Beste lezer,

Voor wie mij volgt, check ook even mijn profielpagina voor een update over mijn schrijverswerk.

Groet,

Jefferson

De zon was net opgekomen toen we de auto startten en de oprijlaan van de villa in Brugge afreden. De sfeer in de auto was geladen met stilte, alleen het zachte geruis van de motor en het ritmische tikken van de richtingaanwijzer vulden de ruimte. We hadden de auto van Elise's ouders geleend voor het weekend, en nu was het tijd om deze terug te brengen, vlakbij Rotterdam. Dit betekende dat onze rit langs de Nederlandse kustlijn ons meer tijd gaf om na te denken en te praten over de afgelopen dagen. Want dat was wel nodig. Wat was er nog over van met name haar idealen van een 'normale' relatie? En wilde ik dat nog wel? Ik vond het een zeer intens en vermoeiend weekend. Zoals onze relatie de laatste maanden op een manier intens en vermoeiend was. Was dat het waard? Er viel van alles voor me te zeggen.

-

Elise zat naast me, haar blik gefocust op het landschap dat langs ons heen gleed. Haar lange, bruine haar viel nonchalant over haar schouders, en haar ogen weerspiegelden een mengeling van emoties. Ik kon de spanning voelen, de onuitgesproken woorden die tussen ons in hingen. Het was een ongemakkelijke stilte, gevuld met de nasleep van wat we hadden meegemaakt. Het deed me aan iets denken; een moment. Toen reden we naar Brugge. Twee keer zelfs. Ook afgelopen vrijdag had ze zo naast me gezeten toen we nog gebracht werden door Pawel en Maja. Maar ook vorig jaar had ze zo naast me gezeten. Toen wist ik nog van niks. Toen was ik nog niemand. Toen had ik nooit kunnen verzinnen wat ik sindsdien allemaal gezien en meegemaakt had.

-

Na een tijdje besloot ik de stilte te doorbreken. "Hoe voel je je over alles wat er dit weekend is gebeurd?" vroeg ik voorzichtig, mijn ogen even kort van de weg naar haar glijdend voordat ik mijn blik weer op de weg richtte.

Elise draaide haar hoofd naar mij, haar ogen glinsterend in het zonlicht. Ze beet op haar lip, een gewoonte van haar als ze nerveus was. "Ik weet het niet precies," begon ze, haar stem zacht en breekbaar. "Er is zoveel gebeurd. Het was intens, opwindend, maar ook verwarrend. Het voelt alsof er een storm in mijn hoofd woedt."

Ik knikte begrijpend, mijn grip op het stuur iets steviger. "Ik begrijp het," antwoordde ik, mijn stem laag en kalm. "Voor mij was het ook een rollercoaster van emoties. Er waren momenten van pure extase, maar ook momenten van twijfel en onzekerheid."

-

Ze zuchtte diep, haar blik naar buiten gericht, waar het landschap aan ons voorbij gleed. "Ik dacht dat ik dit allemaal wilde, die vrijheid en nieuwe ervaringen. Maar nu... ik weet het niet meer zeker. Ik voel me verscheurd tussen wat ik wil en wat ik nodig heb."

"Wat heb je nodig, Elise?" vroeg ik zachtjes, mijn hart sneller kloppend in afwachting van haar antwoord. Want ik wilde haar alles geven. Dat moest ze weten.

Ze draaide zich weer naar mij toe, haar ogen nu gevuld met tranen omdat ze het wist. "Ik denk dat ik tijd nodig heb, Lucas. Tijd om alles op een rijtje te zetten en te begrijpen wat ik echt wil. Daarom wil ik voorlopig bij mijn ouders blijven."

Ik voelde een steek van pijn bij haar woorden, wetende dat mijn eigen acties haar misschien hadden gekwetst. "Elise, ik hou van je," zei ik oprecht. "En ik wil dat we allebei gelukkig zijn in deze relatie. Misschien moeten we opnieuw bespreken wat onze grenzen zijn en wat we echt willen." probeerde ik het nog, zonder dat ik wist wat dat precies betekende.

De woorden sneden door me heen als een mes. "Bij je ouders?" herhaalde ik, mijn stem een octaaf hoger van de schok. "Maar... wat betekent dat voor ons?" Ik was bang dat haar ouders haar zouden helpen van mij af te komen, als ze dat zou willen. Ze hadden het beste met haar voor. En dat was ik nooit geweest in hun ogen. Ik durfde haar niet aan te kijken.

Ze pakte mijn hand, haar grip stevig maar liefdevol. "Het betekent niet dat ik niet van je hou, Lucas. Ik hou van je, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden." slikte ze zwaarmoedig. En ik wil haar geloven. Maar de laatste week, misschien wel de laatste periode, was zo verwarrend en onduidelijk. "Maar ik moet dit doen, voor mezelf en voor ons. Ik moet uitzoeken wie ik ben en wat ik echt wil, zonder de constante druk van onze relatie." voelde het bijna als een verwijt. Ik had haar alles gegeven. En was dat dan nu het probleem geworden?

-

Haar woorden troffen me als een mokerslag. De gedachte aan haar afwezigheid, aan de kloof die zou ontstaan, maakte me onzeker en bang. Mijn grip op het stuur verstevigde, mijn knokkels wit van de spanning. "Dus je blijft bij je ouders?" vroeg ik, mijn stem onbedoeld breekbaar en vol twijfels.

Elise knikte, haar hand reikte naar de mijne en kneep er zachtjes in, een poging om me gerust te stellen. De warmte van haar aanraking stond in schril contrast met de kou die zich in mijn borst nestelde. "Ja, maar het is niet omdat ik weg wil van jou," verduidelijkte ze, haar ogen zochten de mijne en hielden ze vast, alsof ze wilde dat ik de diepte van haar gevoelens begreep. "Ik heb gewoon even ruimte nodig om na te denken. Om te begrijpen wat ik echt wil en nodig heb," herhaalde ze, haar stem trilde lichtjes omdat ze zag dat ik bang was.

Mijn ogen schoten van de weg naar haar gezicht en weer terug, de ernst van haar woorden sloeg me neer. "Maar wat betekent dit voor ons?" vroeg ik, mijn stem een mengeling van hoop en angst. De gedachten aan de avonden zonder haar, de leegte die haar afwezigheid zou achterlaten, maakten me misselijk.

Mijn hart bonsde luid in mijn borstkas, elke slag een echo van mijn angst en onzekerheid. "Ik begrijp het," mompelde ik uiteindelijk, hoewel de woorden zwaar op mijn tong lagen. "Ik wil dat je gelukkig bent, Elise. Ik zal je de tijd geven die je nodig hebt."

Ze knikte dankbaar, haar ogen gevuld met oprechte genegenheid en verdriet. "Dank je, Lucas. Dit is niet het einde voor ons. Het is gewoon een manier om sterker terug te komen, om beter te begrijpen wat we voor elkaar betekenen," zei ze zachtjes, haar woorden een belofte die ik wanhopig wilde geloven.

-

De rest van de rit reden we in een beladen stilte, de woorden die we hadden uitgewisseld nog steeds tussen ons in hangend. Buiten de auto leek de wereld gewoon door te gaan, maar binnenin voelde het alsof de tijd even had stilgestaan. Ik keek naar Elise, mijn hart gevuld met liefde en angst, en wist dat we voor een moeilijke periode stonden. Maar ergens diep van binnen hoopte ik dat we sterker zouden terugkomen, dat deze tijdelijke scheiding ons zou helpen om onszelf en elkaar beter te begrijpen.

-

Toen we uiteindelijk bij het huis van Elise's ouders aankwamen, stopte ik de auto en draaide me naar haar toe. De koude, sombere dag in januari was voelbaar door de ramen van de auto, de kale bomen en grijze lucht benadrukten de melancholie van het moment. De gevel van het huis, met zijn witgekalkte muren en bloemenperken, voelde vreemd geruststellend en tegelijkertijd onheilspellend aan. Elise keek me aan met een mengeling van vastberadenheid en kwetsbaarheid. Ze leunde naar me toe, haar hand vond de mijne, en drukte een zachte kus op mijn lippen. Haar ogen vulden zich met onuitgesproken beloftes en een stille smeekbede om begrip.

"Ik beloof dat ik snel terugkom," fluisterde ze, haar stem doordrenkt van emotie. Ze streelde mijn wang, voordat ze zich losmaakte en uitstapte. Ik volgde haar voorbeeld en hielp haar met haar koffers uit de auto te tillen. Het gewicht van de bagage leek een fysieke manifestatie van de emotionele last die ik droeg.

Toen we naar de voordeur liepen, werden we begroet door de strakke, gespannen gezichten van Elise's ouders. Haar moeder, een vrouw met grijze haren en een strakke mond, keek ons kil aan. Haar vader, een statige man met een strenge blik, legde een beschermende arm om zijn vrouw heen en stapte naar voren.

"Elise, wat doe je hier?" vroeg haar moeder, haar stem bezorgd maar ook scherp. "Moet je niet terug naar Ameland met Lucas?"

Elise schudde haar hoofd en glimlachte zwakjes. "Ik heb wat tijd nodig om na te denken, mam. Ik blijf hier even," antwoordde ze, haar stem zacht maar vastberaden.

Haar vader keek naar mij, zijn ogen koud en beoordelend. "Lucas, het is beter dat je nu gaat," zei hij, zijn stem resoluut en zonder enige warmte.

"Ja, meneer," antwoordde ik, terwijl ik de koffers neerzette en hen een kort knikje gaf. "Ik hoop dat alles goed komt tussen ons."

Elise's moeder knikte kort, haar blik onveranderd hard. "We zien wel."

Ik keek nog een laatste keer naar Elise, die nu in de deuropening stond, omringd door de kilte van haar ouders' houding. Ze zwaaide kort, en ik zwaaide terug voordat ik me omdraaide en de straat uit begon te lopen. De auto moest hier blijven, wat betekende dat ik het openbaar vervoer terug naar Ameland zou moeten nemen.

-

De koude lucht beet in mijn huid terwijl ik de straat afliep richting de bus, mijn gedachten razend. De realiteit van haar afwezigheid begon door te dringen, en ik voelde een diepe, knagende onzekerheid. Wat zou de toekomst voor ons in petto hebben? Terwijl ik mijn pas versnelde en mijn handen in mijn zakken stak om wat warmte te zoeken, voelde ik de zwaarte van de situatie op mijn schouders drukken.

Terwijl ik zittend in de bus de verlaten straten doorreed, reflecteerde ik op de situatie. Het voelde als een herhaling, een schrijnende herhaling van wat eerder was gebeurd. Voor de derde keer voelde het alsof ik alleen naar Ameland afreisde na een turbulent weekend waarin Elise en ik elkaar juist hadden gevonden. Waarom toch? Waarom was het elke keer hetzelfde verhaal?

-

De eerste keer kwam ze nog mee naar Ameland, al voelde dat op geen enkele manier goed. Ja, ze gaf me een bj in de auto terug. Dat was nog iets. Maar we hadden Kamila nodig om weer tot elkaar te komen. De tweede keer was Scheveningen, waar onze relatie opnieuw op de proef werd gesteld door jaloezie en misverstanden omdat ze over Jeff begon. Jeff had geen rol gespeelt sindsdien. Ook dit weekend niet. En nu, na een weekend vol intense emoties en gedeelde ervaringen, stond ik weer alleen. Terwijl ik me de afgelopen 24 uur juist zo verbonden had gevoeld met haar, en die anderen.

Mijn gedachten dwaalden af naar een scenario waarin Elise niet terugkeert. Wat dan? Hoe zou ik verder moeten zonder haar? De leegte die haar afwezigheid zou achterlaten, voelde nu al ondraaglijk. Ik begon rekening te houden met het ergste. Wat als ze besloot dat ze echt meer ruimte nodig had, dat ze niet meer terug wilde naar Ameland? Wat als onze relatie, ondanks alles wat we hadden gedeeld, niet genoeg was om haar te laten blijven?

-

Hoe was het zover gekomen? Hoe hadden we onszelf in deze voortdurende cyclus van aantrekken en afstoten gewikkeld? Was het de aard van onze open relatie die ons steeds weer uit elkaar dreef? Of waren er dieperliggende problemen die we keer op keer negeerden?

De vragen bleven door mijn hoofd malen terwijl ik het station bereikte en de bus verliet. Ik stapte uit en haalde diep adem, de koude lucht vulde mijn longen en gaf me een moment van helderheid. Ik moest het OV naar Ameland nemen, een lange en eenzame reis tegemoet...

Ik twijfelde kort om Kamila te bellen. Zou ze toevallig in de buurt zijn? Zou ze me gezelschap kunnen houden, me afleiden van de pijnlijke realiteit? Zou ze m'n reis kunnen bepalen? Maar iets hield me tegen. Misschien was het de behoefte om dit moment alleen te verwerken, of misschien was het de onderliggende angst om opnieuw in dezelfde cyclus te vervallen. Ik besloot het niet te doen.

Met een zwaar hart en een hoofd vol vragen stapte ik de trein in, op weg naar Ameland. Het voelde als een lange, koude reis naar een onzekere toekomst. De grijze lucht en de kale bomen weerspiegelden mijn gemoedstoestand, terwijl ik op de trein wachtte die me naar de boot naar Ameland zou brengen.

De reis naar huis voelde eindeloos en eenzaam. Mijn gedachten draaiden rond de mogelijke scenario's en de toekomst die ons te wachten stond. De koude, sombere dag leek geen einde te kennen terwijl ik mijn weg vervolgde naar die onzekere toekomst. Of was alles nu juist duidelijk? Kon ik er maar doorheen zien.

-