Zeg, Hon… Mevrouw Storm, jij… u vraagt mij van alles. Mag ik ook iets vragen?”

“Dat weet ik zo niet. Ik ben de relatietherapeute, jij niet.”

Laetizia vroeg vlakaf wat op haar tong lag.

“Mevrouw Storm, hééft u wel ervaring met relaties?”

“Hum… Dat is een indiscrete vraag. Ja natuurlijk, ik ben getrouwd met meneer Storm.”

“O?” zei ze, op een gemaakt sceptisch toontje. ”Wat jullie hebben, lijkt me niet echt passioneel…”

“Kijk Laetizia, dat behoort tot mijn privédomein, en zoals je later zal begrijpen, wordt de passie geleidelijk aan minder, en na vijftien jaar…”

“O? Vijftien jaar? Honey, ik ben óók vijftien jaar samen met mijn Magnus. En het is nog nét als toen…”

“Nou… ik dacht…”

“Hebben jullie kinderen?”

“Nee…”

“Nooit aan gedacht? Wij hebben lang nagedacht voor we een baby’tje kregen.”

“Ik dacht… a-seksueel…?”

“Heu… van een donor.”

“O…” Honey was verrast.

“Baby’tje ligt in de andere kamer. Wil je ’m even zien? Wacht… het is tijd om hem te voeden. Mijn borsten staan gespannen.”

Laetizia knoopte haar blouse open, en ontblootte onverwijld haar ferme boezem. Ze ging rechtop voor Honey staan.

Ze fluisterde hees. “De baby kan nog even wachten. Wil je eens proeven van mijn melk? Ze is heerlijk lauw zeggen ze.”

“Nee toch, wat vraag je nu? Is die melk er niet enkel en alleen voor je baby’tje?” probeerde Honey de boot af te houden.

“Ik heb genoeg hoor, ik heb te veel zelfs.

Anders moet ik afkolven.

Doe me dat plezier mevrouw Storm?”

Dat laatste zei ze poeslief op de bevelende toon van een verzorgende moeder.

Ze keek Honey aan met haar onweerstaanbare reeënogen, niet onderdanig, oneindig liefdevol zonder de optie om tegengesproken te worden.

Honey gehoorzaamde en boog zich voorover en nipte aan Laetizia’s linkertepel. Laetizia fluisterde zacht: “zuig, lieve schat, er is genoeg” en ze omvatte Honey’s hoofd geheel in haar beide handen, drukte zachtjes op beide slapen tegelijk, en begon een liedje te neuriën.

Honey voelde een trance opkomen. Ze dacht nog even, “O dat is fijn… Wat gebeurt er?” De gefocuste aandacht en spanning ebden compleet uit haar weg.

Haar gedachten vloten terug naar haar eerste levensweken aan de boezem van haar moeder, en de rust, die onverzettelijke rust en veiligheid overviel haar als een warme dikke vacht.

Laetizia ging achterover zitten in de fauteuil, en trok Honey zo goed en zo kwaad als ze kon op haar schoot. Honey nestelde zich in de warmte.

“Honey, lieve Honey, hier ben je veilig, ik bescherm je, tut rustig, er is genoeg,” hoorde ze uit de vertrouwde hoogte.

Honey tutte zachtjes de druppeltjes zoete melk. Ze was opnieuw het kleine babymeisje.

“Honey, ik ben je mama, ik hou van je, hou jij van mij?”

Honey knikte.

“Alle gevaar is ver weg. Wij zijn veilig samen, jij en ik. Niemand anders in de buurt.

Je hoeft helemaal niet meer te doen alsof je relatietherapeute bent. Ik ben zelf een relatietherapeute, onder andere. Dat wist je niet hé? Geeft niet hoor.

Met je mama wil je toch alle geheimen delen hé?”

Honey knikte opnieuw, enthousiaster en ze lispelde “ja mama."

“Je bent op een missie met je vriend Storm, nietwaar?”

Honey knikte, en mummelde “ja Mama," en tutte onmiddellijk voort.

“Waar zijn jullie naar op zoek?”

Honey was nu helemaal in trance, haar ogen op kiertjes gesloten. Laetizia fluisterde nog zachter: “Wie heeft je gestuurd?”

“Ik ben op een missie van het C.E.C.”

“Wel, wel… En wie is je doelwit?”

“Laetizia Kärcher,” antwoordde Honey zonder aarzelen.

Laetizia grinnikte stilletjes.

“Vind je Laetizia tof?”

“Ze is gevaarlijk.”

“Echt? Wel, weetje, Laetizia is vooral lief, helemaal niet gevaarlijk. Onthoud je dat, dochter?”

“Ja mama.”

“Net zoals haar tante, Deborah Borgia.”

“Deborah Borgia? Mama, Deborah Borgia is internationale gangster!”

“Tutututu… Mijn zoete dochtertje, Deborah is een lieve hartelijke vrouw, die onschuldig opgesloten zit.”

“Echt, mama?”

“Zo zeker als dat ik van je houd, lieve kind. Deborah is eigenlijk je tweede mama. En dan is Laetizia je zus, toch?”

En Honey krulde zich op in de warmte van Laetizia en tutte intensief verder.

Laetizia vervolgde:

“Wat wil je van Laetizia te weten komen?”

“Niets. Ik moet haar vertrouwen winnen.”

“Waarom?”

“Om te achterhalen waar Magnus Kärcher aan werkt.”

“En waarom dat?”

“Dat weet ik niet.”

“Wie heeft je de opdracht gegeven?”

“Dat is geheim.”

“Aan mij mag je alles zeggen, lieve schat.”

“Ja mama, Ik heb de opdracht gekregen van Filiep.”

“Wie is Filiep?”

“Filiep… mmm,” glimlachte ze.

“Is Filiep je baas?”

“O nee! Hij is de barman!”

“Barman? Werkt hij in een café? Welk café?”

Honey keek even stuurs. Laetizia stelde een andere vraag.

“Wie gaf de opdracht dan aan Filiep?”

“Weet ik niet meer, mama.”

“En wat is de missie van Storm.”

Honey glimlachte.

“Storm heeft geen missie”

“Dat geloof ik niet, Honey. Waarom heeft Storm zoveel interesse voor Magnus?”

“Dat weet ik niet.”

"Zijn jullie op huwelijksreis?"

"Nee mama."

Zie je wel. Het was zo onwaarschijnlijk dat zij en Storm een koppel zijn. Er ontbreekt iets… Maar wat, overdacht ze.

Ze streelde Honey en vroeg plots: “Ben je verliefd op Storm?”

Honey gezicht betrok.

“Op wie ben je dan verliefd?”

Ze klapte toe. De pijn kwam terug. Ze kreeg tranen in haar ogen, echte. Ze klemde zich met haar nagels vast in – dacht ze – haar mama.

Laetizia was onthutst. “Honey… lieve schat, tut tuttut… rustig…. Had ik dat niet mogen vragen? Kom dicht bij je mama… Vergeet wat ik gezegd heb.”

Ze veegde Honey’s tranen af.

“Het is goed Honey, het is goed… Welk trauma verberg jij? Wat zit er verborgen achter die pijn? En wat weet Storm? Wat is zijn missie? Als jij dat niet weet? Ssss…”

Laetizia omhelsde Honey teder en intens, zette haar rechtop naast zichzelf in de fauteuil, en knoopte haar blouse toe.

Ze knipte met haar vingers en het gedimde licht flakkerde feestelijk op. Honey werd wakker uit haar schijnslaap, helemaal opgemonterd, alsof er niet gebeurd was.

“O? En mag ik je baby’tje eens zien?”

“Ja hoor! Kom mee, we gaan even naar zijn wiegje. Het is bijna tijd voor zijn voeding. Of wacht, doen we niet eerst voort met de consultatie?”

“De consultatie? Ah ja.”