Spaans Temperament deel 6


Dit verhaal maakt deel uit van een langere serie en is absoluut niet als standalone verhaal te lezen. Ik raad iedereen dan ook aan eerst de voorafgaande delen te lezen.


Het leek wel of er statische elektriciteit tussen ons in de lucht hing toen we naar huis liepen. Ik keek naar alle 3 de vrouwen en zag dat ze wat verhit waren en hun ogen glinsterden. Pakte Lourdes en Bianca stevig vast en zei: “Heeft het verhaal jullie zoveel gedaan dat jullie hier zo opgewonden en heet rondlopen?” Dolores antwoordde voor hun: “Zeer zeker te weten en ik wil nu wel eens weten of dit geen grootspraak was. Ik ben er drijfnat van geworden.”

Eenmaal thuis waren we binnen een mum van tijd uit onze kleren. “Jullie liepen daar toch ook de hele tijd naakt” zei Dolores weer. “Volgens mij had hij een lendendoek om” riep Bianca en rende naar boven om even later terug te komen met een grote kussensloop die mij vervolgens omgedaan werd. Dit leidde weer tot een grote hilariteit bij de dames totdat Dolores zei: “Nu is het tijd voor het echte werk, ik wil nu wel eens deze lekkere lul in mij voelen” en trok mij de lendendoek af. Lourdes sprong in en zei: “Ho ho, dame, zo gaat dat niet hier eerst wat voorwerk en dan pas mag je hem in je voelen”. De slaapbank beneden werd snel omgetoverd tot een klein bed en Dolores vleide zich erop. Nu lijkt ze wel wat op haar nichtjes maar zij is echte Spaanse schoonheid. Iets kleiner dan Bianca en Lourdes, net geen 1.70 mr., grotere borsten, een beginnende E-cup, en heerlijk groot achterwerk.

Voordat ik op mijn knieën voor haar wijd geopende benen wilde gaan zitten, lag Bianca al op haar rug op de grond en zei dat ik mijn knieën naast haar schouders moest plaatsen. Het was niet echt de meest gemakkelijke houding maar soms wordt wel wat opoffering van je verwacht. Lourdes was inmiddels al op Dolores haar gezicht gaan zitten en had haar bevolen aan het werk te gaan. Ik pakte Dolores haar benen op, legde die aan beide zijden van mijn hoofd zodat haar mooie en kale kutje open voor mijn mond en tong lag. Ze was zoals ze al gezegd had zeiknat en ik rook al die heerlijke geurtjes van haar smakelijke sapjes. Ze had mooie dikke en goed doorlopen schaamlippen en een redelijk grote clitoris. Deze dame was echt bloedgeil en ik hoefde bar weinig te doen om haar naar het eerste hoogtepunt van velen deze avond te brengen. Het was dat Lourdes op haar mond zat anders had ze het hele dorp op dit moment al bij elkaar geschreeuwd, maar dat zou in het vervolg van de avond nog wel een paar keer gebeuren. Ik bleef relatief rustig doorlikken en begon haar nu ook te vingeren. Bianca’s spel met mijn pik en ballen, soms zelfs een vinger in mijn anus, kreeg wel steeds meer vat op mij, vergrootte mijn opwinding wat tot gevolg had dat ik Dolores wat heftiger en soms ongecontroleerder befte. Ik tikte Bianca aan maar dat geile vrouwtje grinnikte alleen maar en nam mijn pik in haar mond. Het laatste wat ik wilde was nu al klaar komen in haar mond, want mijn eerste zaad moest toch echt voor Dolores zijn. Gelukkig speelde Bianca het spelletje mee want elke keer dat ik dreigde te komen kneep ze wel in mijn ballen of kreeg ik zowel een klap tegen mijn pik als ballen. Wat was ik toch blij met mijn geile vrouwen schoot door mijn hoofd en ik begon Dolores nog harder te verwennen. Mijn mond ging nu van haar kutje naar haar sterretje terwijl ik haar klitje en kutje bleef masseren met mijn andere hand. Lourdes hoorde ik onderhand klaarkomen en Dolores moest even proesten van het geil wat blijkbaar haar mond binnenliep. Opeens voelde ik Lourdes haar vingers samen met de mijne Dolores haar clitje verwennen en wat later kwam deze heftig spuitend klaar. Zowel ik als Bianca stonden lachend op en likten elkaar schoon, terwijl Dolores uitgeput lag bij te komen.
Bianca keek me geil en met verlangen aan en ik wees naar het bed. Ze snapte de hint, ging naast haar tante liggen opdat ik mijn befkunsten nu op haar kon loslaten. Wat later zag ik dat zowel Lourdes als Dolores haar zoenden en streelden terwijl ik mijn werk bleef doen. Totdat ik weer Lourdes haar vingers voelde, voor mij een sein mijn aandacht naar Bianca’s sterretje te verplaatsen. En net als haar tante daarvoor kwam ook zij spuitend klaar. Ik bleef haar nog rustig likken totdat ze aangaf dat het voor even genoeg was, wel ongebruikelijk voor haar.

Dolores zat lachend toe te kijken en vroeg aan haar nicht of het altijd zo ging bij ons. Lourdes knikte en zei met een geile grijns: “Maar let op, dit is pas het begin. En vandaag is het jouw dag schat, dus geniet maar lekker. Je ziet toch dat wij ook aan onze trekken komen, dus maak je daar geen zorgen over.” Lourdes keek me even geil aan en ik zei: “Had je geen leuk Driekoningen cadeau voor je nichtje gekocht?” Bij Bianca die ons gesprek gevolgd had, zag ik direct die geile blik en lach op haar gezicht terug, voordat ze samen met haar moeder naar boven ging.
Intussen was ik op mijn rug op bed gaan liggen en had Dolores naar me toe getrokken. Deze ging eerst bovenop me liggen en we verloren ons in heerlijke lange kus. Haar hand verdween snel naar beneden naar mijn harde pik, en ze vroeg of ze deze nu in haar mocht hebben. Ze wilde zo graag een kind hebben, mijn sperma in haar baarmoeder. Ik knikte van ja en ze hees zich op om vervolgens met haar heerlijke warme en kletsnatte kut over mijn paal te zakken. Langzaam, want ze bleek tot mijn verrassing nog erg strak te zijn. Ik zag haar gezicht voor een moment vertrekken om daarna een gelukzalige blik te krijgen. Tergend langzaam zakte ze helemaal naar beneden tot ik bijna met mijn ballen in haar zat. Zo bleef ze een paar tellen zitten om vervolgens heel rustig heen en weer te gaan bewegen om dat intense gevoel een plek te geven. Daarna begon ze me langzaam en stapsgewijs harder te berijden. Al spelend met haar grote borsten die op en neer voor me wipten, zag ik dat zij haar ogen dicht had en genoot van het gevoel. Ze hijgde en kreunde alsof het zwaar werk was.

In mijn ooghoeken zag ik Bianca en Lourdes met een big smile naar haar kijken. Bianca had een voorbindlul om, en Lourdes een blinddoek en zweepje in haar handen. Zij kwam ook als eerste op ons af en deed Dolores deze blinddoek snel om. Die schrok even op en Lourdes fluisterde: “geniet je lekker schat? Laat het over je heen komen” . Om haar vervolgens met de zweep zachtjes op haar billen te slaan al zeggende: “wie heeft je toestemming gegeven om onze man nu al te neuken terwijl wij even weg zijn, jij onbetrouwbare slet”. Dat was een sein voor Bianca om zich ermee te bemoeien: “Ja tante, dit is niet wat we afgesproken hadden. Wij zouden er ten alle tijden bij zijn als je met Leo seks zou hebben. En we zijn nog geen minuut weg en je ligt hem al te neuken. Als je zo graag een pik in je wilt hebben wat vind je van deze” en voordat Dolores het doorhad penetreerde Bianca haar in haar kont. Ik had Dolores de hele tijd vastgehouden zodat ze geen kant uit kon, en ook niet de blinddoek kon afdoen. Dat deed Lourdes nu voor mij en we zagen het geschrokken gezicht van Dolores, en moesten lachen. Terwijl Bianca en ik ons ritme op elkaar afstemden, zei Lourdes: “Ik zei toch net dat we wel aan onze trekken zouden komen, lieverd” en daarbij stapte ze op het bed en kwam op mijn gezicht zitten. Ik hoorde Dolores lachen terwijl ze zei: “Jullie verrassen me allebei. Al die jaren zo braafjes hier, en nu dit. Jullie zijn veel erger dan ik me ooit had kunnen voorstellen. En ik ben blij daarmee.” En ze ging mee in ons ritme zeggende: “oh wat heerlijk, mijn beide gaatjes gevuld, dat is zo vreselijk lang geleden.” En alsof het nog niet genoeg was kwamen we een tijdje later alle 4 vrijwel gelijk klaar. Dolores, met behoorlijk wat lawaai, kreeg een behoorlijke lading sperma naar binnen, en ze wilde geen druppel verliezen dus ging ze met haar benen omhoog op bed liggen. Dat weerhield Bianca er niet van om haar schoon te likken terwijl Lourdes dat bij mij deed.

Wat later haalde ik een grote sprei van boven om ons te bedekken en zo niet te erg af te koelen. Vleide me weer tussen de dames in, die intussen met elkaar lagen te praten. Lourdes lag links van me, Dolores aan de andere kant en Bianca kwam op mijn buik liggen, met haar ellebogen op mijn borst en haar benen tussen de mijne die ik even later om de hare heensloeg. Lourdes haar vingers gingen over mijn tatoeage heen en ze vroeg opeens: “Was de seks met Wilma ook altijd zo intens en vurig als de onze?” Ik keek op en vroeg: “waarom die vraag opeens, ben je bang of ongelukkig over iets?” Ze corrigeerde zich snel: “Nee lieverd totaal niet we zij meer dan gelukkig met jou en zeer zeker met de seks. Dolores was alleen verbaasd over hoe wij met elkaar omgingen en vroeg zich af of het altijd zo intens en goed afgesteld op elkaar was geweest?”
Ik keek haar en ook Bianca aan, en daarna naar Dolores. Drie echt bloedmooie vrouwen en mijn pik leek weer tot leven te komen, wat me verraste na zo korte tijd al. “Nee met Wilma was het niet altijd zo intens. Wel in het begin maar later wat minder. Het vreemde is juist, en dat was ik vergeten te vertellen, dat die intensiteit dubbel zo hard is teruggekomen na dat gebeuren bij die stam en helemaal nadat we begrepen hadden wat ons overkomen was. Het had ons nog dichter naar elkaar toegebracht en dat gevoel is nooit meer verdwenen, leek juist eerder toe te nemen. En nu we het toch daarover hebben, weet je toen ik jullie zojuist zo hoorde schreeuwen tijdens jullie orgasmes herinnerde ik me dat ik dat Wilma daar bij die stam nooit heb horen doen. En ook dat die sjamaan gezegd had dat hun vrouwen altijd stil waren, de seks ondergingen zogezegd, behalve dan toen die ochtend met mij. En Wilma is altijd luidruchtig geweest, vandaar dat ik me dat nu afvraag. Ik moet toch haar dagboeken eens gaan lezen.”
Lourdes keek me aan en zei: “Je mist haar wel heel erg he”. Ik keek haar aan en zei: “Missen is denk ik niet het goede woord. Er is een leegte ja, maar door jullie krijg ik het gevoel dat zij altijd bij mij is en zal blijven. Een achtergrond gevoel dat ze blij is dat ik met jullie weer liefde in mijn leven gevonden heb en ook weer durf te leven.” Ik wees op mijn tatoeage en zei: “Deze voelt warm aan, het is alsof ze over mij of ons waakt. Zij is geen bedreiging voor jullie, zal ook nooit mijn liefde voor jullie in de weg staan, integendeel zelfs. En wellicht is de seks daardoor ook zo intens. Wie weet, ik houd alleen zo onmetelijk veel van jullie.”

Bianca keek lachend op en zei: “Jaja dat voel ik ook al, jij geile bok”. Dolores keek bevreemd op en zei: “Nu alweer, hij heeft me nog geen half uur geleden vol gespoten.” Lourdes lachte en zei: “Hij kan niet tegen zoveel vrouwelijk naakt, en al helemaal niet als ze zo mooi als wij zijn. En als je dan ook nog geile praatjes houdt is hij niet te stoppen.”

Dolores keek me vol wellust aan en zei: “Wow, jullie hebben het getroffen met zo een man. Dan moet ik die kans niet aan mij voorbij laten gaan. Mag ik de trap op met jou? Lourdes en Bianca zijn lyrisch over dat standje. Dat heet toch de ‘kruiwagen’ of niet?”
Ik keek bedenkelijk waarop Lourdes en Bianca gretig inhaakten. Ze pakten de zweep en strap-on en riepen: “Als je wilt, helpen we je wel op gang?” Het zweepje bleek wel nodig te zijn, de strap-on werd bewaard voor later die nacht maar dan voor een vrouwen only setting. Daar ik pas juist daarvoor een orgasme gehad had, duurde het nu flink wat langer en werd ik, middels de zweep, gedwongen de trap een paar maal op en neer met haar te gaan. Een kirrende en juichende Dolores wist niet meer wat haar overkwam en beleefde minimaal 3 orgasmes tijdens deze rondgang. Maar was daarna ook wel definitief uitgeteld evenals als ik. Bleven Lourdes en Bianca over die me nog een kleine show gegeven hebben voordat we allen in elkaars armen in slaap zijn gevallen. De volgende dag werd ik heerlijk wakker gemaakt door een mij pijpende Dolores. Ze zei dat Bianca en Lourdes al uit bed waren en hun cadeautjes aan het afleveren waren. En dat zij haar Driekoningen cadeau mocht uitpakken wat ze dus nu aan het doen was, zei ze met een grijns. Ze trok me daarop mee naar de douche omdat we weinig tijd hadden en bij Lourdes ouders en grootouders verwacht werden. Ik heb haar dan maar haar cadeau onder de douche gegeven en ze was er mee in haar nopjes te horen aan het geluid wat ze produceerde. Iets later voegden we ons bij de rest van de familie waar Dolores door al haar nichtjes lachend werd opgevangen. Daarop volgde een heerlijk ontbijt waarna de laatste geschenken werden uitgedeeld.

Lourdes moeder was Sinterklaas en de surprises nog niet vergeten. En al kennen ze die traditie hier niet, net zo min als Sinterklaas trouwens, toch had ze besloten een kleine grap met mij uit te halen. Dit door me een surprise te geven en wel een pakje met een vijftal condooms cadeau erin. Slechts 5, omdat Dolores al geneukt was en er dus nog 5 vrouwen overbleven die graag van mij zwanger wilden worden, zo stond er bij. In elke condoom, die bij nader inzien ook nog kapot was, lag een gekookt ei. Met de tekst: een reserve eitje voor het geval je uitgeteld bent. Laat het niet ontsnappen want onze vrouwen rekenen op je. En wij ook want we willen kleinkinderen hebben.
Iedereen lag echt krom van het lachen en Lourdes moeder zat volop te glunderen van de geslaagde grap.

De resterende dagen verliepen gelukkig stukken rustiger. Louisa had vaart achter de zoektocht naar mijn stam gezet, en al contact gelegd met haar Peruaanse familieleden. We hadden een telefoonnummer en postadres gekregen en de toezegging dat ze er direct werk van gingen maken zodra ze alle informatie gekregen hadden. Als ik hun nu al de naam van die sjamaan wilde geven, konden ze al beginnen uit te zoeken of hij nog leefde. Zo ja, dan kon ik hun dan meer informatie toesturen, zoals b.v. foto’s.

Dolores had samen met Lourdes al gesproken met de andere vrouwen. Vol enthousiasme, zo hoorde ik, en iedereen was er nu toch wel erg kien op zo snel mogelijk seks te hebben om zwanger te worden. Ze beloofden hun schema’s a.s.a.p. door te geven aan Lourdes. Zelf onderzocht ik Manolo elke dag, en het zag er allemaal meer dan goed uit. Dolores had er daarna opgestaan dat we een dag eerder zouden vertrekken en met haar zouden meerijden naar Valladolid. Vandaar konden we elk uur een sneltrein naar Madrid nemen die er slechts 1 uur over deed. En Valladolid zo betoogde ze was zeker de moeite waard om te bezoeken. En dat laatste klopte zeker, maar liever niet in de winter. Gelukkig woonde ze zeer centraal en luxueus en hebben we ons samen met haar nog goed geamuseerd. Zij deed echt geen haar onder voor haar 2 nichtjes en ik kreeg de verzekering dat de 5 andere vrouwen van hetzelfde slag waren. Bij ons vertrek fluisterde ze in mijn oor dat ze verliefd op me kon worden, en dat ze heel erg genoten had deze laatste dagen. En de beste en leukste seks in haar hele leven gehad met ons drieën.

Eenmaal terug thuis kon Bianca haar nieuwsgierigheid niet beteugelen. Terwijl Lourdes en ik al direct de dag erna aan het werk togen, verraste ze ons bij terugkomst met een vijftal grote dozen waar naast de dagboeken van Wilma ook wat fotoalbums inzaten. Deze laatste had ze een beetje doorgebladerd maar gelukkig had ze voldoende respect getoond om de dagboeken dicht te laten. Nu zijn dik 20 dagboeken ook niets om even snel door te bladeren. Want Wilma was op haar tiende begonnen mer haar dagboeken bij te houden en is daar altijd zeer consequent in geweest. Al was haar dagelijkse routine om iets te schrijven in haar dagboek de laatste 10 jaren wat in het slop geraakt en veranderd naar zeg maar naar een 3 daagse routine, maar dan trok ze wel wat meer tijd uit. Wel had Bianca het dagboek van het jaar dat we die reis gemaakt hadden alvast uitgezocht en dat lag nu bovenop de stapel. Op mijn vraag hoe ze wist over welk jaar we spraken verwees ze naar een fotoalbum waar naast de foto’s ook de datum en plaats stond. En de naam van de sjamaan die onder zijn foto geschreven was. Lourdes sprong daarbij meteen op, om haar familie in Peru te bellen.

Beide dames stonden bij wijze van spreken te springen om te weten wat Wilma zoal in haar dagboek geschreven had. En wilden dit het liefst zo snel mogelijk samen met mij gaan lezen. Ik stond hier wat huiverig tegenover en kon hun verlangen gelukkig wat temperen. Enerzijds was ik ook wel benieuwd naar wat ze geschreven had, anderzijds voelde ik me nog niet klaar om haar dagboeken te gaan lezen. Het was te vroeg en ik durfde die confrontatie nog niet aan. Want uiteindelijk voelt het dan toch aan alsof ze tegen mij praatte.

In de tussentijd ging het werk gewoon door. Lourdes kwam al een van de eerste dagen thuis met de vraag wat ik met haar ‘jonge, saaie’ collega in de kerstperiode gedaan had. Hij was nu totaal veranderd, zo kwam het op haar tenminste over. Wat moderner gekleed, spraakzamer ook, zo zei ze. Opeens moest ik terugdenken aan die avond in het Spaanse restaurant waar wij samen met mijn secretaresse en een vrouwelijk collega gegeten hadden. En ik had mijn secretaresse nog niet kunnen spreken sinds mijn terugkomst, evenmin als die collega trouwens. Ik vertelde haar daarvan, en ze moest lachen. En zei: “‘ja, nu je het zegt lijkt hij wel verliefd te zijn, meer zelfverzekerd ook.” Ik heb dit de dag daarna gecheckt met mijn secretaresse en haar vermoeden klopte. En mijn secretaresse, die echt liep te stralen van geluk en niet wist hoe me te bedanken, vertelde me dat mijn collega die avond ook verliefd geworden is, en wel op de zoon van de eigenaar. Ik zei dat tegen Lourdes waarop zij voorstelde eens met zijn allen daar te gaan eten. Wat ook een paar weken later gebeurd was.

De boeken hebben dik 3 weken in een hoek van de kamer gestaan. Ik ben eerst rustig met de beide vrouwen door de diverse fotoalbums heen gegaan en heb wat herinneringen opgehaald. Dat was al moeilijk genoeg en ik heb regelmatig met betraande ogen op de bank of in bed met hun gezeten. En iedere keer waren ze in staat om mij terug in het heden te krijgen, in het hier en nu met hen.
Dit had me uiteindelijk de moed gegeven om met de dagboeken te beginnen, en het was zoals ik het me voorstelde en bang voor was. Eigenlijk was het zelfs erger omdat ze tot leven kwam, bij mij terug kwam en ik met het gevoel leefde dat ze aanwezig was, tegen me aanpraatte. Haar schrijfstijl was zo levendig dat daar bijna niet aan te ontkomen was. En gelukkig was ik niet de enige die door haar schrijfstijl geraakt werd. Ook Lourdes en Bianca werden door haar meegetrokken en leefden deels haar leven. En wat ik later van andere familieleden hoorde die via Bianca’s oma elke dag een vertaalde kopie van onze gelezen pagina's kregen, had het meer van hun geraakt. Het was een bijzondere gewaarwording iemand zo tot leven te zien komen.
Maar alles went zegt men wel, zeker toen Bianca voorstelde dat zij het eerst aan mij zouden voorlezen. Vreemd genoeg had deze aanpak mij op den duur geholpen om alles te gaan lezen. Maar die eerste weken was ik regelmatig door een diep dal gegaan, het was als het ware een emotionele achtbaan voor mij. En altijd waren dan Lourdes en Bianca daar, net zoals de rest van de familie, zeer zeker Dolores en de andere nichtjes.

Wilma was zoals gezegd vroeg begonnen met het bijhouden van haar dagboek, zo rond haar tiende jaar. En dan kreeg je het beeld van een jong meisje, enigst kind die in erg beschermde wereld opgevoed was. Ik kende haar ouders natuurlijk ook, dus kon me daar wel een beeld bij vormen, overbezorgd en zelfs op latere leeftijd nog altijd in die beschermingsmode. Het dodelijk ongeluk van hun dochter hadden ze nooit kunnen verwerken en beiden waren binnen het jaar van verdriet, hartzeer zogezegd, gestorven.

In haar dagboeken kwam het beeld van een fragiel meisje over, later van een kwetsbare jonge vrouw. Erg eenzaam, nauwelijks vriendinnen, veel gepest ook en tegelijkertijd erg intelligent en artistiek aangelegd. De dagboeken werden opgesierd met mooie tekeningen van de natuur, en van willekeurige mensen. Prachtige karakteristieke portretten van mensen waarbij je vaak het harde leven kon aflezen van hun gezicht. Ik was ontroerd hoe goed zij die emotie kon vatten en vastleggen. Tot mijn verbazing had ze toch op school soms een vriendje gehad, helaas meestal van korte duur. Kalverliefdes zogezegd, met het nodige liefdesverdriet, vertwijfeling ook. Typisch een dagboek van een puberend meisje. Ze beschreef haar eerste seksuele ervaringen, haar ontmaagding die eigenlijk een grote teleurstelling was. Dat ze voor het eerst op kamers ging, hoe ongelukkig en eenzaam ze was en zelfs wilde stoppen met de studie.

Totdat ik opeens in beeld kwam. Ik kon me goed herinneren dat ik een kamer kreeg in hetzelfde studentenhuis als waar zij woonde. Omdat we beide medicijnen studeerden trokken we al snel wat meer op met elkaar. Ik was 2 jaar verder dan zij in onze studie, en hielp haar geregeld met lastige onderwerpen die ze niet direct onder de knie kreeg. Uit de dagboeken bleek ze in stilte verliefd te zijn op mij. Hoe ze 2 jaar lang gedroomd had van ons, in mijn armen te liggen etc. Er stond ook een volledig profiel van mij in haar boek met mijn plussen en minnen. Lourdes en Bianca moesten lachen en zeiden: “je bent niet veel veranderd over al die jaren.” Toch overheerste het beeld van een fragiele jonge vrouw, die zich vastklampte aan een droom want meer was het in het begin niet. Gelukkig bleek ik geen rokkenjager te zijn, al boden zich voldoende vrouwen aan. Dat gaf haar ook de hoop en jaloezie kreeg zo weinig voet aan de grond bij haar. Ze ging eerder harder studeren, kwam veel vaker met vragen bij mij, en we discussieerden geregeld over medische onderwerpen. Ook gingen we samen sporten, en van een zeg maar spillebeen veranderde ze stapsgewijs naar een erg mooie, atletische en erg zelfbewuste vrouw. Ze kreeg hierdoor ook meer aandacht van de mannen en haar medestudenten, maar daar ging ze heel simpel mee om. Ze zei gewoon: “Toen ik nog mager was, vond iedereen me lelijk en oninteressant. Niemand keek naar mij om behalve jij. En mede dankzij jou ben ik nu zo geworden. Dus waarom met iemand anders iets beginnen die vroeger niks in mij zag.”

Lourdes vroeg me opeens: “Hoe en wanneer is dan die vlam overgeslagen?” Hier moest ik even diep over nadenken en zei: “in die tijd had ik al mijn graden in die Japanse zelfverdedigingskunsten , en deed ik ook veel aan yoga. Verder deed ik al Reiki, had daar zelfs al de tweede graad in. Over dit laatste hadden we regelmatig gesprekken daar Wilma toch wat meer straight was in de geneeskunde en weinig moest hebben van alternatieve methodes. Gelukkig is dat beetje bij beetje bijgedraaid, was ze nieuwsgierig geworden zeg maar. Op een avond kwam ze overstuur mijn kamer binnengestormd en gleed uit over mijn yogamat. Iemand had haar lastig gevallen toen ze haar fiets op slot deed en bij het wegrennen was ze gevallen, net zoals nu bij mij en had zich nu behoorlijk bezeerd.Ik heb daarop haar kneuzingen en schaafwonden verzorgd en haar tot rust proberen te brengen. Dit laatste eerst met wat ademhalingsoefeningen, zeg maar Yoga light en wat Reiki om die negatieve energie, die angst we te halen. Dat hielp in zekere mate, maar niet voldoende. De angst zat er te diep in. Daarop heb ik haar in mijn armen genomen om haar meer te troosten en te kalmeren. En toen begon ze me opeens heftig te kussen, en kwam haar hele verhaal eruit dat ze al jaren verliefd op me was. Eerlijk gezegd had ze me in die jaren ook niet onberoerd gelaten, maar ik had nooit een poging durven te wagen bij haar. En als ik nu hieraan terugdenk, zie ik weer dat fragiele onzekere meisje. Als je zoveel jaren samen bent en samen zeg maar volwassen wordt, vergeet je wel eens waar je vandaan komt. Nu besef ik weer dat dit meisje, want ergens is ze dat voor mij gebleven, nooit had kunnen overleven bij die stam. En dat riep toch weer die vraag op wat daar nu precies gebeurd was met haar?”

We keken elkaar even verbaasd aan en toen kwam een lach op. Want we waren bijna 3 maanden verder en hadden ons volledig laten meeslepen door Wilma’s dagboeken en de reden waarom we hier oorspronkelijk mee begonnen waren was totaal uit zicht verdwenen.
Deels kwam dat natuurlijk ook door ons werk, Bianca’s studie, en zeer zeker de ‘bezoekjes’ van Lourdes nichtjes. En niet te vergeten hun eigen zwangerschap, naast die van hun nichtjes. Want in die 3 maanden waren ze alle 5 langs geweest, en van 5, Dolores meegeteld, wisten we inmiddels al dat ze zwanger waren. Dolores zelfs van een tweeling en zij was bij dat nieuws uit haar bol gegaan, zoiets had ze nooit verwacht laat staan gehoopt. Van het laatste nichtje verwachten we binnenkort meer te horen.

Het was een week of 2 voor de Pasen dat Lourdes deze vraag gesteld had. Het was het idee om de week voor Pasen in Spanje door te brengen. Semana Santa zogezegd en dan hebben de meeste Spanjaarden vrij, en zou een groot deel van de familie weer naar het dorp komen, wij nu ook. En toen kwam de vraag op of we dagboeken zouden nemen. Met het stellen van deze vraag alleen al werd opeens helder dat Wilma ongemerkt ons leven was binnen gedrongen, alsof ze deel van ons gezin vormde. De weken daarna werd dat nog duidelijker en zo ontvouwde ze zich in Lourdes terminologie ook als een ‘beschermengel’ over onze familie, daarmee refererend aan de Condor. Maar daar dadelijk meer over.

We waren wel erg nieuwsgierig geworden naar hetgeen Wilma geschreven had over Peru, maar toch tegelijkertijd ook gegrepen door haar levensverhaal, ik al helemaal. Want er stond zoveel in over onze jaren samen, hoe zij die beleefd had, en ook beschreef ze gebeurtenissen die ik al lang vergeten was. We waren in dubio of we wel of geen dagboeken zouden meenemen, en besloten uiteindelijk slechts 1 dagboek mee te nemen, en wel die over die periode in Peru ging.
De dames waren op dat moment meer dan 3,5 maand zwanger en wilden gewoon lekker uitrusten, nietsdoen na deze laatste maanden. In mijn ogen was dat eigenlijk geen goed argument, lichamelijk gezien dan. Ze hadden eigenlijk meer zin om samen met hun familie en zeker nichtjes te genieten en bij te praten.

Via Valladolid zijn we naar het dorp gereden. Dolores had erop gestaan dat we weer bij haar zouden langskomen en dan samen naar het dorp zouden rijden. Vol ongeduld had ze ons op het station staan opwachten, ons meegesleept naar een heerlijk lokaal restaurantje op loopafstand van haar appartement. Lourdes en Bianca waren te vermoeid van de reis en alle inspanningen en bleken vervolgens Dolores een nacht met mij alleen beloofd te hebben. Een geschenk dat ze niet ongebruikt liet en meer dan misbruik van gemaakt heeft. Je kon mij bij wijze van spreken de volgende ochtend als total loss bij het oud vuil zetten, zo voelde ik me tenminste. Het leek wel of die tweeling haar ook kracht voor 2 gaf. Bianca keek me lachend aan toen ik me de volgende ochtend redelijk brak aan de ontbijttafel bij hun voegde en zei: “Wat heb je nu liever Papa, elke dag seks of eens in de 3 maanden?” Ik keek haar met een vermoeide blik aan en antwoordde: “Liever elke dag want de motor moet geolied blijven en niet vastroesten. Bij eens in de 3 maanden bestaat kans op oververhitting.” Dit kon wel door de dames wel gewaardeerd worden en Dolores reageerde gevat: “Als de motor goed ingereden en onderhouden was zou dit nooit voorgekomen zijn. Geef de bestuurster dus niet de schuld van die verwaarlozing.” De sfeer zat er direct goed in en een uurtje later zaten we in de auto op weg naar het dorp. Dolores praatte ons onderweg de oren van het hoofd over hoe blij ze wel niet was etc.

Eenmaal aangekomen in het dorp werden we door iedereen van harte welkom geheten. Als snel hoorden we dat het laatste nichtje ook in blijde verwachting was en een klein feestje kon beginnen. Nu niet met champagne maar met koffie en heerlijk gebak. Ik hield me wat afzijdig, moest nog bijkomen van Dolores uitspattingen zogezegd. Toen de rest van het gezelschap eenmaal achter de reden van mijn toekijken kwam, waren de grappen niet aan te dragen: “Leonard, je begint echt een oude man te worden. Toen je nog jonger was kon je 12 vrouwen in nog geen 4 uur zwanger maken, nu heb je voor slechts 8 vrouwen al bijna 4 maanden nodig gehad” of “We hebben gehoord dat je na een nachtje seks niet meer kunt zoals vroeger, je echt snel verouderd.”
Ook Lourdes en Bianca werden niet ontzien. Zo zei grootma Rebecca: “Leonard, wij grootouders nodigen je bij deze uit om elke dag bij ons te komen eten. Onze kleinkinderen willen wel elke dag seks met je, maar goed zorgen voor jou , ho maar. En wij willen echt nog wel meer klein klein kinderen krijgen.”

Zo ging het nog wel even door, en het werd het startpunt van een heerlijke korte vakantie. Opmerkelijk genoeg bleef her dagboek onaangeroerd en werden er ook weinig woorden aan besteed. Dolores bleek goed bij ons te passen in vergelijking met de andere zwangere vrouwen. Alhoewel die ook van de week, dat ze bij ons waren geweest, genoten hadden, waren ze wat ingetogener dan hun nichtje. Of wellicht minder opdringerig, but who knows? Ik kon wel opschieten en lachen met ieder van hun maar daar bleef het voorlopig bij. Dit in tegenstelling tot Dolores die elke nacht bij ons bleef slapen, als je dat tenminste zo kunt noemen.

Vrijwel in het begin van de week kwamen we toch weer over Wilma of beter over mijn stam te praten. Louisa had via haar Peruaanse familie een bericht van de sjamaan gekregen. Deze had ons proberen thuis te bereiken wat niet gelukt was. Dan maar op deze manier. In ieder geval was het minder leuk nieuws. Hij informeerde mij dat: “De stam op de hoogte was geweest van Wilma’s dood. Blijkbaar was op een ochtend een vrouwtjes condor dood gevonden aan de oever van de rivier. En een paar weken later was de stam spoorloos verdwenen, weggetrokken, met grote waarschijnlijkheid dieper het Amazone gebied in. Zijn vermoeden was dat ze die dood van Wilma c.q. de condor als een slecht omen gezien hadden. Tot nu toe, toch alweer bijna 3 jaar later geleden, was er geen 8teken meer van hun vernomen. Hij beloofde zijn ogen en oren open te houden mocht er nieuws zijn.”

Dat bedierf mijn stemming een beetje totdat Lourdes zei: “En wat dan, was je daar dan naartoe gegaan, terwijl wij hier op het punt van bevallen staan. Hier zijn dadelijk ook 8 nee 9 kinderen waar je biologisch vader van bent. Nog niet te spreken van al die liefhebbende vrouwen, want iedereen is verliefd op je, of had je dat nog niet door?
Wij allen zijn jaloers op de mooie en bijzondere vrouw die zij was en waar jij je leven mee hebt mogen delen. We zijn dankbaar voor wat zij ons geeft door haar dagboeken, de liefde ook die daar uit spreekt. Ik denk dat dat voor iedere vrouw hier geldt zelfs voor mijn ouders en grootouders. En zij heeft haar liefde voor jou nu weten over te dragen naar ieder van ons. Maar wij willen nu eindelijk verder met ons leven, hier en in het nu lieverd. “

Ik keek haar aan en zei: “Mooier had je het niet kunnen zeggen schat. En je hoeft niet jaloers te zijn op Wilma. Ik heb je altijd gezegd dat ze geen bedreiging vormt voor jullie, voor jullie liefde voor mij. Mijn gevoel zegt juist dat ze haar liefde op een bepaalde manier heeft weten te verbinden met die van jullie en ook met die van mij. Zij heeft jullie op haar wijze geholpen mij te ontsluiten zodat ik weer liefde in mijn leven durfde te ontvangen en te geven. Jij noemde haar laatst al onze beschermengel, Lourdes. Zie het op deze wijze, zij reikte ons middelen aan om onze liefde te tonen, te delen. Iets heel onbaatzuchtigs en liefdevols. Zo was zij haar hele leven, ik kende haar niet anders.
Ik heb juist moeite met al die liefde die ik hier krijg van allen van jullie. Ik zie het, voel het en voel me tegelijkertijd gehandicapt. Durf niemand pijn te doen, zeker jou en Bianca niet. Ik zie die liefde en pijn en ook het verlangen in de ogen van je nichtjes en kan er niet mee omgaan. Voel me al schuldig omdat we Dolores voortrekken op hun, ook hier heb ik jullie hulp bij nodig. Soms ben ik gewoon doodsbang weet je, om jullie allen teleur te stellen.”

“Onze andere nichtjes houden zich gewoon op de achtergrond en zijn niet zoals Dolores. En Leo, maak je geen zorgen, Bianca en ik weten dat wij voor jou de enigen zijn, dat zien we ook aan de manier waarop jij met Dolores omgaat. En Dolores weet dat ook en is meer dan tevreden met zoals het nu gaat. Zij kan daar mee leven. Wij vertrouwen op jou, houden meer van jou dan ik en Bianca ooit in ons leven van iemand gedaan hebben. Er zijn echt geen problemen als onze nichtjes wat vaker op bezoek komen. Zolang we maar mogen meegenieten en je ons niet verwaarloosd. Misschien zijn we zelf ook een beetje promiscue zoals de vrouwen van je andere stam? Maar dan alleen in onze omgeving, en al helemaal niet met andere mannen.”

Louisa, Rebecca en Carmen vielen in: “Meisjes” zeiden ze: “we hebben hier in Januari over gesproken toen deze wens bij jullie opkwam om van Leo een kind te krijgen. Wij hebben ervoor gewaarschuwd dat jullie in wespennest konden terechtkomen. Dit risico was min of meer al ingecalculeerd dat een of meerdere van jullie gevoelens voor hem zouden krijgen. En ook dat Leo niet de persoon was die zijn verantwoordelijkheid ontliep.
Wat we niet voorzien hadden, eigenlijk zelfs niet konden bevroeden is de rol en invloed van zijn verongelukte vrouw. We weten nu allen dat zij een bijzondere vrouw is geweest. En over tijd en afstand, of eigenlijk over haar graf heen, heeft ze ons allen een helpende of beschermende hand aangereikt. Zij zei altijd al dat Leo bijzondere mensen ontmoette in zijn leven. Nou zij was er een zeker eentje van en steekt misschien wel met kop en schouders boven alle andere uit. En ja, die mannen van die stam hadden het goed gezien, toen ze het over haar krachten hadden en hoe ze jou op dat moment beschermde, Leo. Nu doet ze dat opnieuw, maar dan tegen ongelukkige relaties.
Leo had zijn verdriet en pijn te ver weggesloten en als er niets mee gebeurd was, had dit over de jaren heen ieders relatie van jullie met hem negatief beïnvloed. Hij was, sorry Leo, nog niet klaar voor een volwassen liefdesrelatie met ieder van jullie, nog niet te spreken over het vaderschap. En als ik hem nu zie is hij zoveel veranderd, completer als mens geworden en sterker. Hij was al een mooie en goede man voor jullie, nu zijn we daar helemaal overtuigd van. Mede dankzij deze dagboeken van Wilma is hij uit die situatie gekomen. En onderschat jullie eigen bijdrage hieraan niet, helemaal omdat echt ieder van jullie intuïtief die boodschap en handreiking van Wilma geaccepteerd heeft. En daarmee hebben jullie het ook goed gezien dat Wilma jullie beschermengel is, en op haar manier altijd aanwezig zal zijn. Niets om je zorgen over te maken, Lourdes, eerder iets om dankbaar voor te zijn. Zie haar als je vriendin, iets dat ze in het echt had kunnen zijn voor ieder van jullie. En sta eindelijk open voor de liefde die jullie kunnen geven en mogen ontvangen, zeker jij Leo want niet iedere man krijgt en verdient zoveel vrouwen en kinderen.”

Haar verhaal greep me aan en ik kon mijn tranen even niet inhouden. Verliet voor een paar momenten het toneel, het was me gewoon teveel. Die pijn om Wilma en de pijn of angst dat ik het hier niet goed kon doen, bang deze liefdes onwaardig te zijn.

Bij terugkomst zaten alleen nog maar de vrouwen aan tafel, inclusief de moeder en grootmoeders van Lourdes. Alle mannen en niet direct betrokkenen waren weggegaan. De vrouwen stonden op en kwamen allemaal lachend op me af. Ze begonnen me te knuffelen en zeiden: “Je bent toch hopelijk niet de man die wegloopt voor een uitdaging. Kom op Leo, Lourdes en Bianca zijn zeer speciaal voor ons net als jij dat ook bent. Ieder van ons is zoveel knapper dan Lourdes en Bianca, zoveel wilder in bed dan hun 2 samen en toch verlaat je hun niet voor een van ons. We zien toch hoeveel je van hun houdt, net als wij van hun houden. We gaan dit absoluut niet op het spel zetten, willen alleen een deel van jullie leven worden. Is dat teveel gevraagd en durf je die uitdaging aan?”

We moesten hartelijk lachen en Lourdes en Bianca begonnen parmantig, zwoel en met een geile blik te paraderen en zeiden: “Hier kunnen jullie niet aan tippen, kijk maar eens goed hoe hij smacht naar ons.” De dames hadden het grootste plezier met elkaar en het werd echt een dol en gezellig samenzijn. Eindelijk viel het kwartje bij mij en ik zei lachend: “Jullie zijn echt een familie he? Delen en doen echt alles met elkaar en hebben alles over voor elkaar? Hoe pas ik daarin en vertel me eens hoe ik dat nu moet aanpakken met jullie allemaal, zoveel verliefde vrouwen, nu en in de toekomst. Want ja, mijn hart is wel verpand aan Lourdes en Bianca.” Dolores nam het woord voordat Lourdes en Bianca ook maar iets konden zeggen. “Hehe, je begint het door te krijgen. We begonnen al te twijfelen aan je verstandelijke vermogens. Gelukkig ben je toch die slimme en gevoelige man die iedereen in je ziet. Wij weten dat die band tussen jou en Lourdes & Bianca onverbrekelijk is Leonard. En ja, we zijn een familie en delen alles met elkaar en als het uitkomt, zelfs de man, maar dan meestal alleen voor de seks. Maar dat wist je toch al. Niemand van ons zou ooit iets aan die band van jullie kunnen veranderen, van willen nog niet eens te spreken. Maar delen doen we wel als het kan. En jij hebt nog zoveel meer liefde in jou, dat ik of beter wij daar graag een graantje van meepikken. Afgezien van het feit dat ik een tweeling van je krijg, geef jij of beter geven jullie drie mij zoveel meer liefde dan een man mij tot nu toe ooit heeft kunnen geven. Ik kan hier mee leven en buiten dat is de seks met jullie zo fijn, sprankelend, heerlijk ongedwongen ook, speels en fantasierijk. Ik kan daar geen genoeg van krijgen om eerlijk te zijn. En kijk nu eens naar ons vieren Leo, dit gaat toch ook vlekkeloos deze week. Waarom zou dat voor de anderen ook niet opgaan? Je wist toch al dat ik heimelijk verliefd op je was en mijn nichtjes hadden dat vanaf begin af in de smiezen. Net zo goed als zij weten dat de anderen inmiddels ook verliefd zijn geworden op jou.
Wij, Lourdes, Bianca en ik, hadden in onderling overleg daarom al besloten het rustig aan te pakken, te kijken of jij maar ook zijzelf hier mee om konden gaan. Ik heb je mogen neuken, en heb hun vanaf het begin hierin betrokken. Dit trouwens ook met onze andere nichtjes besproken, want niemand wilde jou overvallen of voor het blok stellen. En eerlijk gezegd was dit de beste weg, en ik heb ervan genoten. Wij allen hebben meegeleefd met jou in deze periode dat je jezelf hebt terugvonden. Het was ook goed zo, omdat ieder van ons nu haar eigen gevoel voor jou een plek kon geven en wennen aan het idee moeder te worden. Ofwel: zolang alles gebeurd met wederzijds goedvinden hoeft het toch geen probleem te zijn? Het zou nog leuker zijn als ik je elke week zou zien, en minstens een keer per week mocht neuken, maar ben zo ook wel tevreden.”

Ze keken me allen verliefd en verwachtingsvol aan. Het was Lourdes die uiteindelijk de knoop voor mij doorhakte door te zeggen: “Als we het zoals nu doen, open en eerlijk blijven praten met elkaar, respect tonen, ben ik niet bang lieverd. Laten we het gewoon een kans geven. Kijk hoe soepel het tot nu toe met Dolores verloopt.” Ik keek iedereen aan en zei: “Hoe kan ik nu nee tegen jullie zeggen, jullie zijn allemaal zo mooi, lief, nog niet te spreken over jullie enthousiasme bij de bedsport. En daarbij wordt ieder van jullie moeder van mijn kinderen. Jullie wisten op de voorhand toch al dat ik daar nooit voor zou weglopen. Maar ik verwacht geen geruzie of jaloezie.”

Het bleek allemaal reuze mee te vallen. Zelfs de rest van deze week al, want ik kreeg de vrije hand van Lourdes en Bianca. Al was dat een groot woord, want op de een of andere manier was er altijd een van hun erbij als ik seks meteen van hun nichtjes had. En waar ik een beetje huiverig voor was, namelijk dat wanneer we elke week wel een van de nichtjes over de vloer zouden hebben, we in zekere zin geen privacy en moment meer voor onszelf hadden, bleek dat onnodig te zijn. In overleg met Lourdes en Bianca werden deze bezoekjes beperkt tot de weekenden, zo van donderdagnamiddag tot zondagavond. En ik vond het heimelijk erg fijn, omdat ik op deze wijze min of meer bij de hele zwangerschapsperiode van elke vrouw betrokken werd. De wetenschap ook dat ik bij hun opvoeding betrokken was gaf me die benodigde emotionele rust.
Maar die laatste opmerking van Dolores speelde wel door mijn hoofd, omdat dit op en neer reizen uiteindelijk ook een rompslomp zou zijn of worden, zeker als iedereen eenmaal bevallen was van hun kind. En zonder het door te hebben liep ik met open ogen in een fraai opgezette val, waar zij het aas net voor uitgelegd had.

Bij thuiskomst bleek bij ons alle drie toch het verlangen te bestaan om de dagboeken van Wilma verder uit te lezen maar het hoefde niet elke dag te gebeuren, waar ik in mee kon gaan. Uiteindelijk bleek dat iedereen in zijn/haar eigen tempo en tijd was doorgegaan totdat elk van ons bij het begin van dat uitstapje naar die stam aangekomen was. Voor Lourdes en Bianca was Wilma bijna als een vriendin gaan aanvoelen na al die tijd. Voor mij was het goed geweest om eindelijk alles terug te lezen, haar handschrift, woordenkeus en humor terug te herkennen deed me meer dan goed. Het was als de zalf over een open wond die aan het helen was. Deze dagboeken hadden ook als bijeffect dat zowel Lourdes als Bianca maar ook vele anderen uit hun familie aan het schrijven geslagen waren. Wilma was ongewild een inspiratie bron geworden voor velen.

Vanaf het moment dat we aan ons uitstapje met de sjamaan begonnen ben ik het weer samen met Lourdes en Bianca gelezen. Al vlug begrepen we dat ze tijdens de reis weinig tot niets geschreven had. Logisch ook omdat we daar nauwelijks ruimte of tijd voor hadden. Des te interessanter waren de schrijfsels daarna.

Op dat moment wist ze al dat ze lustopwekkende kruiden of planten gekregen had zonder dat ze daar van op de hoogte was geweest. We konden aan de wijze waarop ze opeens schreef konstateren dat het haar moeite kostte deze gebeurtenissen onder woorden te brengen. Het leek erop alsof je opeens meegesleurd werd in een woeste rivier, geen idee of besef had van wat je overkwam, soms wel beelden van de woestheid van je omgeving of een moment van adem happen voordat je weer onder water gezogen werd. Dat je geen grip kon krijgen op je omgeving, laat staan eraan ontvluchten. Je er niet tegen verzetten maar in meegaan, meegesleurd worden, in de hoop te overleven.
Het was een worsteling tussen haar eigen gevoelens en herinneringen, de woorden van de sjamaan van wat hij zoal gezien had, en tenslotte die van mij, van het beetje dat ik gezien had. Aan alles kon je haar vertwijfeling voelen over wat nu waar was, echt gebeurd was, omdat ze zoveel niet kon plaatsen, het niet bij haar hoorde. Net zoals dat voor mij in mindere mate gold, toen ik me die wedkamp liet intrekken.
En aan het einde leek het uiteindelijk toch dat ze zichzelf weer terug gevonden had, kwam er een andere dynamiek en energie in haar verhaal.

Om toch een beetje grip te krijgen had ze geprobeerd alles in chronologische volgorde te beschrijven, vanuit haar perspectief, haar eigen herinneringen, tenminste van dat wat ze zich dacht te herinneren. Hele stukken waren warrig, troebel of beter chaotisch zogezegd. Daar legde ze dan de woorden van de sjamaan of mij overheen om toch te proberen een meer compleet beeld te krijgen. Ondanks dat bleef veel ongrijpbaar voor haar, temeer er meestal een gevoel, emotie bij ontbrak. Die prikkel eigenlijk waarvan je verwachtte dat die er zou zijn, zeker als het om seks ging, urenlange seks zelfs. Er bestond vrijwel geen enkel besef of gevoel erbij, en dat was ook hetgeen de Sjamaan had aangegeven als een van de effecten van dat middel. Die ongeremde lust en geilheid die kon ze zich dan wel weer herinneren, een hongerig verlangen geneukt te worden. Maar dan van de fysieke daad of daden zelf weer weinig, zelfs niet of ze wel orgasmes gehad had. Op wellicht dat ene moment met dat stamhoofd na, maar zelfs dat was meer gebaseerd op de reactie’s van de omgeving dan van haarzelf. Je proefde haar vertwijfeling, dat in het niets tasten. In een rechtbank zou je, bijvoorbeeld in geval van een misdaad, zo maar ontoerekeningsvatbaar verklaard kunnen worden.

En dan herinnerde ze zich wel weer dat ze een pijnlijke of beter brandende kut had, plakkerige benen en dat die inheems vrouwen haar gewassen hadden, een zalf of ander soort mengel over haar schaamlippen en intieme delen hadden gesmeerd, waardoor dat pijnlijke gevoel verdween. Of eigenlijk vervangen werd door een warme gloed die door haar hele onderlichaam ging. En haar geile verlangens weer aanwakkerde. Wat vreemd genoeg wel is blijven hangen, is dat gevoel van onderdanigheid, dat zij dat plezierig vond en ervan genoot.
Dat was zo een beetje de trend, de rode lijn, van haar verhaal, een paniekerig gevoel waar ze heel lang mee geworsteld heeft. Zelfs de verklaring van de Sjamaan over die lustopwekkende kruiden hielp niet echt, omdat de hele tijd dat gevoel en die beelden van die ontembare geilheid, dat hongerige, onstilbare gevoel, door haar hoofd speelden. Of zoals ik het eerder beschreef die bloeddorstige blik die ik in haar ogen meende gezien te hebben. In ieder geval had het haar vele nachtmerries bezorgd, totdat we ons eindelijk meer verdiepten in de werkingen van deze kruiden en planten.
En opeens was er dan die andere dynamiek in haar schrijven, vrolijker en energieker, alsof ze een soort van quantum sprong in haar hoofd gemaakt had.

Toch nog even een korte samenvatting van het gebeuren vanuit haar ogen.
De heenreis ging nog wel maar vanaf het moment dat we betrokken werden bij zeg maar dat genezingsritueel werden haar herinneringen waziger, troebel zogezegd. Net als ik had ze buiten weten die Ayahuesca gekregen. Zij kon zich wel meer herinneren dan ik van deze sessie, zoals bijvoorbeeld dat ieder van ons daar naakt heeft mee staan dansen met de sjamaan. En hoe bang zij na afloop was toen ik in elkaar zakte, buiten bewustzijn bleef en niemand in staat was iets te doen. Hoe ze me liefhad en later instemde met die tatoeages. Vanaf dat moment werd haar verhaal warriger. De vertwijfeling die in het hele verhaal een rode draad vormde, greep ons aan, was pijnlijk om te lezen, het gegeven dat je geen grip had op je leven.

Ze wist wel weer dat wij samen in die rivier gewassen waren door die inheemse vrouwen en hoe vreselijk geil ze geweest was na die wasbeurt, toen we die plek samen verlieten. Ook dat ze vervolgens apart werd genomen en mooi gemaakt. Hoe hongerig of beter geil ze was geweest en verlangde om geneukt te worden, helemaal toen ze naar de hut van het stamhoofd werd gebracht. Dat daar zeer veel naakte mannen waren en ze geobsedeerd was door hun pikken en er naar verlangde. Dat ze een lul in haar kut wilde hebben, geneukt wilde worden, dat gevoel overheerste vanaf het eerste moment en zij kon zich er niet tegen verweren.
Hoe ze zich volgens de sjamaan op de lul van het stamhoofd stortte, wist ze dan weer niet echt. Wel dat er later mannen stonden te dansen en juichen, en haar aan de voeten van het stamhoofd hadden gezet. En zij hem eten moest voeren alsof ze zijn slavin was en hoe haar dat opwond. Net zoals dat zij op zijn bevel met andere mannen mocht neuken, dat deed en ervan genoot. Maar of ze klaar gekomen was, dan weer niet, wel dat ze erg geil was en bleef. Dus wel de opwinding van die onderdanigheid maar niet van de seksuele daad. Een erg chaotisch verhaal en zoals ze zelf al meermalen zei onbegrijpbaar, tegen het frustrerende aan. Ze wist vrijwel zeker dat ze aan een stuk door geneukt moest hebben, haar honger maar niet gestild werd, en ze logisch gezien dus wel veel mannen gehad moet hebben. Ook weer hoe deze eerst niet gepijpt wilden worden en daarna wel, zo geil was ze. Hoe lang het door gegaan was, daar had ze dan weer geen flauw benul van. En weer vroeg ze zich af of ze orgasmes gehad had, of dat het allemaal inbeelding was. Ze kon zich niet voorstellen van niet maar miste dat gevoel of de emotie die bij zo een orgasme hoorde. Ze was gewoon de hele tijd hongerig, bloeddorstig geweest, nog altijd naar pik om geneukt te worden.

Zoals zij het beschreef kwam het bij ons over alsof ze geschranst had of beter zich vol gevreten of gepropt had aan al die lekkernijen of, in haar terminologie, pikken. Zoals je wel vaker ziet bij mensen die aan tafel zitten, en zich te goed aan het eten, zich vol proppen en eigenlijk niet genieten van hetgeen geserveerd wordt. Het idee kwam bij ons op dat ze wellicht teveel van die lustopwekkende middelen gekregen moest hebben, of dat zij er te heftig op reageerde. Net zoals ik ook niet goed tegen drugs kon en out ging, terwijl bij haar het tegenovergestelde gebeurde, een overreactie zogezegd. In ieder geval leek ons dat een plausibele verklaring, voor het feit dat ze schijnbaar niet echt genoten had of dat het besef daarvan ontbrak. Aan de andere kant, zo zei ik, is dit een primitieve samenleving. Ik denk niet dat we hun moeten vergelijken met ons, of onze seksuele praktijken. Daar is het meer erop en erover heen, denk ik nu. Iets van intimiteit zou ik daar niet verwachten maar ja ik had er in vergelijking met Wilma weinig mee van doen gehad m.u.v. de laatste avond dan. En die ervaring bevestigde mijn gevoel, maar was dat voldoende voor zo een conclusie?

Na verloop van tijd was ze door de vrouwen weer mee naar die badplaats genomen en gewassen. Deze hadden gelachen, haar overal aangeraakt en ze bleef maar geil. Daarna hadden ze haar blijkbaar weer mooi gemaakt, iets te drinken gegeven en naar dat feestje gebracht. Ze was de hele tijd geil gebleven en was blij dat ze weer mannen mocht verwennen. Ze vroeg zich terloops af of dat nu het gevoel was dat hoeren of nymfomanes hadden en of ze dat diep in zichzelf stiekem ook was?

Ze wist niet wie haar over die wedkamp met haar als inzet verteld had, maar dat kon alleen de sjamaan geweest zijn. In ieder geval had het haar vreselijk opgewonden, dat om haar eindelijk eens een keer door mannen gevochten werd. Dat ik een van die mannen was vond ze helemaal top. Ik was altijd zo sterk, wist het steeds beter dan haar dus genoot ze ervan mij daar te zien staan en zwakjes te zijn. Eindelijk een keer mij het onderspit zien delven daar had ze haar leven op gehoopt, dat was haar ultieme wens. Alleen die gedachte al had haar bloedgeil gemaakt en het stamhoofd had haar toen geneukt voor mijn ogen, tenminste dat dacht zij dan weer. Ook dat idee had haar opgewonden en aangezet om mij nog meer te vernederen, door mij en die andere man uit te dagen. Ze was bloeddorstig naar pik en die wedkamp was daar debet aan dus wilde ze die krijger belonen als hij mij afmaakte.
Of dat wel of niet gebeurde wist ze weer nier, interesseerde haar ook weinig omdat ze toch aldoor geneukt werd. En opeens was dat voorbij, waren erg geen mannen meer aanwezig behalve dat stamhoofd. Maar zij had nog altijd zin, dat wist ze wel nog. Dat ze zo geil was en op zoek wilde gaan naar mannen.
Daarna wist ze niets meer alleen dat ze wakker werd en vastgebonden was. Ze van iemand wat te drinken kreeg en later weer met een geil gevoel wakker werd. En ze weer heerlijk kon neuken tot ik haar stoorde.

Er wat later vrouwen binnen kwamen die haar meenamen, iets smerigs te drinken gaven waar ze vreselijk van moest overgeven. Ze door hun gewassen en verzorgd werd en vervolgens zelfs wat te eten had gekregen samen met een ander drankje. Deze vrouwen hadden haar toen ze zich wat beter voelde naar de sjamaan gebracht die haar alles vertelde over wat er zoal gebeurd was. Ook dat ik morgen zonder haar wilde vertrekken en dat ze direct naar mij toe gerend was. Ze schaamde zich dood, voelde zich vies maar wilde absoluut daar niet blijven. Voor geen cent en ze wilde dat ik haar mee terug nam. Al zou ik niets meer van haar willen weten na dat gedrag van haar, dan nog wilde ze mee terug. Dat speelde door haar hoofd toen ze naar me toe rende.

Maar schreef ze dan: “Ik kon dit allemaal niet begrijpen. Het leek wel alsof er 2 mij’s waren. De ene die supergeil was, jaloers en alleen maar wilde neuken. En die andere die alleen maar toekeek, verlamd leek, deze was machteloos, gevoelloos en zonder enig besef van schaamte, gewoon een neutrale toeschouwster.”

Opeens zei Bianca: “Heeft ze er nu wel of niet van genoten. Zij weet niet of ze een orgasme gehad had, of ze heerlijk klaargekomen was op die lullen. Alleen maar dat ze geil was en naar meer pikken verlangde? Is er geen manier om hier achter te komen? “ We keken elkaar verbouwereerd aan en wisten het ook niet, Wilma zelf trouwens ook niet zoals ze schreef. Het enige wat ik me van de sjamaan kon herinneren was dat hij gezegd dat de vrouwen altijd stil lagen tijdens de daad, maar het was duidelijk dat bij Wilma geen sprake van stil liggen geweest was. Ook had hij gezegd, bedacht ik me, dat Wilma geen besef had van waar ze mee bezig was. Een soort gevoelloosheid zo had hij gezegd. Zou dat ook dan hiervoor gelden? We besloten hem hier eens naar te vragen. En opeens schoot me te binnen dat hij er in prille het begin, de eerste keer, bij gebleven was dus zou hij dat zeker toch moeten weten. Opeens herinnerde ik me gezegd te hebben dat ik gedurende die tijd Wilma nooit heb horen schreeuwen, terwijl ze normaliter heel erg luidruchtig was tijdens de seks. Maar bedacht ik me ik was volgens de Sjamaan ook ‘doof’ geweest voor de geluiden om mij heen toen ik daar die nacht in meditatie gezeten had. Toch maar de sjamaan raadplegen voor de zekerheid.

We hebben later nog contact met de sjamaan gehad. Hij kon zich niet herinneren dat Wilma veel geluid gemaakt had en zeker niet geschreeuwd. Behalve de eerste dag toen ze mij bereed en die middag bij het stamhoofd. Verder was ze gewoon van de ene naar de andere man gekropen totdat geen van hun meer kon of wilde. Hoogstens veel gekreun en gehijg. En dan weer op de laatste avond samen met mij, zo zei hij, maar toen waren alle vrouwen ook aan het krijsen en lachen zoals eerder die morgen met mij.

Tenslotte beschreef Wilma nog de laatste avond. Hoe geschrokken ze was te horen ze bijna vanaf het begin van aankomst lustopwekkende middelen gekregen had. Dat ze met bijna alle mannen seks moest hebben gehad, en dat het het plan was geweest haar hier te houden voor het fokken van sterke nazaten. Dat ik daarvoor zelfs in een wedkamp om haar had moeten strijden. En kwam dat besef naar voren dat ze wist dat ze het meegemaakt had, eigenlijk toeschouwer geweest was maar er ook opgewonden van geworden was. Maar geen schaamte of spijt, alleen maar lust dat hongerige geile gevoel. Die schaamte kwam nu pas naar voren inclusief de pijn. Ze kon of durfde me bijna niet in de ogen kijken van deze schaamte en was dolblij dat ik haar alles vergaf en ook weer in haar armen nam.

Ook dat ze ondanks dat net gewassen was, zich weer smerig voelde bij de gedachte wat ze gedaan had. En zich weer had laten wassen en ‘mooi’ maken, maar nu wel bij volle verstand en alleen voor mij. Hoe ze moest lachen bij de spontane en vrolijke reacties van de vrouwen toen ze mijn erectie zagen bij hun aankomst, maar het haar zelf ook wel wat deed en ze geil werd, zin kreeg om die nacht met mij de liefde te bedrijven.
En hoe anders en mooier die avond vervolgens verlopen was. En ze het achteraf zo zonde vond dat de dagen bij deze stam zo voorbij gegaan waren, en jammer genoeg niet zoals de laatste avond. Dat als groepsex zo was als dit, ze dat vaker wilde meemaken.

Ze beschreef dat ze een dikke maand na onze thuiskomst, wel in gezelschap van een vriendin en zonder mijn medeweten, naar een parenclub en wat later zelfs ook, maar dan in haar eentje, een bdsm club was geweest. Dit om uit te vinden of ze echt die lust- en ook onderdanige gevoelens had. Wat dus niet zo bleek te zijn. Haar vriendin had gesuggereerd om dan wat cocaïne te gebruiken, om te zien wat zou gebeuren maar dat had ze gelukkig afgewezen. Achteraf, toen ik haar gevraagd waarom zonder mij, zo schreef ze, had ze zich met mij erbij waarschijnlijk geschaamd of misschien ingehouden. En ze wilde perse weten, of dat soort gevoelens bij haar hoorden, of zij dat echt was. Ook dat ze op mijn volgende vraag: “En wat dan?”, het antwoord schuldig was gebleven. Omdat het, in haar ogen, er niet meer toe deed, ze die gevoelens die ze in Peru had beleefd, hier niet had. Tenslotte dat wij ons vervolgens verdiept hadden in de effecten van die kruiden en planten en ze wat meer grip kreeg, met name over die ‘haatgevoelens’ over mij.
Dat uiteindelijk een ogenschijnlijk simpele vraag van mij voor de ommekeer zorgde. Dat ik deze vraag uit irritatie gesteld was, daar was ze dan wel weer pissig over geweest,over mijn gebrek aan medeleven. En de vraag was zo nog wel simpel t.w.: “Waarom vraag je je de hele tijd af of je wel orgasmes gehad hebt. Vraag je liever af waarom je geen orgasmes hebt gehad?” Toen viel het kwartje, en herinnerde ze zich haar rol als toeschouwer. Dat ze alleen toekeek wat er gebeurde en geen emotie voelde. Net zoals de andere inheemse vrouwe die alleen maar plat lagen. Dat het effect van drugs meestal anders was dan je dacht, inbeelding van b.v. goede seks, terwijl de werkelijkheid anders was. En ze moest terugdenken de laatste avond toen we wel ‘seks’ hadden met de meeste leden van de stam, en hoe met name de vrouwen leken op te bloeien. Eindelijk was de cirkel rond voor haar zo schreef ze, waarmee dit hoofdstuk was afgesloten. Het enige positieve naast dat ze haar zelfrespect terug had was, zei ze, dat wij meer naar elkaar toegegroeid waren en de seks intenser beleefden.

Lourdes en Bianca keken me aan toen ze dit hoorden over die groepsseks en bdsm, en vroegen: “Wat had je gedaan als zij dit toch lekker had gevonden en het haar ding was? Of als wij dit willen? “ Ik moest lachen: “Dat is koffiedik kijken. En hebben jullie niet genoeg aan de seks met mij en jullie nichtjes. Missen jullie echt de pikken van andere mannen? Ik wil ook wel best jullie meester worden. Of hebben jullie liever een domina, want dan kunnen jullie toch bij Mercedes, een van hun andere nichtjes, terecht. En misschien moeten we een met ons allen om tafel gaan zitten en bespreken wat ieder zoal nog meer wil en dat eventueel toevoegen aan onze seksspelletjes?” Dit laatste viel wel in goede aarde en onbewust zorgde ik ervoor dat de val verder begon dicht te klappen.

Nadat alle nichtjes minimaal een keer op bezoek waren geweest, zo halverwege mei, begon de val beetje bij beetje dicht te vallen. En weer werkte ik daar enthousiast hard aan mee, niet op de hoogte zijnde van de plannen van de vrouwen. Net als Eva Adam er toe zette een hap uit die appel te nemen, niet wetende wat hem boven de kop hing, zo werd ik er ook ingeluisd.

Veelal werd er door hun op Schiphol gevlogen, een enkele keer op Brussel. En de meeste keren reed ik met Lourdes of Bianca daar naartoe om hun op te halen en ook later weer weg te brengen. Soms gingen de beide dames alleen als ik niet weg kon door mijn werk. Op zondag gingen we dan allen samen naar het vliegveld, maar werd regelmatig eerst geluncht en gewinkeld in Amsterdam. Op den duur vond ik het iets teveel van het goede worden, en vroeg of dit niet anders kon. Dit gebeurde tijdens een korte pinkstervakantie in Spanje. Iedereen haakte daar gretig op in maar de discussie ging een totaal andere richting uit dan ik me voorgesteld had. Mijn idee was dat ze bijvoorbeeld de trein zouden nemen op de heen- of terugweg. Daar kon volgens hun absoluut geen sprake van zijn, hoe kon ik dat zelfs in mijn hoofd halen, zo kreeg ik te horen. En al helemaal niet meer nu ze hoogzwanger waren, en zelfs liever niet meer wilden vliegen, laat staan daarna in de trein stappen. En hoe moest het dan als ze eenmaal bevallen waren, dan werd dat reizen nog lastiger. De oplossing die bij de meesten op de tong lag, was dat wij misschien eens konden overwegen om naar Spanje te verhuizen. Ik zei dat dat er niet inzat vanwege mijn en Lourdes werk, en de studie van Bianca.
En toen klapte de val zo goed als dicht en kwam de aap uit de mouw. Zowel Loures als Bianca kuchten en zeiden dat wat hun betrof er wel een oplossing voor was. Bianca kon haar studie voortzetten aan de universiteit van Salamanca of Valladolid. Lourdes had, zonder mijn medeweten, al wat lijntjes uitgeworpen, en kon terecht bij ofwel een advocaten kantoor in Salamanca of parttime werken als professor aan de Juridische faculteit van Valladolid, die op een steenworp van het appartement van Dolores lag. En voegde ze toe, het appartement boven Dolores, het bovenste trouwens van dat appartementencomplex, zou binnenkort vrijkomen. En dat ze via haar al een optie erop genomen had. Duidelijk was wel waar hun voorkeur lag, wat ze ook wat later bevestigden. Omdat beiden graag tijd wilde hebben voor hun kindjes. En als Bianca ging studeren moest er toch iemand zijn die op hun lette.

Ik voelde dat ik in de val gelopen was, en wist niet op welke wijze ik me hier uit kon redden. Het enige houvast dat ik nog had, was mijn baan en dat ik in Spanje niets had, zelfs geen netwerk dat me verder op weg kon helpen. Ook hier had ik weer buiten de waard gerekend, in dit geval dus buiten hun familie, op hun netwerk, en gaf hun indirect hiermee dat laatste zetje wat nodig was. Want als werk het enige obstakel was dat mij tegenhield om te verhuizen, dan was daar wel een touw aan vast te knopen.

Lourdes herinnerde me subtiel aan die hartspecialisten die haar opa eerder dit jaar geholpen hadden. Die had zij al buiten mijn medeweten gecontacteerd, en ze overhandigde me een brief, met het logo van de universiteit van Valladolid erop. En ik zag alleen maar grijnzende blikken om me heen, toen ik deze opende en las.
Er werd me nog net geen baan aangeboden, maar wel werd me vriendelijk gevraagd of ik met hun in gesprek wilde gaan over een vrijkomende positie als senior hartchirurg, of beter eigenlijk hoofd van de afdeling hartchirurgie aan het medisch centrum van deze universiteit, vergelijkbaar met het UMC of AMC. Ik stond versteld van dit aanbod, ik als wildvreemde en dan al direct op zo een hoge positie. En dat bovendien in een land waar netwerken zo belangrijk zijn voor je carrière, wellicht zelfs nog belangrijker dan je ervaring, kennis en senioriteit.
Deze mensen schenen echter hun voorwerk goed gedaan te hebben, tenminste die indruk kreeg ik uit de uitnodiging. En dat bleek een tweetal weken later, toen we met zijn allen een langer weekend naar Valladolid gegaan waren, voor dit gesprek. Zij waren meer dan uitstekend geïnformeerd , hadden een uitgebreid resumé over mijn achtergrond en ervaringen als arts en als leidinggevende. Kwaliteiten die volgens hun goed aansloten op hun plannen voor de toekomstige ontwikkeling van deze afdeling. De uitdaging sprak mezelf ook erg aan en was na wat gesprekken, ondermeer met wat toekomstige collega’s en medewerkers, nog enthousiaster. Deze laatsten waren wel wat terughoudend of beter gereserveerd, iets dat gelukkig snel oploste tijdens onze gesprekken. Hen zelfs meekreeg in mijn enthousiasme bij het uitleggen van de plannen.
Ook Valladolid beviel me goed, maar daar had Dolores, met goedkeuring van Lourdes en Bianca, zeker een handje bij geholpen. Uiteindelijk en tot grote vreugde van iedereen was ik erop ingestapt. Maar wel pas full-time vanaf het begin van het nieuwe jaar. Vanaf eind oktober zou ik parttime gaan werken, daar ik deels van mijn vaderschap wilde genieten en mijn vrouwen wilde bijstaan.

Over de jaren heen heb ik leren inzien dat ik de ‘macht of invloed’ van Lourdes haar familie schromelijk onderschat had.

Wat ik ook onderschat had was het temperament van al deze vrouwen. En ook dat kon ik mezelf kwalijk aanrekenen. Van Lourdes en Bianca, en in mindere mate van Dolores, wist ik dit al min of meer. Maar allen stelden me voor nieuwe uitdagingen, en ik moest, eenmaal in Spanje gesetteld, een aardig tandje bij schakelen. Was het het laatste driekwart jaar al snel gegaan, dan was dat nog niets bij wat mij te wachten stond.

Hoe het verder is gegaan met mijn stam.

De laatste jaren was ik in mijn gedachten regelmatig teruggegaan naar deze periode in Peru. En heb ik me regelmatig afgevraagd of wij ons wellicht niet in een moment van doldwaze naïviteit hadden laten meeslepen in een levensgevaarlijk avontuur. En dat we dat enerzijds wellicht overleefd hadden doordat onze reisgenoten goed geïnformeerd waren over de trip en foto's van de sjamaan hadden. En anderzijds dat ze ons onderschat hadden. Dat ze mij wellicht vermoord hadden nadat ik de vrouwen bevrucht had, en Wilma daar gehouden. Want wie zou naar ons omgekeken hebben als we daar alleen geweest waren? Dit soort gedachten speelden regelmatig door mijn hoofd..

Het was in ieder geval zeker 7 jaar stil geweest totdat ik onverwachts een telefoontje vanuit Peru kreeg. Ik was een paar maanden hiervoor geopereerd aan huidkanker in mijn rechterborst. Daar zat nu een dik litteken dat soms aardig jeukte en rood opgezwollen uit zag. De weken voordat ik dat telefoontje kreeg was ik al onrustig en ook de tatoeage jeukte erg en zag soms rood opgezwollen uit. We hadden juist een afspraak bij de dermatoloog gepland voor een onderzoek daarnaar toen dat telefoontje van de sjamaan kwam.

Hij vertelde me dat de stam diep in het oerwoud was gelokaliseerd door een collega van hem. De stam was minder groot als voorheen, nog pakweg 120 mensen, zo zei hij. Als ik wilde komen om hun op te zoeken moest ik rekening houden met een reis van pakweg 3 weken door het oerwoud en zelfs dan was het niet zeker of de stam daar op die plek nog zou zijn. Hij wilde me wel vergezellen zo gaf hij aan.

Het verheugde me eindelijk weer eens goed nieuws te horen uit Peru en dat er weer eens een levensteken was van deze stam. En het begon te kriebelen bij mij, een gevoel van urgentie of noodzakelijkheid ook daar naar toe te gaan. Vraag me niet hoezo het was gewoon een erg onrustig gevoel. Lourdes en Bianca was dat ook opgevallen en toen ik hun hierover vertelde stemden ze in met mijn verlangen om die onderneming uit te voeren. Stiekem hadden ze ook al contact gezocht met hun familie in Trujillo en stonden er op dat een van hun neven me zou vergezellen. Anders kon ik het vergeten, zo zeiden ze. Die neef bleek bioloog te zijn, en iemand die zeer goed bekend was met habitat van het Amazonegebied. Ik had dus ingestemd en bij aankomst in Peru was alles al geregeld voor onze reis. Nadat ik een cocktail van medicijnen en injecties gekregen had, zijn we samen met de sjamaan en wat later nog 2 inheemse gidsen aan de reis begonnen. Lourdes neef had erg goede contacten en mede dankzij dit konden we met een watervliegtuig al een aardige start maken. Helaas was het niet het beste jaargetijde voor dit soort ondernemingen, ofwel het regende vrijwel elke dag. Aan de andere kant praten we over ook over de regenwouden dus vochtig was het sowieso alleen nu wat erger. Dit samen met de overvloed aan insecten maakte het tot een erg zware reis, tenminste voor mij dan. Bij deze tocht was mijn eerdere reis met deze sjamaan en Wilma een vakantie uitstapje geweest. Zelf raakte ik echt elke gevoel van oriëntatie kwijt, had geen idee waar we waren, of we wel meters maakten, opschoten zogezegd. Ik voelde me verloren, gedesoriënteerd en de muskieten maakten me gek. Na bijna 3 weken hadden we nog niets gemerkt van enige andere menselijke activiteit en ik vond het langzamerhand wel genoeg worden. En stelde voor om te keren. De bioloog zei nog even geduld, we worden nu al een dag of 2 bespied en gevolgd. Ik stond verbaasd, daar ik nergens iets van gemerkt had. De dag daarop zaten we bij een kleine beek en waterval. En eindelijk was het ook weer eens droog met zelfs een beetje zon. Een uitstekend moment om even uit ter rusten, te ‘douchen’ onder deze waterval en de vochtige kleren te drogen . Ik ging als laatste douchen en genoot van het frisse en heerlijke water. Eenmaal klaar daarmee en bij het verlaten van dit water werd ik opeens omringd door een aantal inheemsen, evenals de rest van mijn reisgezelschap. En keek ik tot mijn ontsteltenis of verrassing in de ogen van een van mijn zonen. Bloed herkent bloed zegt men wel eens, en in dit geval klopte dat zeker. Hij ging met zijn vingers over mijn tatoeage, en ik zag een lach op zijn gezicht verschijnen, terwijl hij wat zei tegen zijn stamgenoten die vervolgens allemaal kwamen kijken. En daarna brak een vrolijkheid uit en pakten ze me allen met de handen vast. Ik keek naar de sjamaan, die inmiddels stond te lachen en vroeg hem wat er was. Hij zei alleen maar: “welkom thuis bij je familie”.
Binnen no-time waren onze spullen ingepakt en werd ik meegetrokken het oerwoud in. Mijn bagage was in handen van de anderen en we snelden naar hun verblijfplaats. Blijkbaar was een van hun al vooruit gegaan gezien de opwinding die er heerste bij onze aankomst.

Ik had ook een aantal kleinkinderen zo bleek maar die waren redelijk schuchter. Het was een hard leven en de stam was continue op stap om betere levensvoorwaarden te vinden. Het deed me onnoemelijk veel pijn te beseffen dat dit een eindige reis zou zijn en dat hun mogelijkheid om te overleven zeer miniem was. Een van mijn kleinkinderen, een klein meisje van nog geen 2 jaar, was erg ziekelijk en zou dit leven sowieso niet lang overleven. Tot mijn vreugde hing ze de hele tijd om mij heen, was vrijwel niet weg te slaan. Het idee om haar met ons mee terug te nemen groeide langzaam in mijn hoofd en ik overlegde met de neef van Lourdes en de sjamaan. Het zou een zware reis worden en met die kleine erbij nog zwaarder. En haar meenemen vanuit hier naar een totaal andere wereld was ook een grote stap. Aan de andere kant hoe lang zou ze nog leven en ze was de stam ook tot last. Na overleg de stamoudsten en haar moeder ging iedereen akkoord, hoe pijnlijk het ook was. Maar geloofde men in mij, uiteindelijk was ik ook gekomen om hun te helpen. Uiteindelijk bleek de terugreis sneller en makkelijker te gaan mede dankzij Lourdes neef. Want toen wij eenmaal na een dikke week een wat grotere rivier bereikt hadden, kon hij in contact treden met de buitenwereld en werden we binnen 1 dag opgepikt. Onze gidsen bleven achter en op de terugvlucht heeft de sjamaan me verteld dat zij zich bij de stam aansloten en hun naar een veiligere plek, die zij blijkbaar tijdens onze heenreis ontdekt hadden, zouden brengen. We hebben nooit meer een teken van leven van de stam gehoord.

Tijdens de terugreis heb ik kleine de hele tijd in mijn armen gedragen. Ze klampte zich aan mij vast en liet me niet meer los. Ook niet toen we eenmaal weer in de gewone wereld aangekomen waren en direct naar een privé-kliniek werden. Dit laatste weer dankzij de invloed van Lourdes haar familie.

Lourdes en Bianca zelf verrasten mij en waren de dag later al in de kliniek. Zodra ze ook maar een berichtje gekregen hadden uit Peru, eigenlijk al toen hun neef contact had opgenomen met het thuisfront in Trujillo, waren ze geïnformeerd en hadden direct een vlucht geboekt. Uiteindelijk was ik bijna 6 weken onderweg geweest en waren zij overbezorgd temeer daar het om een soort noodoproep scheen te gaan die hun neef de lucht in geschoten had. En waardoor dus een soort ambulance vliegtuigje gekomen was om ons op te halen. Eigenlijk allemaal bedoeld voor die kleine meid maar dat was er niet bij vermeld. Ik rouwde er in ieder geval niet om, was blij verrast hun te zien. Vanaf het eerste moment waren ze verliefd op deze kleine meid, en vreemd genoeg scheen dit wederzijds ook zo te zijn. Ik zag in ieder geval na een aanvankelijke verlegenheid en aarzeling een lachje op haar gezicht verschijnen. Wellicht speelde mee dat ik aan hun gevraagd had zich te ontkleden, iets wat ik zelf ook deed. Wel nadat ik de deuren op slot gedaan had. Bianca grijnsde ondeugend en zei: “Had je niet genoeg aan die inheemse vrouwtjes en heb je ons zo erg gemist?” De kleine meid ontdooide echter, wees lachend op mijn tatoeage en brabbelde wat. Iets in de trant van beschermen en veilig zijn. En ze sloeg haar armen om mij heen. Stiekem kijkend naar Lourdes en Bianca, die op hun beurt ook hun armen om mij heen sloegen. En zo bleven we een tijdje zitten. Totdat er op de deur geklopt werd, en het hun neef in gezelschap van de sjamaan bleken te zijn. De dames hadden zich snel aangekleed en verwelkomden hun hartelijk.
Besloten werd dat ik in het ziekenhuis zou blijven, samen met de sjamaan . Van hem had ik de laatste maand al wat van haar taaltje geleerd, maar nog lang niet genoeg. De dames gingen met hun neef mee om met de rest van hun familie kennis te maken, maar zouden later vanavond terugkomen, wilden perse bij mij en dat meisje blijven. Zo een klein wezen, vanuit de jungle naar de nieuwe wereld, zonder haar familie, doet je hart bloeden en groeien, dat gold helemaal voor hun.
Hoe ze het verder voor elkaar gekregen hadden weet ik niet, maar binnen 2 weken waren alle officiële papieren geregeld en getekend. Nu dik 10 jaar later rollen de tranen nog altijd over mijn gezicht als ik aan deze stam denk, die weer onvindbaar is en aan mijn kleindochter die ondanks haar leeftijd vrijwel niet van mijn zijde wijkt. Al heeft ze een nieuwe familie, is ze zeer geliefd en doet ze het tot onze verrassing goed op school, die leegte van het missen van je familie blijft. Het besef dat ze misschien niet meer bestaan is altijd aanwezig en knaagt. Ik ben haar enige referentiepunt en ze klemt zich daaraan vast. Alle documentaires over Peru en het Amazonegebied zien we en ze wilt iedere keer weten of het zo was. Ze wilt antropologe worden, haar stam proberen te vinden, dat is haar streven.
En bij mij klaagt het gevoel of ik wel de juiste beslissing genomen heb haar hier mee naartoe te nemen. Soms kruipt ze bij ons drieën nog in bed en laat ze na al die jaren haar verdriet gaan. Het is ondefinieerbaar en ongrijpbaar: ze beseft dat ze al lang dood was geweest en toch steekt die leegte dat gemis.