Even spannend

“Wiew, dat was even spannend!” blies Honey in de intercom. “Storm, op het rode knopje duwen als je wil spreken.”

Storm was aan het bekomen van de adrenalineopstoot.

“Wel, ik weet niet wat zeggen. Alix die ons probeert te vermoorden… Waarom?”

“Ze mikten op de stuurinrichting, niet op mij, Storm. Om te verhinderen dat we opstijgen. Inderdaad. Waarom ik? Zonder twijfel omdat ik op deze missie ben om Magnus te ontmaskeren. Op haar eigen C.E.C.-mensen schieten! Wat is hier aan het gebeuren?? Nu de dringendste zaken eerst. We moeten ontsnappen.”

Storm begon actief mee te denken.

“Zonder twijfel zit er een tracker op de helikopter. Dan kunnen ze ons overal volgen. We moeten snel zijn.”

“De heli heeft een transponder. Het heeft weinig zin om hem af te zetten, dan zouden we sowieso de luchtmacht achter ons krijgen. We hebben geen tijd. We moeten ergens landen waar we een auto kunnen vinden of op een of andere manier onderduiken.”

“Daar, een helihaven, of niet?”

Storm had een “H” teken op het dak van een gebouwencomplex gezien.

“Goed gezien, Storm. Een ziekenhuis. We landen daar en proberen een vluchtweg te zoeken. En dan…”

“En dan?”

“Ja…” zei Honey bedrukt. Dan zijn het wij twee tegen het C.E.C. Filiep is uitgeteld. Misschien kunnen we Bea en Pebbles vinden als zij nog op vrije voeten zijn. En… als zij aan onze kant staan.”

Geland

Honey zette de landing in. De helikopter landde met een lichte bons bijna perfect in het midden van de landingscirkel.

“Ik kan het nog,” grinnikte Honey, en ze zetten de motor uit.

“Bravo,” klonk het antwoord. Het was niet Storm die antwoordde.

“Bravo Honey, je bent het nog altijd niet verleerd. De beste agente van het C.E.C, in alle disciplines.”

“Deborah!” schrok Storm. “Jij zat al die tijd op de achterbank?”

“Aandoenlijk om jullie bezig te zien. En Honey, wat ga je nu doen lieve kind?”

Honey was zichtbaar geschokt en was alle zelfvertrouwen kwijt. Ze zei, vriendelijk, tegen Deborah: “Dag Deborah, wat leuk om je hier tegen te komen.”

Storm begreep het niet. Hij zweeg, wegens zijn belofte om zijn missieleider het woord te laten voeren. Hij had wel het pistool, en wist niet of en hoe het te gebruiken.

“Honey, denk je niet dat het een slecht idee was om weg te vluchten uit het hotel? In feite waren Alix en ik naar jou op zoek om het één en het ander te bespreken. En bij te praten als vriendinnen.”

“Echt?”

“Ja, echt,” vervolgde ze op moederlijke toon. “En we begrijpen dat je eerst wat in de war was door het verschijnen van de Joint Forces. Het zijn nu eenmaal een bende macho’tjes. Weet je wat? Laten we Storm hier uitstappen, en wij tweetjes vliegen terug naar het hotel, OK?”

“O ja, dat is een goed idee, lieve Deborah.”

“Storm geef dat pistooltje maar aan mij. Je zou je kunnen bezeren.” Storm gehoorzaamde omdat Honey een bemoedigend knikje gaf.

“Lieve meid, je rilt? Je hebt het koud. Te begrijpen natuurlijk, in zo’n vederlicht nachtkleedje in een tochtige helikopter… Storm, jij bent een gentleman. Geef je kamerjas aan mijn liefste dochter. En stap dan uit. Als-je-blief.

$$$

En voor Storm erop bedacht was, stond hij daar poedelnaakt, rillend in de ochtendnevel, slechts gekleed in zijn zwarte schoenen, zonder bagage, zonder telefoon, en zonder geld noch creditkaart, op het landingsplatform van een hospitaal, terwijl hij de helikopter met Deborah en Honey in de verte zag verdwijnen.