Zaterdag 24 december 2022 – 13u

Dolenthousiast storm ik Kristof zijn bureau binnen.
“Tadaa! Wat vind je ervan?” Ik draai ter plaatse een rondje om zo mijn kerstvrouw-outfit te tonen dat ik enkele dagen voordien heb gekocht: een kort felrood kleedje met witte pompons, een bijpassende kerstmuts en een strakke zwartlederen legging.
Kristof kijkt op en verslikt zich in zijn koffie. “Euh… je ziet er kerstachtig uit.”
“Het is dan ook kerstavond, liefje. Valt dat even mee.” Ik ga op Kristof zijn schoot zitten en sla mijn armen rond zijn nek. “Heb je nog lang werk?”
“Nog een paar mailtjes beantwoorden,” bromt Kristof.
“Je weet toch dat je zo dadelijk naar de bakker moet om de kerststronk op te halen? Dan maak ik intussen het eten voor vanavond klaar.”
Kristof kijkt me glimlachend aan. “Ja ja.”
Dan verschijnt er ineens een sluwe grijns op zijn gezicht. “Ik weet iets veel leukers. Waarom gaan we niet samen? Dan kunnen we op de terugweg aperitieven. Ik help je daarna wel met het eten.”
“Fijn!” reageer ik enthousiast. Ik spring op. “Ik ga me even omkleden, dan kunnen we vertrekken.”
Kristof houdt me tegen. “Hoeft niet. Je bent perfect zo.”
Ik schrik. “Echt niet.”
“En waarom niet?”
“Je zei net dat het nogal kerstachtig is.”
“Het is dan ook kerstavond, liefje.” Herhaalt Kristof mijn woorden.
Ik schud mijn hoofd. “Het is veel te opvallend.”
“En wat is daar mis mee?”
“De mensen gaan me uitlachen.”
“Sinds wanneer trek jij je iets aan van wat anderen denken. Je bent leuk zo, dus kom op…”
Ik pruttel nog wat tegen, maar uiteindelijk laat ik me snel overhalen. Het is niet dat ik naakt over straat ga lopen, integendeel.

Even later in de auto richting Hasselt ben ik stiller dan anders. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en ik weet niet wat zeggen. Mijn gedachten dwalen steeds af en ik probeer me voor te stellen hoe mensen gaan reageren op mijn kerstoutfit. Ik begin half te panikeren en zoek een manier om me hier uit te praten. Even overweeg ik Kristof te vragen terug te keren, maar ik weet nu al wat zijn reactie zal zijn: hij zou me de komende maanden plagen met het feit dat ik een bangescheet ben.
Eens geparkeerd, draait Kristof zich naar me toe. “Ben je er klaar voor?” vraagt hij.
Hoewel ik meteen weet waarover hij het heeft, veins ik onwetendheid en reageer ik met een vraag: “Klaar voor wat?”
Kristof schiet in de lach. “Ach kom op, Leen. Je zit al de hele weg hierover te piekeren.”
Ik mompel iets onverstaanbaar. “Misschien moet jij alleen gaan, dan wacht ik wel in de auto.”
“En waarom zou ik alleen gaan?”
“Ik… ik ben mijn jas vergeten.”
“Stop met excuses te verzinnen, Leen. Daar is het nu te laat voor.”
“Maar…”
“God Leen, wat scheelt er met jou? Ik dacht dat dit jou een kick zou geven.”
“Een kick? Kristof, ze gaan me uitlachen. Is dit wat je wilt?”
“Wat ik wil is je achteraf thuis een goed beurt geven.”
Ik staar mijn ventje met open mond aan.
“Je ziet er geil uit in dat kleedje.”
Ik twijfel aan de oprechtheid van Kristof, want zelf voel ik me eerder belachelijk. En om eerlijk te zijn, ik heb geen zin om door iedereen uitgelachen te worden.
“En nu doen wat je beloofd hebt.”
“Wat heb ik beloofd?”
“Je gaat in die outfit naar de bakker en daarna gaan we samen iets drinken.”
“Kristof, ik…”
“Tsss, meekomen jij.”

Daarmee weet ik dat hij me aan mijn belofte zal houden. Ik zucht, open het portier en stap uit. Met Kristof zijn hand op mijn kont, laat ik me naar de drukke winkelstraat voeren. Ik voel ogen op mijn lichaam gericht vanaf het moment dat we de hoek omgaan. Een oude vrouw, die een beetje krom vooruit sloft, draait haar hoofd en staart me aan. Een paar kinderen, iets verderop, kijken me met open mond aan. Een van hen wijst naar mij. Twee vrouwen die in een gesprek verwikkeld zijn, stoppen hun conversatie en schudden hun hoofd wanneer ik voorbijloop. Ik bloos en voel me ongemakkelijk, wetend dat ik het voorwerp van hun aandacht ben. Ik versnel mijn pas richting bakker en trek Kristof aan zijn arm mee. Ik vang mijn eigen spiegelbeeld op in de vitrine van een winkel en kreun inwendig. Waarom toch heb ik me laten overhalen?

De winkelbediendes bij de bakker dragen allemaal kerstmutsen en dat stelt me een beetje gerust. Op die manier lijkt het contrast met mijn outfit wat minder. En voel ik me niet zo een freak. Tot een van hen me glimlachend aankijkt en me vraagt: “Gedaan met werken?”
“Ik heb vandaag vrijaf,” antwoord ik.
“Ah…” De vrouw fronst haar wenkbrauwen. En je outfit dan?”
Ik hef mijn schouders op. Eigenlijk weet ik niet wat zeggen. Moet ik vertellen dat het een uitgelopen grap is? Of dat het mij een kick geeft om uitgelachen te worden (NOT)?
Uiteindelijk is het Kristof die in mijn plaats reageert. “Gewoon omdat het kerst is. En geef toe: ziet mijn kerstvrouwtje er niet prachtig uit?” Hij geeft me een speelse knipoog.
“Zeker dat. Waren er maar meer mensen die je voorbeeld volgen. Dan zou de wereld er een stuk minder saai uitzien.”
Ik lach verlegen.
“Eén ding snap ik niet,” zegt een andere verkoopster die ons gesprek gevolgd heeft. “Waarom is je man niet als kerstman verkleed?”
“Die durft niet,” grap ik. Ik geef Kristof een speelse por. Even later verlaten we lachend de winkel. Ik voel me zalig. Eigenlijk is het prettig om in het middelpunt van de belangstelling te staan.

Wanneer we even later voorbij een pub wandelen, duwt Kristof me naar binnen. “Kom, ik heb dorst.”
“Hier toch niet? Iets verder is een koffiehuisje, dat lijkt me gezelliger.”
“Nop, dit lijkt me leuker.”
“Ok dan,” zucht ik.
Kristof reageert verbaasd: “Dit keer nauwelijks tegenwerking, wow.”
“Heeft het zin?”
We lopen naar een tafeltje. Ik staar naar de vloer en vermijd oogcontact met de mannen die aan de toog zitten, maar veel helpt het niet. Achter me hoor ik gelach en commentaar. “Die denkt ook nog dat ze achttien is.”
Een ander roept luid: “Heeft er iemand een stripteaseuse besteld?”
Wanneer we eindelijk neerzitten na wat voor mij een eeuwigheid lijkt, sluit ik even mijn ogen om alles te laten bezinken.
“Volgens mij vind je dit leuk, niet?” Zegt Kristof.
Ik schud mijn hoofd. “Denk je echt dat het fijn is een hoer genoemd te worden?”
Wanneer ik de fonkeling in Kristof zijn ogen zie, valt mijn mond open. “OMG,” schreeuw ik bijna uit. “Jij vindt het leuk om je vrouwtje zo vernederd te zien. Is het niet?” Ik buig me voorover over tafel en fluister. “Volgens mij ben jij de pervert hier.”
“Vernederen? Wie heeft het over vernederen? Daar gaat het totaal niet over.”
“Oh nee, wat dan wel?”
Er verschijnt een grijns om Kristof zijn mond. “Ik vind het fijn je een ongemakkelijk gevoel te geven. Die onzekerheid van jou is zo schattig.”
“Schattig?”
“Uhu,” knikt Kristof.
“Dus het heeft niks met seks te maken?”
“Waarom denk je dat?”
“In de auto zei je dat het je opwond.”
“Jij windt me altijd op.”
Even zwijgen we.

“Ga jij iets bestellen aan de bar?” Doorbreekt mijn ventje de stilte.
Ik kijk Kristof onbegrijpend aan.
“Volgens mij is er hier geen bediening aan tafel.” Verduidelijkt hij.
“Bestel jij maar iets,” reageer ik.
Kristof knikt nee. “Jij ziet er leuker uit.”
“O… Jij klootzak.”
Kristof grijnst.
“Ik kan nog altijd niet geloven dat je mij dit aandoet.”
“Volgens mij doe je dit jezelf aan. Voor zover ik weet heb jij die kerstoutfit gekocht.”
“Die was voor thuisgebruik bedoeld.”
“Ik heb je niet gedwongen dit te dragen,” klinkt het gevat.
Ik probeer in gedachten te achterhalen wat me gedreven heeft dit te doen, maar ik moet het antwoord schuldig blijven. Is het de uitdaging? De spanning? Of gaat het toch om vernedering? Opvallen, ook al is het op een negatieve manier? Het onbekende, niet weten hoe anderen gaan reageren?
“Ga je nog? Ik heb dorst,” onderbreekt Kristof mijn gedachten.

Wanneer ik opsta, word ik aangestaard door een oude man die aan de bar zit. Hij kijkt me aan met een stomme grijns op zijn gezicht. Wanneer hij merkt dat ik hem opgemerkt heb, draait hij zijn hoofd een beetje en doet hij zijn best me te negeren.
“Je mag kijken hoor,” zeg ik hem. “Volgens mijn man daar ben ik gek op aandacht. Hij zegt dat dat de reden is waarom ik er zo bij loop.”
Ik bloos een beetje wanneer de man me opnieuw aankijkt.
“Maar uiteindelijk is hij de freak. Ken jij een man die zijn vrouw zo over straat laat gaan?”
De man begint te lachen.

Ik draai me naar de barman en bestel twee Hasseltse koffies (koffie met jenever). Daarna loop ik naar de toiletten om te plassen. De woorden van Kristof schieten door me heen: “Het is niks seksueels”. Wanneer ik even later mezelf in de spiegel bekijk, moet ik hem gelijk geven: ik zie er braaf uit. Vreemd, maar braaf. Als een schattig kerstvrouwtje. Hoewel, riep die ene klant niet: “Heeft er iemand een stripteaseuse besteld?” Ik til mijn kleedje wat op. De strak lederen legging verhult nauwelijks de rondingen van mijn billen. “Nu nog een zweepje,” schiet de gedachte door me heen. Ik moet glimlachen wanneer ik aan de blik van die oudere man denk. Hij keek me aan met de ogen van een roofdier. De gedachte daaraan veroorzaakt een spannend gevoel in mijn buik. Het is als een zaadje dat tot ontkiemen komt. Het voelt geweldig waardoor ik besef dat de kick verslavend werkt. Maar net als bij een drug, wil ik meer. Ik adem even diep in en uit en begin dan mijn strakke legging en slip naar beneden te trekken. Ik stroop ze af tot op mijn enkels en buk me voorover om ze uit te doen. Ik bedenk me dat als er iemand nu de toiletten zou binnenkomen, die volledig uitzicht heeft op mijn blote kont. Snel schiet ik recht en trek ik mijn kleedje zo ver als mogelijk naar beneden. Mijn slipje en legging stop ik in mijn tas. Ik kijk nog even in de spiegel. Veel is er niet te zien, het kleedje is lang genoeg. Toch doet het besef dat ik vanonder naakt ben, me bijna ontploffen van geilheid. Even overweeg ik terug het toilethokje in te duiken om me te vingeren. Maar omdat ik al bijna een eeuwigheid weg ben, besluit ik uiteindelijk om maar terug het café in te gaan.
Ik glimlach even naar de oude man aan de bar en ga weer bij Kristof aan tafel zitten.

“Wat was dat met die man aan de bar?” vraagt hij nieuwsgierig.
“Niks,” doe ik zo nonchalant mogelijk. “Hij vroeg me om wat kleren uit te trekken.”
Kristof staart me even aan. “Wat?”
Ik glimlach, haal mijn slipje uit mijn handtas en overhandig het aan Kristof.
“Fuck Leen, je bent…”
Kristof slikt zijn woorden in omdat op dat moment de barman met onze twee koffies naar ons toekomt. Snel moffelt Kristof mijn slipje in zijn broekzak, maar ik ben er half van overtuigd dat dat niet snel genoeg is. Ik glimlach inwendig, want op dat moment voel ik me… een echte slet.

***

Meer weten over deze dare? Nieuwsgierig naar hoe mijn kleedje er uit zag?
Meepraten over nieuwe uitdagingen?
Abonneer je dan snel op mijn nieuwsbrief door me een maitje te sturen. Zie mijn profiel voor mijn emailadres.