Ik strompelde de hut uit, mijn lichaam nog steeds herstellende van de verwondingen die ik twee weken geleden had opgelopen. De dikke, groenige mist van Stonard in The Swamp of Sorrows omhulde me, en de vochtige lucht vulde mijn longen. Het gerucht ging dat ik de naam van een vijandig schepsel als laatste had genoemd voordat ik het bewustzijn verloor. Ik ontkende dit met klem, maar het gerucht bleef hangen en maakte mijn herstelperiode alleen maar moeilijker.

De zon stond laag aan de hemel, nauwelijks zichtbaar door de dichte mist die als een deken over het moeras lag. In de verte zag ik schimmen van andere soldaten en genezers die zich bezighielden met hun dagelijkse bezigheden. Het kamp was een mengeling van rust en bedrijvigheid, maar ik voelde me een buitenstaander.

Mijn gedachten gingen snel terug naar het gevecht in de schaduw van Black Rock. Het was een hevig gevecht geweest, gevuld met bloed en strijdkreten. Een vijandelijke pijl had zijn weg gevonden naar mijn schouder en de pijn had me uiteindelijk overweldigd. Terwijl ik door de omgeving van Stonard liep, voelde ik een scherpe pijnscheut door mijn schouder gaan, een herinnering aan de intensiteit van dat gevecht.

Ik miste Lyria. Haar aanraking, haar aanwezigheid, haar zachte stem. Maar nu ik tijd had gehad om na te denken, besefte ik dat het misschien geen liefde was geweest, maar eerder lust. Het voelde nog steeds fout. Ze hadden me meerdere keren gevraagd naar die naam die ik genoemd zou hebben, maar ik ontkende alles tot op de dag van vandaag. Uiteindelijk begon ik mijn eigen ontkenning te geloven.

Toch kon ik niet ontsnappen aan het gevoel dat ik constant bekeken en in de gaten gehouden werd. Elk gefluister, elke gefronste blik van de genezers en mijn medestrijders, versterkte dat ongemakkelijke gevoel. Terwijl ik door het kamp liep, voelde ik hun ogen op mij gericht, alsof ze wachtten op een teken van mijn schuld of onschuld.

Tijdens mijn herstel ontmoette ik Elandra, een prachtige Blood Elf. Ze zorgde voor me en leek meer geïnteresseerd in mij door de geruchten die de ronde deden. Ze vroeg er een paar keer naar, maar ik bleef ontkennen. Haar zorgzaamheid was oprecht, en ik voelde een bijzondere band ontstaan tussen ons.

Mijn eerste ontmoeting met Elandra was onverwacht. Ze kwam de hut binnen waar ik rustte, haar aanwezigheid verlichtte de sombere ruimte. Haar lange, zilverblonde haren vielen in golven over haar schouders en haar felgroene ogen keken me nieuwsgierig aan. Haar gelaatstrekken waren fijn en elegant, haar huid had een lichte, bijna etherische gloed.

"Hoe gaat het met je, Thragar?" vroeg ze met een zachte stem, haar ogen gefixeerd op mijn verwonde schouder.

"Het gaat," antwoordde ik kortaf, mijn wantrouwen nog steeds aanwezig.

Ze knikte begripvol en begon voorzichtig de verbanden rond mijn schouder te controleren. Haar aanraking was licht en deskundig, en ik kon niet anders dan haar stiekem bewonderen terwijl ze zich concentreerde op haar taak. Ze was werkelijk prachtig, en ik betrapte mezelf erop dat ik vaker naar haar keek dan ik zou moeten.

Op een dag, terwijl ze mijn wond verzorgde, bracht ze de geruchten ter sprake. "Ik hoorde wat ze zeggen, over wat je misschien gezegd hebt toen je gewond was. Klopt dat?"

Mijn reactie was fel. "Nee! Dat is niet waar. Ik heb nooit zoiets gezegd."

Elandra keek me lang aan, haar groene ogen zoekend. "Ik begrijp het. Maar zelfs als het zo was, zou ik het begrijpen. Soms zeggen we dingen in onze zwakste momenten die we niet menen."

Hoewel ze zei dat ze me geloofde, kon ik de twijfel in haar ogen zien. Het maakte me onzeker, ondanks mijn overtuiging dat ik de waarheid sprak.

Haar zorg werd steeds welkomer. Ze kwam regelmatig langs om mijn wonden te verzorgen, maar ook om simpelweg tijd met me door te brengen. Ik begon uit te kijken naar haar bezoeken, haar aanwezigheid bracht een zekere rust in mijn onrustige gemoed.

Elandra bleef ernaar vragen, en elke keer dat ik bleef ontkennen, voelde ik haar groeiende frustratie en nieuwsgierigheid. Ze zocht duidelijk naar iets, een bevestiging misschien, of gewoon een bondgenoot in haar verboden verlangens.

"Je hoeft het niet te ontkennen," zei ze op een dag, haar stem zacht maar vastberaden. "Ik weet dat je deze gevoelens hebt. Gevoelens die je niet zou moeten hebben." Haar ogen ontmoetten de mijne, en ik zag een glimp van begrip en verlangen.

Ik keek op van haar woorden, verrast door haar vastberadenheid. Maar ze oordeelde niet. In plaats daarvan zag ik haar glimlachen, anders dan normaal, meer uitdagend en kwetsbaar tegelijk. Ze was prachtig, en ik kon niet anders dan toegeven aan mezelf dat ik weer naar een vrouw keek en over haar fantaseerde, ondanks dat ze van een ander ras was.

"Je begrijpt het niet," zei ik uiteindelijk.

Ze lachte naar me. "Je bent niet de enige die met die gevoelens worstelt," zei ze dan.

Haar ogen lichtten op, een mengeling van opluchting en blijde verrassing.

Elandra ademde diep in en zette toen de volgende stap in haar bekentenis. Ze zei niets, maar de blik in haar ogen sprak boekdelen. Ze stapte dichterbij, haar hand licht rustend op mijn arm. Haar lippen openden zich even, alsof ze iets wilde zeggen, maar ze bleef stil.

Ik voelde mijn hart sneller kloppen. De spanning tussen ons was bijna tastbaar. Haar hand gleed langzaam naar mijn borst en bleef daar rusten, terwijl haar ogen de mijne niet loslieten. Ze glimlachte, speels maar ook onzeker.

Ik slikte moeizaam, de woorden kwamen moeilijk over mijn lippen. "Ik... voel hetzelfde," gaf ik zachtjes toe, mijn stem trillend van emotie.

Ze glimlachte breder en knikte, haar vingers die licht over mijn borst gleden. "Misschien hoeft het niet gemakkelijk te zijn," fluisterde ze uiteindelijk, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Misschien moeten we gewoon accepteren wat we voelen."

Ik kon niet anders dan instemmen, mijn hand vond de hare en drukte die zachtjes. Het was een klein gebaar, maar het voelde als een belofte, een sprankje hoop en opwinding dat lang verloren was gegaan.

Nu zit ik hier, en Elandra staat al tussen mijn benen. "Ik denk dat ik nog betere zorg kan leveren voor zielen zoals jij," fluistert ze zwoel. We spreken het niet uit, maar wat betreft verlangens, behoren we tot dezelfde soort. We verlangen naar wat niet mag. Naar elkaar.

Elandra zakt langzaam tussen mijn brede bovenbenen, en terwijl ze afzakt, neem ik haar lichaam nog eens goed in me op. Haar smalle taille, haar volle borsten die subtiel heen en weer bewegen onder haar lichte, zijden kleding. Haar felgroene ogen houden mijn blik vast, en er ligt een speelse glimlach op haar lippen. Ze draagt een los, elegant gewaad dat haar vormen accentueert zonder alles prijs te geven, wat haar nog aantrekkelijker maakt.

Haar hand glijdt over de contouren van mijn kruis, dat steeds groter wordt. Mijn erectie is indrukwekkend, zelfs voor mijn soort, en haar handen lijken klein in vergelijking. Haar ogen schitteren van opwinding, en ik voel de spanning tussen ons. "Ik weet wat je wilt," fluistert ze, "en ik kan het je geven."

Ik kijk toe hoe ze me bevrijdt, haar zachte handen vinden mijn imposante lid, en het contrast is weer groot. Haar ogen worden groter van bewondering en opwinding. Mijn penis, groot en pulserend, reageert direct op haar aanrakingen. Het is donkerder groen, met dikke aderen die langs de schacht lopen, en het voelt heet en levendig onder haar vingers. Ze lijkt even versteld te staan, haar ademhaling versnelt, maar ze herpakt zich snel en begint vastberaden te werken.

Haar delicate, bleke huid tegen mijn ruwe, groene vlees is een visueel contrast dat onze verboden verlangens alleen maar versterkt. Ze grijpt me met beide handen en begint me zorgvuldig af te trekken, haar ogen vol verlangen. Het is duidelijk dat ze dit eerder heeft gedaan, de vaardigheid en het zelfvertrouwen in haar bewegingen zijn onmiskenbaar.

"Helpt dit?" vraagt ze zacht, haar stem vol speelse ondeugd, terwijl haar handen ritmisch over mijn schacht bewegen. Ze geniet overduidelijk, fout als het is. Haar grip wordt vaster, haar bewegingen sneller, en mijn erectie groeit nog groter en keihard in haar handen.

Ik kijk zwijgend toe, mijn hart bonkend in mijn borstkas. Ik verwonder me over haar, over hoe ze zo zelfverzekerd en verleidelijk is. Dit voelde minder fout dan met een Draenei, maar ook als we nu betrapt zouden worden, zouden er consequenties kunnen zijn. En dat maakte het wel zo spannend...

De kans dat we gevonden zouden worden was nog groter dan de vorige keer. De mist in Stonard was dikker dan ooit en dempte geluiden, maar ik wist dat soldaten en genezers altijd in de buurt waren. Toch ging Elandra door, vol passie en gedrevenheid. Ze leek zich volledig bewust van de gevaren en wist precies hoe ze hiermee om moest gaan. Al snel bleek dat ze echt wist wat ze deed, te zien aan haar aanrakingen, haar houding en het spel dat ze speelde met haar ogen en knappe gezicht. Ze hield het echter wel bij aftrekken.

Elandra liet het niet lang duren. Als een vakvrouw pakte ze mijn dikke paal bij de basis vast met één hand en liet ze de ander onwijs soepel over de harde schacht glijden die recht omhoog wees. Haar grip was stevig maar liefdevol, en haar handen bewogen met een ritmische precisie die me snel naar een hoogtepunt dreef. Elke keer dat onze blikken elkaar kruisten, voelde ik een elektrische vonk. Haar ogen straalden een mengeling van speelsheid en vastberadenheid uit. Ze wist precies wat ze deed en genoot zichtbaar van elke reactie die ze uit me trok.

"Voel je dit?" fluisterde ze, haar stem zwoel en vol verlangen. "Ik weet precies wat je nodig hebt."

Ik was kansloos. De sensaties waren overweldigend, en ik moest me stil houden. Mijn ademhaling werd zwaarder en mijn spieren spanden zich aan. Elandra's handen bewogen sneller en haar grip werd steviger. Haar vingers gleden langs de aderen op mijn schacht, en ik kon niet anders dan kreunen van genot. Ze glimlachte ondeugend, zichtbaar tevreden met de effecten van haar handelingen.

De contrasten tussen ons waren onmiskenbaar. Haar delicate, bleke huid tegen mijn ruwe, groene vlees was een visueel symbool van onze verboden verlangens. Haar tengere vingers leken bijna te verdwijnen tegen de achtergrond van mijn donkere, pulserende lid. De verschillen tussen onze rassen leken de spanning alleen maar te versterken.

"Je voelt zo goed," fluisterde ze opnieuw, haar stem nauwelijks hoorbaar maar vol emotie. "Laat het maar gaan. Ik wil alles van je."

Ik voelde hoe mijn climax naderde, onvermijdelijk en intens. Mijn hart bonkte in mijn borstkas, en ik kon de spanning in mijn hele lichaam voelen opbouwen. Verheugd veerde Elandra iets op toen ik niet meer stil kon zitten, en mijn pik begon te spuiten als nooit tevoren. Dikke klodders van mijn zaad vlogen door de lucht en landden op mijn lul en haar handen. Elke spiertrekking stuurde een nieuwe golf van genot door me heen, en Elandra keek gefascineerd toe.

Ze bleef me aftrekken totdat ik helemaal leeg was, haar handen ritmisch en vol verlangen. Elke beweging voelde als een elektrische schok door mijn lichaam, en ik kon niet anders dan me volledig overgeven aan het genot dat ze me schonk. Haar ogen bleven gefixeerd op mij, vol bewondering en voldoening.

"Dat was prachtig," fluisterde ze zachtjes, haar stem vol tevredenheid. "Maar onthoud, dit moet ons geheim blijven."

Ik knikte, nog steeds hijgend en nagenietend van de intense ervaring. Elandra maakte haar handen schoon en boog zich naar voren om mijn lul grondig schoon te likken. Elk druppeltje zaad werd door haar tong opgevangen, en ze genoot zichtbaar van de smaak.

"Je bent zeker niet alleen," fluisterde ze, haar ogen twinkelend ondeugend. Mijn verblijf in Stonard was er een stuk leuker op geworden, en vooral interessanter. Maar waar zou dit eindigen? De verboden aard van onze ontmoetingen, het constante risico om betrapt te worden, en de intense aantrekkingskracht tussen ons maakten elke ontmoeting opwindender dan de vorige. Terwijl Elandra opstond en haar kleding weer netjes schikte, wist ik dat dit nog maar het begin was. De toekomst was onzeker, maar één ding was zeker: mijn leven in Stonard zou nooit meer hetzelfde zijn.