Mijn fantasie laat het al geruime tijd afweten, zodat ik aan eerder begonnen reeksen helaas nog niet verder heb kunnen schrijven. Daarom in tussentijd dit korte verhaal dat niet uit mijn verbeelding ontsproten is. Het werd mij zowat twintig jaar geleden verteld door een van mijn cliënten die ik hier 'Bram' noem. Uiteraard heb ik alle namen van personen en plaatsen veranderd om de privacy van alle betrokkenen te beschermen. Het is geen 'woordelijk verslag': voor de leesbaarheid heb ik ook enkele details weggelaten en er andere bijgevoegd, zodat het een coherent verhaal is geworden. Ik ben ook bezig andere verhalen uit mijn praktijk - die ik omwille van pensioengerechtige leeftijd in 2015 heb stop gezet- in een leesbare vorm om te zetten. Hopelijk vinden zij een geïnteresseerd lezerspubliek.

--- --- ---

'Heb jij Carrie gezien? Ze zegde me dat ze even langs zou komen bij jullie, maar tegen vieren zeker terug thuis zou zijn... En het is al bijna half zes.. Ik begin me echt zorgen te maken. Haar smartphone staat blijkbaar ook uit...'

Mijn zus Valerie is zonder kloppen langs de keukendeur binnengestormd. Blijkbaar kwam ze met de fiets: haar haren verwaaid door de strakke wind en haar kaken vuurrood. Ze heeft zichzelf de tijd niet gegund een dikke jas aan te trekken. In haar dunne blouse, waaronder haar weelderige boezem zich prachtig aftekent, staat ze voor me.

'Zeg me niet dat ze niet hier is geweest, Bram!'

'Kom, zus,' probeer ik haar te kalmeren, 'kom en zet je eventjes. Het is allemaal in orde met Carrie, geloof me. Ze zal alleen de tijd vergeten zijn.'

'Dus je weet van haar? Waar ze is? Zeg het me! Ik ben verdorie ten einde raad!'

'Ik weet waar ze is en waar ze mee bezig is, Val. Maar word nu eerst rustig. Ik zet een kop koffie voor jou.' Ik duw haar zachtjes richting de sofa. Gelukkig ploft ze daarin neer zonder verder te jeremiëren en ik haast me naar de koffiezet, drop er snel twee pods in en terwijl het apparaat begint te pruttelen, stap ik op Val toe die gespannen wacht tot ik met nieuws over haar dochter kom.

'Val, luister. Luister goed naar me, alsjeblief. Carrie is oké, geloof me. Meer dan oké zelfs. Dat ze niet thuis is geraakt op het uur dat ze je beloofd heeft, dat ligt niet aan haar. Ik weet ook hoe precies ze altijd is, hoe eerlijk ook. Maar dit was een geval van, mmm, tja, ... overmacht, zal ik maar zeggen. Ze wilde Steven zien, maar die was naar het voetbal. Hij kwam veel later thuis dan anders omdat hij een vriend naar de dokter had gebracht die zich aan zijn enkel had gekwetst. Mijn Steven is een goeie knul, net als jouw Carrie een fantastische meid is. Gelukkig dacht Steven er aan om Carrie op te bellen en haar gerust te stellen, om haar te zeggen dat hij pas tegen vier uur thuis zou zijn. En daarna is Carrie dus blijkbaar glad vergeten om jou een seintje te geven...'

'Maar waar is ze nu dan? Is ze met Steven weggegaan? Naar waar, waarom? Zo ken ik haar niet...'

'Nee, dat geloof ik grif. Maar kijk eens, Val, die twee zijn geen kinderen meer. Ze zitten volop in de puberteit en dan nemen de hormonen het nu eenmaal over van de gehoorzaamheid die we zo gewoon zijn van hen. Het is gewoonweg sterker dan hen zelf, bedoel ik.'

'Wat probeer je me te zeggen, Bram? Van puberteit en hormonen en zo? Heeft ze een liefje misschien? Dat kan ze me zelf toch zeggen? Niet dat ik daar op zit te wachten, op haar leeftijd, maar ik zou het begrijpen, natuurlijk.'

'Natuurlijk, Val, jij zou dat zeker moeten begrijpen, jij zelfs beter dan wie ook. Op haar leeftijd lagen wij...'

Valerie onderbreekt me door haar hand op mijn mond te leggen: 'Hou op, Bram. In die tijd was alles anders. We hadden niemand buiten onszelf, dat weet je goed genoeg. Maar... probeer je me te zeggen dat Carrie en Steven,,,? Nee! Zeg dat het niet waar is, broer!'

'Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zusje. En wat is er dan erger - als het al erg zou zijn - een broer met een zus of een neef met een nichtje? Kom, Val, blijf zitten en bedaar wat. Die twee zijn al een hele tijd gek op elkaar en ik zou het je heus wel gezegd hebben als Carrie het niet zou durven. Schatje van me, ze beleven hun eerste keer. Steven is geen kind meer maar een gezonde jongen. Een puber zoals die zijn moet. Net zoals jouw Carrie een gezond meisje is. Ze worden niet volwassen door te fantaseren over seks, hé. Dus van mij mogen ze - mochten ze... Ik heb het al lang zien aankomen en dat zou jij ook gekund hebben als je Carrie niet was blijven zien als een kind.'

Valerie zakt wat dieper in de sofa, laat haar schouders hangen en slaat haar ogen neer. Zowat een minuut verstrijkt zonder dat ze iets zegt. Ik ga de keuken in en breng de kopjes koffie, zet ze op het tafeltje en ga naast haar zitten. Ik sla mijn armen om haar heen. Ik had verwacht dat ze zou tegenstribbelen,maar nee. Ze drukt zich stevig tegen me aan. Ik proef de zilte smaak van haar tranen wanneer ik haar troostend een zoen op de wang geef.

'Toe, lieverd van me, denk eens na waarom ik alles van Steven te weten kom en jij blijkbaar niet alles van Carrie. Waarom heeft ze jou niet verteld dat ze stapel is op haar neefje? Waarom durft ze het mij wel vertellen en niet aan jou? Ze zal haar redenen wel hebben om het te verzwijgen...'

'Weet Steven het dan ook van ons, Bram? Zijn jullie dan zo open en eerlijk tegen elkaar dat jij hem kunt vertellen dat jij met je zus...?'

Ik zoen haar gesloten oogleden en fluister haar toe: 'Nee, Vallie, dat heb ik hem nog niet verteld. Daar was tot nog toe geen reden voor.Nu ze in hetzelfde schuitje beland zijn als wij destijds, zullen ze het wel kunnen begrijpen. Wij raakten aan elkaar verslingerd toen we net zo oud waren als zij nu. Jij kunt nu wel beweren dat het kwam omdat we niemand anders hadden. Dat was natuurlijk zo, in die tijd, maar ik weet zeker dat ik met honderd meisjes in de buurt nog altijd alleen op jou verliefd zou geworden zijn, Val. Anders zou het niet tot op vandaag zijn blijven duren, waar of niet? Jij bent de enige in mijn leven, dat weet je best. En je weet ook waarom. Anders zou jij ook niet terug naar mij gekomen zijn. We zijn in hetzelfde nest geboren, maar ook als we geen familie waren geweest, hadden we elkaar ooit ontmoet en waren we verliefd geworden op elkaar. En nu, ja, nu liggen onze kinderen boven ons hoofd hun prille liefde te beleven, net zoals we het hebben gedaan. Maar ik wil niet dat ze het in het geheim moeten doen, zoals wij in onze tijd en nog altijd. Nee, Val, ik wil dat je Carrie begrijpt. Als er iemand is die dat moet kunnen, dan ben jij het wel.'

Ze slaakt een diepe zucht en legt haar hoofd tegen mijn borst. Ze legt voorzichtig een hand op mijn dij. 'Ik hou van jou, Bram,' lispelt ze bijna onhoorbaar en daar komen de tranen weer, 'waarom toch? Waarom kon ik niet anders dan scheiden van Paul? Waarom kon ik niet zonder jou?'

'Om dezelfde reden dat ik niet anders kon dan scheiden van Lien,' antwoord ik haar. 'Nadat jij vrij was, kon ik ook niet meer verder met Lien. En we hebben het nooit zonder elkaar kunnen stellen. Die eerste paar jaar dat we elk verloofd en getrouwd waren, ja, toen had het er de schijn van dat het een beetje lukte. Toen Carrie anderhalf jaar na Steven geboren werd, was jij het die ineens wist dat je het bij Paul niet meer kon uithouden. En ons lukt het wel, Val. Na al die jaren zijn we nog altijd gelukkig met elkaar.We zijn er in geslaagd om het voor iedereen geheim te houden. Dat kan helaas niet anders in de wereld waarin we moeten leven. Maar nu smeek ik je, schatje: maak het Carrie en Steven niet moeilijker dan het is. Dat een neef met zijn nichtje gaat, dat zal echt wel getolereerd worden. De duistere middeleeuwen liggen toch al ver achter ons, zeg! En wie op school weet dat ze neef en nicht zijn? En who cares? Ik zou ze niet te eten willen geven, de broertjes en zusjes, de neefjes en nichtjes, de vaders en dochters of moeders en zonen... die elkaar zo graag zien dat ze het ook lichamelijk aan elkaar willen bewijzen. Wij weten wat liefde is, Valerie. We zijn getrouwd geweest en we weten wat voor soort liefde we daar hebben gevonden... Dat viel dik tegen, hé?'

We horen gestommel op de trap. Twee paar voeten stappen naar beneden. Noch Steven, noch Carrie weten wat er ondertussen beneden hen gebeurd is. Ik sta op en haast me naar de hal om te voorkomen dat de twee jonge mensen direct zien dat Valerie er is. Carrie is al bijna aan de onderste trede wanneer ik bij de trap kom. Ze bloost heerlijk en lacht me een beetje ondeugend toe. Met een snel gebaar trekt ze haar rokje, dat nog wat te hoog zit, tot halverwege haar bovenbeen. Niet snel genoeg echter om te voorkomen dat ik een glimp van haar witte onderbroekje kan zien boven haar roomkleurige bovenbenen. Achter haar zie ik aan Stevens blik dat alles naar wens verlopen is. Ik houd hen met een handgebaar tegen, sluit de deur van de hal en vertel hen met gedempte stem dat Valerie op zoek was naar Carrie en heel ongerust naar hier is gekomen. Carrie slaat een hand voor haar mond en kijkt angstig naar Steven om. Geen van beiden weet iets uit te brengen. Ik stel hen gerust:

'Luister, Carrie, ik kon niet anders dan haar de waarheid zeggen. Het is allemaal oké. Je mama is niet boos. Ze had het alleen niet verwacht. Ze kon het niet geloven. Misschien had je haar beter al wat hints kunnen geven, het duurt nu toch al maandenlang, dat geflirt tussen jullie. Maar goed, jullie hebben het eindelijk gedaan en daar moet ze nu vrede mee nemen. Doe gewoon, of ten minste zo gewoon mogelijk. Jullie zien er gelukkig uit en dat mag ook wel. Dat zal haar ook wel over de streep trekken. Kom, we gaan naar haar toe.'

Ik open de deur en laat hen voorgaan. Het is toch met hangende pootjes dat Carrie naar de kamer stapt waar Valerie nog altijd een beetje wezenloos op de sofa zit. Wanneer ze haar dochter ziet, staat ze op en loopt op haar toe, slaat haar armen om haar heen en knuffelt haar terwijl de tranen over haar wangen lopen. Ook Carrie krijgt het daardoor te pakken. De waterlanders spatten haast door de kamer heen. Steven staat naast me en kijkt me vragend aan. Mijn blik zegt hem dat we de dames maar even met hun emoties alleen moeten laten. Er komt haast geen eind aan de omhelzing. Eindelijk maakt Valerie zich los, kijkt Carrie strak in de ogen en vraagt met een benepen stemmetje: 'Is dat echt wat je wilde, Carrie?'

Het 'Ja, mama,' van Carrie klinkt vaster dan ik had durven vermoeden. Het kleine, magere meisje met de kortgeknipte rossige haren in haar groene jurkje, waaronder haar veel te lange, dunne benen als hoge stelten uitsteken, lijkt opeens veel volwassener dan de vrouw die met tranen in de ogen voor haar staat. Valerie moet op dit ogenblik haar dochter in een soort waas voor zich zien staan en ze weet duidelijk niet wat te zeggen of te doen. Carrie slaat nu op haar beurt haar armen om haar moeder heen en zegt haar dat ze haar graag ziet. Weer een lange, emotionele knuffel waar geen eind aan schijnt te komen. Ik pak Steven bij de hand en loop met hem naar de vrouwen toe.

'Kom, jullie, knuffel jullie alle drie maar eens goed,' zeg ik en ik geef Steven een zetje zodat hij tussen Valerie en Carrie komt te staan. En weer laat het meisje zien dat ze op dit ogenblik in deze situatie sterker is dan de volwassen vrouw. Ze slaat een arm om Valeries schouder en de andere over die van Steven. Ze geeft haar moeder een zoen op de wang en daarna keert ze haar gezicht naar Steven en kust hem op de lippen. En dan... duwt ze Valeries hoofd naar dat van Steven toe die nu zijn arm rond Valeries schouder slaat en haar hoofd tegen zijn borst trekt.

De tranerige reunie heeft me lang genoeg geduurd. Ik pak Carries en Stevens handen en maak de cirkel groter. 'Ik ben blij voor jullie,' zeg ik hen, 'ik weet hoe het voelt, zo'n eerste keer. Zoiets vergeet je nooit, al word je honderd. En ik weet zeker dat je moeder het ook niet vergeten is,' voeg ik eraan toe. Valerie kijkt me aan met angst en twijfel in haar ogen. Ik weet dat ze me wil zeggen: 'Je gaat het hen toch niet vertellen over ons, hé?'

Maar juist dat ben ik wel van plan. Liefde is te mooi om ze voor iedereen geheim te houden. Ik ben er zeker van dat Steven het kan begrijpen. En Carrie zonder twijfel ook. Ik was zo oud als hij nu is, en Valerie was even oud als Carrie nu.

--- ---Alleen leefden wij toen in een verafgelegen, onherbergzaam gebied in Noorwegen waar mijn vader als ingenieur bij de aanleg van gaspijpleidingen werkte en we hem slechts tijdens de weekends zagen. Onze moeder had het in haar hoofd gehaald Noors te leren en was ook drie dagen per week weg. Wij studeerden 'van thuis uit' en moeder gaf ons les en nam toetsen af. De Noorse ingenieurs woonden, net als wij, in een perfect geisoleerde container. Maar omdat wij het enige gezin waren op de site, hadden we de beschikking over twee containers. Vader en moeder deelden de ene en Valerie en ik de andere. Onze ouders waren er blijkbaar gerust in dat we er nog niet aan toe waren (ofer nooit zouden toe komen) om 'iets' met elkaar te doen.
Al van kleins af aan waren we totaal vertrouwd met elkaar. We hadden altijd samen opgetrokken en nu we bijna altijd alleen waren, kregen onze lijven een compleet andere betekenis dan daarvoor wanneer we 's avonds naar onze container trokken om een douche te nemen te elk in ons eigen bed te gaan. Wanneer Valerie zich na een wasbeurt afdroogde, zag ik dat ze borstjes kreeg en dat er donzige, blonde haartjes tussen haar benen groeiden. En zij had ook oog voor de warrige, donkere haren rond mijn slappe piemel. Ik kreeg een stijve en ze vroeg argeloos hoe dat kwam. Ik zegde haar simpelweg dat het was omdat ik haar graag zag en voor we het wisten, lagen we bij elkaar in bed en deed de natuur zijn werk. Wanneer we alleen waren, ging er geen dag voorbij zonder dat we vrijden.
Een half jaar lang kon dat nog zonder angst om zwanger te worden. Gelukkig kon onze vader toen twee maanden met vakantie en gingen we naar huis. Onderweg kreeg Val haar eerste maandstonden en eens in Turnhout liep ik de eerste de beste apotheek binnen om een pakje condooms te kopen. Wat was ik blij dat ik kon bewijzen dat ik al zestien was, al was dat nog maar een week na mijn verjaardag! Na nog eens zes maanden op de grens van de poolcirkel kwamen we voorgoed terug naar België, maar Valerie en ik waren inmiddels zo aan elkaar gehecht geraakt dat het niet meeviel om bijna nooit meer met elkaar te kunnen vrijen.
Onze moeder werkte niet en was dus altijd thuis. We wisten dat we bij onze ouders als koppeltje geen genade zouden vinden en zo scheidden onze wegen van intimiteit zich. Ik vond een liefje en een paar jaar later was Val aan de beurt. We trouwden. Ik met Lien en we kregen een jaar later een zoontje, Steven. Anderhalf jaar later beviel Valerie van een dochtertje, Carrie.Op een dag stond Val aan onze deur met Carrie nog in een draagdoek tegen haar borst. Lien, mijn vrouw, was voor haar werk een week naar Parijs en Val viel niet alleen met de deur in huis, maar ook in mijn armen. Terwijl de peuter en de baby sliepen, hernieuwden wij onze liefde, maar nu als volwassenen - gretig, heet, ervaren, aan elkaar lerend hoe we het met onze partners deden en daarop verder experimenterend. Twee jaar hield Valerie het nog uit bij Paul en eens hij bij haar het huis uit was, was ik niet meer bij haar weg te slaan. Ik bekende Lien dat ik vreemd ging. Ze vroeg niet eens met wie. Zij bleek inmiddels ook een relatie te hebben met een collega, dus scheidden wij in goed overleg met elkaar. Ik zag Steven in de weekends en in de vakanties terwijl Valerie de meeste tijd met Carrie kon doorbrengen. Maar we hadden altijd genoeg tijd en gelegenheid om te vrijen en de seks werd met de jaren beter en beter. En onze liefde bleef maar groeien...--- ---

Dit alles wilde ik Steven en Carrie vertellen. Ik vond dat ze daar recht op hadden. En tot Valeries aanvankelijke afschuw, doe ik het ook. Met Carrie en Steven tegenover ons en Valerie naast mij op de sofa met gebogen hoofd, de handen voor het gezicht geslagen als was ze beschaamd. Maar ik vind de juiste woorden en de juiste toon. Aan het eind van mijn verhaal staat Carrie op en komt op me toe, slaat haar armen om me heen en kust me op de wangen. Ze is tot tranen toe bewogen. Ik voel hoe dat meisje, dat het kind-zijn nog niet zo lang is ontgroeid, oneindig veel meer begrip kan opbrengen dan een volwassene.

Ik sta op en laat Carrie naast haar moeder plaats nemen. 'Mama, ik ben zo blij voor jullie,' zegt ze. Precies hetzelfde als wat ik gezegd had toen ze samen met Steven in de huiskamer stond. 'Dit is echt het allermooiste liefdesverhaal dat ik ooit heb gehoord,' voegt ze er nog aan toe.

Het is al te laat geworden om zelf nog te koken, dus rijd ik met Steven naar een pizzeria. Wanneer we terug thuis komen is het duidelijk dat het tussen moeder en dochter helemaal goed zit. We hoeven geen afspraken te maken. Gewoon normaal doen. Zonder er woorden aan vuil te maken, weten we van elkaar dat we Steven en Carrie het hier in huis zullen laten doen en dat ik ondertussen naar Valerie zal gaan.

--- --- ---

Sinds ze verlost is van het geheim voor haar dochter, wordt Valerie nog vrijmoediger dan ze al was en het lijkt er wel op dat ons seksleven pas nu totaal ongeremd en ongebreideld het hele spectrum van zijn mogelijkheden gaat bestrijken. Zelfs ik moet bekennen dat er, doordat we het absoluut geheim wilden houden voor de kinderen, nog altijd remmingen bij mij hadden bestaan die me verhinderden al mijn fantasieën uit te leven. En dat is ook zo voor Val. Voor het eerst sinds onze onbekommerde tijd in Noorwegen, vrijen we weer totaal ongeremd en vinden we nog altijd nieuwe variaties op het oude thema van de lijfelijke liefde. Zo durft Val me op een keer te zeggen dat ze het heet vindt wanneer ze tijdens het masturberen een vingertop tegen haar gaatje duwt en dat haar vinger dan soms vanzelf naar binnen glipt. 'Ik denk dat je lul dat ook kan,' lacht ze, 'want jouw lul, schat, die kan alles wat ik graag heb.'

Wanneer we na het hete spel naast elkaar liggen uit te hijgen, denk ik soms aan hoe Steven en Carrie op hetzelfde ogenblik elkaar in de ogen kijken, nog helemaal van de wereld door het orgasme dat ze elkaar bezorgden. Dan steigert mijn halfslappe fluit weer als een briesende hengst en de merrie naast mij keert haar rug naar me toe, gaat in foetushouding liggen. Mijn harde lul splijt haar vochtige lippen weer en al snel sopt mijn eikel in Valeries overvloedige hete kutslijm.

EINDE