Ik had het gevoel dat ik op een kruispunt stond. Na mijn biecht aan Eke kon ik zien hoe een echt persoon reageerde op wat ik had gedaan en had toegestaan. Mijn relatie met Elise was een flop. Nu wel. Er waren weken voorbijgegaan, en ze was nog steeds thuis. Het contact werd brozer. En dat was geen goed teken. In theorie had ik nog steeds een relatie met Elise. We hadden nog steeds verkering. En er moest een moment komen dat ze terug zou komen naar Ameland. Ten minste, dat was de verwachting. Om die reden ben ik blij dat er nooit echt iets was gebeurd tussen mij en Eke, of die andere twee meiden. Het kon wel. Daar was ik van overtuigd. Maar dan had ik moeten zwijgen. Het feit dat Eke bij mij alleen op de bank had gezeten, opgemaakt en wel, zei natuurlijk al meer dan genoeg. Toch had ik het niet gekund door Elise. Het was een bewuste keuze geweest om alles op tafel te leggen. Ik was klaar met de spelletjes en geheimen. Dan maar de consequenties accepteren en op de blaren zitten. Liever nu dan dat er al echt iets gebeurd zou zijn.

-

Ik had nog dagelijks contact met Elise. Dan vertelde ik haar weer niet dat Eke hier was geweest en hoe ik daar over dacht. Ik wilde het ook niet groter maken dan het was. Zeker aangezien Eke vrij duidelijk was in haar afscheid. Ik was weer alleen. En dus verlangde ik naar Elise terug. Onder anderen. Maar haar afwezigheid duurde me te lang. Ik vond niet dat we het op deze manier konden afsluiten, als ze dat zou willen. En ik kreeg het vermoeden dat ze dat wilde. Tegelijkertijd aarzelde ik daardoor om de stap te zetten haar gewoon te vragen naar me terug te komen. Ze had min of meer zonder overleg besloten bij haar ouders te blijven om na te denken over onze relatie. Goed, ik wilde haar best even wat ruimte geven, maar nu waren we wel al even bezig met dit gedoe. De emotionele verbinding was langzaam aan het vervagen. En als die helemaal zou verdwijnen, kon ik wel stellen dat de relatie over zou zijn.

-

Ook Kamila had ik al bijna een appje gestuurd met een uitnodiging. Er was nog steeds iets tussen ons, al hield ik die boot letterlijk en figuurlijk af. Maar hoefde dat nog wel? Mijn toekomst met haar was onzeker. En dat kwam door mij. Ze had zelf al contact opgenomen en aangegeven mij weer te willen zien. Het hoeft niet hier. Ik kan ook naar haar toe komen, waar ze ook is. Alleen denk ik niet dat Eke nog op de winkel wil letten in mijn afwezigheid...

Het potentieel was bij Kamila misschien wel het grootst. Er waren oprechte gevoelens. En de seks was natuurlijk altijd goed en fijn geweest. Ook met anderen erbij. Ik had het gevoel dat ik met haar al onze fantasieën kon laten uitkomen. Niet die van mij alleen, of enkel die van Elise, zoals het soms leek te gaan tussen Elise en mij, maar echt samen. Met Kamila samen konden we van alles aan.

Ze zullen wel raar opkijken als ze mij hier op het eiland zien met die prachtige roodharige, in plaats van Elise. Wat zou Eke denken? En die andere twee? Ik denk vaak aan het moment terug dat ze hier was. En aan de keren dat ze aangaf wel grenzen te willen verleggen, al was ze daar niet specifiek in. Alle drie kwamen ze nog regelmatig in mijn gedachten voor. Erotisch sprak het mij natuurlijk aan. Een soort mentor te zijn voor die prachtige, jonge schepsels. Maar het klonk in m'n hoofd al fout, en zelfs arrogant. Daarnaast gaf ik echt wel om ze. Zeker om Eke. Dat was vriendschap. Al was het niet dat wat we leken te willen.

Ze had het nooit echt toegegeven. Maar ze moest gevoelens voor me hebben. Zoals ik die ook voor haar had, en wat ik niet toe wilde geven. Haar kus kon ik nog voelen, als ik eraan terugdacht. Een afscheidskus...

-

Sanne en Willemijn stonden meer op afstand, en prikkelden de fantasie om die reden makkelijker. Hun nieuwsgierigheid werkte aanstekelijk. In het kielzog van Eke waren hun ook aan een verkenningstocht begonnen, door opvallendere make-up te dragen en kleding wat meer tot de verbeelding sprak. En dat allemaal op hun eigen lieve, naïeve en reformatorische manier. Ik moest ervan glimlachen als ik eraan dacht, rekening houdende met hoe mijn leven er het laatste jaar had uitgezien. Een wereld van verschil. Het kwam vanzelfsprekend niet in me op, om daar nog een interesse in te houden.

-

Terwijl ik hier zit, voel ik de eenzaamheid als een koude deken om me heen slaan. Het is meer dan alleen het gemis van Elise; het is een diep verlangen naar verbinding, naar iemand die echt begrijpt wat er in me omgaat. Dit verlangen heeft me in het verleden in situaties gebracht die zowel opwindend als destructief waren. Ik merk dat deze zoektocht naar zelfontdekking niet alleen gaat over wie ik ben, maar ook over wie ik wil zijn in relaties. De keuzes die ik maak, worden gestuurd door deze behoefte aan verbondenheid, maar ook door de angst om opnieuw te falen. Elise, Kamila, en zelfs Eke laten me elk een ander facet van mezelf zien. Hun reacties en emoties spiegelen mijn eigen onzekerheden en hoop. Terwijl ik worstel om mijn weg te vinden, realiseer ik me dat deze thema's – eenzaamheid, verlangen, en zelfontdekking – niet alleen mijn beslissingen kleuren, maar ook de emoties van iedereen om me heen beïnvloeden.

-

Als ik alles op een rijtje zette, was het tijd om Elise te vragen terug te komen. Om weer te praten en dan er misschien maar een einde aan te maken. Al was ik daar ook bang voor. Toch maar Kamila vragen dan? Of wellicht Sophia of Hyun? Die drie samen? Ik denk dat ze het nog zouden doen ook. Die nacht in Brugge dacht er geen een van deze drie aan hun vriendin Elise. Dus waarom nu wel? Waarom ik wel?

Ik pakte mijn telefoon en staarde naar het scherm. Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik Elise's naam opzocht in mijn contactenlijst. Mijn duim zweefde boven de 'bel' knop, maar ik kon het niet opbrengen om direct te bellen. In plaats daarvan besloot ik haar een appje te sturen: "Kun je straks bellen? Ik wil graag met je praten." Ik drukte op verzenden en voelde een golf van zenuwen door me heen gaan. De lafaard in mij was nog altijd sterk aanwezig na al die tijd.

De minuten tikten traag voorbij terwijl ik wachtte op haar reactie. Mijn gedachten draaiden in cirkels, gevuld met angst en onzekerheid. Wat als ze nee zei? Wat als ze niet wilde praten? Of, nog erger, wat als ze zei dat ze niet meer terug zou komen? Of zou dat juist een zegen zijn?

Een trilling in mijn hand bracht me terug naar het heden. Elise had gereageerd: "Ja, ik kan over tien minuten bellen." Mijn hart sloeg een slag over en ik voelde mijn zenuwen weer opkomen. Ik legde mijn telefoon neer en probeerde mijn gedachten te ordenen. Dit gesprek kon alles veranderen. Ik dacht goed na wat te vragen. Dat was simpel. Komt terug, moest de boodschap zijn. Maar ik ging er al vanuit dat dat niet zo simpel zou zijn. Dus wat zou ik zeggen als ze zegt niet terug te komen?

-

Toen mijn telefoon eindelijk overging, nam ik meteen op. "Hey... Elise," begon ik, mijn stem trillerig en gespannen.

"Hoi Lucas," antwoordde ze zachtjes, en haar stem klonk als altijd lief. Er volgde een ongemakkelijke stilte. Ze wist dat dit niet een gesprek was zoals we dat nog vaak voerden. Hier hing gelijk spanning in de lucht. Ik kon de aarzeling in haar stem horen, en dat maakte het alleen maar moeilijker.

"Hoe gaat het daar?" vroeg ik, hopend dat een luchtig onderwerp de spanning zou breken.

"Goed, denk ik," zei ze, haar stem afstandelijk. "Met jou?"

"Het gaat wel," antwoordde ik. "Ik mis je." De woorden kwamen er moeizaam uit, maar ik wist dat ik eerlijk moest zijn.

"Ik mis jou ook," zei ze, maar haar stem klonk niet overtuigend. Weer viel er een stilte. Niet dat ik haar niet geloofde. Maar het klonk zo geforceerd zoals ze het zei. Ik wist ook gewoon niet waar ze was, wat ze deed, of met wie ze was. Ik dacht dat ze gewoon thuis was, haar leven aan het overdenken was, en dat alleen of met haar ouders. Of liet ik me nu weer bedotten, en zat ze in Scheveningen, vierde ze feest en lag ze elke dag te neuken, met Mussa en zijn vrienden? Nog altijd een gedachte die me zowel verontruste als opwond. Wat dat betreft waren er zaken die nog niet veranderd waren, en dat ook nooit zouden doen. Daar had ik me bij neergelegd. Dat was ook niet erg. Maar zei ze het maar.

-

Ik voelde mijn zenuwen toenemen en wist dat ik moed moest verzamelen om te zeggen wat ik echt wilde zeggen. "Elise," begon ik aarzelend, "ik wilde je vragen of je niet terug naar Ameland kunt komen. Het is moeilijk hier zonder jou." Ik slikte. Ik wachtte in spanning af. Spanning die toenam door haar ontbrekende reactie.

Er volgde een lange stilte. Ik kon haar ademhaling horen en wist dat ze worstelde met haar antwoord. "Lucas... ik weet het niet," zei ze uiteindelijk. "Het komt nog te vroeg. Ik heb nog tijd nodig." zei ze toen. En dat was niet wat ik wilde horen. Ik sloot maar m'n ogen.

Mijn hart zonk in mijn schoenen. "Waarom, Elise? Wat is er dan precies aan de hand?" vroeg ik gefrustreerd. Want ik begreep het niet meer. Nooit gedaan, denk ik.

"Ik kan het niet goed uitleggen," zei ze, haar stem trillend. "Ik weet gewoon niet zeker of ik klaar ben om terug te komen." Ik vond dit onbegrijpelijk.

-

De frustratie borrelde in me op. "Elise, je houdt me aan het lijntje. Ik voel me zo eenzaam hier. Jij zit daar en ik weet niet eens wat er echt speelt." zeg ik haar met een gebalde vuist die ze niet eens kan zien.

"Lucas, ik... ik weet het echt niet," zei ze, en ik hoorde haar snikken. "Ik wil je geen pijn doen." Ik ontspan iets, maar eerder uit moedeloosheid en verslagenheid.

"Maar dat doe je wel," zei ik nog fel. "Ik moet weten waar ik aan toe ben. Moet ik je spullen opsturen? Ze liggen hier nog steeds." zuchtte ik gefrustreerd en sluit m'n ogen en wrijf met een hand over m'n voorhoofd. Snapte ze het dan echt niet?

"Nee!" riep ze snel. "Ik beloof je dat ik nog terugkom." Loze woorden nu...

Maar ik voelde me aan het lijntje gehouden. "Wanneer dan, Elise? Wanneer kom je terug? Dit duurt nu al weken." Ik vond dit alles absurd. Dat ze tijd en ruimte nodig had, was één ding. Maar juist nadat ze zo nadrukkelijk gezegd had samen onze toekomst te gaan smeden, was zo lang afwezig zijn iets onwerkelijks geworden en gewoon absurd.

"Lucas, ik begrijp je frustratie," zei ze, haar stem zacht en breekbaar. "Maar ik kan het niet forceren. Ik moet dit op mijn eigen tempo doen." hield ze vol. Ik wilde haar ook niks laten forceren, maar kom op. Ik schudde met m'n hoofd. Ook dat zag ze niet. Maar geloof me dat ik er alles aandeed het haar wel duidelijk te maken.

"En ondertussen blijf ik hier zitten, alleen en onzeker," zei ik, mijn stem geladen met emotie. "Ik wil verder, maar ik durfde het je niet te zeggen." putte ik uit met moeite. "Met of zonder jou." zei ik uiteindelijk vol moed, maar voelde ik me vooral kut. Het besef dat ik verder moest gaan zonder haar, kwam nu pas binnen.

-

Weer viel er een lange stilte. "Ik begrijp het," zei ze uiteindelijk. "Ik wil niet dat je je zo voelt." Maar het klonk helemaal niet alsof ze het begreep.

"Dan doe er iets aan," antwoordde ik. "Of kom terug, of laat me verder gaan." Ze wilde geen antwoord geven. Of ze kon het niet. Ik wist het niet. De stilte die volgde was oorverdovend. Waarom zei ze niks? Waarom kon ze niet meer vertellen? Als ze met een ander was, kon ze dat zeggen. Het zou niet eens zo erg zijn, aangezien we nou eenmaal zo waren. Maar zeg het dan. Ik wist dan ook bijna zeker dat ze niet bij een ander zat. Dat was gek genoeg geen probleem meer. Niet voor ons... Wat natuurlijk wel een probleem was, maar goed. Ze zei niks. Dus wist ik niks.

Het gesprek liep vervolgens snel maar moeizaam ten einde. "We praten hier later verder over, goed?" zei ze. "Ik moet nu ophangen." Ik werd gek. Meende ze dit nou?

"Ja, goed," zei ik zuchtend. "Dag Elise." Dit zouden zomaar mijn laatste woorden kunnen zijn aan Elise. Had ze dat niet door? Ik was nu wel duidelijk geweest, toch?

"Dag Lucas," antwoordde ze zachtjes. En toen was de lijn dood. Blijkbaar was ik niet duidelijk genoeg.

Ik bleef achter met een gevoel van leegte en frustratie. Dit gesprek had niets opgelost. Ik legde mijn telefoon neer en staarde naar het plafond. Elise had me geen duidelijkheid gegeven, en ik voelde me verloren.

-

De volgende ochtend besloot ik voor mezelf te kiezen. Ik pakte mijn telefoon en stuurde Kamila een berichtje: "Zou je naar Ameland willen komen? Ik zou je graag willen zien." Simpel, maar effectief. Elise was wellicht niet de enige die iemand aan het lijntje had gehouden, en wilde leren van haar en mijn fouten.

Haar antwoord kwam snel: "Ja, natuurlijk! Wanneer kan ik komen?" Ik begon spontaan te lachen. Was dat nou zo moeilijk, Elise? Of had ik het me nu nog moeilijker gemaakt door Kamila te vragen. Ik had tal van redenen om haar nu te vragen. Elise had me slechts het laatste duwtje gegeven. En Kamila zei gewoon gelijk al te komen, dus spraken we dat gelijk maar af.

Het was geregeld. Zo kon het dus ook. Hoe anders was Kamila vergelijken met Elise? Zeker als het op dit aankwam. Geen vragen. Ze kwam gewoon. En dan zien we wel. Ik vond het gelijk spannend. Deed ik iets fouts? Hoe gingen mijn dagen eruitzien nu Kamila hier alleen was met mij? Ik keek er naar uit. Ik voelde me ook meteen schuldig naar Elise toe. Maar ik had haar alle kans gegeven. En ook alle tijd. Wellicht forceerde ik hier wel iets mee. Al was dat niet m'n bedoeling. Kamila gebruiken om dichter bij Elise te komen is zeker niet m'n bedoeling.

Dit kruispunt in mijn leven dwingt me om keuzes te maken, om voor mezelf te kiezen en mijn eigen geluk na te streven. Met Kamila aan mijn zijde hoop ik een nieuw begin te vinden, een manier om verder te gaan zonder Elise. Maar de twijfel blijft knagen. Heb ik de juiste beslissing genomen? En wat als Elise toch nog terugkomt? Mijn toekomst is onzeker, maar ik weet dat ik deze reis niet alleen hoef te maken.

-