Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als "Adolescent Swap USA" en gepubliceerd op een website die helaas niet meer bestaat. Omdat het idee nota bene is gebaseerd op een programma dat in Nederland daadwerkelijk op televisie is geweest (maar niet in andere landen, voor zover ik weet) leek het me leuk een vertaling te maken Ik heb die vertaling een beetje aangepast aan de regels van deze website, zodat nu ook een breder publiek dit verhaal kan lezen.

Proloog: Mijn Vrouw, Jouw Vrouw

Freek kreunde toen hij zag hoe zijn tweelingbroer weer comfortabel tussen mama en papa op de bank lag, de TV aan. Ze noemden het hun 'guilty pleasure' – hadden ze dan niet door dat het gewoon totale rotzooi was?

Hij probeerde zich te concentreren op de YouTube-video's die hij aan het bekijken was. Hij drukte zijn koptelefoon wat steviger op zijn oren en zette het volume van zijn laptop harder, maar het geluid van de schetterende tv kwam er nog steeds over heen.

“En daarmee zijn we aan het einde van deze aflevering van Mijn Vrouw, Jouw Vrouw! Bedankt voor het kijken! Volgende week zijn we terug … maar schakel nog niet uit, want na de reclame hebben we nog fantastisch nieuws! Dus blijf kijken en tot zo!!”

Freeks maag kwam bijna in opstand bij de aanblik van Arjens blije gezicht toen papa de afstandsbediening weer op tafel legde zonder van kanaal te wisselen. Zo kinderachtig, hoe hij daar tussen mama en papa zat. Zo dom, om opgewonden te raken over een of andere idiote aankondiging over een of ander kut-programma, waarvoor hij wel eerst weer twee minuten reclame zou moeten doorstaan.

“Eerlijk gezegd,” dacht Freek bij zichzelf, “als hij er niet precies zo uitzag als ik, dan zou ik zweren dat een van ons twee geadopteerd is. Hoe kan iemand met mijn genen zo dom zijn?”

Freek concentreerde zich weer op zijn eigen scherm. In elk geval had ook hij een voordeel van dit uitstel van hun bedtijd, hij zou de video met Fortnite-hoogtepunten nu toch nog uit kunnen kijken.

Net toen zijn video eindigde, was ook de reclame afgelopen, zodat de presentator eindelijk met hijgerige stem zijn grote aankondiging kon doen.

“Welkom terug, kijkers! Met trots kondigen we aan dat RTL volgend seizoen een nieuw sociaal experiment zal starten! Nadat zo veel gezinnen van moeders mochten wisselen, willen we nu iets nieuws proberen! Nieuw en spannend! Volgend seizoen starten we met het allereerste seizoen van … Puberruil! Ja, je hoort het goed! Pubers uit twee gezinnen wisselen twee weken lang van plaats! Hoe zullen ze ermee omgaan! Zullen ze zich aanpassen! En … je kan je vanaf nu opgeven als kandidaat voor deze nieuwe show! Ben je tussen de veertien en achttien jaar? Wil je deel uitmaken van het meest opwindende programma ooit gemaakt? Mail dan nu naar het adres op het scherm! Maar, vraag natuurlijk wel eerst even je ouders.”

Freek voelde een klomp in zijn maag toen hij zag hoe Arjen met opgewonden vragende blik hun ouders aankeek. Nog meer toen hij zag hoe zowel mama als papa glimlachten, en instemmend knikten op de onuitgesproken vraag.

Hij rukte de koptelefoon van zijn hoofd.

“Hé, heb ik hier niets over te zeggen? Ik woon hier ook! Ik wil niet dat een of andere kut-rando hier twee weken woont!”

“Let op je taal, Freek,” berispte zijn moeder hem.

“Maar het is waar, Freek. Jij hebt ook wat te zeggen,” antwoordde zijn vader toen met een valse glimlach op zijn gezicht, “dus zet maar in de notulen dat het voorstel met één stem tegen en drie stemmen vóór is aangenomen. En wil je nu Arjen de laptop geven? Hij heeft een belangrijke mail te sturen.”

Freek had de deur al dichtgeslagen en was al naar boven gestormd voordat papa de zin af had. Toen een paar minuten later zijn broer hun kamer binnenkwam, deed Freek alsof hij al sliep. Arjen stapte zonder iets te zeggen in zijn bed en deed het licht uit.

Beide broers wisten dat ze morgen weer net zo close zouden zijn als altijd. Wat er ook gebeurde, hoe vaak ze het ook oneens waren, er zou nooit écht iets tussen hen in komen te staan.

Hoofdstuk 1: Welkom in de familie!

“Ik zal je missen Arjen,” mompelde Freek, terwijl hij zijn broer stevig omhelsde, “twee weken is veel te lang om niet samen te zijn.”

“Ja, ik weet het,” antwoordde Arjen.

Freek zwoer dat hij een snikje hoorde in de stem van zijn broer. Hij wist niet zeker of hij nu medelijden met hem moest hebben, of blij moest zijn dat hij ten minste zelf ook last had van zijn idiote idee. Uiteindelijk nam zijn liefde voor zijn broer het over.

“Hé, je zit in je favoriete programma. Het is voorbij voordat je het weet. Gewoon … geniet ervan, broertje!”

Hij liet zijn broer los die, na een laatste zwaai naar zijn familie, zich omdraaide en in het wachtende RTL-busje stapte.

Papa, mama, en Freek stonden nog lang tijd arm in arm in de verte te kijken, waar Arjen naar een onbekende andere familie werd gebracht.

Uiteindelijk gingen ze wel weer naar binnen. Papa zat op de bank en bleef van zender wisselen, zonder iets te vinden waar hij echt zin in had. Mam maakte de toch al onberispelijk schone keuken nog maar eens schoon. En Freek ging naar boven. Om de een of andere reden, hij wist zelf niet goed waarom, had hij opeens de behoefte om enkele van de spullen van Arjen uit het zicht te zetten. Dingen die hem normaal lieten grinniken om de innemende zachte kant van zijn broer, maakten hem nu vreemd ongemakkelijk. Hij had zich nog nooit geschaamd voor zijn broer, maar nu voelde hij toch dat het beter was om deze dingen weg te zetten voordat zijn tijdelijke nieuwe kamergenoot (hij kon zichzelf er nog steeds niet toe brengen om 'broer' te zeggen) zou aankomen.

Toen hij klaar was, ging hij op zijn bed zitten en keek bewonderend naar de gewaagde Calamity-poster, die aan zijn eigen kant van de kamer hing.

“Echt blij dat die kut-camera's hier niet mogen komen,” zei hij tegen haar, “anders had ik jou ook moeten verstoppen.”

Hij maakte zijn broek los, viste zijn stijve pik eruit, en begon te strelen. Waarschijnlijk de laatste keer in twee weken, dus hij wilde nog even extra genieten! Zijn ogen waren op de poster gericht, terwijl hij zich inbeeldde dat het haar zachte handen waren op zijn pik, die trilde en schokte van plezier.

Twee uur later zat het gezin samen te wachten. Eindelijk reed een ander RTL-busje de oprit op.

“Ik ben zo benieuwd om onze nieuwe zoon te ontmoeten!” riep mama opgewonden.

“Hij is niet je zoon, mam!” gromde Freek boos.

“Ja, joh, dat weten we,” kwam papa tussenbeide, “maar het is de bedoeling dat we hem als ons eigen kind behandelen, dus dat gaan we ook doen. En jij ook!”

“Ja, ik weet het,” zuchtte Freek, “daar hebben we over gehad. Ik heb het al beloofd. Ik zal voor de camera doen alsof ik het leuk vind. Maar jullie klinken alsof jullie echt geloven in deze …”

Hij onderbrak zichzelf net op tijd. Hij had bijna 'kut-zooi' gezegd, maar hij wist dat hij in de problemen zou komen. Zijn vader en moeder namen deze hele waanzin net zo serieus als zijn broer.

Freek zuchtte. Ongetwijfeld zou degene die hij de komende twee weken als zijn zogenaamde broer moest behandelen nét zo dom zijn. Het zouden twee lánge weken worden.

De deur van de auto zwaaide open, en ze zagen Annabel uitstappen, de productieassistente van het programma die hen zou begeleiden. Gevolgd door …

“Een meisje???” riep papa verbaasd. Mama hapte alleen maar naar adem. Freeks mond viel open. Ze zouden toch een jongen krijgen?

“Ja, een meisje,” antwoordde Annabel, “hoezo? Hadden jullie een jongen verwacht?”

Ze controleerde de papieren op haar klembord.

“Hmm, nee. Familie Van Harmelen. Eén van een 16-jarige tweeling ruilen voor een kind van dezelfde leeftijd. Geen raciale, religieuze of geslachtsvoorkeuren opgegeven. Jullie zijn gekoppeld aan de familie Bodestaf. Mag ik voorstellen: Mareike. Zij is de komende twee weken jullie dochter.”

Freek kon alleen maar staren. Staren naar het meisje. Ze had blond haar, dat tot net over haar schouders hing. Haar ogen waren het lichtste blauw dat hij ooit had gezien. Ze droeg een los en heel erg roze T-shirt en een spijkerbroek; haar figuur was slank maar sportief.

Op haar gezicht zag hij teleurstelling. Afwijzing. Plotseling kreeg hij medelijden met haar, toen hij zich realiseerde hoe ze zich moest voelen door hoe ze hier werd begroet.

Zijn moeder leek dat ook te merken.

“Oh, sorry Mareike. Dat kwam vast verkeerd over. We waren verrast, dat is alles. We zijn natuurlijk heel blij dat we nu een dochter hebben. Wij hebben er nooit een gehad. Noud, ben jij niet ook blij?”

Ze opende haar armen en liep naar Mareike toe, maar hield zich toen in toen Mareike zich in zichzelf leek terug te trekken.

“Oh, sorry. Te vroeg? Geen zorgen, we gaan echt wel aan elkaar wennen en het leuk krijgen. Toch, Noud?”

Eindelijk wist ook papa iets in te brengen.

“Natuurlijk gaat ons dat lukken, Mareike. Ik weet nog, voordat we kinderen kregen, dat we altijd de droom hadden van een jongen en een meisje. Je kan niet kiezen, natuurlijk. En toen we de tweeling kregen, waren we super blij. Maar nu, deze twee weken, zullen we weten hoe het zal zijn om een prinsesje in huis te hebben!”

Bij die woorden kromp Mareike alleen maar verder ineen.

Toen kreeg Freek opeens een idee. Hij had geen idee waar het vandaan kwam, maar het voelde goed, dus hij besloot het te doen. Hij deed een stap naar het meisje toe, stak zijn hand uit en keek haar in de ogen.

“Kom je mee, Mareike? Ik zal je onze kamer laten zien. Er zijn daar geen camera's. Je kan daar een tijdje blijven, als je even wat tijd voor jezelf wil.”

Het meisje keek vragend naar Annabel. Toen die goedkeurend knikte, pakte ze aarzelend Freeks hand en volgde hem naar binnen.

Freek zag dat zijn ouders een snelle blik wisselden, en zich toen tot Annabel wendden om details te bespreken. Het leek erop dat ze zijn idee wel goed vonden.

“Dusssss … onze kamer?” vroeg Mareike, terwijl ze Freek het huis in volgde, “bedoel je dat we samen een kamer delen?”

“Eh, ja. Ik denk het. Arjen en ik wilden nooit aparte kamers. En ik had er niet echt over nagedacht. Stom, misschien, maar op één of andere manier verwachtte ik een jongen. Dat deden we allemaal, denk ik.”

Hij zweeg even, en realiseerde zich plotseling hoe ongemakkelijk dit voor Mareike moest zijn. Ze had er dan wel voor gekozen om mee te doen met dit kut-programma, maar ze had er niet voor gekozen om gedwongen een kamer te delen met een jongen die ze amper kende.

“Weet je, ik kan even naar buiten gaan en mama vragen of we wat spullen uit haar hobbykamer naar de garage kunnen brengen, en dan Arjens bed daar zetten. Ik bedoel, ik denk dat je liever een kamer voor jezelf hebt, toch? Het is daar wel klein, denk ik, maar het zou …”

Ze onderbrak hem abrupt.

“Je babbelt, Freek. Het is lief dat je dat aanbiedt. Maar het is veel te veel moeite. We komen er wel uit, oké?”

Freek opende de deur en maakte een vaag gebaar naar het bed tegenover de deur.

“Dat is Arj… jouw bed, Mareike.”

Vervolgens wees hij naar links: “en dit is mijn k…”

Zijn mond klapte dicht toen hij zijn Calamity-poster zag. Hij had die laten hangen, omdat hij niet op een meisje had gerekend. Dit was niet echt gepast voor een meisje, en hij kon niet voorkomen dat ze het zag. Zou ze hem dan als een viezerik beschouwen?

Maar wacht? Wat maakte het uit wat ze van hem dacht? Over twee weken zou ze toch weer weg zijn!

“Oh wauw!” hoorde hij Mareike uitroepen, en zijn hart zonk ineen toen hij besefte dat ze recht naar de poster keek terwijl ze dat zei.

“Jij houdt ook van Fortnite? Dat is top! Eerlijk is eerlijk, ik ben geen Calamity-fan, ik main Pathfinder. Maar ze is zeker cool! Ohmygod, ik kan niet geloven dat jij Fortnite speelt. We móeten echt een coöp spelen!”

“Dus … je vind het geen probleem, die poster?” vroeg Freek voorzichtig, terwijl hij zich afvroeg waarom hij zich opeens zo opgelucht voelde.

“Tuurlijk niet! Ik vind dat jouw hele kant van de kamer er tof uitziet!”

Freek keek naar zijn deel van de kamer, alsof het de eerste keer was dat hij het zag. Zijn laken, met een patroon van ruimteschepen. Het blauwe en donkergroene behang. De voetbal verzamelkaartjes die hij had verzameld en aan de muur geprikt.

“Oké. Bedankt, dan.”

“Maar waarom is mijn … Arjens kant zo leeg? Verzamelt hij niks?” vroeg Mareike zich af.

Freek wilde beginnen met het verhaal dat hij had voorbereid, maar om een of andere reden voelde het opeens fout om te liegen.

“Ja, mijn fout. Ik heb de meeste van zijn spullen een beetje verstopt. Hij is … weet je, hij is mijn broer, en ik hou van hem, en niemand anders mag dit zeggen … maar hij is wel een beetje raar. Hij houdt van dansen. Hij heeft een klein standbeeldje van een of andere beroemde balletdanser. En posters van een show. Eén of andere theatervoorstelling. “geest van de opera”, of zoiets? Ik was … ik schaamde me een beetje. Ik dacht dat er een knul zou komen, en die dan slecht over hem zou denken. En niemand mag slecht over Arjen denken! Ik kan ze terugzetten als je wilt? Meisjes houden van dat soort dingen, toch?”

“Ballet? Theater? Laat maar liggen waar je het verstopt hebt. Niet alle meisjes houden van die shit. Ik in elk geval niet!”

“Oh? Wat vind jij dan leuk, Mareike? Wat heb jij thuis in je kamer?”

“IJshockey,” antwoordde het meisje zonder aarzeling, “Ken je ijshockey? De Canadese league? Ik heb prachtige posters van Wayne Gretzky aan de muur. Beste hockey speler ooit!”

Freek knikte. Hij had over ijshockey gehoord. Hij had geprobeerd ernaar te kijken, maar meestal werd de televisie ingepikt door zijn ouders en zijn broer, en zij hielden echt niet van sport.

Al snel waren de twee kinderen opgewonden aan het praten. Over Fortnite, voetbal, ijshockey, school, en allerlei andere dingen. Tot Mareike zichzelf ineens onderbrak.

“Oh, shit! Vergeten. We moeten naar beneden om mee te spelen met dat stomme programma.”

“Stom?” Freek vroeg zich af, “Vind jij het programma stom? Waarom doe je dan mee? Ik weet waarom ik hier nu zit. Mijn broer is gek op Jouw Vrouw Mijn Vrouw en sprong zowat een gat in de lucht toen deze versie werd aangekondigd. En papa en mama vinden het ook geweldig. Ik werd weg gestemd. Maar jij? Waarom?”

“Ik moest van papa en mama. Ik ben enig kind. Ze vroegen de producenten om voor mij een gezin te vinden met meer broers of zussen, zodat ik,” ze maakte het gebaar van aanhalingstekens in de lucht en liet haar stem zakken, waarschijnlijk om haar vader na te doen, “kan ervaren hoe het is om een broer of zus te hebben.”

“Oh God. Het spijt me, Mareike.”

Ze haalde haar schouders op.

“Ach, maakt niet uit denk ik? Jij hebt er ook niet om gevraagd. We zullen er het beste van maken. Maar nu moeten we wel naar beneden, zodat ze materiaal kunnen filmen. Je hebt het contract gelezen, neem ik aan?”

Freek voelde zijn hoofd rood worden.

“Contract? Nee. Niet gelezen. Ik dacht dat dat alleen voor Arjen en jou was, en niet voor mij?”

“Voor het hele gezin. Sorry. Weet je wat, ik vertel je straks wel de belangrijkste dingen die er in staan. Wees niet verbaasd als ik me vreemd gedraag, dat is dan mijn rol, zeg maar. Ik moet doen alsof ik zelf mee wil doen met het programma. Ik denk dat het voor jou genoeg is om te doen alsof je me beter wil leren kennen.”

Om de een of andere vreemde reden had Freek het idee dat hij daar niet zo heel erg zijn best voor zou hoeven doen.

Hoofdstuk 2: Gamer chick

Eenmaal beneden herkende Freek het meisje, dat twee weken zijn zus zou zijn, amper. Haar stoere karakter was helemaal weg. Plotseling was ze precies het meisjesachtige meisje dat ze had geleken toen ze eerder vandaag aankwam. Ze gilde opgewonden bij alles wat met het programma te maken had, en zorgde ervoor dat haar enthousiasme goed op de camera werd vastgelegd.

Freek was onder de indruk van haar acteertalent, en blij dat hij zelf niet zo diep hoefde te graven. Hij verborg zijn afschuw over het programma. Zijn afwachtende houding over hoe de ruil zou uitpakken werd geaccepteerd, zolang hij beleefd geïnteresseerd bleef.

En meer dan dat lukte hem ook niet. De versie van Mareike die hij nu zag, daar was echt niets aan. Ze was … nou ja, een meisje, er was geen andere manier om het te beschrijven. En meisjes, daar fantaseerde hij natuurlijk over, samen met Arjan, maar er echt mee omgaan, daar was niks aan. Ze zijn saai, doen saaie dingen en kunnen niet gamen.

De middag króóp voorbij, en het avondeten was niet veel beter. Papa en mama leken het enorm naar hun zin te hebben. Mareike leek ook plezier te hebben, maar af en toe wierp ze Freek een samenzweerderige blik toe, om hem eraan te herinneren dat ze deed alsof. Na het eten vroeg en kreeg Freek toestemming om zich achter zijn laptop terug te trekken en YouTube te kijken, terwijl Mareike samen met papa en mama een of andere idiote meidenfilm ging kijken.

Toen de film afgelopen was, slenterde Mareike nonchalant langs Freek, en toonde een halfslachtige interesse in waar hij naar keek, en welke games hij had.

“Oh, daar heb ik over gehoord,” piepte ze, toen Freek het over Fortnite had, “mag ik het eens proberen? Wil je het me leren?”

Freek wist dat Mareike bijna net zoveel over het spel wist als hij, dus hij was verrast toen ze de ene na de andere domme vraag stelde. Maar hij beantwoordde ze allemaal geduldig, zich zeer bewust van de drie camera's die op hun gezichten inzoomden. Uiteindelijk wist hij Mareike een spelletje in te loodsen. En ondanks dat hij zich zo veel mogelijk inhield, was het gewoon onmogelijk om haar niet op een totaal vernederende manier te verslaan.

Hij begon nu toch weer te twijfelen. Was haar gedrag in zijn kamer een rol geweest, die ze speelde om hem op te warmen? Was dit de echte Mareike?

Maar toen de camera's zich richtten op papa en mama, die de plannen voor de volgende dag bespraken, boog ze zich naar hem toe en fluisterde in zijn oor: “Kan je de laptop mee naar boven nemen? Ik hou dit niet lang meer vol, ik móet gewoon een echte match tegen je spelen.”

Freek knikte alleen maar, terwijl hij zijn hersenen liet kraken. De laptop meenemen naar zijn kamer, dat mocht echt nooit! Maar ook hij wilde nu wel eens een echte match tegen Mareike. En toen had hij een idee. Met al die draaiende camera's zou een bluf misschien werken?

Hij maakte Mareike snel af, rekte zich uit, en geeuwde.

“Mam? Pap? Ik weet dat het nog vroeg is, maar ik ben moe. En ik weet ook dat we aan het programma mee doen, maar ik wil echt graag even liggen, met wat YouTube-clips. Je weet wel, zoals ik altijd doe als ik moe ben.”

Hij zag de verbazing op mama's gezicht. En ook de nauwelijks onderdrukte woede bij papa. Maar zijn gok leek vruchten af te werpen, ze wilden tijdens het filmen geen ruzie maken.

“Ja, oké, dat is goed,” hakkelde zijn moeder, “je hebt vandaag veel meegemaakt.”

Freek klapte snel de laptop dicht en stond op, met een knipoog naar Mareike.

“Ik kom zo nog even naar boven,” gromde zijn vader.

Oh-oh. Dat klonk niet goed. Er mochten geen camera's in de slaapkamers komen. Dat wist Freek, maar dat wist papa ook.

Mareike knipoogde terug naar Freek en dat gaf hem weer moed.

“Goed. Slaap lekker mam. Slaap lekker Mareike. Tot zo, pap.”

Hij probeerde rustig te lijken toen hij de kamer uit liep, met zijn laptop onder zijn arm, maar zijn hersenen maakten alweer overuren.

Met een laatste knipoog naar Mareike vormden zijn lippen de woorden 'twintig minuten'. Hij hoopte dat ze dat zou begrijpen.

“Hoe durf je,” begon zijn vader zodra hij Freeks kamer binnenkwam. Maar Freek was voorbereid. Op een of andere manier had het zien van Mareikes gezicht, dat oplichtte toen hij een risico nam om haar te helpen, hem meer moed gegeven dan hij ooit had verwacht.

“STOP, PAP!” onderbrak Freek zijn vader bruusk.

Papa's mond klapte dicht, verrast door deze onverwachte reactie van zijn zoon.

Freek vervolgde snel zijn voorbereide toespraak.

“Luister alsjeblieft eerst. Je hebt me zelfs niet eens verteld over het contract. Over dat ik moet doen alsof ik dit kut-programma leuk vind. Dat ik mee moet spelen. Als Mareike me zonet niet had bijgepraat, dan had ik het waarschijnlijk nu al verkloot. Maar dat heeft ze wel gedaan. En ik heb het spelletje mee gespeeld. Ik heb me gedragen als de zoon die het contract wil dat ik ben. Een contract dat ik niet kende. Een contract waar je me niet eens naar hebt gevraagd. Maar,” vervolgde hij snel, om zijn vader die zijn mond al opendeed te onderbreken, “maar ik zal deze weken mee spelen. Alleen, dat kan ik niet als ik niet ook af en toe wat tijd voor mezelf krijg. Ik móet nu echt even stoom afblazen op Fortnite. Tegen échte tegenstanders, niet tegen een meisje, dat vecht als een noob.”

De laatste woorden had hij er pas op het laatst bij bedacht. Hij had eerst willen zeggen dat hij een echte match met Mareike wilde, willen vertellen dat zij ook maar deed alsof. Maar op het laatste moment bedacht hij dat het beter zou zijn om dat stil te houden. Zodat ze zelf kon beslissen of en wanneer ze dat zou vertellen.

Tot Freeks verrassing bleef zijn vader lange tijd stil

“Dus … mama heeft je niets verteld over het contract?”

Freek schudde zijn hoofd.

“Verdorie, ik dacht dat zij … Stom! Ja, ik moet toegeven dat je vriendelijker deed dan ik verwacht had. Zeker nu ik weet dat je het contract niet kent. Oké, dan heb je wel gelijk. Ik kan niet van je vragen de hele tijd te doen alsof. Goed. Je mag hier een tijdje gamen. Ik vertel beneden wel dat je bij YouTube in slaap bent gevallen. En ik leg het mama later uit.”

“Bedankt, pap!” antwoordde Freek, terwijl hij zijn vader een stevige knuffel gaf. Dit was veel beter gegaan dan hij verwacht had!

“Oh,” papa draaide zich om met zijn hand al op de deurkruk, “wil je dat ik probeer Mareike nog wat langer beneden te houden? Zodat je … je weet wel, geen last van haar hebt?”

Freek schudde nogmaals zijn hoofd.

“Lief aangeboden, pap. Maar dat hoeft niet. Ze weet al hoe ik over het programma denk. Ze snapt het vast wel dat ik hier wilde spelen. Ik heb geen moeite met haar. Ze is … wel oké, denk ik. Voor een meisje. Zolang ik hier gewoon mezelf kan zijn, kan ik beneden nep-Freek zijn. Als ze moe is mag ze gewoon hier komen en slapen. Ik zet dan het geluid wel zachtjes zodat ze geen last van me heeft.”

Zodra hij papa de trap af hoorde gaan zette Freek zijn deur op een kier en luisterde gespannen, terwijl hij in zijn hoofd de minuten probeerde te tellen. Ook al had hij geen idee hoe lang het gesprek met papa had geduurd. En ook niet of ze zijn lippen had kunnen lezen.

Maar toen hoorde hij een luide meisjes-gaap.

“Oh, jeetje, ik ben ook best moe. Het spijt me echt, meneer en mevrouw van Harmelen.”

“Oh, noem ons alsjeblieft papa en mama!”

“Ach natuurlijk. Sorry, vergeten. Zo moe ben ik dus. Mama, papa, vinden jullie het erg als ik vandaag ook vroeg naar bed ga?”

“Helemaal niet, Mareike. Welterusten!”

“Oh, doe je zachtjes in de slaapkamer? Ik denk dat Freek al slaapt.”

“Roep ons als er iets is, oké?”

Freek sloot snel de deur en ging stil op zijn bed liggen. Er zou vast een cameraman met Mareike mee naar boven lopen en mogelijk een stukje van de kamer filmen als ze naar binnen liep.

“Nou, dat ging best makkelijk,” fluisterde Mareike nadat ze de deur had gesloten, “maar wat was er net met je vader? Je keek benauwd!”

“Ik was bang dat ik enorm op mijn donder zou krijgen. Toen ik zei dat ik altijd de laptop mee naar bed nam, dat was een leugen. Ik mag van papa en mama juist nooit de laptop mee naar boven.”

Mareike sperde haar ogen bewonderend open toen ze begreep wat een risico Freek had genomen.

“Wat? Oh, wauw! En … heb je op je donder gehad?”

“Nee. Ik vertelde pap dat jij me over het contract had verteld. Mam en hij waren beide vergeten me dat te vertellen. Ik denk dat'ie zich schuldig voelde. En ik beloofde dat ik mooi weer zal blijven spelen, maar wel af en toe tijd voor mezelf nodig heb. Hij leek het te begrijpen. In elk geval zei hij dat het oké is.”

“Jeetje! Goed gedaan, Freek. Maar nu gaan we spelen. Ik ben het zat me in te houden, terwijl jij me aan alle kanten inmaakt. Tijd om terug te vechten!”

“Aan alle kanten inmaken? HA! Ik hield me ook in. Niet zo veel als jij, het moest echt lijken, Maar nu kan ik je ten minste in een eerlijk gevecht inmaken!”

“Dat zullen we nog wel eens zien!”

Tien games later wist Freek hoe zeer hij het meisje had onderschat. Hoe hij ook zijn best deed, hij had niet meer dan drie keer kunnen winnen. En als hij eerlijk was moest hij toegeven dat één van die drie puur geluk was geweest.

“Jé, jij bent goed!”

“Dank je. Vast omdat ik enig kind ben. Ik heb de meeste dagen weinig anders te doen. Maar jij bent echt niet slecht hoor, Freek. Ik maak de meeste jongens uit mijn klas in met negen tegen één.”

Freek nam het compliment met een glimlach in ontvangst.

“Ik ben bang dat we nu toch echt moeten gaan slapen. Maar morgen wil ik een revanche! Ook al verlies ik dan weer, dit is leuk! En ik kan misschien wat van je leren.”

“Ja, leuk! Graag. En misschien kunnen we dan ook coöp spelen?”

Freek knikte, terwijl hij de laptop opborg. Toen, terwijl hij afwezig zijn overhemd los begon te knopen, realiseerde hij zich opeens dat er een meisje bij hem in de kamer was.

“Oh, shit! Sorry, vergeten. Arjen en ik kleden ons altijd gewoon hier om. Euh, ga jij anders in de badkamer? Tweede deur links.”

Mareike pakte snel wat kleren uit haar koffer en nam die mee de kamer uit.

Hoofdstuk 3: Slaap afspraken

Freek maakte de laatste knoopjes los en liet zijn overhemd op de grond vallen. Zijn sokken en broek volgden, zodat hij enkel nog zijn zwarte boxershort droeg. Daarna ging hij in zijn bed onder het laken liggen.

Zijn ogen vielen op het hoopje kleren op de vloer. Hij liet ze altijd gewoon vallen als hij ze uit deed. Maar nu, voor het eerst, viel hem op hoe rommelig dat er uit zag. Hij ging weer uit bed, pakte zijn kleren, vouwde ze, en legde ze in een stapeltje op zijn stoel. Net toen hij klaar was ging de deur open en kwam Mareike binnen.

Freek keek op en zag dat Mareike naar hem keek.

“Sorry, was ik te snel? Ik kan wel even in de badkamer wachten tot je je pyjama aan hebt.”

“Pyjama? … Ach, tuurlijk. Nee, ik slaap altijd in alleen mijn onderbroek. Deze kamer wordt 's nachts best heet. Een pyjama is te warm. Maar als dat fijner voor je is dan kan ik een shirt aan doen, of een …”

“Nee, is wel goed,” mompelde Mareike vaag. Freek merkte dat haar ogen geen moment wegkeken van zijn borstkas, waarvan hij wist dat die best gespierd was.

Freek nam ook even de tijd om zijn tijdelijke zus te bekijken. Ze droeg een geel slaapshirt, dat een mooi contrast vormde met haar gebruinde benen. Haar benen zagen er sowieso goed uit. Sexy. Freek merkte dat hij het stiekem jammer vond dat haar shirt helemaal tot aan haar knieën kwam.

Het slaapshirt sloot behoorlijk strak om Mareikes bovenlijf. Daardoor zag Freek dat ze twee mooie, niet al te grote borstjes had. Als ze bewoog trilden haar borstjes een beetje mee, en kwamen dan weer tot rust. Hij fantaseerde zelf altijd over grote tieten. Mareikes borstjes waren alles behalve groot. Beslist niet groot, maar toch … Freek merkte dat hij zijn ogen niet kon losrukken van die twee bultjes onder het shirt, en hij vroeg zich af hoe ze er onder die stof uit zou zien.

Opeens merkte hij dat hij staarde. Naar Mareikes borsten. “Shit, niet oké,” dacht hij, “hopelijk heeft ze niks in de gaten.”

Hij keek snel op, om te zien of ze naar zijn gezicht keek. Dat deed ze niet. Maar ze keek ook niet meer naar zijn borstkas. Ze keek ergens lager.

Freeks ogen schoten omlaag, en ze bevestigden wat hij al wist. Hij had een stijve gekregen. De bobbel in zijn boxershort duwde de stof duidelijk naar buiten.

Shit. Had ze het door?

Freeks handen vlogen naar beneden, om zijn schaamte te bedekken. Hij voelde zijn wangen rood kleuren.

Hij zag dat Mareikes wangen ook rood werden, terwijl ze snel haar hoofd wegdraaide.

Geen van de kinderen sprak, terwijl ze beide onder hun lakens kropen en daarbij ieder oogcontact vermeden.

Tenslotte deed Freek het licht uit. Er viel wat maanlicht door het dakraam naar binnen, maar niet genoeg om meer te zien dan een silhouet van het meisje onder haar laken.

“Euhh, slaap lekker,” stotterde Freek.

“Ja. Jij ook.”

Freek lag nog lang wakker. Zijn pik bleef al die tijd overeind staan. Normaal gesproken zou hij in deze toestand het licht aandoen, zijn ogen op de Calamity-poster richten, en met zijn lul spelen, totdat hij zou krampen en trillen zijn zaad zou schieten, en dan zou hij weer slap worden. Nu wilde hij zelfs nog liever zijn ogen sluiten, denken aan Mareikes benen, aan haar lach, en vooral aan die twee mooie tietjes, en intussen aan zijn stijve trekken. Maar hij durfde niet. Hij was bang dat Mareike het zou merken. En hij wilde haar niet moeten uitleggen dat hij …

Uiteindelijk viel Freek toch in slaap. Hij wist niet hoe lang hij had geslapen, maar toen hij wakker werd was het nog donker in de kamer. Het was warm geworden. Té warm. Zoals zo vaak.

Freek schopte afwezig het laken van zich af, zoals hij altijd deed als het zo warm was.

En toen herinnerde hij zich de situatie. Zijn nieuwe “zusje”, die naast hem lag te slapen.

“Hoe kan iemand slapen in deze hitte?” vroeg hij zich zwijgend af, “hoe kan het dat ze niet wakker wordt, met dat slaapshirt aan, en onder een laken?”

Hij draaide zijn gezicht en keek naar waar normaal nu zijn broer zou slapen. Hij zag de bekende aanblik van een hoopje witte stof op de vloer. Mareike had haar laken ook van zich afgeschopt, besefte hij. Net als hij. En daarna was ze weer in slaap gevallen. Of ze had het gedaan zoals Arjen, die zijn laken kon afschoppen zonder zelfs maar wakker te worden.

Maar toen zag hij een ander, kleiner hoopje stof, naast het laken. Het was moeilijk te zien in het vale maanlicht, maar het zag er geel uit.

Had ze … had ze haar slaapshirt uitgetrokken?

Freek wist dat het fout was. Maar hij kon het niet helpen. Hij kon niet anders. Zijn ogen zochten het bed van zijn broer, en zagen daar een figuurtje op het matras liggen.

Er viel niet genoeg maanlicht door het dakraam om veel te zien. Maar hij zag wel haar silhouet. Een slank lichaam, liggend op haar rug. Waar de vorm van haar benen overging in haar romp zag hij een rechte streep. Haar onderbroek, nam Freek aan. Daarboven was haar buik, iets lager dan haar bekken. Toen gleden zijn ogen verder, tot hij haar borstkas zag.

Hij zag haar borstkas op en neer gaan door haar rustige ademhaling. Maar hij zag ook, helemaal bovenaan, een fraai heuveltje. En precies in het midden van dat heuveltje, een klein omhoog staand puntje. Haar tepel, herinnerde hij zich van de voorlichting op school.

Maar de tekeningen in het biologieboek zagen er klinisch en saai uit. Dit was anders, dit was een levensechte tepel, op een levensechte borst … een kleine borst, maar wel een echte! Hij zag het tepeltje op en neer gaan door Mareikes ademen. Hij wist niet waarom, maar hij was gebiologeerd. Hij kon niet stoppen met kijken.

En juist op dat moment ontstond er een gat in de wolken boven het huis. Opeens viel het maanlicht in volle glorie naar binnen. Mareikes bed stond recht onder het dakraam, en nu was ineens dit prachtige lijf, in het bed naast Freek, volledig zichtbaar.

Zijn ogen namen snel opnieuw het hele lichaam op. Die zachte, warme huid op haar perfect gevormde benen. De rechte lijn op haar bekken was inderdaad haar ondergoed, blijkbaar een lichtblauw slipje. Haar buik was ook gebruind, maar zijn ogen bleven daar niet lang. Hij moest ze zien voordat de volgende wolk de maan bedekte. Hij wist dat het fout was, maar hij moest en zou Mareikes borsten zien.

De overgang tussen bruine en witte huid, rondom haar borsten, wond hem op, als duidelijk teken dat hij nu iets zag dat niemand anders ooit mocht zien. Hij staarde naar de roomblanke huid. De ronde vorm van die zacht-stevige terpen. En precies in het midden een iets donkerdere ronde vlek, rond de omhoog wijzende tepels.

Freeks pik was weer helemaal hard, en hij kon zich niet meer inhouden.

Hij keek en luisterde een tijdje aandachtig. Mareike had haar ogen dicht. Haar ademhaling was langzaam en regelmatig. Ze was diep in slaap.

Stilletjes duwde Freek zijn boxer naar beneden, zodat hij bij zijn stijve pik kon. Hij pakte hem beet en begon te trekken. Hij draaide zijn hoofd opzij en keek nog eens goed naar Mareikes lijf. Haar prille borstjes. Haar blonde haren. De vorm van haar schouders. Van haar benen. Die onmogelijk platte stof, strak over haar bekken gespannen. En dan terug naar haar borstjes, haar tepels.

Sneller en sneller bewoog Freeks hand over zijn stijve pik, terwijl hij zich voorstelde hoe het zou zijn om met zijn andere hand die tepels te voelen. Zijn bekken trilde en schokte. Zijn ademhaling versnelde. Zijn ogen bleven op Mareikes borsten gericht, terwijl hij zijn genot voelde toenemen. En toen, eindelijk, het lang verwachte hoogtepunt, terwijl hij snel een oude sok pakte om zijn waterige sperma op te vangen.

Freek had op het hoogtepunt van zijn orgasme zijn ogen dicht gedaan. Hij hield ze nog een tijdje dicht, terwijl hij nagenoot van het moment. Toen deed hij ze weer open, en keek opnieuw opzij, naar die verbluffende schoonheid naast hem, die schoonheid waarvan hij nooit eerder wist dat ze bestond bij meisjes.

Wacht. Sloot ze snel haar ogen? Draaide ze haastig haar hoofd weg? Of verbeeldde hij zich dat maar?

Hij luisterde. Haar ademhaling was langzaam en regelmatig. Net als eerst. Toch? Of niet? Was het echt hetzelfde? Of deed ze nu alleen maar alsof ze sliep, zoals hijzelf soms deed als papa en mama kwamen controleren of hij niet stiekem strip albums lag te lezen na zijn bedtijd?

Was het mogelijk? Was ze wakker geweest? Had ze gezien wat hij had gedaan?

“Nee, dat kan niet,” stelde Freek zichzelf in stilte gerust, “dan was ze zeker kwaad geworden. Als ze het had gezien, zou ik het weten, dan was ze gaan gillen of zo. Maar verdomme, ik had echt beter moeten oppassen.”

Hij stopte vlug zijn nu weer zachte pik terug in zijn boxershort en viel daarna snel weer in slaap, in de nagloed van een van zijn beste orgasmes ooit.