Ik zat aan de keukentafel, mijn ogen rustten op het scherm van m'n telefoon. Het scherm verlichtte m'n gezicht in het schemerige licht van de vroege zaterdag avond. Ik had al meerdere keren op de klok gekeken, terwijl de tijd zich tergend traag voortsleepte. Mijn gedachten draaiden in cirkels, elke gedachte leidde weer terug naar Kamila.

Ik vroeg me af hoe het zou zijn om haar weer te zien. We hadden zoveel gedeeld, maar het was ook alweer een tijdje geleden. Met welk idee kwam ze hier naartoe? Wat zouden haar verwachtingen zijn? Zou ze willen praten over de situatie met Elise? Ik voelde m'n maag samentrekken bij de gedachte aan dat gesprek. Het was ingewikkeld, en hij wist niet zeker hoe hij het moest aanpakken. Of kwam ze om het juist niet over Elise te hebben. Er was immers zoveel gebeurd.

Ik stond op en begon door de kamer te ijsberen. De spanning nekte me bijna. Mijn blik gleed langs de vertrouwde voorwerpen in de kamer, maar niets kon mijn aandacht vasthouden. De zenuwen groeiden met elke minuut die verstreek. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als we eindelijk weer tegenover elkaar stonden. Zou het ongemakkelijk zijn? Of zouden ze meteen weer die intense band voelen? Ik had haar enorm gemist. Dat was zeker waar. Maar het voelde altijd alsof het niet mocht. Ook ik had lang op me laten wachten vanuit haar perspectief. En Kamila had al dit tijd geduldig gewacht op mij. Zo kwam het over. Er was wel contact, maar ik merkte al eerder dat ze wilde langskomen. En nu had ik het haar gewoon gevraagd.

Ik schudde mijn hoofd, probeerde de twijfels van me af te zetten. Ik moest positief blijven. Kamila had duidelijk gemaakt dat ze me wilde zien, dat ze bereid was naar Ameland te komen. Dat was al een goed teken, toch?

Ik nam een diepe ademhaling en probeerde me te ontspannen. Ik zette nog een kop koffie en ging aan de keukentafel zitten, mijn gedachten nog steeds een wervelwind van emoties. Dingen die ik hier met haar had meegemaakt in deze keuken, op deze keukentafel... Het leek een eeuwigheid geleden. Wat wilde ik haar weer graag voor me hebben aan deze keukentafel... Het wondt me enorm op, maar kon ik dat nog verwachten van haar? De stilte in het huis voelde ineens drukkend aan. Ik pakte mijn telefoon nog eens en stuurde een bericht naar Kamila om te bevestigen dat ik haar straks zou ophalen bij de boot. Ik had liever gehad dat ze eerder vandaag al was gekomen. Dan hadden we het hele weekend. Morgen alleen de zondag. En zo dus gelijk al de nacht... Mijn vingers trilden lichtjes terwijl ik typte, maar ik dwong mezelf om rustig te blijven. Dit was Kamila. En bij Kamila was alles anders dan met Elise. Dat moest ik niet vergeten.

Terwijl ik wachtte op haar antwoord, probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn om haar weer vast te houden. Ik herinnerde me haar lach, haar geur, de manier waarop ze hem aankeek. Een glimlach speelde om mijn lippen terwijl ik terugdacht aan de goede tijden die we samen hadden gehad. En natuurlijk ook de intimiteit. 'Kamila's wet' was een begrip voor me geworden... Maar er waren ook zorgen. Wat als ze veranderd was? Of erger. Wat als ik veranderd was?

De trilling van mijn telefoon rukte me uit mijn overpeinzingen. Kamila had geantwoord, haar bericht vol enthousiasme en blijdschap. Ze kon niet wachten om hem te zien. Ik voelde meteen een golf van opluchting door me heen spoelen. Ik beantwoordde haar bericht met evenveel enthousiasme, stond op en begon me voor te bereiden om naar de veerboot te gaan. De spanning was er nog steeds, maar nu was er ook een gevoel van opwinding. Het ging echt gebeuren. Ze had me een selfie gestuurd met de zonsondergang achter haar, haar rode haren wapperend in de wind op de veerboot, een grote zonnebril voor die prachtige ogen, en een heugelijke glimlach waar ik meteen zin van kreeg.

Dit was het moment waarop alles kon veranderen. Ik moest mijn zenuwen de baas blijven en het beste maken van de situatie. Terwijl ik m'n jas aantrok en naar buiten stapte, voelde ik de frisse zeelucht op mijn gezicht. Ik stapte op de fiets en begon aan de rit naar de veerboot, mijn hart bonkte in mijn borstkas. Eindelijk was het zover. Niet meer alleen. Iemand die het begreep. Iemand die erbij was. Iemand die er voor mij kon zijn.

Kamila kwam eraan, en ik was vastbesloten om deze kans niet te laten schieten.

-

De veerbootterminal was stil, op een paar toeristen na die zich klaarmaakten om van boord te gaan. Het was de laatste boot. Ik stond bij de aankomsthal, mijn fiets naast me geparkeerd, en keek gespannen naar de veerboot die net was aangemeerd. Mijn ogen zochten de menigte af, op zoek naar Kamila's bekende gezicht. De spanning in mijn borstkas nam toe met elke seconde die verstreek.

Plotseling zag ik haar. Ze stond aan dek, haar rode haren dansend in de wind. Ze had hem ook gezien en zwaaide uitbundig. Een brede glimlach brak door op mijn gezicht, en ik voelde mijn zenuwen langzaam verdwijnen. Ze zag er prachtig uit, net zoals ik me haar herinnerde.

"Lucas!" riep Kamila terwijl ze van de boot af kwam, haar stem klonk helder en vrolijk.

"Kamila!" riep ik terug, mijn stem trilde lichtjes van opwinding. Ik liep haar tegemoet, mijn passen versnelden instinctief. Het leek wel een film.

Toen we elkaar bereikten, omhelsde Kamila me stevig. Ik voelde haar warmte, haar vertrouwde geur vulde mijn neusgaten, en ik voelde hoe de laatste restjes spanning van me afgleden. Het was alsof er geen tijd was verstreken sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien. Haar geur was nog net zo intens, haar warmte nog even innig. Ik hield haar stevig tegen me aan en wilde haar niet loslaten. Zij leek hetzelfde te denken en zo stonden we daar net iets te lang in elkaars armen. En fijn dat dit al was...

"Ik ben zo blij je te zien," zei Kamila, haar ogen glinsterden van opwinding. Ze liet me toch los, maar haar handen bleven nog even op mijn armen rusten. Die blik liet me meteen slikken. Man, wat had ik haar gemist. Specifiek haar. Meer dan ik me realiseerde nu ze weer voor me stond. Wat was ze mooi, en lief en gewoon een droom. Het voelde even alsof ik na al bijna een jaar eindelijk besefte dat dit de persoon was waar het om had moeten draaien.

"Ik ook," antwoordde ik alsof ik dan ook droomde, mijn stem zachter dan ik had bedoeld. Ik keek naar de koffers en tassen die naast haar stonden. "Maar ik zie dat we een klein logistiek probleem hebben." kon ik er al snel om lachen. Ik had haar al de boot zien afkomen met haar bagage, wat ergens wel komisch was. Ik wist eigenlijk gelijk met welke intenties ze was gekomen. Die ging niet morgen alweer naar huis... En dat stemde me goed.

Kamila volgde mijn blik en lachte. "Tja, ik dacht dat ik maar meteen goed moest inpakken."

Ik grinnikte. "Dat is wel duidelijk. Ik had gepland om je romantisch achterop de fiets mee naar huis te nemen, maar dat gaat hem niet worden, denk ik." durfde ik wel toe te geven.

-

We bekeken de fiets en de bagage, bleven kort uit onkunde naar de situatie kijken om vervolgens te beseffen dat we hier samen om konden lachen, om onze onhandigheid. Het maakte de situatie minder beladen. "Misschien kunnen we de fiets omtoveren tot een soort pakezel?" stelde ik voor, terwijl hij een van de koffers oppakte.

Kamila knikte instemmend en samen begonnen we haar spullen aan de fiets te hangen en te binden. Het was een komisch gezicht, en we konden het niet laten om te lachen om onze eigen stuntelige pogingen. Koffers en tassen bungelden aan de fiets, en uiteindelijk besloten we dat het handiger was om te lopen. Dat maakte het niet minder romantisch.

"Het is gelukkig niet ver," zei ik geruststellend, terwijl ik de fiets met een hand vasthield en met de andere een van de koffers rolde. "En we hebben zo meer tijd om bij te praten." maakt ik er maar het beste van.

Kamila glimlachte toch wel en keek me met haar sprankelende ogen glunderend aan. "Dat klinkt goed." Ze pakte de andere koffer en liep naast me, haar schouder af en toe lichtjes tegen de mijne tikkend. Dan keken we elkaar kort aan, en konden we alleen maar glimlachen. Het voelde goed haar weer bij me te hebben. Nu al.

Terwijl we door de straten van Ameland liepen, was het al schemerig. De lucht begon donkerder te worden, en de temperatuur daalde, maar de opwinding hield ons warm. We praatten nog over koetjes en kalfjes, lachten om oude herinneringen en genoten van elkaars gezelschap. De lichten in de huizen langs de straatjes begonnen te branden, werpend een warme gloed over het eiland. Het voelde bijna magisch, alsof we de enige twee mensen op de wereld waren.

-

Ik was me echter ook bewust van elk paar ogen dat op ons gericht zou kunnen zijn. Ik wilde niet gezien worden door bekenden, bang voor hun oordeel. Vooral Eke kwam in mijn gedachten, en ik hoopte dat we haar niet zouden tegenkomen. Of iemand anders uit de kerk. Het is toch ons kent ons. En er wordt dan opeens zomaar geroddeld. Zeker aangezien ik zelf ook niet meer naar de kerk ging na die avond met Eke. Iedereen vindt er dan wel wat van. Gelukkig leek het eiland stil en verlaten, alsof het hen een privé-ontvangst bood. Dat maakte de avond nog mooier.

"Het voelt goed om hier te zijn," zei Kamila dan juist, zich niet bewust van mijn zorgen, terwijl ze om zich heen keek naar de rustige straatjes en de groene velden in de verte. "Het is zo anders dan de stad."

"Ja, dat is het zeker," stemde ik in. "Het heeft zijn charme." Ik was nog steeds blij hier te zijn, en hier te wonen. Mijn leven. Wellicht kwam ze dat nog verrijken voor een langere tijd deze keer?

We liepen verder, de bagage meezeulend, maar onze harten waren licht. Mijn onzekerheden van eerder op de dag vervaagden, en ik voelde me weer hoopvol. Kamila was hier, en samen zouden we ontdekken wat de toekomst voor ons in petto had. Tegen de tijd dat we bij mijn huisje aankwamen, was het al tien uur. De maan stond hoog aan de hemel, en de sterren fonkelden boven hen. Het was een rustige, heldere nacht, perfect voor een nieuw begin. Maar dan wel met ons gedeeld verleden.

-

Het was tien uur toen we eindelijk mijn huisje bereikten. De frisse aprilnacht en het zachte maanlicht maakten de omgeving bijna magisch. Ik had hier al veel meegemaakt. Ook met Kamila. En nu dit nieuwe hoofdstuk wat stond te gaan beginnen. Ik had een brok in m'n keel toen ik voor de deur stond, Kamila achter met in afwachting. Ik probeerde te verstoppen hoe spannend ik het allemaal vond. Zo zou niemand ons meer kunnen zien. Zij en ik in het donker. Samen. Die spanning verdween snel. De opluchting en vreugde die ik voelde toen ik de deur opendeed en Kamila naar binnen liet, waren onbeschrijfelijk. Dit huisje was klein, maar het zou ons toevluchtsoord zijn voor de komende tijd. Ik was niet meer alleen. En dat met iemand die het echt allemaal zou begrijpen. Er viel een hoop te bespreken, en een hoop te ontdekken.

"Welkom," zei ik met een brede glimlach, terwijl ik haar tassen een voor een naar binnen sjouwde. "Maak het je maar gemakkelijk." Ik zette de tassen in de gang neer. Ik ging haar straks een kamer laten kiezen. Ook een spannend moment waar ik naar uitkeek. Wat mij betreft ging ze met mij naar boven.

Kamila keek rond en haar ogen vulden zich met een warme glans. Alsof ze thuiskwam. "Nu al gezellig," zei ze stralend terwijl ze haar jas uittrok en die over een stoel hing. "Precies zoals ik me herinner."

-

Toen Kamila haar lange jas uittrok en aan de kapstok hing, werd ik even sprakeloos. Ze droeg een nauwsluitende, smaragdgroene jurk die haar prachtige rondingen natuurlijk perfect benadrukte. De stof gleed soepel over haar heupen en taille, accentuerend wat al een adembenemend figuur was. Haar lange, rode haren vielen verleidelijk voor haar groene ogen, die oplichtten van opwinding. Ze had duidelijk haar best gedaan. En stond daar ook kort om door mij bekeken te worden. Ze wist het wel.

Mijn blik gleed van top tot teen over haar heen. De jurk eindigde net boven haar knieën en onthulde haar slanke benen, terwijl haar decolleté net genoeg toonde om mijn verbeelding op hol te laten slaan. Haar schoonheid en de sensuele uitstraling die ze met zich meebracht, ontnamen me de adem. Het kostte me moeite om mezelf te beheersen en haar niet ter plekke te bespringen. Ze leek er bijna om te vragen, haar glimlach uitdagend en haar ogen spraken boekdelen.

"Je ziet er geweldig uit," wist ik uiteindelijk uit te brengen, mijn stem iets schor van het verlangen dat ik voelde. Ze lachte verlegen. Ik had haar op z'n minst een kus kunnen geven. Maar dat durfde ik nog niet. Had ik het wel gedaan, wist ik zeker dat we niet verder waren gekomen dan de gang. Dan had ik haar meteen mee naar boven genomen, of gewoon daar ter plekke. Ik kon me nog beheersen. Het ging me natuurlijk niet alleen om de seks...

-

Ik voelde een warme gloed van trots. "Ik ben blij dat je er bent." zei ik toen maar snel en wenkte haar mij te volgen. Opwinding vond mij al, wetende wat achter me aanliep. Ik liep naar de keuken en zette water op voor thee. "Wil je iets warms te drinken? Het was best fris buiten." Zeker met die blote kuiten van haar.

"Ja, graag," antwoordde Kamila, terwijl ze op de bank neerplofte en haar rug strekte. Weer trekt ze dan uitgebreid m'n aandacht met dat lijf van haar. "Het was een lange reis." zegt ze terwijl ze net de andere kant opkijkt en ik schaamteloos naar haar mag kijken.

Terwijl ik in de keuken bezig was, keek Kamila om zich heen. De houten meubels, de zachte verlichting en de persoonlijke accenten gaven het huis een warme, uitnodigende sfeer. Het voelde goed om haar hier te hebben, ver weg van de drukte van de stad. Ik stak snel de openhaard aan, waar we zeker ook nog warme herinneringen aanhadden.

Met twee mokken dampende thee kwam ik terug en zette ze op de salontafel. Ik ging naast Kamila zitten en voelde meteen een vertrouwdheid die ik had gemist. "Het is fijn om je hier te hebben," zei ik weer zachtjes, terwijl ik een slok van mijn thee nam.

Kamila glimlachte en pakte haar mok op. "Het is fijn om hier te zijn," herhaalde ze. "Ik heb je gemist, Lucas." klonk haar stem iets zwaarder.

Die woorden gaven me een steek van schuldgevoel, maar ook een golf van vreugde. "Ik heb jou ook gemist, Kamila. Meer dan ik kan zeggen."

-

We zaten een tijdje in stilte, genietend van elkaars gezelschap en het simpele genoegen van samen zijn. Maar de spanning steeg wel. We hadden nog zoveel te bespreken. En nog veel meer uit te zoeken. De warmte van de thee verspreidde zich door onze lichamen, en de spanning die ik eerder had gevoeld, smolt weg. Bij Kamila voelde ik me op mijn gemak, en het was alsof de zorgen van de afgelopen weken even verdwenen.

"Vertel me," begon Kamila na een tijdje, "hoe is het gegaan sinds... Alles?" wilde ze het er toch al over hebben. Het werd later en later. Maar dat gaf niks. Tja, de laatste keer... Die nacht met haar, en Hyun en Sophia... Het was niet de laatste herinnering. Maar wel degene waar ik eerst aan moest denken. Ons afscheid volgde nog die ochtend en nu zitten we hier weer. In de tussentijd gingen er weken voorbij. Misschien wel goed eerst wat lucht te klaren.

Ik zuchtte en legde mijn mok neer. "Het was moeilijk," gaf ik toe. "Elise is nog steeds bij haar ouders. Het contact wordt steeds minder. Ik weet niet goed wat ik moet doen." zei ik haar en voelde een zwaar gemoed opkomen. "Ik ben er een beetje klaar mee." lachte ik terwijl ik wegkeek.

Kamila legde een geruststellende hand op mijn arm en kneep er zachtjes in. "Het spijt me dat je je zo voelt," zei ze oprecht. "Maar weet dat ik hier voor jou ben. Alleen voor jou deze keer." lachte ze veelbelovend. Ik keek haar meteen aan en kon wel janken. Ze doelde natuurlijk op de eerste keer dat ze hier was, en per se ervoor wilde zorgen dat ik en Elise weer samenkwamen. Hoe anders was dat nu? Ze zei dus gelijk al dat dit niet haar doet was. En wat dus wel? "Wat er ook gebeurt." gaf ze nog als garantie. Als ik al spijt had haar uit te nodigen, was dat nu wel verdwenen.

Ik keek haar aan en voelde een warme gloed van dankbaarheid. "Dank je, Kamila. Dat betekent echt heel veel voor me."

We leunden naar elkaar toe, onze voorhoofden bijna tegen elkaar, en deelden een moment van diepe verbondenheid. Het was alsof de tijd even stil stond en alles perfect was. Toen kon ik me niet meer inhouden. Mijn hand vond haar dij, en zonder te twijfelen bewoog ik mijn lippen naar de hare toe en maakte zij dezelfde beweging naar mij toe. Onze lippen troffen elkaar als of ze bij elkaar hoorden en liet toen niet meer los. Het was nog voorzichtig. Van beide kanten. Maar haar zachte, warme lippen plakten comfortabel tegen de mijne. Ik wilde haar achterover drukken. Ik wilde mijn handen loslaten en haar laten overnemen. Maar het was misschien nog te snel.

Langzaam lieten we elkaar weer los. Onze blikken lieten elkaar nog niet los. Nog lang niet. Ik hoefde niet weer te zeggen hoe ik haar gemist had. Dat was nu wel duidelijk. Ik smakte nog met m'n lippen en keek naar de hare waar ze verleidelijk op beet.

-

"Zullen we anders maar wat spullen gaan uitpakken?" stelde ik toen voor, terwijl ik opstond en mijn hand naar Kamila uitstak. Ik wilde wel zien waar zij wilde slapen.

Kamila lachte en pakte mijn hand. "Laten we dat doen." Ze snapte mijn intenties meteen.

Ik wenkte haar voor te gaan en verleid liep ik achter haar aan. Ik pakte twee tassen, en wachtte totdat zij ook een koffer pakte. Ze keek me vertwijfeld aan. Ze durfde nog niet te kiezen. Ik knikte naar boven. Die kant moest ze op. Verlegen lachte ze en liep ze rood aan. Laten we geen geheim maken van onze intenties. De avond was al laat, maar nog maar net begonnen. Voor minder ga ik niet akkoord. En dat wist ze. Dat verwachtte ze.

Ik ging haar voor, en nam ook de rest mee. Het uitpakken kwam nog wel. We stonden op onze kamer. Niet meer mijn kamer. Ik ging hier niet moeilijk over doen en over twijfelen. Nu ze hier was, moest ze bij mij zijn en blijven.

Stonden we dan. Ze zag er spectaculair uit. Te mooi om waar te zijn. Haar handen langs haar lichaam. Haar lippen verfrommeld. Ze kijkt me aan in spanning en haar grote, groene ogen betoveren me.

"Kamila..." hijg ik fluisterend. Ze slikt en knikt meteen en begint te lachen. Ze stapt dichterbij.

We vielen elkaar in de armen en hielden elkaar stevig vast, beiden dankbaar voor dit nieuwe begin. En wanneer onze lippen elkaar weer treffen, blijven ze plakken en laten ze niet meer los.

-