Ik stapte uit de veerboot en zette voet op mijn vertrouwde eiland Ameland. De koude, zilte lucht begroette me en bracht een gevoel van melancholie met zich mee. Het was een eenzame reis geweest, en de koude stilte van het eiland weerspiegelde mijn innerlijke gevoelens. Ik was weer alleen, in mijn huisje en morgen ook maar weer aan het werk in de slijterij. De eenzaamheid drukte zwaar op mijn schouders terwijl ik mijn bagage pakte en me klaarmaakte voor de korte wandeling naar huis. Ondanks de lange reis en de tijd die ik had om alles op een rijtje te zetten, begreep ik de beweegredenen van Elise nog steeds niet helemaal. Iets wat ik wellicht wel nooit had gedaan.

Mijn gedachten dwaalden verder af naar Elise, naar ons gesprek en haar besluit om bij haar ouders te blijven. De leegte die haar afwezigheid achterliet, vulde mijn hart met onzekerheid. Toen ik eindelijk mijn huisje bereikte, voelde het stil en verlaten aan. De ruimte die we samen hadden gedeeld, leek nu veel te groot voor één persoon. Ik zuchtte diep en besloot mijn aandacht te richten op het werk in de slijterij. Wellicht bood het wat afleiding. Tja.

-

De volgende dag begon zoals gewoonlijk. Ik opende de deuren van de winkel en bereidde me voor op een nieuwe dag. Omdat Eke nog eigenlijk te jong was, moest ik zelf weer aan de slag. Ik had haar best nog even een paar dagen in de winkel willen zetten om bij te komen, maar ja. Maar eigenlijk was ze te jong. Ze mocht wel helpen, maar de verantwoordelijkheid van de verkoop rustte op mijn schouders. Je moest minimaal 21 zijn om alleen drank te verkopen en het juiste papiertje hebben. Die gok durfde ik wel te nemen voor de drie dagen dat we wegwaren. De gedachte aan Eke bracht een lichte glimlach op mijn gezicht. Ze was altijd zo behulpzaam en vrolijk, een welkome afleiding. De winkel was super netjes achtergelaten en ze had een paar handgeschreven briefjes achtergelaten met korte boodschappen waarvan ze dacht dat het nog mijn aandacht vereiste. Het hartje wat als puntje fungeerde op de ''i'', viel me op. Eke had iets schattigs. Zo anders.

-

Rond het middaguur verscheen Eke dan ook nog zelf in de deur van de slijterij. Ze had een stralende glimlach op haar gezicht en een tas vol energie bij zich. Haar lange, blonde haar viel in losse golven over haar schouders, en haar ogen straalden van enthousiasme. "Hey, Lucas!" begroette ze me vrolijk. Ze zag er spetterend uit.

"Goedemiddag, Eke," antwoordde ik, terwijl ik haar hartelijk begroette. "Bedankt nog dat je kon helpen. Ik waardeer het echt."

"Geen probleem! Ik vind het fijn om iets te kunnen doen," zei ze terwijl ze naar binnen stapte en haar jas ophing achter in de winkel. Ze kwam niet snel even buurten.

Ik had een klein alcoholvrij pakketje voor haar gemaakt als bedankje. "Hier, dit is voor jou," zei ik, terwijl ik het pakketje overhandigde. "Voor je hulp en om je te bedanken." Ik probeerde haar blik te vermijden en te doen dat het niks was.

Eke's ogen lichtten echter op van vreugde. "Wauw bedankt, Lucas! Dat is echt lief van je." Ze glimlachte breed en pakte het pakketje aan, duidelijk gecharmeerd door het gebaar. Verder hield ze wel haar afstand, maar zag haar er nog even naar kijken. Ook ik had m'n best gedaan. Dat verdiende ze wel.

-

Ze keek me niet veel later bezorgd aan en zuchtte even diep. Onze ogen vonden elkaar. "Ik hoorde van Elise dat ze niet mee is gekomen." zegt ze me dan. "Ze maakt zich zorgen om je." Door dit laatste wist ik dat Elise enkel gezegd had dat ze niet mee was gekomen, maar niet met welke reden.

Ik knikte, m'n gezicht werd wat ernstig. "Ja, ze vertelde me dat ze tijd nodig had om na te denken. Geen probleem." zeg ik nog. "Ze vroeg je zeker om een oogje in het zeil te houden?" lachte ik. Het verbaasde me dat Elise het haar al verteld had. Maar aan de andere kant ook weer niet.

Ik voelde een steek van pijn bij de herinnering aan ons gesprek, maar ik waardeerde Eke's zorgzaamheid. "Dank je, Eke. Dat betekent veel voor me." zeg ik haar al.

Net als de vorige keer had Elise gevraagd of Eke een oogje in het zeil wilde houden. Ik herinnerde me ook nog hoe Elise destijds achteraf vlug had laten vallen dat ze dacht dat Eke misschien interessant voor mij of onze relatie kon zijn. Die gedachte liet me nu met andere ogen naar Eke kijken. Ze was jong, mooi en had een onschuldige uitstraling die me tegelijkertijd aantrok en verwarde. Wat had Elise in gedachten gehad toen ze dat zei? Ik wist zeker dat ze dat nu niet in gedachten had. Er was het een en ander veranderd, al kon ik dat nog niet goed duiden.

Ik keek naar haar met deze nieuwe ogen, en nam een moment om haar te observeren. Eke was een beeldschone jonge vrouw, met een poppig, aantrekkelijk voorkomen dat niet leek te passen bij haar strenge christelijk gereformeerde achtergrond. Haar onschuldige blik en vrolijke houding brachten een frisse wind in mijn dag. Ondanks haar jeugdige onschuld, merkte ik dat haar aanwezigheid me bezighield en me even afleidde van mijn zorgen over Elise. En dat eigenlijk door Elise's toedoen van toen.

-

"Als je iets nodig hebt, of het nu in de winkel is of thuis, laat het me weten. Ik ben er voor je," zei ze zachtjes. Ze legde hierbij even haar hand op m'n arm en keek me lief aan.

Hoewel haar woorden onschuldig waren bedoeld, schoot er toch een dubbelzinnige gedachte door mijn hoofd. Wat had Elise haar nog meer gevraagd? En hoe vaak hadden ze het over me gehad? Ook Eke stond toen te kijken hoe Elise mij een blowjob gaf, en niet zomaar een. Maar Eke was wel heel iets anders dan Elise, of de andere vriendinnen van Elise. Maar toch... Ik schudde de gedachte snel van me af en glimlachte. "Dank je, Eke. Het zou fijn zijn als je zo nu en dan kunt helpen in de winkel. Natuurlijk tegen betaling." Dat kon ook weer dubbelzinnig opgevat worden, maar niet door iemand zoals Eke. Ik wilde namelijk minder in de winkel zijn. Het hoefde ook niet meer door mijn andere inkomsten.

-

Eke sprong bijna van vreugde en knikte enthousiast. "Dat zou ik echt heel graag doen, Lucas!" Ze had tijd genoeg hier op Ameland, wat voor de jeugd vaker saai was dan niet. En ik vond het oprecht leuk wat gezelschap te hebben. Ik moest nog wel even kijken hoe en wat qua aannemen personeel en zo. Dat was nieuw voor me. Ik ging Kamila's geld gebruiken hiervoor. Want de slijterlijk was er nog niet harder op gaan lopen. Zelfs niet met deze blonde verschijning in de winkel...

Haar enthousiasme en de lichte dubbelzinnigheid in haar houding maakten me aan het lachen. Ondanks haar nette, bijna onschuldige voorkomen, was er iets onweerstaanbaars aan Eke. Al kwam dit natuurlijk wel door mijn persoonlijke omstandigheden, waardoor ik snel mijn toevlucht zocht in dit soort afleiding. Haar aanwezigheid bracht een welkome afleiding en zorgde ervoor dat ik even niet aan Elise en onze problemen hoefde te denken. Of dit uiteindelijk wenselijk zou zijn, moest nog blijken. Maar voor nu genoot ik van de frisse wind die Eke in mijn leven bracht. Even wat anders.

-

Een paar dagen later hielp Eke me alweer in de winkel. Haar aanwezigheid bleef een welkome afleiding van de leegte en onzekerheid die Elise's afwezigheid had achtergelaten, en ik had naar haar komst uitgekeken. Eke had een betoverende verschijning die moeilijk te negeren was. Haar lange, blonde haar viel in zachte golven over haar schouders, de kleur als vloeibaar goud dat glinsterde in het licht. Haar huid was glad en porseleinachtig, bezaaid met lichte sproetjes die haar een jeugdige, onschuldige uitstraling gaven. Haar ogen waren misschien wel haar meest opvallende kenmerk. Groot en helder, ze hadden een diep, helderblauwe kleur die deed denken aan een kalme zee op een zonnige dag hier om Ameland. Ze waren omrand door dikke, donkere wimpers die nog meer aandacht trokken naar haar intense blik. Eke's ogen straalden een mengeling van nieuwsgierigheid en onschuld uit, maar er schuilde ook een zekere ernst in die ogen, alsof ze meer wist dan ze liet blijken. In mijn ogen was zij het gezicht van Ameland, en de jeugd die hier nog was. Een mooier typisch Hollandser meisje kende ik niet. En dat voor een Friese.

Eke's gezicht was symmetrisch en fijn gevormd, met zachte, ronde lijnen. Haar jukbeenderen waren hoog en gaven haar gezicht een delicate elegantie. Haar neus was klein en verfijnd, passend bij de rest van haar delicate trekken. Haar lippen waren vol en roze, met een natuurlijke welving die haar een constante, subtiele glimlach gaf. Wanneer ze bewoog, leek ze te zweven. Haar bewegingen waren vloeiend en gracieus, alsof elke stap en gebaar zorgvuldig was afgestemd. Ze had een zekere lichtvoetigheid die haar bijna etherisch maakte, en haar aanwezigheid vulde de ruimte met een zachte, warme energie. Ze betoverde me op haar eigen manier.

-

Tijdens het werk in de winkel was Eke een toonbeeld van efficiëntie en vriendelijkheid. Dat had me enigszins verrast en kon er met een glimlach naar haar kijken. Ze moest niks, maar gaf alles. Ze begroette klanten met een stralende glimlach en een vriendelijke blik, haar stem altijd beleefd en opgewekt. Ze bewoog zich snel en zelfverzekerd door de winkel alsof ze hier heer en meester was, met een natuurlijke elegantie die haar bijna onwerkelijk mooi maakte. Haar kleding was altijd netjes en bescheiden, passend bij haar christelijk gereformeerde achtergrond. Ze droeg vaak lichte, pastelkleurige blouses en rokken die haar figuur accentueerden en daardoor uitdagend te zijn. Haar uitstraling was een mix van onschuld en charme, een combinatie die moeilijk te weerstaan was. Op het oog een perfecte meid, en misschien wel wat ik nu nodig had.

-

Toch was dat onmogelijk. Haar leven stond in schril contrast met het onze. Wat wij hadden gedaan mocht ze nooit weten. Ze probeerde nog te achterhalen waarom Elise er even niet bij was. Net als de vorige keer had ze dat gewoon geaccepteerd. Maar nu probeerde ze toch naar meer te vissen. Want nu weer? Ik gaf echter niks prijs en probeerde haar gerust te stellen.

Eke keek me met haar grote, heldere ogen aan, een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid weerspiegelend. "Hoe gaat het nou echt met je, Lucas? Ik weet dat Elise weg is om na te denken, maar... is er meer aan de hand?" Het was lief bedoeld.

Ik voelde een steek van ongemak bij haar vraag. Eke's oprechte bezorgdheid raakte me, maar er waren dingen die ik haar niet kon en wilde vertellen. Dan zou ze meteen weg zijn. "Het is even moeilijk," gaf ik toe, mijn stem laag en bedachtzaam. "Maar ik probeer maar het beste ervan te maken nu. Elise heeft wat tijd nodig om dingen voor zichzelf op een rijtje te zetten, en dat wil ik respecteren. Zo erg is dat ook niet." dacht ik haar gerust te stellen.

Eke knikte langzaam, haar blik bleef op mij gericht. "Als er iets is wat ik kan doen om te helpen, laat het me alsjeblieft weten." Haar woorden waren oprecht, en ik waardeerde haar steun, maar tegelijkertijd wist ik dat haar onschuld en naïviteit haar beschermden tegen de complexe realiteit van mijn relatie met Elise.

"Ik waardeer het, Eke," zei ik met een zachte glimlach. "Echt waar. Jouw hulp hier in de winkel betekent al heel veel voor me." probeerde ik haar vooral het gevoel te geven dat ze al heel veel deed.

Ze glimlachte terug, een lichte blos kleurde haar wangen. "Het is het minste wat ik kan doen."

-

Terwijl de dag vorderde, kon ik niet anders dan af en toe naar Eke kijken terwijl ze werkte. Ze bewoog met een zekere gratie en toewijding, elke taak zorgvuldig uitvoerend. Haar aanwezigheid bracht een zekere rust in de winkel, een kalmte die ik hard nodig had.

Maar diep van binnen bleef de onzekerheid knagen van mijn relatie. Hoe moest ik verder zonder Elise? Moest ik dan toch zonder Elise verder? Hoe moest ik omgaan met de gevoelens die Eke bij me opriep? Gevoelens die ik niet zou moeten hebben, maar die er toch waren. Haar onschuldige charme en de warmte die ze me gaf, waren een welkome afleiding, maar ook een herinnering aan wat ik misschien nooit kon hebben met Elise. Of niet meer.

-

Op een gegeven moment, terwijl we samen een nieuwe voorraad flessen uitpakten, vroeg ze zachtjes: "Denk je dat Elise snel terugkomt?"

Ik stopte even met wat ik aan het doen was en keek haar aan. Haar ogen waren vol oprechte nieuwsgierigheid en misschien zelfs een beetje hoop. Al wist ik niet hoe ik die hoop moest interpreteren. "Ik weet het niet, Eke," antwoordde ik eerlijk, maar kot. "Ik hoop het, maar ik kan het niet met zekerheid zeggen." Ik wilde het er eigenlijk niet over hebben. Ik zag en rook Eke. Dat was voor nu prima.

Ze knikte begrijpend, maar ik zag de lichte frons op haar voorhoofd. "Ik zal voor jullie blijven bidden," zei ze toen zachtjes. Toen slikte ik even, maar dat hoorde ze niet. Bidden? Het zou niet meer in me opkomen. Maar zij meende dit.

Haar woorden raakten me diep. Ondanks alles, ondanks haar eigen twijfels en vragen, stond Eke klaar om te helpen op haar eigen manier. Haar gebeden waren misschien wel het puurste gebaar van zorg en steun dat iemand mij kon geven in deze moeilijke tijd. In mijn wereld betekende het misschien niet zo veel. Maar daardoor wist ik dat het in haar wereld juist veel betekekende.

Ik glimlachte dankbaar naar haar. "Dank je. Dat betekent heel veel voor me." kon ik dan wel gemeend zeggen.

We werkten verder in stilte, maar de atmosfeer in de winkel voelde iets lichter aan. Ondanks de complexiteit van mijn situatie en de innerlijke strijd die ik doormaakte, was het geruststellend te weten dat ik niet helemaal alleen was. Dat had Elise dan toch geregeld, gin gik maar vanuit. Al was Eke me misschien ook wel komen opzoeken als Elise het haar niet gevraagd had. Eke's onschuldige vriendelijkheid en haar bereidheid om te helpen gaven me een klein beetje hoop.

-