Het verdict van de artsen is gevallen: Jenny zal nog een tijdje in het ziekenhuis verzorgd worden en daarna hoogstwaarschijnlijk naar een revalidatiecentrum voor psychische aandoeningen.

'Wanneer ze geen kalmeringsmiddelen of slaappillen krijgt, krijst ze of slaat ze wartaal uit. Ze is moeilijk in haar bed te houden, wil naar huis om op de kinderen te passen. Wat ik je vragen wil, meneer De Vos, denkt u dat uw kinderen gevaar lopen? Of zou ze het over andere kinderen hebben waar ze zich verantwoordelijk voor voelt? En het kan ook om een oud trauma gaan. We weten het echt niet. Dat is de reden waarom we haar door een psychiater willen laten onderzoeken, tenzij u daar niet mee akkoord gaat.'

'Ik vertrouw volledig op uw kennis en ervaring, dokter Haenen, geloof me. En nee, onze kinderen lopen geen gevaar. Ze zijn zeventien en zestien, in goede gezondheid, leren goed en hebben geen problemen. Wel is mijn echtgenote altijd al overbezorgd en overbeschermend geweest. Ze vreest altijd het ergste en mat zich elke dag bovenmatig af in het huishouden. Een stofdraadje dat ze over het hoofd gezien heeft bij het proper maken, kan haar al op de rand van een crisis brengen. Dat is de laatste tijd alleen maar erger geworden.'

'Hmm, dan is er nog iets, meneer De Vos... Ze bleek vanochtend niet in staat zichzelf te wassen. Ze heeft de verpleger van dienst met de vlakke hand in het gezicht geslagen toen hij haar nachtkleed wilde uittrekken. Ze riep dat hij een seksmaniak was. Dat brengt me bij de vraag of zij zich wel veilig voelt, of zij - met andere woorden - een normale intieme relatie heeft.'

'Daar moet ik helaas negatief op antwoorden, dokter. Na de geboorte van onze jongste heeft ze een afkeer van seks ontwikkeld en die is alsmaar groter geworden. Ondanks dat heeft ze het onlangs in haar hoofd gehaald om mij Viagra te laten voorschrijven. Ik kan al lange tijd niet meer met haar intiem zijn op de weinige momenten dat zij dat eist en zelfs dan is dat voor haar een offer dat ze moet brengen. Ze vindt het haar plicht om een keer per maand seks te hebben, maar dat is nooit van harte. En nu lukt het mij dus niet meer...'

'Dat begrijp ik. Ik zal dit aan de psychiatrische arts doorgeven, zodat hij daar alvast van op de hoogte is. Uw vrouw heeft nu vooral rust nodig en in de omstandigheden die u me hebt beschreven, is het misschien beter haar een paar dagen niet te komen bezoeken. We willen een nieuwe crisis vermijden, ziet u.'

Zo zat het dus met Jenny. Ik moest hier dringend met Quinten over spreken. Tussen vader en zoon zou dat wel mogelijk zijn. Misschien zou Lara er met Lia willen over praten. Maar ik moest absoluut weten of de crisis van Jenny met hen te maken had.

Dag 4: Quinten

'Ja, paps, Lara en ik zijn een stel, al sinds vorig jaar in de vakantie in de Ardèche. We zijn nu een jaar verder en we zijn nog altijd even verliefd op elkaar als toen. Nee, eigenlijk als we altijd geweest zijn, zonder het te beseffen omdat we nog kinderen waren en het vanzelfsprekend vonden graag bij elkaar te zijn. Lara en ik hebben allebei onze eigen vriendenkring met jongens en meisjes, maar zij noch ik zijn ooit een klein beetje verliefd geworden op iemand anders. Ik ben eigenlijk blij dat het nu geen geheim meer is, paps. Maar ik wil niet dat je ons verbiedt met elkaar om te gaan.'

'Seks te hebben, bedoel je? Is dat de reden waarom jullie moeder zo'n zware crisis heeft gekregen?'

'Ja, ze is er begin deze week op uit gekomen. Ze kwam veel vroeger thuis dan ze had gezegd en we zaten op de bank, nu ja, je weet wel...'

'Nee, dat weet ik niet, Quinten.'

'OK, ik zal het dan rechtuit zeggen en ik hoop dat jij er ook geen crisis van krijgt. Lara was mij aan het aftrekken, pa, en ik zat met mijn hand tussen haar benen. Zo, nu weet je het! Dat is wat verliefde mensen doen, toch? Mams werd woest, maar dat is eigenlijk niets nieuws. Ze was al een tijd heel achterdochtig naar wat jij allemaal deed. En dat heeft ook meegespeeld. Ik denk dat ze vermoedde dat jij iets met tante Lia hebt. En eerlijk gezegd, dat denk ik ook. Het valt geen klein beetje op hoe jij regelmatig een uitvlucht verzint om haar 's avonds met iets te gaan helpen en dan pas tegen middernacht weer thuis komt. Ik heb er niks van tegen Lara gezegd, maar zij denkt ook al heel lang dat het niet goed gaat tussen jou en mams.'

'Jij bent eerlijk tegen mij, dan zal ik dat ook tegen jou zijn,' antwoordde mijn vader, 'en ja, het liefdesleven tussen je moeder en mij is al zestien jaar, van bij de geboorte van Lara, zo goed als onbestaande. Ze heeft me al die tijd gedwongen om af en toe, als zij dat wilde, seks met haar te hebben. Maar het lukte me niet meer. Ze verweet me dat ik haar niet graag meer zag omdat ik geen erectie meer kreeg. Ik ben een normale man, Quinten, en na de scheiding van Lia en Rob is het dan gekomen dat zij en ik met elkaar zijn beginnen seksen. Nu snap ik waarom Jenny zo radeloos geworden is. Mij verdenken een relatie te hebben met Lia en jullie betrappen terwijl jullie elkaar aan het afspelen zijn... '

'Ja, ik voel me daar schuldig over, paps,' zei ik, 'maar dat wil niet zeggen dat ik Lara zal opgeven. En zij mij niet.' Ik kreeg genoeg van dat gesprek en wilde alleen zijn. Ik sloot me in mijn kamer op. Toen ik een uur later beneden kwam, was mijn vader weg.

Dag 4: Lia

'Ik weet ondertussen alles al, Peter. Lara heeft het me verteld. Ik heb haar naar boven gestuurd, ze had rust nodig.'

Peter deed een beetje onhandig het relaas van zijn gesprek met Quinten: 'Dat ons dat moest overkomen,' besloot hij.

'Het overkomt ons dat we verliefd worden op elkaar als schoonbroer en schoonzus, Peter. Hebben we dat zo gewild? Nee, als jij en ik een goed huwelijk hadden, zou er dat nooit van gekomen zijn. De liefde heeft ons gevonden, man. Wij hebben daar niet om gevraagd. Quinten en Lara ook niet. Maak het dus niet erger dan het al is. Nu Jenny een tijdje in de kliniek moet blijven, hebben wij tijd om alles te laten bezinken zonder te vrezen dat er een nieuwe ruzie komt. Enne... je ziet me toch nog graag? Je wilt toch nog altijd met mij vrijen?'

'Natuurlijk, Lia,' antwoordde Peter haastig, 'maar ik denk dat we allemaal met een schuldgevoel naar Jenny toe zitten.'

'Jij misschien wel, en Quinten zeker als ik je verhaal hoor. Maar ik niet en Lara evenmin. Ik heb haar versie gehoord en ik geloof haar. Prijs jezelf gelukkig dat ze niet zijn zoals Jenny, helemaal gefrustreerd en kapot van nervositeit. En bezorg hen alsjeblief geen trauma door hen te straffen voor iets waar ze niets aan kunnen doen, Peter. Het kan zijn dat het gewoon overwaait. En het kan zijn dat het iets voor hun hele leven is. En in dat laatste geval hebben ze jou nodig om hen te beschermen tegen het oordeel van de buitenwereld, dat snap je toch. Samenleven als broer en zus: hoeveel mensen hebben het al niet gedaan en doen het nog altijd? En wees maar zeker dat de meesten daarvan als een koppel samen leven. Seks hebben dus. Iedereen heeft seks nodig, Peter, en iedereen doet het!'

'Iedereen, behalve Jenny dus,' zuchtte Peter.

'Ja, en laat zij de uitzondering blijven, Peter. Wij hebben het toch goed bij elkaar? Kom in mijn armen, man, diep in je hart kan het je niet schelen wat Jenny nu voorheeft. Als er zich iemand schuldig moet voelen in heel deze zaak is zij het wel. Niet jij, niet Quinten of Lara.'

We lagen nog in de sofa na te genieten toen Lara naar beneden kwam. Peter sliep in mijn armen, nog helemaal naakt. En zelf had ik ook nog niet de gelegenheid gehad iets aan te trekken. Lara lachte breed toen ze mij zo zag zitten met Peters hoofd in mijn schoot. Ze trippelde naar ons toe en gaf me een kusje op de punt van mijn neus.

'Ik laat jullie nog even,' fluisterde ze en verdween weer naar de gastenkamer. Op dag ogenblik werd er aangebeld. Verdorie, ik was vergeten dat Inge's toekomstige schoonmoeder vandaag op bezoek kwam! Ik maakte Peter wakker, gaf hem zijn kleren aan en hield mijn bezoekster lang genoeg aan de praat in de hal tot hij zich had aangekleed.

Toen ik met haar de salon binnenkwam, was het alsof zij en Peter door de bliksem getroffen werden.

'Peter! Jij bent toch Peter, nietwaar?'

'Annemiek! Je bent nog altijd dezelfde!' riep Peter uit.

Hij had me al over zijn eerste liefje verteld, het eerste meisje waar hij mee gevrijd had toen hij amper zo oud was als Lara nu. En ik wist dat hij haar nooit had kunnen vergeten. Nu stond ze hier bij mij in huis. Ik ondertussen zijn minnares, zij de moeder van de jongen die met mijn dochter ging trouwen en hij op een kruispunt in zijn leven. Annemiek liep op Peter toe en vloog hem om de hals.

'Wat een toeval dat we elkaar op deze manier terugvinden,' riep ze uit.

Ik hoefde er geen seconde over na te denken of te twijfelen: ook Annemiek was Peter nooit vergeten. In haar ogen zag ik niet alleen verbazing, maar ook de vlam van verliefdheid die nooit gedoofd was.