In onze afwezigheid gedurende onze huwelijksreis en het bezoek aan Nederland was het werk aan het kasteel heel erg opgeschoten en niet alleen was de woning van Tirza en Teresa boven de smederij al klaar en in gebruik genomen, maar aan het poortgebouw werden de laatste handelingen verricht. Ook het werk aan de kelder naderde zijn voltooiing en men was al bezig met het installeren van de professionele keuken en het aanbrengen van een etenslift vanaf die keuken naar de grote salon. We liepen inmiddels redelijk naar de bouwvakvakantie en het leek erop dat alles voor die tijd gereed zou komen.

Op een dag zaten Sanne en ik in ons nieuwe kantoor in het poortgebouw met Janosz en zijn twee voormannen een eerste evaluatie te houden, want het was werkelijk ongelooflijk wat die mannen en zijn mensen, inclusief de hardwerkende en zeer gedreven leerling bouwvakkers in de afgelopen twee jaren hadden gedaan. Ik was dan ook vol lof tegen de heren en stak mijn bewondering niet onder stoelen of banken. Janosz werd er zelfs een beetje verlegen van en zei dat zij het niet voor elkaar hadden kunnen krijgen als ik mij niet zo had ingezet om alle materialen zo snel en zo compleet aangeleverd te krijgen.

Dit klopte dan ook wel weer, want altijd was ik druk met het najagen van bestellingen en motivaties om lange levertijden tot een minimum te beperken. Hiervoor betaalde ik dan wel regelmatig de volle mep of zelfs meer als er mensen waren, die een extra stimulans nodig dachten te hebben, maar ik had het er graag voor over. Daarnaast had ik een extreem goede financiële adviseur, die mijn belegde vermogen beheerde en ondanks een dip in de aandelenmarkt, was de goudprijs zo hoog gestegen, dat ik zelfs na een paar flinke bonussen voor de man en de kosten van de restauratie van het kasteel nog niet eens een miljoen euro kwijt was, terwijl ik had gerekend op minimaal vijf miljoen en een doorlooptijd van vijf jaar. Dus al met al een zeer geslaagd project en dat mochten de mensen ook weten want, nadat ik nog een keer koffie had ingeschonken, vertelde ik Janosz dat ik iedere bouwvakker, die langere tijd aan het project heeft meegewerkt een bonus van 2000 euro wilde geven en de school waar de leerlingen vandaan kwamen konden een donatie van 20.000 euro tegemoet zien, want de leerlingen mochten helaas geen bonussen ontvangen. De mannen keken mij verrast en vol ongeloof aan, want 2000 euro was voor veel bouwvakkers het equivalent van twee maandsalarissen.
Ik vroeg of de voormannen Janosz en mij alleen wilden laten en toen dat gebeurd was, besprak ik met Janosz mijn plannen voor mijn nieuwe bedrijf, dat inmiddels al officieel bestond en zoals in de kamer van koophandel in Nederland als in de zusterorganisaties in Duitsland en Tsjechië was ingeschreven. Ik had al snel wat aanvragen voor meer informatie gekregen van potentiële klanten en besprak met Janosz wat de mogelijkheden waren voor hem en zijn ploegen. Hij vertelde dat hij zeker nog voor een half jaar aan werk had voor iedereen en nog een paar opties op meer, maar dat hij mij altijd voorrang zou geven op het moment dat er iets concreets aan kwam zetten. Ik bedankte hem voor zijn steun en toezeggingen en dan liet ik hem weer verder aan het werk gaan en bleef ik nog een tijd zitten mijmeren over van alles en nog wat, tot Sanne mij kwam halen om te gaan eten.

Drie weken later was het dan zover en was het kasteel klaar. Alle grote klussen waren gedaan en wat er nog moest gebeuren was puur cosmetisch en zouden wij zelf op ons nemen. Het enige dat nog gedaan moest worden was het inmetselen van de grote bronzen gedenkplaat, die ik in de muur naast de hoofdpoort wilde hebben. Alle bouwvakkers van de afgelopen twee jaar waren aanwezig, alsmede ook twee docenten en het schoolhoofd van de ambachtsschool in Teplice, waar vandaan de leerling bouwvakkers ons geholpen hadden terwijl ze in de praktijk hun vak konden leren. Dat was een vrolijk weerzien voor Boris, Brigit en Teresa, die alle drie van de heren les hadden gekregen en uit de handen van het schoolhoofd hun diploma uitgereikt hadden gekregen.
Naast de bouwvakkers waren ook mijn pleegouders, Olaf, Louise en natuurlijk de burgemeester, een nieuwe deze keer, omdat de vorige met een overgroot verschik zijn verlies moest slikken bij de verkiezingen en mijn vriend van de gemeente, Fritz Wangern aanwezig en weer verzorgde Erwin en Ulrike met hun personeel de gasten met drankjes en hapjes. De plaatselijke fanfare was er ook
Net als destijds bij de onthulling van het familiewapen dat nu trots en groots boven de ingang van het kasteel zelf zat, werd de gedenkplaat verborgen achter een zeil, maar deze keer op een verrijdbaar karretje.

Sanne, Esmee en ik wachtten in de kleine salon tot we het sein zouden krijgen dat alles gereed was en Elena en Irina, netjes gekleed in hun ‘publieke’ uniform zorgden goed voor ons en dat was maar goed ook, want hoewel er niets was om zenuwachtig voor te zijn, voelde ik toch dat er een groots moment op stapel stond en wij na deze dag ons kasteel niet meer hoefden te delen met tientallen bouwvakkers en het geluid van gereedschappen op de vroege ochtend.
Ik droeg mijn nette pak en had mijn baronnenketting op de schouders liggen. De bijbehorende ster glom op mijn colbert en aan mijn vinger blonk de zegelring, die ik van de prins van Saksen had gekregen. Sanne en Esmee droegen gelijkende lange jurken. Die van Sanne was zwart met zilveren sierstiksels op het lijfje en Esmee droeg een rode jurk met gouden sierstiksels. Sanne droeg ook met trots haar baronessenketting op de schouders. Esmee droeg een gouden ketting met een hartvormige hanger in de vorm van een hart, dat Esmee vorig jaar kerst van Sanne en mij had gekregen. In die hanger zaten twee kleine glazen ampullen, waarvan alleen wij drieën wisten wat erin zat. In de een zat een beetje sperma van mij en in de andere een beetje kutgeil van Sanne. Dat was nu natuurlijk allang opgedroogd, maar het was onze manier om haar te laten weten dat zij bij ons hoorde en dat wij enorm veel van haar hielden.

Op een gegeven moment was het zo ver en toen de fanfare een mars inzette, stonden we op en volgden wij Elena en Irina naar de binnenplaats, waar de beide vrouwen bij onze medebewoners van het kasteel gingen staan en ik, geflankeerd door Sanne rechts van mij en Esmee links van mij, onze plaatsen innamen voor het karretje met het zeil erover.
De fanfare stopte met muziek maken en de burgemeester trad statig naar voren tot hij voor ons stond. Hij begon een korte en prettige speech te houden over de trots en eer, die wij de gemeente aan hadden gedaan om dit mooie kasteel in ere te herstellen, waarbij hij af en toe struikelde over de vele bijvoeglijke naamwoorden en superlatieven om zijn trots weer te geven, maar moest daar zelf gelukkig ook om lachen. Na de speech frommelde hij zijn speech in zijn zak en riep: “Hooggeboren baron von Asschenbach bis Obern, mag ik uwe genade vragen om met mij, op deze bijzondere dag en op dit speciale moment, de laatste handeling te verrichten om uw kasteel, dat al ruim vijfhonderd woelige jaren in het bezit van uw familie is, officieel tot gereedheid te verklaren.”

Sanne en Esmee knepen even in mijn hand en ik gaf beiden een kus op hun wang, waarna ik naar voren trad tot ik bij de burgemeester stond. Ik draaide mij naar het publiek en zei: “Dank u wel meneer de burgemeester. Dank u allen voor uw komst en voor al het harde werk dat u heeft verzet om mijn huis en dat van mijn geliefden weer al zijn glorie en pracht terug te geven. Het zijn twee zeer interessante jaren geweest, waarin veel is gebeurd en ik lief en leed met jullie allen heb mogen delen.”

Ik keek hierbij speciaal naar Brigit en Teresa, die met hun armen om Boris stonden te kijken en te kuisteren.

“Maar nu is het zo ver en ben ik trots en voel me vereerd dat ik met jullie deze enorme klus heb mogen klaren. We hebben veel lol gehad en vooral jullie, als ik weer eens heel onhandig iets uit mijn handen liet vallen of struikelde over een uitstekende steigerpijp. Het hoort er allemaal bij en ik heb veel van jullie geleerd. Vooral dat ik dingen beter vast moet houden en uit mijn doppen moet kijken als ik ergens langsloop.”

Ik wachtte even tot het lachen opgehouden was en ging verder: “Maar nu is het moment daar en ik hoop dat jullie net zo trots zijn op jullie werk als dat ik trots ben op jullie werk, want ik mag dan honderd keer een baron zijn, zonder jullie was dit nooit gelukt. Daarom roep ik met trots en vreugde een driewerf hoera voor jullie. Hoera! Hoera! Hoera!”

Een enorm luid gejuich en applaus klonk van de mannen en vrouwen, die veel hadden verwacht, maar niet een zo gulle lof uiting van mij naar hen. Ik liep met de burgemeester naar het karretje met het zeil en toen het publiek weer rustig was, pakte ik het kleed en riep: “Met enorme trots presenteer ik jullie… De are ridders van dit kasteel!”

De burgemeester en ik trokken het zeil weg en onthulde de grote bronzen plaat, waarop de data stonden van de dag waarop de restauratie begonnen was en die van vandaag. Daaronder de tekst: “Ter ere van alle mannen en vrouwen, die dit kasteel hebben gerestaureerd.” Daaronder in drie rijen alle namen van alle vijfenzestig bouwvakkers en afsluitend de tekst: “En alle leerlingen van de ambachtsschool van Teplice, zonder wie dit huzarenstuk nooit in zo’n korte tijd verwezenlijkt had kunnen worden.” Onderaan de plaat stond in kleinere sierlijke letters: “Uit dankbaarheid voor het echte ambachtelijke werk en hun vriendschap. Rob Jansen, baron von Asschenbach bis Obern, Sanne van het Kerkhof-Jansen, barones von Asschenbach bis Obern en Esmee van Ginkel, partner en geliefde.”

Iedereen werd uitgenodigd om de plaat te komen bewonderen en toen dat gedaan was, riep ik weer om aandacht en zei: “Lieve vriendinnen en vrienden, er is nog iets dat ik moet doen, maar dat wil ik niet hierbuiten doen. Daarom nodig ik jullie allemaal uit om ons te volgen naar de grote salon. Daar staan ook drank en eten klaar, met dank aan hotel ‘Die Grüne Rautenkrone’, van mijn dierbare vriend Erwin en zijn lieftallige dochter Ulrike.

Sanne, Esmee en ik gingen de grote meute mensen voor naar de grote salon en ik liep naar een grote tafel voor de haard waar, voor mijn familiezwaard, een langwerpige platte houten kist lag, die Boris op mijn verzoek had gemaakt. Het was een schitterende kist met mooi ingelegd fineer en het glom van de dikke laag was. In de kist lagen een hoeveelheid onderscheidingen van mijn huisorde, die ik door Martin in Bayreuth had laten maken.
Sanne en ik gingen voor de tafel staan en Esmee ging bij de kist staan. We wachtten even tot iedereen binnen was en een plek hadden gevonden en toen zei ik: “Vanuit mijn titel als Baron heb ik, volgens de Wet op de Adel uit 1785, welke is opgesteld door Koning Frederik de Grote van Pruisen, het recht om een huisorde te stichten en van dat recht heb ik gebruik gemaakt en wil graag enkele personen, die veel voor mij hebben betekend en nog steeds betekenen, onderscheiden voor hun daden. Mag ik in deze volgorde naar voren vragen: “Johannes Albert Jansen en Hildegonda Jansen-De Boer en Friedrich Wilhelm Wangern”.
Totaal verrast kwamen mijn pleegouders en Fritz naar voren en gingen op een rijtje staan. Het was doodstil in de salon en ik knikte naar Esmee, die twee commandeurskruizen aan Sanne en mij gaf. We liepen naar mijn pleegouders en ik zei: “Lieve pap en mam, jullie hebben mij als kleine baby in huis genomen, nadat ik wees was geworden en jullie hebben mij als jullie eigen kind opgevoed, onderwezen en mij alle kansen gegeven die mij hebben gemaakt tot de man die ik nu ben. Ik ben ontzettend trots dat ik jullie mijn pa en ma mag noemen en hou zielsveel van jullie. Voor het redden van mijn leven en het zinvol invulling geven aan mijn leven, benoem ik jullie tot commandeur in de huisorde von Asschenbach bis Obern.”
Onder applaus van de gasten hing ik de orde om de hals van mijn pleegvader, die als versteend naar mij stond te kijken. Ik klikte het lint vast en omhelsde de man, waarbij ik zacht zei: “Dank je wel voor alles, mijn lieve pa. Ik ben er trots op dat ik jouw zoon ben.”
Sanne hing bij mijn pleegmoeder de orde om en ook zij omhelsde haar en daarna wisselden Sanne en ik en ik omhelsde mijn moeder en bedankte haar ook voor haar liefde en goede zorgen. Ik gaf haar een kus op haar wang en proefde de tranen, die ze liet gaan.

Ik kneep even in haar hand en nam toen een stap terug. Esmee stond al klaar met het andere twee lint met het glimmende goudkleurige kruis en ik zei tegen Fritz: “Mijn lieve vriend Fritz, door jouw toedoen sta ik hier. Als jij niet in de archieven was gedoken en nader onderzoek had gedaan, had ik nooit kunnen beseffen wat mijn afkomst was, laat staan dat ik nu in dit schitterende kasteel mag wonen met mijn geliefden en mijn vrienden. Alles wat ik nu heb, heb ik aan jou te denken en daarom benoem ik jou tot commandeur in de huisorde von Asschenbach bis Obern.”
Weer werd er luid geklapt en ik hing het lint om de hals van Fritz, die me bevend van zijn emoties stond aan te kijken. Ik omhelsde de man en bedankte hem voor alles, waarna Sanne hem ook omhelsde en hem een kus op zijn wang gaf, wat de man even deed blozen.

Dan gingen Sanne en ik weer naar de tafel en riep ik: Dan wil ik nu de volgende personen naar voren hebben: Erwin en Ulrike Closewitz en Loesewies Andrea van Tongeren”. Erwin, Ulrike en Louise kwamen naar voren en nadat ik hen persoonlijk had bedankt voor alles in de afgelopen twee jaar, waarbij ik Ulrike een ondeugend knipoogje gaf. Ik legde de gasten uit welke inspanningen Louise allemaal had gedaan bij het terugvinden van mijn familiezwaard. Ik verzweeg daarbij natuurlijk de seksuele diensten die heeft moeten verlenen bij diverse heren, maar lachte wel ondeugend naar haar en zij grijnsde bij de herinneringen aan haar zoektochten. Ik spelde Erwin het goudkleurige officierskruis op en Sanne deed dit bij Ulrike en Louise. Ook zij allen kregen een omhelzing en een persoonlijk woordje van Sanne en mij en dan gingen we weer voor de tafel staan.

“Dan wil ik nu voren hebben: Olaf Oskar Jensen en Janosz Viktor Andrejek!”
Olaf schrok zichtbaar en samen met Janosz kwam hij bij de rest staan en Esmee gaf mij twee zilverkleurige ridderkruizen. Ik bedankte Olaf voor zijn inzet en hulp bij het terug halen van het familiezwaard en Janosz voor de zeer intensieve leiding over de restauratie van het kasteel. Ik benoemde ze tot ridder in de huisorde en spelde de kleinoden op.

Er klonk weer een luid applaus en Esmee keek in de kist en zag dat er nog één orde lag. Ze wenkte me en ik stak mijn hand op om stilte te vragen. “Lieve vrienden, zoals wij in Nederland zeggen: Het lekkerste bewaren we voor het laatst, dus ik heb nog één persoon die ik in het zonnetje wil zetten. Lieve Esmee Gosselaar, wil jij naar voren komen?”
Totaal verrast kwam Esmee op mij af en Sanne haalde de laatste orde uit de houten kist en kwam naast mij staan met een trotse blik in haar ogen. Van alle anderen was Esmee al op de hoogte, maar dit hadden Sanne en ik voor haar verborgen gehouden.

“Lieve en mooie Esmee. Samen met Sanne ben jij in mijn leven gekomen, nadat jij al sinds kind af aan de beste en intiemste vriendin van Sanne bent geweest. Jij hebt zonder enige bezwaar mij geaccepteerd toen ik een relatie met Sanne kreeg en sindsdien hebben wij lief en leed met elkaar gedeeld en nog veel meer. Samen met Sanne ben jij de liefde van mijn leven en om alles wat jij voor Sanne en mij betekent, benoem ik jou tot ere-commandeur in de orde von Asschenbach bis Obern.”
Ik hing het lint om haar hals en gaf haar, voor het oog van iedereen, een lekkere zoen. Sanne was naar de tafel gelopen en pakte van onder de houten kist een sjerp in de kleuren van het lint van de orde en daarop prijkte een zes puntige ster, die hoorde bij de rang van ere-commandeur. Ze hing de sjerp om de schouder van Esmee en terwijl de gasten luid applaudisseerden, zoende Sanne Esmee en zo wist iedereen hoe de relaties in het kasteel waren.

Ik vroeg weer om stilte, wachtte even en riep toen: “En nu is het feest! Elena, zet de tap maar open.”

Iedereen ging naar voren en feliciteerden de gedecoreerden met hun decoratie en dan barstte het feest goed los. Irina had deze keer meer modernere muziek opgezet en het werd heel gezellig en er werd zelfs gedanst. Drie serveersters uit het hotel van Erwin liepen continu rond met schalen met lekkere hapjes en het duurde tot ruim na achten voordat iedereen langzaam huiswaarts ging. Daarmee was het kasteel officieel geopend en bleven alleen wij drieën, Louise en Olaf, die bij Louise zou blijven slapen en mijn pleegouders over. Elena en Irina schonken ons nog een drankje in en toen bedankte ik de twee voor hun goede diensten en dat ik ze een lekkere zoen had gegeven, gaf ik ze een vrije avond en zei dat wij ons wel zouden redden. Met zijn zevenen verplaatsten wij ons naar de kleine salon, waar meer comfortabeler stoelen en banken stonden en babbelden nog lang na over alles en ik zag met veel plezier en liefde hoe trots mijn pleegouders waren over hun onderscheidingen. Louise en Olaf waren heel aanhankelijk naar elkaar en gingen al om tien uur naar bed en een half uur later gingen ook mijn pleegouders naar hun gastenverblijf in het oude stalgebouw.

Esmee, Sanne en ik gingen naar onze eigen woning en dronken daar nog een laatste drankje, maar dan ging Esmee naar de slaapkamer en een kleine vijf minuten later kwam ze terug, alleen gekleed in haar groene sjerp en halskruis en verder naakt. “Geacht heer baron en dame barones, mag ik u uitnodigen om met mij mee te gaan naar de echtelijke sponde?”
Sanne en ik moesten lachen om haar, maar gingen we gelijk met haar mee. Eén voor één werden Sanne en ik door Esmee uitgekleed en dat ging gepaard met heel veel kusjes en likjes over de gevoelige plekjes, die ze maar al te goed van ons kende. Sanne en ik moesten van haar naast elkaar op het bed gaan liggen en we keken naar Esmee, die eerst haar decoraties weer af deed en netjes weglegde, maar dan op een geile manier via het voeteneind naar ons toe kwam kruipen als een tijgerin op jacht naar haar prooi. Eerst werd ik uitgebreid gezoend en dan kreeg Sanne een heerlijke tongzoen van haar. Ze gleed al kussend naar beneden en dan nam ze mijn inmiddels stijve lul in haar mond en begon ze Sanne, die ook al opgewonden was, te vingeren. Ze wisselde regelmatig af, waardoor ze ook Sanne likte en mij aftrok en ze verwende ons tot we beiden klaar waren gekomen en haar gezicht glom van mijn sperma en Sanne haar geil. Samen met Sanne likten we haar gezicht schoon en toen was het onze beurt. We gooiden Esmee bijna op haar rug op het bed en terwijl Sanne haar ging beffen, hapte ik naar haar stijve tepels en als ik aan de een tepel zoog en likte, speelde ik met mijn hand aan de andere tepel. Het duurde dan ook niet lang voor Esmee heerlijk kreunend klaarkwam.
We zoenden weer lekker met elkaar en toen zei Esmee: “Neuk je vrouw Rob, dan mag ze mij weer likken.”
Ik kroop tussen de benen van Sanne en liet mijn lul in haar druipende kutje glijden. Esmee ging met haar kutje naar de mond van Sanne en liet zich heerlijk door haar beffen, waarbij ik wisselend met de omhoog wippende borsten van Sanne en de schuddende borsten van Esmee speelde. Ik had letterlijk mijn handen vol aan de twee geile meiden en kwam alweer snel klaar. Esmee dook daarop naar voren en nadat ik mij uit het kutje van Sanne had teruggetrokken, slurpte Esmee mijn sperma uit het kutje van Sanne.
Nadat beiden weer waren klaargekomen, rustten we even uit en dan wilde Esmee door mij geneukt worden en wel in haar kontje. Sanne hielp me om alles goed glad te maken en toen drukte ik mijn lul voorzichtig in het kleine gaatje van Esmee, die al bijna weer klaarkwam toen ze mijn lul in haar rectum voelde komen. In een rustig tempo neukte ik Esmee, terwijl Sanne met de borsten van Esmee aan het spelen was. Wel twee keer kwam Esmee klaar met mijn lul in haar kont en niet veel later na de tweede keer kwam ik ook en spoot mijn hete zaad in haar darmen.

We gingen even douchen om weer schoon te worden en terug in bed vreeën Sanne en Esmee nog een tijdje met elkaar terwijl ik genietend toekeek hoe de twee hartsvriendinnen elkaar liefhadden. Echt klaarkomen deden ze niet meer en met hun handen op elkaars borsten en hun gezichten dicht naar elkaar vielen ze in slaap, waarop ik naar Sanne toeschoof en mijn arm om beide meiden sloeg. Niet veel later sliep ik ook.

+++

De volgende dag vertrok Olaf terug naar Dresden en twee dagen later gingen mijn pleegouders weer naar huis. Louise bleef nog een tijdje bij ons en samen met haar bogen we ons in de komende dagen over een mogelijk project voor de restauratie van een zeventiende-eeuws kasteel in de deelstaat Brandenburg. Het was van een graaf, die bevriend was met de prins van Saksen en via hem was de graaf bij ons gekomen en nu zaten we gebogen over de mogelijkheden om het werk binnen het budget en binnen de gestelde tijd uitgevoerd te krijgen.

Na een week ging Louise weer naar Nederland waar ze bezig was met het verkopen van haar huis en de overdracht van haar praktijk aan een advocatencollectief van jonge advocaten, die zich in die regio wilden vestigen.

Het was nog steeds heel mooi weer in de zomer en we gingen regelmatig naar ons strandje aan de rivier, waar ik ruim twee jaar eerder Sanne en Esmee voor het eerst heb ontmoet. Dit was echt ons strandje en we hadden de rest op het kasteel gevraagd om dat te respecteren en er zelf geen gebruik van te maken, behalve als het op uitnodiging van ons of één van ons was. Daardoor konden we in alle rust van en met elkaar genieten en werden ook niet gestoord door Elena of Irina. Niet dat we dat erg vonden, want het was altijd dikke pret en vooral lekker geil met die twee, maar het strandje was voor ons een veilige haven en een echt rustpuntje.

Een ander rustpunt was het mausoleum van de familie. Alleen Sanne en ik kwamen hier om een soort van te mediteren als we daar behoefte aan hadden. Zelfs Esmee kwam hier niet als we haar niet hadden uitgenodigd. Ze begreep als geen ander dat dit een speciale plek voor mij was omdat ik mijn echte familie nooit heb gekend. Alleen Sanne kwam mij af en toe bezoeken als ik hier zat te mijmeren en dan zat ze gewoon naast me, hield mijnhand vast en zei niets tot ik iets zei of vroeg.
Zo zat ik op een doordeweekse dag alleen in het mausoleum en staarde in gedachten naar het praalgraf van mijn voorouder. Het enige geluid kwam van de vogels buiten en verder was het stil en ik genoot van de rust. Ik zat er al een uur toen Sanne binnen kwam en naast me ging zitten. We keken elkaar even aan en we lieten onze handen in elkaar glijden, waarbij Sanne ook stil naar het grafmonument ging kijken. Ik voelde echter dat er iets speelde bij haar en na een kwartier stond ik op en vroeg: “Zullen we naar het prieel gaan?”
Sanne knikte en samen liepen we hand in hand naar het mooie prieel, dat aan de andere kant van het kasteel in een open plek in het bos stond.

Sinds de voltooiing van het kasteel moest ik me aan de voorwaarden houden, die hoorde bij de aankoop van het kasteel en had een groot deel van het park en een deel van het kasteel opengesteld voor publiek, die wilde komen kijken, maar door een onvolkomenheid in de voorwaarden kon ik dit beperken tot twee dagen in de week en dit was er niet één van. Het was dus lekker rustig en sereen en toen we in het prieel kwamen, gingen we op de halfronde bank zitten, die Esmee voor het prieel had gemaakt.
Ik keek Sanne een en zei: “Volgens mij is er iets lieverd. Zit je ergens mee?”
Sanne knikte en haalde iets uit haar zak. Ze gaf mij een zwangerschapstest en deze toonde positief aan.
“Ik heb de laatste twee menstruaties niet gehad en ik heb me net getest. Ik ben weer zwanger Rob.”

Ik staarde naar de test en dan naar Sanne, die me met een blij gezicht zat aan te kijken. Ik omhelsde haar en zei dat ik er heel gelukkig mee was. We zoenden een lange tijd en weer keek ik naar de test, die mij vertelde dat ik vader ging worden. We spraken een lange tijd met elkaar en spraken af, dat we nog zouden wachten met het vertellen. Alleen Esmee mocht het nu nog weten tot de drie maanden voorbij waren en we zouden de volgende dag naar de huisarts gaan om een volwaardige test uit te laten voeren.

Die avond vertelden we het Esmee en zij was ook heel blij voor ons, maar was wel een beetje bezorgd, want de vorige keer was het niet goed afgelopen, maar Sanne zei dat dit kwam door, zoals de arts haar had verteld, een tijdelijke verstoring van haar hormoonhuishouding en ze wist nu wat ze moest doen. We lieten Esmee beloven om het nieuws niet verder te vertellen en toen we de volgende dag bij de huisarts kwamen en hij enkele testen deed, stond de uitslag onomstotelijk vast. Sanne was zwanger.

Toen bij een onderzoek, een maand later, bleek dat alles nog steeds in orde was, vertelden wij het aan de rest op het kasteel en iedereen was enorm blij voor ons. Er brak nu wel een bijzondere tijd voor ons aan, want nu Sanne geen alcohol mee mocht en niet meer mocht roken, deelden Esmee en ik in haar ‘ontberingen’ en lieten ook de sigaretten en de drank staan.
Bij dat onderzoek was ook een eerste echo gedaan en terwijl de verloskundige met het apparaat aan de weer was, keken Sanne en ik alleen maar naar elkaar. Deels uit spanning, maar we hadden ook met elkaar afgesproken dat we niet op voorhand het geslacht van het kind wilden weten. De verloskundige respecteerde dit en had het scherm ook weggedraaid van ons.
“Jullie willen het geslacht niet weten,” zei de vrouw op eens, “maar willen jullie wel het aantal weten?”
We keken verbaasd naar de verloskundige en ze zei: “Je hoeft je ten eerste geen zorgen te maken, want alles ziet er helemaal goed uit, maar ik tel wel meer dan twee armpjes. Gefeliciteerd, jullie zijn zwanger van een tweeling.”

Dit bericht kwam bij ons binnen als een bom, maar de verloskundige, die destijds bij Sanne haar eerste mislukte zwangerschap had begeleid, vertelde ons alles wat we moesten weten, deed nog een paar tests, waaronder een uitgebreid bloedonderzoek en een uur later gingen we naar huis met een lijst met dingen die ze wel en vooral niet moest doen, eten en drinken en een hoeveelheid voedingssupplementen die ze moest slikken om risico’s te voorkomen. Toen we thuis het nieuws brachten, reageerde iedereen enthousiast en Esmee riep gelijk dat ze twee wiegjes zou gaan maken.

Die avond in bed, lagen Esmee en ik de nog platte buik van Sanne te strelen en praatten honderduit over de toekomst met de twee kinderen. Esmee zag het al helemaal zitten, want zij zag zichzelf al als de lieve moeder die de kinderen van Sanne en mij schandalig zou gaan verwennen. Dit was natuurlijk een grapje en ze zei daarna serieus dat zij graag een rol wilde spelen in de opvoeding en ze zichzelf echt zag als de tweede moeder en daarop zoende Sanne haar intenst en zei dat ze ernaar uitkeek dat onze kinderen een gelukkig leven zouden krijgen met een vader en twee moeders.
Het zoenen ging over in intiem vrijen, maar dan maakte Esmee zich los van de strelingen door Sanne en zei opeens: “Mag ik jullie iets bekennen?”
“Ja natuurlijk schat. Wij hebben toch geen geheimen voor elkaar?” zei Sanne.
“Dat weet ik, maar dit is iets waar ik al een tijdje mee loop en nu jij zwanger bent, wil ik het wel met jullie delen en vragen hoe jullie er tegenover staan.”
“Hou ons niet in spanning Es,” zei ik, “waar zit je mee?”
Esmee staarde naar ons en zei toen: “Ik zou ook graag een kind van jou willen hebben Rob.”

+++