Stonard was een nederzetting gesticht door Orcs, diep in het hart van The Swamp of Sorrows. Het was een strategische locatie, omgeven door dichte moerassen die bescherming boden tegen indringers. De meeste bewoners waren Orcs, ruwe krijgers en geharde soldaten die hier hun toevlucht hadden gezocht. Maar er waren ook enkele uitzonderingen, individuen die zich hadden aangesloten bij de gemeenschap, waaronder Elandra, de betoverende Blood Elf die mijn herstel begeleidde.

Sinds onze eerste intieme ontmoeting had Elandra en ik innig contact gehouden. Hoewel we niet opnieuw intiem waren geweest, was er een constante stroom van spanning tussen ons. Buiten observeerde ik haar vaak van een afstandje, verlangend en gefascineerd. Ik zag haar ook vaak met een andere elvenvrouw die ik niet kende, maar minstens zo tot de verbeelding sprak. Ze hadden dezelfde gracieuze bewegingen en spraken vaak in fluisteringen terwijl Elandra af en toe naar mij keek, stiekem en veelbetekenend. Het voedde mijn fantasieën en liet mijn gedachten vaak afdwalen naar verboden verlangens.

Op een dag benaderde Elandra me met een glinsterende blik in haar ogen. "Thragar, ik heb iets speciaals voor je," begon ze, haar stem zacht en verleidelijk. "Maar we moeten het kamp even verlaten. Vertrouw me, je zult het geweldig vinden."

Ik stemde in, mijn nieuwsgierigheid en opwinding namen de overhand. Ik hoopte al op een ontmoeting met de andere elf, de mysterieuze vrouw die mijn verbeelding had gevangen. Elandra leidde me door de mistige paden van Stonard, weg van de drukte van de nederzetting. De weg was kronkelig en onduidelijk, omgeven door dichte vegetatie en het constante geluid van krekels en vogels.

Na een tijdje kwamen we aan op een kleine open plek, verborgen diep in het moeras. Daar stond Lyriel, een andere Blood Elf. Ze was net zo mooi als Elandra, maar haar uiterlijk stond meer op zichzelf. Waar Elandra lange, zilverblonde haren had, had Lyriel golvend, kastanjebruin haar dat in de zachte bries bewoog. Haar ogen waren een diep saffierblauw, en haar gelaatstrekken hadden een exotische scherpte die haar uniek maakte.

"Elandra heeft me veel over je verteld," zei Lyriel zachtjes, haar stem melodieus en uitnodigend.

Ik knikte, nog steeds onder de indruk van haar schoonheid. Dat kon alleen maar veel goeds betekenen.

De spanning tussen ons was te snijden. Ik voelde een mix van opwinding en nervositeit. Het was duidelijk dat er iets bijzonders stond te gebeuren. Ik was er echt van overtuigd dat het nog maar een kwestie van seconden was voordat me verteld zou worden dat Lyriel net zo op Orcs geilde als Elandra. Maar het liep toch anders.

"Eerst moet je iets anders ervaren," zei Elandra met een mysterieuze glimlach, alsof ze wel wist waar ik op hoopte, en dat altijd nog kon. "Ik laat jullie even alleen."

Ze liet me achter bij Lyriel en verdween in de duisternis. Lyriel en ik keken elkaar aan, beiden onzeker over wat er zou gebeuren. Haar ogen hadden een mengeling van nieuwsgierigheid en verlangen, en ik voelde hetzelfde. Het was een moment van pure spanning, waarin alles mogelijk leek.

Lyriel leek volledig op de hoogte van Elandra's plan. "Maak je geen zorgen," fluisterde ze geruststellend. "Alles is goed."

Lyriel begon te spreken, haar stem zacht maar vol overtuiging. "Elandra en ik hebben een theorie," zei ze, terwijl we door de dichte vegetatie liepen. "We zijn ervan overtuigd dat het normaal is om je aangetrokken te voelen tot andere rassen. Dames van de aantrekkelijkste rassen zoals elven, draenei en mensen, voelen zich vaak aangetrokken tot mannen van de sterkste rassen, zoals orcs, tauren, trollen, draenei, en zelfs meer verwilderde mensachtigen. Het is puur lust, een natuurlijk instinct dat we allemaal delen."

Haar woorden hadden een zekere vastberadenheid die ze uitstraalde en die op mij afstraalde. Terwijl ik naar haar luisterde, voelde ik een gevoel van begrip en acceptatie groeien. Misschien was er inderdaad iets natuurlijks aan deze verboden verlangens. Lyriel's overtuiging gaf me een gevoel van rust, alsof mijn eigen gevoelens eindelijk gerechtvaardigd waren.

"Het is maar een theorie," vervolgde ze met een glimlach, "maar volgens ons is het niet meer dan natuurlijk. We moeten het omarmen in plaats van het te ontkennen."

We volgden Elandra op een afstandje door de dichte vegetatie. De lucht was zwaar en vochtig, en het geluid van krekels vulde de stilte. Dit waren de grenzen van een gevangeniskamp waar de Horde nog wat kooien had staan in isolatie. De kooien waren roestig en versleten, een triest overblijfsel van oude gevechten en gevangengenomen vijanden.

Van een afstandje zagen we Elandra een van de kooien benaderen. Binnenin zat een verslagen blauw schepsel, een gespierde Draenei man, opgesloten in de kleine ruimte. Zijn ogen leken levenloos, maar toen hij Elandra zag naderen, leek er een sprankje hoop en energie terug te keren in zijn blik. Hij rechtte zijn rug en volgde haar bewegingen nauwlettend.

Elandra knielde voor de kooi, haar handen stevig om de tralies geklemd. Ze boog haar hoofd naar binnen en begon zachtjes tegen de Draenei te spreken, haar woorden niet te horen voor ons. Toch konden we de impact ervan zien; de Draenei man ontspande langzaam en zijn lichaam reageerde op haar aanwezigheid.

"Daar, kijk," fluisterde Lyriel in mijn oor, haar adem warm tegen mijn huid. "Zie je hoe hij opleeft? Het is precies zoals ik zei. De aantrekkingskracht tussen rassen is echt en natuurlijk."

Lyriel en ik keken toe hoe Elandra zachtjes bleef praten tegen de gevangen Draenei man. Haar stem was een geruststellende fluistering in de stilte van het kamp. De Draenei luisterde aandachtig, zijn ogen vastgeklonken op haar. Terwijl ik de scène observeerde, probeerde ik de Draenei zo goed mogelijk te beschrijven. Net als ik was hij een imposant wezen. Zijn huid was diepblauw en glansde in het schaarse licht. Zijn spieren waren goed gedefinieerd, krachtig en robuust, een scherp contrast met de sierlijke, smalle elven die bij hem stonden.

Mijn gedachten dwaalden af naar wat er zou kunnen gebeuren. Hoewel ik al een vermoeden had waar dit naartoe ging, leek ik het nog niet helemaal te beseffen. De Draenei kroop op zijn knieën naar de tralies toe, een mengeling van wanhoop en verlangen in zijn ogen. Elandra nam een paar stappen achteruit en ging voor hem zitten. Het was op dat moment dat ik het volledige beeld zag: de Draenei stak zijn enorme stijve paal door de tralies heen, en Elandra begon haar handen en mond te gebruiken om hem te bevredigen.

Mijn gevoelens waren gemengd. Dit was fout en mocht niet. De verboden aard van wat ik zag was duidelijk. Ik voelde een steek van jaloezie toen ik naar Elandra keek. Ik verlangde nog net zo erg naar haar, misschien zelfs meer, vooral nu ik zag hoe ze zich volledig inzette om de Draenei te plezieren. Het hele tafereel windde me enorm op, mijn ademhaling versnelde en mijn hart bonkte in mijn borstkas.

Elandra's handen bewogen vaardig over de schacht van de Draenei, terwijl haar lippen zachtjes over de eikel gleden. De Draenei kreunde zachtjes, zijn ogen half gesloten van genot. Het was een intens en fascinerend gezicht, en ik kon niet wegkijken. De geluiden van zijn genot mengden zich met de fluisteringen van Elandra, een symfonie van verboden verlangens.

Terwijl ik mijn ogen niet van het tafereel kon afhouden, fluisterde Lyriel wat dingen in mijn oor terwijl ze meer tegen me aanleunde. "Zie je, dit is het bewijs dat onze theorie klopt," zei ze zachtjes. Haar adem streelde mijn huid, en ik voelde haar woorden diep doordringen. "De aantrekkingskracht tussen verschillende rassen is natuurlijk en onvermijdelijk."

Ik begon het steeds meer te geloven. De scene voor me was een duidelijk bewijs van die verboden verlangens. De Draenei, opgesloten en toch zo levendig bij het zien van Elandra, die hem vol overgave bevredigde. Het voelde alsof er een sluier werd weggetrokken, en ik zag de waarheid in Lyriel's woorden.

Lyriel's hand gleed langzaam naar mijn broek en verdween erin. Ze maakte kennis met mijn enorme geslacht en begon me op die manier af te trekken terwijl we toekeken naar Elandra, die zich steeds meer overgaf aan de Draenei. Elandra lag nu bijna volledig voor hem, haar mond en handen werkten in perfecte harmonie om de Draenei tot het uiterste te brengen. De Draenei stak zijn brede arm door de tralies en legde zijn grote hand op haar hoofd, begeleidend en streelend.

Fluisterend zakte Lyriel dan af en kuste mijn lichaam, haar lippen brandden een spoor van verlangen op mijn huid. Ze ging voor me op haar knieën zitten en keek me nog een keer diep in de ogen voordat ze mijn lul bevrijdde. Haar ogen werden groot van bewondering toen ze mijn imposante lid zag. Ze begon met haar handen, liet ze soepel over de schacht glijden, terwijl haar lippen zachtjes mijn eikel kusten.

Haar mond was warm en vochtig, en haar tong bewoog vaardig terwijl ze me diep in haar mond nam. Ze werkte met een intensiteit en vastberadenheid die me overweldigde. Haar handen omklemden mijn schacht stevig, en haar mond bewoog ritmisch op en neer. Elke beweging van haar hoofd, elke aanraking van haar tong, stuurde golven van genot door mijn lichaam.

Voor me zag ik Lyriel hard aan het werk, haar delicate, bleke huid was een scherp contrast met mijn groene, ruwe vlees. Op een afstandje zag ik Elandra, die nu volledig op haar rug lag, de Draenei tot het uiterste bevredigend. Haar lippen glommen van speeksel en voorvocht terwijl ze de eikel van de Draenei likte. Zijn brede arm bewoog ritmisch, zijn hand stevig om zijn schacht geklemd, en hij bereidde zich voor om op haar gezicht te spuiten.

Het was een intens en surrealistisch schouwspel. De ene elf bevredigde me met een vurigheid die ik nooit eerder had ervaren, terwijl de andere zich vol overgave onder het zaad van de Draenei liet bedelven. Elandra kreunde luid, haar lichaam trilde van genot en extase terwijl ze zich volledig overgaf aan het moment. Lyriel's geluiden waren zachter, maar niet minder vol verlangen en overgave. Haar ogen bleven contact houden met de mijne, vol passie en vastberadenheid om me te plezieren.

Lyriel gaf alles om me te bevredigen. Haar hoofd bewoog sneller, haar tong draaide cirkels om mijn eikel, en haar handen werkten synchroon met haar mond. Het was een overweldigende sensatie, en ik voelde mijn climax snel naderen. In mijn ooghoeken hield ik het andere schouwspel in de gaten, de intensiteit ervan versterkte mijn eigen genot.

De Draenei kwam met een luid gekreun klaar, dikke stralen zaad bedekten Elandra's gezicht en borst. Ze lachte zachtjes, haar ogen glommen van plezier terwijl ze elke druppel opving. Dit tafereel, gecombineerd met Lyriel's vaardigheden, bracht me over de rand. Mijn spieren spanden zich aan, en ik voelde een explosie van genot door mijn lichaam schieten.

Terwijl ik daar stond, met Lyriel die me intensief pijpte en Elandra die zich met de Draenei bezighield, besefte ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. De aantrekkingskracht tussen verschillende rassen, de verboden gevoelens, het was allemaal onderdeel van een nieuwe realiteit die ik moest accepteren.

De Draenei kwam met een luid gekreun klaar, dikke stralen zaad bedekten Elandra's gezicht en borst. Ze lachte zachtjes, haar ogen glommen van plezier terwijl ze elke druppel opving. Ze stond op, gaf de Draenei een laatste blik vol medeleven en plezier, en bewoog zich stiekem weg van het kamp, mij en Lyriel weer opzoekend.

Toen Elandra bij ons terugkwam, zag ze Lyriel hard aan het werk om mij te bevredigen. Ze glimlachte naar Lyriel en knielde naast haar neer. "Laat me je helpen," fluisterde ze. De twee elfen werkten samen, hun lippen en tongen vonden hun weg over mijn schacht en eikel. De sensatie was overweldigend, hun gecoördineerde bewegingen brachten me naar een nieuw niveau van genot.

Lyriel likte het zaad van de Draenei van Elanandra's gezicht, hun ogen vol verlangen en plezier. Ze deelden kussen vol passie, terwijl ze hun aandacht verdeelden tussen mij en elkaar. Hun lippen en tongen werkten synchroon, afwisselend mijn schacht en eikel bedekkend met hun warme, vochtige monden.

Ik voelde de spanning in mijn lichaam toenemen, mijn ademhaling versnelde en mijn spieren spanden zich aan. De twee elfen gaven alles om me te bevredigen. Hun handen en monden werkten perfect samen, hun bewegingen waren ritmisch en vol overgave.

Op het moment dat ik voelde dat mijn climax naderde, trokken ze zich iets terug. Elandra en Lyriel keken elkaar diep in de ogen, hun handen stevig om mijn schacht geklemd. Ze begonnen me met snelle, ritmische bewegingen af te trekken, hun andere handen streelden mijn dijen en onderbuik. Ze zoenden elkaar gepassioneerd, hun lippen en tongen vonden elkaar in een intens spel van verlangen.

Mijn eikel was op hen gericht toen ik eindelijk losliet. Een overweldigende dosis zaad spoot over hun gezichten en lichamen. Ze bleven kermend van genot met elkaar zoenen, hun handen nog steeds ritmisch bewegend over mijn schacht. Mijn zaad bedekte hun lippen en wangen, en ze likten het van elkaars gezichten met zichtbare voldoening.

De intensiteit van het moment was ongeëvenaard. De verbodenheid van onze handelingen, de passie en het verlangen tussen ons, alles kwam samen in een explosie van genot. Terwijl ik daar stond, hijgend en nagenietend van de intense ervaring, besefte ik dat mijn verblijf in Stonard meer had gebracht dan alleen fysiek herstel. Het had mijn ogen geopend voor nieuwe mogelijkheden en relaties, en ik wist dat dit slechts het begin was van een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

De meisjes genoten nog na van mij en elkaar. Ik zag ze elkaar kussen, ook mijn penis die nog een tijdje hard bleef. Om de beurt namen ze die nog een paar keer in de mond, en er heerste een gevoel van opluchting. Ik snapte het. Dit is het leven. Veel mooier dan het vechten wat ik gewend was.

Terug in Stonard gingen we weer onze eigen wegen. Niemand die iets vermoedde. De dagen hierna zag ik Elandra en Lyriel nog wel eens stiekem het kamp verlaten. De gevangenen hier hadden het dan waarschijnlijk nog niet zo slecht... Ik moest er nu om lachen. Het bracht mijn gedachten weer even terug bij Lyria. Hoe zou het met haar zijn? Zij deelde de lust die ons allen dreef. Het werd me steeds duidelijker. Dit wel. Maar mijn toekomst niet.

Ik was bijna hersteld en zou Stonard ook weer moeten verlaten. Maar wilde ik dat nog wel? Wilde ik nog wel vechten? Of had ik liever lief? De vragen brandden in mijn gedachten, maar voor nu wist ik één ding zeker: mijn verblijf in Stonard had me meer geleerd dan jaren van strijd. Het had me laten zien wat echt belangrijk was.

Als Orc was mijn wereld altijd zwart-wit geweest. Vecht of sterf. Win of verlies. Maar hier, in de verborgen uithoeken van Stonard, had ik een andere kant van het leven ontdekt. Een kant waar liefde en verlangen even krachtig waren als de strijdlust die me zo lang had gedreven. De maatschappij van de Orcs zag de wereld anders, gefocust op kracht, eer en onophoudelijke strijd. Maar hier, tussen de verboden aanrakingen en de geheime momenten, had ik iets gevonden dat misschien nog wel belangrijker was.

De contrasten waren verblindend. Mijn hele leven had ik gevochten, gestreden om mijn plek in de wereld te vinden, om mijn kracht te bewijzen. Maar nu vroeg ik me af of er meer was dan alleen de strijd. Het idee van een leven vol liefde en genegenheid begon een plek in mijn gedachten in te nemen, een plek die moeilijk te negeren was.

Voor nu wist ik één ding zeker: de lessen die ik in Stonard had geleerd, zouden me voor altijd bijblijven. Het had me laten zien wat echt belangrijk was. Terwijl de zon langzaam onderging en de mist zich weer over het moeras verspreidde, voelde ik een gevoel van vrede dat ik nog nooit eerder had ervaren. Misschien, dacht ik, was dit het begin van een nieuw hoofdstuk. Een hoofdstuk waarin ik niet alleen vocht, maar ook liefhad.