Dit verhaal is waargebeurd, ergens in een al wat grijzer verleden. Althans, het grootste gedeelte ervan. Alleen het slot heb ik iets aangepast.

Mijn broertje was getrouwd in Groningen. Een eind reizen, vanuit Eindhoven. De hele treinreis heen en terug was ik niet gecontroleerd, tot vlak voor Den Bosch. De conducteur zei nog: “Zonde van je dagkaart.” Hij wilde niet geloven dat ik op en neer naar Groningen was geweest. Ik had de laatste intercity vanuit Utrecht naar Eindhoven. Bijna niet meer voor te stellen, maar ik zat in een compleet lege coupé.

In Den Bosch kwam er een passagier bij. Een slanke, lange jonge vrouw van een jaar of vijfentwintig. Alle zitjes waren leeg, ging ze uitgerekend tegenover mij zitten! Verlegen om een praatje leek ze toch niet. Ze sloot haar ogen. Maar even later zakte haar been tegen het mijne. Nou ja zeg. Omgekeerd #metoo avant la lettre.

Ik bekeek haar eens goed. Bijna zwart haar, een beetje golvend. Donkere wenkbrauwen. Een sierlijke, vrij brede mond. Een regelmatig, smal gezicht. Ze had lange, slanke benen in een spijkerbroek. Ze droeg een spijkerjasje, ik kon haar borsten niet goed zien. Gezien de rest van haar postuur verwachtte ik vrij kleine borsten.

Het zat een beetje ongemakkelijk, haar been zo tegen me aan. Ik schoof mijn been iets weg, maar haar been zakte opnieuw tegen me aan. Deed ze dit nou met opzet? Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken. “Als je naast me komt zitten, kun je wel tegen me aanleunen. Zit misschien wat lekkerder.” Ze deed haar ogen open en glimlachte. Mooie, blauwgroene ogen met gouden spikkeltjes. “Dat is lief van je. Graag.” Ze stond op en kwam naast me zitten. Ze legde haar hoofd op mijn schouder.

“Wacht even.” Ik trok mijn arm tussen ons uit en sloeg die om haar heen. Ze zuchtte tevreden en leunde behaaglijk tegen me aan. Haar dijbeen drukte nu over de volle lengte tegen de mijne. Haar hand dwaalde een beetje over mijn buik. “Wat wil je?” vroeg ik. “Gewoon een beetje vrijen. Me even goed voelen.” Ik draaide mijn hoofd naar haar toe, tilde haar kin wat op en begon haar te zoenen. Teder, alleen met mijn lippen. “Je zoent lekker”, zei ze.

Ze deed wat knoopjes van mijn overhemd los en stak haar hand er tussendoor. Ze sjorde mijn hemd uit mijn broek, zodat ze mijn blote huid kon voelen. Het puntje van haar tong kwam te voorschijn bij het zoenen. Heerlijk streelden onze tongen elkaar.

Ik trok het topje omhoog wat ze onder haar spijkerjasje droeg, voelde de warme huid van haar buik. Ze giechelde. “Wacht." Ze trok haar bovenkleding uit en toen haar spijkerjasje weer aan. "Kun je er beter bij”, glimlachte ze. Ze beet even in mijn oorlelletje. Ze had prachtige, peervormige borstjes. Klein, zoals ik al verwacht had, met mooie donkere, compacte tepelhoven. Haar tepels stonden stijf op haar borst.

Het was heerlijk, zo te vrijen in die lege trein, waar elk moment de conducteur langs kon komen. We waren inmiddels voorbij Boxtel. Onze tedere zoentjes hadden plaatsgemaakt voor gepassioneerd tongen. Mijn vingers streelden haar tepels onder haar spijkerjasje. “Mag wel wat harder!” kreunde ze. Ik kneep stevig en ze kreunde geil.

Ineens maakte ze zich van me los en keek me aan. “Wil je me neuken?” Ik keek haar verbluft aan. “Hier?” “Ja. Spannend. Geil.” Ik had een condoom bij me in mijn beurs. Ik deed mijn broek open, haalde mijn stijve leuter er uit en deed het condoom om. Zij zette zich met haar handen tegen de sponning van het treinraam. Ik zag de weerspiegeling van haar heerlijke lijf in het glas. Ik trok haar broek naar beneden en zette mijn eikel tegen haar opening. “Toe maar”, moedigde ze me aan. We waren voluit aan het neuken toen we even later station Best passeerden. Er stonden een paar mensen op het perron te wachten op de laatste stoptrein. Geen idee of ze ons hadden opgemerkt terwijl wij voorbijraasden, maar de vrouw kwam kermend klaar van het idee dat ze gezien was. Haar knijpende kut trok mij meteen ook over de streep. Ik spoot mijn condoom vol.

We lachten onze spanning weg. “Dat was geil”, zei ze, “dankjewel.” “Jij bedankt, was heerlijk.” Ze trok haar bovenkleren weer aan, terwijl we station Beukenlaan passeerden. “Ik moet er zo uit”, zei ik. “Kijk, daar woon ik.” Ze glimlachte. “Droom maar lekker. Ik moet nog een eindje.” Ik gaf haar een kus ten afscheid en verliet de trein. We hadden elkaar onze naam niet eens verteld.

Thuis merkte ik dat mijn beurs verdwenen was. Het loeder, dacht ik. Honderdvijftig gulden, mijn rijbewijs en mijn bankpas kwijt! Die fijne droom kwam er daardoor niet van.

Later bleek de beurs gewoon uit mijn zak gevallen toen ik mijn broek liet zakken en keurig bij Gevonden Voorwerpen op het station te liggen. Bij deze mijn verlate excuses: sorry dat ik zo slecht over je gedacht heb.