“Francis! Min en Fin zijn ontsnapt! Ze staan in de voortuin!”

Bart stond bij het raam en keek in de schemerlichte straat. Hij had net de gordijnen willen sluiten.

“Iemand heeft vergeten het poortje te sluiten,” deduceerde Francis. Iemand moet ze terugjagen.

“Fifi is ook ontsnapt! Hij staat helemaal bloot te blaffen tegen een geparkeerde auto!”

“Mag ik eens kijken? … Dju hij staat te blaffen tegen de anonieme wagen van de politie.”

“Politie? Hoe?”

Francis en Bart zagen hoe Fifi opsprong tegen de zwarte wagen. Na enige ogenblikken stapten twee agenten uit en probeerden Fifi te vangen. Fifi liet zich niet vangen. Hij gromde vanop een afstandje vervaarlijk naar de agenten. Eén deed angstig een poging om Fifi weg te jagen. De andere stapte het tuinpad op. Francis en Bart trokken zich snel terug en sloten de gordijnen volledig.

De bel ging. Francis, als interim heer des huizes, stapte met zijn wandelstok naar de voordeur en opende die. Fifi glipte op vier voeten tussen de deur de hal in en verstopte zich hijgend achter de benen van Bart.

“Goeienavond samen! Hoe later op de avond hoe…” verwelkomde Francis de agenten.

“… Is deze hond… van u? En deze herten? Of wat dat ook zijn?””

“Wel, taxonomisch gezien is dit geen hond. Hij is een homo sapiens. En dit zijn Wagyu-runderen. Lief héé?”

“Meneer Storm!”

“Excuseer, mijnheer Storm - mijn schoonbroer - is niet thuis. Ik ben Francis, waarnemend heer des huizes. Hoe kan ik u helpen?”

“Meneer Francis, let op uw woorden! Kunt u deze… die u noemt homo… terug binnen nemen, en hem kleren aandoen? Dit is onrespectvol taalgebruik tegenover een officiële minderheidsgroep. Uw tweede vergrijp is een geval van openbare zedenschennis.”

“Dat lossen we toch op. Geen probleem. En de koetjes… Bart zet jij de koetjes terug in de Japanse tuin?

Waar waren we? Precies.

De kleren. Ha ja. Wat kan ik daarover zeggen? Wel…

Kleren worden gedurende een mensenleven exact evenveel uitgedaan als aangedaan, met wiskundige zekerheid, en dat is precies wat meneer Fifi gedaan heeft. Exact dat. Dat is wiskunde. Je kan dat toch geen misdrijf noemen?

Waarom komt u niet gewoon binnen? Dat is toch veel gezelliger?”

De twee agenten keken mekaar aan, trokken hun schouders op en gingen in op de uitnodiging.

De agenten dankten Francis voor zijn gastvrijheid.

“Bedankt, meneer Francis. Onze opdracht is eigenlijk zinloos. We gaan er geen doekjes om winden. U weet het en uw echtgenote zou wel echt stom zijn als ze precies hierheen zou komen.”

“Dat heeft u perfect gededuceerd, meneer… mevrouw…”

Francis had moeite met het inschatten of de agenten, elk afzonderlijk of beide, man of vrouw waren. De ene was struis gebouwd, als een man, en had een fijn glad gezicht en licht opgemaakte ogen, halflang golvend blond haar en een discreet gezwollen lippen. De andere was veel kleiner van postuur en had een ietwat hoekige, gladde, kin en stond breeduit.

“Kim, aangenaam,” zei de kleinste van de twee.

“Ik ben Chris. Mogelijk zal ik mijn naam moeten veranderen in iets meer levensbeschouwelijk neutraal. Noem me dus Jamie, ajb.”

“Ah?” vond Francis verbaasd.

“Wist u dat niet? A ja, natuurlijk, u bent waarschijnlijk afkomstig van een andere politiezone. Deze politiezone is sinds vorige maand volledig genderneutraal.”

“En ook CO2-neutraal. Al langer. Onze dienstvoertuigen zijn elektrisch.”

“En onze wapens ook. Kijk, mijn dienstpistool is kruitvrij.”

“Ah?”

“Werkt op luchtdruk en de kogels zijn loodvrij en ook vrij van andere zware metalen.”

“Mijn taser wordt opgeladen met zonne-energie. ’s Nachts ben ik niet helemaal operationeel dus.”

“À propos, meneer Francis, mag ik u, niettegenstaande uw gastvrijheid, er even op terugkomen dat de benaming homo voor uw huisgenoot, als discriminerend en gebrek aan respect voor zijn geaardheid beschouwd wordt? Ik vrees dat ik hieromtrent ambtshalve een klacht zal moeten notuleren. Wij hebben in onze politiezone een zeronultolerantiebeleid hieromtrent.”

“Chris, ssst, meneer noemde hem homo sapiens, dat is iets anders.”

“Huh?”

“Dat betekent gewoon wijze mens. Wij zijn allemaal homo sapiens. Jij ook trouwens, in principe toch. Excuseer meneer Francis, mijn collega heeft u onterecht beschuldigd van discriminatie, wat niet kan natuurlijk. Wij hebben ook een zerotolerantiebeleid over politioneel machtsmisbruik. U zou nu een klacht moeten indienen bij de politiezone, met het online formulier.”

“Kim, je valt mij af?”

“Chris, dit zijn de regels, burgers die zich gediscrimineerd voelen moeten het onafdwingbaar recht hebben dit te rapporteren.”

“Kim, ik heb al een klacht lopen, nog een klacht en ik word terug wijkagent?”

“Mmm inderdaad kuch. Heu… Meneer Francis, bent u bereid de klacht te laten vallen?”

“Welke klacht?”

“Dat mijn collega Chris u onterecht beschuldigd heeft van discriminerend en respectloos taalgebruik”

“Hoe? Ik heb geen beschuldiging gehoord?”

“Prima, dat verandert de zaak. Ik dank u namens mijn collega en het ganse korps.”