Erika - 9

Gele jurk

Al op zondagochtend ontving Erika een nieuw bericht op de gekregen Smartphone.

‘Kom over twee uurtjes naar het jaagpad. Zeg maar tegen je grootouders dat je een tijdje weg bent.’

Erika overlas het korte berichtje een paar keren en bedacht zich dat het niet moeilijk was om haar oudjes wijs te maken dat ze ergens alleen naar toeging. Dat het weekend zo wel erg gevuld was met één en hetzelfde stoorde haar ook niet. In tegendeel zelfs, het enthousiasme om verder te gaan met het sektarisch aandoende mysterie was alleen maar gegroeid. Vlug nam de meid een douche, waarna ze haar grootouders wijsmaakte dat ze naar de heuvels ging om verkoeling te zoeken tegen de warme, droge zon. Zoals te verwachten vonden ze het niet vreemd en na een korte knuffel en stevige zoen van haar grootmoeder verliet Erika de woonst.

Twintig minuten later stapte ze van haar fiets toen ze het stukje open veld binnenwandelde waar de camper stond. Geduldig wachtte ze tot Oswald een paar minuten later uit het voertuig verscheen. Vrolijk glimlachend begroette de kerel Erika terwijl hij nog nippend van een hete tas koffie dronk. Hij wees van de fiets naar de rand van de camper, waarmee hij duidelijk wilde maken dat Erika de velo mocht wegzetten.

Tevreden klakte de man met zijn tong terwijl hij toekeek hoe de meid zijn aanwijzingen netjes opvolgde. Zodra ze klaar was haalde Erika de rugzak van haar rug, ietwat verlegen staarde ze nu naar Oswald. Laatstgenoemde had echter weinig haast en dronk zwijgend zijn koffiebeker leeg, terwijl hij de meid bleef aanstaren. Een mengeling van nervositeit en spanning gleed doorheen Erika’s lichaam. Ze durfde niet recht in Oswalds ogen te kijken, dus keek ze over zijn schouders naar de bomenrij achter hem en om toch iets te doen frunnikte ze aan één van de bandjes van haar rugzak.

Wanneer Oswald eindelijk klaar was met de koffie op te drinken, zei hij bevelend:

‘Wacht even hier.’

Hij verdween in het achterste gedeelte van de camper en kwam een paar minuten later terug met een donkergele jurk.

‘Doe deze aan.’

Oswald reikte de jurk aan Erika. Bemoedigend knipoogde hij naar de meid, die stamelend vroeg:

‘ … Mag ik … naar binnen om me … eh … de jurk aan te doen?’

Speels antwoordde Oswald:

‘Doe niet moeilijk. Er is in de wijde omtrek niemand te zien en zelfs mocht er iemand op het einde van de weg opduiken dan nog heb je de jurk aan voor die persoon ons gezien heeft.’

Daar had hij natuurlijk wel een punt en wat Oswald betrof, die had haar gisteren toch al naakt gezien. Erika trok haar shirt uit, waarna ze de jurk wilde aantrekken, maar Oswald hield haar tegen.

‘Alle kleren moeten uit. Het enige dat je nog mag dragen is de jurk. Zelfs je schoenen heb je nu niet nodig …’

Met een blos op haar wang knikte Erika naar Oswald. Ze maakte de bh los en legde die op de grond, waar ook haar shirt al lag. Daarna maakte ze de schoenen los en trok ze het shortje en haar slipje ook uit. Oswald, die de jurk opnieuw vastgenomen had, genoot van de strippende meid. Ze had een egale licht getaande huidskleur en twee donkerroze tepels die fijne sluitstukken vormde van haar borsten. Al kon hij niet erg lang genieten van de welgevormde D – cup, want zodra ze alles uitgeschoten had, trok ze de jurk uit zijn handen. Een paar tellen later was het gele kledingstuk netjes rond haar lichaam gedrapeerd, waarna ze hem met haar donkerbruine ogen uitdagend aankeek.

‘Prima. Neem je kleren en stap vooraan in.’

Erika opende haar mond om iets te vragen. Maar Oswald vervolgde zijn uitleg, terwijl hij haar fiets vastnam.

‘Maak je maar niet ongerust. We zullen op tijd terug zijn en ik zal de fiets voor de zekerheid meenemen.’

Soepel hees Oswald de fiets in de camper en plaatste hem naast de matras. Erika, die begreep dat ze weinig te kiezen had, plaatste zich vooraan in het voertuig aan de passagierskant. Het binnen interieur was veel netter dan de buitenkant deed vermoeden en toen een paar minuten later Oswald naast haar plaatsnam, vertrokken ze naar de voorlopig voor haar onbekende bestemming. Gemoedelijk vroeg hij aan Erika:

‘Van welke muziek hou je?’

Ze hief haar schouders op, terwijl ze hem met een gefronst voorhoofd aankeek. Vrolijk beantwoordde hij zijn eigen vraag:

‘Als het voor jou niet uitmaakt dan luisteren we maar naar Mexicaanse klassiekers.’

Hij duwde op de radio, waardoor onmiddellijk Spaanstalige muziek opklonk uit de boxen. Tijdens het rijden kon Oswald het niet laten om mee te zingen met de carnavaleske muziek. Met wat plagerige en grappende opmerkingen daagde hij de meid uit om ook mee te doen. Gniffelend zong ze een paar keer mee, om uiteindelijk te moeten toegeven dat ze helemaal geen Spaans kon. Gezelliger kon het autoritje nauwelijks worden, hoewel Erika na een tijdje de moed bijeengeraapt te hebben om het volgende te vragen:

‘Wat gaan we eigenlijk doen?’

Oswald antwoordde al lachend.

‘Dat zie je dadelijk wel ...’

Meer liet hij niet los, dus probeerde Erika zich op de weg te focussen. Verschillende keren sloegen ze links of rechts een weg in. Soms draaide Oswald een stuk om, alsof ze een verkeerde weg ingeslagen waren of zou hij bang zijn dat ze achtervolgd werden? Het had in ieder geval een desoriënterend effect, maar uiteindelijk kwamen ze bij een kruising die ze herkende. Eigenlijk waren ze niet erg ver van waar ze vertrokken waren. De ingeslagen grindweg begon smaller te worden en het werd nu overduidelijk dat de verlaten mijnnederzetting de bestemming was.

Erika was er nog nooit met de auto naartoe gereden. Ze wist dat het kon, al was het een grote omweg waarvan zeker het laatste stuk moeilijk bereikbaar was. Oswald moest het laatste stukje dan ook erg geconcentreerd rijden om geen ongelukken te doen.



De proef



Op het breedste stuk tussen de houten overblijfselen stopte hij de auto. Hij deed teken dat Erika moest uitstappen. Nog steeds op haar blote voeten lopend, wandelde de meid een stukje over het grindpaadje. Ze voelde de kleine steentjes in haar voet duwen. Veel last had ze er niet van, want als klein kind had ze vaak blootvoets rondgelopen.

‘Waarom zijn we hier?’

Oswald, die uit een zakje nootjes genomen had, stopte wat van de inhoud in zijn mond en antwoordde kauwend:

‘Waarom zo … nieuwsgierig?’

Erika grinnikte even voor ze haast smekend vroeg:

‘Toe, … zeg het gewoon.’

Breed glimlachend deed Oswald teken dat Erika hem moest volgen. Ze liepen samen vijftig meter naar het zuiden tot vlak aan de ingang van de mijn. Oswald hield er halt en uit zijn broekzak haalde hij een ring met een groen steentje. Hij overhandigde het juweel aan Erika die het onmiddellijk begon te onderzoeken. Met een serieus gezicht zei hij:

‘Deze heuvels zitten vol met mineralen en edelstenen, zoals dit groene steentje. Door die ring aan je te geven willen we laten zien dat we alle vertrouwen in je hebben en je beschouwen als één van ons. Alleen willen we zeker weten of jij ons ook voldoende vertrouwt.’

Oswald wachtte even voor hij verder ging.

‘Vroeger leefden in deze heuvels mensen die geloofden dat elk iets een ziel en een hart heeft. De heuvel waar we nu op staan ook. Toen de mijnwerkers hier zijn beginnen graven, hebben ze zijn ziel opengebroken. Dat is hun uiteindelijk zuur opgebroken, want de geest die erin schuilt, heeft zijn wraak genomen door verschillende mijnwerkers te doden.’

Weer volgde een pauze. Erika klakte even met haar tong, terwijl ze de donkere mijn inkeek. Ze vroeg zich af waarom Oswald haar dit allemaal vertelde.

‘Het is ons geloof ook dat de heuvel een ziel heeft. Meer nog, we aanbidden de verschillende geesten die in dit landschap rondwaren. En we geloven ook dat die ons helpen … door bijvoorbeeld te zeggen of iemand oprecht is of niet.’

Oswald zette een stap naar voren. Met zijn hand wijzend maakte hij zijn uitleg af:

‘Jouw taak is om een gouden steen uit de heuvel te halen en die naar boven te brengen. Als je daarin slaagt dan weten we dat de ziel van de heuvel je genadig is en dat betekent ook dat we je volledig kunnen vertrouwen.’

Grinnikend antwoordde Erika: ‘Is dat alles! De mijn binnenwandelen en een goud steentje zoeken …’

Oswalds ogen keken haar strak aan, terwijl hij doodserieus knikte. Erika besefte dan ook gauw dat hij het ook écht meende. Ze tuurde even naar de donkere mijningang en fluisterde angstig: ‘Die mijn is ontzettend onstabiel. Je weet nooit of er iets instort.’

Oswald ontkrachte dat doemscenario ook niet:

‘Dat is de bedoeling. Als je gelooft dat de heuvel je genadig is, dan heb je niets te vrezen.’

Erika voelde hoe een misselijkmakend gevoel zich meester van haar lichaam maakte. Het plezier dat ze daarnet nog gevoeld had toen ze uit de auto stapte was volledig verdwenen. Om zeker te zijn dat Oswald toch geen gemene grap uithaalde, keek ze weer naar hem.

‘En als je dat niet doet, … dan …?’ Prevelde ze nauwelijks hoorbaar.

‘… stopt het hier.’ Vulde Oswald haar onafgemaakte zin aan.

Het vriendelijke gezicht van de kerel was verdwenen. Met zijn donkere ogen keek hij de meid indringend aan. Erika voelde haar mond helemaal droog worden. Boos, omdat ze zich in een hoekje gedreven voelde, vroeg ze:

‘Is dit de laatste test of volgen er nog meer?’

Opstandig staarde ze Oswald aan, terwijl in haar hoofd al die vorige testen weer opdoemden. Het leek wel alsof ze telkens moest bewijzen dat ze te vertrouwen was. Op Oswald zijn gezicht verscheen nu toch een flauw glimlachje, waarna hij op een rustige toon haar vraag beantwoordde:

‘Je gaat constant getest worden, dat hoort er nu eenmaal bij. Dat je dit al mag doen is op zich een bewijs dat we in je geloven. Ik ben er zeker van dat je kan slagen, … nu moet je dat zelf ook nog doen …’

Hoewel de woorden Erika niet direct moed gaven, geloofde ze wel in zijn oprechtheid. Haar blik gleed weer langzaam naar de mijningang, terwijl ze zich nog steeds verloren voelde. Het duurde nog een paar tellen voor ze een besluit genomen had. Ze voelde zich te trots om toe te moeten geven dat ze het niet durfde. Met gebalde vuisten zette ze enkele stappen naar voren, maar opnieuw hield Oswald haar tegen:

‘Nog een klein detail, … je moet het naakt doen. Je mag enkel de ring aandoen.’

Als ze daarnet vooral boos klonk, voelde ze het gevoel nu doorheen heel haar lijf opborrelen. Ze draaide zich weer om naar Oswald en met haar donkerbruine kijkers keek ze woedend naar de kerel, terwijl ze het volgende haast roepend zei:

‘Waarom heb ik dan in hemelsnaam deze jurk moeten aantrekken?’

Oswald kon lachje niet onderdrukken, ietwat luchtiger dan daarnet motiveerde hij zijn handelingen:

‘Ik vond het wel een tof idee toen ik de jurk daarstraks zag liggen, trouwens nu moet je minder kleren uittrekken en … je ziet er wel enig uit met het ding aan …’

Het was zeker geen bevredigend antwoord, maar ergens dacht Erika zijn beweegreden wel te begrijpen, want had zij het immers niet als spannend ervaren om in de buitenlucht zich uit te kleden om vervolgens de jurk aan te trekken. Ze wilde echter niet laten merken aan Oswald dat het haar minder stoorde, dus deed ze haar best om nog een paar tellen boos naar hem te kijken voordat ze zich weer omdraaide naar de mijningang. Soepel trok ze de jurk in één vlotte beweging uit, de ring met het groene steentje schoof ze daarna over haar rechter ringvinger. Het juweel past perfect.



In het donker …



Oswald volgde Erika terwijl ze verder naar de mijningang wandelde. Ze had de gele jurk op de grond achtergelaten, zodat hij een volledig zicht had op haar naakte lichaam. Haar lichtbruine haren waren nog steeds in een paardenstaart gebonden, dewelke ietwat heen en weer bewoog over haar bovenrug. Wat Oswald niet zag waren de hevig blozende wangen die haar gezicht nu sierden. Erika voelde hoe angst en woede plaats maakten voor spanning. De koudere lucht die ze voelde naarmate ze dichter bij de ingang kwam, creëerde opwindende tintelingen. Al was Oswald toch te begeesterend bezig met haar welgevormde achterwerk, die hij tot het laatste moment aanstaarde, totdat ze helemaal opgeslokt was door de donkerte van de mijn.

De eerste paar meters had Erika nog wat licht van buiten, maar toen dat verdween, werd het pikdonker. De mijngang was niet erg breed, waardoor ze makkelijk haar linkerhand tegen de kant kon leggen. Op de tast wandelde ze erg traag verder. Hoewel de temperatuur stabiel bleef, was het behoorlijk frisser dan buiten. Af en toe voelde ze zelfs een schraal windje langs haar huid passeren, wat kippenvel als resultaat gaf.

Om zichzelf af te leiden probeerde Erika aan alledaagse zaken te denken. De mijngang maakte een bocht naar links en plots doemde er een licht op. Het vale schijnsel verlichte een verbreding van de mijngang. Drie andere openingen werden ook duidelijk. Het waren mijngangen die nog dieper de heuvel ingingen.

Verbaasd, maar blij, om het licht keek de meid snel om zich heen. Alleen vond ze niets goudkleurigs. Gefrustreerd wandelde ze naar de lichtbron. Door de koude trilde haar lichaam wat. Naarstig zoekend gleden haar donkerbruine ogen over het stukje muur naast de lamp. Iemand had er iets ingekrast. Buiten het cijfer drie kon ze echter niet achterhalen wat er stond.

Snel keek ze naar de derde opening. In het flauwe licht kon ze nog net zien dat die gang verder naar beneden liep. Omdat het haar enige aanwijzing was, besloot ze die gang maar te volgen. Met haar linkerhand tastte ze opnieuw langs de muur, haar rechterhand liet ze over haar lichaam strelen, in de hoop zowat warmte te kunnen genereren.

Misschien had ze wel juist gekozen, want de ingeslagen mijngang maakte onmiddellijk een bocht naar rechts. Om de hoek zag ze opnieuw een vaag schijnsel en om de vijftien meter was er telkens zo’n lamp. Niet dat ze erg veel licht gaven, maar net voldoende om iets te kunnen zien. Erika vond het zelfs bemoedigend, ondanks dat je ze misschien ook als eng en grauw zou kunnen beschouwen.

In totaal wandelde Erika langs een dozijn van die lichten om uiteindelijk bij een doodlopend stuk te eindigen. Het licht dat er scheen was feller dan de anderen. Ze zag een chaos aan losgekomen gesteente, wat betekende dat hier ooit een instorting had plaatsgevonden. Erika voelde een paniekerige siddering door haar lijf golven. Even leek ze de controle over haar emoties kwijt te spelen, maar plotseling zag ze iets glinsteren. Tussen al het steenpuin lagen er brokjes goudkleurige stenen. Voorzichtig probeerde de meid om de steentjes eruit te plukken. Bij haar eerste poging voelde ze een enorme pijn aan haar voeten. Tot dan toe was de vloer van de mijn bedekt geweest met een redelijk zachte, gelijkmatige ondergrond. In dit stuk lag de grond bezaaid met scherpe stenen. Erika zette een stap naar achteren en toen ze de onderkant van haar rechtervoet bekeek, zag ze kleine wondjes.

Ze probeerde een oplossing te bedenken waarbij ze niet over de scherpe stenen moest, alleen was die er niet. Ze focuste zich daarom op twee kleine steentjes die niet al te ver van haar verwijderd waren. Ze moest drie grote stappen zetten en dan kon ze die eruit halen. Na zichzelf nog wat moed ingefluisterd te hebben, waagde ze een tweede poging. Ze negeerde de pijn aan haar voeten en plukte snel de twee steentjes uit de muur van steenpuin.

Zonder verder dralen begon Erika terug te wandelen naar buiten. Gelukkig deden de wondjes aan haar voet niet te veel pijn en naarmate ze verder liep, scheen het warmer te worden. Of misschien voelde ze zich opgelucht nu ze de taak bijna volbracht had. Om zichzelf weer af te leiden, bedacht ze hoe Oswald dadelijk zou reageren wanneer ze levend en wel zou verschijnen met de kostbare steentjes in haar handen. Zodra ze de eerste stralen daglicht zag, zette ze een klein spurtje in om zo snel mogelijk buiten te zijn.



Moed wordt beloond!

Door het felle zonlicht duurde het even voor Erika weer goed om zich heen kon zien. Oswald wachtte echter niet en met het nodig enthousiasme verwelkomde hij haar. Opgetogen begon hij vragen te stellen, waarop de meid geen antwoord gaf. Erika toonde hem in de plaats daarvan, en met de nodige trots, de twee goudkleurige steentjes die ze uit de mijn meegenomen had. Hij nam één van de stenen en stak die simpelweg in zijn broekzak.

‘Ga maar even zitten.’ Zei hij terwijl hij naar een afgeplatte rots wees. Erika, enigszins teleurgesteld omdat Oswald niet meer interesse toonde in de steen, nam plaats op de rots. Genieten deed ze wel met volle teugen van de warme zonnestralen die haar naakte lijf weer opwarmden. Om een makkelijkere houding aan te nemen, zette ze zich in kleermakerszit. Oswald reikte haar ondertussen een blikje frisdrank. Tijdens het drinken bekeek ze haar voeten, die zagen er langs de onderkant smerig uit.

Oswald, die haar blik gevolgd was, opende het flesje water waarvan hij net nog gedronken had en goot een deel van de inhoud uit over haar voeten. Voorzichtig wreef hij het vuil weg, ervoor zorgend dat hij zeker niet aan de fijne wondjes kwam die her en der te zien waren. Af en toe kermde de meid toch even, maar zijn liefdevolle verzorging stelde ze wel op prijs.

‘Blijf zo even zitten …’ Zei Oswald zacht, toen hij klaar was met beide voeten proper te maken. Hij verdween om niet veel later weer te verschijnen met enkele plakkers die speciaal dienden om dergelijke verwondingen veilig te bedekken. En Uiteindelijk leek het nog wel mee te vallen, Meer als vijf plakkers had hij niet nodig.

Tevreden met het resultaat tikte Oswald met zijn linkerhand op het linker bovenbeen van Erika.

‘Zo! Nu kun je er weer tegen, dappere meid.’

Oswald zei het niet om haar te plagen of uit te lachen, maar meende het oprecht als de trotse mentor die hij wilde zijn. De meid daarentegen nam het toch ietwat anders op en antwoordde gekscherend:

‘Eh, … en krijg ik nu een beloning of zo …’

‘Wat had je dan in gedachten?’ Speelde Oswald het spelletje mee.

Erika hief haar schouders op, want hoe moest zij nu beslissen wat ze voor de gedane opdracht kreeg. Gelukkig vond Oswald al snel een passende bekroning en tevens een volgende les.

‘Sta eens op.’

Nieuwsgierig stond Erika rechtop op de rots, geholpen door Oswald. In haar linkerhand hield ze nog steeds het andere goudkleurige steentje vast en haar rechterhand stak het halfvolle frisdrankblikje. Tot haar verbazing knielde Oswald op de grond voor haar. Zijn gezicht kwam zo ter hoogte van haar schaamstreek.

De kerel nam nogal stevig Erika’s bovenbenen vast, alsof hij wilde voorkomen dat ze zouden bewegen. Al wat het eerstvolgende dat hij deed er zachtjes in te knijpen en trekkende bewegingen te maken. De meid volgde de aanwijzing en plaatste haar voeten een tiental centimeter uit elkaar, waardoor Oswald de nodige ruimte vond om haar spleet in z’n volle glorie te bewonderen.

Goedkeurend liet hij zijn een wijsvinger langs de zijkanten van haar schaamlippen strelen. Erika had zich gisterenavond voor de zekerheid nog een keer geschoren, zodat het er geen schaamhaartjes of stoppels zichtbaar of voelbaar waren. De vinger vervolgde zijn onderzoek en plantte zich tussen de lipjes, die aardig nat aanvoelde. Hij voelde het lijf van de meid opspannen, terwijl zijn vinger over het zachte kutvlees streelde. Plezierig duwde hij de schaamlippen wat uit elkaar, waarna hij expres de clitoris opzocht en even beroerde. Een kreunt, gevolgd door een verlangende zucht, ontsnapte uit Erika’s mond.

Oswald liet zijn ogen naar boven bewegen, over het naakte bovenlichaam van de meid heen. Even pauzeerde hij een tel bij haar geweldig mooie boezem. Toch was hij vooral in haar gezicht geïnteresseerd en zoals verwacht keek de meid hem verwachtingsvol aan. Het was een ietwat onderdanige blik, met dergelijke grote ogen, waarmee Erika hem aanstaarde. Oswald liet zijn wijsvinger onderwijl rustige rondjes maken rond het kleinood. Glimlachend trok hij zijn hand terug en fluisterde vervolgens:

‘Giet wat van je blikje op je buik.’

Erika bekeek hem eerst fronsend aan, want welke gek wilde nu in hemelsnaam het plakkerig goedje over haar huid laten gaan. Oswald knipoogde zelfzeker, dus dacht ze niet verder na en voerde gewoon uit. Voorzichtig kapte ze ter hoogte van haar navelputje wat van de donkerbruine inhoud over haar buik. Het koolzuurhoudend goedje golfde als een waterval naar beneden. Het koude vocht leek zo even haar vel te bedekken als een wilde rivier die zijn eigen weg wilde gaan, maar ter hoogte van haar spleetje splitste het in vele verschillende stroompjes. Sommige doken langs haar schaamlippen en anderen vonden hun weg net tussen de lipjes. Het meeste drupte in een veelheid van druppels echter naar beneden en eindigde op de droge rots.

Oswald had zijn hoofd naar achteren getrokken toen Erika het blikje naar haar buik had bewogen. Nu het grootste gedeelte naar beneden geraasd was, duwde hij zijn lippen in de richting van haar schaamstreek. Doelbewust zocht hij met zijn tong de bovenkant van haar kutje op. Lekkend en zuigend begon hij de zoete drank op te slurpen. Algauw veranderde de zoete smaak in een fijne mengeling van lichtzoet met een zoutige ondertoon. Wat ruwer liet Oswald zijn tong langs Erika’s schaamlippen strelen. De meid was ondertussen behoorlijk aan het kreunen, hoewel ze haar best deed om zich niet volledig te laten gaan.

Wat orale seks betrof was dit weer een primeur. Ze duwde haar linkerhand tegen haar heup, waar ze trouwens Oswalds hand ook voelde. De kerel hield haar weer stevig vast, zodat ze netjes in de houding zou blijven staan. Zoals te verwachten was Erika niet opgewassen tegen deze nieuwe sensatie, maar Oswald voelde perfect aan wanneer de meid haar hoogtepunt te dicht naderde. Plagerig streelde hij net op dat moment met zijn tong over haar venusheuvel en begon aldaar het plakkerig goedje op te lekken dat op haar huid achtergebleven was.

Gedreven gleed Oswalds tong verder omhoog tot aan Erika’s navel. Speels gaf hij haar daar een zoentje om vervolgens zijn hoofd weer naar achteren te laten afzakken.

‘Kap de rest er ook maar uit.’

Erika was snel om het laatste kwart van het blikje op exact dezelfde manier uit te kappen over haar onderbuik. Hetzelfde spektakel als daarnet herhaalde zich, maar deze keer koos Oswald om zijn werkwijze om te keren. Hij begon nu eerst haar onderbuik en venusheuvel proper te lekken, vooraleer hij met zijn langs de zijkant van Erika’s schaamlippen gleed. Genietend zette de meid zich schrap wanneer de kerel eindelijk zijn mond naar haar clitoris zelf bewoog. Het opbouwende lekken en zuigen waren echter al zo goed geweest dat hij nog maar net zijn tongspier over de clitoris liet strelen, toen Erika de genotsgolven al in alle hevigheid doorheen haar lichaam voelde glijden.

Ze mocht dan wel klaarkomen, dat betekende niet dat Oswald direct wilde stoppen. Hij genoot zelf wel van het potje beffen. Lekker smakkend, slurpend en slikkend deed hij zich te goed aan het lekkere kutvocht van de meid. En toen hij besloot dat het goed was, kneedde hij even haar billen om vervolgens traag op te staan. Hoewel zijn knieën dankbaar waren om niet langer op de stenen ondergrond te moeten liggen, kon hij het niet laten om nog een paar tellen langer een gebogen houding aan te nemen. Erika’s borsten waren immers te lekker om links te laten liggen. Hij drukte zijn lippen rondom de rechtertepel en knabbelde speels aan het stijve uiteinde. Grinnikend voelde de meid hoe de kerel met haar tepel speelde terwijl zijn linkerhand hand stevig in haar andere borst kneep. Eindigen deed hij een minuutje later bij haar gezicht, waar een kus op haar mond het sluitstuk vormde. Hoewel Erika haar hoofd niet naar achteren trok, maakte ze ook geen aanstalten om terug te kussen.

Een tijdje bleven Oswald en Erika elkaar recht in de ogen aankijken, met hun gezicht niet meer dan tien centimeter van elkaar verwijderd. De stilte werd onderbroken toen Oswalds Smartphone geluid maakte.

‘Hé, … is het al zo laat. Blijf nog even hier, ik breng je kleren wel …’

De kerel verdween weer om iets later terug te komen met haar eigen kleding en schoeisel. Terwijl Oswald de gele jurk van de grond oppikte, kleedde Erika zich weer aan. Vervolgens wandelden ze weer naar de camper en tot haar verbazing had ze weinig last van de wondjes aan haar voeten. Oswald reed met minder omwegen terug naar het jaagpad, vanwaar ze daarstraks vertrokken waren. Hij gaf haar de fiets en overhandigde ook de rugzak die ze ’s ochtends had meegekregen. Erika propte het goudkleurig steentje in de tas en kuste deze keer Oswald zelf, al bleef het braafjes zijn wang waar de zoen terechtkwam.

Traag fietste ze naar huis om daar aangekomen haar rugzak in haar slaapkamer te zetten. Voor de zekerheid verzorgde ze haar voeten een tweede keer en voorzag ze opnieuw van de nodige plakkers. Vlak voor het avondeten kreeg ze nog volgend bericht:

‘Rust weer even uit … en vergeet natuurlijk je beloning niet op te halen 😉’

Een minuutje later verscheen een foto op haar gsm. In postbus 24 lag deze keer geen geld, maar een zilveren ketting met een groen steentje. Een blaadje lag ernaast en als je op de foto inzoomde kon je het volgende lezen: Zaffiro.