“Kijk Deborah, stop met de baas spelen over mij. Ik concentreer me nu honderd procent op de verspreiding van Androzepanol.”

“Konijntje? Je bent zo gefixeerd op Androzepanol… Mag ik je eraan herinneren dat ik het ontwikkeld heb om ons, vrouwen, tolerant te maken voor alcohol. De onverwachte nevenwerking op mannen mag je niet zomaar exploiteren. Er zijn wettelijke regels, Konijn.”

“Die nevenwerking is een geschenk uit de hemel. Je gaat me niet verhinderen daarvan gebruik te maken.”

“Androzepanol is een ontwikkeling van DeboPharma. Van mij. Ik ben je zeer dankbaar dat je DeboPharma niet opgedoekt hebt. Ik wil wel een vinger in de pap houden.”

“Je nichtje heeft de boel overeind gehouden terwijl jij in de gevangenis zat. Zij leidde de R&D-afdeling. Waar zat jij?”

“Ik leidde héél DeboPharma! Vanuit de gevangenis!”

“Met de hulp van mijn diensten. Zonder mij was DeboPharma nu stof en as.”

“Zonder mij was Androzepanol een flauw energiedrankje!”

“Androzepanol is dé oplossing voor alles.”

“Nee, konijntje…”

“Val me niet steeds in de rede!”

Ik houd me in. Alix is zo’n arrogante betweter! Moeilijk – zeg maar onmogelijk - te overtuigen van haar ongelijk. Permanent onrustig. Sinds ze Androzepanol neemt, herken ik ze niet meer. Testosteronwijf. Zó dominant assertief. Waar is mijn lieve zachte konijntje? Ik streel ze over haar blote rug. Dat hielp vroeger altijd.

“Sssst…. We lossen dat wel op…” fluister ik in haar oor.

Alix vleide zich aan tegen mij. Wat is ze lief en mooi als ze niet overstresst is. Ik omhels ze en streel haar over haar blote rug en haar billen. Ik voel stout even in haar slipje, onveranderlijk in bijpassende kleur van haar behaatje. Ik voel dat Alix niet in de stemming is voor meer. Ze duwt mijn strelende hand weg. Eén en al spanning. Ik streel ze zacht over haar rug en kriebel in heur haar, en ik zoen haar in de hals. Dat werkte vroeger altijd. Een heerlijk knuffelmoment.