Verboden Verliefdheid - 8

Mijn hart klopt ineens heel duidelijk in mijn borst, alsof het daarvoor uren lang stil heeft gestaan zonder dat ik het heb gemerkt.Ik strijk zachtjes met mijn wijsvinger over het toetsenbord.
Deze voelt koel en glad boven de letters.
Adrian.
Ik weet niet goed wat ik moet sturen. Zal ik hem sterkte wensen? In mijn binnenste lopen gevoelens van verlangen, angst en een vaag gevoel van boosheid door elkaar heen.
Hoezo, 'hoop dat alles oké is?' natuurlijk is niks oké meer. Ik kon het vandaag amper opbrengen om naar mijn werk te gaan.
Ons geheim ligt niet meer onder de oppervlakte zodat ik kon blijven ontkennen dat het bestond, maar open voor iedereen die ik zo ongeveer ken.
We hebben alles samen gecreëerd. Nu moeten we beide de scherven oprapen en doorgaan.
Tuurlijk kon dit niet stil gehouden worden zodat we beide op onze eigen manier één voor één de mensen die ons lief zijn konden inlichten.
Als een lopend vuurtje werd duidelijk wat er tussen Adrian en mij was gebeurd. Dat hij weg was bij Ellinor en dat ik de hoofd reden was.
Ongeloof heerste.
Hoe kon hij? Hoe konden wij?
Had hij haar al die tijd voor de gek gehouden?
Hij was een lafaard een egoïst, wie verlaat nu de mooie lieve vrolijke Ellinor, die zo van hem hield.
En dan niet te zwijgen over mijn aandeel in het verhaal! de beste vriend die haar vriend verleiden en zijn beste vriendinnetje verraden.
De mooie gekwetste Ellinor, ze sloeg de deur voor me dicht. Wilde amper praten.
Niet luisteren.
Adrian werd binnen no time geacht te verwoorden dat hij homo was, want hij was immers verliefd geworden op mij.
Dat viel hem zwaar. Hij had immers al die jaren oprecht van haar gehouden.
Beide hebben we nooit met opzet gekozen om Ellinor en iedereen om haar heen pijn te doen.
Ja het gebeurde, het onbegrijpelijke gebeurde.
We vielen beide als een blok voor elkaar. Ik ben voor het eerst in mijn leven compleet bijna hopeloos verliefd.
Tuurlijk wist ik dat niemand het me zo vergeven, vooral Ellinor niet. Ikzelf nog het allerminst.
Maar daarom kan het nog wel pijn doen.
Misschien is dat de rede dat ik boos ben.
Of misschien komt het omdat ik weet dat het bij Adrian net zo veel pijn doet als bij mij. Dagen is hij zelfs niet verschenen op zijn werk, heb ik vernomen.
Niemand weet precies waar hij is. Ik neem aan bij zijn ouders dat is wat hij me vertelde.
Hij moet onder ogen zien dat hij verlieft op mij is en dat valt hem zwaar, ik merk het aan alles.
Alsof het besef hem in haalt.

Met een knagend gevoel van misselijkheid en misschien ook een schaamte probeer ik zwijgend de dagen door te komen. Hier in de lunch room.
Al snel heb ik door hoe de blikken op me gericht zijn. Ik hoor ze zachtjes fluisteren als ze denken dat ik niet kijk.
Ik smeer de broodjes op de automatische piloot nadat ik zwijgend heb vernomen dat Ellinor hier niet meer zal werken als invalkracht. Tuurlijk zeggen ze het niet met veel woorden maar iedereen weet waarom.
Soms heb ik het idee dat er ook jaloezie speelt.
Want wie wil er nou niet met de mooie Adrian naar bed?
Er is na verontwaardiging ook Nieuwschierigheid, een meisje die ik vaag kende, vroeg brutaal tijdens het bestelen van een broodje "hoe het nou ging? wie deed wie? Ze had verhalen gehoord beweerde ze, over Adrian en mij!
Ik keek haar perplex aan, viel stil.
Ze grijnste en bleef aandringen op een antwoord.
Mijn collega schoot me te hulp 'wat gaat jou dat in vrede's naam aan?... 'Hier!!!' ze trok het gesmeerd broodje uit mijn hand en smeet het voor het brutale meisje op de toonbank.
Ik keek hoe het meisje grijnzend met haar vriendinnetje de zaak verliet.
Ik weet dat ik er iets van had moeten zeggen, het gevoel dat iedereen lijkt te weten wat ik heb gedaan heb maakt me een klootzak.
'Gaat het?' vroeg ze me oprecht.
Misschien was deze vraag het keerpunt van de afgelopen dagen en moest ik toe geven dat het helemaal niet ging.
'Ga naar huis Sam, het is rustig ik kan het hier wel alleen af.'
'En als iemand naar me vraagt?'
Ze keek naar me 'dan zeg ik dat je ziek naar huis bent gegaan... Toe .. Kom..!'
Ik liep naar de personeels ruimte en pakte mijn vest van de kapstok terwijl ik deze aantrok voelde ik de hand van mijn collega over mijn arm strelen.
'Sta er boven Sam! het komt goed!... Echt , ongeacht wat iedereen zegt of probeerd te suggereren.'
Ik draai me om en kijk haar recht aan 'ik... We hebben niet eens echte sex met elkaar gehad!... Waarom schijnt iedereen te denken dat we samen de wildste dingen hebben gedaan?' ik veeg een traan weg.
Machteloosheid.
Ik wil hier niet staan te janken!
Ze kijkt me aan en glimlacht meer om me gerust te stellen' 'omdat iedereen altijd denkt iets te moeten vinden! Soms overkomt je iets Sam waar je geen invloed op hebt, je zal het moeten ondergaan. Frustratie voelen omdat het zo helemaal niet is gegaan zoals ze zeggen,probeer er boven te staan.'
'Ervaring? Antwoord ik.
Ze streelt me nogmaals over mijn arm 'zoiets..kom ga! het lukt me allemaal wel.'
Ik pak de deur klink vast en draai me om 'bedankt,' mompel ik.
Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd alsof ik wil verdwijnen. Door niemand gezien of herkend wil worden als ik mijn fiets pak en naar mijn huis rijdt.


Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb, hoewel het in feite nog geen vijf dagen geleden is. Maar tijdens die dagen raasde mijn leven als een raket naast me af. Ik heb hem gemist, Markus.
Hij was teleurgesteld misschien boos, moest alles verwerken.
Nu staat hij voor me. 'Kunnen we even gaan zitten Sam.'
Ik knik en laat me naast hem op de bank ploffen. Hij draait zich naar me om 'sorry Sam ik moest even afstand van dit alles nemen.., erover nadenken daarom heb ik geen contact met je opgenomen.'
Ik kijk hem aan en knik 'Markus ik snap het ... Ik heb je voor blok gezet, je laten liegen... Hij draait zich nu helemaal naar me toe en kijkt me aan voordat hij me onderbreekt.
'Dat zeker maar...Sam... Luister.. Ik was boos, teleurgesteld ...ik weet het eigenlijk niet precies, wat ik was.Het feit is dat ik twijfelde over mijn eigen gevoel... We zijn zo close Sam dat ik...
Verbaasd kijk ik hem aan 'Markus je gaat me nu toch niet vertellen dat je... ?
Hij schudt zijn hoofd 'Sam luister naar me en ontbreek me niet voordat ik uitleg gegeven heb over waarom ik al die dagen niets meer van mezelf heb laten horen.'
'Ik ... Heb je toch zondag gezien?
Ik zie aan zijn gezicht hoe dom dit klinkt. Wij kennen elkaar veel te goed om er proberen eroverheen te praten als er iets niet lekker zit tussen ons.
'Sam... Ik had er voor je moeten zijn toen de hectiek tussen jou en Adrian los barstte.Ik zie wat het met je doet.'
Hij werp een ongeruste blik op mijn afgematte vermoeide kop.
'Je had een vriend nodig die ik deze dagen niet ben geweest... Het spijt me daarvoor.'
'Misschien ben ik al die tijd bang geweest dat hij met je een spelletje speelde, ik denk nu...of ik weet eigenlijk wel zeker dat hij je oprecht leuk vind, heel leuk..., ik heb het zelf geconstateerd op het tuinfeest hoe hij naar je keek of beter gezegt bleef kijken en met zichzelf in conflict raakte, is het gedrag van iemand die niet weet hoe hij naar zichzelf moet uitleggen wat hij voor een persoon voelt, hij is verliefd dat is duidelijk.'
'Maar goed dat even terzijde... Ik voelde onze band veranderen was bang dat hij mijn plaats zou gaan innemen, je bent immers Sam mijn beste vriend! Misschien begon ik mijn gevoelens anders in te vullen. Ik weet dat dat niet is en nooit gaat gebeuren hoewel ik overal voor open sta, blijf jij Sam... mijn bijna broer? Ik weet niet hoe ik het anders moet voelen.'
Ik glimlach en knik 'je hebt een mooie speech gehouden Markus, ja ik denk wel dat dit is wat ik ook voel.'
Hij glimlacht terug 'Het spijt me maar ik moest even afstand nemen om deze situatie te begrijpen en een plaats te geven, but you no me! I always coming back.'
Ik kijk naar zijn vertrouwde gezicht dat word omlijst door zijn blonde haren die omhoog staan op zijn hoofd. De magere schouders en een lang vest met een zilveren opdruk wat ik nog nooit heb gezien. Waarschijnlijk een nieuwe creatie die bij zijn modieuze haar past.
Zijn handen bewegen constant alsof hij een piano bespeelt. Ik heb die bewegingen al ontelbare keren gezien. Het is een onmisbaarkenmerk van Markus. Alsof hij de onhoorbare muziek van een onzichtbaar instrument in zijn gedachte's begeleidt en ordent.
Hij omhelst me en kust me op mijn wang. Ik weet dat hij er altijd voor me zal zijn ongeacht wat. Ik ben blij dat hij het me vergeven heeft.
Markus die me vriendschap en rust geeft.
De jongen die me geleerd heeft om mezelf te accepteren wie ik ben en niet wat ik ben.
Iemand die ik wil zijn voor Adrian.



- Hoe is het met je?

Het was een voorzichtige vraag, waar ik dagen lang geen antwoord op kreeg. Ik begon te twijfelen aan wat ik moest doen?
Moest ik mezelf opdringen aan hem? Zijn leven stond nog meer op zijn kop dan de mijne.
Wie had er ooit gedacht dat deze mooie jongen zijn nog mooiere vriendin zou verlaten.
Ik niet! Niet in mijn stoutste dromen.
Ik wist dat ook zijn ouders op de hoogte moesten zijn van ons dat kon niet anders.
Wat zouden zij te zeggen hebben? Ik ken ze niet echt goed.
Zo ongeveer iedereen leek te weten wat er speelde. Ellinor had hem het huis uit gedonderd en was in haar wanhoop en verdriet naar haar vriendin gegaan. Die had het weer tegen een andere vriendin door verteld en zo ging het balletje in nog geen dag tijd ons leven leiden. En werden de details steeds sappiger.
Ik wist niet eens wat Adrian tegen haar verteld had, misschien ook wel van ons eenmalige slaapkamer avontuurtje.
Tuurlijk had ik geprobeerd om met Ellinor te praten. Meerdere malen zelfs.
Ze weigerde in alle opzichten,het enigste wat ze me toe schreeuwde in de telefoon was het feit dat ze me haatte 'doe niet alsof het alleen zijn schuld is Sam!! Schreeuwde ze huilend door de telefoon. 'Denk je dat ik dom ben? Dat ik niet begrijp dat jij er voor gezorgd hebt dat hij me heeft verlaten? Dit is allemaal zo fucking egoïstisch, Sam! Zó fucking egoïstisch!'
Haar stem trilde hard en ik hoorde hoe ze diep adem probeerd te halen om zich enigszins onder controle te houden.
'Ellinor ik ... Zo is het helemaal niet gegaan, ik heb alleen-'
'Hou toch op. Sam! Onderbreekt ze me 'je bent zo ontzettend schijnheilig met je onschuldige licht blauwe puppy ogen! Heb je hem zo ook ingepakt? En ik maar denken dat je mijn beste vriendje was.'
Ik drukte zelf de telefoon uit 'ze had gelijk, ik wilde niet meer naar haar luisteren. Veegde de stromende tranen van mijn wangen.
Ik had haar leven geruïneerd, en misschien ook wel de zijne.
Ik wilde hem troosten zeggen dat het allemaal goed komt. Maar wat wist ik ervan? Ik kon niet weten wat hij voelde.
Onder welke druk hij stond.
"Sam je moet hem laten weten dat je er voor hem bent, maar push vooral niet! Laat het aan hem over, hij vind je onwijs leuk hij laat je echt niet gaan, niet naar dit alles" de wijze woorden van Markus.
Dus stuurde ik Adrian opnieuw een berichtje.

- Lieve Adrian...

Nee te opdringerig.

- Hoi Adrian...

Te vriendschappelijk.

- Adrian, ik hoop dat het goed met je gaat! Markus gaf het advies om je ruimte te geven. Ik weet niet eens of dit is wat je wilt? Maar goed...
Weet dat ik aan je denk! Mocht je willen praten of wat dan ook ... Ik ben er voor je!,

Sam.

Na een lange twijfel verzond ik het berichtje, en wachtte op hopelijk een antwoord van hem,

Na een korte tijd geheel onverwacht krijg ik een korte reactie van hem terug.

- Kunnen we ergens afspreken?

- Tuurlijk, waar?

Onmiddelijk krijg ik een antwoord alsof hij mijn vraag al verwachten.

- Niet hier! Ken je de supermarkt buiten de stad? met dat oude restaurantje daarnaast?

- Ja dat ken ik, antwoorde ik.

- Kom daarnaar toe, half 6 lukt dat?

- Ja, oké tot dan.

Ik staarde naar de onbegrijpelijke letters.
Ik wil vragen waarom hij in god's naam daar wil afspreken? Het maakt me onzeker waarom daar?
Ik vraag het hem niet. Natuurlijk vraag ik het niet.
Het is beter om je uren in je hoofd druk te maken, omdat je aan alles voelt dat hij je gaat vertellen dat alles toch een vergissing blijkt te zijn of wat dan ook.


Terwijl ik doorloop, met mijn blik strak op mijn mobiel gericht waarop ik een navigatie aan het installeren ben omdat ik niet precies weet hoe ik moet lopen, struikel ik bijna over de stoeprand heen.
Markus pakt me bij mijn arm, zodat ik niet val.
'Het is nou ook weer niet nodig dat je jezelf zo druk maakt dat je hier een dood smak maakt, Sam!'
'Ik loop denk ik naar de bushalte om een stukje de bus te pakken anders is het wel erg ver lopen, ga je mee?' vraag ik.
Markus schudt zijn hoofd 'natuurlijk ga ik niet mee, echt Sam maak je nou niet zo druk het komt echt wel goed.'
Ik knik afwezig en antwoord 'tuurlijk.'
'Kan ik je straks bellen Markus?
'Tuurlijk kan je dat.' hij omhelst me. 'geen stress Sam, ga met hem praten.'
'Oké.'
Hij duwde me haast de bus in.
Het restaurantje ligt in een klein dorpje naast onze stad, je gaat hier niet snel naar toe simpel weg omdat je er niets te zoeken hebt.
Ik weet zeker dat er vele mensen zijn die al hun hele leven in de stad wonen zonder ooit één voet in dit dorpje gezet te hebben.
Toen ik in de onderbouw zat, hadden Ellinor en ik daar een paar klasgenootjes die in dit dorpje woonde, dus zijn we er een aantal keren geweest.
Dat is inmiddels een aantal jaren geleden maar de supermarkt en het restaurantje bestaan nog steeds. Vlak voordat ik naar binnen ga, zie ik tegen over het cafeetje een oriëntaalse winkel, in de etalage staan verschillende gesneden houtwerken. Zou Adrian daar dat kastje hebben gekocht? Zijn werk is immers hier vlak bij.
Het kastje dat ervoor gezorgd heeft dat hij alleen bij me aanbelde, waarop de geur van zijn parfum een intense gevoel van intimiteit gaf en zich door mijn lichaam verspreide. Zijn geur en warmte.
Zich in me nestelde en mijn manier van denken voor hem voorgoed veranderen? Toen hij achter me stond om het kastje op te hangen.
Ik bestel een caffé latte en ga aan een leeg tafeltje zitten, ergens wat achteraf.
Terwijl ik wacht. Voel ik hoe moe ik eigenlijk ben. Zenuwen gieren door mijn lichaam.
Even voor half zes komt hij naar binnen gelopen Adrian. Hij heeft een wit strak t shirt aan boven zijn jeans. Mijn hart slaat een slag over als hij naar me kijkt en naar me toe komt gelopen.
Ik weet niet goed wat ik moet doen? staan of blijven zitten?
Zijn bruingroene ogen kijken me recht aan. Hij glimlacht vluchtig als hij voor het tafeltje staat.
'Het voelt raar om jou hier te zien?'zegt hij.
'Jij wilde hier afspreken weet je nog? Glimlach ik wat onzeker.
Hij knikt.
'Waarom hier? Ik voel de onzekerheid door mijn stem weer klinken, alsof ik zijn verklaring niet wil horen.
Hij gaat tegen over mij zitten en kijkt me bijna ernstig aan, waardoor mijn kriebels in mijn buik omslaan voor een naar gevoel, wat al de hele dag door mijn lichaam leek te verplaatsen.
Hij haalt zijn schouders op en glimlacht nu breed. 'Gewoon omdat ik je wilde zien,ergens waar niemand ons kent.'
Hij kijkt me zwijgend aan als hij ten slotte een verklaring lijkt te geven' Ik ben al die roddels beu Sam! al die mensen die denken dat ze voor mij kunnen denken. Lijken te weten hoe ik me moet voel, ik ben het kots beu, ik wilde even weg zonder me af te vragen wie ons zou zien of wat dan ook.'
'Je had ook naar mij kunnen komen, Adrian! ik heb me de hele dag druk gemaakt waarom ik hierheen moest komen, ik dacht dat je me niet meer wilde zien.'
Hij glimlacht schudt zijn hoofd 'tuurlijk niet waarom zou ik? Zijn hand voel ik over de mijne schuiven, zonder aarzeling buigt hij naar voren en geeft me een kus recht op mijn mond.
Verlegen kijk ik hoe hij terug gaat zitten en naar me kijkt. 'Ik vind het mooi om te zien hoe je bloost Sam, want dat doe je.'

'Ik moest ruimte hebben er is zoveel op me afgekomen, sorry daarvoor Sam.'
Ik kijk hem aan en voel mijn wangen gloeien, die verdomme verlegenheid.
'Wil je erover praten? Antwoord ik.
Hij schudt zijn hoofd en kijkt rond. 'Misschien is dit het meest suffe restaurant die er is, maar ik vond het een prima plek voor een eerste .. Nou ja ...date.Ik wil je beter leren kennen er is zoveel wat we nog niet weten van elkaar.'
Ik glimlach 'oké.'
'Wist je dat ze hier ontzettende lekkere spagetthi hebben?' fluisterd hij naar me toe.
Ik ga naar achter zitten en grijns 'hoe weet je dat spaghetti zo ongeveer mijn favoriete maaltijd is?'
Hij haalt zijn schouders op 'net zoals een koud glas droge witte wijn met ijs nog steeds je lieveling drankje is,' hij glimlacht.
Ik bijt op mijn lip, mijn wangen gloeien geloof ik nog steeds.
'Zullen we wat bestellen? Ik betaal alleen als jij me de volgende keer mee neemt!'
Ik kijk hem aan en kan mijn grijns niet eens meer van mijn gezicht afhalen. 'Dus we hebben een soort van date? Antwoord ik.
Hij knikt, 'alleen als jij dit wilt?'
Ik kijk hem aan in zijn practige ogen 'absoluut, wat dacht jij dan?'
Zijn schouders gaan wat omhoog. En zijn glimlach is terug, nog mooier dan anders.
'Ik wil het vanavond alleen nog maar over jou hebben Sam, over ons. De rest wil ik nu even niet meer aan denken oké?'
Ik knik 'oké.' ik sta op en ga gehurkt voor hem zitten.
'Het spijt me Adrian dat het zo heeft moeten lopen, maar ik vind je onwijs leuk het feit dat je hier voor mij bent zegt zoveel. Echt ik wil je niet kwijt, wat iedereen er ook van vind of lijkt te vinden.
Hij knikt 'mee eens.' antwoord hij.
Ik omhels hem er zitten mensen om ons heen, ja. En het kan ons beide niets schelen als hij mijn kus uitgebreid beantwoord.