“Je zal boeten” sprak de zwartharige gemaskerde vrouw.

“Waarom? Wat heb ik u misdaan?” kreunde Emma.

“Dat weet je best, onnozel wicht!” schreeuwde de vrouw.

Emma, die op haar buik, naakt, vastgebonden op de tafel lag, probeerde zich los te wrikken.

“Ze weten waar ik ben…”

“Denk je dat echt? Weet jij zelf waar je bent?”

“In een kelder. Van een villa in de Bosdreef. Een safehouse van het C.E.C. Wat doe jij hier eigenlijk? Wie beschermt je? Een mol bij het C.E.C.?.”

“Knap gededuceerd! Ze leren jullie echt een heleboel bij het Centrum.” En de vrouw kwam met haar gezicht tot vlakbij Emma, en ademde in haar oor. “Jij hebt mij achter de tralies gestoken.”

Emma verloor haar rationaliteit niet, en antwoordde nors: “Fout, u heeft een eerlijk proces gekregen, en de rechters hebben geoordeeld dat u opgesloten moest worden.”

“Allemaal waar, en jij bent de hoofdverantwoordelijke.” En de gemaskerde vrouw, in een strak zwart latex pak, met héél hoge zwartglanzende boots, rekte zich uit en streelde haar nauwverpakte borsten.

“Ik zal je al iets verklappen, Emma, ik geniet hiervan.”

“Allez, ikke niet.”

“Elk uur tijdens mijn gevangenschap heb ik naar dit moment verlangd”

“Moet ik nu blij zijn of zo?” spotte Emma.

Pats!

De vrouw sloeg Emma met de vlakke hand keihard op haar zitvlak en schaterde het uit. Het gloeide van de pijn. Emma kon een kreet niet onderdrukken.

“U bent niet goed wijs!” riep Emma.

“O ja, ik ben niet goed wijs” grijnslachte de vrouw. “Drie jaar gevangenis maakt je zo.”

“U hebt amper zes maanden effectief in de gevangenis gezeten – auw! – u bent zes keer ontsnapt en u heeft nooit langer dan twee maanden aan één stuk gezeten!”

“Zwijg, slet.”

Emma zweeg. Ze bedacht – hé, ze noemt me slet – ze heeft een onuitgesproken onderbewuste zwak voor me, al uit ze dat nogal speciaal. Exploiteer dat, meisje.

“Ooo… Sla me nog mevrouw! Alsjeblief sla me op mijn schaamteloze dikke billen, mmm.”

De vrouw aarzelde even, en gaf twee harde tikken op elk half zitvlak. Emma verbeet de pijn en riep vol overtuiging “Jaaa, jaaa, nog! Nog!”

“Zo is de lol eraf!” En de vrouw stapte gepikeerd naar de enige deur die de ruimte rijk was.

“Als je denkt slim te zijn, denk je verkeerd. Ik verzin iets wreders. Ik ga me omkleden. Ik moet nog iets regelen. Jij blijft hier. Haaahahahaha!”

En ze sloeg de zware deur achter zich dicht.