Een Hoge Prijs

NOOT: Dit verhaal is heel anders dan wat ik normaal schrijf. Veel van mijn vaste lezers vinden dit misschien maar niks, vanwege de extreme inhoud.

Ja, er komt (fijne, gewenste, en zeer liefhebbende) seks tussen een 18-jarig meisje en een volwassen man in voor. Twee, zelfs. Maar niet veel. In plaats daarvan gaat dit verhaal over bdsm. Zelfs over extreme bdsm, in mijn ogen – al kan ik me voorstellen dat doorgewinterde bdsm fans daar anders over denken.

NOOT: Voordat ik met het verhaal begin, wil ik graag mijn dankbaarheid aan “e” uitspreken. Lieve “e”, zonder jou zou dit verhaal nooit zijn ontstaan. Zonder jouw uitgebreide en geduldige uitleg zou het niet geloofwaardig zijn geweest. En zonder jouw proeflezen en commentaar zou het maar half zo goed zijn geworden. Ik hou van je!

Heden: Geboeid

De zenuwen gieren door mijn lijf, terwijl ik probeer stil te blijven liggen. Jij staat in een hoekje en kijkt naar me, hoe ik lig uitgespreid op dit bed, mijn armen en benen in een cynische imitatie van het heilige kruis, maar op het punt om een zeer onheilige daad te ondergaan. Jij staat in je hoek, nog altijd naakt. Ik probeer me op je schoonheid te concentreren en hoop dat dat mijn gedachten zal afleiden van … van wat straks gaat gebeuren.

Je bent zo prachtig. Zo ongelooflijk mooi. Je lange haren, zwart geverfd, met een paarse gloed aan de puntjes, dat losjes rond je gezicht valt en over je rug golft. Je prachtige bruine ogen, je schattige wipneusje. En je lippen, die zo’n heerlijke glimlach kunnen vormen, die me liet smelten toen ik hem voor het eerst zag … maar die nu zijn verwrongen in een blik van bezorgdheid en meelij.

Maar ook je slanke lijf, je roomblanke huid, ze delicaat, zo glad, zo smetteloos – nou ja, behalve dan je bovenbenen, waar ik de sporen van je laatste bestraffing zie, vervaagd, bijna weg, maar nog niet helemaal. Je borsten, heerlijke heuvels, zo stevig, zo jong, die zachtjes deinen als je beweegt, alsof de zwaartekracht er maar een beetje vat op heeft. En tussen je benen, je gladgeschoren heuvel, en je delicate buitenste lipjes, nu gesloten, die je wonderbaarlijke verborgen schatten aan het zicht onttrekken.

Je ziet dat ik kijk, en probeert me geruststellend toe te glimlachen. Maar ik kan zien dat je maar doet alsof. Niet dat je het niet meent. Ik weet dat je het meent. Maar je kan het niet. Jij weet maar al te goed wat ik straks ga doormaken. Je vindt het vreselijk, wat er met mij gaat gebeuren. Maar je kan het niet stoppen. En dus probeer je naar me te glimlachen, probeer je me te vertellen dat het allemaal goed zal komen.

Het zal niet goed komen. Dat weet ik. Maar ik zal het doorstaan. Ik moet wel, voor jou. Jij kan dit, dan moet ik het toch ook kunnen?

En als het achter de rug is, dan weet ik dat jij er voor me zal zijn, om me te troosten, me weer beter te laten voelen.

Klik!

Jim sluit de vierde handboei, waarmee mijn rechterpols nu vast zit aan de bedstijl rechtsboven. Hij controleert het touw, zorgt dat er echt geen enkele bewegingsruimte meer is. Ik had hem dat ook kunnen zeggen. Mijn armen en benen zijn compleet uitgerekt. Ik kan ze nog geen centimeter bewegen.

“Goed,” zegt hij, en ik merk opnieuw hoe vriendelijk en warm hij klinkt, zo’n bizar contrast met wat hij straks gaat doen, “dat zal je wel op je plek houden. Ik weet dat het vervelend voelt om zo uitgerekt te zijn, maar lig je verder wel goed? Doen de boeien geen pijn aan je polsen en enkels?”

Ik schud van nee. En besef me, net als eerder, toen hij me de gevoerde handboeien liet zien, hoe raar dit is. Een zacht beschermlaagje van stof aan de binnenkant, zodat ze geen pijn doen, zelfs niet als ik er aan trek – waarom die moeite om me daar pijnvrij te houden?

En nu de zorg over mijn comfort. De echt gemeende spijt dat mijn ongemakkelijk ver uitgerekte positie niet te vermijden is. Dit is zo … totaal anders dan wat ik verwacht had!

Ik kijk naar hem, terwijl hij gemakkelijk naar het rek aan de muur slentert en zijn vinger langs al zijn werktuigen laat glijden, terwijl hij ze aandachtig inspecteert. De ene ziet er nog angstaanjagender uit dan de andere, maar geen enkele lijkt naar zijn zin. Zijn vinger glijdt van links naar rechts, dan weer terug.

Ik kijk op als ik jou hoor snikken. Ik zie aan je gezicht dat je iets wilde zeggen, maar het net op tijd inslikt. Jim kijkt ook naar jou.

“Goed zo, Christine. Ik zie dat je het nu begrijpt. Meneer Vile kan dankbaar zijn.”

Hij wendt zich weer naar zijn verzameling werktuigen van pijn, maar hij lijkt nu zijn keuze te hebben gemaakt. Zonder aarzeling pakt hij een touw, bijna een meter lang, dat er uitziet als leer, maar met een mooi en kleurrijk patroon.

“Deze zweep wordt ‘single tail whip’ of ‘bullwhip’ genoemd, meneer Vile. Bereid je er op voor om hem … hoe vaak ook alweer, Christine?”

Je slikt, en ik hoor de brok in je keel.

“Twaalf, Meester Jim.”

“Dank je. Brave meid. Dus, meneer Vile, bereid je er op voor om deze zweep twaalf keer van heel dichtbij te leren kennen.”

Tien weken eerder: Ontmoeting

6 april, 10:33:32. Chat log start. Privé chat tussen The Vile One en Chris Cross

The Vile One:

Hé lieverd!

Chris Cross:

Oh, hoi! Je bent vroeg online vandaag!

The Vile One:

Ja, ik had niks anders te doen, dus ik dacht, waarom zou ik mezelf niet wat extra plezier gunnen.

Chris Cross:

Ha! Ik durf te wedden dat jouw “plezier” vooral bestaat uit surfen naar je favoriete plaatjes sites en die met maar één hand bekijken?

The Vile One:

Hé, niet eerlijk! Ik heb ook onze privé chat open, dus dat is niet het enige dat ik doe.

Chris Cross:

Voel je niet aangevallen! Wat denk je dat ik op dit moment doe.

The Vile One:

Als ik moet raden, dan denk ik dat je ene hand zachtjes je zere kont masseert, terwijl de andere met je heerlijke klitje speelt. Geen idee hoe je nog typt, dan. Neus? LOL

Chris Cross:

Mijn kont doet niet meer zo erg zeer. Het was niet het ergste pak slaag, lang niet. En Meester gebruikte deze keer alleen het platte slaghout.

The Vile One:

Ik weet dat Jim veel en veel beter voor jou is dan je ouders ooit waren en ooit zullen zijn, dus ik zal nooit zeggen dat je terug moet gaan.

The Vile One:

Maar toch, ik heb echt moeite met dat straffen. Ik bewonder hem omdat hij je heeft geadopteerd en zorgt dat je veilig en beschermd bent, maar ik wou dat je een veilige volwassene kon vinden die je geen pijn doet. Of misschien zelfs op jezelf wonen?

Chris Cross:

Verdorie, P.D., hier hebben we het toch al over gehad? Ik *wil* dit. Het doet pijn, maar ik heb die pijn nodig, het windt me op.

The Vile One:

Ja, ik weet het. Dat heb je verteld. Maar je weet toch dat dit niet normaal is? Je bent zo geworden door hoe je ouders je mishandeld hebben. Daardoor verwart jouw brein pijn en liefde. Misschien kan je dat ook weer “afleren”?

Chris Cross:

En wat nu als ik niet *wil* veranderen?

Chris Cross:

Kunnen we hierover ophouden? Ik wil geen ruzie met jou. 3

The Vile One:

Ja, sorry. ~knuffelt Chrissy

Dus, ander onderwerp. Weet je nog dat ene waar we het al vaak over gehad hebben?

Chris Cross:

Welke? We chatten over zo veel dingen. Bedoel je het rollenspel waarbij ik bij je op schoot kom en jij me dan één van je verhalen voorleest?

The Vile One:

Nee, die niet. Ik bedoel het idee … of misschien fantasie? … dat ik bij jou op bezoek kom, zodat we elkaar eindelijk in het echt kunnen zien.

Chris Cross:

~glimlacht

The Vile One:

Nou, ik heb vandaag gehoord dat ik in juni twee weken naar het kantoor in Alabama moet. Ik kan niet voor alleen een weekend terug naar Europa vliegen. Maar ik kan dan wel naar Louisiana vliegen.

Chris Cross:

Wil je me echt in het echt ontmoeten? Vertrouw je me zo veel?

Chris Cross:

~giechelt. Of misschien wil je me zo graag? ~bloost

The Vile One:

Luister, je hoeft niet. Ik snap het helemaal als het voor jou nooit meer was dan een leuke fantasie. En ik weet dat het gevaarlijk is. Dus voel je alsjeblieft niet schuldig als je nee zegt. Ik hou nog steeds van je, hoe dan ook.

Chris Cross:

Oh, nee. Nee, het was voor mij ook echt. Is echt, bedoel ik. Het was natuurlijk ook een fantasie, omdat ik niet dacht dat het ooit echt zou kunnen. Maar als het wel kan, dan

Chris Cross:

Oeps dat wou ik weghalen maar ik drukte per ongeluk op enter.

Chris Cross:

Ik wil zeker, maar ik moet het eerst aan Meester vragen.

The Vile One:

Als Jim zegt dat je niet met me naar bed mag, dan is dat oké. Dat is niet waarom ik je wil ontmoeten. Uiteraard wil ik dat ook. Als jij het wil. Maar ik zou je liever ontmoeten zonder seks dan je helemaal niet ontmoeten. Snap je?

The Vile One:

Verdorie, ik zou je zelfs liever ontmoeten zonder seks, dan dat ik met je wil neuken zonder te praten.

Chris Cross:

Weet ik. 3

Chris Cross:

Je bent een heel bijzondere man, en ik hou echt van je. En dit is een van de redenen waarom. De meeste mannen hebben alleen maar interesse in mij omdat ze weten dat ik makkelijk ben.

The Vile One:

Zeg dat nou niet van jezelf, lieverd. Volgens mij klopt het ook niet. Je lijkt misschien makkelijk, voor sommigen, omdat je van seks houdt. Maar jij zou nooit een klootzak neuken. Jij maakt nog altijd je eigen keuzes.

Chris Cross:

En ik zou zeker voor jou kiezen!

Chris Cross:

En Meester kan het me verbieden, maar dat zou hij nooit doen. Ik heb hem over jou verteld en hij begrijpt waarom ik van je hou.

Chris Cross:

Maar ik mag niemand hier thuis uitnodigen zonder zijn toestemming. En ik kan ook niet zomaar vertrekken en naar een hotel gaan.

The Vile One:

~knikt. Ik snap het. Voor jouw veiligheid.

Chris Cross:

En de zijne. Wat wij doen is maatschappelijk niet bepaald geaccepteerd. Hij beschermt me en houdt me veilig. Maar als iemand ontdekt dat hij mijn dom is, een geadopteerde dochter, die hij neukt, en dat hij me laat neuken door zijn vrienden …

The Vile One:

Dan zit hij dik in de problemen en sta jij waarschijnlijk op straat. Ja, dat snap ik.

The Vile One:

En dat zou voor jullie allebei vreselijk zijn. Vooral voor jou.

Chris Cross:

Ik vraag het als hij weer thuis is.

Chris Cross:

~kruipt in je schoot

Chris Cross:

Wil je me nu een verhaal voorlezen? Heb je alweer een nieuwe?

The Vile One:

~zet iets recht in zijn broek

Chris Cross:

Oooh, wil je dat ik daarvoor zorg? Ik kan ermee spelen terwijl jij leest!

The Vile One:

~ritst broek open

The Vile One:

Moment, ik zoek even waar ik mijn nieuwste verhaal heb. Het is nog niet af.

6 april, 10:48:02. Overgeschakeld naar voice chat. Einde chat log

Heden: Hard

Ik huiver, als Jim liefdevol de zweep in zijn handen streelt, die zo onschuldig uitziende dunne strook leer. Het instrument dat me zo dadelijk intense pijn gaat toedienen. Hij aait het leer, keert het een paar keer om, terwijl hij de heldere kleuren van het abstracte patroon dat op de zweep is afgedrukt bewondert, alsof hij het voor de eerste keer ziet.

Ik hoor een nat geluid vanuit de hoek waar jij staat. Ik zie dat, hoe naar je je ook voelt over mij, je toch niet kan vermijden dat dit je opwindt. Je hand zit tussen je benen en masseert je strakke kut.

Jim hoort het ook. Hij draait zijn hoofd jouw kant op. Ik zie dat zijn gezicht verandert in een afkeurende frons. Jij ziet het ook, schrikt, en je trekt direct je hand terug.

Opeens klinkt Jim’s stem weer koud, ijskoud.

“Dat zijn er dan dertien. Je maakt dit niet echt makkelijker voor je vriend, mijn lieve kleine pijnslet.”

“Het spijt me, Meester,” zeg je gedwee.

Ik haat het als je stem zo zwakjes wordt. Ik hou zoveel meer van de ontzettend dappere en sterke meid die je in je hebt. De jonge vrouw die weet wat ze wil, en die niet bang is om zich te laten horen – maar die heel snel kan verdwijnen, veranderen in een bang konijntje, als Jim zijn strenge blik toont. Maar ik weet dat je zijn strenge hand nodig hebt, in elk geval nu, misschien voor altijd.

Jim wendt zich weer tot mij. Direct heeft zijn stem weer die warmte en vriendelijkheid van eerst.

“P.D., ik weet dat dit nieuw is voor jou. De meeste subs bouwen het op en hebben al vaker zwepen gezien. Jij niet. En dus zal mijn eerste slag niet op jou zijn. Dat betekent uiteraard ook dat ‘ie niet telt.”

Hij grinnikt, en even zie ik in zijn gezicht een vleug van de kilte die Jim tot nu toe alleen bij jou heeft gebruikt. Maar dat is direct weer weg, en maakt plaats voor zijn normale warme glimlach.

“Op die manier kan je aan het geluid wennen. Kijk naar dat lichtknopje daar.”

Ondanks, of misschien juist vanwege mijn toenemende angst probeer ik een grapje te maken.

“Waarom zou je dat arme knopje straffen, het heeft nie…”

KRAK!!!

Het geluid is ongelooflijk hard en totaal onverwacht. Het is alsof ik het hoor, nog voordat ik de kleine polsbeweging zie waarmee Jim de zweep liet bewegen. Maar dat kan natuurlijk niet.

“Je schokte. Je hele lichaam trilde.”

Hij zegt het neutraal, alsof hij het over het weer heeft. Ik heb geen idee of het bestraffend of als compliment bedoeld is, dus ik weet niet hoe ik moet reageren.

“Christine, schat, wil jij even de banden halen, zodat we meneer Vile vast kunnen binden?”

Vastbinden? Zijn die boeien dan niet genoeg?

“Weet je, P.D.,” hervat Jim, terwijl Christine door de kelderdeur loopt, “er is een reden waarom ik zo vaak oefen met de zweep.”

Hij wijst op een lampje aan de muur. Het brandt. Ik weet zeker dat hij eerst uit was.

KRAK!!!

En het is weer uit. Kennelijk heeft zijn zweep het lichtknopje precies genoeg geraakt om het om te zetten, zonder het te beschadigen.

“Talloze uren oefenen, om precies te controleren hoe ver de staart gaat. Maar dat is verloren moeite als jij onverwacht beweegt. Christine weet hoe ze stil moet blijven liggen, in elk geval tot na de klap. Bij jou zijn extra maatregelen nodig.”

Jij komt terug, met twee brede stoffen banden, en geeft ze aan Jim.

“Bedankt, schat. Oh, zou jij, als ik hem vastbind, iets willen doen aan die slappe lul?”

Mijn lul? Slap? Ik heb de afgelopen minuten zelfs geen seconde aan mijn lul gedacht. Ik word veel te veel afgeleid door wat er allemaal gebeurt. Zelfs met jouw heerlijke naakte lijf vlak voor me, is er niks seksueels aan deze situatie.

Jim trekt een van de banden over mijn knieën, trekt hem zeer stevig aan, en maakt hem dan ergens onder het bed vast.

“Een meester doet zijn sub pijn voor zijn seksuele plezier,” legt hij intussen uit, op een toon alsof hij een Wikipedia pagina voorleest, “en ik ben eraan gewend dat mijn subs al opgewonden zijn, zelfs nog voordat ik begin te straffen. Ik neem het je niet kwalijk, in deze nogal unieke situatie. Maar ik hoop toch wel dat mijn geadopteerde dochter dit probleempje recht kan zetten.”

Je doet er in elk geval alles aan. Je gaat expres op een plek staan waar ik je goed kan zien. Je bent nog niet zo dicht bij me geweest sinds ik je heb uitgekleed. Je prachtige lijf, dat ik tot nu toe alleen kende van de foto’s en filmpjes die je hebt gedeeld. Je bent achttien, inderdaad ouder dan de leeftijd waar ik het meest op val. Maar dat geeft niet, omdat je zo voor mij zo bijzonder bent. Dat maakt jou mooier dan wie dan ook ooit kan zijn.

En dan pak je mijn pik vast. Waar ik zolang gedroomd heb, seks met een tiener, die mijn kleindochter zou kunnen zijn, komt eindelijk uit. En dan zelfs met een tiener, of liever, jonge vrouw, waar ik enorm veel van hou. Als ik niet zo werd afgeleid door Jim, die de band om mijn knieën nog maar wat strakker aantrekt, door de manier waarop mijn armen en benen uitgestrekt aan de hoeken van het bed vast zitten, en door alle dreigende martelinstrumenten in mijn blikveld, dan zou ik vermoedelijk direct beginnen te spuiten. Maar nu reageert mijn pik amper.

Jij lijkt het niet erg te vinden. Je geeft het niet op. Je houdt hem stevig vast, trekt mijn voorhuid naar achteren, laat je hoofd zakken, opent je mond, en hapt me naar binnen.

Tintelingen sidderen door mijn lijf, als mijn pik welkom wordt geheten door jouw warmte, in jouw heerlijke, natte, en zachte mond. Ik voel dat je tong met mijn plasgaatje speelt, voel je lippen over mijn nu groeiende staaf glijden als jij je hoofd op en neer beweegt. Af en toe zuig je je mond vacuüm en dan voel je ongelooflijk strak.

Ik open mijn ogen, als ik voel hoe de tweede band over mijn buik wordt getrokken. Ik zie dat Jim kijkt naar waar mijn groeiende lul in jouw mond verdwijnt. Dan kijkt hij me glimlachend aan.

“Ze kan goed pijpen, hè?”

Ik kan alleen maar knikken, terwijl een kreun aan mijn keel ontsnapt. Heel even, misschien een seconde lang, vergeet ik waarom ik hier op dit bed lig. Dan trekt Jim de band strakker, en ik weet het weer. Een deel van mijn brein huivert van angst voor wat er komen gaat. Het andere deel is nog steeds in pure extase door het genot dat jij me geeft. Het voelt alsof mijn hersenen smelten. Hoe kan ik zo’n genot ervaren als ik op het punt sta om door een hel van pijn te gaan? Hoe kan ik zenuwachtig en bang zijn terwijl ik zo heerlijk wordt verwend?

Het is alsof mijn brein elk moment kan ontploffen. Maar dan til je je hoofd op, en mijn kloppende harde lul komt weer vrij. Enkel een draadje speeksel verbindt jouw mond nog met mijn paarse eikel. Je lacht me toe, opent je mond weer, zakt weer naar beneden, tot de punt van mijn intussen maximaal gegroeide staaf je strot raakt. Maar je stopt niet. Je duwt, met extra kracht, en ik voel hoe je keelgat het puntje van mijn lul omsluit, als een kinderhandschoen om de hand van een volwassene. Je werkt hem helemaal naar binnen, en het lukt je zelfs om eventjes mijn ballen te likken, voordat je je hoofd weer optilt en diep ademhaalt.

“Zo kan die wel. Je moest hem stijf maken, niet klaar laten komen.”

Jim knikt in de richting van de hoek waar je eerder stond, en jij stapt gedwee naar achteren, en leunt dan tegen de muur. Ik kijk naar je ogen en zie dat jij net zo graag als ik door had willen gaan.

Acht weken geleden: Prijs

Zoem … ding-dong … bzzz

Zoem … ding-dong … bzzz

Zoem … ding-

“Goede avond, met P.D. Vile. Met wie spreek ik?”

“Goede morgen, meneer Vile. Dat was erg gewaagd, om uw telefoonnummer te geven.”

“Gewaagd? Telefoon …? Oh, verdorie! Dan moet u Jim zijn, Christine’s meester.”

“Gewaagd. Of … stom, misschien?”

“Ik weet het niet. Ik vertrouw Christine. Ja, ik vertrouw haar zo veel dat ik haar mijn nummer heb gegeven toen ze zei dat u me wilde spreken. Was dat een vergissing? Was het stom, en niet enkel gewaagd?”

“Vergissing? Misschien. Dat weet ik nog niet. Maar nee, niet stom. Zij is inderdaad te vertrouwen. Ik ben inderdaad Jim. Of, zoals zij me noemt: Meester. Maar dat weet u al. Ze moet echt op u gesteld zijn. Dit is de eerste keer dat ze me vraagt een chat contact te ontmoeten.”

“… Echt? Wauw, wat een eer. Maar ik denk niet dat u alleen maar belt om me dit te vertellen.”

“Nee. Ze vroeg mijn toestemming voor een ontmoeting. Bij ons thuis, of in een hotel. Ik moet u eerst iets vragen.”

“Oké?”

“Meneer Vile, welke prijs wilt u betalen om Christine te neuken?”

(Een lange stilte)

“Het spijt me enorm, Jim. Er is duidelijk sprake van een misverstand. Na alles wat Christine me over je verteld heeft, had ik je niet ingeschat als iemand die haar als een hoertje verhuurt voor snel geld. Je stelt me teleur!”

(Gegrinnik)

“Ik heb niets over geld gezegd, meneer Vile.”

“En ik dacht ook dat ze je al verteld had dat ik haar niet wil ontmoeten om haar te neuken … Wacht, wat? Geen geld? Maar je zei …”

“Maar het is wel zo, toch? Je wil haar wel neuken.”

“Nou …”

“Wees eerlijk, P.D. ik word echt niet boos over een eerlijk antwoord, wat het ook is. Maar als je liegt, weet ik dat ik je niet met Christine kan vertrouwen.”

“Ik zal zeker eerlijk zijn. Ik zocht de juiste woorden. Ja, dat wil ik. Ik wil zeker seks met haar. Maar alleen als ze het zelf wil. Niet omdat ik het vraag. Niet omdat jij het haar opdraagt. Ze moet het zelf willen.”

“Hmm. Ik dacht al dat je dat zou zeggen, na alles wat ze over je heeft verteld. Maar jij weet net zo goed als ik dat ze inderdaad seks met je wil. En daarom wil je ons bezoeken.”

“Nee, dat klopt niet.”

“Ik luister.”

“Ik zal niet ontkennen dat ik er aan denk. Het … maakt het nog beter, zeg maar. Maar dat is niet de reden dat ik haar heb gevraagd of we elkaar kunnen ontmoeten. Het is … Zij en ik chatten veel. Over van alles. Soms erg persoonlijk. Ik weet alles van haar jeugd, de mishandelingen door haar ouders, en het enorme risico dat jij hebt genomen om haar te redden en in jouw huis te laten wonen. En ik heb haar ook alles over mijn leven verteld. Elke keer dat we chatten, raakte ik meer op haar gesteld. En op een dag merkte ik dat ik gewoon verliefd ben. Een onmogelijke liefde, maar toch bleef die groeien met elke chat. Ze is zo’n bijzondere vrouw, zo’n innerlijke kracht, zo’n veerkracht, na alles wat …”

(Een snik)

(Stilte)

“Sorry. Maar dat is dus de reden. Ik hou van haar. Ik wil haar ontmoeten, in het echt, haar aankijken en haar beter leren kennen. En dat zou ik ook willen als ze seks zou weigeren.”

“Maar dat doet ze niet.”

“Ik weet dat ze jou altijd gehoorzaamt. Als jij haar zegt dat het niet mag, dan doet ze het niet.”

“In jouw geval weet ik niet eens zeker of ze zich aan die opdracht zou houden. Maar geen zorgen, ik zou haar nooit verbieden om seks te hebben met een man van wie ze houdt. Ik ben haar dom, niet haar eigenaar. Ik hou van haar. Ik wil dat ze geniet van het leven, en haar lichaam is van haar, om te delen met wie ze dat wil. Ik waak alleen over haar veiligheid.”

“Ja, dat weet ik. Jouw relatie met haar heeft een boel aspecten die ik niet begrijp, zelfs niet na vele uren chatten. Maar het is mij duidelijk dat jij minstens zoveel van haar houdt als ik.”

“Ik geloof je. Je klinkt oprecht, P.D. Ik denk dat ik je kan vertrouwen.”

“Dat is dan een ja?”

“Nou, je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord. Welke prijs wil je betalen zodat je haar kan neuken? Of, liever gezegd, haar kan ontmoeten en dan ook neuken?”

“Betalen? Hoeveel? Ik bedoel, ik weet het niet. Hoeveel wil je dan?”

“Zoals ik al zei, P.D., niet elke betaling gaat over geld. Ik dacht aan iets anders.”

“Wat dan?”

“Ik moet nu gaan. Ik bel je morgen weer om het uit te leggen. Maar in de tussentijd kan jij er alvast over na gaan denken welke prijs je bereid bent te betalen. Tot ziens, meneer Vile.”

Heden: Pijn

Ik voel nog altijd je speeksel op mijn lul, die koel aanvoelt nu de lucht er weer bij kan.

Maar mijn aandacht gaat naar Jim, die zich nu naar mij wendt. Vanuit mijn liggende positie ziet hij er dreigend uit, zoals hij boven mijn weerloze lichaam uittorent. Hij heeft de zweep in zijn rechterhand. Zijn andere hand pakt losjes het touw beet, en dan trekt hij aan de zweep, waardoor die door de vingers van zijn linkerhand glijdt. Hij herhaalt die handeling, met een uitdrukking van pure lust op zijn gezicht.

Terwijl hij achteloos doorgaat met het touw van de zweep liefdevol door zijn vingers te trekken, glijden zijn ogen over mijn lijf, bestuderen elke centimeter. Op zoek, neem ik aan, naar de meest gevoelige plek.

SMAK!!!

Ik registreer het krakende geluid van de zweep op hetzelfde moment dat ik de plotselinge beweging van zijn rechterhand zie. Het geluid klinkt nu anders. Net zo hard, maar met een ziekmakende natte onderklank.

En net als ik me besef dat ik pijn zou moeten voelen, komt een afgrijselijk brandend gevoel vanuit mijn rechter bovenbeen aan in mijn hoofd. Mijn brein schakelt uit, mijn hele wezen is enkel die plek op mijn dij. Maar dan hoor ik iemand schreeuwen, krijsen. En besef me dat ik dat ben.

Ik merk dat mijn handen en enkels aan de boeien rukken die me aan het bed kluisteren. Voel de spieren in mijn lijf vechten tegen de stoffen banden, in een poging me los te vechten van hun strakke omklemming. En hoor dan hoe mijn kreten van pijn overgaan in snikken als ik me besef dat dit nog maar de eerste van dertien is.

“Zeg het hem, Christine,” hoor ik Jim zeggen, ergens ver weg.

En dan hoor ik jouw stem, zo zoet, muziek in mijn oren, maar niet genoeg om me die enorme stekende pijn in mijn been te laten vergeten.

“Je moet hem bedanken, P.D. En tellen. Je moet de slagen hardop meetellen, of hij begint weer bij één.”

Ik knik, terwijl ik probeer mijn gejammer onder controle te krijgen. Adem in. Adem uit. Jammer. Adem in.

“Neem de tijd. We hebben de hele dag.”

Ik weet niet of Jim serieus of sarcastisch is. Ik neem het risico maar niet.

“Bedankt, Jim,” grom ik, “dat was één.”

Even is het stil. Dan een diepe, teleurgestelde zucht.

“Niet goed!” merkt Jim op, “dus dat maakt veertien.”

“Niet eerlijk!” roep jij, terwijl je jezelf met moeite weerhoudt om overeind te springen, “dat wist hij niet, je hebt het niet verteld!”

“Nee, schat, jij hebt het niet verteld. Zou ik nu maar snel doen. En dan kan je er meteen bij vertellen dat jouw brutaliteit om mij tegen te spreken goed is voor nog twee extra.”

Je haast je snel naar me toe.

“Het spijt me zo, P.D. Dit is allemaal mijn schuld. Ik verdien het om daar te liggen, niet jij.”

Ik wring mijn gezicht in iets waarvan ik hoop dat het op een glimlach lijkt.

“Nee, lieverd. Jij verdient dat nooit.”

“Als Meester je straft moet je hem altijd Meester noemen. Ik ben vergeten je dat te vertellen. Ik ben zo dom!”

“Dat ben je niet, lieverd. Je hebt je vergist, dat is menselijk. En ik ook. Hij heeft me dat al verteld, en ik was het vergeten. Dit is mijn eigen schuld.”

Ik wend me naar Jim.

“Bedankt, Meester Jim. Dat was nummer één. Ga maar verder met de volgende vijftien, Meester Jim.”

SMAK!!!

Mijn brein verdooft weer, terwijl de hele wereld zich samentrekt in mijn linkerbeen, waar nu diezelfde intens bijtende pijn al het andere overheerst. Niets anders bestaat, behalve mijn linker…

SMAK!!!

Nu weer mijn rechterbeen. Het duizelt me. Twee benen, en beide doen meer pijn dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Ik schreeuw en ik schreeuw en ik schreeuw. Iets anders kan ik niet, het doet té veel pijn.

Dan voel ik een zachte hand op mijn gezicht, die het geluid dempt. Ik open mijn ogen, zie jouw gezicht boven me, en voel me direct beter. Een beetje.

Je veegt met een doekje over mijn gezicht, en nu pas merk ik dat overal beekjes van zweet lopen. Je droogt teder mijn ogen, mijn voorhoofd. Ik jammer de hele tijd, van die stekende pijn, nog steeds veel sterker dan alle andere gevoelens, totdat jouw mond op de mijne dat geluid stopt.

Na een paar seconden onderbreek je de zoen, en je fluistert: “Zeg het.”

“Twee, Meester Jim,” kerm ik, “en drie. Bedankt, Meester Jim.”

“Probeer niet meer zo te gillen,” fluister je, terwijl Jim tevreden knikt, “dat vindt Meester niet prettig.”

“Ik sta jou al veel meer toe dan ik ooit van Christine zou accepteren,” voegt Jim toe.

Zelfs het kleinste spoortje warmte is nu uit zijn stem verdwenen. Ik voel een huivering over mijn rug lopen.

“Ik snap dat dit nieuw voor je is. Maar ik wil niet dat de buren je horen.”

“Bedankt, Meester Jim,” antwoord ik gehoorzaam, terwijl ik terugdenk aan de dubbele laag isolatie in de muren van deze kelder, en zeker weet dat geen enkel geluid dat een mens kan maken ooit buiten hoorbaar zal zijn.

Ook al geeft Jim’s stem me de koude rillingen, ook al weet ik dat het horen door de buren niet meer is dan een flauwe smoes, toch ben ik dankbaar. Ik ben aan hem overgeleverd. Totaal en helemaal. Als Jim erop zou staan dat ik helemaal stil ben, of als hij extra klappen toevoegt vanwege mijn lawaai, dan is dat zijn recht. En toch toont hij begrip. Hij mag dan een sadist zijn, maar dan wel een sympathieke.

Vijf uur geleden: Aankomst

“Meneer? Meneer, gaat het goed met u?”

Ik glimlachte naar de stewardess.

“Ja, prima. Bedankt.”

“Alle andere passagiers zijn al uitgestapt, meneer.”

“Ja, ja, natuurlijk,” mompelde ik, terwijl ik overeind kwam en naar de uitgang van het vliegtuig liep.

Waarschijnlijk dacht ze dat ik was blijven zitten om de drukte te vermijden, van alle passagiers die vechten om als eerste bij de bagageband te zijn. Ze had geen idee dat ik gewoon bang was. En opgewonden, maar vooral bang.

Dit was het. Dit was het moment van de waarheid. Nu ging ik er achter komen wat er zou gebeuren: dat waar ik zo hard op had gehoopt, of dat waar ik zo voor had gevreesd?

Zou jij er zijn? Om me op te halen, zoals beloofd? Zou ik je zien? Zou je er net zo goed uitzien als op de foto’s, zou je me die glimlach schenken die ik had gezien in het filmpje waar je danste?

Of zou ik begroet worden door de valse grijns van een politieagent, die me in de boeien slaat en grijnst:

“Wat een vangst! P.D. Vile, schrijver van vuige kinderporno verhalen, in de val gelokt met de belofte een achttienjarige te ontmoeten, die hij op internet heeft verleid.”

Ik zuchtte. Blijven zitten was geen optie. Mijn laatste kans om dit te vermijden was geweest voordat ik instapte. Nu niet meer.

En ik wilde het ook niet vermijden. Ik zou het mezelf de rest van mijn leven blijven verwijten als ik nu zou omkeren, terug vliegen, en dan een enorm teleurgestelde Christine zou zien in de chat. Verdrietig, omdat ik niet was komen opdagen.

En dus mompelde ik: “ja, ja, natuurlijk,” kwam overeind, en liep naar de uitgang van het vliegtuig.

“WELKOM OP BATON ROUGE METROPOLITAN AIRPORT”

Ik liep de vlag voorbij en volgde de bordjes naar de bagageband. Ik had mijn weekendtas mee aan boord genomen, dus ik hoefde niet te wachten en liep naar de “exit” deur.

Ik voelde mijn hart in mijn borst te keer gaan, zo hard dat ik zeker wist dat de mensen om me heen het konden horen. Maar niemand zei iets. Niemand leek te merken hoeveel zweet door de kraag van mijn overhemd gutste. Niemand die ook maar enig idee had van de tornado in mijn hoofd.

De elektrische deur opende. Er stond een kleine menigte. Vrienden en familieleden, opgewonden omdat ze hun geliefden weer zouden zien. Taxichauffeurs, met bordjes met de namen van de passagiers waar ze op wachtten.

En jij? Of niet jij, maar een grijnzende agent?

Ik keek om me heen, probeerde je gezicht te herkennen, hoopte dat ik je niet over het hoofd zou zien. Bang dat je er anders uit zou zien dan op de foto’s, en dat ik mezelf voor schut zou zetten, of zelfs jou beledigen, omdat ik je niet herkende.

Maar toen zag ik een gezicht dat alleen maar het jouwe kon zijn. Je keek om je heen, bekeek alle passagiers, en leek mijn gezicht te zien en te herkennen op precies hetzelfde moment dat ik het jouwe zag.

Je begon te stralen.

“P.D.!” gilde je, terwijl je op me afstormde.

Ik moest mijn tas laten vallen om jou op te vangen toen jij je soepele lijf in mijn armen wierp. Je armen rond mijn nek, je lippen op mijn wang, je lijf tegen het mijne gedrukt. Al mijn angsten verdwenen. Ik vergat de wereld om me heen, vergat wat mensen zouden denken als ze zien hoe een man van in de vijftig een achttienjarig meisje zo innig omarmt. Ik genoot enkel van jouw warmte, je uitstraling, en van het heerlijke gevoel van jouw zachte borsten tegen mijn borst.

“Ik ben zo blij je te zien, Christine,” zei ik uiteindelijk, nadat ik je weer op de grond zette.

“Ik ook, ‘opa’,” zei je met een knipoog, terwijl je mijn tas pakte en je andere hand naar me uitstak.

Ik wachtte even, nam de tijd om je in me op te nemen. Je lange haren waren nog altijd zwart, met een hint van paars aan de uiteinden, zoals je me twee weken geleden had laten zien, toen je ze in deze kleur had geverfd. Ik zag geen make-up op je gezicht, en dat had je ook niet nodig. Je droeg een eenvoudige zwarte blouse, dat losjes om je bovenlijf hing, met daaronder een blauwe rok die het grootste deel van je prachtige benen onbedekt liet.

Ik zag op je benen de sporen van je laatste bestraffing. Ze waren vaag, bijna weg, na twee weken. Maar ik wist dat ze er waren, je had het verteld, je had me de foto’s laten zien. Anderen zouden het misschien niet gezien hebben. Ik wel.

Uiteindelijk nam ik toch je hand aan, en liet jou de weg wijzen, door de uitgang van het vliegveld, in de vochtig warme buitenlucht. Gelukkig was het maar een klein stukje tot de parkeergarage, waar het koeler was. Je drukte op de knop van de lift, we stapten in, en jij drukte op het bovenste knopje.

Zodra de deuren dicht waren, omhelsde je me weer, maar deze keer landde jouw mond boven op de mijne, en je duwde gretig je tong bij me binnen. Je handen dwaalden over mijn lichaam, streelden mijn rug, aaiden mijn haren, terwijl je in mijn mond kreunde.

Je liet me net zo abrupt los als je was begonnen, toen de lift vertraagde, en de deuren open gleden. Het oudere stelletje dat binnenkwam had geen idee. Nou ja, tenzij het ze opviel dat mijn lippen ongewoon nat waren. Of tenzij ze de bult in mijn broek zagen.

“Dat wilde ik al doen vanaf het moment dat ik je zag,” fluisterde je, toen we de lift uit waren, en jij me voorging naar waar de auto stond, “maar ik moest Meester beloven dat ik niks verdachts mocht doen.”

“Daar heeft hij gelijk in,” antwoordde ik, terwijl ik om me heen keek. Toen ik zeker wist dat niemand ons kon zien, greep ik speels naar je linker borst, en kneep er zachtjes in.

“Oooohhhh,” kreunde je, terwijl je hand mijn kruis vond, en de vorm van mijn erectie over mijn opeens pijnlijk strakke broek volgde, “ik heb het idee dat u iets van me wil, meneer Vile?”

Ik greep je pols, duwde je tegen de dichtstbijzijnde auto, en duwde mijn lichaam hard tegen het jouwe, mijn mond vlak bij jouw oor.

“Ja, ik wil je,” fluisterde ik schor, gevolgd door een snel likje over je oorlelletje.

Maar toen liet ik je los en pakte weer gewoon je hand vast, probeerde ons er weer uit te laten zien als een totaal onschuldige grootvader en kleindochter.

“Maar we moeten wachten. Als mensen het zien … En ik meen dat Jim het je ook verboden heeft?”

Ik zag de teleurstelling op je gezicht, en ook zonder spiegel wist ik dat het mijne er net zo uitzag.

“Hé, er is nog zat tijd. Ik ben hier het hele weekend, weet je nog?”

Je trok me verder, in dezelfde richting als eerst, en stopte bij een blauwe cabriolet met verduisterde ramen. Je liep naar de deur aan de bestuurderskant, en tikte met je knokkels op het raam.

Tok tikke tik tok.

Tok tok! Kwam als antwoord van binnen.

“Serieus?” vroeg ik, “dat is jullie signaal? Die zien we nooit weer … terug?”

“Het is goed genoeg,” grinnikte je, terwijl ik hoorde hoe de deuren ontgrendeld werden, “want wie anders zou in een parkeergarage op willekeurige auto’s tikken? Bovendien, hij kan ons zien, de ramen zijn van binnen doorzichtig. Dit was het teken voor ‘alles in orde, we kunnen gaan’. We hadden een ander teken voor ‘maak dat je wegkomt’, en een derde voor ‘pak de honkbalknuppel’.”

“Nou, dan ben ik blij dat je die niet hebt gebruikt.”

Heden: Genot

Ik zie dat Jim de zweep weer pakt, en ik zet me schrap, mijn kaken opeen geklemd.

SMAK!!!

Ik gil eventjes, maar weet het dan terug te brengen tot een luid gejammer. Mijn wereld trekt weer samen, niets bestaat nog, behalve die intense, brandende pijn in mijn linker dij. Dan zet de wereld weer uit, als ik me weer bewust wordt van de nog altijd bijna net zo hevige pijn in mijn rechterbeen.

Ik kijk naar Jim, die boven me uit torent, de zweep in zijn hand. Hij glimlacht, maar het is geen vriendelijke lach. Wat drijft deze man? Hoe kan hij, hoe kan wie dan ook, ervan genieten om mij dit aan te doen?

Is hij … heb ik hem verkeerd ingeschat?

Maar dan keert de warmte terug in zijn glimlach, en hij knikt bemoedigend. Ik weet wat hij wil, en ik ben blij met de subtiele geheugensteun. Ik moet al mijn innerlijke kracht bijeen rapen om mezelf te dwingen mijn keel te dwingen woorden te vormen, terwijl ik eigenlijk alleen maar wil instorten en janken. Maar het lukt.

“Bedankt … Meester Jim. Dat was vier.”

SMAK!!!

Ik zie de klap aankomen, maar toch word ik verrast. Jim slaat opnieuw op mijn linkerbeen, vrijwel exact waar hij me zonet ook al raakte, en daardoor is de pijn nu zelfs nog heviger. Heel even voel ik hoe mijn brein uitschakelt. Tijdens die korte, zalige seconde lijkt de pijn weg. Maar dan komt’ie terug, nog erger dan eerst.

“Aaauuuuwwww,” huil ik van de pijn, terwijl ik zonder succes probeer om het zacht te houden. In gedachten vervloek ik Jim, omdat hij me op deze manier verrast.

Jim knikt in de richting van de hoek waarvan ik weet dat jij er staat. Je komt snel op me af, en dept mijn heftig zwetende voorhoofd met een vochtig doekje. Had je die eerder al? Heb je hem zonet ergens vandaag gehaald? Ik weet het niet, het maakt me niet uit. Ik geniet enkel van de korte afleiding van het intens vurige gevoel in mijn benen.

Met je vrije hand streel je mijn borstharen, zonder je druk te maken over de liters zweet die daar stromen. En dan kus je me opnieuw, kort, op mijn lippen. Opeens besef ik wat een goede en liefhebbende meester Jim moet zijn, dat hij me dit moment van rust gunt.

Ik doe mijn best om te glimlachen, te doen alsof het goed met me gaat, al gaat het verre van goed met me.

“Bedankt, schat,” fluister ik.

En dan, harder: “Vijf. Bedankt, Meester Jim.”

Ik zet me schrap voor de volgende klap, maar Jim lijkt er andere plannen op na te houden. Hij legt de zweep op een tafeltje, stapt op jou af, en kust je innig. Daarna streelt hij je borsten met zijn ene hand, en je kont met zijn andere, waarbij hij mij totaal negeert. Ik voel een scheut van jaloezie, die nog meer pijn doet dan zijn zweep, ook al weet ik al lang dat jij meer van hem houdt, en altijd meer van hem zal houden, dan van wie dan ook.

“Wind het je op om te zien hoe ik meneer Vile afransel, mijn lief?” vraagt hij, “wordt je er nat van, om zijn pijn te zien en zijn geschreeuw te horen?”

“Het hoort niet,” fluister je schor, “maar …”

“Maar het gebeurt,” zegt Jim, en haalt dan een vinger door je kut, en het natte geluid dat ik hoor neemt elke twijfel weg.

“Inderdaad,” fluister je, terwijl je Jim in zijn kruis pakt en zijn harde lul streelt, “ik wordt hier zo nat en geil van!”

Maar dan, als ik er net van overtuigd ben dat jij op het punt staat Jim af te trekken, of hem misschien zelfs te beklimmen en neuken, terwijl ik hier lig en niet anders kan dan toekijken, terwijl mijn benen nog natrillen van de pijn, keert hij zich van je af.

“Blijf dan maar kijken, jij geile pijnslet,” zegt Jim, terwijl hij de zweep weer grijpt, “en geniet er maar van. Je hebt mijn toestemming om met jezelf te spelen.”

En dan zie ik weer die polsbeweging.

SMAK!!!

Opnieuw trekt mijn wereld samen tot alleen nog mijn linkerdij bestaat, en de ondraaglijke brandende pijn die ik daar voel. Langzaam word ik me ook weer bewust van de nog altijd aanhoudende pijn in mijn rechterbeen, niet echt een verbetering. En dan, terwijl de wereld nog donker is, omdat mijn ogen weigeren een signaal naar mijn hersenen te sturen, of misschien gewoon omdat ik ze dicht heb, geen idee, hoor ik een geluid. Een soppend geluid, vermengd met harde hoge kreungeluidjes. Jouw stem. Gemengd met, dringt nu langzaam tot me door, het geluid van jouw vingers die je in en uit je soppende kut beweegt.

Mijn zicht herstelt zich, eerst nog wazig, maar uiteindelijk lukt het mijn ogen om zich scherp te stellen op wat ze zien. Mijn brein is nog vooral bezig met de hevige pijn in mijn benen, maar nu zie ik ook wat ik al had geconcludeerd. Jij staat daar, je ogen strak op mijn mishandelde lijf gericht, je linkerhand kneedt je borsten, je rechterhand in je kruis, waar die fanatiek met je clit speelt.

“Geniet je … van … mijn pijn?” vraag ik.

Ik probeer het luchtig te laten klinken, ik wil niet dat jij weet wat een duistere emoties ik opeens voel. Dat Jim me slaat … dat was verwacht. Maar dit? Dat jij er van geniet?

“Jjhhhaaahhh”, kreun je, je niet bewust van mijn gedachten, “hheeelll vvhheell!! Maar … maar jij ook!”

Ze wijst met haar vinger naar mijn kruis. Ik kijk omlaag, voel me schuldig en beschuldigd, als ik zie dat mijn pik nog steeds hard is, schokt, voorvocht lekt. Ik realiseer me dat ik totaal niet meer heb gedacht aan mijn favoriete lichaamsdeel, omdat ik alleen nog maar aandacht heb voor mijn benen, voor die vreselijke pijn, die maar niet stopt.

Maar nu jij mijn aandacht er op vestigt besef ik, zelfs zonder te kijken, dat hij stijf is. Pijnlijk stijf.

“Omdat ik jou zie masturberen, denk ik?” vraag ik.

Maar Jim schudt zijn hoofd.

“Nee, P.D. Christine heeft hem vóór mijn eerste klap stijf gemaakt, maar hij is daarna niet meer zacht geworden.”

“Holy shit,” fluiter ik.

Om daar dan snel aan toe te voegen: “En bedankt, Meester Jim. Dat was zeven.”

Vier uur geleden: Eten

De man achter het stuur stelde zichzelf voor als Jim. Dat was geen verrassing. Wie anders kon het zijn? Ik herkende ook meteen zijn stem, toen hij sprak. Dezelfde warme, vriendelijke stem die ik had gehoord tijdens onze twee telefoongesprekken.

Hij had ons naar een goed restaurant gebracht. We hadden onze voorgerechten al op, en wachtten nu tot de hoofdgerechten kwamen. We onderbraken ons gesprek toen de ober langs kwam om onze glazen bij te vullen, waardoor ik tijd had om terug te denken aan de rit. Jim had er op gestaan dat jij en ik samen achterin moesten gaan zitten, en je bleef de hele rit geen moment van me af. Een van je handen lag stevig in mijn kruis, je andere hand leidde de mijne naar jouw dijen, en moedigde me aan om een vinger, of meer, onder de stof van je rok te schuiven. En kennelijk had jij, toen ik even niet keek, twee knoopjes van je blouse open gemaakt, want elke keer dat je voorover leunde werd ik getrakteerd op een heerlijk uitzicht op de mooiste tietjes die ik in lange tijd had gezien. En je leunde best vaak naar voren, veel meer dan eigenlijk nodig was.

Niet dat ik dat erg vond. Ik genoot van elke keer dat ik een blik op jouw prachtige borstjes kon werpen. En ik genoot ook van het gevoel van jouw zachte hand in mijn kruis, die ervoor zorgde dat mijn pik geen moment rust kreeg. En ik smulde van hoe zacht de huid van je dijen voelde, die mijn hand streelden.

In het restaurant had Jim je gezegd naast mij te gaan zitten, en hij zat zelf tegenover mij. Ik zag dat de bovenste knopjes van jouw blouse nog steeds open stonden. En ik was niet de enige die dit opviel. De ober, een man van zo te zien achter in de twintig, bleef maar terugkomen naar ons tafeltje, bleef maar kijken of hij onze glazen kon bijvullen en vragen of alles naar wens was, veel vaker dan nodig. En steeds als hij bij onze tafel was, zag ik dat hij probeerde in jouw blouse te kijken. En ik zag ook dat jij maar al te graag precies op het goede moment even naar voren leunde, om hem te helpen.

We praatten verder toen de ober weer weg was. We hadden het over Jim’s werk, mijn werk, en jouw school. Maar ook over mijn verhalen. Jim wilde graag weten waar ik mijn ideeën vandaan haalde, en wilde weten hoe veel uit mijn verhalen op echte gebeurtenissen was gebaseerd. Hij was teleurgesteld toen ik hem vertelde dat het, helaas, allemaal slechts fantasie was.

En toen kwam het onderwerp op hoe jouw ouders je mishandeld hebben, en hoe jij daardoor bent geworden zoals je nu bent, met je nogal ongebruikelijke behoeftes. Maar ook de sterke vechtster, die ik al direct bij onze eerste keer chatten in je had gezien.

Het was een pittig onderwerp, maar geen van ons drieën had het gevoel dat we het moesten vermijden. Niemand zei sorry voor de stiltes die soms vielen, de verstikte stemmen, en de vochtige ogen. Maar na een paar minuten zat ik in jouw ogen dat het je te veel werd, dat je een pauze nodig had, en dus ging ik op zoek naar een manier om het onderwerp op iets lichters te brengen.

Voordat ik een oplossing had, veranderde Jim abrupt het onderwerp.

“Goed, terug naar je verhalen. Christine vertelde me dat Een Verrassende Vakantie veruit haar favoriet is, en ze heeft het mij ook laten lezen. De karakters voelden zo echt aan. Vooral nu ik weet dat het allemaal pure fantasie is, vraag ik me af hoe je ze zo tot leven laat komen?”

Ik legde uit dat ik, eerlijk gezegd, een paar aspecten van Jade had gebaseerd op iemand waar ik mee heb gechat.. Maar vertelde toen ook hoe karakters soms de leiding nemen en mij de weg wijzen als ik schrijf. Intussen voelde ik weer een hand in mijn kruis. Jouw hand. Ik keek even kort opzij, en het was onmogelijk om de verleidelijke blik die je me toewierp over het hoofd te zien.

“Vervelen we je?” vroeg Jim je scherp.

Je schrok.

“Nee. Nee, oh nee, Meester! Helemaal niet. Het is opwindend. Ik krijg het er helemaal warm van!”

Brutaal knoopte je nog een knoopje van je blouse los. Vanuit mijn positie kon ik makkelijk de fraaie peer-vorm van je stevige borst zien, en ik kon zelfs al bijna je tepel zien.

Jim schraapte zijn keel en keek je waarschuwend aan, maar hij zei niks. Jij keek uitdagend terug.

Ik was opgelucht dat op dat moment de ober er aan kwam met de hoofdgerechten.

Het korte moment van ondraaglijke spanning was voorbij. We gingen verder met ons gesprek, terwijl we genoten van het eten.

Heden: Foutje

Jim bevriest. Even een vuil lachje om zijn mond, dan heeft hij zijn gezicht weer in de plooi, behalve één wenkbrauw die omhoog schiet.

“Oh-oh,” hoor ik jou zeggen.

“Ja.”

Jim rekt het woord eindeloos, houdt elke letter aan.

“Ja, inderdaad oh-oh.”

Ik vecht tegen de pijn, tegen mijn verlangen om simpelweg mijn ogen dicht te doen, los te laten, en te hopen dat dit voorbij gaat. Ik raap al mijn kracht bij elkaar om te vragen:

“Oh-oh? Wat?”

“Je zei zeven,” fluister je, en ik kan haast horen hoe je tegen je tranen vecht, “maar het was nog maar de zesde. Je hebt je vergist.”

Ik doe mijn ogen dicht en kreun. Dan open ik ze weer en kijk Meester Jim aan, zo verontschuldigend als ik, ondanks het brandende gevoel in mijn benen, kan.

“Het spijt me, Meester Jim. Dat was zes. Bedankt, Meester Jim.”

Hij kijkt op me neer met de meest afkeurende blik die ik me kan voorstellen, en zegt dan, met nu echt ijskoude stem:

“Nee, jij nietsnut. Nee, dat was niet zes. Je hebt verkeerd geteld, en dus telt hij niet. Je hebt er nog altijd maar vijf gehad. Nog elf te gaan.”

Ik voel een golf van woede door me heen stromen. Verwacht deze vent nu werkelijk dat ik de tel kan bijhouden? Terwijl hij probeert me af te maken met zijn zweep?

“Dat is niet eerlijk!” protesteer ik.

En ik heb daar direct spijt van, als ik zie hoe Meester’s gezicht nog killer wordt dan het al was.

“Weet je,” zegt hij, op gevaarlijk rustige toon, “als Christine zich vergist, dan begin ik altijd weer bij één. Dus, weet je heel zeker dat je wil praten over of ik eerlijk ben?”

“Nee, Meester Jim,” stamel ik gehaast, in het volle besef hoe misplaatst mijn uitbarsting was, “dank u voor uw vriendelijkheid, Meester Jim!”

“Beter, worm. Je begint je plaats te leren.”

SMAK!!!

De pijn raast weer door mij lijf. Ik zie een rood drupje door de lucht vliegen, en weet dat de zweep nu een open wond heeft veroorzaakt. Maar het voelt hetzelfde. Een korte scheut pijn, zo hevig dat er heel eventjes niets anders bestaat. Dan komt het andere been terug in mijn bewustzijn, of althans de nog altijd brandende pijn die ik daar voel. En dan is de rest van de wereld er weer, en ik raap al mijn kracht bijeen.

“Zes … Meester … bedankt.”

Ik hoor een kreuntje naast me. Jij bent weer aan het masturberen. Ik draai mijn hoofd van je weg. Hoe mooi je ook bent, hoe zeer jouw uiterlijk me ook helpt de pijn te verdragen, ik kan en wil dit niet zien. Ik kan het niet aan om te zien dat mijn pijn jouw opwindt.

SMAK!!!

“Aaaaauuuuwwww!” huil ik, en onderdruk dan met moeite mijn behoefte om langer en harder te blijven schreeuwen. Jouw waarschuwing was duidelijk. Meester wil geen hard geschreeuw.

“Zeven … bedankt … Meester.”

Meer kreunen. Gehijg. Het soppende geluid van hoe jij je natte kutje vingert. Of misschien zelfs jezelf met je eigen vingers neukt. Ik weet het niet, ik wil het weten. Of niet. Ik wil kijken, maar wil het niet zien. Mijn hoofd tolt.

SMAK!!!

SMAK!!!

SMAK!!!

Drie slagen, snel na elkaar. De eerste is opnieuw een golf van intense pijn. De tweede is erger, gewoon niet te verdragen. En bij de derde verlaat mijn bewustzijn mijn lijf. Eventjes, heel eventjes, zweef ik boven mezelf, maar dan voel ik hoe de pijn in mijn benen me terug rukt in mijn mishandelde en pijnlijke lijf.

Maar dan voel ik ook, tot mijn stomme verbazing, een gevoel van … extase? Energie stroomt door mijn aderen. Vreemde vormen dansen boven me door de lucht. Muziek? Geur? Ben ik … aan het hallucineren?

Het gevoel is weg, voordat ik het kan benoemen. Maar de pijn blijft. Erger dan eerst, erger dan alles wat ik ooit eerder heb meegemaakt.

Ik jammer. Ik snik. Ik probeer te kalmeren, maar het lukt niet, het lukt gewoon niet. Ik kan niet stoppen met huilen, zelfs niet als ik Jim iets hoor mompelen.

“Je mag klaarkomen, schat.”

En direct hoor ik jouw vrolijke stem, als je je orgasme de wereld in schreeuwt, terwijl je jezelf tot een geweldig hoogtepunt vingert, waarbij je begerig naar mijn benen kijkt, bebloed door de hand van jouw meester.

Opnieuw een golf van woede. Deze keer niet op Meester Jim. Maar op jou. Op jou, die altijd zei dat je van me houdt. Maar is dat wel zo? Is dat echt zo? Hoe kan je zeggen dat je van me houdt, als je ervan geniet om mij te zien lijden. Waarom ben ik hier überhaupt naartoe gekomen? Voor jou?

Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt me dat ik oneerlijk ben. Zegt me dat ik juist Jim moet haten. Hij is degene die dit doet. En toch, ondanks dat voel ik me … verbonden met Meester Jim. Dankbaar, omdat ik weet dat hij alle redenen had om me nog zwaarder te straffen, maar toch besloot om mij te sparen.

En ondanks de pijn, ondanks die vreemde gedachten die door mijn brein racen, voel ik nog altijd mijn pik schokken. Ik merk dat, op een of andere manier, de gedachte dat jij hierdoor klaar komt, me geil maakt. Me voorvocht laat lekken.

En op het moment dat ik dat merk, begin ik jou beter te begrijpen. Een beetje.

Ik draai mijn gezicht weer jouw kant op. Ik zie hoe je trilt en schokt, terwijl je naar mijn geblutste benen kijkt, waar Jim nu haast teder met de staart van de zweep overheen aait. Ik zie hoe jij twee vingers in jouw prachtige kut propt. En opeens vind ik het niet meer erg. Ik voel mijn hart warm worden als ik me realiseer hoe veel ik van je hou, zelfs nu.

Na een tijdje stop je met kreunen. Je hijgt nog wat na, als je mijn hoofd weer dept met een koele natte lap. Dankbaar voor de korte afleiding van mijn brandende benen, glimlach ik naar je, naar je gezicht boven het mijne, je haren, nat van het zweet tegen je voorhoofd geplakt, maar je mond in een glimlach.

“Het spijt me, P.D. Dat ik klaarkwam door jouw pijn.”

“Nog altijd … beter …,” grom ik, “dan als jij … die pijn hebt.”

Je glimlacht en dan buig je je over me heen en kust mijn lippen. Dwars door alle pijn heen, geniet ik nog steeds van hoe heerlijk jouw zachte lippen smaken.

“Vergeet niet om het te zeggen,” fluister je in mijn oor, amper hoorbaar.

Ik probeer te knikken, maar alleen mijn ogen bewegen even op en neer.

“Acht. Negen. Tien. Meester. Bedankt.”

“Goed. Goed gedaan, kleine aardworm. Misschien is het nu tijd voor een pauze?”

Ik voel een golf van dankbaarheid door me heen stromen, maar dan gaat Meester verder:

“Mijn pols wordt namelijk best wel moe van dit harde werk. Christine, je mag meneer Vile helpen de pijn draaglijk te maken op elke manier die je maar wil. Maar laat hem niet klaarkomen.”

Twee uur geleden: Straf[/u][/b]

We aten ons dessert op, en hadden toen een kort debat over wie de rekening zou betalen. Maar toen Jim zei dat ik te gast was, en dat hij er echt op stond om te betalen, liet ik dat toe.

“Bedankt voor een heerlijke maaltijd, en voor het fijne gezelschap. Ik heb al tijden niet zo’n fijne tijd gehad.”

“Ik denk dat ik wel weet hoe ik je een nog betere tijd kan geven,” giechelde jij, terwijl je op weg naar het parkeerterrein mijn hand in de jouwe pakte, “en ik heb daar nu ook echt zin in!”

Ik glimlachte, en hoopte dat je mijn zorgen onder die glimlach niet zou bemerken. Jij wist nog niet wat er stond te gebeuren. Ik wel.

De deur van de auto ging dicht, en ineens veranderden Jim’s gezicht en de toon van zijn stem, terwijl hij zich naar jou wendde.

“Wel, Christine. Weet je nog wat ik zei toen we van huis gingen om meneer Vile op te halen?”

Ik zag de kleur uit je gezicht wegtrekken.

“Oh, shit,” fluisterde je.

“Ik denk toch echt niet dat ik dat gezegd heb,” gromde Jim.

Zelfs na alles wat je me over hem verteld had, en zelfs terwijl ik wist dat dit zou gebeuren, schrok ik nog steeds van hoe kwaad hij klonk.

“Het spijt me Meester. Dat zei je niet. Je zei dat ik me moest gedragen.”

Ik keek verrast naar je. Waar was de vrolijke jonge vrouw van zonet? Waar was je zelfbewustheid? Nu was je een klein, bang konijntje, schouders ingetrokken, volledig onderworpen aan Jim’s strengheid.

“En, heb je je gedragen?”

“Nee, Meester.”

Jim stak zijn rechterhand op, zijn vingers tot een vuist gebald.

“Flikflooien met meneer Vile in de parkeergarage. Waar je gezien had kunnen worden. Dat zijn er al twee.”

Jim stak zijn rechter duim op, gevolgd door zijn wijsvinger.

“Je blouse open knopen om meneer Vile je tieten te laten zien.”

De middelvinger volgde.

“Meneer Vile betasten in de auto. En hem jou laten betasten.”

Twee vingers erbij. Alle vingers van zijn rechterhand wezen nu omhoog.

“Ik heb me niet bepaald verzet, Jim,” wierp ik tegen, “ik genoot er eigenlijk best van.”

Jim keerde zich naar mij, en zijn stem was direct weer warm en vriendelijk.

“Meneer Vile, dit is tussen mij en mijn geadopteerde dochter. Meng je er alsjeblieft niet in. Ze heeft de regels gebroken. Dat heeft consequenties.”

“Ja, meneer,” antwoordde ik gehoorzaam.

Ik keek toe, terwijl Jim zijn linkerhand opstak, en doorging met jouw misdragingen te benoemen.

“Je flirtte met de ober in het restaurant. Hebt hem ook je borsten laten zien. En als je echt denkt dat ik niet heb gezien dat je meneer Vile’s kruis vastpakte tijdens het eten, dan ken je me duidelijk nog niet. Dus dat maakt … hoe veel?”

“Acht, Meester,” fluisterde je schor.

“Precies. Dus dat worden acht harde slagen met de zweep.”

“Ja, Meester”

Jim draaide zich weer om en startte de motor. Christine leunde achterover, nog steeds erg beduusd.

In een wanhopige poging om de vrolijke, blije, zelfverzekerde Christine weer tevoorschijn te toveren, leunde ik me naar haar toe en fluisterde in haar oor, amper hoorbaar:

“Maar goed dat hij niet weet van de lift.”

Direct draaide Jim zijn hoofd weer om.

“Wat zegt u nu, meneer Vile? Welke lift?”

Zijn woorden waren aan mij gericht, maar zijn ogen rustten op jou. En jij was het die antwoord gaf.

“Het spijt me, Meester. Ik was ook ondeugend in de lift, toen ik daar alleen was met P.D.”

“Maar we … zij stopte zodra de lift vertraagde, voordat de deuren open gingen,” voegde ik snel toe, terwijl ik deed alsof ik me schuldig voelde vanwege mijn vergissing.

“Niet relevant. Bedankt, meneer Vile, dat je me hierop gewezen hebt. Liefste, dat is nog één extra voor wat je hebt gedaan, en één omdat je probeerde het voor me te verbergen. Dat zijn er dan tien.”

Jim startte de motor weer, en gaf gas. Jij zat naast me, slechts een schim van hoe je eerst was. Langzaam, erg langzaam, bemerkte ik een subtiele verandering. Je rechtte je schouders weer. Die sprankeling kwam weer in je ogen. Je leunde tegen me aan, leunde je lichaam ontspannen tegen het mijne. En ook al was de aanraking deze keer niet seksueel, het voelde toch fijn.

“Geen zorgen, P.D. Ik heb wel erger gehad. Dit overleef ik wel. We zijn al bijna thuis. Denk hier maar niet meer aan, dat zou onze pret bederven.”

Ik kuste je voorhoofd.

“Dat klinkt als een goed idee, jij prachtige jonge vrouw!”

Maar toen werden onze dromen ruw verstoord, doordat Jim’s strenge stem ons onderbrak.

“Oh nee, jongedame. Zo makkelijk kom je er niet vanaf. Denk je nu echt dat ik een heel weekend ga wachten? Je krijgt je straf zodra we thuis zijn.”

Ik keek in spanning hoe je zou reageren. Had Jim je inderdaad goed ingeschat? Zou je reageren zoals hij verwachtte?

Je bevroor. Twee seconden lang gebeurde er niks. En toen zag ik een blik van verzet en van vastberadenheid op je gezicht ontstaan, die ik niet achter je had gezocht.

“NEE!!!” schreeuwde je, “NEE! Dat is ZO ONEERLIJK! P.D. is hier helemaal naar toe gekomen, dit kan je hem niet aandoen. Hij begrijpt dit niet. Als hij ziet dat jij me afranselt, dan zal hij … zal hij …”

“Niemand dwingt hem om te kijken.”

“Maar dan zit hij boven, en hij weet het, Hij dan dit niet aan. Dit is niet waarvoor hij hier is!”

Ik voelde me zo rot voor jou, om je stem zo te horen, op het punt van huilen.

“Daar had je dan aan moeten denken voordat je ongehoorzaam was!”

Het licht sprong op groen. De auto kwam weer in beweging. Ik zag de emoties over je gezicht trekken. En toen …

“Nee! Dit is NIET goed!”

IIIEEEE!!!

Jim stampte de rem zowat door de bodemplaat. Ik voelde hoe mijn lijf naar voren werd geslingerd, en alleen de veiligheidsgordel voorkwam dat mijn hoofd tegen de voorstoel werd gekwakt.

“ZO IS HET WEL GENOEG, JONGE DAME! IK BEN ER HELEMAAL KLAAR MEE HOE JIJ ME TEGENSPREEKT. ALS IK ZEG DAT JE STRAF NU IS, DAN IS DIE NU!!!”

Je kromp direct weer ineen, en het bange kleine konijntje was er weer. Je opende je mond om iets te zeggen, maar Jim onderbrak je.

“Dat zijn er dan nog twee meer. Totaal twaalf. En bied nu meneer Vile je excuses aan, dat je zijn weekend verpest.”

De auto kwam weer op gang. Ik zag je lijf trillen, zag de tranen over je wangen stromen. Ik sloeg een arm over je schouder, trok me tegen je aan. Jouw hoofd op mijn schouder, mijn hand streelde je haren terwijl je huilde.

“Het spijt me, P.D. Ik heb zo stom gedaan. Het is allemaal mijn schuld. Jij komt hier om mij te ontmoeten, om samen lol te maken. En nu gebeurt dit. Allemaal omdat ik brutaal was.”

“Het is wel goed, jij prachtige jonge dame. Het is niet jouw fout. Ik ben ook schuldig.”

En toen rechtte ik mijn schouders. Slikte een paar keer, om de brok in mijn keel weg te slikken. En kraakte toen:

“Meneer? Jim? Ik heb een voorstel. Mag ik spreken?”

Heden: Pauze

Jim legt de zweep weg, draait zich om, en verlaat de ruimte. Ik voel dat mijn lichaam ontspant, merk nu pas hoe gespannen ik al die tijd was. Maar dan, opeens, stroomt een nieuwe golf van pijn door me heen, alsof, door het ontspannen van mijn spieren, de zenuwen in mijn benen geheractiveerd worden.

Ik klem mijn kaken op elkaar en haal diep adem. Ik wil geen zwakte tonen, maar ik weet dat ik jou niet voor de gek kan houden. Je weet dat ik pijn heb, je ziet hoeveel ik lijd.

En je wordt er geil van.

Ben jij dan toch niet de pure masochist waar je jezelf voor houdt? Zit er toch ook een beetje een sadist diep in jou?

Ik hoor een sussend geluid, en ik zie dat je nu naast me staat. Je borst beweegt op en neer, een duidelijk teken dat je hijgt. Nog altijd opgewonden. Maar je focus ligt nu bij mij. Met één hand streel je mijn wang. De andere speelt met de kleine krulhaartjes op mijn borst.

“Je hebt het zo goed gedaan, P.D. Ik ben zo trots op je.”

Ik voel een warme gloed door me heen stromen als ik die woorden hoor. Vooral omdat ze van jou afkomstig zijn. Ik voel trots, en een vernieuwde eigenwijze vastberadenheid om dit vol te houden.

“Hier. Laat mij je belonen.”

Je zoent mijn voorhoofd. De hand op mijn borst gaat omlaag. Je streelt mijn buik, waar mijn niet bestaande buikspieren verborgen zijn onder mijn buikje.

“Dat voelt als een fijn kussen. Ik denk dat ik vannacht heerlijk zal slapen.”

Een nieuwe steek van pijn herinnert me aan mijn gepijnigde benen, maar toch lukt het me om een grijns te produceren.

“Slapen? Verwacht je zo weinig van me?”

Je grinnikt, en dan beweegt je hand weer. Verder omlaag, naar mijn kruis, waar je mijn harde mannelijkheid vindt.

Je streelt mijn lengte, langzaam, teder. Trekt de voorhuid naar achter. Met je wijsvinger smeer je mijn voorvocht uit over mijn eikel, zodat hij helemaal nat en glad wordt. Dan sluit je je vuist rond mijn staaf, en beweegt je hand naar beneden. Weer omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Mijn voorhuid en jouw zachte hand zorgen voor een geweldige massage van mijn pik. Ik kreun weer, deze keer van genot. Ik voel dat mijn lijf begint te trillen.

En door die beweging sturen mijn benen weer een nieuwe golf van pijn door mijn lijf. Ik kreun opnieuw, nu een mengeling van pijn en plezier, een ervaring die totaal nieuw voor me is. Hoe kan het zo enorm pijn doen, en tegelijk toch zo heerlijk voelen?

“Goed zo,” fluister je, “accepteer het. Geef je over aan de pijn. Laat je plezier de pijn verzachten, accepteer dat pijn hetzelfde is als genot.”

Niet hetzelfde, denk ik. Maar verwant. Zo nauw verwant, dat mijn brein in de war raakt nu ze gecombineerd zijn.

Je beweegt je hand sneller, en ik kreun een beetje, huiver weer. Je andere hand omvat mijn ballen, masseert ze, voorzichtig en teder.

“Geniet nu maar,” zeg je, “geniet ervan dat je voor het eerst in je leven wordt afgetrokken door een echte tiener.”

“En niet zomaar een tiener,” voeg ik toe, “maar jij, Christine. Dat maakt me zo ontzettend blij!”

Het genot neemt meer en meer toe. En hoewel de pijn er ook steeds is, heb ik daar geen last meer van. Het lijkt zelfs wel alsof, door die pijn, mijn genot intenser wordt. Alsof alles intenser wordt. De kleur van het koude licht aan het plafond. De geur van je haren. Mijn vreugde als ik de kuiltjes in je wangen zie als je lacht. Het is nu allemaal meer. Maar het pure genot van jouw heerlijk zachte handen die mijn harde pik strelen steekt boven alles uit.

“Je kan maar beter stoppen,” kreun ik, “anders kom ik nog klaar.”

Je knikt, terwijl je je handen terugtrekt.

“Ja, ik weet het. Ik merk het.”

Nu het genot stopt, word ik me weer meer bewust van de pijn. Maar op een of andere manier, ook al is de pijn bepaald niet minder dan eerst, is het nu toch anders. Het doet nog steeds pijn, maar het is geen verschrikking meer. Is het … een vriend?

Nee, het is geen vriend. Het is absoluut geen fijn gevoel. Ik wil dat de pijn stopt. Maar mét de pijn komen ook andere gevoelens. Een gevoel alsof ik zweef. Verhoogd bewustzijn. Is pijn de sleutel tot die gevoelens? En is het dat waard?

Hoe meer ik erover nadenk, des te meer raak ik in de war.

Jij wacht in stilte af, terwijl ik deze tegenstrijdige gevoelens en ervaringen probeer te verwerken. Alsof je voelt wat er door mijn hoofd gaat.

“Het spijt me dat ik er zo van genoot om te … te zien dat jij pijn leed.”

“Het is wel goed,” glimlach ik naar haar, “Ik zie je liever klaarkomen dan het snikkende wrak dat je eerder was.”

Je grinnikt.

“Zo zonde dat mijn handen zijn vastgebonden, want ik kan wel een paar plaatsen bedenken waar ik ze nu liever zou hebben.”

Direct schuif je naar me toe. Je zorgt dat je kruis precies op de plek is waar mijn rechterhand aan het bed vast zit. En dan laat je je zakken, tot mijn vingers je kutje raken.

“Zoals hier?” kir je onschuldig, “Zou je je handen op zo’n stoute plek willen hebben, meneer? En dan, wat zou je er dan mee doen?”

Ik zeg niks, maar raak met mijn wijsvinger je clit aan, en je lijf huivert van genot.

“Meester Jim zei dat je mij niet mag laten klaarkomen. Maar hij zei niks over het omgekeerde.”

“Inderdaad,” stem jij in, terwijl je je kruis over mijn vingers beweegt.

Mijn hand is dan wel vastgebonden, maar ik kan mijn vingers nog wel bewegen En ik gebruik die vrijheid zo veel ik kan om jouw clit te plezieren. Of om een vinger diep in je strakke gaatje te steken.

En ik kijk naar je. Kijk naar je volmaakt glad geschoren heuvel, naar je natte spleetje, naar mijn eigen vinger, tussen jouw labia, of zelfs in jou. Waar ik mijn hele leven al van droom. En wat ik nooit had verwacht. Een echte tiener, die langzaam tot orgasme komt door mijn vingers. Nee, niet een tiener. Jij. Christine. Die zo speciale en opmerkelijke jonge vrouw, waar ik zo intens van ben gaan houden.

Je ademhaling wordt zwaarder. Je begint zachtjes te kreunen.

“Ohhh, ja. Ja, P.D. Ja, papa P.D. Vinger je kleine meid. Laat me klaarkomen voor pappie.”

“Goed zo, meisje. Kom maar klaar. Kom maar klaar voor pappie. Voel mijn vinger in je kut. Voel hoe ik je neuk met mijn hand.”

“Oooohhhh, paappppaaaa!!! Ik kkhhhoooommmhh!!!”

Ik blijf je kut masseren, en ik voel mijn pik trillen en schokken, puur en alleen van het genot dat ik jou klaar laat komen. Ik sluit snel mijn ogen en denk aan iets anders, en weet maar net te voorkomen dat ik ook klaarkom.

“Oooohhh, dat was zo lekker. Bedankt, P.D. Ik hou van je, ik hou zo veel van je.”

“Ik ook, lieverd.”

Maar dan gaat de deur open, en Jim komt weer binnen.

“Klaar voor de laatste zes, meneer Vile?”

Er trekt direct weer een nieuwe golf van pijn door mijn lijf, alsof zijn entree me herinnert aan de pijn die ik bijna vergeten was. Dat heerlijke moment dat ik net met jou had is direct weer weg. Het lukt me om mijn mond dicht te houden, maar in gedachten vervloek ik hem voor zijn timing.

“Of wil je dat ik stop? Mijn aanbod geldt nog steeds. Als je het nu aanneemt, heb je Christine nog altijd een paar slagen bespaard.”

Ik haat deze man. Deze keuze … hoe kan dat zelfs een keuze zijn? Nog zes zweepslagen? Nog zes keer deze intense pijn? Maar dan … hoe zou ik er ooit voor kunnen kiezen om jou dit twaalf keer te laten ondergaan? Verdomme, zelfs eentje is te veel voor jou.

Ik sluit mijn ogen, probeer mijn lot te aanvaarden.

“Sla me, Meester,” zeg ik, met opeengeklemde kaken, “Christine zal geen pijn lijden zo lang ik hier ben.”

Eén uur geleden: Voorstel

“Ja, meneer Vile?”

Jim had de auto aan de kant gezet en zich in zijn stoel omgedraaid, zodat hij me kon aankijken.

“Jim … Meester. Ik vind dat ik in elk geval deels verantwoordelijk ben voor Christine’s wangedrag.”

Hij knikte, leek over mijn woorden na te denken.

“Ja, P.D. Ik denk dat jou inderdaad ook blaam treft. Maar ik ben niet jouw meester, noch jouw ouder of adoptiefouder. Ik zal je niet straffen.”

“Maar wat …”

Ik slikte moeizaam. Ook al had ik hier al mee ingestemd, het werd opeens wel heel erg echt, nu ik de woorden ook echt moest uitspreken, hier, ten overstaan van Jim en jou. Echt. En bedreigend.

“… wat als ik aanbied om haar plaats in te nemen?”

Naast me hapte jij verrast naar lucht bij het horen van die woorden. Jim slaagde er in om een zeer overtuigende verbaasde blik te produceren.

“Dus, jij wil geslagen worden?”

Zomaar opeens klonk Jim’s stem anders. Niet langer die warme, gastvrije man. Hij klonk nu kil en streng, net als eerder toen hij jou terecht wees.

“Nee? Alsjeblieft, zeg nee!” snikte jij naast me.

Ik kuste je snel, fluisterde “’t is oké”, en gaf toen Jim antwoord:

“Ik zou niet zeggen dat ik het wil. Maar als dat de prijs is om te voorkomen dat je Christine slaat, dan zal ik die prijs betalen.”

Jim draaide zich weer om. Met zijn blik vooruit, terwijl hij weer invoegde, zei hij:

“Ik zal erover denken.”

“Waarom zei je dat?” zei je, op een beschuldigende, bijna boze toon.

“Ik wil niet dat jij pijn hebt, lieve schat.”

“Maar ik ben er aan gewend. Ik hou ervan. Dat weet je, we hebben erover gechat. Ik kan twaalf zweepslagen verdragen. Ik waar niet of jij dat kan.”

“Het lukt me wel,” zei ik, terwijl ik probeerde het te laten klinken alsof ik het geloofde, “ik hou het wel vol. Voor jou.”

“Dat is zo lief van …”

Je kon je zin niet afmaken. Ik hoorde de brok in je keel, zag de tranen over je wangen stromen. Ik trok je weer tegen me aan, omarmde je, vertelde je dat het goed was.

Uiteindelijk kwamen we op de oprit van een groot huis, net buiten de stad. De garagedeur ging open, en Jim reed naar binnen.

“Je kan nog van gedachten veranderen, P.D.” fluisterde je in mijn oor.

“Dat doe ik niet,” antwoordde ik eigenwijs.

“Waarom niet? Ik ben eraan gewend. Lijfstraffen horen bij de afspraken die ik met Meester heb. Waarom zou je dit doen?”

“Voelt het prettig als hij je afranselt?”

“Het windt me op. Ik kom zo hard klaar, nadat …”

“Je ontwijkt mijn vraag!”

Je leek verrast door mijn scherpe toon. Ik had er direct alweer spijt van.

“Nee, meneer. Het spijt me, meneer. Een afranseling voelt niet prettig. Het doet pijn. Veel pijn.”

Ik knikte.

“Zie je wel? En dat is waarom ik niet van gedachten zal veranderen. Ik wil niet dat jij pijn hebt.”

Je snikte.

“Je bent zo lief. Veel te goed voor mij. Maar ook stom. Lieve sukkel.”

Jim ging ons voor door zijn huis. Hij opende een deur naar een trap naar beneden. Een kelder. Ik kon er niks aan doen, ik moest lachen bij de gedachte hoe cliché dit was.

Onder aan de trap was nog een deur. Een dikke deur, wel tien centimeter, en aan beide kanten was geluiddempend materiaal bevestigd. Ik slikte zwaar. Dit werd nu heel echt, en het was veel enger dan het was geweest tijdens mijn mentale voorbereiding, de afgelopen twee maanden.

Ik liep naar binnen, terwijl Jim de lichten aan deed. Een grote, vierkante kamer. Een bed in het midden, hoger dan een normaal bed, met aan elke hoek een paar handboeien. Aan de muur rechts hing een groot rek, gevuld met dozijnen gevaarlijk uitziende martelwerktuigen. Aan de linkerkant stonden een klein tafeltje en één stoel.

“Christine, lieverd, wees een schat en maak een cocktail voor me?”

Je onderbrak je gesnik.

“Het gebruikelijke, Meester?”

“Ja, graag. En neem ook zelf iets te drinken.”

Je veegde opnieuw de tranen van je gezicht, en verliet toen de kelder.

“Wel, P.D., ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben.”

“Waarom? We hebben dit besproken. Ik heb ja gezegd. Wat had je verwacht?”

“Dat weet ik eigenlijk niet. Maar het zou me niet verrast hebben als je was teruggekrabbeld, vooral nu je alles hier ziet.”

Zijn gebaar omvatte het bed, het koude witte licht, en het rek aan de muur, met zijn werktuigen van pijn.

“Ik moet toegeven,” antwoordde ik, moeizaam slikkend, “dat dit me echt angst aanjaagt, nu het zo echt wordt.”

Jim knikte. En toen verraste hij me.

“Nou, we hoeven dit niet te doen.”

“Hè? Wat …”

“Toen ik je vroeg welke prijs je bereid bent te betalen … ik wilde weten hoe ver je zou gaan. Ik moest weten hoe veel je voor Christine overhebt. Maar het was nooit mijn bedoeling dat je deze prijs ook echt zou betalen. Nu je hier bent, en niet bent terug gekrabbeld … dat is genoeg voor mij. Nu weet ik dat je echt zoveel van haar houdt als zij zegt. Dat is alles wat ik moet weten. We kunnen nu stoppen.”

Ik knikte. Deed mijn mond al open, klaar om Jim te bedanken. Maar toen bedacht ik iets.

“Maar … als we nu stoppen … Wat is de consequentie? Gaat de straf dan weer terug naar Christine?”

Jim keek verrast.

“Je bent een slimme man, P.D. Je begrijpt dit beter dan de meesten. Ja, het gaat terug naar haar. Als ik eenmaal een bestraffing beloof, dan kom ik daar nooit op terug.”

“Dat dacht ik al,” zei ik. Toen zuchtte ik, en vervolgde: “Dan ben ik bang dat we door moeten gaan met onze afspraak. Ik neem de afranseling over. Christine zal geen pijn lijden zo lang ik hier ben.”

Deze keer was Jim’s verrassing echt, niet gespeeld zoals eerder.

“Echt waar? Weet je dat zeker, P.D.? Ik moetje er aan herinneren dat ik een sadist ben. Ik beleef er plezier aan om pijn te doen. Ik neem aan dat Christine dat heeft verteld. Dus als ik jou sla, dan hou ik me niet in. Het zal vreselijk pijn doen. Het zal je huid kapot maken. Je zal nog zeker twee weken littekens hebben. Ik zorg ervoor dat je die op plekken krijgt die je kan bedekken. Maar het gaat pijn doen, op een manier die je nog niet kent.”

Opeens voelde mijn keel heel droog. Maar, al was het met een piepstem, ik wist mijn antwoord uit te brengen:

“Ja, ik weet het zeker.”

“Oké, goed dan. Je hebt je keuze gemaakt. Vanaf nu, tot de bestraffing klaar is, ben ik jouw dom, en ben jij mijn slaaf. Vanaf nu noem je me Meester.”

“Goed, Jim … Meester Jim, bedoel ik.”

De deur ging open en jij kwam weer binnen, met een cocktail en een glas cola met twee ijsklontjes. Je zette ze beide op het tafeltje.

Jim begon rustig zijn shirt los te knopen.

“Lieverd, wees eens een schat, en help meneer Vile uitkleden. En jij moet ook uit de kleren. Je kent mijn regel: niemand draagt kleren tijdens straffen.”

“Ja, Meester.”

Je wendde je naar mij en knoopte mijn shirt los.

“Ik had er zoveel zin in om je uit te kleden,” fluisterde je, “maar niet zo.”

“Geen zorgen,” glimlachte ik, terwijl jij mijn shirt van mijn lijf liet glijden, “we hebben nog altijd de hele rest van het weekend.”

Je wilde verder gaan met mijn broek, maar ik hield je tegen.

“Mag ik jou eerst uitkleden? Ik wil je zo graag zien!”

Je knikte en bleef stil staan, handen naast je lijf. Ik kuste je lippen, en pakte toen de zoom van je blouse. Met nog altijd drie knoopjes los, hoefde je enkel je armen op te tillen, en toen kon ik je blouse over je hoofd tillen. Mijn eerste rechtstreekse blik op je borsten, zoveel beter dan al die korte blikken die je me al gegund had. Twee fraaie, peervormige bollen, die trots overeind stonden in hun jeugdige stevigheid, totaal niet gehinderd door de zwaartekracht. Ze werden versierd door twee prachtige ronde, roodachtige tepelhoven, elk met een klein, puntig tepeltje in het midden.

Ze zijn prachtig,” fluisterde ik.

“Echt waar? Ik dacht dat jij meer van kleinere tietjes houdt?”

“Dat is waar. Als ik naar willekeurige vrouwen kijk, dan heb ik een voorkeur voor kleine tietjes. Maar jij bent geen willekeurige vrouw. Jij bent jij. Je bent Christine. Ik hou van je. En deze borsten? …” ik raakte elk van beide even aan met het puntje van mijn wijsvinger “… zijn absoluut perfect, omdat ze de jouwe zijn.”

Ik vond het knoopje van je rok, maakte hem los, en toen viel je rok op de grond. Ik was niet eens verbaasd dat ik geen ondergoed zag. Je venusheuvel was glad, volmaakt geschoren. Je labia waren zichtbaar, en ik merkte dat ze helemaal glansden van hoe vochtig je al was.

Ik wilde iets zeggen, maar ik kon enkel een tevreden zucht uitbrengen.

Je knielde gehaast voor me, knoopte mijn broek los, en stroopte hem toen naar beneden. Ik stond nu in alleen mijn zwarte boxershort, die er totaal niet in slaagde om mijn obscene bult te verbergen

“Is dat allemaal voor mij, P.D.?” kirde je, terwijl je met je hand zachtjes over de stof van mijn onderbroek aaide, over de contour van mijn pik.

“Ja, helemaal voor jou. Wil je hem zien?”

Je knikte, en trok snel mijn onderbroek naar beneden, waardoor mijn kloppende erectie tevoorschijn sprong.

“Hij is zo mooi,” fluisterde je, terwijl je hand zachtjes mijn lengte streelde.

“Je hebt vast al wel grotere gezien,” zei ik, “Hardere. Betere.”

“Dat is waar,” knik je, “maar die zaten niet aan jou vast.”

Jim schraapte zijn keel om ons te onderbreken.

“Het spijt me, tortelduifjes. Daar is straks nog meer dan genoeg tijd voor. Op dit moment moet ik iemand afranselen.”

Je gezicht betrok direct, en mijn pik kromp ineen. Heel eventjes was het alleen jij en ik geweest, de wereld vergeten. Maar Jim herinnerde ons aan de wreedheid die vóór ons lag. Voor mij.

Ik moest op het bed gaan liggen, en Jim sloot twee van de boeien, die aan de hoeken van het bed vastzaten, om mijn enkels. Toen trok hij aan een touw, waardoor mijn benen helemaal werden uitgerekt.

“Linkerarm,” commandeerde hij, en gehoorzaam tilde ik hem op en bood mijn pols aan, zodat hij die kon boeien, en aan het touw trekken om mijn arm ook uit te rekken. Met nog maar één vrije hand lag ik al compleet vast op mijn plek. Zelfs al had ik gewild, het was nu onmogelijk om nog te ontsnappen.

“Bloemkool,” zei Jim toen.

“Hè? Wat?”

“Bloemkool. Dat is je stopwoord.”

“Stopwoord, Meester Jim?”

“Basis BDSM. Ik zal nooit een sub slaan zonder een stopwoord. Als het je teveel wordt, als je het niet meer aan kan, zeg dan gewoon bloemkool. Dan stop ik, direct. Zonder verwijten. Niets om je voor te schamen. Iedereen heeft zijn of haar eigen grens van wat ze aan kunnen, en je ontdekt die grens pas als je er overheen probeert te gaan. Dus, niet vergeten: bloemkool.”

Ik knikte.

“Maar in deze nogal ongewone situatie, voeg ik een nogal ongewone regel toe. Je stopwoord is niet gratis. Als je me stopt voordat ik klaar ben, dan krijgt Christine alle resterende slagen, …”

Jim liet een dreigende pauze vallen,

“… dubbel!”

Ik hoorde iemand scherp inademen, maar wist niet zeker of jij het was of ik. Waarschijnlijk wij allebei.

“Dus, je kan maar beter hopen dat je in elk geval tot de helft komt, meneer Vile. Anders maak je het uiteindelijk alleen maar erger voor haar.”

Ik voelde een hand op mijn wang. Ik keek opzij. Jij was het. Wie anders.

“Je mag het gewoon direct zeggen, P.D. Ik vind het niet erg. Ik kan 24 slagen aan. Dat heb ik eerder gehad. Het is zwaar, maar ik kom er overheen.”

“Ik weet dat je dat kan, lieverd. Maar deze keer niet. Jij zal geen pijn lijden zo lang ik hier ben.”

“Goed dan, meneer Vile. Je hebt gekozen. Tijd om de prijs te betalen. Rechterhand, graag?”

Heden: Laatste

“Ik bewonder je doorzettingsvermogen. Je bent maar een klein lulletje, maar dan toch wel een dapper klein lulletje. Of, misschien moet ik zeggen, stom?”

“Waarschijnlijk beide, Meester Jim,” probeer ik te grappen.

Hij lacht niet, en jij ook niet.

“Ik waarschuw je, Vile. Deze laatste zes zullen extra pijnlijk zijn. Ik ga nu richten op de wonden die ik al heb gemaakt. En ik mis nooit. Dus deze gaan nog meer pijn doen.”

Ik sluit mijn ogen weer. Ik zucht. Nog pijnlijker? Heeft hij me nog niet genoeg pijn gedaan? Wie is deze man, is hij zelfs een man, of toch een monster?

En dan hoor ik jou. Een jammerend geluid ontsnapt aan je mond. Angst? Shock? Of … opwinding?

Dan is zijn stem weer warm, hij klinkt nu als een vorst die een onderdaan een gunst verleent.

“En omdat je het al zo goed hebt volgehouden, allemaal voor je geliefde Christine, mag zij je nu helpen.”

“Echt?” vraag jij, hoopvol.

“Deze worm leek voor mijn pauze al moeite te hebben met praten. Ik vrees dat dat niet beter zal worden. Als jij ervoor kiest namens hem te tellen en te bedanken, dan zal ik dat accepteren.”

Er stroomde een golf van dankbaarheid door me heen. En toen schuldgevoel, omdat ik me besefte dat ik vlak daarvoor deze aardige man nog als monster had gezien. Hoe had ik me zo kunnen vergissen?

“Maar je gaat mij ook helpen, liefste. Ik heb nog niet eerder de kans gehad om jouw straf uit te delen, terwijl je hier naast me staat, en mij kan helpen. Maak het maar extra speciaal voor mij.”

“Ja, Meester,” fluister je.

Je kijkt me verontschuldigend aan, en ik probeer mijn gezicht in een bemoedigende glimlach te wringen, als jouw hand Jim’s pik grijpt, en je hem aftrekt. Je andere hand is alweer in je eigen kruis, terwijl je ogen zich richten op de zweep die Jim van de tafel oppakt.

SMAK!!!

Direct is het terug. Dat gevoel dat ik nu ken, maar waar ik nooit aan zal wennen. Mijn been, die schroeiende pijn in mijn been, is weer het enige dat ik voel. Tot de wereld langzaam terug komt, en ik vaag jouw stem hoor.

“Elf. Bedankt, Meester.”

“Brave meid,” antwoordt Jim, zwaar hijgend.

SMAK!!!

Mijn brein schakelt weer uit. De wereld verkleint, verdwijnt. Het wordt zwart voor mijn ogen, ik voel me alsof ik wegdrijf, maar dan word ik terug gerukt, terug naar die afgrijselijke pijn.

SMAK!!!

De hallucinaties zijn terug. Mijn lijf voelt warm. Ik zie een rood vlekje in mijn ooghoek. Maar verder niets, want de rest van de wereld is alleen maar pijn.

SMAK!!!

En dan wordt de wereld zwart.

Pijn. Zo veel pijn.

De wereld keert terug. Mijn benen staan in brand. Mijn voorhoofd voelt koel. Een koele lap. Een warme hand streelt mijn haren. Een zachte stem, fluisterend, snikkend.

Ik open mijn ogen.

“Niet …,” breng ik met uiterste moeite uit.

“Sssttt,” zeg je, en legt je vinger op mijn lippen.

Maar ik wil het zeggen. Ik worstel. Maar dan lukt het.

“… huilen.”

Je slikt, en probeert door je tranen te glimlachen.

Ik kijk op, en ik zie dat Meester naar ons kijkt. Zijn pik is niet meer stijf. Nu pas voel ik de afkoelende nattigheid op mijn been. Ik kan mijn hoofd niet ver genoeg bewegen om het te zien, maar ik weet dat dat zijn sperma moet zijn. Hij moet zijn klaargekomen terwijl hij me mishandelde, en terwijl jij hem aftrok. Maar is het jouw hand waar hij door klaarkwam? Of kwam deze wrede hufter klaar van puur plezier, door de pijn die hij me toebrengt?

Hij heeft de zweep nog vast. Streelt hem liefdevol, liefkoost de bebloede staart, met een blik van gelukzaligheid in zijn gezicht als hij naar mijn benen kijkt, alsof hij op zoek is naar de beste plaatsen voor de laatste klappen.

“Nog twee, meneer Vile. Ben je er klaar voor?”

Je leunt naar me toe. Je omhelst me, en fluistert dan in mijn oor:

“Nog maar twee, P.D. Als je nu het stopwoord zegt, dan hoef ik er maar vier. Voor mij is dat een kleinigheid.”

Ik grimas, als mijn poging tot een glimlach totaal mislukt.

“Zeker … niet,” antwoord ik.

“Hij is een hardnekkige man,” hoor ik Meester zeggen. Het kost moeite om te focussen, zijn stem komt van ver, dan weer van dichtbij. Mijn ogen weigeren open te blijven. Mijn geest wil zich uitschakelen.

“Ik heb hem genoeg kansen gegeven. Ik heb hem gezegd dat we de afspraak konden stoppen. Maar hij …”

Ik hoor je naar adem snakken, en dan val je Meester in de rede.

“Wat? Afspraak? Was dit allemaal afgesproken?”

“Hij heeft niet … hij heeft het je niet verteld?”

“Wat verteld?”

Ik wil me focussen. Wil de conversatie horen. Maar mijn geest glipt weer weg, als ik ergens in de verte hoor hoe Meester je uitlegt dat ik, als prijs voor deze ontmoeting, akkoord moest gaan met een afranseling. Hoe hij vertelt dat we hebben afgesproken dat hij redenen zou vinden om je te straffen, en dat ik dan zou aanbieden je plaats in te nemen.

Jullie stemmen in de verte, terwijl het is alsof ik zweef. Jouw stem. Meester’s stem, Beide zijn ver weg. Mijn benen doen nog pijn, maar dat doet er nu niet meer toe, zo lang ik maar kan blijven drijven in mijn eigen kleine wereldje.

Maar dan … iets is niet goed! De signalen bereiken mijn brein langzaam, maar ze komen er wel. Uiteindelijk. Iets met jou. Je huilt. En deze keer zijn het geen tranen van blijdschap.

Mijn geest is direct weer in het hier en nu. Ik probeer de situatie in te schatten. Wat heb ik gemist?

“… dacht dat hij het voor mij deed. Ik dacht dat het …”

“Maar hij deed het ook voor jou, schat.”

“Niet waar. Dat zei je net. Dat hele vrijwillig overnemen, dat was maar alsof. Hij had me gewoon kunnen zeggen dat jij hem wilde afranselen. Maar nee, hij moest zo nodig doen alsof het mijn fout was, zodat hij de held kon uithangen.”

Opeens grinnikte Jim.

“Sorry, schatje, maar die eer gun ik hem niet. Dat was allemaal mijn idee.”

“Jouw id…”

Opeens was je assertieve zelf weer weg, direct was het gehoorzame konijntje er weer.

“Zodoende. Ik begrijp het, Meester.”

“Maar ik … had toch …,” zucht ik, al moe van deze woorden, maar ik worstel om de energie te vinden om door te gaan. “… niet … ja … moeten zeggen. Het … was gemeen.”

“En in zijn verdediging,,” legde Jim uit, “P.D. zei al na twintig seconden ja toen ik hem vertelde dat ik hem wilde afranselen, maar ik moest wel vijf minuten op hem inpraten voordat hij accepteerde dat ik het beslist op deze manier wilde.”

“En dan nog iets,” voegde Jim toe, “iets anders dat je nog niet weet. Zonet, toen je mijn cocktail maakte, bood ik P.D. aan om het af te blazen. Dat het voor mij genoeg was om te weten dat hij bereid was om de prijs te betalen, als bewijs van zijn liefde voor hou. Ik was nooit van plan deze prijs daadwerkelijk te innen.”

“Maar dan … waarom dan dit?”

“Hij realiseerde zich dat de straf dan weer naar jou zou gaan. En die gedachte kon hij niet verdragen. Hij liet zich liever bijna dood slaan door mij, dan toe te laten dat ik jou pijn zou doen.”

En dan voel ik je warme lijf, als je jezelf op me werpt. Armen om mijn hals. Tranen stromen, je stem snikt, je stamelt onsamenhangende woorden.

Ik wou dat ik je op je rug kon kloppen, maar mijn handen zitten vast. Ik wil troostende woorden zeggen, maar mijn stem laat me in de steek. En dus lig ik daar maar, mijn borst nat van jouw tranen, je haren die mijn schouders kietelen, mijn hart vervuld van liefde voor jou … en mijn benen doen nog altijd verschrikkelijk pijn.

Uiteindelijk, na wat eeuwen lijkt te duren, hoor ik hoe Meester zijn keel schraapt.

“Ga aan de kant, liefste. Laat me dit afmaken. Daarna kan je voor hem zorgen en hem weer beter maken. Dan is hij de jouwe, en jij de zijne, voor de rest van zijn verblijf hier.”

Je gaat aan de kant, en ik voel opeens de koude lucht als de koele lucht in contact komt met mijn borst, nat van jouw tranen.

SMAK!!!

Ik zweef weer boven mijn lijf. En toch voel ik nog steeds de pijn in mijn been. Mijn rechterbeen, waar ik nu meerdere strepen zie, vuurrood, van mijn eigen bloed. Dan mijn linkerbeen, net zo toegetakeld, haast net zo pijnlijk.

“Bedankt, Meester, vijftien,” hoor ik ergens in de verte,

SMAK!!!

En ik word weer terug gerukt in mijn linkerbeen, en dan in de rest van mijn lijf, dat nu enkel nog maar een hel van pijn is.

“Bedankt, Meester. Dat was zestien.”

“Goed gedaan. Brave meid. En brave jongen. Je mag hem nu laten klaarkomen.”

Ik open mijn ogen, en zie dat je op mijn kruis af duikt, mijn kloppende lul in je mond neemt, en begint te pijpen. Zelfs nog voordat je hem volledig in je mond hebt, begin ik al te schokken en te spuiten.

Mijn hele lijf siddert, de pijn in mijn benen is ondraaglijk, en toch, toch explodeert mijn pik op dat moment, in het beste orgasme dat ik ooit heb gehad, als ik straal na straal van mijn zaad je dorstige mond in pomp, en jij slikt het allemaal, je laat geen druppel verloren gaan.

“Wauw. Holy shit! Dat was …”

Ik hoor iemand grinniken. Jim. En dan verdwijnt de wereld.

Epiloog: Beloning

Langzaam keer ik terug naar de wereld. In gedachten inspecteer ik mijn lijf, maar het lijkt alsof enkel mijn benen bestaan. De rest voel ik niet, ik voel alleen de intense pijngolven die mijn benen naar mijn brein sturen.

Maar de pijn is gemengd. Het is niet meer alleen dat brandende gevoel, ik voel ook iets koels. Koud, zelfs. Er trekt een siddering door mijn lijf, waardoor nog een golf van pijn losbarst.

Het kost me alle kracht die ik kan opbrengen, maar uiteindelijk krijg ik mijn ogen open, en kijk om me heen.

We zijn nog in de kelder, en ik lig nog op het bed. Maar mijn polsen en enkels zijn nu los. Een zachte deken ligt over mijn bovenlijf, en toch heb ik het koud. Weer een huivering, weer een golf van pijn.

Ik zie Meester Jim nergens, maar ik zie jou wel. Je bent iets aan het doen bij mijn benen.

Er ontsnapt een kreun uit mijn mond, en je kijkt op. Je glimlacht als je me ziet. Dan laat je je handen zien. In de ene heb je een pot, de andere is bedekt met een witte zalf.

“Geen idee wat dit is,” leg je uit, “maar Meester verzorgt hier altijd mijn wonden mee. Het verlicht de pijn en laat ze sneller genezen.”

Ik glimlach je toe. Althans, ik denk dat ik dat doe. Ik probeer het in elk geval. En dan leun ik achterover en ontspan me. Dwars door de pijnscheuten heen, steeds als je mijn littekens raakt, geniet ik van de koele warmte van je handen.

Je draait het deksel op de pot en veegt dan je handen schoon aan de natte doek waar je eerder mijn voorhoofd mee depte.

“Hier, drink iets.”

Je biedt me een glas cola aan. Twee kleine bijna gesmolten klontjes verraden dat dit de cola is die je voor jezelf had gehaald, maar kennelijk niet hebt gedronken. Ik glimlach weer, neem dan dankbaar het rietje dat je voor mijn mond houdt tussen mijn lippen, en zuig.

“Denk je dat je kan lopen?” vraag je.

Ik haal mijn schouders op, en heb direct spijt van die beweging.

“We kunnen hier slapen. Maar mijn kamer is fijner.”

“Help … me overeind,” fluister ik, opeens vastbesloten om deze martelkelder zo snel als ik kan te verlaten.

Je helpt me overeind. En dan ondersteun je me, terwijl ik probeer op mijn papbenen te staan. Met elke beweging schieten nieuwe golven van pijn door mijn lijf. Maar met mijn arm over jouw schouder, en jouw armen stevig on mijn bovenlijf, weten we uiteindelijk de trap op te komen, en in de woonkamer.

Jim werpt ons een warme glimlacht toe als hij ons ziet.

“Ah, hij is weer wakker. Goed zo! Nou, P.D., ik moet toegeven dat je dat echt goed hebt gedaan. Ik had niet verwacht dat je het tot het einde zou volhouden.”

“Eerlijk gezegd,” geef ik toe, nog na hijgend van de moeite die het me heeft gekost om de trap te beklimmen, “was het haast niet te verdragen. En ik zal nooit begrijpen waarom Christine zich hieraan onderwerpt en ervan geniet. Maar één ding was nog minder te verdragen.”

“De gedachte dat ik Christine zou mishandelen zoals ik dat bij jou deed,” maakt Jim af.

Ik knik.

Ik hoor links van me een snikje, zie Jim een wenkbrauw optrekken, en dan slik jij je tranen weg.

“Maar goed, goed gedaan. Ik heb zomaar het idee dat Christine nu niets liever wil dan jou belonen. Dus, ga met haar mee, en claim haar.”

Ik grinnik, en heb direct weer spijt.

“Ik weet niet of ik nog in staat ben om wat dan ook te claimen, Jim.”

Je glimlacht, en geeft me een zoen.

“Waarom denk je dat Meester heeft gekozen voor de voorkant van je dijbenen? Zo kan je op je rug liggen, en mij het werk laten doen. Het enige dat jij moet doen is hem weer overeind krijgen.”

En dan streel je liefdevol mijn pik.

“En ook daarmee kan ik je helpen.”