“Heb je mij gemist, sletje?” grinnikte ze, en ze gaf Emma een klap op haar bips. Emma verbeet de pijn.

Ze was opnieuw helemaal anders gekleed. Spectaculaire avondjurk. Glinsterend donkerrood. En een korte mitrailleur. Stijlbreuk.

“Jullie zijn echt aandoenlijk. Wat gooien ze tegenwoordig toch binnen op het C.E.C. Een gepensioneerde rallypilote! Hahaha! En een fille à maman, een kwezeltje dat begint te wenen zonder haar mama.”

Beatrice was inderdaad beginnen wenen.

“Huil maar! Jij weet toch dat je daar helemaal niet thuishoort? Je mama heeft je examens vervalst. Grotesk!”

Beatrice schokte en begon nog harder te wenen.

“Maar maar maar tss tss… Hier kan je mama je niet helpen.

Eens kijken wat ik met jullie kan doen… Mmmm…

Wat denken jullie zelf?”

“U… u…. gaat ons toch niet vermoorden?” hakkelde Beatrice.

“Hé, dàt is een goed idee! Daar was ik zelf niet op gekomen.

Eén probleempje. Je mama gaat dat niet goedkeuren…”

“Ja! Natuurlijk! Jaja! Ik heb al gebeld met onze directrice en die zal het zeggen aan onze dispatcher. En dan stuurt hij onmiddellijk vijftig gewapende commando’s!”

“Dispatcher? Dispatcher? O, je bedoelt Filiep? Nee, die is al geliquideerd.”

“Filiep geliqui…deerd? Mijn mama… moeder… is ook van alles op de hoogte als het over mij gaat en ze kent ook alle codewoorden en ze zal zeker de commando’s sturen.”

“Mag jij dat zomaar verklappen aan vreemde personen? Aan mij? Is dat geen geheim van het C.E.C.? Tss tss tss…”

Net op dat moment wordt er gemorreld aan de deur van de ruimte.

Deborah schrikt op en draait haar mitrailleur naar de deur. Ze sluipt op haar hoge hakken naar de deur en zwaait ze met een ruk open, met de mitrailleur in de aanslag.

De twee naakte agenten duikelen de kamer binnen. Aan mekaar geketend.

“Sorry… sorry…”

“Ha, mijn vrienden van de overheid. Wèl? Kunnen jullie mij niet missen? Had ik niet gezegd om in de auto te blijven zitten?”

“Nee… heu… ja…”

"Dan zal ik jullie moeten straffen. Ga maar in de hoek staan, daar zo. En doe de deur achter jullie toe."

Terwijl de twee agenten rechtkrabbelen en naar de hoek schuifelen klinkt er opnieuw gerommel achter de deur van de ruimte. Zonder waarschuwing wordt de deur ingetrapt. Twee zwaargebouwde vrouwelijke commando’s in gevechtskledij stappen de kamer binnen, gevolgd door een knappe slanke perfect opgemaakte vrouw in turquoise mantelpakje met bijpassend sacocheke[1], brilletje en pumps.

“Mama!!” juicht Beatrice.

“Mijn meisje! Je bent ongedeerd! Gelukkig!”

“Mama, pas op, die mevrouw heeft een automatisch wapen.”

“Dat weet ik, liefje.

Deborah, ik vind dat je te ver bent gegaan.”

“Bwoa… Mag ik dan geen pleziertje meer hebben...”

“Ik begrijp dat je persoonlijke rancune hebt tegen mijn medewerkster Emma. Eigenlijk deed zij niets anders dan haar job. Ze staat dus aan onze kant, eigenlijk.”

“Hoe?? Onze kant??” vroeg Emma luidop, “Deze tang staat helemaal niet aan onze kant. Ze is voortvluchtig. Auw!!”

Deborah zag de kans om Emma keihard op de kont te kletsen.

“Luister naar mevrouw A, je bazin. En zwijg als zij spreekt, slet!” snauwde Deborah Emma toe.

Beatrice met handen geboeid op de rug, richtte zich op en zag nu pas de totale situatie. Alix, haar moeder, tevens ook de algemeen directeur van het C.E.C., stond vriendschappelijk te keuvelen met Deborah, en de twee commando’s stonden erbij met de wapens niet in de aanslag.

“Mama, wat gebeurt er? Waarom… Waarom…”

Het daagde bij Beatrice dat niets was wat het voordien leek. Ze strompelde dichter naar Emma toe, om ten minste bij haar hartsvriendin steun te hebben.

“Mama, luister naar me! Wat is hier aan de hand?!”

Alix keek haar dochter secondenlang aan.

“Waarom ben jij bloot,” zei ze bits. “Waarom is iedereen hier bloot? Is dit een orgie?”

“Deborah heeft me verplicht me uit te kleden. Daar! Zij daar!”

“Deborah, nu ben je toch te ver gegaan…”

“Konijntje, ik had eerst niet door dat zij je dochter was… Excuses hé. Ik mag toch ook een pretje hebben? Drie jaar gevangenis maken je zo…”

“Mama? Luister toch niet naar haar?”

“Kijk dochter, je kent de derde regel van het C.E.C. geef zo weinig mogelijk informatie. Het is tijd dat ik je brief. Kom mee."

Beatrice keek haar moeder woedend aan. “Ik wil uitleg en nu!” gilde ze met overslaande stem.

“Tss tss tss. Je hebt nog een werkpunt aan je zelfbeheersing. Is er iemand die deze handboeien kan losmaken? En haar een spuitje geven? En jullie daar, wie zijn jullie? Strippers? Met je politiehoedjes op? Ursula, neem deze twee ook mee, ze kunnen dienen als proefkonijn of zo.”

---

[1] Vlaams: handtasje