Verboden Verliefdheid - 7

Ellinor loopt langs me af. Terwijl ik de voordeur sluit draait mijn maag om, ik weet dat er geen enkel excuus bestaat over het gene wat ik gedaan heb.
Ik moet echt mijn best doen om me om te draaien en haar recht aan te kijken. Het liefst blijf ik bij de voordeur staan en kijk ik niet om.
Weg rennen is waarschijnlijk de beste oplossing, het zou alleen maar aangeven wat een lafaard ik ben.
Ik moet, heb geen keus.
Zwijgend loop ik naar haar toe. 'Elli het spijt me ik...Ik...
Ze loopt naar me toe en vliegt om mijn hals. Ik voel haar gezicht snikkend op mijn schouder terecht komen.
Ruikt haar pas gewassen haren onder mijn neus kriebelen.
Mijn lichaam voelt stijf aan. Verbaasd voel ik mijn hand omhoog kruipen over haar slanke rug.
Ze houdt me stevig vast, ik troost haar.
Ik heb het recht niet, toch troost ik haar.
Markus is rechtop gaan zitten. Hij heeft zijn t shirt aangetrokken en kijkt naar ons beiden.
'Sorry snikt ze... Sorry dat ik jullie zo vroeg al lastig val... Ik laat haar los en kijk haar aan. 'Elli wat is er?'
'Ik weet het niet' snikt ze 'Het is Adrian hij... Hij heeft aangegeven dat hij afstand wil... Ik begrijp het niet Sam?'
Ik ontwijk de blik van Markus.
De blik die duidelijk aangeeft "ik had het toch gezegt Sam! Je raak alles kwijt als jullie niet stoppen!!"
Alsof ik dit niet wist.
Ze gaat naast Markus zitten. Haar ogen zijn rood door lopen, alsof ze al uren gehuild heeft.
Ik staar alleen maar naar haar. Mijn beste vriendinnetje, al ruim tien jaar lang.
Markus legt een arm om haar heen en probeerd haar te troosten. Ik sta erbij en kijk er naar.
Al zou ik willen, ik heb niet eens de moed.
Ze heft haar hoofd op en kijkt me aan, haar slanke vinger veegt een traan weg die over haar wang rolt.
Ik moet onder ogen komen wat ik gedaan heb.

'Wat is er precies gebeurd Ellinor?' vraagt Markus.
Markus laat haar los en kijkt me vluchtig aan. Ze richt zich op Markus, veegt opnieuw haar storm vloed aan tranen weg.
'Ik weet het niet...ik weet het gewoon niet?'
Langzaam maar zeker kom ik tot het volle besef dat hij haar niets over ons verteld heeft, helemaal niets!! wat het nog pijnlijker maakt.
'Hij...op vakantie was alles nog goed, we hadden lol, plezier ... vannacht... toen we thuis kwamen van het tuinfeestje... Hij was anders.. Hij leek te piekeren toen we in bed lagen.
Ik werd wakker, ontdekte een leeg bed naast me, ik besloot naar beneden te gaan en trof hem met een vol glas drank ijsberend door de huiskamer.
Hij had bijna een halve fles drank op ...ik herkende hem niet eens meer Adrian drinkt nooit zoveel... Het was alsof er volstrekt vreemde jongen voor me stond.'
Ze huilt opnieuw.
'Hij bleef maar zeggen dat hij het allemaal niet meer weet.. Dat hij in de war is. Wat weet hij niet? We hebben een leven samen? Hij wilde dit toch ook? Waarom doet hij dan zo?'
Ik zeg niets en kijk naar Markus, weer ben ik blij dat hij er is.
'Waar is Adrian nu Ellinor? Vraagt Markus.
'Op de bank in de huiskamer,slapend! Ik kreeg hem niet mee naar bed, hij brabbelde dronken dat ik hem niet verdiende.'
Ze kijkt naar me. Ik sta nog steeds zwijgend voor haar.
'Sam ..' ze pakt mijn slappe hand vast die naast mijn lichaam hangt.' Misschien kun jij met Adrian praten, ik bedoel hij luisterd naar je misschien dat jij...
Ik schud mijn hoofd 'ik denk niet dat dit een goed idee is.'
Ik wrijf door mijn gezicht, ik weet totaal niet wat ik moet zeggen of doen.
De puinhoop is een doorgedrongen feit geworden 'Je moet zelf met hem praten Ellinor, hij is je een uitleg verschuldigd dat is het enigste wat ik kan zeggen.'
Ze kijkt me aan als ik naast haar ga zitten.
Ik twijfel.
Het liefst wil ik haar alles opbiechten, vanaf het moment dat het begon, onschuldig en klein. Mijn alles overheersende schuld gevoel voor haar.
Mijn grote liefde voor hem die ik niet mag hebben, en niet eens kenbaar kan maken omdat het onvergeefbaar is.
Toch zeg ik niets.
Ik zwijg.
Ze moet het uit de mond van Adrian horen niet uit mijn mond, ik weet dat ze het me nooit zou vergeven dat ik nu niet eerlijk tegen haar ben maar ik wil de keuze voor Adrian niet maken.
Hij heeft een keus.
Pas al hij een keus gemaakt heeft, weet ik dat deze recht uit zijn hart komt en niet omdat ik hem er toe heb gedwongen.
Markus kijkt me verbeten en met lichte ongeloof aan als ik Ellinor laat vertrekken zonder de waarheid op te biechten. Hij is boos en dat is volkomen terecht ook hij heeft gelogen voor mij.

De dagen gaan voorbij in een vreemd soort vacuüm. Nu ik bijna niet hoef te werken, heb ik pas echt het gevoel dat ik los ben geraakt van mijn bestaan.
Mijn telefoon zwijgt in alle talen, er komt bijna geen enkel bericht binnen. Ik heb de stekker van de computer eruit getrokken zodat ik niet telkens kijk of er een bericht van Adrian is binnen gekomen.
Ik kan Ellinor niet bellen, omdat ik haar de kans wil geven om met Adrian te praten. Om te kijken wat er nog tussen hun bestaat.
Ik kan Markus niet bellen omdat hij het niet eens is met mijn gemaakte keuze. Hij komt terug dat weet ik, onze vriendschap is hecht.
Als hij boos of teleurgesteld is heeft hij tijd nodig.
Ik geloof niet ondanks mijn rijke vrienden groep dat ik me ooit eerder zo eenzaam heb gevoelt.
Adrian. Ik weet niet wat hij denkt of voelt. Ik weet niet of hij eerlijk opgebiecht heeft wat hij voelt. Misschien was alles wel één grote vergissing vanuit hem.
Ergens wil ik Ellinor bellen vraag hoe het gaat, ze moet het raar vinden dat ik niets van mezelf laat horen.
Maar het besef is er ook dat zij dit ook niet doet, wat vreemd is.
Tegen twaalf uur krijg ik het gevoel dat ik uit huis moet om niet zelf door te draaien. Ik neem mijn camera mee en ga de stad in.
Fotografie is mijn uitlaat klep, mijn passie .
Ik probeer me te concentreren op de beelden om me heen, probeer naar de wereld en de mensen te kijken, als onderwerpen, composities, lijnen en vormen. Ik neem de gelaats trekken van mensen in me op.
Hetzelfde wat ik bij Adrian doe als ik naar hem kijk.
Ik voel een doffe pijn diep van binnen. Een radeloze pijn die niet goed weet wat hij moet doen.

Verbaasd ben ik als ik met mijn camera de trappen hal op loop. Op de grond voor mijn deur zit Adrian. Hij heeft zijn benen gestrekt voor zich liggen. Speelt gedachteloos met zijn sleutels voordat hij me in het vizier krijgt.
Een paar seconden blijf ik zwijgend voor hem staan. Hij is de laatste die ik verwacht voor mijn deur. Hij lijkt er al een poosje te zitten.
'Heey.' komt er uit mijn mond.
Hij staat op en klopt het vies van zijn broek. Een kleine onzekkere glimlach trekt snel over zijn gezicht.
'Wat kom je doen?' vraag ik, omdat ik niet goed weet wat het betekend dat hij hier voor mijn deur op de grond zit.
Hij laat me langs hem af lopen en strijkt door zijn haren.
Ik wil de voordeur openen.
'Ze weet het Sam!' ik heb haar alles verteld van ons.'
Ik laat mijn sleutel in het slot hangen, pas na een halve minuut of zo draai ik mezelf naar hem om, ik voel een onrust door mijn lichaam gaan, misschien ook wel een soort van opluchting dat alles nu niet meer verzwegen hoeft te worden.
Het zorgde ervoor dat ik de afgelopen dagen niet eens meer sliep.
Ik zou blij moeten zijn, want dit is wat ik altijd stiekem heb gewild. Adrian voor mezelf,een onbereikbare droom die werkelijkheid lijkt te worden.
De mooie knappe Adrian, tenkoste van Ellinor.
Toch antwoord ik niet.
Hij kijkt naar me 'heb je me niet gehoord Sam! Ik heb het haar verteld...oké het is over, klaar.'
Ik knik en kijk naar zijn donkere ogen 'wat zij ze?... Ellinor.' vraag ik zacht.
Zijn gezicht veranderd 'Ze is in schock...boos, verdrietig ...ik weet het niet goed... ik wilde het echt laten werken Sam! Maar ik kan gewoon niet meer leven met mezelf... '
'Kunnen we naar binnen gaan om verder te praten we staan hier in de kijk.' zijn hoofd knikt naar de gang.
Ik kijk om me heen. En besef dat we nog steeds buiten de voordeur staan in zicht van nieuwschierige voorbij gangers.
Ik pak opnieuw de sleutel vast en draai de voordeur van het slot.

Alles zou zo klaar als een klontje moeten zijn. De mooie jongen die voor je kiest, zijn vriendin voor jou achter laat, zijn huis, zijn leven met haar, hoe vaak gebeurd dit?
Toegeeft aan zichzelf dat hij gevoelens voor je heeft,voor een jongen. Ik ben vereerd zelfs in shock dat dit gebeurd.
Ik ben stapel verliefd op hem, al weken lang.
Hij beheerst mijn leven, mijn Gedachte's en gevoelens.
En toch voelt alles dubbel en onrealistisch.
Ik heb gezien hoe veel verdriet Ellinor had toen ze voor mijn deur stond.
Ontroostbaar.
Haar droom jongen waarmee ze zichzelf oud zag worden, misschien wel kinderen mee zou krijgen,heeft haar verraden met haar beste vriend.
Hoe laf is dat?
'Sam, ik heb de afgelopen weken veel nagedacht, ik heb me heel eenzaam gevoeld, een lul niet alleen naar Ellinor maar ook omdat ik jou dit heb aangedaan.'
Ik heb mezelf echt gehaat.
'Lang heb ik nagedacht over die avond waarop ik het kastje bij je alleen langs kwam brengen. Ik wilde het al langer Sam! alleen naar je toe komen.'
Hij kijkt me recht aan 'daarom ben ik een lul, omdat ik wist waar ik aan begon, alles wat er gebeurd is wilde ik zelf.'
'Dus je bedoelt dat je er al over nagedacht had.' vraag ik hem.
Even is het stil en knikt hij.
'Ja.' klinkt het zacht en bijna verwijtend uit zijn mond.
'Die zaterdag een paar weken voordat je verhuisde naar dit appartement toen je samen met Ellinor in de keuken jullie befaamde macaroni stond te maken.
Je was zo enthousiast bezig je ogen straalde en je krullen stonden alle kanten op,ik kon niet stoppen om naar je te kijken.'

Wat verlegen glimlach ik naar hem. Even glimlacht hij terug, waarnaar zijn gezicht meteen weer ernstig staat.
'En nu jij Sam! wat wil jij?''
'Wat ik wil?' ik kuch wat onzeker.
Ik kijk naar de grond, twee tellen voordat ik mijn hoofd ophef en hem aankijk. Zijn ogen die me keer op keer zenuwachtig maken. Soms wil ik deze ontwijken.
'Alles, wil ik Adrian!... Als Ellinor er niet zou zijn, zou ik je nu kussen en je zeggen hoe verliefd ik op je ben. Dat ik haast geen lucht krijg als ik je zie. Over je droom en pijn voel omdat ik tegen niemand kan zeggen hoe gelukkig ik van je word omdat het gewoon weg niet kan.'
'Gelukkig,' klinkt het voor me.
'Gelukkig?'
'Ja je zou me ook niet leuk meer kunnen vinden.'
Ik grijns 'tuurlijk Adrian, ik zou willen dat dat me gelukt zou zijn maar helaas.'
Zijn glimlach doet me beseffen dat ik hem niet kwijt wil. Al zou het beter zijn voor de rest om ons heen.
'Ik wil eerst met Ellinor praten, dat ben ik haar verschuldigd. We kunnen vanuit daar kijken waar dit alles naar toe leid? Oké.'
Hij knikt, bijna opgelucht.
'Mag ik je een knuffel geven?' vraag ik.
'Als hij net zo word als in het halletje de eerste keer, dan sta ik niet voor mezelf in,' glimlacht hij opnieuw.
Hij zorgd ervoor ondanks dat de situatie het eigenlijk niet eens toelaat dat ik om hem moet lachen, en kriebels voel als ik naar zijn mooie glimlach kijk.
Ik druk hem tegen me aan. Het blijft gevaarlijk om hem zo dicht bij me te hebben. Toch word het een korte omhelzing, als ik hem los laat.
We kijken elkaar even aan.t
'Goed ik ga.'
Ik knik 'waar kan ik je bereiken?'
'Ik ben voorlopig bij mijn ouders, maar je kunt me bellen of mail me maar! Ergens heeft dat wel iets.'
Ik glimlach 'Oke tot snel dan.'
'Tot snel.' ik voel een kneepje in mijn arm als hij langs me afloopt. Ik kijk hem na totdat hij helemaal uit zicht is verdwenen.