Eke had sinds die eerste dag elke dag geholpen in de winkel. Ze was er altijd, met haar stralende glimlach en aanstekelijke energie, klaar om te helpen waar ze kon. Zelfs als het niet hoefde, kwam ze opdagen, haar enthousiasme onverminderd. Ik kon het niet helpen, maar genieten van haar aanwezigheid. Ze bracht een lichtheid met zich mee die ik hard nodig had in deze moeilijke tijd.

"Je hoeft echt niet elke dag te komen, Eke," zei ik op een ochtend, terwijl ze de winkel binnenstapte en haar jas ophing. "Je hebt ook je eigen dingen te doen, toch?"

Eke schudde haar hoofd, haar ogen fonkelden met vastberadenheid. "Ik wil hier zijn. Het is het minste wat ik kan doen." Ze glimlachte breed en begon meteen met het uitpakken van nieuwe voorraad.

"Maar ik kan je niet elke dag betalen," probeerde ik opnieuw, terwijl ik haar bezorgd aankeek. "Dat zou niet eerlijk zijn, en ik wil niet dat je je verplicht voelt."

Ze stopte met wat ze aan het doen was en keek me recht aan. "Lucas, ik wil helemaal geen betaling. Ik wil gewoon helpen. Het voelt goed om hier te zijn, om iets te doen dat betekenisvol is." Haar stem was vastberaden, en ik wist dat ik haar niet zou kunnen overtuigen. Een verassende kijk.

"Ik waardeer het echt," zei ik uiteindelijk, met een zucht. "Maar weet dat je altijd nee mag zeggen als je andere plannen hebt." Ik gaf het ook op. Ik waardeerde haar aanwezigheid stiekem te veel om nog verder tegen te stribbelen.

Ze glimlachte tevreden en knikte. "Dat weet ik. Maar voor nu, laat me gewoon helpen. Het is fijn om bezig te zijn en hier te zijn." En met die woorden, ging ze weer glimlachend aan het werk, haar energie en enthousiasme vulden de winkel met een warmte die ik zo hard nodig had nu.

-

Soms was Eke er hele dagen bij, van het moment dat ik de deuren opende tot het sluiten van de winkel. Ze vertelde me dat ze veel aan thuisstudie deed vanwege het beperkte aanbod van scholen op het eiland, en dat ze haar werk hier in de winkel goed kon combineren met haar studie. Het was bewonderenswaardig hoe ze alles zo soepel leek te regelen.

"Het is echt handig om hier te kunnen studeren," zei ze een keer, terwijl ze haar laptop op het bureau in het kantoor neerzette. "De sfeer hier is rustig, en ik kan me goed concentreren tussen de klanten door." Zo druk was het immers ook weer niet, en vaak was er niet eens werk voor twee.

Ik glimlachte en knikte. "Ik ben blij dat het zo goed werkt voor je. Als je iets nodig hebt, laat het me weten."

Ze keek op van haar scherm en glimlachte terug. "Dank je, Lucas. Ik waardeer het echt dat ik hier kan zijn." Haar ogen straalden oprechte dankbaarheid uit, en ik voelde opnieuw die warmte die haar aanwezigheid met zich meebracht.

Eke was een ware multitasker. Tussen het helpen van klanten door, vond ze altijd wel een moment om aan haar studie te werken. Ze zat vaak in het kleine kantoortje achter de winkel, verdiept in haar boeken en notities, haar laptop open voor haar. Haar toewijding was bewonderenswaardig, en het was duidelijk dat ze hard werkte om haar doelen te bereiken.

"Waar werk je nu aan?" vroeg ik op een middag, nieuwsgierig naar haar studies. Ze had net een klant geholpen en zat nu weer achter haar laptop.

"Biologie," antwoordde ze met een glimlach. "Ik ben bezig met een verslag over de biodiversiteit op de Waddeneilanden. Best interessant eigenlijk." zei ze dan opgetogen alsof het haarzelf verraste.

Ik knikte, oprecht geïnteresseerd. "Klinkt fascinerend. Als je ooit hulp nodig hebt of gewoon wilt praten over je studies, laat het me weten. Ook ik verveel me wel eens." lachte ik dan maar, en gaf ik al aan haar aandacht zo nu en dan te verlangen.

Eke lachte en knikte. "Tuurlijk."

Haar aanwezigheid, zelfs als ze stilletjes in het kantoor werkte, bracht een gevoel van gezelschap. Het was fijn om te weten dat ik niet helemaal alleen was, en haar toewijding aan zowel haar werk als haar studie was inspirerend. Terwijl de dagen voorbijgingen, begon ik steeds meer te beseffen hoeveel Eke voor me betekende in deze moeilijke tijd.

-

Eke zag er altijd mooi en verleidelijk uit, maar de laatste tijd leek ze zich steeds meer bewust te worden van haar uiterlijk. Elke dag leek ze nog stralender en aantrekkelijker te zijn dan de vorige. Het was moeilijk om mijn ogen van haar af te houden, en ik begon me af te vragen of ze dit bewust deed of dat het gewoon een natuurlijk gevolg was van haar zelfvertrouwen en charme.

Op dinsdag droeg ze een lichtblauwe blouse die perfect bij haar ogen paste en een zwarte rok die net boven haar knieën viel. Haar haar had ze los over haar schouders laten vallen, de blonde golven glinsterden in het zonlicht dat door de ramen viel. Een subtiele hint van mascara accentueerde haar wimpers en gaf haar een zachte, verleidelijke uitstraling.

De volgende dag verraste ze me weer. Ze kwam binnen in een nauwsluitende, witte trui en een spijkerrok die haar slanke figuur perfect benadrukten. Haar haar had ze in een losse vlecht over één schouder gelegd, wat haar een speelse maar elegante look gaf. Dit keer had ze een vleugje lipgloss op, waardoor haar lippen licht glinsterden wanneer ze glimlachte. Elk detail boeide me eindeloos en nam haar helemaal in me op.

-

Donderdag droeg ze een pastelroze jurk die haar delicate teint complimenteerde. Haar haar had ze half opgestoken, waardoor enkele lokken speels om haar gezicht vielen. Ze had haar oogmake-up iets zwaarder aangezet, wat haar ogen nog meer liet opvallen. De eyeliner accentueerde haar oogopslag en gaf haar een mysterieuze uitstraling.

Vrijdag verscheen ze in een nette, donkere rok en een crèmekleurige blouse. Haar haar had ze steil gestyled, wat haar een professionele en toch verleidelijke look gaf. Ze had ook een subtiele blos op haar wangen, alsof ze net iets meer moeite had gedaan voor haar uiterlijk. De lichte oogschaduw en mascara die ze droeg, benadrukten haar natuurlijke schoonheid zonder te overdrijven.

-

Zaterdag, de dag voordat ons korte weekend zou beginnen, droeg ze een eenvoudige maar elegante zwarte jurk die haar figuur prachtig accentueerde. Haar haar was los en golvend, en ze had een subtiele maar verleidelijke rode lippenstift op. Haar ogen spraken boekdelen met de zachte smokey-eye look die ze had gecreëerd, iets wat haar anders maakte dan de rest van de week. Elke dag kwam ze iets uitdagender over. Kon ook aan mij liggen. Maar ik begon ook te merken dat ze misschien wel graag hier was omdat ze hier 'vrij' was. Make-up bleef een dingetje in haar cultuur, zal ik maar zeggen. Je uiten ook. Ik was niet zo moeilijk.

Elke dag leek Eke meer aandacht te besteden aan haar uiterlijk, en het was duidelijk dat ze experimenteerde met verschillende stijlen en make-up. Dit was iets wat ze voorheen minder of nauwelijks leek te doen. Haar uitstraling was onmiskenbaar verleidelijk, en ik merkte dat ik steeds meer moeite had om mijn ogen van haar af te houden. Ze leek zich steeds meer bewust te worden van haar aantrekkingskracht, en het had een onmiskenbare invloed op de sfeer in de winkel.

-

Er ontstonden steeds vaker situaties waarin Eke en ik elkaar even blijven aankijken. Deze momenten, hoe kort ook, maakten elke keer een diepe indruk op ons beiden. Het begon onschuldig genoeg, met blikken die iets te lang bleven hangen terwijl we elkaar iets vroegen of antwoordden, maar al snel voelden deze momenten geladen met een onuitgesproken spanning.

Op een ochtend, terwijl Eke bezig was met het uitpakken van nieuwe voorraad, keek ze op en ving mijn blik. Onze ogen ontmoetten elkaar en we bleven zo een paar seconden staan, de tijd leek stil te staan. Haar blauwe ogen straalden iets onschuldigs uit, maar er was ook een nieuwsgierigheid en een zachte warmte te zien. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en moest mezelf dwingen om weg te kijken en verder te gaan met mijn werk.

-

Later die week, terwijl ik achter de kassa stond en zij in de schappen aan het werk was, ving ik haar blik opnieuw. Dit keer hield ze mijn blik vast, en haar lippen vormden een kleine glimlach. Er was een zekere intensiteit in haar ogen, iets wat me even de adem benam. De klanten in de winkel leken op dat moment te vervagen en er waren alleen nog maar wij tweeën. We zeiden niets, maar de stilte sprak boekdelen.

Op een andere dag, terwijl ze op kantoor aan haar thuisstudie werkte, liep ik even naar binnen om iets te vragen. Ze keek op van haar laptop, onze ogen ontmoetten elkaar en opnieuw voelde ik diezelfde intense verbinding. Haar blik was zacht en uitnodigend, en ik voelde een lichte tinteling door mijn lichaam gaan. We hielden elkaars blik vast, en ik kon niet anders dan glimlachen. "Gaat het goed met je studie?" vroeg ik, mijn stem iets zachter dan normaal.

"Ja, het gaat goed," antwoordde ze, haar ogen nog steeds op de mijne gericht. "Dank je dat ik hier mag werken, het is fijn om niet altijd thuis te zijn." Ik begreep dat als geen ander dat thuis niet altijd de beste plek was om te verkeren op die leeftijd.

-

"Geen probleem," zei ik, terwijl ik mezelf dwong om weg te kijken en terug te keren naar mijn taken. Maar de indruk van haar blik bleef bij me hangen.

Elke keer dat onze blikken elkaar kruisten, leek er een onzichtbare draad te zijn die ons verbond. Het waren momenten van puur en onversneden emotie, die ons beide lieten zien dat er iets diepers aan het groeien was.

-

Hoewel ik genoot van Eke's aanwezigheid, begon ik ook steeds meer te worstelen met mijn gevoelens. Deze nieuwe emoties brachten herinneringen naar boven uit mijn eigen jeugd. De scheiding van mijn ouders, die mijn leven destijds volledig op zijn kop zette, speelde weer door mijn hoofd. Het was een moeilijke tijd geweest, waarin thuis nooit echt als thuis had gevoeld. Diep van binnen vreesde ik dat ik nu, met Elise, iets soortgelijks aan het herbeleven was. Het gevoel van verlatenheid en de onzekerheid die me toen overspoelde, spookten nu opnieuw door mijn gedachten.

Elke dag had ik nog contact met Elise, en op het oog leek alles prima te gaan. Onze gesprekken waren vriendelijk, soms zelfs warm, maar er hing altijd een ondertoon van iets onuitgesproken. Ze vroeg regelmatig of Eke nog was komen helpen in de winkel, en elke keer reageerde ik wat terughoudend. "Ja, ze helpt nog steeds," zei ik dan, mijn stem zo nonchalant mogelijk. "Het is niks bijzonders, hoor."

-

Maar diep van binnen wist ik dat het meer was dan dat. Eke's aanwezigheid was niet zomaar iets wat ik kon negeren of bagatelliseren. Haar blik, haar glimlach, de manier waarop ze door de winkel bewoog – het waren allemaal dingen die me niet loslieten. Ik voelde me schuldig omdat ik wist dat deze gevoelens thuishoorden in mijn relatie met Elise, en niet met Eke, maar ik kon ze ook niet zomaar wegduwen.

-

Ondertussen begon ik te overwegen of ik Eke om hulp moest vragen in huis. Niet dat ik haar echt nodig had; ik kon prima zelf voor alles zorgen. Maar ik merkte dat ik haar aanwezigheid meer en meer begon te waarderen en dat ik verlangde naar meer tijd met haar, ook buiten de winkel. De gedachte om haar vaker te zien, ook al was het maar voor huishoudelijke taken, bleef in mijn hoofd rondspoken.

Toch aarzelde ik. Ik wist dat het geen goed idee was om haar te betrekken bij mijn persoonlijke leven, zeker niet gezien de verwarrende gevoelens die ik voor haar begon te ontwikkelen. Maar elke keer als ik haar zag, werd de drang sterker. Uiteindelijk besloot ik voorzichtig een gesprek hierover te beginnen.

-

"Hey Eke," begon ik op een rustige middag terwijl we samen de schappen vulden. "Ik vroeg me af... zou je het misschien 'leuk' vinden om ook eens... eh, wat meer te helpen buiten de winkel? Zoals, misschien in het huis, of zo?" Mijn woorden kwamen er onhandig en aarzelend uit, en ik kon voelen hoe mijn hart sneller begon te kloppen. Ik wilde haar niet het verkeerde idee geven. Maar met dat idee in m'n hoofd was ik wel het gesprek gestart.

Eke keek me aan, haar ogen vol nieuwsgierigheid. "Wat bedoel je precies?" vroeg ze, haar stem vriendelijk en geïnteresseerd, terwijl ze zelf toch al zoiets had voorgesteld. Of wist ze dat ik misschien dubbelzinnige gedachtes had?

-

Ik slikte en voelde mijn gezicht warm worden. "Nou, gewoon... soms is er veel te doen in huis, en ik dacht dat je misschien geïnteresseerd zou zijn om daar ook af en toe te helpen, zoals je zei. Maar alleen als je tijd en zin hebt, natuurlijk." Ik besefte dat ik haar een beetje overdonderde en probeerde het luchtig te brengen.

Eke glimlachte en leek even na te denken. "O ja, hoor. Geen probleem, toch. Ik help je graag, waar je maar hulp bij nodig hebt." Ze keek me met haar heldere ogen aan, en ik voelde een mix van opluchting en iets dat ik niet goed kon plaatsen. Of moet ik zeggen dat ik het niet durfde te plaatsen. Deze week was best karig geweest betreft initimiteiten als ik het vergelijk met de week ervoor en het weekend wat die week had afgesloten. Ik was gewend geraakt om zo'n beetje elke dag aan m'n trekken te komen en nu stond ik natuurlijk al een aantal dagen droog. Niet dat ik haar moest hebben op die manier. Het was onmogelijk. Om meerdere redenen. Maar ik wist dat als we alleen bij mij thuis zouden zijn, het er wel van zou kunnen komen. Dat Eke nog zo maagdelijk was als dat ze christelijk was, vond ik dan nog eens extra interessant... Maar dat was dat andere leven wat ik had geleid, en nu even op een laag pitje stond. Dat moest zo maar blijven.

Maar voordat ik het gesprek verder kon voortzetten en concreter kon worden over mijn intenties, besloot ik het toch af te kappen. "Goed om te weten," zei ik snel. "Laten we er later nog eens over praten." Ik wilde niet te ver gaan, wetende dat ik op een gevaarlijk terrein balanceerde.

-

Die zondag voelde ik me voor het eerst in lange tijd weer enigszins op mijn gemak. Ik had besloten om naar de kerk te gaan, in de hoop wat rust en helderheid te vinden. Terwijl ik in de kerkbanken plaatsnam, voelde ik een golf van opluchting. De serene atmosfeer en het gezang brachten me een moment van innerlijke vrede. Het was alsof ik even mijn zorgen kon vergeten en mezelf kon onderdompelen in een gevoel van reinheid. En dat voor een niet-christen. Niet zoals de rest hier, in ieder geval.

Terwijl de dienst begon, voelde ik een aanwezigheid naast me. Ik draaide mijn hoofd en zag Eke, die naast me was komen zitten. Ze glimlachte naar me, haar ogen glinsterden met een ondeugende twinkeling. Hoewel ze zich gedroeg zoals altijd, kon ik niet anders dan opmerken dat haar blik langer dan normaal op mij rustte en dat haar glimlach iets flirterigs had. Ze wist precies hoe ze mijn aandacht kon trekken zonder het er te dik bovenop te leggen. Ik denk dat ze het stiekem heel erg leuk vond dat iemand als ik dan ook wel eens in haar kerk te vinden was.

-

Gedurende de dienst merkte ik dat ze af en toe mijn kant op keek, haar ogen speelden met een stille uitdaging. Haar aanwezigheid was zowel een troost als een verleiding, en ik voelde me heen en weer geslingerd tussen het verlangen naar haar nabijheid en het besef dat ik voorzichtig moest zijn. Eke leek zich goed te voelen in de wetenschap dat Elise er niet was. Dit besef kwam niet zomaar uit de lucht vallen; er moest iets in haar zijn dat hierop had gewacht. Al betwijfel ik of ze daar bewust op gewacht had. Dat idee had ik namelijk dan weer helemaal niet.

In de kerkbanken achter ons zaten Willemijn en Sanne, twee van Eke's vriendinnen. Haar beste vriendinnen, kan ik wel zeggen. Ik zag hoe ze naar ons keken en fluisterden, hun ogen flitsten tussen Eke en mij. Hoewel ze het niet groot maakten, was hun nieuwsgierigheid duidelijk. Ze zagen wat er gebeurde, maar lieten het voorlopig bij hun eigen gedachten. Ik gaf ook nergens gehoor aan. Niet aan hen, maar ook niet aan Eke zelf.

-

Na de dienst, terwijl ik buiten stond en naar de mensen keek die zich verspreidden, kwam Adil naar me toe. We wisselden een korte blik en begroetten elkaar met een knik. Adil zag er nog steeds wat verloren uit, alsof hij bepaalde dingen nog steeds niet helemaal had verwerkt.

"Hey Lucas," zei hij, zijn stem zacht maar met een ondertoon van onrust. "Hoe gaat het met je? Heb Elise al een tijdje niet gezien."

Ik glimlachte zwakjes. "Het gaat wel, Adil. Gewoon... Die had nog wat te doen thuis. Hoe is het met jou?"

Adil haalde zijn schouders op en zuchtte. "Het gaat..." had hij er niet meer over te zeggen. Ik vroeg niet door.

-

Onze korte conversatie was een herinnering aan de impact van mijn relatie met Elise en wat het teweeg had gebracht. Adil was een levend bewijs van de complexiteit en de schade die de situatie had kunnen veroorzaken. Dit bracht me weer tot het besef dat ik voorzichtig moest zijn met Eke. Haar onschuld en vriendelijkheid mochten niet worden misbruikt door mijn verwarrende gevoelens en verlangens.

-