Iedereen Doet Het - 5

Wauw! Wat was dat, gisteren bij Lia! Stond daar ineens Peter voor mijn neus! Zelfs na al die jaren - vijfentwintig, welgeteld, sinds ik hem voor het laatst gezien heb, hij moet toen zeventien geweest zijn - herkende ik hem direct. Een jaar eerder hadden we elkaar voor het eerst gezien. Hij was twee jaar ouder dan ik en zijn jongere zus zat in mijn klas en was mijn beste vriendin. Peters ouders waren daardoor bevriend geworden met de mijne. De eerste keer dat we elkaar zagen was de vonk al overgeslagen. Ik kon mijn ogen de hele namiddag niet van hem afhouden en hij keek ook naar mij op een manier die mijn hart in mijn keel deed bonzen.

Peter was nieuwsgierig naar meisjes en ik naar jongens, dat was wat we in de eerste plaats gemeen hadden met elkaar. Maar ik was nog nooit een jongen tegengekomen die me echt interesseerde. En Peter deed meer dan dat, hij fascineerde me, betoverde me met zijn jongensachtige branie en natuurlijk ook omdat hij zo mooi was. Die nacht kon ik de slaap niet vatten. Met het beeld van Marleens broer voor ogen, speelde ik me zo wild en genadeloos af dat ik bijna bewusteloos viel, mijn hand krampachtig tussen mijn wijd gesperde benen. Na het ene orgasme bleef ik me wrijven tot een ander opkwam en nog eens en nog eens. Ik stelde me voor dat Peter op hetzelfde moment ook met zichzelf lag te spelen terwijl hij aan me dacht. En hoewel ik compleet uitgeput geraakt was, lag ik me nog heel lang voor te stellen hoe hij dat deed. Ik wist nog lang niet alles over jongens en seks en zo, het meeste liet ik over mijn kinderlijke fantasie.

--- --- --- ---

Het was Marleen, zijn zus dus, die ons aan elkaar koppelde. Zij was een regelrechte flapuit, altijd klaar om iets in gang te steken, avonturen te beleven en vooral: dingen doen die verboden waren. En ze wist heel goed wat ze deed toen ze me 's maandags op school in het oor kwam fluisteren dat haar broer het wilde aanvragen met mij. Ik was natuurlijk in de zevende hemel en zei dat het goed was.

'Hij is twee jaar ouder, dat weet je toch?'

'Natuurlijk, ik ben niet stom.'

'Dan zorg ik ervoor dat je hem kunt zien. Morgen na school, in de bosjes langs de Heistraat. Daar komt nooit iemand. En als je wilt, zal ik de wacht houden. Dan kan je hem kussen, Annemiek. Heb je al gekust, met een jongen?'

'Nee, zeg, jij wel?'

'Ja, met Koen en met Dave, maar tegen niemand zeggen, hoor.'

'En alleen maar gekust?'

'Hmm, zeg ik niet.'

'Meer dus.'

'Zeg ik niet. Moet je zelf maar uitvinden.'

Mijn fantasie sloeg weer op hol. Tijdens de les droomde ik weg. Ik fantaseerde hoe Marleen met Dave kuste tussen de struiken langs de Heistraat en dat Dave zijn handen onder haar rokje liet glijden naar dat warme plekje. Ik betrapte er mezelf op dat mijn hand tussen mijn benen schoof en trok ze snel terug voor iemand het in de gaten had.

De volgende ochtend kwam Marleen op de speelplaats naar me toe met een geheimzinnig lachje om de lippen.

'Het is in orde, Annemiek. Peter zal er zijn. Ik heb hem wel moeten beloven dat ik aan de straat de wacht houd. Niemand mag het weten.'

'Natuurlijk niet,' siste ik, 'vertel het zelf maar niet verder.'

'Wat zou ik? Wil jij dan ook op wacht staan als ik nog eens met Dave wil kussen?'

'Ja, natuurlijk, graag. Gaat het lang duren, denk je? Je weet dat ik niet veel te laat mag thuis komen. Mama is gauw ongerust.'

'Wat weet ik daarvan? Hangt ervan af wat jullie allemaal doen. Als het alleen kussen is, hoeft het niet lang te duren. Anders...'

'Ja, wat anders? Je hebt al meer gedaan dan kussen, hé, Marleen? Vertel!'

'Nee, doe ik niet.'

'En kusten jij en Dave dan echt op de mond?'

'Wat denk je? Dave heeft zijn tong al in mijn mond gestoken ook. Een echte tongzoen.'

'En aan je tietjes gevoeld?'

'Zie, je wilt alles weten, hé? Soms wel, soms niet. En nu zeg ik er niks meer over. Je moet het zelf maar doen met Peter.'

Weer kon ik met mijn aandacht niet bij de les blijven. Na school zou ik met Peter kussen. Zou hij me ook een tongzoen geven? Ik schoot bijna in de lach bij die gedachte. Ik had geen idee hoe dat zou voelen, maar ik wilde het echt wel eens meemaken, de tong van een jongen in mijn mond! Toen ik tijdens het schoolkwartier ging plassen, zag ik dat het kruis van mijn onderbroek onder het slijm zat. Ik kreeg een geweldige aandrang om me te wrijven, maar ik moest zo dringend dat ik het maar zo liet. Ik droogde mijn spleetje af met papier, maar de hele volgende les plakten mijn haartjes in mijn onderbroek. Alles kriebelde daar en daardoor moest ik de rest van de dag altijd maar aan Peter denken en aan wat er zou gebeuren.

Marleen wist waar we Peter konden vinden: op het plekje waar zij ook altijd zoende met Koen of met Dave. Het bosje langs de Heistraat was een berkenbos met veel struiken ertussen. Hier en daar was er een open plek. Op zo'n plekje stond Peter ons op te wachten. Zijn fiets lag onder een struik en ik legde de mijne er bij.

'Niet blijven kijken, Marleen,' zei Peter.

'Wat denk je wel, broer?'

'Ik ken je. Je zou het willen zien.'

Marleen huppelde weg en toen ze aan de straatkant was, floot ze tussen haar tanden. Alles was veilig. Als er iemand aan zou komen, zou ze met haar fietsbel rinkelen.

Peter sloeg zijn armen rond mijn schouders. Hij was al veel groter dan ik. Ik was het kleinste meisje van de klas en hij misschien wel de grootste van de jongens in zijn klas. Bijna een hoofd groter. Hij boog zich naar me toe en drukte zijn lippen op de mijne. Ik voelde het puntje van zijn tong op mijn lippen. Gelukkig had Marleen me over dat tongzoenen verteld, anders had ik niet geweten dat ik mijn mond moest open doen! Peter drukte me tegen zich aan en stak zijn tong bijna helemaal bij mij naar binnen. Het ging eigenlijk allemaal vanzelf, ik was achteraf zelf verwonderd hoe ik mijn tong ook in zijn mond stak en onze tongen speelden met elkaar, draaiden om en om tot ik buiten adem was. Ik had tranen in mijn ogen.

'Het is je eerste keer zeker?' vroeg Peter.

Ik knikte, keek hem zo verliefd mogelijk aan: 'Ja, natuurlijk, wat denk je wel? Heb jij het al gedaan met andere meisjes?'

'Hangt ervan af wat je met 'gedaan hebben' bedoelt, Annemiek. Als je iemand vraagt of hij het al gedaan heeft, is dat eigenlijk of hij al echt gevrijd heeft. Dat heb ik nog niet gedaan, nee. Maar gekust al wel, ik ben al zestien, hoor!.'

'Als het aan is tussen ons, ga je het dan met mij doen?'

'Ja, het is nog nooit aan geweest met een ander meisje. Ga jij met mij, Annemiek?'

'Ja, hoor, dat is goed. Ik maak het aan. Als je belooft dat je het met mij zult doen.'

Hij nam me weer in zijn armen en terwijl we tongzoenden, gleden zijn handen over mijn rug, onder mijn bloesje. Zijn hand op mijn blote rug... ik kreeg er rillingen van. Het was een kus zonder einde. Opeens bedacht ik dat ik op tijd thuis moest zijn.

'Ik moet weg, Peter, mama wordt gauw ongerust als ik te laat thuis kom.'

'Spreken we morgen weer af, hier?'

'Morgen is woensdag, dan moet ik na school direct naar de balletles. Dat gaat niet.'

'Oh, je bent aan ballet. Vandaar dat je zo slank bent.'

'Mager, bedoel je?'

'Nee, Annemiek, mooi slank. En lenig. Ik heb het wel gevoeld. Ik zie je graag.'

'Ik jou ook, Peter. Maar nu moet ik echt weg. Donderdag na school, oké?'

Een beha hoefde ik toen nog niet echt, maar ik deed er wel eentje aan om naar school te gaan. Dat moest van mama. Ik had er drie, allemaal met gewatteerde cups om toch wat volume te geven. En ook op ballet moesten we er een dragen, maar dan een speciale, een corsage, zoals de leraar zei. Ik was heel goed in ballet en meneer Joris gaf me altijd goede punten, maar hij was toch meer geïnteresseerd in de oudere meisjes. Ik was mijn haarlint eens vergeten in de kleedkamer en toen had ik hem met Véronique zien staan en ik zag dat ze erg schrokken toen ik binnenkwam. Ze stonden heel dicht bij elkaar. Na mijn kus met Peter, bedacht ik dat ze misschien wel hadden staan kussen... Ja, dat kon niet anders. Véronique was al achttien, die mocht al alles.

Donderdag na school, weer hetzelfde scenario. Marleen vond het opwindend om op wacht te staan. Ik had op het toilet mijn beha al uitgedaan. Ik wilde niet dat Peter het bandje zou voelen als hij mijn rug nog eens zou strelen. Maar nu ging hij tijdens het tongzoenen met zijn hand onder de voorkant van mijn t-shirt. Ik wist niet wat me overkwam toen die warme hand op mijn rechter borst gelegd werd. Mijn hele lijf spande zich op en er trokken zalige pijnscheuten van boven naar onder, tot helemaal in mijn buik. Ik drukte mijn onderbuik tegen Peter aan en boog mijn bovenlijf naar achteren. Zoals op ballet, eigenlijk. Het was net als dansen, maar dan sur place, op de toppen van mijn tenen om zijn tong in mijn mond te kunnen houden.

'Doe volgende keer een rokje aan, of een jurk,' zei Peter, 'dan kan ik je daar voelen.'

'Zal ik doen, Peter.'

Nog een laatste zoen en weer voorzichtig naar de straatkant wandelen met onze fietsen aan de hand.

'Niemand gezien,' zei Marleen, 'zie je wel wat een goed plekje het is? Mag Annemiek morgen wacht staan? Ik heb met Dave afgesproken.'

'Hoe ver staan jullie al?' vroeg Peter haar, 'nog altijd alleen kussen?'

'Zeg, curieuzeneus, dat moet jij niet weten, broertje. Wie weet heb ik al niet meer gedaan als jij.'

'Pas maar op met Dave, jij, hij heeft het al gedaan.'

'Echt? Met wie dan?'

'Zeg ik ook niet, curieuzeneus!'

Ik liet die twee nog wat bekvechten en fietste snel naar huis. Mama vroeg me wat er scheelde, waarom ik de laatste dagen bijna een half uur later thuiskwam dan gewoonlijk.

'Met Marleen blijven kletsen,' antwoordde ik. Ze was gerustgesteld. Oef!

Peter was echt lief voor mij. Elke keer gingen we een klein beetje verder. Ik voelde de bobbel in zijn broek wanneer ik mijn buik tegen de zijne drukte en hij mijn rug en mijn borstjes streelde. Nu nam ik altijd een rokje mee in mijn rugzak en na school deed ik op de wc mijn broek uit en mijn rok aan. En achteraf, in het bos, mijn broek weer aan en het rokje in mijn rugzak.

Peters warme handen op mijn billen, een volgende keer op mijn buik, op mijn broekje, daarna met zijn hand tussen mijn benen en op een dag in mijn onderbroek zelf. Ik legde mijn hand op zijn gulp en voelde die harde piemel graag. Ik wou hem ook wel eens zien, maar er was nooit tijd genoeg. Tot Peter op een keer zegde dat zijn ouders op zaterdagnamiddag niet thuis zouden zijn. Hij had al met Marleen afgesproken dat zij de wacht zou houden voor in geval er toch onverwacht bezoek zou komen. Hij had Marleen wel moeten beloven dat zij een volgende keer met Dave alleen in huis zou mogen zijn.

'Gaan we het dan doen?' vroeg ik.

'Als jij dat wilt, anders niet.'

'Goh, ja, ik zou wel willen. Ik zie je graag, Peter.'

'Dan doen we het, liefste Annemiek, dan doen we het,' fluisterde hij in mijn oor.

Die eerste keer... en de volgende... ik leefde nog alleen om de dagen af te tellen naar nog eens en nog eens. Tot meneer Joris tegen mijn ouders kwam zeggen dat ik veel te goed was voor ballet in zijn opleiding. Ik moest naar de balletschool in Antwerpen en daar naar school gaan. Papa vond daar een andere betrekking en we verhuisden. Na amper een jaar verloren Peter en ik elkaar uit het oog. Zonder het van elkaar te weten waren we getrouwd en hadden we kinderen gekregen. En nu trouwde mijn oudste zoon van negentien met de dochter van Peters schoonzus...

--- --- --- ---

Lia, Inges moeder, was in alle staten. Zij kon haar vreugde ook niet op door dat onverwachte weerzien.

'Peter heeft over jou verteld,' zei ze, 'jij was zijn eerste liefje en hij is altijd aan jou blijven denken.'

'Nu, ik ook aan hem, hoor,' lachte ik.

We zaten samen met Peter op het terras een lekker wijntje te drinken. Het was Lia die me de hele situatie in Peters gezin uit de doeken deed tot en met haar verhouding die ze sinds een maand of vijf met hem had.

'Maar als jij en Peter nog altijd iets voor elkaar voelen, sta ik jullie niet in de weg,' besloot ze, 'ik weet wat liefde is. Al zou ik Peter wel heel erg missen als het zo ver zou komen.'

'Lia,' zei ik ernstig, 'ik heb tijdens mijn huwelijk ook al een minnaar gehad en Roel al een minnares. Wij gunnen dat elkaar. Het heeft onze intimiteit nooit in de weg gestaan. Maar zoals dat gaat met minnaars: ze hebben meestal hun redenen om overspel te plegen en dat is een jaloerse vrouw die niet kan begrijpen of niet kan uitstaan dat haar ventje iemand anders bijna of even graag ziet. En uiteindelijk is het dan de minnaar of de minnares die toegeeft en braaf bij de haard blijft. En zo zitten we dus nu zonder. Het is niet dat we ernaar zoeken, maar kijk: ook wanneer je niet zoekt, vind je op een dag iemand. En, Peter,' zei ik, 'jij mag gerust weten dat ik altijd aan jou ben blijven denken. Roel weet dat ook. Hoe dikwijls heeft hij me niet gezegd contact met je op te nemen. Hij zei me dat het echt niet moeilijk zou zijn om je te vinden. Maar ik durfde niet. De kans dat je gelukkig getrouwd was... Nee, daar zou ik niet willen tussen komen. Maar met wat Lia me vertelt... dan krijg ik weer hoop...'

Peter keek Lia aan.

'Toe maar, Peter,' zei ze, 'je zit in een lastig parket nu. Die toestand met Jenny... Maar denk ook aan jezelf. Als ik Annemiek zo hoor, zal ze er wel niets tegen hebben dat wij met elkaar blijven vrijen... En je hoort zelf dat ze je nog altijd graag ziet, dat het nooit overgegaan is. Maak je geen zorgen, Peter, en voel je vooral niet schuldig tegenover Jenny. Ze heeft je verwaarloosd en heeft dit over zichzelf afgeroepen. Daar kun jij niets aan doen.'

Ik legde mijn hand op Peters knie en keek hem in de ogen.

'Peter,' zei ik, 'geloof me. Hoe stuntelig het ook was - we waren nog zo jong en onervaren - het was liefde, dat wist ik toen en dat weet ik nu nog altijd. Roel zal blij zijn als ik hem vertel dat ik je teruggezien heb en nog blijer als hij zou weten dat het weer goed komt tussen ons. Iedereen doet het, Peter, waarom zouden wij het niet doen?'

Dag5: Peter

Niet te geloven, ik heb er geen woorden voor. Annemiek na zoveel jaren terugzien - ik herkende haar onmiddellijk. Ze is gegroeid, van een meter vijftig toen naar ruim een meter zestig, meer dan vijftig kilo kan ze niet wegen, denk ik. En ze heeft nog altijd dat lenige lijfje van een danseres. Ik was Lia zo dankbaar dat ze zelf voorstelde om me de kans te geven om weer met Annemiek te vrijen. Waar ik wel verbaasd over was: ze wou zelf ook nog onze relatie verder zetten en daar had Annemiek niets tegen...

En zo werd die stresserende dag zonder nieuws over Jenny toch nog verrassend, voor iedereen. Na nog een wijntje of twee spraken we af om het allemaal te laten bezinken en elkaar bij Lia over een paar dagen terug te zien.

Dag 5: Lara

Ze moesten vergeten zijn dat ik nog in huis was. Ze zaten gezellig op het terras te praten en ik luisterde met stijgende verbazing naar hoe dat gesprek tussen paps, tante Lia en die andere vrouw verliep. Ze bleek het eerste liefje van paps te zijn en ook nog eens de moeder van de man met wie Inge gaat trouwen. Nu weet ik dat paps een seksrelatie heeft met tante Lia en dat tante zelf heeft voorgesteld aan die Annemiek en papa om ook met elkaar seks te hebben. Niets staat me nog in de weg om met Quinten te blijven vrijen. Ik ga er met paps over praten, zodra er een gelegenheid voor is. Ja, paps, zal ik zeggen: iedereen doet het. Op hun eigen manier en met wie en hoe ze het willen. Jij met tante Lia. Jij met Annemiek. En ik met Quinten!

En waarom nu juist mijn broer? Ik weet dat het om problemen vragen is, en toch, ik kan niet anders. En hij ook niet, daar ben ik zeker van. Waarom hij op zijn zusje? 'Omdat ik niemand ken die mooier en liever is,' antwoordt hij dan.

Ik heb gisterenavond nog eens in mijn dagboek gelezen wat ik schreef na onze vakantie verleden jaar in de Ardèche. Nu zou ik het anders formuleren, ik vind het een beetje kalverliefde-achtig, puberaal, maar ja, toen kon ik niet anders en ik meende het:

'Lief dagboek, in de twee weken dat ik niets kon opschrijven is er zoveel gebeurd. Ik ben verliefd geworden op vakantie. En zijn naam is Quinten. Hij is een jaar ouder dan ik en het moet geheim blijven want Quinten is mijn broer! Hij is zo lief. En we hebben het gedaan!!! Achteraf waren we allebei heel bang dat ik in verwachting zou raken, ik kon er niet van slapen. Maar op weg naar huis kreeg ik mijn maandstonden. Op slag waren we weer de gelukkigste mensen van de hele wereld. Maar we gaan het niet meer doen tot ik de pil durf gaan vragen. Jammer, want ik zou Quinten wel elke dag in mij willen voelen.'