Het is ruim drie weken geleden dat ik een "einde" maakte aan wat niet eens iets genoemd mag worden.

De laatste woorden die hij schreef nadat hij mijn woning verliet na de mee gebrachte kippensoep heb ik gewist, alles. Bijna paranoïde werd ik bij de gedachte's dat Ellinor ze zou vinden op mijn computer.

Belachelijk?

Ja inderdaad ze zou namelijk nooit zomaar in mijn computer kijken, waarom zou ze?

- Ik denk aan je Sam, vaak. Denk je dat we gewoon na dit alles nog vrienden kunnen zijn? zoals voorheen?

Nog geen dag na zijn vertrek stonden deze woorden op mijn scherm te lezen, ik had mijn computer niet moeten op starten.

Toch deed ik het opnieuw.

We hadden toch besloten dat het over moest zijn?

Ik schreef hem terug,

- Dat zijn we altijd al geweest Adrian, dus daar zal geen verandering in komen, denk ik.

Het klonk verbazing wekkend nonchalant en beheerst als je bedenkt dat er een storm van gevoelens door me heen raaste.

Maar wat moest ik anders antwoorden?

- ik bedoel Sam, ik wil met je kunnen praten contact houden. Ik heb het gevoel dat ik alles tegen je kan zeggen, bij Ellinor moet ik altijd goed nadenken over wat ik zeg, elk woord afwegen anders gaat het fout.

Hun altijd in mijn ogen perfecte relatie vertoont meer barsten dan ik ooit zou geloofd hebben,nu ik zijn woorden opnieuw lees.

- Het is een puinhoop in mijn hoofd Sam, sorry daarvoor.

- Ik weet het Adriaan. Ik heb het gevoel dat ik totaal geen controle meer heb en dat moet stoppen.

Vrienden?

Het duurde een tijdje voordat ik zijn laatst geschreven woorden las, ergens voelde ik letterlijk de grond onder me vandaan zakken.

- Oké vrienden.

Dat was het laatste wat ik in de afgelopen drie weken van hem hoorde, en zag.

Drie weken waarin ik me probeerde te vermanen, hem te ontwijken en mooi weer speelde met mijn beste vriendin.

Dat de tijd alle wonden heelt is wat mij betreft ouderwetse onzin.

Een complete cliché.

Het is een leugen en een stomme verzinsel. Tuurlijk werkt het niet zo.

Het is zoals Markus het altijd zo mooi verwoorden: het enige wat echt bestaat, is het enige waarin je op kunt vertrouwen, dus het gene wat voorbij is.

'Je gaat gewoon mee Sam.' Markus staat achter me en laat zijn smalle lange vingers door mijn te lange haren gaan.

'Het word gezellig, heus. wanneer heb je de laatste weken nog iets leuks gedaan?

Ik kijk mezelf aan in de spiegel en haal mijn schouders op. 'Je zou er een stuk van af moeten halen Sam, korte haren staat je beter.'

Ik draai me om en kijk hem aan 'geen tijd en zin voor een kappersbezoek en wat maakt het uit?'

Hij pakt mijn schouders vast 'misschien is het tijd voor de oude Sam en hoort daar een nieuw vlot kapsel bij, denk je niet? Trouwens ik zou het kunnen doen! Je hoeft het maar te vragen en ik doe het.'

Markus heeft een aantal jaren als leerling in een kapsalon gewerkt.

Ik haal mijn hand door mijn krullen en glimlach 'tuurlijk en dan mijn befaamde krullen door jou om zeep laten helpen.'

Hij bekijkt me opnieuw en voordat ik het weet plukt hij opnieuw aan mijn haar. 'Echt Sam, laat het aan mij over ik weet wat ik doe.' hij draait me naar de spiegel en laat zien wat hij van plan is.

'Vergeet het Markus, jij gaat me niet knippen zo meteen loop ik met hetzelfde kapsel als jij over straat en dat lijkt me voor mij iets te extreem.'

Hij kijkt me aan vanuit de spiegel. 'Tuurlijk niet, ben je vergeten wat voor een talent ik bezit als het gaat om haar en mode?'

Ik kijk naar zijn haren die in een soort van geblondeerde korte hanenkam zijn geknipt en zijn oude leren jas die vol neon verf zit, een ware kunstwerk volgens Markus.

'Ik ga snel naar huis en pak mijn knip spullen 'echt Sam ik zal je versteld laten staan.'

Ik zucht 'Ik heb niet veel andere keus of wel soms?'

Hij staat met de deurklink in zijn hand en schudt zijn hoofd 'ben zo terug.'

Met een nieuw kapsel, en het moet gezegd worden dat het me echt goed staat, en ook nog eens nieuwe kleding aan loop ik achter Markus aan.

Tuin feest van een collega.

Hij heeft me echt over moeten halen, maar nu ben ik enigszins blij dat ik niet weer een nutteloze zaterdag avond op de bank moet door brengen.

'Kom! ik stel je voor aan een paar te gekke collega's!' hij loost me door de mensen heen, waarvan ik niemand op het eerste gezicht ken.

Zijn arm slaat om mijn schouder en hij betrekt me meteen bij het groepje, zo is Markus een allemans vriend en daar ben ik hem soms dankbaar voor.

Na twee glazen drank voel ik me wat meer ontspannen en ben ik oprecht blij dat ik hier ben.

Sam?... Wat doe jij hier nou? Net nadat ik een drankje aanpak en een slok wil nemen kijk ik in de blauwe ogen van Ellinor.

Ze staat voor me. Mooi zoals altijd.

Ze vliegt me om mijn hals en kijkt me aan terwijl haar hand door mijn korte haren glijdt 'wat zie je er anders uit, wat mooi.'

Ze straalt 'nou vertel ...wat doe jij hier nou?'

'Ik ben met Markus mee gekomen zijn collega gaf dit feest dus..hij vond me zielig omdat ik anders alleen thuis zo zitten.'

'Ja Pien de gastvrouw, leuk mens of niet? Ze is de nicht van Adrian vandaar dat we ook uitgenodigd zijn, maar wat leuk dat jij er ook bent!'

Ze geeft me een kus op mijn wang en kijkt me nogmaals aan. 'Echt Sam wat zie je er mooi uit, ga je achter de mannen aan? Ze glimlacht 'ze moeten toch onderhand voor je in de rij staan, knapperd.'

Ze knipoogt veel betekend.

Ik glimlach ongemakkelijk en val stil.

Zonder er naar te hoeven vragen worden mijn vermoedens al snel bevestigd en weet ik dat Ellinor hier niet alleen is.

Ruim drie weken heb ik mezelf voor de gek proberen te houden, nu kan ik geen kant op als ik zie hoe Adrian ons in de gaten krijgt en enigszins verbaasd recht op ons af komt gelopen.

Hij heeft een lichte strakke broek aan met daarop een strak t shirt, zijn haren zitten naar achter en zijn bruingroene ogen zijn intens. Zijn vakantie kleur is net als bij Ellinor goed te zien, het maakt hen beide nog knapper dan dat ze al zijn.

Ik kant geen kant op. Niet eens verdwijnen.

Al die weken heb ik naar hem verlangd, een schrijnend hardnekkighe brandende verlangen die me wanhopig maakt, die ik niet wilde hebben en zeker niet wilde voelen.

Maar zodra hij er is vult mijn hoofd zich met hem en vormt zich beelden van ons samen.

Ik kan het amper helpen maar mijn hart slaat een slag over als hij zijn mooie ogen op me richt. Ik moet me concentreren om niet naar zijn mooie kop en gespierde schouders te blijven staren.

Hij glimlacht een beetje onzeker als hij me in zich opneemt. Hij kijkt me recht aan als hij me begroet.

'Hoe was jullie vakantie? Weet ik er nog net uit te persen.

Hij haalt een hand door zijn hand. 'Ja het was oké... Ellinor kijkt me sprankelend aan 'het was geweldig of niet Adrian?'ze blijft door ratelen zonder Adrian de kans te geven om zijn versie te geven. Ergens ben ik hier blij mee zodat ik mijn aandacht op haar kan richten zonder hem te moeten aankijken.

Hij ziet er nog beter uit dan anders.

Zijn aanwezigheid is voelbaar en zelfs zijn bekende heerlijke geur is opnieuw terug in mijn neus. Zwijgend staat hij voor me, ik probeer echt naar haar te luisteren. Maar ik neem niets maar dan ook niets op van wat ze me verteld.

Het bracht me twee weken rust, te weten dat ze samen weg waren.

Misschien geloofde ik oprecht dat hij hun liefde en relatie een nieuw leven in zo blazen, hij houd immers van haar.

Maar ik heb het mis.

Zijn blik, de manier waarop hij naar me kijkt, zijn lichaams houding en ongemakkelijkheid laat toch echt iets anders zien.

Hun relatie is helemaal niet gefixt, dacht ik nou werkelijk dat dit zo gebeuren in drie weken?na alles wat hij tegen me zei.

Markus brengt de redding.

'Zo jullie zijn al terug van vakantie? Hoe was het? Wat zijn jullie beide bruin, wat oneerlijk.' hij draait druk om Ellinor en Adrian heen. 'Jullie zien er goed en uitgerust uit... Maar vertel hoe was het?' Markus blijft door ratelen.

Het geeft me kans om mezelf wat te herpakken na deze weerzien.

Na een kort praatje gaan Adrian en Ellinor de rest begroeten.

Ik voel zijn arm om mijn schouder 'Sorry Sam, maar ik had er geen idee van dat uitgerekend hij hier zo zijn, ik wist niet eens dat Pien een nicht van Adrian was, shit zeg! En nu? Wil je gaan!!

Ik vul mijn glas opnieuw en neem een slok, kijk op naar Adrian die naar ons kijkt.

Ik vang zijn blik op, sla mijn ogen van hem af maar voel aan alles dat hij naar ons blijft kijken.

'Sam al je wilt dat we gaan, gaan we oké?'

Ik schud mijn hoofd 'en dan Markus? ik kan hem toch niet eeuwig blijven ontlopen, eens moest ik hem onder ogen komen of niet soms?'

Markus neemt een slok van zijn cola, aan alcohol doet hij niet. 'Oke, maar we gaan doen wat we afgesproken hebben Sam?'

Luisteren doe ik nauwelijks en ook kan ik het niet laten om mijn ogen voortdurend over de tuin af te laten dwalen, op zoek naar zijn ogen die ik keer op keer opvang.

'Sam!'

Ik kijk Markus nauwelijks aan en vraag afwezig terwijl ik opnieuw een grote slok pak en de alcohol weg voel branden in mijn keel.

Het zou veel beter zijn om gewoon niet te drinken.

'Wat gaan we doen dan?'

Zijn arm drukt harder om mijn nek en ik voel zijn adem naast mijn gezicht.

'We gaan verdorie plezier maken Sam, ik heb er niet voor niets voor gezorgd dat je er 'onweerstaanbaar uitziet voor vanavond.Er zijn hier genoeg mooie jongens die openlijk gay zijn en net als jij geen relatie's hebben, lijkt me een beter plan of niet Sam? En eh... Ik heb je toch verteld over Stijn een collega die gay is kijk hij staat daar ... Ik voel hoe zijn greep op mijn schouder losser word en zijn woorden val stil valt.

Hij kijkt net als ik op naar hem.

'Hey adrian, alles goed? Gezellige hier of niet? Vraagt hij.

Adrian kijkt Markus amper aan en reageerd net zo afwezig als ik 'Ja wel goed, kan ik eeuhm Sam even van je lenen? Ik wil ... Nou ja hem iets vragen als dat kan privé.'

Markus laat me nu definitief los en kijkt ons beide aan voordat hij zijn bekende "alles goed knik" naar me toe werpt.

'Oké,' antwoord ik naar Adrian en geef een knik terug naar Markus.

We kijken beide hoe hij van ons vandaan loopt.

Ineens is het Adrian en ik alleen tussen de vele mensen in. Hij kijkt naar me 'nieuw kapsel?

Ik knik.

'Staat je goed.' ik voel het bloed naar mijn wangen kruipen, zoals hij naar me kijkt.

Hij komt dichterbij staan.

Door het kabaal moet hij wel. En ook ik moet me naar hem toe buigen als jij tegen me begint te praten.

Ik voel zijn stem letterlijk tegen mijn warme wang.

Zelfs de drank helpt niet mee om mezelf onder controle te houden.

'Hij vermoedt toch niets? Over ons contact bedoel ik? Markus?

Ik kijk van hem naar Markus.

'Markus?... Hij weet alles Adrian.'

Adrian laat mijn blik los en kijkt naar Markus die een eindje verder op staat.

'Alles? Weet hij alles? Over ons?'

'Ja.Maar hij zegt niets.

Adrian kijkt me recht aan als hij zich half omdraait en zijn gezicht nog dichter naar me toe brengt.

'Hoe weet je dat nou? Wat als hij jaloers word of een keer dronken word en er alles uitflapt.

'Markus drinkt geen alcohol dus dat vormt geen probleem en... Jaloers Markus? Hij zal heus niets zeggen zo is hij niet Adrian.'

Adrian pakt zijn glas vast en lijkt er gedachteloos mee te spelen als hij opnieuw schuin naar me opkijkt. 'Weet je zeker dat Markus niet op je valt?'

Bijna moet ik hard om hem lachen 'waarom zou hij? Markus is Markus en hij valt op vrouwen zo ver ik weet, jaloers?'

Hij negeert mijn opmerking of hij jaloers op ons beide is,waar het nu wel op begint te lijken.

'Oke, als jij het zeker weet. Maar ik weet niet goed wat ik er van vind!'

'Wat? Dat we close zijn markus en ik? Heus er is niets tussen ons als je dat soms suggereert.'

Adrian schudt zijn hoofd 'nee, maar dat hij het weet van ons.'

Ik maak me los van zijn ogen. Ik kan er niet om heen maar hij lijkt me bijna te kunnen betoveren met zijn ogen.

'MIsschien moet je juist blij zijn dat hij het weet,' antwoord ik 'hij helpt me met de dingen om te gaan die ik anders in mijn eentje misschien niet zou kunnen vol houden, weet je nog? Leugens!!

'Ik ben altijd goud eerlijk geweest ,ook naar Ellinor en dit ... Dit maakt me helemaal stuk van binnen Adrian. Dat is gewoon zo en...Iedereen zou iemand als Markus moeten hebben, ik geef toe hij is wat eigenzinnig en excentriek, maar als je hem werkelijk goed kent dan is hij de beste vriend die je kunt hebben.'

Er valt een stilte.

'Ik wou dat ik zo'n vriend had,' antwoord hij uiteindelijk.

Beide kijken we de tuin in en vooral naar Ellinor. Die sprankelend in het midden punt staat van een groepje meiden.

Ik schrik op van zijn vingers die voorzichtig bijna achteloos over mijn vingers gaan.

Hij buigt zijn hoofd opnieuw, naar heel dicht bij en fluisterd in mijn oor.

'Wanneer kunnen we afspreken Sam?' ik wil je zien, alleen!'

Ik kijk naar onze vingers.

'Je ziet me nu Adrian, ik dacht dat we een afspraak hadden?'

Zijn wijsvinger streelt over de mijne, bijna onzichtbaar.

'De pot op met "de afspraak" Sam, ik heb de hele fucking vakantie aan je gedacht, over je gedroomd en zelf tijdens de sex beelde ik mezelf voor dat jij het was die me pijpte. Niet netjes maar ik kan het niet ontkennen.

Ik heb het geprobeerd Sam!! wat dacht je? dat alles in die drie weken zomaar kan verdwijnen? Zo werkt het niet, niet bij mij ten minste.Ik ga kapot van verlangen en schuld gevoel.'

Hij laat zijn hand van me afglijden en kijkt van me weg.

Mijn hart gaat als een razende te keer.

Ik wil hem vertellen dat ik hetzelfde voel, ik wil hem hier weg hebben, naar mijn huis leiden en zijn kleding van zijn mooie gespierde gebruinde lichaam afrukken.

Zodat hij opnieuw naakt voor me staat, met zijn sexy glimlach om zijn mond en zijn ogen die donkerder lijken te worden zodra hij opgewonden word.

Ik wil mijn tong in zijn mond steken, zijn harde tegen me aanvoelen.

Hem op mijn bed werken en grof weg gewoon sex hebben, hem neuken.

Dat is wat ik al weken wil. Niet anders dan hem.

Ik wil zoveel, maar het feit is dat we hier staan met zijn tweeën in een volle tuin met zijn vriendin op nog geen drie meter afstand, of zo.

Ik staar voor me uit, hoor de muziek en stemmen amper nog alsof we alleen samen zijn en niet in een overvol tuinfeest.

Even wil ik hem toe fluisteren om met me mee naar de toilet te gaan, zodat ik hem naar mijn pik kan duwen en mijn alles overheersende verlangen kwijt ben.

Voor even dan! Want ik weet namelijk dat dit verlangen blijft terug komen keer op keer.

Mijn lichaam ontwaakt al bij zijn blik.

'Adrian we hadden toch afgesproken... Hij onderbreekt me 'dus als ik vannacht op je stoep zou staan zou je me weigeren?'

'Nee, maar...

'Ik heb drie weken lang nagedacht, ik wil deze poppenkast niet meer Sam, ik moet het haar vertellen.

Ik schrik van zijn woorden.

'Adrian je raakt alles maar dan ook alles kwijt, wil je dit...?'

Ik kan mijn zin niet afmaken, als ik verbeten naar Ellinor staar die tussen ons in is komen hangen. 'Stoor ik? Vraagt ze.

Adrian schudt zijn hoofd en zwijgt.

'Hij heeft gelijk Sam, hij kan niet anders dan het haar vertellen. Alles word nu verpest door de aura die tussen jullie hangt.'

'Aura? Doe normaal Markus er hangt geen aura tussen ons in.

Hij ploft op de bank 'nee absoluut niet, ik verbaas me elke keer weer dat niemand door heeft dat jullie gewoon knal verliefd zijn, jullie willen elkaar zo simpel is het! Oh nee zo simpel is het niet, want hij heeft nog steeds een vriendin Sam!'

Hij gaat op mijn bank zitten en rekt zich vermoeid uit. Ik blijf naar hem kijken.

Zijn lange gestalte, zijn zwarte gelakte nagels en zijn blonde haren die warrig op zijn hoofd zit.

'Adrian... Hij zegt... Laat maar het is onzinnig.'

Markus kijkt me aan en antwoord 'je moet een mens niet nieuwsgierig maken met een onafgemaakte zin, je weet dat ik hier niet tegen kan, kom op vertel... Adrian.?'

'Ik heb hem verteld dat jij het weet van ons!'

'Oke? én?

Ik haal mijn schouders op 'hij opperde dat je misschien jaloers zo worden op ons en alles kenbaar zou maken.'

Markus kijkt me recht aan, hij zwijgt. 'Als dat zo was zou ik het je vertellen Sam.'

'Eerlijk? Antwoord ik.

'Tuurlijk, you now me! '

Ik glimlach en knik 'blijf je hier slapen of wat?'

Hij glimlacht 'tuurlijk wat dacht je dan? nu ik de kans heb om je half naakt te zien,' hij knipoogt en trekt zijn gympen uit.

'Maarreh ik sla je aanbod niet af,' antwoord hij als ik zie hoe hij zijn benen strekt op mijn bank.

'Het was geen aanbod, maar prima.'

Hij is een goede afleiding Markus.

Het is de aanhoudende deurbel die schel door mijn slaapkamer klinkt. Ik kijk op mijn wekker die me verteld dat het nog vroeg is. Wie staat er zo vroeg aan de deur op een zondag ochtend?

In mijn boxer strompel ik mijn bed uit, slaapdronken nog. Snel schiet ik een joggingbroek aan die ik uit de kast trek.

'De bel gaat al een tijdje,' zijn stem herinnerd me eraan dat hij hier is. Markus.

'Ja fijn dat jij dan opstaat om de deur te openen.'

'Het is niet mijn huis.' hoor ik hem mompelen, waarnaar hij het deken half over zijn hoofd trekt.

Zonder te kijken open ik de deur.

Ellinor.

Ze ziet er uit alsof ze niet geslapen heeft. Ik kijk haar recht aan en kom al vrij snel tot het besef dat het foute boel is. Haar vermoeide behuilde ogen zeggen genoeg.

Ik moet met je praten zegt ze zacht.