Er is geen betere plek op aarde dan mijn kamer. Het is mijn heiligdom, mijn concertzaal, mijn dansvloer. Hier, tussen de vier muren die mijn geheimen kennen, draai ik de muziek waar niemand van mag weten. Niet de coole, alternatieve bands waar iedereen op school over praat, maar de meest kleffe, over-the-top rockballads waar de meesten een hekel aan hebben. Bryan Adams. Elton John. En vandaag… de meester zelf. Meat Loaf.

Het zijn mijn guilty pleasures, de nummers die de sluisdeuren van mijn hart openzetten en een vloedgolf van pure, onversneden passie door me heen laten stromen. En ik moet toegeven, ik heb niet veel nodig om een zanger als Meat Loaf het stuur van mijn lichaam volledig over te laten nemen.

De eerste akkoorden van "Paradise by the Dashboard Light" knallen uit de speakers.

And I never had a girl
Looking any better than you did
And all the kids at school
They were wishing they were me that night.

Ik sluit mijn ogen, laat mijn hoofd achterovervallen en begin te wiegen op het ritme. Het is een verleidelijke, lome dans, puur voor mezelf en het welwillende, jonge lichaam waar ik in leef. Meat Loaf zingt voor mij, en ik zing terug. Ik schreeuw de woorden, mijn stem schor en vol overgave. “I remember every little thing!” en de herinnering aan de kus in de keuken, de spanning in het park, flitst door me heen als een blikseminslag. Ik brul dat ik mijn lijf dicht tegen dat van hem wil drukken – “And now our bodies are oh so close and tight” – en dat het allemaal zo verdomd zalig voelt – “It never felt so good, it never felt so right”.

Mijn voeten draaien soepel over het zachte tapijt. Ik laat mijn hoofd in een complete cirkel draaien, mijn haar zwiepend door de lucht alsof ik een stripster ben op een podium voor een uitzinnige menigte van één. Maar dan begint het langzame, kwellende stuk. Meat Loaf jammert dat het kil en donker is in de diepe, donkere nacht. Warm me op, jongen, denk ik. Warm me verdomme op.

Ain't no doubt about it
We were doubly blessed
'Cause we were barely seventeen
And we were barely dressed.

Een huivering trekt over mijn ruggengraat. Het is Carl die ik nu voor me zie. Zijn grijns. Zijn intense ogen. Zijn ontblote bovenlijf. Ik droom hoe hij langzaam tegen mijn lichaam schuurt, de sluimerende hitte in mijn onderbuik tot leven wekt. Hoe ik smachtend de knoop van zijn jeans losmaak, de rits naar beneden trek en zijn hardheid in volle glorie kan aanschouwen. So open up your eyes, I got a big surprise…

Wanneer het refrein weer losbarst, opzwepend en wild, laat ik mezelf volledig meegaan. Heviger dan ooit. Ik zwaai en gooi met mijn haar alsof mijn hele leven ervan afhangt. Ik schreeuw de woorden, een oerkreet die uit mijn tenen komt, en buk voorover, mijn vuist tegen mijn mond gedrukt om het verlangen dat als een golf opstijgt in toom te houden.

We're gonna go all the way tonight
We're gonna go all the way
And tonight's the night...

Tijdens het intermezzo, de beroemde honkbal-metafoor, blijft dat ene zinnetje door mijn hoofd spoken: vanavond doen we het. Ik grijp het grote kussen van mijn bed en druk het stevig tegen mijn buik, me voorstellend dat het Carl is die ik omhels. "Oh Carl, ik wil je zo graag," zucht ik tegen de zachte stof. Mijn armen kronkelen rond het kussen, mijn heupen bewegen welwillend op en neer, een ritme dat alleen wij tweeën kennen.

Maar voor we verder gaan wil ik weten, hou je wel van mij?
Stop right there!
I gotta know right now!
Before we go any further!
Do you love me?
Will you love me forever?
Do you need me?
Will you never leave me?
Will you make me so happy for the rest of my life?
Will you take me away and will you make me your wife?

“Natuurlijk hou ik van jou.” De stem is echt. Laag, een beetje schor, en vlak achter me. Ik verstijf. De muziek, de fantasie, alles verdampt in een fractie van een seconde. Het kussen glijdt uit mijn armen en landt met een zachte plof op de grond. Langzaam, alsof mijn nekspieren van steen zijn, draai ik me om.

Hij staat in de deuropening. Carl. Leunend tegen de post, zijn armen losjes over elkaar. Zijn ogen zijn donker, verhit. Zijn mond staat een klein beetje open terwijl hij me aankijkt, zonder te bewegen, zijn blik glijdend over mijn warrige haar, mijn bezwete gezicht, mijn hijgende borstkas.
“Het was niet de bedoeling dat je dit zag.” De woorden komen er stotterend, struikelend uit.
Hij slikt zichtbaar. Een spiertje trilt in zijn kaak. En dan, heel langzaam, krult de ene hoek van zijn mond omhoog in een vrolijke, alleswetende grijns.
"Misschien," piep ik, "kan je terug naar buiten gaan, de deur dichtdoen, en over een kwartiertje terugkomen? En dan doen we alsof je absoluut niets gezien hebt."
Hij trekt een wenkbrauw op. "Meen je dat nu?"
"Euh… ja," mompel ik.

"En jij denkt dat ik het beeld van jouw geweldige kont die zo heen en weer draait, zomaar uit mijn hoofd kan zetten?"
"Viezerik!" roep ik, een golf van hitte schiet naar mijn wangen. "Weet je wat mijn grootmoeder zou zeggen? Dat je je mond moet spoelen met bleekwater! Maar wel voorzichtig zijn, hè, want ik zou niet willen dat je het per ongeluk inslikt. Want dan verbrandt je keel en dan moet je naar het ziekenhuis. Weet je, mijn leraar biologie vertelde eens een verhaal over een tandarts die elke dag zijn mond spoelde met bleekwater omdat hij knalwitte tanden wilde. Tandarts en witte tanden, snap je? Maar op een dag…"

Ik krijg de kans niet om het verhaal af te maken. Voordat ik kan knipperen met mijn ogen, heeft hij de afstand tussen ons overbrugd. Hij staat voor me, pakt me vast in zijn armen en trekt me tegen zich aan.
"Leen, je praat te veel," fluistert hij in mijn haar.
"Weet ik."
"Maar, godverdomme… wat was dat een geil zicht. Jou zo te zien dansen."
Mijn ogen worden groot.
"Wil je nog steeds dat ik wegga en over een kwartiertje terugkom?"
"Wat is het alternatief?" fluister ik, mijn stem een hees verraad.

"Ik zou je kunnen zoenen. Of in je lekkere kont bijten. Jouw keuze."
"Oh…"
Op dat moment, alsof het lot een perverse DJ is, eindigt Meat Loaf en begint Bryan Adams met de zachte, dromerige intro van "Heaven". Onze ogen ontmoeten elkaar.
"Bryan Adams? Dit meen je niet…" mompelt Carl, en dan duwt hij zijn lippen op de mijne.

De druk verteert me, zet me in vuur en vlam. Zijn mond is alles waar ik aan kan denken. Een heerlijke, zinderende warmte glijdt door mijn hele lichaam. Hij kust me teder, volgt de omtrek van mijn lippen met de zijne. Diep in mij ontwaakt iets overweldigends, iets hongerigs. Ik klem me aan hem vast en voor ik het besef, tilt hij me op en zet me bovenop mijn bureau. Mijn benen spreiden zich instinctief om hem heen.
"Ik wil je, liefje," fluister ik tegen zijn lippen.
"Mmmm," kreunt hij. Zijn handen glijden omhoog over mijn dijen, kneden ze even, voor zijn vingertoppen hun weg vinden onder de rand van mijn wijde t-shirt. Ik zucht diep wanneer zijn vingers mijn blote buik beginnen te strelen. Ik kijk naar hem en zie zijn ogen, donker en vol lust.

"Wacht," fluister ik. Mijn handen gaan naar mijn rug, naar de sluiting van mijn beha. Met een simpele, geoefende klik van mijn vingers maak ik die los.
Carls adem stokt. Hij kijkt me verlekkerd aan. Hij laat zijn handen onder de losse bandjes glijden tot hij mijn beide borsten in zijn handpalmen heeft. Zwaar en wachtend, mijn tepels harder dan ze ooit zijn geweest.
"Mmmm, Leen… je weet precies hoe je me gek moet maken."

Ik geef geen antwoord, zeker niet wanneer hij zachtjes in mijn tepels knijpt. Met gesloten ogen laat ik mijn hoofd achterovervallen. Ik kreun goedkeurend, mijn armen rusten op zijn schouders, mijn vingers trekken zijn hoofd dichter naar me toe. Ik wikkel mijn benen strakker om zijn middel.
Hij tilt zijn hoofd op en neemt mijn onderlip zachtjes tussen zijn tanden. Een kreun van puur genot ontsnapt me. We ademen zwaar, onze gezichten dicht bij elkaar. Zijn ogen zijn zo intens, zo vol hartstocht. Ik voel me verhit, vloeibaar. Zijn kus verdiept zich, zijn tong duwt zachtjes tegen mijn lippen, vragend om toegang. Ik snak naar adem en geef me over.

Dan grijpt hij de onderkant van mijn t-shirt vast. Hij kijkt me aan, een speelse, vragende grijns. "Oké?"
Ik aarzel. Zou ik? Is dit te snel? Mijn hoofd is een kolkende massa van begeerte, verlangen, lust… en die eeuwige, knagende twijfel. Wat als hij me naakt niet mooi vindt?
"Stop met nadenken," fluistert hij zacht in mijn oor, zijn stem een intieme liefkozing.
"Wil je dit echt?" vraag ik, mijn stem een trillend verraad.
"Ja," klinkt het schor. "Trek uit. Nu."

"Ik bedoel, ik ben niet zoals…"
"Weet ik, liefje."
"Ik, euh…"
"Alleen als jij het wilt. Jouw tempo." Hij wacht, en laat ondertussen zijn mond zachtjes over mijn lippen gaan, kleine, plagende kusjes.
"Jij speelt vals," mopper ik tegen hem.
Zijn grijns wordt breder. "Altijd. Dat zou je nu toch moeten weten."
Zijn hand begint mijn t-shirt langzaam omhoog te trekken, in afwachting van mijn goedkeuring.

"Als je me uitlacht," zeg ik, mijn stem plotseling fel, "dan geef ik je zo'n harde trap tussen je benen, dat je de komende twintig jaar geen vrouw meer wilt."
"Deal," grijnst hij.
Ik glimlach verlegen, raap al mijn moed bijeen, en help hem dan mijn t-shirt over mijn hoofd te trekken.
Carl staart. Zijn mond valt letterlijk open. Hij laat zijn ogen over mijn volle borsten glijden, over de ronding van mijn buik, en weer omhoog. Overmand door begeerte zegt hij, zijn stem vol ontzag: "Je bent adembenemend."
"Gekkie," lach ik, en ik trek hem weer tegen me aan. "Ik ben blij dat je niet gillend wegloopt."
"Dat zal nooit gebeuren."

Hij laat zijn hoofd zakken en sluit zijn lippen snel en hongerig om mijn harde tepel. De natte warmte van zijn tong doet mijn ogen dichtvallen. Een schok van volmaakt genot schiet van mijn buik naar mijn liezen. Met elke zachte beet van zijn tanden, elke draai van zijn tong, wordt dat genot intenser. Mijn rug kromt zich, ik druk mezelf steviger tegen zijn mond aan.
"Carl," grom ik. Ik begin tegen hem aan te bewegen, mijn heupen wiegend in een oeroud ritme. Ik kan hem voelen, keihard, duwend tegen de stof van onze broeken. We hebben allebei onze kleren nog aan en ik vraag me af waarom.
Mijn hand glijdt over zijn borst, zijn buik, en aarzelt dan bij de band van zijn jeans. Hij kijkt me intens aan. "Wat wil je, Leen?"

"Wat ik wil?"
"Ja."
"Jou."
"Mij?"
"Ik wil jou. Maar ik heb nog nooit… ik weet niet of…"
"Je moet gewoon je gevoel volgen," fluistert hij. "De rest komt vanzelf."
"Echt?"
"Echt."

"Ik wil je… daar… aanraken," geef ik stotterend toe. Mijn hand rust op de harde bobbel in zijn broek. "Maar ik weet niet wat je lekker vindt."
Carl kreunt opgewonden, een geluid dat me doet rillen. Hij legt zijn hand op de mijne. "Liefje, alles wat jij met me doet, zal ik lekker vinden."
Langzaam, met trillende vingers, knoop ik zijn broek los en trek ik de rits open. Ik snak naar adem wanneer ik de donkere, vochtige plek in zijn boxer zie. "Dat is wat jij met me doet," fluistert Carl. Zijn hand gaat omlaag en hij helpt zichzelf naar buiten.
Ik kan alleen maar staren. Dan neemt het besef dat hij mij wil het weer over. "Ik heb in het ziekenhuis hieraan gedacht," beken ik zacht.
"Wat bedoel je?"
"Toen ik mezelf streelde… dacht ik aan jou."
"Oh, wow… Leen, dat is zo…"
Hij leidt mijn hand naar waar hij wil. Ik sluit mijn vingers om zijn hete, harde erectie. Hij beweegt mijn hand een paar keer op en neer, en laat dan los. Ik ga door, in een ritme dat natuurlijk voelt, opwindend, krachtig.
Het is precies zoals het hoort te zijn. Perfect.

Totdat de deurknop met een harde klik rammelt. De deur zwaait open.
En mijn ma stormt naar binnen.