'Martina?' De dokter keek de wachtkamer in waar ik al een tijdje nerveus zat te wachten met een aantal andere mensen. Hoe ging ik hem dit in godsnaam uitleggen? Ik stond op, zag nog een oude man naar me loeren, gelukkig de enige man in de wachtruimte, en vroeg me af of hij het wist. Wist hij wat ik het laatste kwartier allemaal verzonnen had, terwijl hij daar tegenover me zat? En de huisarts. Ook hij keek anders naar me dan de vorige keer. Ik was wat nerveus. Natuurlijk. Ik kon er ook niet meer tegen en het tergde me de hele dag. Hier moest iets aan gedaan worden. Maar hoe leg je in hemelsnaam je huisarts uit dat je de hele dag geil bent? Ik denk de hele dag aan seks. Zodra ik een man zie, maakt niet uit of hij jong of oud is, knap of lelijk... Ik denk aan seks. En dit sinds twee weken. Twee weken lang denk ik dag in dag uit aan seks...

'Uhm, de assistent zei dat je je klacht niet helemaal kon uitleggen over de telefoon.' begon dokter Wouters toen ik was gaan zitten in zijn spreekkamer, tegenover hem aan het bureau. Ik had m'n handen op m'n schoot liggen en durfde hem niet aan te kijken. Zou hij over mij denken, zoals ik nu over hem denk? Hij is best knap. Zou hij een grote hebben?

'Ja. Dat klopt. Het is ook lastig.' begon ik voorzichtig. 'Het heeft met de medicatie te maken.' gaf ik al aan.

'Oh? Werkt het niet meer? Dacht dat je juist zo tevreden was.' herinnerde hij mij aan ons laatste gesprek. En dat was ik ook. De medicatie werkte nog steeds goed. Ik had namelijk last van het rusteloze-benen-syndroom. En daartegen kreeg ik tabletjes en die werkten prima. Het ging om medicatie die ook aan patiënten met Parkinson werd gegeven, maar dan een hele lage dosering. Echt niet te vergelijken. Maar na een maand, kreeg ik opeens klachten. Een ander rusteloos gevoel wat ik eerst niet kon plaatsen. Ik had in het begin even vluchtig de bijsluiter doorgelezen en nog gelachen met een vriendin om het feit dat één van de bijwerkingen een verhoogde zin in seks was. Vast alleen bij hele hoge doseringen, en als je dat had, was dat dan zo erg? We konden er toen heel hard om lachen. Ik nu niet meer. Want de laatste twee weken had ik deze bijwerking ontwikkeld. Althans, ik dacht dat het door de medicatie kwam. Het was namelijk wel heel toevallig. En dit probeerde ik de huisarts nu ook uit te leggen. Hij keek me wat moeilijk aan. Ik vond al dat hij anders naar me keek, maar nu ik hem dit gezegd had, merkte ik dat hij wat moeite had zijn concentratie erbij te houden. Zo nu en dan dwaalden zijn ogen ook even af, en betrapte ik hem op het kijken naar mijn lichaam. Normaal gesproken kon dat echt niet! Maar ik vond het niet eens zo erg. Ik was namelijk hartstikke geil... Dat zei ik hem natuurlijk niet!

'Maar wil je stoppen met de medicatie?' dacht hij nog dat m'n hulpvraag was.

'Nee, liever niet. Ik vraag me alleen af of dit normaal is. En of dit wel door de medicatie komt. Kan me moeilijk voorstellen dat Parkinsonpatiënten heel de dag zo rondlopen zoals ik.' legde ik hem mijn probleem nog maar een keer goed voor.

'Hoe erg is het dan precies?' leek hij vooral geïnteresseerd te raken. Daar schrok ik een beetje van. Toch moest ik het hem vertellen.

'Ik denk gewoon de hele dag aan seks. Zodra ik een man zie, spookt er van alles door m'n hoofd. Ik meld me ook vaker ziek van school en werk. Het liefst kom ik helemaal niet meer buiten.' gaf ik nu aan dat het echt vrij ernstig was. Toch zag ik hem niet ernstig kijken. Hij was immers ook een man. Dacht ik nu aan seks? Ja, dat deed ik...

'En heb je ook seks?' vroeg hij nog deskundig.

'Nee. Ik ben single. En niet zo'n typje wat losgaat.' had ik mezelf nog onder controle weten te houden.

'En...' Hij kuchte even. 'Leg je in zo'n geval dan wel de hand op jezelf?' vroeg hij nu een stuk minder deskundig, al probeerde hij enige schijn nog wel op te houden.

'Alleen als ik alleen thuis ben.' zei ik nog in het vertrouwen als patiënt zijnde. De vraag was of hij me nog als patiënt zag.

'Juist, ja.' zei hij dan kalm. 'En heb je eraan gedacht er eens een keer aan toe te geven? Gewoon om te zien of het de klacht... Verminderd?' koos hij zijn woorden zorgvuldig.

'Nou, als ik het, uhm... 'zelf' doe, dan is het wel even minder, maar niet lang.' zei ik hem nog, net zo zorgvuldig.

'Je zou het kunnen overwegen.' spoorde hij me aan. 'Gewoon om te kijken of het wat doet.' bracht hij voorzichtig.

'Ja, misschien.' overwoog ik het niet echt serieus. 'Ik zou gek genoeg niet weten met wie. Het is niet zo dat ik zoiets met een vreemde durf.' zei ik eerlijk, maar vooral heel naïef.

'Denk eerlijk dat ze voor je in de rij staan.' zei hij toen vrij onverwachts, maar schaamde zich niet voor z'n woorden. En mij deed het wel wat. 'Je zou het ook als iets moois kunnen zien, in plaats van een kwaal...' ging hij nog een stap verder. Zijn toon en ik vetanderden nu voor goed. 'Een mooi, jong meisje zoals jij...' klonk hij zelfs wat dromerig. Nu werd het toch even ongemakkelijk, te zien aan mijn gezicht. Dat weerhield hem niet verder te gaan. 'Je hebt een ongelofelijk strak lijf.' zei hij zomaar. 'Mooi, blond haar... Een geil snoetje.' praatte hij over me alsof ik er niet was. En ik bleef gewoon zitten, terwijl dit onder andere omstandigheden duidelijke, rode vlaggen waren geweest. 'Denk dat elke man wel droomt van meisjes zoals jij.' Nu leek het net of hij dacht dat ik gewoon een slet was. Dat was niet het geval... denk ik.

'Ja, denkt u dat het zou helpen?' vroeg ik namelijk. Hij keek me daarop strak aan en je zag hem verzinnen. Waar dacht hij nu aan? Wilde hij het dan met mij proberen?

'Wat denk jij dat zou helpen? Zou aftrekken en pijpen al 'verlichting' geven, of moet het echte seks zijn?' vroeg hij me toen. Ik liep rood aan, al ontnamen zijn woorden ook mijn adem.

'Ik fantaseer vaak dat mannen gewoon komen... Het maakt me dan niet uit hoe. Of waar...' ontschoot mij met enige zwoelte in m'n stem. Daar grinnikte hij kort om. M'n hart begon sneller te kloppen.

'Ben je niet gewoon een slet? En kom je daar misschien nu pas achter.' zocht hij nog verder het randje op. Ik zat hier wel met een serieus probleem. Een probleem zo ernstig, dat toen hij me zojuist een slet noemde, de haren in m'n nek overeind gingen van spanning en opwinding.

'Dat denk ik niet.' zei ik nog. 'Maar stelt u iets voor?' durfde ik heem heel voorzichtig te vragen. Daar begon hij om te grijnzen. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Zoiets had ik nog nooit durven te vragen.

'Nou...' zei hij dan ook. 'Ik heb niet veel tijd, natuurlijk. En niemand mag ons horen.' leek hij hardop te denken. 'Dus we kunnen wel iets proberen... Als het je toch alleen maar om het mannelijk orgasme gaat...' zei hij rustig terwijl hij opstond. Dit ging heel snel de verkeerde kant op. En ik vond het heerlijk. Ik keek met grote ogen naar hem op terwijl hij voor me ging staan. Hij had een lange doktersjas aan en schoof die open en opzij, om vervolgens zomaar z'n broek los te maken. Gebeurde dit echt, dacht ik nog?

Ik zat daar plots oog in oog met een harde piemel. Hij leek niet eens te twijfelen en zo in zijn spreekkamer had hij z'n broek losgemaakt en haalde hij een harde piemel tevoorschijn.

'Het moet even snel...' hijgde hij nog en legde zomaar een hand op m'n achterhoofd. Ik schrok me rot en kon geen kant op. Dit was ook niet de bedoeling. Maar ik zei niks. Ik deed niks. Alleen wat hij van me verlangde. Ik vond pijpen niet eens lekker en zou het anders nooit zomaar doen. Maar toen hij z'n piemel pakte en de eikel tegen m'n lippen drukte, stond het water me spontaan in de mond. Ik opende dan ook gewillig m'n mond en hij schoof z'n eikel zo langs m'n vochtige lippen diep m'n mond in. Ik kokhalsde niet eens. Pas toen hij beide handen op m'n hoofd had geplaatst en zijn eikel m'n keel inging. Ik had dit nooit achter deze man gezocht. Ik voelde zijn trouwring op mijn hoofd drukken... Ik was niet de enige die me liet gaan. Hij begon te stoten. Het moest blijkbaar echt snel gebeuren. Zijn eikel klotste in en uit m'n mond en ik bleef naar hem opkijken en zag hem briesen van genot. Ik werd geiler met de seconden. Elke keer dat hij z'n lul naar binnen duwde, wilde ik kreunen van genot. Het gaf me ook genot. Het was ongekend. Hij hield me stevig vast en in hoog tempo gebruikte hij gewoon m'n mond alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij brieste steeds harder en op een geveven moment hoorde ik hem plots zachtjes vloeken terwijl hij mijn hoofd nog steviger vasthield. Zijn pik stopte en ik voelde zijn eikel kloppen en even later ook de slierten sperma die tegen m'n gehemelte aangeschoten werden. Het had nog nooit zo lekker gesmaakt en genietend sloot ik nu even de ogen en nam ik het moment van zijn orgasme in me op en slikte ik rustig de grote lading weg. Dit was zo lekker. Zwetend liet hij me los en met een hijgend gezicht keek hij me aan. Hij had zich compleet laten gaan. Het had nog geen minuut geduurd...

'Jezus, Martina...' pufte hij uit ongeloof. Ik bleef zitten en veegde m'n mond schoon en legde m'n handen weer op m'n schoot alsof er niks gebeurd was. Hij maakte zich weer netjes en ging zitten achter zijn bureau, alsof er niets gebeurd was. 'Hielp dit?' vroeg hij dan nog, maar nauwelijks serieus.

'Kan ik beter aan u vragen.' giechelde ik nog uitdagend. Hij lachte erom, maar leek zich nu ook wel te beseffen dat hij iets fouts gedaan had. 'Maar ja, het helpt wel iets. Het geeft een bevredigend gevoel, of zo. Maar het is niet dat ik nu niet meer aan seks denk. Misschien wel meer juist.' probeerde ik uit te leggen.

'Ik weet niet of ik wat voor je kan doen.' zei hij toen. Eigenlijk de bevestiging dat hij dat al wist voor zijn ejaculatie in mijn mond... 'Ik zou je door kunnen verwijzen naar een psycholoog. Maar eerlijk gezegd heb ik hier nog nooit van gehoord, en twijfel ook een beetje aan je klachten.' Dat vond ik dubbel beledigend. Zeker nu hij er zo gebruik van gemaakt had. Ik zuchtte dan ook diep.

'Ja, misschien moet dat dan maar.' En even later stond ik buiten met een verwijzing, en mijn klachten waren onverminderd erg. Zeker nu ik wist dat ik zaad lekker vond, leek de drempel alleen maar lager geworden te zijn. Ook omdat het inderdaad enige verlichting bracht. Misschien moest ik dan toch maar op zoek naar een vriendje. Maar dan wel één die elke dag wil. En zou het dan genoeg zijn?