Dit is een alternatieve versie van het verhaal van Leen. Hoewel dit verhaal op zich op los gelezen kan worden, krijgt het meer inhoud als je eerst het ‘Een opwindende kerstavond’ van Leen leest

'Dank je wel', mompelt Ruben zacht.

Hij kijkt over Antwerpen. Zijn benen bungelen over de rand van het dak van de boerentoren. Het schijnsel van het KBC logo verlicht zijn schoenen. Hij houdt van deze stad. Van de rare mix van rauwe haven mores en een verfijnde geschiedenis. Hij zou zich er graag nog in onderdompelen, maar meer dan een toeschouwer zijn, kan hij sinds zijn dood niet meer.

'Geen dank', klinkt het naast Ruben.

Ruben kijkt even opzij. Weer schrikt hij een beetje van de verschijning naast hem. Een verschijning die een sterfelijke niet kan aanschouwen zonder in een psychose te schieten. Een verschijning van zowel goddelijke schoonheid als verderfelijke duivelse weerzinwekkendheid. De werkelijke gedaante van Pazuzu.

Pazuzu kijkt ook over de stad. De stad die hij groot heeft zien worden. Die hij gebukt heeft zien gaan onder de pest en alles verwoestende branden. Maar ook de stad waar hij heel graag rondloopt om zijn ding te doen. Veel mensen hebben mede door films als 'the Exorcist' een heel eenzijdig beeld over de dingen die demonen doen. Natuurlijk ligt de nadruk op het kwade, maar regelmatig schemert de goddelijke afkomst van de gevallen engelen door het kwade heen. Rondom Ruben hing er zo'n schemering.

De dood van Ruben, twee jaar geleden, was een ongelukje waar Pazuzu zich nog steeds een beetje schuldig over voelde. Pazuzu voelde zich niet snel schuldig en misschien was het in dit geval meer een gevoel van falen, dan echt schuld. Pazuzu had een man opgehitst om vreemd te gaan met de zus van zijn vrouw. Die man was daar vol overgave in meegegaan en met een beetje duwen en trekken van Pazuzu's kant was het geheel uitgemond in een orale escapade in de auto van de man. Jammer genoeg deden ze dit in een rijdende auto en toen hij klaar kwam in de mond van zijn schoonzus, had hij in volle vaart de auto van Ruben geraakt. Ruben was hierbij overleden. De man was slechts zijn penis kwijtgeraakt tussen de tanden van zijn schoonzus. Pazuzu had dit niet voorzien. De dood van Ruben kon hij op de een of andere manier niet zomaar van zich afschudden. Nu, twee jaar later, had hij Ruben opgezocht en hem een aanbod gedaan.

Pazuzu pakt Ruben bij zijn hand en trekt hem over de rand. Samen vallen ze langs de toren naar beneden. Zwaartekracht is iets waar je voor kiest als je dood bent en de landing is dan ook vloeiend en vlekkeloos. Ze staan tussen de rolcontainers op de binnenplaats achter het gebouw. Tussen de containers ligt een zwerver. Dronken. En in een kerstmannenkostuum.

'Dat is Noel. Hij moet zo naar de daklozenopvang om cadeau's uit te delen. Jammer genoeg heeft hij het geld wat hij hiervoor gekregen heeft al omgezet in een fles jenever', zegt Pazuzu terwijl hij naar de lege fles wijst.

'Noel zit al in zijn reservetijd en heeft nog een rekeningetje bij me open. Jij mag hem gebruiken vanavond', vervolgt hij.

Ruben loopt al twee jaar met een enorm gat in zijn ziel. Hij wilde zo graag nog afscheid nemen van Suzanne. Al twee jaar probeerde hij in de buurt van zijn geliefde te komen, maar blijkbaar is er een goddelijk mechanisme wat hem tegenhield in het benaderen van haar. Al twee jaar probeerde hij een glimp van haar op te vangen, maar hij werd elke keer door een onzichtbare kracht tegengehouden als hij dreigde een blik van zijn geliefde op te vangen. Pazuzu gaf hem nu de kans om dit voor het moment te kunnen negeren.

Het voelt raar om met een echt lichaam te lopen. Het voelt ook raar om te gast te zijn in iemand anders. Ruben is de baas, maar Noel is nog aanwezig en heeft ook zeker nog een eigen wil. Ruben voelt hoe de hartslag van Noel hoger wordt zodra ze het moderne kantoorgebouw op 't Noord binnenlopen. Ruben heeft het vaak geprobeerd, maar hij kon sinds zijn dood dit gebouw niet meer ingaan. Snel en opgewonden loodst Ruben het lichaam van Noel naar de verdieping waar Suzanne werkt. Doelbewust loopt hij naar het kantoor van Suzanne, maar het lot bepaalt dat hij net na de lift al tegen Suzanne aanloopt.

Als Rubens hart het nog had gedaan, dan was het nu gestopt. Twee jaar lang had hij zo naar haar verlangt en nu is hij ineens dicht bij haar. Hij ziet dat ze er niet zo florisant uitziet, maar het kan hem niets schelen. Deze minuten samen gaan ze hem niet meer afnemen. Pazuzu verschijnt naast hen. Schijnbaar onzichtbaar voor Suzanne.

'Je hebt tot 12 uur', zegt Pazuzu zacht.

Ruben is sprakeloos en weet niet wat hij moet doen. Noel ziet zijn kans schoon en pakt het over. Noel was direct nuchter toen Pazuzu zijn lichaam aan Ruben gaf. Met een heldere blik begrijpt Noel direct wat er aan de hand is en hij pakt even de regie weer terug.

'Ho ho ho, dametje, pas een beetje op, wil je?', zegt hij met een gemaakte donkere stem.

Suzanne reageert emotioneel en gromt boos. Ruben/Noel bukt zich om de rommel op te ruimen die op de grond rondom Suzanne ligt en stelt zich voor. Ruben voelt een steek van jaloezie omdat hij het idee heeft dat Noel zijn vrouw aan het versieren is. Dan beseft hij dat hij en Noel nu een symbiotische eenheid vormen en misschien moet hij Noel maar een beetje laten gaan. Zacht moet hij inwendig huilen omdat hij beseft dat hij Suzanne zo enorm gemist heeft.

Noel begrijpt de situatie inmiddels volkomen en hij grijpt het moment om Suzanne uit te nodigen om mee te gaan naar de daklozenopvang. Suzanne aarzelt, maar stemt in.

De avond verloopt als een kerstverhaal. Suzanne geniet van het moment en van het goed wat ze kan doen voor haar minder bedeelde medemensen. Het valt haar niet op dat Noel heel langzaam verandert. Door de invloed van Ruben en Pazuzu 'droogt' Noel langzaam op. Zijn onverzorgde baard, zijn geur en zijn haveloze kleding worden langzaam beter en meer een afspiegeling van Ruben. Als de avond ten einde komt, draait Suzanne naar Noel en zoent hem op zijn wang. In de ogen van Suzanne kan Ruben zien dat ze even de ellende van de afgelopen twee jaar kwijt is geraakt. Plots lijkt het alsof ze hem door de verschijning van Noel heen waarneemt. Ruben worstelt de macht over het lichaam van Noel weer terug en pakt Suzanne vast.

'Zin in een wandeling?'

Voor de ingang van de kathedraal van Antwerpen kijkt Ruben even opzij. Hij grijnst naar Pazuzu die hun de hele tijd gevolgd is. Pazuzu snapt wat er gaat gebeuren en grijnst een beetje verloren terug. Ruben en Suzanne gaan naar binnen. Pazuzu blijft buiten. Hij kan de kathedraal niet in.

Ruben en Suzanne praten honderduit en Ruben warmt zich aan de liefde die Suzanne nu uitstraalt. Omdat hij zeker weet dat Suzanne zijn aanwezigheid voelt, is Ruben niet jaloers meer. Hij overweegt zelfs even om Noel aan te sporen om Suzanne te proberen te verleiden tot een fijne vrijpartij. Hij laat dit al snel varen omdat hij geen idee heeft wat er zou gebeuren als Ruben dan ineens weer Noel zou moeten verlaten.

Later zitten ze samen op een bankje naar de skyline van Antwerpen te kijken. Ruben laat Noel zijn levensverhaal vertellen. Suzanne wordt enthousiaster en enthousiaster. Op een gegeven moment pakt ze haar telefoon en trekt ze een selfie van hen. Op de achtergrond slaat de klok van de kathedraal de eerste slag van 12 en Ruben voelt hoe Pazuzu van achter een hand op zijn schouder legt.

Vanaf de boerentoren kijken Pazuzu en Ruben weer neer op Antwerpen. In de verte kan Ruben nog net ontwarren hoe Suzanne met een oud mannetje praat. Op de binnenplaats onder hen leggen twee politieagenten een laken over Noel. De alcohol is hem toch fataal geworden.

'Tevreden?', vraagt Pazuzu zacht.

'Het was het beste wat er in deze situatie mogelijk was', zegt Ruben gemaakt verstandig.

Hij heeft met volle teugen genoten van het samenzijn met Suzanne. Hij weet dat ze weer gelooft in de toekomst en hij kan haar nu met gerust hart achter laten. Naast hun verschijnt Noel op de rand van het dak. Hij lijkt niet verbaasd te zijn.

Pazuzu pakt met zijn grote demonenhanden de handen van Ruben en Noel.

'Kom mannen, het is tijd om te gaan'