“Oh nee, Lies, zo kun jij echt niet mee,” zei Stef weinig tactvol toen ik op zondagmorgen uit de badkamer kwam. “Waar is de klasse dame in jou gebleven? Je ziet eruit als de eerste de beste slons.”

“Dankjewel,” antwoordde ik sarcastisch. De slobbertrui en afgewassen jeans flatteerden mijn figuur allerminst, maar dat was een bewuste keuze.

Zeer tegen mijn zin had ik hem mijn kamer binnengelaten. Steeds harder was hij op de deur beginnen bonken en dus bleef er mij geen keuze. Ik had er geen behoefte aan om door de andere hotelgasten met de vinger te worden gewezen als diegene die verantwoordelijk was voor het verstoren van de ochtendlijke rust. In geen geval was ik van plan om mij ter wille van hem op te tutten. Een koekje van eigen deeg, dat kon hij krijgen, bedacht ik grimmig.

“Neem die blonde del maar mee uit!” beet ik hem toe. “Deze slons redt zich wel.”

In gedachten zag ik hem de avond voordien weer zitten tafelen in het gezelschap van een knappe blondine. Naar mijn inschatting was ze minstens tien jaar jonger dan ik. Eigenlijk had ik blij moeten zijn dat Stef Wagenmakers zijn pijlen op een andere vrouw richtte, maar in plaats daarvan stak een vleugje jaloezie de kop op. Het deed pijn om te zien hoe gemoedelijk en vertrouwd ze met elkaar omgingen, net alsof ze elkaar al jaren kenden. Ik zat dan wel drie tafels bij hen vandaan, maar elke keer als ik hen hoorde lachen, was het alsof een onzichtbare hand mijn hart als een spons samenkneep. Ik kon nauwelijks een hap door mijn keel krijgen.

Na een tijdje zag ik Stef met zijn nieuwste verovering in de richting van de kamers lopen. In zijn ene hand hield hij een fles wijn en twee glazen. Zijn andere hand lag losjes op de heup van die blonde troela.

Alleen al dat laatste was voldoende om mijn eetlust helemaal te bederven. Zonder aandacht voor wat er verder om me heen gebeurde, zat ik minutenlang wezenloos voor me uit te staren. Ik was niet alleen kwaad op Stef, maar ook op Remco. Ondanks dat mijn man ergens ver op zee zat, kreeg hij zijn deel van de schuld. Een plotse opstoot van zelfbeklag was daaraan misschien niet vreemd, maar hij had dit weekend maar met me mee moeten gaan. Als mijn man met mij was meegegaan zoals afgesproken, dan was mij deze beproeving bespaard gebleven.

Ook op Mariska was ik kwaad. Zij had Stef mijn verblijfplaats verklapt. De eerstvolgende maandagse saunabeurt zou ditmaal niet rimpelloos verlopen. Ik was vastbesloten om haar eens flink mijn gedacht te zeggen.

Toch had ik ook voor mezelf geen goed woord over. Per slot van rekening had ik Stef zelf bij me weggejaagd met die stomme weddenschap. Waarom voelde ik me dan zo rot als een afgewezen puber? Wanneer ging ik eindelijk eens volwassen worden?

In bed had ik nog urenlang liggen tobben en pas tegen de ochtend aan was ik eindelijk in slaap gevallen. Geen wonder dat ik me allesbehalve uitgerust voelde toen ik zo ruw door Stef uit mijn slaap werd gehaald. Hij daarentegen straalde gewoon. Stef zag er veel fitter uit dan mijn humeur aankon.

“Geen sprake van, meisje,” haalde Stef me naar de realiteit terug. “Een weddenschap is een weddenschap. Jij en ik brengen deze zondag samen door en ik bepaal wat we zullen doen, weet je nog?”

En of ik dat nog wist, maar meer dan een schouderophaal gaf ik niet als reactie. Gemakshalve was ik ervan uit gegaan dat ik de weddenschap zou winnen. Zelfs voor een goeduitziende man als Stef kon het geen makkie zijn om zomaar een vrouw op te scharrelen, die dezelfde avond al met hem het bed wilde delen. Op een of andere manier had de gladjanus het toch voor elkaar gekregen. De verwenbeurt in het welnes center, die ik met zijn 50 euro in gedachten had, kon ik wel op mijn buik schrijven. Een paar uurtjes relaxen op Stefs kosten zat er niet in. De gedachte dat hij mij in plaats daarvan een hele zondag lang zijn wil zou kunnen opleggen, was niet echt een aanlokkelijk vooruitzicht.

“Hop Lies, terug die badkamer in en maak jezelf een beetje op. Ik wacht wel.”

“Geen denken aan! Ik ga zo mee of helemaal niet.”

Stef zuchtte diep. Blijkbaar had hij niet gerekend op zoveel onwil. Mijn prille hoop dat hij alsnog zonder mij de kamer zou verlaten, werd echter meteen weer de kop ingedrukt. Met enkele grote passen stond hij vlak voor me en zijn grote handen pakten mij stevig bij de schouders.

“Toe, Lies,” klonk het bijna smekend. “We gaan vandaag enkele mensen bezoeken. Trek alsjeblieft iets leuks aan.”

“Mooi niet!” Wat voor bezoekjes hij ook in gedachten mocht hebben, Stef moest niet denken dat ik als een pronkappel aan zijn mouw ging hangen. “Ik ga zo mee. Het is te nemen of te laten.”

“Alsjeblieft.” Om zijn woorden te onderstrepen, liet hij mijn schouders los en voor mijn ogen drukte hij zijn handen tegen elkaar in een smekend gebaar.

“Ik denk er niet aan!”

Opnieuw zuchtte hij. “Haal dan ten minste die stomme haarklem weg. Met die opgestoken haren lijk je net een pas uitgetreden non, in plaats van een vrouw van de wereld. Alsjeblieft Lies, trek een leuke rok aan of een zomers kleedje.”

Vooral die ‘non’ deed het hem. Zolang ik hem kende had Stef altijd mijn zwakke plek weten te vinden en dat was nu niet anders. Dat besef was niet bepaald bevorderlijk voor mijn humeur.

“Draai je om,” snauwde ik hem toe. Het laatste wat ik wilde was dat hij in mijn kleerkast keek. Ik wilde wel zelf kunnen bepalen wat ik wel of niet aan zou trekken en zo kon het gebeuren dat ik enkele minuten later in een strakzittend vuurrood broekpak voor de spiegel in de badkamer mijn haren stond te borstelen. Een rok of jurk gunde ik hem niet en bovendien sloot de schuin over mijn borst lopende ritsluiting van het eendelige kledingstuk erg hoog. Mijn hele decolleté bleef op die manier verborgen voor zijn dikwijls veel te nieuwsgierige blikken. ‘Vandaag geen blote benen of half ontblote tieten voor Stef Wagenmakers,’ grapte ik tegen mijn spiegelbeeld, maar mijn evenbeeld kon dat grapje maar matig appreciëren.

“Dat is al beter,” zei hij glimlachend, toen ik terug bij hem kwam. “Zullen we dan eerst maar eens een hapje gaan eten?”

Tijdens het ontbijt kwamen alleen pietluttigheden ter sprake. Stef zei niets over zijn plannen voor de rest van de dag en al helemaal niets over de blondine van de avond voordien. Nieuwsgierig was ik anders wel, naar allebei. Toch was ik veel te koppig om hem ernaar te vragen. Ik hield liever de schijn op dat het me allemaal geen moer kon schelen.

Na het ontbijt moesten de kamers ontruimd worden. Tegen de tijd dat ik klaar was met inpakken, stond Stef alweer bij me aan de deur. Zijn eigen bagage had hij al weggebracht en terwijl ik aan de balie afrekende, was hij wel zo galant om mijn koffer alvast naar zijn auto te dragen.

Eenmaal buiten het hotel zag ik hoe hij voor zijn BMW een parkeerplaats aan de overkant van de straat had gevonden. Hij hield de deur al open en druk gesticulerend gaf hij aan dat ik moest instappen. Alsof ik een andere keuze had, dacht ik nog. Onder de weddenschap proberen uit te komen was geen optie. Dat zou Stef nooit accepteren. Bovendien was het ook nog eens beginnen motregenen, dus stak ik maar snel de straat over en stapte in.

“Waarheen gaat de reis?” vroeg ik zo luchtig mogelijk. Stef stuurde zijn auto de grote baan op die parallel loopt met de kustlijn. Eigenlijk wilde ik stilaan wel eens weten wat zijn plannen waren. Als hij het niet uit zichzelf vertelde, dan moest ik wel de eerste stap zetten.

Ik zag hem glimlachen om mijn vraag.

“Een reis zou ik het niet bepaald noemen, Lies. Het eerste adres wat we zullen aandoen is bij wijze van spreken vlak om de hoek. We zijn er al bijna.”

“En daar moet ik het mee doen?” vroeg ik knorrig.

“Ja. Laat je verrassen, Liesje.”

“Ik houd niet van verrassingen.”

“Oh jawel, je bent razend nieuwsgierig. Ik ken je toch.”

“Jaja, ’t is al goed. Ken ik die mensen?”

“Kennen is wat veel gezegd, vrees ik. Maar je kunt gerust zijn, het zijn heel aardige lui die ernaar uitkijken om jou te ontmoeten.”

“Stef,” vroeg ik, stilaan boordevol argwaan. “Wat heb jij die ‘aardige lui’ allemaal wijsgemaakt?”

Ik kreeg niet direct antwoord omdat hij even zijn aandacht bij het verkeer moest houden. Toch kon ik me niet van de indruk ontdoen dat hij het gesprek hoogst amusant vond. We verlieten de parallelweg en reden richting De Haan centrum, toen hij de draad van ons gesprek weer opnam.

“Ik heb niemand iets wijsgemaakt, integendeel. Dit bezoekje is enkel bedoeld om een misverstand uit de wereld te helpen.”

“Een misverstand?” Ik vroeg me af wat ik recent verkeerd begrepen kon hebben, maar kon zo gauw niets bedenken. “Hoe bedoel je?”

“Nog eventjes geduld, het wordt je dadelijk allemaal wel duidelijk.”

De beslistheid die doorheen zijn woorden klonk, vertelde mij dat verder aandringen geen zin had. Hoe nieuwsgierig ik ook was, er zat niets anders op dan af te wachten.

Stef parkeerde zijn wagen voor een witgeschilderde villa, zoals er in diezelfde laan tientallen stonden. Nadat hij me hielp uitstappen ging hij me voor tot bij de voordeur en belde aan. De man die in de deuropening verscheen bleek Jan te heten. Hij begroette Stef met een brede lach en een stevige handdruk.

“Dus jij bent Lies?” richtte hij zich daarna tot mij.

“Ja,” antwoordde Stef in mijn plaats. “Dit is nu Lies, de onwillige.”

Beide mannen proestten het uit. Ik zag de humor er niet van in en iets vertelde mij dat ik maar beter op mijn hoede kon zijn.

“Kom binnen,” zei Jan, iets wat ik pas deed nadat Stef mij een duwtje in de rug gaf. Eenmaal de deur in het slot viel, liep de man voor ons uit naar een riante en fraai gemeubileerde woonkamer.

“Ga zitten,” zei hij, wijzend naar het witlederen bankstel, waarna hij naar een openstaande deur liep waarachter ik de keuken vermoedde.

“Ria, kom je? Ons bezoek is er.”

Compleet uit mijn lood geslagen, staarde ik de vrouw aan die in de deuropening verscheen. Nog een geluk dat ik neerzat, maar zelfs dan voelde het aan alsof alle grond onder mijn voeten wegzonk. Die Ria was zonder twijfel de blonde troela die Stef de avond voordien had weten te versieren. Nooit eerder voelde ik mijzelf zo voor schut gezet en met een vlammende blik keek ik Stef aan.

“Wat heeft dit te betekenen?” siste ik binnensmonds. “Ik wil hier weg… Nu!”

Wordt vervolgd