“…”
“Mama?”
“…”
“Ja, Mevrouw de directrice.”
“…”
“Nee, ik zal u nooit meer mama noemen. Nee ik bedoel ja.”
“…”
“Omdat ik Filiep niet kan bereiken.”
“…”
“Omdat ji… u toch de baas bent van het C.E…”
“…”
“Sorry mama, ik bedoel, sorry mevrouw…”
“…”
“Jawel het is dringend!! Superdringend!”
“…”
“Nee ik ben niet hysterisch. Emma is in levensgevaar en ze wordt gegijzeld door een ontsnapte misdadiger. Deborah Borgia! Ze is weer ontsnapt!”
“…”
“Jawel mama! Ik bedoel mevrouw de directrice. Stuur alsjeblief alsjeblief hulp! Ze gaat Emma vermoorden!!! Luister toch!”
“…”
“Nee! Ik stel me niet aan! Wat hebt u toch M... Mevrouw A? het gaat over leven en dood!!”
“*“
“Hallo? Hallo!! Hallo?? Hallooo!!!
Opgehangen??? Mama!”

Bevrijd? In tegendeel

Emma hoorde de deurklink naar beneden gaan.
Oef, daar is Beatrice met hulp, eindelijk, hoopte ze.
“Emma…” hoorde ze Beatrice stil zeggen. Ze kon haar hoofd niet heffen om achterom te kijken.
“Kijk eens wie ik hier gevonden heb,” zei een andere stem.
Deborah duwde de naakte, met handen geboeide Beatrice de ruimte in, en ze viel neer naast de tafel waarop Emma vastgebonden lag.
“Sorry.”
“Sorry waarom?”
“Omdat ik me heb laten vangen.”
“Geeft niet. Ik ben blij dat je er bent. Ik begon mij eenzaam te voelen!”
Dat laatste riep ze uitdagend hardop, bedoeld voor Deborah.
Emma kon haar hoofd net genoeg draaien om Deborah te zien staan. Een valse baard. Haar verborgen onder een pet. Een gele zuidwester, met daaronder een veel te ruime jeans en een slecht passende ruwe trui.

“Jij komt nog aan de beurt!” snoof Deborah, en ze sloeg de zware deur achter zich in het slot.