"Jongelui, wij moeten eens praten."

Ik zit in de zetel met mijn hoofd in mijn handen. Naast me zit Carl wezenloos voor zich uit te staren. De gebeurtenissen van het voorbije half uur blijven door mijn hoofd razen. Steeds weer beleef ik de opwinding die ik voelde toen ik Carls paal in mijn handen hield en mijn hand hem voorzichtig aftrok, de euforie toen ik zijn zacht gekreun hoorde, de paniek toen de deur van mijn kamer open vloog en mijn ma boos riep dat we moesten ophouden, de schaamte toen ze met haar handen in haar zij naar mijn naakte borsten keek en daarna naar Carls geslachtsorgaan. Dit is afschuwelijk.

Mijn ma staat recht voor me. Ze kijkt op ons neer. Letterlijk dan toch, want ik til mijn hoofd naar haar op en zie geen neerbuigende en boze blik. Ze kijkt me teleurgesteld aan, een beetje verdrietig.
Ik had liever gehad dat ze kwaad was geweest. Dan had ik kunnen zeggen dat het mijn keuze was, mijn lichaam, dat ik eindelijk iemand had gevonden die me mooi vindt. Alle argumenten had ik van tafel kunnen vegen.
Nu is er slechts één gedachte die mijn denken bepaalt: ik heb haar vertrouwen beschaamd. Al wat ik had kunnen en willen zeggen, zou op dit moment niets uitmaken.

"Dit wil ik nooit meer meemaken." Ma schudt haar hoofd.
"Ik anders ook niet," mompel ik. "Zo gênant."
"Mooi, dan zijn we het er gelukkig over eens."
"Ik doe volgende keer mijn deur wel op slot."
Ma haar mond valt open. "Dat bedoel ik niet, jongedame!"
"Huh?" Ik kijk ma verbaasd aan.
"Ik wil niet dat jullie nog samen..."
"Ma!" onderbreek ik haar. "Dat kan.… dat mag je niet... Ik zie Carl graag en..." Ik neem Carl zijn hand vast, maar die trekt zich los. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij staart nog altijd als een standbeeld voor zich uit.
"Het is nog altijd mijn huis," klinkt het koel.
"Maar..."
"Ik wil het niet!"
"Er is niks gebeurd."
"En dat noem je niks?" Ma haar stem klinkt steeds harder.
"Je weet wat ik bedoel. We hebben niet..."
"Alleen maar omdat ik het verhinderd heb."
Ik schud mijn hoofd. Intussen geef ik Carl een por. "Zeg ook eens iets?"
"Leen, je bent nog veel te jong daarvoor." vervolgt ma intussen.
Mijn hoofd schiet omhoog. Mijn ogen vernauwen zich en ik sis: "Ik ben al zeventien!"
Mijn ma zucht.
"Ik kan tellen hoor." vervolg ik.
"Wat bedoel je?"
"Ik ben er zeventien, jij bent er zesendertig. Dit wil zeggen dat je achttien was toen je zwanger werd. En dat je ongeveer op je zeventiende met seks begonnen bent..."
Het wordt stil. Mijn ma kijkt naar de vloer alsof ze de draadjes in het tapijt wil tellen. "Ik wil niet dat je dezelfde fouten maakt als ik toen."
"Ben ik een fout?"
Ma staat op en loopt naar de keuken. "Wacht maar tot je pa hiervan hoort..."

Ik loop zwijgend met Carl naar de voordeur.
"Je had me best mogen steunen, hoor."
Carl schudt zijn hoofd. "Het had niet mogen gebeuren."
"Het is niet anders, ma draait wel bij."
"Dat bedoel ik niet."
"Wat wel?"
"Misschien heeft ze wel gelijk."
Ik kijk Carl met open mond aan. "Hoezo?"
"Misschien zijn we te ver gegaan."
"Het was fijn."
"Dat was het zeker. Maar het was verkeerd."
"Dat was het niet. We wilden dit alle twee. Ja toch?"

Even valt er een stilte en dan gaat Carl zijn blik weer naar mij. "Ik vind je echt leuk en daarom vind ik dit zo moeilijk. Ik weet niet waar ik moet beginnen..." vertelt hij met zachte stem. "Het spijt me."
Ik knipper met mijn ogen.
"Dat wat er gebeurd is, had niet mogen gebeuren."
Mijn mond gaat open, maar er komt geen geluid uit. Heeft hij er spijt van? Het voelt alsof hij me in mijn maag stompt. Ik betreur het niet, zelfs niet een beetje. Die kus... de manier waarop hij me gestreeld heeft. Dat is voor mij het bewijs dat er iets bestaat als oncontroleerbare aantrekkingskracht. Een smachten dat zo heerlijk is dat er letterlijk vonken kunnen ontstaan als onze lippen elkaar aanraken. En dat betreurt hij?
Carl kijkt weg en haalt zijn hand door zijn haar terwijl hij zijn ogen even dichtknijpt. "Ik wist niet waarmee ik bezig was."
"Dat meen je niet." Mijn stem piept terwijl er een boel emoties in me opborrelen.
Carl zegt niks. Hij klemt zijn mond zo stevig vast dat het lijkt alsof hij zijn kiezen wel kan breken. Ik kijk hem boos aan en weersta de drang om hem in zijn maag te rammen. "Was het echt zo slecht voor jou?"
Zijn hoofd schiet mijn kant op. "Dat is niet wat ik bedoel, het was heerlijk, het was..."
"Dat heb je verdomme helemaal correct. Het was zalig! Jij kuste me, raakte me aan. Je hebt me uitgekleed."
"Ik weet wat ik gedaan heb. Het was alleen verkeerd."
"Wil je me niet meer?" Een brandend gevoel overspoelt me. Mijn handen ballen zich tot vuisten. "Je moest wel iets voelen toen je me kuste, want je had dat echt niet kunnen doen zonder gevoel." Mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik voel me dom en naïef. Pijn vult mijn hele lijf en blijkbaar moet hij iets van mijn emoties in mijn ogen zien, want hij zucht en doet zijn ogen dicht.
"Kut," zegt hij zacht. "Zo bedoel ik het niet. Ik..."
"Volgens mij wel," schreeuw ik en ik zet een stap achteruit. Ik heb me nooit eerder zo dom gevoeld als nu. "Je had niet duidelijker kunnen zijn."

Hij vloekt weer. "Het is een beetje uit de hand gelopen, dat kan gebeuren."
Mijn wenkbrauwen vliegen omhoog. "Kan gebeuren? Zeg eens, gebeurt dat vaak? Gebeurt het zomaar dat je een meisje kust? Glijdt je broek wel eens spontaan naar beneden en belandt een meisjeshand dan toevallig op je stijve pik? Dat moet wel een heel vreemd leven zijn, dat jij hebt."
"Leen, je bent een mooi meisje en ik ben een jongen en..."
"Och, hou toch je bek."
Carl zijn ogen worden groter.
"Waag het niet die zin af te maken."
"Ik voel me tot je aangetrokken."
"Je wilt me, maar je doet er niks mee? Je vindt dat we er mee moeten ophouden?"
"Leen, verdomme."
"Je kan me niet zomaar kussen en uitkleden, om daarna afstand te nemen. Dat voelt verschrikkelijk."
Ik draai me bruusk om. Ik moet wegwezen voordat ik hem een mep verkoop of in tranen uitbarst. "Ik zie je morgen wel weer op school."
"Leen!" Carl reikt naar mij, maar ik heb al afstand genomen. "Leen, je begrijpt het niet."
Ik kan een nerveus lachje niet onderdrukken, terwijl de vernedering door me heen schiet. "Ik weet zeker dat ik het begrijp. Je betreurt wat er gebeurd is. Ik snap het. Ik ben weerzinwekkend, een vergissing. Je wilt me niet meer, sorry dat ik dat niet zag. Sorry omdat ik verliefd op je ben, je heel graag heb. Ik kan je niet dwingen. Het maakt niet uit." Ik kijk hem niet meer aan, ik kan het niet meer, dus kijk ik naar mijn voeten. "Dan laat ik je maar."
"Liefje..."
"Noem me niet zo!" bits ik.
Carl steekt zijn arm naar me uit, maar ik ontwijk gemakkelijk zijn greep. "Doe dit nu niet. We moeten praten..."
"We moeten niets. Rot op!" Ik gooi de voordeur voor zijn neus dicht.

Ik loop de trap op naar mijn kamer. Ik gooi me op bed en begin te huilen als een baby. Wat ik heb gezegd, moest gezegd worden. Maar dit hele gedoe kwelt me. Want ik wil Carl nog altijd dolgraag. En ik weet dat hij gek op me was toen hij me kuste. Zijn lichaam bewees wat hij voor me voelde. Maar blijkbaar is dit alles niet voldoende voor hem. Hoe kan het zo snel van zo goed naar zo verkeerd gaan? Dit is toch niet mijn schuld? Of wel?
Ik slik maar de brok in mijn keel blijft waar hij is. Ik pak een kussen en druk het stevig tegen mijn borst terwijl ik mijn ogen dichtknijp. Tranen branden in mijn ogen. Ik voel me zo leeg vanbinnen. Ik blijf liggen en probeer uit te vogelen hoe het allemaal zo verkeerd is kunnen lopen en of ik het weer recht zou kunnen zetten. Maar ik moet bekennen dat ik het allemaal niet meer weet. Het is stom, alles is zo stom. Ik staar naar de wekker op mijn nachtkastje en zie de minuten langzaam wegtikken.

En dan klopt er iemand op de slaapkamerdeur.
"Ga weg!" reageer ik met overslaande stem.
"Ik ben het," klinkt het aan de andere kant.
"Ga weg, pa."
Maar dan gaat de klink omlaag. Even later staat pa in mijn kamer.
"Als je gekomen bent om me een preek te geven..."
"Waarom zou ik dat, kleine meid?" onderbreekt hij me met zachte stem.
Ik kijk hem even aan met betraande ogen en stort me in zijn armen.
"Je houdt enorm veel van hem, niet?"
Ik hef mijn schouders op. Wat maakt het uit, het is nu toch allemaal voorbij. "Ma heeft hem weggejaagd," snik ik.
"Dat heeft ze niet, kleine meid, dat moet je geloven. Ze is gewoon een beetje geschrokken. Praat eens met haar, ze draait wel bij."
"Hij heeft het uitgemaakt."
Pa kijkt me verbaasd aan. "Hij draait wel bij."
"Wat moet ik nu?" jammer ik.
Mijn pa glimlacht. "Ga morgen naar hem toe. Biedt hem je excuses aan en..."
"Ik heb niks verkeerd gedaan," reageer ik ferm.
"In een relatie moet je af en toe je trots opzijzetten. Het maakt niet uit wie er verkeerd was. Het belangrijkste is dat je het weer goed maakt."
"Denk je dat hij me nog wil?" Een sprankeltje hoop verschijnt op mij gezicht.
"Kleine meid, dit is je eerste relatie en je eerste ruzie. Hopelijk wordt het je enige relatie. Maar dit gaat vast niet jullie laatste ruzie worden. Dit gaat vaker gebeuren. Maar daarom gaat Carl je niet ineens minder leuk vinden. En mocht dat zo zijn, dan is hij een eikel. Maar zo is hij niet, hij draait wel bij. Het komt wel weer goed tussen jullie."
Ik bijt op mijn onderlip, terwijl ik nadenk over wat pa me net heeft gezegd. Alles wat hij zei, klink redelijk. Ik krijg weer wat hoop.
"Denk je dat ik hem nu bij hem thuis moet opzoeken?"
"Geef hem wat tijd."
"Je hebt gelijk." Ik zucht en leg mijn hoofd tegen pa zijn schouder.
"Je ziet hem morgen op school weer. Probeer hem dan wel geen verwijten te maken."

"Ik ga niet huilen, ik ga niet huilen." is mijn mantra terwijl ik de dag erna richting Carl slof.
"Hoi," weet ik amper uit te brengen.
Heel even kijkt Carl me aan, zegt dan snel gedag en... dat is het. Geen kusje, niks. En dat doet pijn, heel veel pijn. Het maakt me triest en pissig. Want het is hij geweest die de weken voordien stappen bleef zetten en door bleef gaan met me te kussen, strelen en gek maken. Het is hij die me gedrogeerd heeft met een portie verliefdheid, me heeft doen smelten om me daarna kil weg te duwen. En dat besef verlamt me meer dan ik wil toegeven.

Ik begin me om te draaien, om te vermijden dat ik iets beschamends zou doen, zoals in tranen uitbarsten. Ik heb mijn emoties niet meer onder controle.
"Leen, wacht." Carl zet enkele stappen dichterbij en staat nu recht voor me.
Mijn maag keert zich om. Ik haal diep adem.
"Blijven we vrienden?" vraagt hij.
Teleurstelling overspoelt me. Vrienden? Ik wil veel meer dan dat.
Carl pakt mijn pols vast. "Leen? Zijn we vrienden?"
Mijn adem stokt wanneer zijn duim langzame cirkeltjes draait vlak onder mijn hand. Die lichte aanraking veroorzaakt een soort kortsluiting in mijn hersenen. "Ja," mompel ik.
"Mooi," zegt hij.
"Leen, ik..."
Nog voor hij zijn zin kan afmaken, trek ik hem tegen me aan en duw ik mijn mond op zijn lippen. Ik voel hoe een rilling door zijn lichaam gaat. Dan verbreek ik de kus en kijk ik hem vragend aan.

"Geloof je in het lot?" vraagt hij.
Die vraag komt onverwacht.
"Dat sommige dingen voorbestemd zijn?" mompelt hij, terwijl hij met een hand mijn gezicht streelt. Een zucht verlaat mijn lippen. "Dat je sommige dingen niet kunt tegenhouden?"
"Waarom zou je dit niet willen?" fluister ik. En terwijl ik hem opnieuw kus, voel ik hoe zijn twee handen mijn heupen vastgrijpen. Onze lichamen raken elkaar op een manier die best aangenaam is. Mijn borst beweegt tegen de zijne terwijl ik schokkerig ademhaal.
"Leen, je voelt goed. Té goed."

"Over gisteren," begin ik.
"Dat was..." begint Carl.
"Een vergissing? Als je dat woord nog één keer gebruikt, geef ik je zo'n harde stomp in je ballen dat je de komende jaren niet zou misstaan in een kinderkoor."
"Ik wou 'heerlijk' zeggen."
"Carl, ik snap het niet. Ik hou van jou, jij van mij en toch wil je dit niet."
"Ik..."
"Oh wacht, je houdt niet van mij?"
"Toch wel."
Ik hou mijn handen stevig samengevouwen en slik moeizaam. "Wat is er dan?"
Carl zucht en strijkt met een hand onzeker door zijn haren. Ik word helemaal kregelig terwijl de seconden gespannen wegtikken.
"Ik," zegt hij uiteindelijk zo zacht dat ik hem nauwelijks versta. "Ik moet iets vertellen."
Ik open mijn mond om te reageren, maar alles wat ik wil zeggen blijft hangen wanneer ik zie hoe hij me aankijkt. Ik krijg het benauwd omdat ik besef dat dit helemaal niet de goede kant op gaat.
"Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen." Hij perst zijn lippen op elkaar. "Het spijt me."
"Waar heb je spijt van?" vraag ik bitsig. Want hij kan geen spijt hebben van wat er gebeurd is, absoluut niet. Dat was heerlijk, dat heeft hij zelf nog maar pas gezegd.
Hij kijkt weg en kantelt zijn hoofd. "Ik ben niet eerlijk geweest."
Ik knipper langzaam met mijn ogen. "Waarover?"
"Dit," roept hij uit. "Jij en ik."
Mijn nagels beginnen putjes achter te laten in mijn handen omdat ik ze te hard samenknijp. "Ik begrijp het niet." Het klinkt zwak en zielig. Mijn gezicht wordt bleek. "Wat scheelt er?"
"Het wordt me allemaal te veel." Carl sluit zijn ogen, zijn gezicht rimpelt. "Ik had nooit verwacht dat.… dat het zo snel zou evolueren."
"Wat? Gaan we te snel? We kunnen het wat rustiger aan doen als je dat wilt..."
"Ik kan het niet. Het is te serieus. Ik dacht dat ik het allemaal zou kunnen controleren, zou kunnen sturen. Maar..."
"Je bent niet verliefd he."
"Oh jawel, dat is juist het probleem."
Ik verstijf. "Waarom wil je dit dan niet?"
"Ik wil niks serieus. Ik wil me concentreren op mijn studies, een baan zoeken, een leven opbouwen."
"En daar pas ik niet tussen?"
Hij kijkt me aan met een troebele blik. "Toch wel, ik ben verliefd op jou. Maar... Ik..." Hij klapt zijn mond dicht en schudt hevig zijn hoofd. "Het spijt me, het was niet mijn bedoeling je te kwetsen. Dat moet je geloven."
Een brandend gevoel raast door mijn borst. Ik probeer te kalmeren maar de pijn is rauw en echt.
Hij kijkt me snel aan en verstijft. "Ik wil je niet kwetsen, daarvoor zie ik je te graag. Maar ik ben niet eerlijk geweest."
"Waar heb je het verdomme over?"
"Het was een weddenschap."
"Een wat?"
"Een weddenschap. Ik had met Els gewed dat het me zou lukken je binnen te doen."