Beste lezers,

Hieronder een nieuw verhaal. Maar allereerst wil ik degene die mij volgen erop wijzen dat ik op mijn profielpagina heb aangegeven waar ik nu mee bezig ben en wat er nog te verwachten valt. Wellicht schept dat wat meer duidelijkheid over mijn schrijven. Heb je vragen, dan hoor ik dat graag.

Groet,

Jefferson

We zitten weer in de auto. Weer heel lang. Na gisteren, vandaag weer. Buiten is het warm, dus binnen ook. Maar de zon is niet het enige wat de temperatuur laat stijgen.

Ik zit naast Nicola. Net als gisteren. De auto werd elk jaar krapper. Want ik werd steeds groter en langer. En nu moest Nicola ook nog eens in het midden zitten. Direct naast mij. Alleen daarom al kon ik amper een woord uitbrengen en was ik al twee dagen lang van slag en ergens anders met mijn hoofd. Het voelde alsof haar aanwezigheid mijn hele wezen in beslag nam. Ook al mocht dat helemaal niet. Ik kon de geur van haar shampoo ruiken, een lichte, bloemige geur die mijn zintuigen prikkelde. Ik heb een zwetend voorhoofd. Ondanks de hitte ril ik soms van de kou. Ik moest normaal blijven doen. Dat moest. Ze mocht er niet achter komen. Nooit. Terwijl ze zo dichtbij was. En nu helemaal.

"Nick," was ik al een keer geroepen. "Nick...!" vervolgens een tweede keer, en Nicola tikt me ook aan, haar aanraking voelde als een elektrische schok door mijn lijf laat gaan.

Ze kijkt me aan alsof ik een idioot ben. En dat ben ik ook. "Ze vraagt of je een koekje wil," zegt ze me dan ongeduldig en haalt me weer terug naar het nu. Aan de andere kant van Nicola zat Judith. Haar beste vriendin, die mee mocht op vakantie. Ik slik. Judith kijkt me aan met ogen zo donker dat ze bijna zwart zijn. Ogen waarin ik makkelijk zou kunnen verdrinken. Maar met haar wat mooi blond van kleur was. Nee, haar blik die op mij gericht was terwijl ze me enkel vroeg of ik een koekje wilde, hielp niet.

"Nick, hallo..." ergerde Nicola zich verder. Judith lachte nog lief naar me. Altijd wel.

Ik grabbel maar snel naar een koekje. "Ja, lekker," zeg ik, terwijl ik van zenuwen eigenlijk geen hap wegkrijg. Al twee dagen niet. Mijn hand trilt lichtjes als ik het koekje aanneem. Ik heb nog nooit zo geforceerd een koekje zitten eten. Ik had het gevoel dat ze naar me keken. Terwijl ze beiden niet eens aandacht aan mij schonken. Ik keek naar buiten. Het landschap was prachtig, maar ik kon het nauwelijks waarderen door de chaos in mijn hoofd. Ik voelde de ogen van Judith nog branden. Zoals zij me aankeek, deed nooit iemand.

Waarom keek ze zo naar me? Had ik iets gedaan? Of dacht ze aan iets wat ze wilde doen met mij? Mijn gedachten gingen alle kanten op en geen enkele richting was veilig. Judith lachte zachtjes toen ze merkte hoe nerveus ik was. "Wil je er nog een?" vroeg ze, haar ogen fonkelden van plezier. Die ogen, zo ondeugend en uitnodigend tegelijk. Ik stamelde en hapte naar woorden, mijn gezicht werd rood. Judith’s glimlach maakte het moeilijk voor me om kalm te blijven. Dit keer sloeg ik maar af.

Nicola had dit gênante tafereel gadegeslagen en keek me vervolgens nog een keer verwijtend aan. Haar blik brandde een gat in mijn ziel. Haar ogen spraken boekdelen, alsof ze me beschuldigde van iets wat ik niet helemaal begreep. Ik voelde me nog meer ongemakkelijk onder haar blik.

Wat had ik fout gedaan? Was het omdat ik naar Judith had gekeken? Of was het iets anders, iets wat ik zelf niet eens doorhad? De gedachten spinden in mijn hoofd en maakten het moeilijk om helder te denken.

-

En ik kreeg het alleen maar warmer. Ik had thuis kunnen blijven. Die optie was mij gegund door mijn vader. Maar ik wilde mee. Mee om in hun nabijheid te zijn, om mezelf misschien beter te leren kennen. Al was het misschien tegen beter weten in. Dat mijn lichaam op deze leeftijd veranderde en ik anders reageerde op wat normaal zou zijn, had ik kunnen zien aankomen. Maar het was vele malen erger dan ik verwacht had. Het minste of geringste maakte mij nu al van slag op manieren die ik niet kon tonen of uiten. Mijn hart bonsde in mijn borst, alsof het probeerde uit te breken. En dat maakte deze twee dagen een hel. Een zeer verleidelijke hel.

Naarmate de rit vorderde, kreeg ik het steeds warmer in de auto. Mijn gedachten dwaalden af naar de aantrekkelijkheid van beide meiden. Nicola en Judith kende ik ondertussen goed. En hun schoonheid was van een buitencategorie. Beiden op hun eigen manier. Al voelde ik meer voor Nicola, en ook al wat langer. Haar lach, haar geur, alles aan haar had een bijna hypnotiserend effect op me. Zij sprak al een aantal jaren tot mijn verbeelding, en elk jaar weer meer. De laatste weken was het elke dag meer. En nu zat ze zo dicht op me. Met mijn lengte kon ik gemakkelijk in het decolleté van Nicola kijken, die een eenvoudige, zwarte tanktop droeg. De manier waarop het stof om haar rondingen spande, was gewoonweg kwelling. Het was killing. Haar huid glansde zachtjes in het zonlicht, en de contouren van haar lichaam waren perfect zichtbaar. Ik kon mijn ogen er amper vanaf houden. Zij zag het. Maar zou mijn vader of haar moeder achteromkijken, zouden die het wel zien. Maar ik wilde zo graag blijven kijken. Alleen kijken. Dat was toch ook weer niet zo erg? Had ze maar wat anders moeten aantrekken... Haar goed gevulde rondingen waren zichtbaar, en het kostte mij steeds weer moeite om mijn blik niet te laten dwalen.

Ik was al opgewonden door alleen de nabijheid van Nicola en Judith. Maar Nicola kon ik ook ruiken. En ze straalde warmte uit. Dat kon ik voelen en deed al zoveel met me. Haar aanwezigheid had een bijna magnetische werking op me. Maar toen Nicola haar knie tegen de mijne liet rusten, voelde ik een schok van elektriciteit door mijn lichaam gaan. Mijn adem stokte en ik kon mijn hart in mijn oren horen bonzen. Ze had het niet eens door. Laat staan dat ze doorhad wat het met mij deed. Haar onschuldige aanraking had het tegenovergestelde effect op mij. De aanraking leek haar niets te doen, maar voor mij was het allesbehalve onschuldig. De beperkte aanraking gaf me een gevoel van intense opwinding... Alsof die nog niet groot genoeg was...

-

Met wie ben ik dan?

Mijn vader, een zorgzame maar ook strenge man, en mijn stiefmoeder, vriendelijk maar afstandelijk, zaten voorin de auto. Ze praatten zachtjes met elkaar over de route. Ze hebben niks door gelukkig.

Nicola is mijn stiefzus van 18 jaar, zelfverzekerd en populair, en zat dus naast me. Ze was meestal druk bezig met haar telefoon, met haar vrienden aan het chatten. Ik kon dan meelezen. Ze was ook weer niet het type wat dan alleen maar op haar telefoon zat, hoor. Ik keek liever niet mee op haar telefoon, maar naar haar verschijning op zich. De zwarte tanktop was al heel wat, maar zeker niet alles wat mijn aandacht trok. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, vooral niet omdat haar korte broek haar lange, gebruinde benen accentueerde. Zeker nu haar knie tegen me rustte.

Judith was anders. De bescheiden en terughoudende vriendin van Nicola zat aan de andere kant van de auto. Ze was stiller, keek vaak uit het raam en glimlachte altijd vriendelijk naar me. Haar zachte blik en ontspannen houding gaven me een warm gevoel, hoewel ik probeerde mijn gedachten niet te laten afdwalen. Ze had hele mooie donkere ogen, die intens zijn.

Zo zaten we in de auto, een bescheiden maar ruime auto. Een auto waarin het zo warm was geworden. Maar vooral voor mij. Ik keek naar mijn vader, die geconcentreerd achter het stuur zat, en naar mijn stiefmoeder, die iets aan het lezen was. Naast me zat Nicola, mijn veel te knappe stiefzus, met haar gebruikelijke zelfverzekerde glimlach. Haar lange benen, die ze nog even uitstrekte voor haar, trokken onwillekeurig mijn aandacht. Daarnaast zat Judith, stil en bescheiden zoals altijd, haar ogen gesloten terwijl ze zachtjes meebewoog op de muziek in haar oortjes. Ze waren beste vriendinnen. Heel anders, maar met veel overeenkomsten. Beiden zo knap, maar ook zo anders op dit gebied.

"Wie ben ik eigenlijk?" vroeg ik me af terwijl ik uit het raam staarde. "Tot nu toe ben ik altijd de stille jongen geweest, degene die op de achtergrond blijft. Maar wat wil ik echt?" Ik voelde een verlangen naar avontuur, naar iets dat me zou uitdagen en laten groeien.

Maar wie ben ik eigenlijk? Kon ik me ook afvragen. Ik was maar een sul. Tot nu toe ben ik altijd de stille jongen geweest, degene die op de achtergrond blijft. Maar wat wil ik echt? Ik voelde een verlangen naar avontuur, naar iets dat me zou uitdagen en laten groeien. Ik was ook alweer zeventien jaar. Ik wilde steeds meer. Ja, meer ontdekken en meer ervaren. En met wie? Ik wist het wel. Nu? Tijdens deze vakantie? Wie weet. Niet dat ik het zou durven. Natuurlijk niet met Nicola! Want dat kon echt niet. Judith misschien? Als ze zou willen, heel graag. Maar ik achtte mezelf kansloos. Ook in Oost-Duitsland.

-

Ik had er niet eerder ooit van gehoord.

Terwijl de auto door het Duitse landschap reed, staarde ik naar de voorbijglijdende uitzichten. Stralsund, Rügen... ik had er nog nooit van gehoord, dacht ik. Ik vroeg me af wat deze plekken te bieden hadden en hoe deze vakantie zou verlopen. We gingen altijd naar Duitsland op vakantie. Echt altijd. Maar meestal naar het zuiden, waar we uitzicht hadden op de Alpen. Nu dus met uitzicht op de Oostzee.

De auto hobbelde over de oude kasseien van Stralsund, een stad die ik slechts vaag had horen noemen in geschiedenislessen. Iets met Hanzesteden. Nu zag ik het met eigen ogen: de gotische architectuur en de glinsterende Oostzee in de verte. De smalle straatjes met kleurrijke huizen en het geluid van de meeuwen boven de haven gaven de stad een bijna sprookjesachtige sfeer. Het was een aangename verrassing en een zeer welkome afleiding. Ik had van tevoren wel het een en ander opgezocht over onze bestemming. Dat deed ik graag.

Stralsund is een historische stad aan de Oostzee, bekend om zijn gotische architectuur en pittoreske havens. De oude binnenstad, met zijn rode bakstenen gebouwen en smalle steegjes, staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De grote, imposante kerken en het stadhuis domineren het stadsbeeld, terwijl de gezellige cafés en winkels een levendige sfeer creëren. Niet dat ik daar wat te zoeken had. Niemand van ons. Want m'n vader vond het gewoon leuk om door de stad te rijden naar onze eigenlijke bestemming, zelfs met caravan, wat eigenlijk niet ging, maar goed. Ik vond dit leuk. Hij ook. De dames keken wat minder geïnteresseerd.

Onze eindbestemming was echter het eiland Rügen. Ook dat moest ik even opzoeken, maar ontdekte al snel een boeiende geschiedenis. Dit eiland staat namelijk bekend om zijn witte krijtrotsen, uitgestrekte stranden en rustige, natuurlijke omgeving. Ook had het een boeiende geschiedenis waar ik nog wel meer van wilde leren. Geschiedenis was mijn favoriete vak geweest op de HAVO. Terwijl we verder reden, begon ik me al voor te stellen hoe het zou zijn om daar te kamperen. De rust van de natuur, het geluid van de golven die tegen de rotsen slaan, en de frisse zeelucht die door de bomen waait. Het leek de perfecte plek om even te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven en mijn gedachten op een rijtje te zetten.

Het was nog vroeg in mei. Echt net na onze eindexamens. Ik voor m'n HAVO, de meiden voor hun VWO. We zaten bij elkaar op school. Zakken konden we alledrie al niet meer. Terwijl we officieel nog moesten te horen krijgen of we geslaagd waren of niet, hadden onze ouders ons meegenomen naar deze uithoek in Duitsland. De reis tot nu toe was spannend. Op een andere manier. Nu ik meer te zien kreeg van de omgeving waar we uiteindelijk terecht zouden komen, keek ik er steeds meer naar uit.

-

Het voelde als een road trip: De reis begon al een dag eerder en duurde uren, met enkele stops langs wegrestaurants en benzinestations. De spanning tussen de personages bouwde zich nog langzaam op. Ik voelde me al heel snel ongemakkelijk en probeerde mijn gedachten te ordenen, maar ik merkte dat mijn ogen vaak afdwaalden naar Nicola en Judith, vooral als een van de twee zich even uitrekte of haar haren goeddeed.

Bij elke stop leek de spanning in de auto een beetje te ontspannen, maar zodra we weer op weg waren, keerde het terug. We stopten voor lunch bij een typisch Duits wegrestaurant. De geur van gebraden vlees en versgebakken brood vulde de lucht terwijl we uit de auto stapten en onze benen strekten. Mijn vader en stiefmoeder bestelden voor ons allemaal en zaten te kletsen over de route die we nog moesten afleggen. Ik probeerde mee te doen aan het gesprek, maar mijn gedachten dwaalden telkens af naar Nicola en Judith, die druk in gesprek waren en lachten om iets op Nicola's telefoon. Ik keek dan stiekem naar hun figuren, kleding en gedragingen. Alles bleef maar tot m'n verbeelding spreken. Judith had haar mooie, blonde haren hoog opgestoken in een staartje, en ik vond dat verleidelijk. Zo zag je haar hals. En het hupte mee als ze haar hoofd draaide. Gewapend met haar donkere ogen en lieve lach, liet ze me steeds ter plekke smelten.

Nicola had mooi lang, bruin haar. Het glansde en sluierde over haar schouders. Ze had iets meer body. Van de twee leek zij al het meest volwassen. Een goddelijk lijf met al wat meer de juiste rondingen. Zeker zo in shorts en tanktop. Die droeg ze ook al de eerste dag...

Er waren ook momenten van ongemakkelijkheid met mijn vader, vooral toen hij begon over mijn toekomstplannen. "Nick, je hebt nu je examens achter de rug. Heb je al nagedacht over wat je hierna wilt doen?" vroeg hij plotseling, terwijl hij de auto langs een verder nietszeggend pittoresk dorpje stuurde.

Ik voelde de druk, maar wist dat deze vakantie een kans was om even aan die verwachtingen te ontsnappen. "Ik weet het nog niet precies, pap. Ik wil misschien een tussenjaar nemen om alles op een rijtje te zetten," antwoordde ik, hopend dat dit het onderwerp zou afsluiten. Zoiets had ik al een tijdje in gedachten. Mijn vader knikte begripvol, maar ik zag de lichte frons op zijn gezicht in de achteruitkijkspiegel. De rest luisterde zwijgend maar aanwezig mee.

Onderweg keek ik naar buiten en liet mijn gedachten afdwalen. De landschappen veranderden van glooiende heuvels naar dichte bossen en uiteindelijk naar de kustlijn van de Oostzee. De zon begon al te zakken, en de lucht kreeg een warme, oranje gloed. Het gaf de omgeving een magisch tintje, alsof we op weg waren naar een onbekend, avontuurlijk land.

Ondertussen probeerde ik mijn gevoelens voor Nicola en Judith in bedwang te houden. Elke keer als Nicola zich uitrekte en haar topje een beetje omhoogschoof, of als Judith haar haren losdeed en het zachte, blonde haar over haar schouders viel, voelde ik een golf van opwinding. Ik hoopte dat niemand mijn nervositeit opmerkte.

We stopten nog een keer voor een snelle snack bij een benzinestation. Terwijl mijn vader tankte, liep ik naar binnen om wat te drinken te halen. Nicola en Judith volgden me, pratend en lachend. Ik voelde me als een buitenstaander, maar toch kon ik mijn ogen niet van hen afhouden. Ze hadden iets aantrekkelijks, iets onbereikbaars, wat me nog meer in verwarring bracht.

-

We zouden er twee dagen over doen. Waarom haasten? We maakten dan ook een overnachting bij een hotel.

Bij de tussenstop in dit kleine, maar gezellige hotel aan de rand van een stadje net voorbij Kiel, waren de spanningen al veel meer voelbaar. Mijn vader mopperde over de reservering die niet helemaal goed was doorgekomen. We moesten langer wachten bij de receptie, en ik voelde de spanning toenemen. Ik kon zien dat de lange reis hem begon op te breken. Zijn frons werd dieper, zijn stem scherper. Om die reden was ik blij dat we er twee dagen over deden. Net als ik had hij soms moeite met het verwerken van spanningen, al was dit natuurlijk van een hele andere aard.

Na een hoop gedoe kregen we uiteindelijk onze kamers toegewezen. Het voelde als een kleine overwinning. In onze gedeelde kamer voelde ik me opgesloten, verlangend naar de vrijheid die de camping zou bieden. De muren leken dichterbij te komen, beklemmend en benauwend. Ik wilde niets liever dan buiten zijn. Ik dacht aan de frisse lucht en de open ruimte die ons te wachten stond op Rügen. Maar hier, tussen deze vier muren, leek de reis eindeloos en benauwend.

Mijn vader zat op het bed en bladerde door een reisgids, terwijl mijn stiefmoeder haar spullen uitpakte. Hun stilte was zwaar, de spanning voelbaar. Nicola en Judith waren in de kamer naast ons, waarschijnlijk lachend en pratend zoals altijd. Ik kon hun stemmen gedempt door de muren horen en voelde een steek van jaloezie en verlangen. Hun gelach klonk als een echo van de vrijheid die ik zocht. Ze leken altijd zo zorgeloos en gelukkig, iets wat ik niet altijd kon voelen.

Terwijl ik in de gang naar het einde van de gang liep om vanaf daar een klein balkonnetje op te zoeken, botste ik uit het niets tegen Nicola aan, die juist naar onze kamer was gekomen om wat aan onze ouders te vragen. Onze lichamen raakten elkaar vluchtig, maar het voelde als een eeuwigheid. Haar blote arm voelde warm en zacht tegen mijn huid, en de schok van het contact schoot door mijn lichaam als elektriciteit. Het werd gelijk oorverdovend stil, de wereld leek even stil te staan.

"Sorry," mompelde ik, terwijl ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Nicola glimlachte zowaar even, haar ogen twinkelden van plezier of misschien iets anders, iets diepers wat ik niet kon lezen. Ik slikte en keek weg. Mijn gedrag vandaag was haar vast opgevallen.

"Geen probleem," zei ze luchtig, voordat ze verder liep naar onze kamer. Ik bleef nog een paar seconden staan, mijn hart bonkend in mijn borst, voordat ik mezelf dwong om naar het einde van de gang te gaan. Het gevoel van haar aanraking bleef nog lang nazinderen, haar warmte nog voelbaar op mijn huid. Terwijl ik uitkeek over het rustige landschap rondom het hotel met in de verte een glimp van de Oostzee, wist ik dat deze vakantie meer zou zijn dan alleen een ontsnapping aan de dagelijkse sleur. Dat hoopte ik althans. De dagelijkse sleur van het zijn van een suf stiefbroertje voor Nicola hield ik overigens nog steeds in stand.

-

Nu, op de tweede dag van onze reis, bij aankomst, de volgende dag, op de camping op Rügen voelde ik een gevoel van opluchting. De lange rit was eindelijk voorbij en de frisse lucht van de Oostzee omhelsde ons. De omgeving was sereen, met uitgestrekte bossen, velden en akkers en het geluid van vogels die de stilte doorbraken. De lucht was fris en helder, en ik kon de geur van dennen en zout water inademen. Het voelde alsof een last van mijn schouders viel. Zo eindelijk die auto uit...

Mijn vader reed de auto het terrein op en we werden begroet door de campingeigenaar, een vriendelijke oude man met een grote glimlach. We kregen onze plek aangewezen, een mooie ruimte omringd door bomen, ver van de drukte. Terwijl mijn vader de auto parkeerde en de caravan met de mover op zijn plek zette, stapte ik uit en strekte mijn benen. De zachte, met gras begroeide grond voelde heerlijk aan onder mijn voeten. Ik had m'n schoenen al uitgetrokken.

We begonnen meteen met het opzetten van de tenten. Mijn vader en stiefmoeder hadden de caravan voor zichzelf, terwijl ik een kleinere tent kreeg, net groot genoeg voor één persoon. Nicola en Judith deelden een tent, wat voor mij natuurlijk meteen weer een bron van nieuwsgierigheid en verlangen was. Iets aan camperen vond ik altijd maar opwindend. Wellicht omdat ik al vaak een tent opzette, als ik alleen maar aan die twee meiden dacht. En dan hoefde ik niet op de camping te zijn... Terwijl we bezig waren met de tenten, kon ik mijn ogen niet van hen afhouden. Ze werkten samen, lachend en pratend, en elke aanraking tussen hen leek speels en zorgeloos. Ik was alleen.

Mijn gedachten gingen vaak terug naar de momenten waarop Nicola en Judith elkaar speels aanraakten of samen lachten. Gewoon zoals beste vriendinnen dat doen. Het had iets inspirerend. Ik vroeg me af of deze vakantie mij de ruimte zou geven om mezelf te ontdekken, zoals ik had gehoopt. De ongedwongen sfeer en de natuurlijke omgeving gaven me een sprankje hoop dat ik misschien een bepaalde rust kon vinden om bepaalde emoties een plekje te geven, zodat ik weet een beetje normaal door het leven kon, zonder om de haverklap gevangen te worden door de opwinding en mijn rijke fantasie.

Ik had mijn tent al snel op zijn plek gezet. Ik dook al snel de eenzaamheid in. Eindelijk even alleen. Eindelijk m'n broek los om van die opwindende krapte af te komen. Ik durfde mezelf er nog niet echt vanaf te helpen. Nog niet.

-