Erika - 3

Beloning

Met een bonzend hart, opende Erika postbus. Er lagen inderdaad enkel twintig dollar briefjes in. Snel telde ze honderdtwintig dollar. Ze sloot de bus weer. Op één briefje na propte ze de rest in het tasje dat ze bij zich had. Vervolgens liep ze naar de kleine kruidenierszaak en kocht daar een flesje frisdrank en een pakje zuurtjes.

De eigenaar, meneer Sanchez, was een erg voorzichtig man. Hij had zo’n scan toestelletje dat geld op zijn echtheid controleerde. Verwachtingsvol keek Erika terwijl hij het briefje van twintig dollar door het toestel liet gaan. Het was in orde. Met een opgelucht zuchtje nam ze de gekochte spullen blij aan.

Ze kuierde nog even door de enige straat die het kleine gehuchtje telde. Het was al laat in de namiddag. Ze was direct na school met de schoolbus naar hier gekomen, als laatstejaars had ze het geluk dat ze onregelmatige schooluren had, waardoor ze soms wat vroeger of later gedaan was.

Haar grootvader zou haar over een halfuurtje oppikken, dus zette ze zich op een houten zitbank nabij de bushalte. Twee jonge gasten die samen met haar afgestapt waren, zaten nog aan de overkant. Voor de rest was niemand op straat te bekennen.

Ze keek op de gsm die ze van de mysterieuze voyeur gekregen had. Er was nog geen nieuw bericht verschenen. Opnieuw zocht ze naar hints over de identiteit van de persoon. Ze drukte op de link die ze 's nachts gebruikt had om de foto te uploaden, alleen was de webpagina leeg.

De persoon of personen die haar de berichten stuurden waren bijzonder goed in het wegwissen van mogelijke hints. Sowieso zou ze weinig bewijs hebben om naar de politie te stappen. Waarschijnlijk zouden zelfs haar grootouders of moeder haar moeilijk geloven. Erika liet de gedachtemolen volop door haar hoofd malen in de hoop om een makkelijke uitweg te zoeken. Maar als die al bestond, voor de zeventienjarige meid was ze te goed verborgen.

Daarentegen was het geld dat ze nu bij zich had iets erg tastbaars. Een geldsom die, voor zover ze zich kon inbeelden, makkelijk verdiend was.

Volgende opdracht

De rit naar huis en het avondeten hadden haar weer losgetrokken uit het bevreemdende avontuur. De wereld draaide gewoon voort en pas ’s Avonds laat kreeg ze een volgend bericht:

‘Leuk dat geld, hé … Laten we dan maar een stap verder gaan.’

Erika zat op haar kamer toen ze het las. Ze verwachtte onmiddellijk een volgend bericht te krijgen en legde de Smartphone naast haar op het bed, alleen kwam er niets meer. Het duurde een paar dagen, tot vrijdagmiddag, voor een nieuw bericht verscheen:

‘Ga terug naar de mijnruïne. In het havikshuis vind je een houten kist. Doe die open en neem de badkledij eruit. Ga dan naar de waterbron en neem van elk setje een zestal foto’s en upload ze daarna.’

Er stond opnieuw een link bij. Voor ze een plan kon bedenken verscheen nog een tweede bericht:

‘Geen fopjes! Anders krijg je niets.’

Een foto van weer een hoop geld verscheen op het scherm. Erika beet op haar onderlip terwijl ze nadacht. Het was nog vroeg in de middag en ze kon best wel even gaan kijken. Langs de andere kant vertrouwde ze de zaak niet helemaal. Wat als ze daar opgewacht werd. Het spookdorp was helemaal verlaten, dus de ideale plaats om iemand in een val te lokken.

De jeugdige drang naar avontuur won het pleit, ze was te nieuwsgierig ingesteld om het niet te willen doen. In zichzelf bedacht ze dat ze gewoon voorzichtig moest zijn. Nadat ze zich had omgekleed en haar lange lichtbruine haren in een vlecht gebonden had, nam ze uit de veiligheidskast in de gang een klein oud pistool. Haar grootvader had haar daarmee leren schieten.

Ze wikkelde het wapen in een doek en propte die in een schoudertas. Het was buiten aangenaam warm weer, dus niemand keek raar op toen ze richting de heuvels trok. Na een klein uurtje wandelen kwam ze bij de verlaten nederzetting aan. Met één hand in haar schoudertas wandelde ze voorzichtig door de houten constructies. Met ingehouden adem en een hart dat als zot sloeg, scande ze met haar donkerbruine ogen ieder hoekje af. Op het eerste zicht leek het veilig en verlaten te zijn.

Uiteindelijk ging ze het gebouw met een havik op de deur gekrast, binnen. Zoals gewoonlijk lagen er een hoop spullen die er al vele decennia lagen, aangevuld met rommel die bezoekers van elders hadden meegenomen. Alles zat onder het stof buiten een kist naast de open haard. Erika liep ernaartoe en bekeek het houten voorwerp.

Het was geen supergrote kist en door de groenbruine kleur viel het niet zo op, alsof het er altijd al geweest was. Tot Erika haar spijt vond ze geen verdere afdrukken of mogelijke hints van de persoon die de kist er geplaatst had. Ze opende het dan maar en vond er drie setjes bad kledij. Het eerste was een klassiek blauw zwempak met een bolletjespatroon. Vervolgens had je nog een zwart bikini setje en een appelblauwzeegroen bikini setje.

Erika liet haar vingers even door de stoffen gaan. Na een paar minuten besloot ze eerst de omgeving af te kammen naar mogelijke sporen. Ze propte de badkledij in haar schoudertas en wandelde weer naar buiten. Het volgende halfuur liep ze heen en weer door de ruïnes en in het struikgewas errond. Ze vond heel erg veel sporen, maar niets dat ze rechtstreeks in verband kon brengen met de mysterieuze bespieder.

De enige plek die ze nog niet bezocht had was de mijnschacht, waar je nog enkele honderden meters naar binnenin kon lopen. Daarna splitste het gangensysteem. Erika durfde er echter niet naar binnen te gaan. Ze wist dat de meeste gangen niet zo stabiel waren en in het verleden waren verschillende jongeren en toevallige passanten het slachtoffer geworden van instortingen.

Model

Ietwat nerveus wandelde ze het kleine weggetje af, richting de waterbron. Ze was wel op haar hoede en vlak voor de laatste bocht naar links nam ze het pistool, in haar schoudertas, met haar rechterhand vast. Traag maakte ze de bocht, maar er was niemand te zien. Ze liet haar ogen door het dichte struikgewas gaan, maar ook daar zat niemand verstopt.

Toen ze zeker was, zette ze de schoudertas tegen een rots. Snel bedacht ze hoe ze het poseren ging aanpakken. Haar ogen gleden even over de bron en ze bemerkte dat er aanzienlijk minder water inzat dan vorige keer. Het had de afgelopen tijd niet meer geregend. Je kon nu zelfs de grot binnenwandelen zonder door het poeltje te moeten gaan. Eenmaal in de grot kon niemand je zien.

Tevreden met die geniale ingeving besloot Erika de gsm op een hogere rots te zetten. Ze had de foto instelling zo ingesteld zodat die automatisch een dozijn foto’s nam met telkens een tiental seconden ertussen. Ze probeerde enkele hoge rotsen uit tot ze de juiste positie gevonden had.

Nu moest ze nog de badkledij aandoen. Ze nam voor de zekerheid haar schoudertas mee de grot in. Ze had gedacht dat het kleine inhammetje erg modderig zou zijn, maar dat viel best goed mee. Het was er wel donker, al wendde haar ogen na een paar minuten, zodat ze voldoende kon zien. Op een plat stukje dat wat hoger lag, legde ze de schoudertas en haar kleding.

Eerst knoopte ze de veters van haar schoenen los en legde het schoeisel op de rots. Vervolgens volgde haar shortje, het shirt en uiteindelijk haar ondergoed. In de schemerdonkerte viel het naakte lichaam van de meid nauwelijks op. Door de frisse, vochtige lucht kreeg ze zelfs kippenvel. Lichtjes opgewonden besloot ze eerst om het blauw zwempak aan te doen. Tot haar verbazing zat het als gegoten. Met een ietwat bevreemdend gevoeld liet ze haar vingers over de stof glijden nadat ze het had aangetrokken.

Met een weifelende zucht besloot ze de grot weer te verlaten. Voor de zekerheid nam ze de schoudertas met het pistool mee, maar er was nog steeds niemand te zien. Ze legde de tas naast de gsm die ze eerder op een rots had achtergelaten. Snel zette ze de timer goed om daarna op de juiste plaats voor de gsm te gaan staan. Lichtflitsen gaven telkens aan wanneer een foto genomen werd. Erika deed haar best om enkele leuke, niet te overdreven poses aan te nemen.

Het was een grappig zicht. De jonge meid verzon snel de ene na de andere houding, maar kwam af en toe te laat. Bij het zien van de twaalf getrokken foto’s kwam ze tot de conclusie dat de meeste niet erg geslaagd waren. Grinnikend zoomde ze enkele keren in. Uiteindelijk koos ze zes foto’s die er wel mee door konden en verwijderde de rest.

Erik legde de gsm weer weg, nam haar schoudertas en liep terug de grot in. Ze ontdeed zich van het zwempak en koos nu de zwarte bikini. Het slipje zat nog wel goed, maar de bh was een beetje te groot. Toen ze weer buiten stond probeerde ze het wat te fatsoeneren. Vervolgens zette ze de camera weer op de goede stand. Opnieuw trok het toestel een dozijn foto’s van Erika. Ze wist beter dan de vorige keer wanneer de flitsen zouden komen. Toen ze het resultaat bekeken, klakte ze dan ook tevreden met haar tong. Een paar poses waren best wel gelukt.

Haar mooi gevormd lichaam kwam er zeker goed uit. Trots bewonderde ze de contouren van haar kont, die op een foto waarop ze van haar zijkant stond, te zien was. Ze koos de beste zes en verwijderde weer de rest. Ze legde de gsm weer opzij. Eigenlijk had ze wel leut in het poseren. Ze vergat zelfs om het pistool weer mee de grot in te nemen.

Op haar gemak trok ze de laatste bikini aan. Het appelblauwzeegroen setje was een tikkeltje te klein. Het slipje lukte nog net wel zonder te moeten wringen, maar het bovenstuk wilde eerst niet toegaan. Toen het gelukt was, voelde het aan alsof haar borsten stevig tegen de rest van haar lichaam gedrukt werden. Pijn deed het niet, maar gemakkelijk zat het niet. Ze streelde met haar handen over haar borsten en bemerkte dat de stof haar buste toch grotendeels bedekte. Wel priemde haar tepels duidelijk door de stof heen. Ze liet haar handen naar beneden zakken. Ze tastte naar haar billen en voelde dat het slipje wel minder huid bedekte dan het voorgaande.

Ze liep de grot weer uit. Een laatste keer poseerde ze voor de camera van haar gsm. In het ongemakkelijk zittend setje waren de poses echter minder sierlijk. Ze vond toch zes geslaagde foto’s die ze bijhield. Zonder verder treuzelen liep ze daarna de grot weer in om zich terug aan te kleden. Blij maakte ze het bovenstuk van de bikini los om haar bh en shirtje aan te trekken. Net op dat moment viel een steen met een harde plof het water in.

Erika verstijfde helemaal. Ze hoorde nog iets of iemand lopen. Ze zocht snel naar haar schoudertas, maar vloekend kwam ze tot het besef dat die nog buiten lag. Ze raapte een grote kei van de grond en erg voorzichtig wandelde ze naar buiten. Er was niemand meer te zien. Onmiddellijk wandelde ze naar de rots waar de gsm en haar schoudertas lag. Meteen greep ze naar het pistool, alleen zat die er niet meer in.

Twijfelend gevaar

Hardop vloekend gooide ze de inhoud van de tas op de grond, maar buiten wat rommel zat er niets in. Panikerend keek ze weer om zich heen. De persoon die hier net geweest was, had het pistool meegenomen. Dat betekende dat er een gewapend iemand in de buurt was.

Erika voelde zich ellendig. Warme en koudegolven gleden doorheen haar lichaam. Teleurgesteld en angstig bedacht ze hoe ze uit deze netelige situatie kon geraken. Hoe dan ook moest ze straks tegen haar grootvader opbiechten dat ze het wapen kwijtgeraakt was. Met hevig blozende wangetjes propte ze de rommel weer in de schoudertas. Als laatste vond ze een geelkleurige post – it waarop iets geschreven was. Toen ze het met haar donkerbruine ogen beter bekeek, merkte ze op dat het niet haar eigen handschrift was. Volgende tekst stond er opgeschreven.

‘Top, ik kijk al uit naar de foto’s. Misschien nog een paar zonder bikinitopje … O, ja … ik heb je pistool voor alle veiligheid maar meegenomen. Wapens zijn geen speelgoed 😉’

Erika verslikte zich toen ze de tekst gelezen had. Voor de zekerheid overlas ze die nog enkele keren, maar de woorden bleven hetzelfde. Haar voyeur was hier dus ergens. Hij had haar gadegeslagen en misschien opnieuw gevolgd. Hoeveel zou hij of zij van haar gezien hebben?

Ondanks de netelige situatie drong er een soort gelaten gevoel tot haar toe. Tot nu toe had degene die haar de berichten gestuurd had niets gevaarlijks gedaan. En blijkbaar wilde de persoon momenteel niet gezien worden. Ietwat naïef besloot Erika om aan de volgende eis van de voyeur te voldoen. Ze trok haar shirt en bh weer uit, zodat ze enkel nog maar het appelblauwzeegroene slipje droeg.

Wat beschermend streelde ze met haar rechterhand over haar borsten. Door de spanning waren haar donkerroze tepels hard en stijf geworden. Het leek ook of ze nog gevoeliger waren als anders. Erika vond net dat raar, het opgewonden gevoel paste niet bij de andere emoties die door haar lichaam raasde en toch was het aanwezig.

Ze zette de gsm weer goed. Ongemakkelijk nam ze een aantal poses aan terwijl de ene na de andere flits verscheen. Toen ze de foto’s bekeek, viel het haar vooral op dat ze er nerveus op stond. Snel verwijderde ze er tien. De twee die ze bijhield waren redelijk gelukt. Maar de voornaamste reden was dat ze er het minst angstig uitzag.

Ze trok haar bh en shirt weer aan en met alle spullen in haar handen ging ze de grot in. Snel deed ze haar short en schoenen aan. Met grote stappen verliet ze de poel. Om één of andere reden begon ze zelfs te spurten toen ze aan de verlaten nederzetting kwam. Misschien dacht ze dat achter elk stuk hout iemand stond, klaar om haar te bespringen.

Een half uur later kwam ze moe en hijgend aan bij het huis van haar grootouders. Snel rende ze weer naar haar slaapkamer. Het duurde even voor de twintig foto’s geüpload waren. Bij elke minuut die verstreek vroeg ze zich af of het niet gewoon beter was om alles aan haar grootouders op te biechten. IJsberend liep ze door de kamer terwijl ze een goede uitleg verzon. Maar hoe meer ze zocht hoe schuldiger dat ze zich voelde. Ze was zelf verdergegaan met de opdrachten en ze had zonder veel problemen het geld uit de kluis gehaald.

Helemaal over haar toeren verschoot ze hard toen haar grootmoeder op de deur klopte.

‘Over tien minuten eten.’

Snel mompelde ze iets terug, om daarna alle aandacht te hebben voor de gsm. Een nieuw bericht was toegekomen. Met een rood aangelopen gezicht en een snel kloppend hart begon ze het te lezen.

‘Knap … Hopelijk heb ik je niet te hard doen verschieten daarstraks 😊 Je hebt je beloning dubbel en dik verdiend, en de badkledij mag je ook bijhouden 😉’

In een volgend bericht zag ze enkele dollarbriefjes in de kluis en ook het pistool lag daar. Een laatste bericht verscheen:

‘Hou je morgen maar klaar voor een nieuwe opdracht … en laat het geweer maar gewoon thuis. Je hebt echt niets van mij te vrezen’

Erika legde de gsm weer op haar nachtkastje. Met een wee gevoel ging ze daarna naar beneden. Tijdens het avondeten had ze verschillende malen de kans om alles te vertellen, maar ze zei niets. Ze wilde haar grootouders niet te last zijn. Ze was er zelf nog steeds van overtuigd dat ze het zelf wel kon oplossen en misschien sprak de voyeur wel de waarheid en zou haar ook niets overkomen.