De koude lucht van de ochtend was voelbaar toen ik de keuken van de grote villa binnenliep. Het was nog vroeg, en het zachte licht van de opkomende zon scheen door de hoge ramen, waardoor de ruimte een warme gloed kreeg. De geur van vers gezette koffie vulde de lucht en leidde me naar de ontbijttafel, waar ik Mussa aantrof. Voor de rest geen bekenden in de buurt. Hij zat ontspannen met een kop koffie in zijn hand, zijn donkere huid glinsterde in het ochtendlicht.

"Goedemorgen," groette ik, terwijl ik een kop koffie inschonk en tegenover hem plaatsnam. Mussa glimlachte en knikte. Dat was wel eens anders geweest. Maar ik geloofde dat we allebei genoeg redenen hadden om tevreden te zijn na afgelopen nacht.

"Goedemorgen, Lucas," antwoordde hij, zijn stem diep en kalm. Details hoefden niet gedeeld te worden. Ergens bleef het ongemakkelijk. Maar we konden in ieder geval tegenover elkaar zitten.

We zaten een paar momenten in comfortabele stilte, nippend aan onze koffie. Het zachte geluid van onze ademhalingen en het tikken van de klok waren de enige geluiden in de ruimte. Mijn gedachten gingen terug naar de gebeurtenissen van de vorige nacht, en de vraag brandde op mijn lippen. Terwijl ik naar Mussa keek, kwamen er allerlei beelden en gedachten in mijn hoofd op.

Ik kon het niet helpen, maar viel terug in mijn oude patroon. De gedachte aan Elise die 'vreemd' was gegaan met deze zwarte kolos tegenover me, bracht een mix van opwinding en jaloezie naar boven. Ik stelde me voor hoe ze zich had laten verleiden door zijn gespierde lichaam, zijn grote handen die haar lichaam verkenden. Het idee dat ze misschien zijn enorme zwarte paal uitgebreid had zitten pijpen voordat ze eindeloos had liggen climaxen onder zijn grote, donkere lijf, maakte me nerveus.

Mijn ademhaling versnelde lichtjes en ik voelde een knoop in mijn maag terwijl de beelden zich aan me opdrongen. Ik zag voor me hoe Elise zich had overgegeven aan Mussa, haar lippen rond zijn erectie, haar ogen gevuld met verlangen en overgave. De gedachte aan haar zachte kreunen en de manier waarop ze zich onder hem had gewrongen, volledig in de ban van zijn viriliteit, maakte me gespannen.

Mijn handen begonnen een beetje te trillen en ik probeerde me te concentreren op de koffie in mijn hand, maar mijn gedachten bleven terugkeren naar dat beeld. Ik voelde een intense jaloezie opborrelen, maar tegelijkertijd een vreemde opwinding. Het was de wel bekende cocktail van emoties die het al zo lang zo spannend maakte. Het was een conflict van emoties dat me verward en nerveus maakte. Wat als Elise inderdaad op die manier de nacht had doorgebracht in de armen van Mussa? Wat als ze volledig was opgegaan in zijn aanrakingen, zijn kracht, zijn seksuele dominantie? Dat had ik moeten zien, toch? En wat betekende mijn moment met Elise dan deze ochtend? Het was zo puur en mooi. Het kon bijna niet. Kon Elise zo'n dubbelleven lijden? Dat zou ongekend zijn.

Met elke seconde die verstreek, werd mijn verlangen om de waarheid te weten steeds sterker. Ik moest het gewoon vragen, ongeacht hoe pijnlijk het antwoord zou kunnen zijn. Ik zette mijn kop koffie neer, keek Mussa aan en slikte even.

"Mussa," begon ik voorzichtig, mijn stem licht trillend, "hoe was je nacht? Heb je een goede tijd gehad met Elise?" stelde ik mijn vraag zorgvuldig.

Mussa keek me aan met een lichte frons, alsof hij nadacht over hoe hij moest antwoorden. "Elise?" herhaalde hij langzaam, de frons op zijn voorhoofd verdiepend. "Lucas, Elise is nooit bij mij geweest afgelopen nacht."

Zijn woorden troffen me als een bliksemschicht. De realiteit van zijn verklaring sijpelde langzaam door. "Wat bedoel je?" vroeg ik, mijn stem onzeker en trillend. "Ik dacht dat jullie samen zouden zijn..."

Mussa schudde zijn hoofd en nam een slok van zijn koffie voordat hij verder sprak. "Nee, ze kwam nooit naar mijn kamer. Ik heb de nacht alleen doorgebracht." Spijt was duidelijk voelbaar in zijn stem.

De combinatie van opluchting en verwarring overspoelde me. Elise was dus niet bij Mussa geweest. Maar waar was ze dan wel geweest? Mijn gedachten draaiden op volle toeren terwijl ik probeerde de puzzelstukjes in elkaar te passen. De mogelijkheid dat Elise de nacht alleen had doorgebracht, wachtend op mij, begon vorm te krijgen in mijn hoofd. Mijn hart voelde zwaar bij de gedachte aan haar eenzaamheid en haar geduld. Hoeveel moest ze voor me voelen om de nacht alleen door te brengen, wachtend in onze kamer?

"Bedankt, Mussa," zei ik uiteindelijk, mijn stem nog steeds doordrenkt van verwarring. "Ik waardeer je eerlijkheid."

Mussa knikte begripvol en leunde achterover in zijn stoel. "Geen probleem, Lucas. Ik hoop dat alles goed komt tussen jullie."

Maar een deel van me bleef twijfelen. Wat als Elise helemaal niet alleen was geweest? De gedachte aan haar die misschien bij iemand anders was, begon aan me te knagen. Jeff kwam in mijn gedachten op, maar er waren ook andere jongens dit weekend die wellicht haar aandacht hadden getrokken. Misschien had ze besloten om de nacht met iemand anders door te brengen, iemand die haar op een andere manier aantrok. Ik wist het niet, en die onzekerheid maakte me nerveus.

Mussa keek me aan, zijn blik veranderde van begrip naar iets dat leek op onverschilligheid. "Om eerlijk te zijn, Lucas, ben ik klaar met Elise. We zouden praten. Maar nadat ze niet is komen opdagen... Ik heb geen zin om te wachten op iemand die niet weet wat ze wil." Ik begreep zijn frustratie. Al twijfelde ik of hij dit meende. Alsof hij dacht dat ze alleen zou komen om te praten... En daarnaast was hij nooit bestand geweest tegen haar charmes. De eerstvolgende keer zou hij zich zo weer in laten pakken door haar. Maar dat was nu niet mijn zorg.

Zijn woorden troffen me opnieuw, maar deze keer op een andere manier. De nonchalante manier waarop hij over Elise sprak, versterkte mijn zorgen. Wat als zij inderdaad de nacht met iemand anders had doorgebracht en hij daar lucht van had gekregen? Mussa's houding suggereerde dat hij verder wilde gaan en niet langer geïnteresseerd was in haar, wat mijn verwarring alleen maar vergrootte.

"Ik begrijp het," antwoordde ik uiteindelijk, mijn gedachten nog steeds een wirwar van emoties. "Ik waardeer je eerlijkheid, echt." zei ik hem maar, al meende ik het wel.

Mussa knikte opnieuw en richtte zijn aandacht op zijn koffie, duidelijk aangevend dat het gesprek voor hem was beëindigd. Ik stond op en liep de keuken uit, mijn gedachten draaiden op volle toeren. De waarheid moest nog aan het licht komen, en ik wist dat ik die bij Elise zou moeten zoeken.

Na het ontbijt vond ik Elise in de serre, zittend in een comfortabele stoel en genietend van het uitzicht op de tuin. De zon was nu hoger aan de hemel geklommen, en het licht maakte haar lange, bruine haar glanzend. Ze draaide zich om toen ik binnenkwam, haar ogen ontmoetten de mijne met een mengeling van zenuwen en hoop.

"Kunnen we praten?" vroeg ik, mijn stem zacht maar vastberaden. Elise knikte en gebaarde naar de stoel naast haar. Ik zag in haar ogen dat ze al nattigheid voelde. Ze had me wellicht met Mussa zien praten.

Ik ging zitten, en we zaten daar een paar momenten in stilte, verzonken in onze gedachten. Uiteindelijk verbrak Elise de stilte.

"Ik wilde naar Mussa gaan," begon ze, haar stem breekbaar. "Maar toen het moment daar was, kon ik het niet. Ik voelde me... leeg en eenzaam zonder jou." Ze klonk zielig. Was ik komen kijken, had ze het dan wel gedaan?

Haar woorden raakten me diep. "Waarom heb je het me niet eerder verteld?" vroeg ik, mijn stem vol verwarring en een tikkeltje pijn.

Elise keek naar haar handen, haar vingers friemelend aan de zoom van haar trui. "Ik was bang," gaf ze toe. "Bang dat ik je zou teleurstellen. Bang dat ik niet sterk genoeg was voor onze open relatie. Maar meer dan dat, ik realiseerde me hoeveel ik van je hou, en hoezeer ik je nodig heb." Ik slikte bij het horen van haar woorden. Lag ik dan met drie vriendinnen van haar... Had ze zich daar maar gemeld. Dan had ze mee kunnen doen...

Ik pakte haar handen vast, stopte haar nervositeit met een zachte druk. "Elise," begon ik, mijn stem vol emotie, "jij hoeft nooit bang te zijn om me de waarheid te vertellen. Wat er ook gebeurt, we moeten altijd eerlijk zijn tegen elkaar." vond ik juist na alles. Zoiets hadden we toch ook afgesproken?

Ze knikte, haar ogen glinsterden met opkomende tranen. "Ik weet het." fluisterde ze.

Ik trok haar dichter naar me toe, onze voorhoofden raakten elkaar. "Ik hou van je," zei ik zachtjes. "Dat weet je." Ik geloofde haar ook. Ik twijfelde niet aan haar oprechtheid. En het idee dat ze zielsalleen in ons bed had gelegen, wachtende op mij, brak mijn hart. Je kon van alles van haar vinden. En vaak zou het terecht zijn. Maar ik hield wel van haar. En ze gaf me daar steeds meer reden voor.

Onze lippen vonden elkaar in een zachte, liefdevolle kus. Het was een kus vol beloftes, van een nieuwe start en een diepere verbinding. We hadden veel meegemaakt, maar nu, in dit moment, voelde het alsof we eindelijk opnieuw begonnen.

Elise en ik zaten daar nog een tijdje, pratend over onze gevoelens en onze toekomst. We wisten dat het niet altijd gemakkelijk zou zijn, maar we waren vastbesloten om het samen te doen. De villa omhulde ons in een warme omhelzing, en de koude buitenlucht leek ver weg. Wat een absurde dagen waren dit geweest. Maandag alweer. Morgen zouden we weer om Ameland zijn... Absurd.

De ochtendzon begon langzaam door de zware gordijnen van de grote villa te sijpelen, toen Elise en ik onze tassen inpakte en ons klaarmaakten om afscheid te nemen van onze vrienden en het landhuis in Brugge. De koude lucht buiten stond in schril contrast met de warmte die we de afgelopen dagen binnen hadden gedeeld.

Toen we de trap afliepen naar de hal, werden we begroet door de anderen die zich ook klaarmaakten om te vertrekken. Hyun, Kamila en Sophia stonden bij de deur, hun gezichten toonden een mengeling van tevredenheid en melancholie. Mussa stond iets verderop, in gesprek met Jeff, maar zijn ogen ontmoetten de mijne kort en knikten toen stilzwijgend. Er was geen behoefte aan verdere woorden tussen ons.

We wisselden omhelzingen en afscheidsgroeten uit met iedereen. Kamila drukte een lange, warme knuffel tegen me aan en fluisterde in mijn oor: "Het was een bijzonder weekend. Ik hoop dat alles goed komt met jullie." Ik knikte en glimlachte, terwijl ik haar bedankte voor haar woorden en alles wat ze betekende in de afgelopen dagen.

Toen iedereen zich langzaam naar buiten verplaatste, keek ik nog een laatste keer naar de grote villa. Het had ons onderdak geboden voor een weekend vol ontdekkingen, intense emoties en onverwachte wendingen. Elise kwam naast me staan en pakte mijn hand stevig vast. We liepen samen naar onze auto, terwijl de koude ochtendlucht ons begroette.

Eenmaal in de auto, zette Elise de verwarming aan en legde haar hand op mijn been. We zaten een paar momenten in stilte, luisterend naar het zachte gebrom van de motor en het geluid van onze ademhalingen. Ik keek naar haar, zag de reflectie van de ochtendzon in haar ogen, en voelde een diepe genegenheid en dankbaarheid voor haar aanwezigheid.

"Het was een intens weekend," begon ik, mijn stem zacht en doordacht. "Er is zoveel gebeurd, zoveel om over na te denken."

Elise knikte en glimlachte zwakjes. "Ja, het was zeker een ervaring," antwoordde ze. "Maar het heeft me ook veel geleerd over ons, over wat we hebben en wat we willen."

Ik kneep zachtjes in haar hand. "Ik weet dat we door een aantal moeilijke momenten zijn gegaan, maar ik denk dat het ons sterker heeft gemaakt," zei ik. "We hebben elkaar op een nieuwe manier leren kennen, en dat is waardevol."

Elise keek me aan, haar ogen vulden zich met oprechte emotie.

We deelden een lange, betekenisvolle blik, een blik die vol zat met beloftes en hoop voor de toekomst. Terwijl we de oprit van het landhuis afreden en de weg naar huis insloegen, voelde ik een gevoel van vrede over ons komen. De gebeurtenissen van het weekend hadden ons dichter bij elkaar gebracht, en ik wist dat we samen alles aankonden.

Beste lezers,

Dit is voorlopig het laatste deel van mijn verhaal.
Bedankt voor het lezen. We zijn bijna 500 pagina's ver, dus voor iedereen die het tot hier heeft volgehouden: mijn complimenten!

Het schrijven van dit verhaal is altijd een plezier geweest voor mij, en ik heb er veel van geleerd. Het heeft me zelfs mijn eerste klanten voor illustraties opgeleverd.

Aan de andere kant heb ik misschien te veel hooi op mijn vork genomen. Soms heb ik het mezelf onnodig moeilijk gemaakt, en had het verhaal gebaat bij het principe 'less is more'.

Er zijn nog aardig wat losse eindjes in het verhaal, en ik moet zelf alles op een rijtje zetten om de rode draad weer duidelijk te krijgen.

Wellicht hebben jullie nog zaken die als onopgelost beschouwd kunnen worden? Laat het me weten. Misschien is het zelfs de moeite waard voor een vervolg.

Nogmaals bedankt voor het lezen en voor jullie reacties.

Met vriendelijke groet,

Jefferson