De toortsen in de tuigkamer van de burchtstallen gooien hun flakkerende dreiging op de muren. Niemand weet dat we hier zijn. Johannes de staljongen houdt de wacht in de stallen om ons te waarschuwen mocht er iemand onverhoeds binnenkomen.
Naast Hadewych en Yda, is ook Willem van Pynnock er, samen met Karel van Katoren, de schildknaap die mij op het toernooi verslagen heeft en me na de prijsuitreiking had opgezocht. Hij had een slecht gevoel bij zijn overwinning toen hij hoorde dat mijn lans gesaboteerd was en wilde me persoonlijk komen zeggen dat hij er niets mee te maken had. Hij blijkt een heel fijne en betrouwbare jongen te zijn.

“Dus... als ik het goed begrijp, heeft Diederik zijn vader vergiftigd en zal hij een nieuwe poging wagen om zo de macht te grijpen in Viperdaes?” Willem kijkt bedachtzaam voor zich uit. Zijn vraag drukt geen twijfel uit. Het is eerder een uiting van zijn ongerustheid.
“Dat is de reden waarom ik absoluut wou meegaan.” Hadewych zit recht tegenover Willem. “Is het niet verdacht dat Diederik dat niet wou? Hij wil natuurlijk geen getuigen. En dat flesje dat Yda gevonden heeft, is helemaal leeg. Ik zou niet durven zweren dat er nog iets inzat toen ik het in zijn kamer zag staan.”
“Ben je zeker?” Karel, die de hele tijd naar de vloer kijkend heeft zitten luisteren, heft zijn hoofd op. “Ik snap jullie vader wel dat hij niet overhaast wil reageren, en helemaal zeker wil zijn voordat hij optreedt.”
Yda springt recht. Ze zat tegen me aangeleund, me af en toe met haar hand strelend. “Dat hij me wilde verkrachten, is geen leugen. Arnoud en Hadewych hebben het zelf gezien.” Ik sta ook recht en leg mijn hand op haar schouder. Dit kalmeert haar wat. Samen gaan we weer zitten. “Toen Petrus ons in de keuken vroeg of iemand een flesje had gezien, wist ik meteen dat hij dat bedoelde. Ik weet nog dat ik het had zien liggen en verbaasd was dat pater Hieronimus zijn flesjes zomaar liet rondslingeren. Ik ken zijn handschrift omdat ik hem eens heb moeten helpen met het sorteren van zijn flesjes.”

Ik neem het woord. “Het feit is dat niemand op dit moment iets wil doen en dat Nicolaas in levensgevaar is. Als de ridders ingrijpen, kan dat het begin van een nieuwe oorlog zijn.”
Ik laat een stilte vallen. Iedereen kijkt me verwachtingsvol aan. Ergens hoop ik dat een van de anderen het woord zal nemen en uitspreekt wat ik in gedachten heb. Niemand verroert echter een vin.
“Stel dat enkele schildknapen het toernooi willen afsluiten met een jachtpartijtje... en ze raken verdwaald... en ze belanden per ongeluk bij burcht Viperdaes... dan zou dit geen politieke daad zijn...”
Karel reageert weer kritisch. “Een jachtpartijtje met ons drie? Denk je niet...”
“Vier!” Hadewychs stem schalt door de ruimte. “Als jullie denken dat ik hier blijf, dan zijn jullie verkeerd.” Ze klinkt niet alleen strijdlustig, haar ogen stralen ook een grote onverzettelijkheid uit.

Ik wil dit niet. Hoe zeker ik ook ben dat Hadewych qua vechtkunst en strijdvaardigheid niet moet onderdoen voor de meeste schildknapen, en hoe graag ik ook wil dat we samen zijn, er is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om haar aan het gevaar van onze missie bloot te stellen. Niet alleen heb ik geen idee wat er ons bij Diederik te wachten staat, maar onderweg wachten ons mogelijk ook andere gevaren. Ik mag er niet aan denken wat struikrovers met haar zouden kunnen doen.
“Geen sprake van. Vrouwen gaan niet op jacht!” Karel veegt haar voorstel met enkele woorden van tafel.
“Wel als het is om te koken.” Willem zegt het aarzelend, beducht voor de reactie van Karel. Hadewych beloont hem met een riante glimlach op haar gezicht waar hij terstond van begint te blozen.
Heb ik iets gemist? Is er iets tussen die twee? Hoe graag ik Willem ook heb, hij heeft me net een reden gegeven om Hadewych zeker niet mee te nemen. “Geen sprake van. We hebben geen benul van wat ons te wachten staat, en ik zou het mezelf niet vergeven mocht er met Hadewych iets gebeuren.”
Karel treedt me direct bij. “We zijn geen kinderoppas.”
Haar ogen staan direct in lichterlaaie. Ik zie dat het haar moeite kost om Karel niet uit te schelden. Bij mama zou ze in een furie ontstoken zijn. Dit zijn nog steeds buitenstaanders. Dat houdt haar tegen.
Willem springt weer voor haar in de bres. “Dat neemt niet weg dat we nog steeds maar met drie zijn, zoals Karel net al aangaf.”
“Wat als we anderen zoeken die willen meegaan? Mensen die we onvoorwaardelijk vertrouwen?” Willem en Karel knikken goedkeurend. Ik leg mijn plan verder uit. “Hier wat verderop is een bosven. Ik stel voor dat we daar morgennacht samenkomen als de maan in het zuiden staat.”

Zodra Willem en Karel vertrokken zijn, zie ik Hadewych iets in het oor van Yda fluisteren, die meteen wegrent. Hadewych kijkt me poeslief aan. “Arnoud, broertje, je weet dat ik geen doetje ben. Laat me gewoon meegaan.” Ze pruilt wat met haar onderlip.
Hoewel ze me helemaal doet smelten met haar subtiele verleiding, die bij papa en zelfs Petrus maar al te goed werkt, doorzie ik haar kunstje. “Nee, Hadewych! Het is te gevaarlijk. Als er iets fout loopt, vergeef ik mezelf nooit.”
“Toe, Ari!” Een laatste poging, waarbij ze me diep in mijn ogen aankijkt. Het enige dat ze echter ziet, is mijn onverbiddelijkheid.
Eensklaps verandert ze helemaal. Donderwolken overschaduwen haar gezicht. Ze draait zich om en stormt opgejaagd de tuigkamer uit.

***

De volgende nacht sta ik aan het bosven. Ik ben ruim op tijd vertrokken, samen met Pieter. Hij is de enige die genoeg toegewijd is aan mij dat ik zeker ben dat hij niets aan papa zal vertellen. Uiteindelijk zijn de anderen volledig trouw aan hem.
We hebben een tent opgesteld op de plaats waar ik enkele dagen geleden Hadewych naakt zag.

Hadewych heeft me sinds vorige nacht volledig genegeerd. Ik zag haar enkel aan tafel in de ridderzaal, waar ze me niet aankeek. Ondanks enkele pogingen om te praten, liep ze me steeds straal voorbij. Het feit dat ze thuis veilig is, troost me.
Ook Yda heb ik amper gezien. Enkel vlak voor het vertrek kwam ze de stallen ingelopen, waar ik Storm aan het opzadelen was. Ik zag dat ze veel wou zeggen. Zoveel dat er uiteindelijk niets uit haar mond kwam. In plaats daarvan sloeg ze haar handen om me heen, drukte haar hoofd tegen mijn borstkas en knuffelde me even. Toen ze zich daarna wegdraaide, zag ik enkele tranen in haar ooghoeken. Het zal goed zijn dat ik even weg ben uit de burcht. Ze begon immers veel te gehecht te worden. Mocht ze een jonkvrouw zijn, dan zou dat niet erg zijn, maar nu...

“Oehoe!”
In de verte klinkt het geroep van een uil. Het is geen echte. Ik herhaal het geluid om aan te geven dat de kust veilig is. Niet veel later verschijnt Karel. Hij heeft twee andere jongens bij. Allemaal hebben we een kapmantel aan. Kwestie van onherkenbaar te zijn, mochten de ridders van papa in de buurt op het licht van het vuurtje afkomen dat Pieter heeft gemaakt om onze bondgenoten de weg te wijzen. Terwijl ze hun paarden aan een boom binden, duikt plots ook Willem op. Hij heeft een gezelschap van enkele schildknapen bij, waarvan er enkelen ook weer vertrekken zodra hun tenten zijn opgesteld.

Hoewel de hitte van de dag nog voelbaar is in de lucht, komen we uiteindelijk samen rond het vuur. We zijn met zijn achten. De mantelkappen worden afgenomen. We tonen ons gelaat. Sommigen herken ik van het toernooi en het feestje in de ridderzaal.
Willem staat recht en gaat naar het meertje. Hij haalt er enkele kruiken uit en deelt ze uit. “Hier, een cadeautje uit Vlaanderen. Het is bier dat werd gebrouwen door de paters van een abdij in de buurt.” Ik neem een slok. Het is een smaak die heel anders is dan het bier dat bij ons geschonken wordt. De hop is heel duidelijk proefbaar en er zit een lichtzure nadronk aan. Het geestrijke vocht is koel en verfrist het lichaam. Met elke slok wordt de sfeer in de groep beter. Al gauw beginnen we te lachen en te schertsen.

“Zeg, dat zusje van jou, dat is wel een geile meid, he?” Dorus, de jongen naast me, klopt met zijn vuist tegen mijn schouder. De roes van de drank zit al lichtjes in mijn hoofd. Die neemt me de zin af om hem bij zijn kraag te pakken en hem tot de orde te roepen, want de beelden van mijn zusje die zich voor me ontbloot, haar kutje recht voor mijn hoofd, de smaak van haar nectar in mijn mond duiken weer op en ik kan slechts schaapachtig grinniken.
“Kijk eens aan, die lach zegt veel. Vertel op! Heb je haar tieten al eens gezien?” Hij begint overdreven te lachen.

Onmiddellijk is de aandacht van de anderen bij ons gesprek. De meesten beginnen mee te lachen. Enkel Willem en een jongen met kort rossig haar die zich als Harm had voorgesteld, kijken bedenkelijk.
“Komaan, man, je hebt het wel over mijn zus, he!”
“Dat voel je niet als je in die tietjes kan knijpen. Ik zou niet twijfelen, hoor, als ik mijn lepel eens in haar honingpot zou mogen roeren!”
Het gelach wordt luider.
“En dat grietje waar jij op het feest mee naar buiten bent gegaan, die Yda, die mag ernaast komen liggen.” Koenraad, de gezel van Willem, begint al te lallen door het bier. “Allemaal natte kutjes, daar in Maupedus, Maupeltuuus, Mauperdinges. Miljaar, kan je geloven dat ik een stijve krijg van het gedacht alleen al?”
“Dat kan niet. Daarvoor heb je te veel gedronken. Die hangt er nu waarschijnlijk bij als een verzopen worm.”
Weer schatergelach.
“Niks van, kijk maar!” Koenraad trekt de bovenkant van zijn broek naar onder. Hij heeft gelijk. Zijn pik zwiept in volle stijfheid de lucht in. Hij is lang, maar niet al te dik.
“Pas maar op met dat ding. Dat je haar niet stuk prikt. Dat zal mij niet vlug overkomen.” Ook Dorus haalt zijn gerief tevoorschijn. Blijkbaar was hij ook opgewonden. Hij haalt een dikke lul boven. Hij is wat korter dan die van Koenraad, maar ik ben er zeker van dat hij een kutje een meer opgevuld gevoel zal geven.

Ik kijk van de ene pik naar de andere. Het doet me niets. Toch intrigeren die twee stijve palen me. Ze zijn zo uitermate verschillend, en toch kan ik me voorstellen dat ze allebei een meisje kunnen doen kirren en koeren als een tortelduifje.
“Sorry, ik weet dat ze je zus is, maar je moet toegeven dat ze een heerlijk lijfje heeft, he?” Ik kijk opzij naar Dorus. Ik merk dat zijn hand langzaam over zijn pik begint te bewegen. “Die heupen die heen en weer gaan bij elke stap en je zo lijken te lokken... Mijn pik lokt ze daarmee in elk geval.” Ik hoor goedkeurend gegrom rondom me. Ook Koenraad begint zich rustig af te trekken. Zijn ogen zijn gesloten.
Ik zie Karel en zijn metgezel Stach allebei onrustig schuifelen. In hun broeken is ook een uitdrukkelijke afdruk te zien van de indruk die ze krijgen van Dorus’ woorden. Stach begint over de bobbel in zijn broek te strelen. Karel trekt zijn hemd wat verder over zijn broek, maar na enkele tellen laat hij zijn hand er mee onder glijden. De beweging van zijn arm zegt genoeg. Ook hij heeft zijn geslacht tevoorschijn gehaald en hij speelt er stilletjes mee.

Dorus is in een lyrische roes beland. Hij ziet Hadewych duidelijk voor zich in zijn hoofd en beschrijft zijn diepste gedachten. “Over lokken gesproken, die rode haren die als een vuurbal dat prachtige gezichtje tooien, met daar binnenin die twee helgroene meertjes vol algen, die je steeds aankijken met een uitdagende blik en hetzelfde vuur dat ook in haar haren zit... Ik zou er mijn heerlijkheid voor willen geven om diezelfde haartjes op haar kutje te mogen zien. Kan je je voorstellen hoe je die haartjes vastpakt en er zachtjes aan trekt, waardoor haar kutlipjes zich openen en haar zachtroze neukvlees tevoorschijn komt... Heb jij je het al gezien, Arnoud? Heb jij haar kutje ooit gezien? Zijn de haartjes die het bedekken even vurig?”

Zeven paar ogen kijken me aan. De meeste zijn gevuld met de geiligheid die eigen is aan het broeierige van seks. Want dat is wat er door onze hoofden gaat. Allemaal zien we Hadewych voor ons in haar pure naaktheid. Ik ben de enige die weet hoe mooi ze in het echt is.
Ik zie hun gretigheid om van mij te horen wat ik weet. Ik kijk iedereen rustig aan.
Dorus, die met zijn op- en neergaande hand wacht op een antwoord op zijn vraag.
Stach, die de anderen gevolgd is en ook zijn opgewonden piemel tevoorschijn heeft gehaald.
Karel, wiens opgerichte erectie niet meer verborgen zit omdat zijn pik het bedekkende hemd naar boven drukt.
Koenraad, die met zijn hand een gezwind tempo aanhoudt en duidelijk vooral een hoogtepunt wil bereiken omdat de druk in zijn lichaam hoog aan het oplopen is en de alcohol zijn remmingen wegneemt.
Pieter, die onder mijn blik naar de grond begint te staren met een hoofd dat rood ziet van de schaamte. Zijn seksuele zoektocht zal vandaag waarschijnlijk beginnen.
Harm kijkt me doordringend aan. Zijn korte rode haren vlammen in het licht van het vuur wat op. Ook in zijn ogen zie ik een zekere vurigheid. Het doet me aan Hadewych denken. Het doet me beseffen hoe erg ik haar mis. Het is niet duidelijk wat Harm denkt. Hij lijkt, naast mijn page, de enige te zijn die niet de neiging heeft zich over te geven aan het erotische beeld dat Dorus schept.
Als laatste bekijk ik Willem, die aan mijn lippen lijkt te hangen. Het was me al opgevallen dat hij een bijzondere belangstelling voor Hadewych aan de dag begint te leggen, maar nu zie ik een gretigheid in zijn ogen die de hoop uitdrukt dat ik hem zal beschrijven wat een hemelsheid er onder haar jurk te bewonderen valt. Terwijl ik hem aankijk, zucht hij luid en hij haalt ook zijn pik uit zijn broek. Hij is lang en dik, met in het midden een klein knikje. Hij ziet me kijken. “Vergis je niet, die geraakt op plaatsjes waar de meeste lullen niet geraken.” Meer hoeft hij niet te zeggen.

“Houd ons niet zo lang in spanning, man! Hoe zit dat met die zus van je?”
Ik heb de keuze. Ofwel vertel ik alles wat zich de voorbije dagen tussen ons heeft afgespeeld en dan ben ik de held van de dag. Ofwel houd ik me op de vlakte en dan krijgt de broeierige sfeer die er momenteel hangt, een flinke deuk. Daarnaast vraag ik me af of ik mijn eigen pik, die al even tegen de binnenkant van mijn broek duwt in de hoop een weg naar de vrijheid te vinden, niet mee zou ontbloten. Wat zouden ze van me denken als ik me mee met hen begin af te trekken op het idee van een naakte Hadewych?
Ik kies voor de gemakkelijke weg. “Als kind heb ik haar wel eens naakt gezien, maar geloof me dat Yda in elk geval een lijfje heeft om duimen en vingers bij af te likken. Ze heeft van die kleine tietjes die perfect in de palm van je hand passen, met tepeltjes die zo hard worden dat je er lekker op kan sabbelen.” Mijn eigen woorden hitsen me op. Ook ik trek mijn broek wat lager. Mijn pik slaakt een zucht van verlichting terwijl hij omhoog springt. Ik geef me over aan het genot. “En God straffe me als ik lieg over het feit dat haar kutje zo strak is dat het, elke keer opnieuw als ik me in haar pomp, aanvoelt alsof ik haar voor de eerste keer neuk, zelfs al is het voortdurend gevuld met geil dat soms uit haar lijkt te stromen. En als ze op je zit, en je ondertussen met je handen haar billen opentrekt, dan wordt ze nog geiler, en...”

“Waarom doen jullie niet mee?” Dorus’ stem schalt over ons heen. Hij kijkt naar Pieter en Harm. Pieter lijkt in elkaar te krimpen.
“Ik denk dat we allebei te moe zijn. We willen de sfeer niet verpesten, dus zullen we maar gaan slapen. Nog veel plezier, jong... eh... gasten!” Harm staat recht, grijpt Pieter bij zijn bovenarm en sleept hem mee in de richting van de tenten.
“Ik stel vooo... dat we een offeeeh... brengen aan de... eeeh...” Koenraad staat recht en waggelt naar het vuur, met in de ene hand zijn kan bier en in de andere hand zijn pal staande pik. “Aan de... vuuurige hete godinnen van Maupuuwuus!” Hij richt op het vuur en begint zich nog sneller af te trekken. Rond me hoor ik gejoel. De anderen staan recht en stappen ook naar het vuur. Ik pak mijn kan en vergezel de anderen.
Dorus neemt het voortouw. Hij heft zijn kan de lucht in. “Op Yda, de seksgodin met het strakke natte kutje!” Iedereen volgt zijn voorbeeld en herhaalt zijn woorden, waarna we allemaal een flinke slok nemen van het ondertussen lauwe bier. Onze handen rukken onverminderd door. “Op Hadewych, de seksgodin met het lokkende kontje!” De anderen echoën hem na.
Waar de andere handen steeds sneller en feller gaan en mijn metgezellen al beginnen te zuchten en zelfs te kreunen, houd ik mezelf een beetje in. Ik blijf het moeilijk hebben om mijn geilheid voor Hadewych aan de anderen te tonen.

Slechts enkele momenten later vliegen klodders zaad het vuur in. Bij het contact met de laaiende vlammen klinkt er telkens een kort gesis.
Snel draai ik me weg en moffel zo goed en zo kwaad als het kan mijn nog stijve pik weg in mijn broek. Ik hoop dat niemand het merkt. Gezien de hoeveelheid bier die er gevloeid is, hoef ik me daar waarschijnlijk geen zorgen over te maken.
Het slotsalvo heeft de anderen uitgeput. Iedereen gaat langzaam in de richting van de tenten.

“Gaat het?” Willem staat achter me en legt zijn hand op mijn schouder.
“Gewoon wat moe.”
“Het was de drank. De meesten zijn morgen toch vergeten wat er allemaal gezegd is. En degenen die het wel nog weten, zullen zich morgen waarschijnlijk doodschamen. Kom, we gaan naar de tent.” Willem heeft dus gezien dat ik de finale niet mee gehaald heb.
“Ga alvast! Ik doof snel het vuur nog.”

Terwijl Willem naar de tent gaat, neem ik een houten kuip en vul die in het ven. Met het water blus ik het vuur en de gloeiende houtblokken. Vervolgens kijk ik naar het meertje. Enkele dagen geleden stond ik op dezelfde plaats. Toen zag ik Hadewych voor het eerst als begeerlijke vrouw. Ik sluit mijn ogen. De beeltenis van mijn mooie zusje in haar meest verlokkelijke vorm vult mijn hoofd. De herinnering doet het bloed weer naar mijn vleselijke zwaard stromen.
Achter me hoor ik enkele takken kraken. Ik draai me om. Er is niemand. Ik sluit mijn ogen en tel in mijn hoofd langzaam tot tien. Bij zeven hoor ik weer gekraak. Ik kijk in de richting van het geluid en spurt naar de struiken waar het vandaag komt. Mijn plotse reactie zorgt ervoor dat ik iemand hoor wegrennen. Iemand was ons aan het bespieden.
Al snel zie ik een schim tussen de bomen. Met alle energie die ik nog heb, vlieg ik erop af. Wie het ook moge zijn, snel is onze onvermoede bezoeker niet. Het duurt dan ook niet lang voor ik de donkere vorm heb ingehaald en tegen de grond duw.

Van onder de mantelkap klinkt een gedempte gil. Ik trek de kap van het hoofd en kijk in de ogen van Yda. Ze kijkt me geschrokken aan.
“Yda? Wat doe jij hier?”
De angstige blik verandert direct in guitige fonkeloogjes. Een trekje in één van haar mondhoeken geeft haar iets ondeugends. “Als de seksgodin met het strakke natte kutje kom ik enkele jonge jagers betoveren met mijn lijfje om duimen en vingers bij af te likken.” Ze grijpt met haar hand naar mijn broek. Ze kneedt de vormeloze massa die voor de zoveelste keer deze avond een stevige hardheid aanneemt. Haar andere hand zoekt haar weg onder haar mantel en jurk in.
“Nee, serieus. Het is gevaarlijk om als meisje ‘s nachts alleen in de bossen...”
“Je bent weggegaan zonder iets te zeggen, zonder echt afscheid te nemen, zonder dit...” Ze trekt alle kleding naar boven. Haar kutje verschijnt. “Je zaad heeft nog niet gevloeid vanavond. Ik zag hoe je je inhield toen ze over jonkvrouw Hadewych begonnen. Je kans is nu. Geef me je offer. Deze seksgodin snakt ernaar.” Lichamelijk en geestelijk raakt ze me met haar geilheid. Mijn eigen lust is blijven sluimeren en schreeuwt nu in mijn hoofd om verlossing. Ik kan het niet weerstaan.

Ik trek mijn broek naar beneden. Nog voor mijn pik adem kan halen, pakt Yda hem in haar vuist vast en trekt ze hem naar zich toe. Recht naar haar kutje. Ze wil me in haar en heeft geen zin om erop te wachten. Zodra mijn eikel tegen de ingang naar haar heiligdom duwt, laat ze me los. Met haar heupen wipt ze zich dichter tegen me aan, waardoor ik haar kutje een beetje inglip. Er is geen hand ter wereld die dit gevoel kan benaderen. De warme en natte zachtheid op mijn eikel is slechts een druppel op een hete plaat. Ik duw me verder in haar. Harder en ruwer dan ik verwacht. Haar ogen sperren open en uit haar mond weerklinkt een kreun die me aanmoedigt om het niet rustig aan te doen. Ze kijkt me vol verlangen aan. Het heeft iets dierlijks. Diep in mij ontwaakt er een wolf die naar de maan huilt en me op en in Yda doet storten.
Ze is een gewillige prooi. Onder me kronkelt ze dat het een lieve lust is. Ze opent haar benen zo wijd ze kan en beweegt met haar heupen tegen mijn driftige beuken in. Pure passie verteert ons. Ik weet dat ik haar geen valse verwachtingen wou geven, maar nu zijn we even geen jonkheer en dienstmeid, maar gewoon lichamen op zoek naar bevrediging.
Die bevrediging komt sneller dan verwacht. Eerst bij Yda die plots haar kutje begint samen te knijpen, waardoor de druk bij mezelf toeneemt en ik mezelf ook overgeef aan dat heerlijke gevoel dat bezit van me neemt zodra mijn zaad aan een heet kutje wordt geschonken.

En dan zit ik in de val. Yda slaat haar benen om mijn middel en drukt me tegen zich aan. Mijn pik blijft in haar. Haar handen nemen mijn hoofd vast en trekken me naar zich toe. Een open mond wacht me op.
Ik ben weerloos. Als ik zou willen, zou ik me met gemak van haar kunnen bevrijden. Maar ik heb dit nodig. Ik ook. Het gemis van Hadewych en de onzekerheid over mijn missie maken me onzekerder dan ik dacht. Yda biedt me troost en ik aanvaard ze.
We versmelten in elkaar. Lichamelijk en geestelijk. We geven elkaar waar we nood aan hebben. We zoenen, maar van het heftige is geen sprake meer. Onze tongen zoeken tederheid bij elkaar en vinden die in zachte strelingen. Ik proef haar en het geeft me rust.
“Wees voorzichtig! Heer Diederik is nietsontziend. Ik zou niet willen dat...” Haar adem stokt. Ik hoor een snik. In haar ooghoeken glinstert een traan.
“Ik zal voorzichtig zijn.” Haar emotie doet me beseffen dat dit voor haar meer betekende dan enkel troost. Dit is net wat ik wou vermijden. Ik sta recht en trek haar overeind. “Kom, ik breng je terug naar de burcht.”
“Nee, heer! Johannes heeft me naar hier begeleid. Hij wacht hier even verder op me.” Ze drukt zich tegen me aan, in iets wat een kruising lijkt tussen warme zachtheid en krampachtige angst. “Tot ziens, heer!” Nog voor ik kan reageren, holt ze tussen de bomen weg.

Zo stil mogelijk kruip ik de tent in die ik deel met Willem en Harm. Ik weet niet of ze al slapen. Met mijn kleren aan ga ik op mijn slaapplaats liggen.
“Was er een probleem?” Willem, die vlak naast me ligt, draait zijn hoofd naar me toe en fluistert zijn woorden.
“Nee, ik had wat tijd nodig.”
“Het komt heus wel goed. Voor Ha... voor jullie. Slaapwel!”
“Slaapwel!”
De slaap haalt me sneller in dan ik kan nadenken voor de verspreking van Willem. Eerst Diederik!