedereen weer aan het werk. Halverwege de middag kreeg ik een mailtje van mevrouw de Rooij.

“Geachte heer Jonkman. Door onvoorziene omstandigheden kan ik morgenmiddag niet naar Gorinchem komen. Ik nodig u vanavond uit in Driebergen. Het adres is u bekend. Met vriendelijke groet, Eugenie de Rooij.”

Ik liep naar Joline. “Schat… Een mailtje van stiefmama. Wat doen we er mee?” Ze las het met gefronsde wenkbrauwen. “No go, Kees. Hetzelfde recept als bij pa: jouw plaats, jouw tijd. Ze probeert je in de val te lokken.” Ik grinnikte. “Die indruk had ik ook al. Ik zal een net mailtje terug schrijven met de opdracht om exact om 12:00 bij dezelfde Mac te verschijnen als haar liefhebbende echtgenoot. En morgen om 11:00 krijgt ze een mail dat de plaats veranderd is naar ’t Oude Stadthuys op de markt. Ik wil ten slotte wel een beetje fatsoenlijk eten…” Joline knikte. “Laat haar maar even zweten. Ze wil je ten slotte in bed hebben.” Ik keek onschuldig. “Daar ga je inderdaad behoorlijk van zweten, liefje…” Een grom was de reactie. “Schrijf jij die mail of moet ik het doen, meneer Jonkman?” Ik stak mijn handen op. “Ik ben al onderweg, schat. Je krijgt ‘m als kopie.” Eenmaal op m’n bureau begon ik te typen.

‘Geachte mevrouw. U bent morgen exact om 12:00 in de Mc Donalds bij de afslag Arkel op de A15. Dáár ontmoeten wij elkaar. Nergens anders. Kees Jonkman.”

Ik verzond de mail, en een kopie ervan naar Joline. Even later mailde Joline terug. “Nou nou… Da’s we héél bot.” Ik grinnikte. “Ze noemden me niets voor niets ‘de ijsberg’, schat…” Een smily en een hartje kwam als antwoord. Even later een volgende mail van mevrouw.

“Meneer Jonkman, dat kán niet! Alstublieft, u moét me helpen! Als u mij uw telefoonnummer geeft, kan ik het uitleggen. Please, ik ben wanhopig! Eugenie.”

“Net doen of je ‘m niet gelezen hebt, schat”, zei Joline toen ik haar mening vroeg. “En als ze je gaat spammen: doe nog maar eens een ijsberg na. Ben je héél goed in.” Ze gniffelde gemeen. De rest van de middag bleef het echter stil, en zonder verdere bijzonderheden reden we richting Veldhoven. Boterham, omkleden, loopgroep! Voor het eerst weer sinds een paar weken. Ik deed het rustig aan. Ten eerste hadden Joline en ik zelf niet zo gek veel gesport, maar ten tweede was de ondergrond in het bos nog steeds hard. En het was waterkoud; als we stilstonden hakte de kou er behoorlijk in. Dus sloot ik na drie kwartier de training af met de opmerking: “Denk nou niet dat Kees plotseling soepel is geworden; deze weken worden in de nabije toekomst écht wel gecompenseerd, denk daar goed aan!”
De reactie bestond uit wat sarcastisch gemor, daarna namen we lachend afscheid. “Kom, fitnessbeul… Hard naar huis rennen, uitzweten, douchen, eten!” Joline zette een sprint aan, maar ik temperde haar. “Kalm aan dame. Je hebt je aardig ingespannen… Nu niet gaan sprinten, dat is vragen om ellende. Op de trap, dáár mag je sprinten.” Ze knikte, zonder lachen. “Sorry. Je hebt gelijk.” Maar eenmaal in het trappenhuis ging ze er vandoor. Ze sprintte de trappen op, soepeler dan ik, en eindigde met bijna twee verdiepingen voorsprong. Met een brede glimlach stond me op te wachten. “Nou, trainer, dat valt me een beetje van u tegen…” Ik keek Joline aan. “Liefste pupil. Ik moet tien kilo meer mee naar boven zeulen dan jij…” Verder kwam ik niet.

“Rotzak! Je weet best dat ik twintig kilo lichter ben dan jij! Ik heb mezelf gisteren gewogen: zeventig kilo en zeshonderd gram! En jij weegt bijna negentig!” Ik stak m’n tong uit. “Kun je nagaan… Twee keer blazen en jij bent al boven, schatje…” Een gegromd “Hork!” was haar reactie, ik grijnsde gemeen en nam haar in mijn armen. “En die zeventig-en-een-beetje-kilo’s zijn wel heel prettig verdeeld. Daar geniet ik elke dag van!” Ik kuste haar en ze gromde tijdens het kussen. Toen ik haar losliet mopperde ze: “En je blijft een hork… Maar wel eentje die goed kan zoenen. Kom, naar binnen. Het is hier veel te koud.”
Joline ging in bad en ik ging koken. Tijdens het koken checkte ik nog even de mail. En jawel: mevrouw de Rooij. De wanhoop spatte er van af.

“Geachte meneer Jonkman, sorry… maar ik kan echt niet naar Gorinchem! Please… kunt u alstublieft naar Driebergen komen? Ik ben ten einde raad! Ik heb geen vervoer, mijn auto is meegenomen door mijn stiefzoon en de dingen waar het over gaat wil ik niet in een wegrestaurant bespreken, waar iedereen het kan horen! Alstublieft, wees redelijk! Eugenie.”

Ik was er een beetje klaar mee. Toen ik de mail aan Joline voorlegde zei ze maar één woord: “IJsberg.” Ik grinnikte en tussen het koken door typte ik het volgende:

“Geachte mevrouw. U heeft geen keuze. U komt naar Gorinchem op mijn tijd en plaats. Als uw fijne stiefzoon uw auto zonder uw toestemming meegenomen heeft, kunt u aangifte doen van joyriding of diefstal. Kan er ook nog wel bij. En bent u op de hoogte van het bestaan van openbaar vervoer? Ik zie u morgen. In Gorinchem. C. Jonkman.”

Ik was er een beetje klaar mee. En Joline ook, dat bleek even later. Ze las de mail van stiefma en gromde: “Jaja… Mevrouw will niet in een restaurant bespreken dat ze je mee de koffer in wil hebben… Geloof ik graag! Prima antwoord, Kees. En vanaf nu moet je je in stilzwijgen hullen, om morgen rond 11:00 te bellen. Laat haar maar zweten. En nu eten. Ik heb trek, verdorie!”