Ik zat daar in mijn woonkamer, met Eke naast me. Het voelde bijna onwerkelijk. De lichten waren gedimd, en er hing een zachte gloed in de kamer, versterkt door het zachte knetteren van de houtkachel die een warme, knusse sfeer creëerde. Eke, met haar mooie verschijning, had de ruimte gevuld met een mengeling van spanning en opwinding. Ze zat op de bank, een glas wijn in haar hand alsof het niks was, en haar ogen straalden iets nieuws uit, iets wat ik nog niet eerder had gezien.

Haar lange, blonde haar viel in losse golven over haar schouders en glansde in het zachte licht van de kachel. Ze droeg een elegante jurk, donkerblauw, die haar figuur prachtig accentueerde. De jurk viel net boven haar knieën en onthulde haar slanke benen. Haar make-up was subtiel maar effectief, met een vleugje mascara dat haar lange wimpers benadrukte en een zachte roze tint op haar lippen die uitnodigend glimlachten.

Onder invloed van de wijn leek Eke losser en zelfverzekerder. Haar lach was oprechter en haar bewegingen vloeiender. Ze leunde iets dichter naar me toe en haar ogen hadden een glinsterende, bijna ondeugende blik. "Lucas," zei ze, haar stem licht en vrolijk, "dit is echt leuk. Ik voel me zo... vrij."

-

Ik dacht kort aan Elise. Kon ik dit wel maken? En wat gebeurde er nou eigenlijk? Nog niks. Nog niet... Ik voelde me een slecht persoon. Dat meisje dat pas nog voor mij en Elise had gebeden, zag ik nu liever iets anders aanbidden... Alles aan deze situatie was fout. En toch voelde het, zoals zo vaak in dit soort situatie, ergens ook heel goed.

De warmte van de kachel, het zachte licht, en de aanwezigheid van Eke maakten dat ik even al mijn zorgen vergat. Haar glimlach, haar ogen die me uitnodigend aankeken, het geluid van haar zachte stem - het was allemaal zo verleidelijk. Ze was hier, bij mij, en we deelden een moment dat meer betekende dan alleen een glas wijn drinken.

Ik keek naar haar en voelde een mengeling van schuld en verlangen. De gedachte aan Elise bleef door mijn hoofd spelen. Wat als ze erachter kwam? Wat zou ze van me denken? Maar tegelijkertijd, kon ik het niet helpen om te genieten van het moment. Eke was prachtig, en haar aanwezigheid vulde de leegte die Elise had achtergelaten. Het voelde verkeerd, maar ook zo ontzettend goed.

-

Dan bracht Eke Elise ter sprake. Ze zat naast me op de bank, haar ogen onderzoekend en bezorgd. "Lucas, ik wil je eigenlijk iets vragen," begon ze voorzichtig, en ik dacht nog niet meteen aan Elise in dit geval, maar zij dus wel. "Wat is er echt aan de hand met Elise? Ik heb het gevoel dat er meer speelt dan je me hebt verteld."

Haar vraag bracht een ongemakkelijke stilte met zich mee. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en mijn gedachten raasden. Eke's oprechte bezorgdheid maakte het moeilijker om de waarheid te verbergen. Ze verdiende eerlijkheid, maar hoe kon ik haar alles vertellen zonder de situatie nog ingewikkelder te maken?

"Eke..." begon ik, maar mijn stem stokte. Ik keek weg, mijn blik gericht op de flikkerende vlammen in de kachel. "Het is ingewikkeld. Er zijn veel dingen gebeurd die moeilijk uit te leggen zijn."

Eke legde haar hand op mijn arm, haar aanraking warm en geruststellend. "Lucas, je kunt me vertrouwen. Ik wil je helpen, maar daarvoor moet ik weten wat er aan de hand is." Haar ogen straalden oprechte bezorgdheid uit.

Ik slikte, de woorden bleven in mijn keel steken. Ik wilde haar vertellen wat er speelde, maar tegelijkertijd voelde ik een groeiend verlangen naar haar. Het was alsof mijn gevoelens voor Elise en Eke door elkaar liepen, wat de situatie alleen maar ingewikkelder maakte.

"Eke, ik wil je vertrouwen," zei ik uiteindelijk zachtjes. "Maar het is niet zo simpel. Elise en ik... we hebben echt veel meegemaakt. Dingen die ik moeilijk kan uitleggen." Ik voelde me verscheurd tussen de behoefte om eerlijk te zijn en het verlangen dat Eke bij me opriep. De spanning tussen ons werd bijna tastbaar, en ik wist dat ik een grens naderde die ik niet zomaar kon overschrijden. Ik kon haar dit niet vertellen. Eke zou dit niet accepteren.

-

Ik haalde diep adem en keek Eke recht aan. "Eke, ik wil je de waarheid vertellen. Echt waar. Maar ik denk niet dat ik dat kan." Mijn stem trilde lichtjes, en ik voelde een golf van emoties over me heen spoelen.

Eke schoof dichter naar me toe, haar hand nog steeds op mijn arm. "Lucas, je kunt me vertrouwen. Echt. Ik ben er voor je, wat er ook gebeurt." Haar stem was zacht, maar vastberaden. Haar ogen zochten de mijne, op zoek naar een teken van vertrouwen. Maar ze had geen idee. Ik kijk naar haar hand en voel de kriebelende warmte door mijn lichaam trekken.

Ik slikte en schudde mijn hoofd. "Het is moeilijk, Eke. Jij bent zo bijzonder..." lach ik erom, om dat schrille contrast. "Dat moet ik zeggen. Maar het voelt fout om dat te denken en te zeggen." Ze doet bijna alsof ze het niet hoort.

Eke's wangen kleurden lichtjes, en ze glimlachte verlegen. "Waarom zou het fout zijn, Lucas? Ik wil gewoon weten wat er aan de hand is. Ik wil je helpen."

Ik keek weg, mijn blik weer op de flikkerende vlammen gericht. "Omdat... omdat ik gevoelens voor je heb die ik niet zou moeten hebben. En dat maakt alles nog ingewikkelder. Jij bent jong en onschuldig. Je verdient beter dan de verwarring die ik met me meebreng." klonken mijn woorden niet overtuigend, en ze leek ook niet te beseffen wat ik hier al zei.

Eke was even stil, haar blik nog steeds op mij gericht. Ze probeerde mijn woorden te begrijpen, maar ik kon zien dat ze het nog niet helemaal begreep. Toch bleef ze volhouden. "Lucas, het maakt niet uit wat er speelt. Ik wil er voor je zijn. Ik wil jullie helpen. Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is." ging ze dan ook verder, wat ik moeilijk vond. Ik dacht nog even aan Kamila. Die wilde ons toen ook 'helpen'. Dat was een soort van gelukt. Terwijl ik hier met Eke zat, dacht ik aan een nieuw begin. Dat terwijl ik eerder deze zelfde avond nog met Elise gebeld had. En Kamila had mij eerder deze week gevraagd of ze niet weer eens langs kon komen. Het verleden was het heden aan het inhalen, en dat was een kwalijke zaak aan het worden. Ook daarom moest Eke misschien maar de waarheid horen, met alles consequenties van dien. Eke was oud genoeg om te drinken, dus ook oud genoeg om te beslissen wat ze van mijn situatie vond, en dan weg te lopen of te blijven zitten. Zoals ze zich gekleed en opgemaakt had, wist ik ergens dat haar intenties misschien ook wel verder reikten dan die vriendschap die we de laatste tijd zo aan het forceren waren. Ik begon steeds meer overtuigd te raken dat ik de waarheid moest vertellen.

Ik voelde de spanning in de kamer toenemen. De warmte van de houtkachel leek de enige constante in een wervelwind van emoties. Mijn hart zei dat ik haar alles moest vertellen, maar mijn verstand hield me tegen. Ik zweeg, maar de aarzeling was duidelijk zichtbaar in mijn ogen. Eke verdiende de waarheid, maar kon ik haar dat echt geven zonder haar te kwetsen?

-

"Eke, ik wil het je wel vertellen," begon ik aarzelend, mijn stem zacht en geladen met emotie. "Maar ik weet zeker dat je daarna niets meer met me te maken wilt hebben."

Eke schudde haar hoofd, haar ogen serieus en vastberaden. "Lucas, ik durf het wel aan. Ik vertrouw je meer dan je jezelf toestaat te geloven. Wat het ook is, ik wil het weten." Haar blik straalde een onverzettelijk vertrouwen uit dat me tegelijkertijd geruststelde en verontrustte.

Ik slikte en voelde mijn hart zwaarder worden. "Goed, maar verwacht niet dat dit makkelijk voor je zal zijn. Er zijn dingen gebeurd die je misschien niet kunt begrijpen of vergeven."

Ze knikte, haar blik onveranderd vastberaden. "Vertel het me gewoon, Lucas. Ik ben hier voor je."

-

Met tegenzin begon ik dan eindelijk te vertellen. "Het begon bijna een jaar geleden, in Brugge. Elise ging vreemd met Jeff en Mussa. Twee vrienden van haar." laat ik dan zomaar vallen. Voor haar plotseling. Voor mij iets wat mij leven had bepaald sindsdien, en dat elke dag.

Eke's ogen werden groot van schok, haar mond viel een beetje open. "Elise... deed dat? Ik had dat nooit achter haar gezocht."

Ik knikte, mijn blik naar de grond gericht. "Ja, het was een moeilijke tijd. Ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Ze kwam terug, vroeg om vergeving, en ik gaf haar die. Maar het veranderde alles. Het was alsof we op een pad waren gezet dat we niet meer konden verlaten."

Eke legde haar hand op mijn arm, haar aanraking warm en troostend. "Lucas, dat moet vreselijk voor je zijn geweest. Ik kan me niet voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben."

Haar medeleven raakte me diep, en ik voelde een brok in mijn keel. "Dank je, Eke. Het was zwaar, maar we probeerden door te gaan. Toch bleef het niet bij die ene keer. Er volgden meer incidenten, meer momenten van verraad en verwarring. Het bracht ons dichter bij elkaar, maar ook verder uit elkaar."

Eke's blik bleef intens op me gericht. "Maar waarom? Waarom bleef je bij haar?"

"Ik hield van haar," zei ik simpelweg. "En ergens geloofde ik dat we door deze storm heen zouden komen, dat we sterker zouden worden. Maar elke keer dat ze terugkwam, veranderde er iets in mij. Ik raakte verstrikt in een web van gevoelens en twijfels. En nu, met haar weg en jij hier... ik weet niet meer wat ik moet doen."

Eke's ogen vulden zich met tranen, en ze omhelsde me stevig. "Lucas, ik vind het zo erg dat je dit hebt moeten meemaken. Ik had geen idee."

-

Maar ik was bang nog meer te moeten vertellen en haalde Eke's hand weg. Nu kwam het moeilijkste.

"Eke," begon ik opnieuw, mijn stem breekbaar, "ik moet je nog iets vertellen. Iets dat nog moeilijker is om te horen. Nadat Elise was vreemdgegaan, heb ik het geaccepteerd. Ik kon haar vergeven. Ik zag het gebeuren, Eke. Ik zag Elise seks hebben met twee andere jongens en deed niks. Het maakte me zelfs opgewonden." Ik voelde mijn stem breken en wendde mijn blik af. "Dat werd de basis voor het verdere verloop van onze relatie. Geen goede basis." Ik ben zo eerlijk als ik maar kan. Dan maar alles op tafel. Ik had nu kunnen zwijgen en kunnen genieten van Eke's troost. Maar dat kon ik gewoon niet opbrengen.

Eke werd heel stil en nam wat afstand. Haar gezicht was een mengeling van ongeloof en verwarring. Ze zei niets, haar ogen groot en vol vragen.

Ik zweeg ook even, de spanning tussen ons was bijna ondraaglijk. Toen brak ik de stilte. "Zie je, Eke? Ik had gelijk. Je had dit beter niet kunnen horen."

Maar ze schudde haar hoofd, slikte en knikte. "Nee, Lucas. Het is veel om te verwerken, maar ik wil er nog steeds voor je zijn. Dat was toen, toch?" Ze probeerde de situatie te begrijpen, maar ik zag de strijd in haar ogen.

-

Ik durfde haar amper aan te kijken, maar ging toch verder. "Na Brugge probeerden we de draad weer op te pakken, maar dat lukte niet. Kamila en Hyun kwamen toen langs. Twee van haar vriendinnen die ook had leren kennen. Ik ontdekte toen dat Elise en Hyun al jarenlang intiem waren geweest samen."

Eke keek me aan, haar ogen groot van afschuw. "Twee vrouwen samen? Dat kan helemaal niet." Ze schudde haar hoofd, duidelijk van slag. Ja, dat vond ze dan nog her ergste...

"Daar ben ik het niet mee eens," zei ik zachtjes. Ik vond dat ik dan moest zeggen, al deed het er niet toe wat zij ervan vond. Of ik. "Het was een andere dimensie van onze relatie." zei ik er maar over. Eke was toen al in beeld. "Ik vroeg me af of je je die vriendin van Elise nog kunt herinneren met het rode haar. Je hebt haar een keer gezien op het terras waar jullie werkten. Dat was Kamila."

Eke knikte, duidelijk in gedachten verzonken.

"Ik zat daar toen met Kamila," vervolgde ik. "En ik werd verliefd op haar. Ik had seks met haar, en Elise deed mee. Het leek een enorm feest te worden." Eke's ogen konden niet heel veel groter meer worden, maar ik ging door: "Maar het werd geen feest. Hyun had nog gevoelens voor Elise en ook voor mij, en dat bracht haar in een soort depressie. Het deed wat met ons allemaal."

Eke's ogen vulden zich met tranen. "Lucas, dit is allemaal zo verwarrend. Hielden jullie niet een rekening met de gevoelens van anderen?" wilde ze nog weten omdat we ondertussen in haar ogen en haar wereld de duivel zelf aan het worden waren.

-

"Jawel" zei ik zacht. "Maar het maakte alles dan ook veel moeilijker." zeg ik met leeg gevoel. Want ik had nu niks meer. "En toen was er nog Mussa. Een van de jongens waar Elise seks mee had in Brugge. Het bleek dat ze al eerder met hem vreemd was geweest." kon ik dan toch weer op enige sympathie rekenen van Eke, die nog twijfelde of ik niet gewoon het slachtoffer was in deze relatie met Elise. Ik wist al dat ik dat zeker niet was. En dat ging ik haar duidelijk maken ook. "Ik voelde me verraden en opgewonden tegelijk door het idee. En daar schaam ik me nog steeds voor."

Eke schudde haar hoofd, haar ogen vol ongeloof. "Lucas, hoe kon je dat nou accepteren?" Zat ze dan met haar hoofd indoctrirneerd met de meest bizarre dingen die soms in de kerk werden verteld en natuurlijk ook door haar ouders. Met haar traditionele waarden en hoe dat natuurlijk als man en vrouw door God was verzonnen. En nu kwam ik met dit verhaal wat al zo lang speelt en wat we al zo lang voor haar verborgen hadden gehouden. Met redenen genoeg, natuurlijk.

-

"We boden Elise aan als cadeau aan Mussa, en hij pakte haar gretig uit." zeg ik haar dan over hoe omgingen met deze andere vriend van Elise... Eke viel bijna van de bank. "Ook Mussa had gevoelens voor Elise waar we nog geen rekening mee hielden. Dit mondde uit in de vorige keer dat ik alleen naar Ameland terugkwam en Elise aan jou vroeg om op mij te letten." Toen was het bijna uit geweest tussen haar en mij, wat Eke zich toen al realiseerde, maar nu pas begreep.

Eke's gezicht werd rood van woede en verdriet. "Als ik dit had geweten, had ik dat nooit gedaan!"

Ik slikte en zweeg even. "Het spijt me, Eke. Echt waar."

Maar ze ging daar niet op in. "Hoe zit het nu, Lucas? Wat is er nu aan de hand?"

Ik zag dat ze vooral boos was, maar ook nieuwsgierig. Dus ik vertelde verder. "We zijn weer naar Brugge afgereisd, bijna een jaar na de vorige keer. Iedereen was er weer. Er speelde ondertussen nog veel meer, maar die details bespaar ik je." Al leek ze die wel te willen horen, ergens.

-

Eke luisterde aandachtig, en leek iets te kalmeren. "We zochten het gesprek op met de personen waar we ook echt om gaven, zoals Hyun, Kamila en Mussa. Elise had aangegeven een volwassen relatie te willen, maar dat lukte niet. We vielen vrijwel meteen weer in onze oude patronen." blijf ik open vertellen. En het is ook voor het eerst dat ik het allemaal aan iemand vertelt. Het werkte bijna therapeutisch.

Aan het einde leek Eke zowaar te knikken, alsof we het licht hadden gezien. "Maar toen zei Elise uit het niets dat ze toch even alleen wilde zijn. Dus kwam ik maar alleen terug naar Ameland. Ik snapt het niet. En nog steeds niet." Ook de details van de laatste keer Brugge hield ik maar achter. Dat ik lag te rollenbollen met Kamila, Hyun en Sophia, had denk ik geen meerwaarde meer. Tenzijn dit te maken had met Elise's afwezigheid. Maar daar kwam ik zelf wel achter.

Ik keek Eke aan, mijn stem brak. "En nu zit ik hier met jou, en waarschijnlijk voor het laatst." had ik die conclusie kunnen trekken. Want zo moeilijk was dat niet.

-

Een lange en indrukwekkende stilte volgde. Bijna was het doodstil. Eke leek totaal verward door alles wat ik haar net had verteld. Ze zat daar, tegenover me, haar blik starend in het niets terwijl ze alles probeerde te verwerken.

Eke zuchtte diep en keek me aan. Ze slikte en schudde haar hoofd. Een onverwachte lach ontsnapte haar lippen, een lach die zowel verwarring als ongeloof uitdrukte. "Ik had wel een vermoeden," zei ze zachtjes. "Maar dit... dit had ik nooit kunnen raden." Ze lachte opnieuw, en dat gaf me een sprankje hoop dat ze misschien niet totaal afkerig zou zijn van mijn verhaal.

"Lucas," begon ze, haar toon zowel veroordelend als begripvol, "ik veroordeel dit streng. Ik moet wel. Natuurlijk doe ik dat. Maar ik ben niet boos." Ze pauzeerde even, haar blik op mij gericht. "Ik heb de vrijheid van Elise altijd bewonderd. Ik zag haar als een voorbeeld. Nu niet meer," voegde ze eraan toe, een schaduw van teleurstelling in haar stem.

-

Ik kon het niet helpen om stiekem te lachen om haar opmerking. "Eke," zei ik, haar aandacht trekkend, "herinner je je nog dat je het al eens gezien had?" sloeg ik een gevaarlijke weg in.

Ze keek me vragend aan, een frons op haar voorhoofd. "Wat bedoel je?"

"Ik weet dat je dacht dat ik het niet wist," vervolgde ik, "maar het was een opgezet plan dat Elise mij zou pijpen terwijl jij, Willemijn en Sanne toekeken. Ik wist dat jullie toekeken, waar jullie dachten dat ik het nooit had geweten." zeg ik haar dan, bijna zonder aarzeling. Dan maar alles op tafel.

Eke's ogen werden groot van schrik. Ze leek het niet meteen te beseffen, maar toen drong de realiteit tot haar door. Woede flitste door haar ogen en ze stond op, haar handen tot vuisten gebald. "Lucas, hoe kon je dat doen? Hoe kun je zoiets plannen? Zonder ons... Iets te...?" maakte ze die zin niet af. Ze schelde me zelfs uit, zo ver als ze dat durfde, en ik liet haar boos zijn. Ze had alle recht om boos te zijn.

-

Toen de rust eindelijk terugkeerde, keek ik haar ernstig aan. Er moest nog meer gezegd worden. Nu kon het ten minste nog. "Eke, ik vind dat je niet helemaal eerlijk bent." begon ik, weer gedurfd. "Je hebt me veroordeeld, maar kijk naar jezelf. Waarom ben je hier? Waarom ben je alleen gekomen? Waarom heb je zo je best gedaan om er mooi en zelfs sexy uit te zien?"

Eke slikte, haar blik onzeker. "Ik... ik weet het niet," stamelde ze. "Ik wilde gewoon... helpen. En ik dacht dat... misschien..."

Ik schudde mijn hoofd. "Wees eerlijk, Eke. We maken allemaal fouten. Jij hebt ook je redenen gehad om hier te zijn."

Ze voelde zich polts betrapt, haar wangen kleurden rood van schaamte. "Ik... ik had gemengde gevoelens voor je, Lucas. Ondanks je relatie. En ondanks dat Elise mijn vriendin is." geeft ze dan toe. Ze doet net alsof haar biecht net zo erg is als de mijne. Eke was te goed voor deze wereld.

-

Haar woorden maakten me stiekem blij, maar ik durfde dat niet te tonen. We vielen weer in stilte en keken elkaar aan. "Eke," zei ik zachtjes, "je bent bijzonder. Je verdient zoveel beter. Je drang naar avontuur is begrijpelijk, maar geloof me, te veel avontuur kan ook schadelijk zijn. Jij bent perfect zoals je bent, en dat moet je blijven."

Ze luisterde aandachtig, haar blik op de grond gericht. "Ik begrijp dat je na alles wat ik heb verteld, misschien nooit meer iets met me te maken wilt hebben," vervolgde ik, mijn stem doordrongen van verdriet. En dat begreep ik echt. Ik ging er al vanuit.

Eke zweeg, haar ogen gevuld met twijfels. Ze pakte mijn hand, en zonder een woord te zeggen, boog ze zich naar me toe en kuste me op de mond. Het was een lange, keurige en beschaafde kus, waarin zoveel emotie verscholen lag.

Toen de kus eindigde, keek ze me met tranen in haar ogen aan. "Dit was een afscheidskus," fluisterde ze. "Maar het moest gebeuren.

Met die woorden nam ze ingetogen afscheid en vertrok, de deur achter zich sluitend en mij alleen achterlatend met mijn gedachten en de warmte van haar aanraking nog vers in mijn geheugen.

-

Dat was heftig. Het voelde goed om eens alles te vertellen. Maar het had me een vriendin gekost. Maar meer ook niet. Eke was Eke. Die paste niet in mijn leven. Ik vooral niet in dat van haar, natuurlijk. Deze avond ging ik nooit meer vergeten. Ik was Eke kwijt. Ik dacht ook Elise kwijt te zijn. Ik besefte me dat het te lang duurde. Elise afwezigheid, maar ook dit alles. Onze relatie duurde al te lang. Op deze manier dan. Was ik Elise niet al die tijd al kwijt? Was ik Elise zelfs ver daarvoor al verloren? Ik begon steeds meer te vermoeden van wel. Ik begon steeds meer te beseffen dat dit het was. Ik was alleen. En het kon best dat dit een tijdje zou blijven. Ik en Elise belden elkaar elke dag wel, maar het was elke keer minder geladen met emoties en gemis naar elkaar. En nu ik alles op een rijtje had gezet terwijl ik het vertelde aan Eke, besefte ik het. Ik wist het al. Het was een pijnlijke realisatie. Al durfde ik het nog steeds niet hardop te zeggen. Want dan zou het echt klaar zijn. Ik had in ieder geval genoeg om over na te denken. En tijd en ruimte genoeg. Want zoals vanzelfsprekend stond ik de komende tijd weer alleen in de winkel. Eke kwam niet meer. Ik ging zondags niet meer naar de kerk. Ik was even echt alleen. En stiekem was dat ergens wel fijn. De vraag was voor hoelang. Zonder Eke, en misschien ook wel zonder Elise, stond niks me in de weg de andere losse eindjes verder te ontdekken. Kamila wilde toch langskomen? Ja, waarom niet.