Hij genoot van de stilte van de uitgestorven klas. De gouden stralen van de late middagzon door de hoge ramen werd zichtbaar gemaakt door de dwarrelende fijne stof. Het was warm in het lokaal op deze vrijdagmiddag. De hitte van de nazomer leek te gloeien vanuit de wanden van dit vooroorlogse schoolgebouw. Een gebouw met ruime lokalen, hoge plafonds en hoge bovenlichten. Nog even wat wegstervend gedruis. In de verte hoorde hij het druk praten van scholieren die opgewonden het weekend ingingen. En daarna de rust. Die heerlijke rust die hem een aangenaam gevoel gaf. Een gevoel van seksuele spanning. Hij keek op zijn horloge. Nog twee minuten. Dan zou er een zacht geklop op de deur van het lokaal klinken. Zijn geschiedenislokaal. Oud, maar ruim van opzet. Hij was gek op het oude meubilair, de kast met verouderde lesmaterialen, gereedschappen en dingen en dingetjes waarvan niemand wist dat hij ze had bewaard. De verrijdbare passpiegel waarmee hij de leerlingen in de gate n kon houden als hij met zijn rug naar de klas op het bord schreef.

Meneer Van Tol. Een vroeg oud geworden veertiger, een klein postuur, smal, strak gekamd dun haar in een keurige scheiding. Al bijna 25 jaar voor de klas. Zijn doctorandustitel was indertijd genoeg geweest om hem deze baan te geven, didactische vaardigheden waren afwezig. Sarcastisch, leerlingen graag voor schuit zetten. Daar was hij goed in. Daar haalde hij zijn genoegen uit. De leraar die naar zijn believen onvoldoendes kon uitdelen als iemand hem gewoonweg niet aanstond. Dat hij niet populair was deerde hem niet. Hij zag nu al uit naar een vervroegd pensioen. Maar tot die tijd…hij zuchtte, stopte zijn pijp. Ook al zo’n ouwelijke gewoonte, pijproken.

Stipt om 15.25 klopte ze aan. Hij wachtte zonder geluid te maken. Na dertig seconden opnieuw een aarzelend kloppen. ‘

“Binnen!” Geïrriteerd, alsof hij druk bezig was.

Daar kwam ze binnen. Schuchter. Halflang donkerbruin, sluik haar. Een mooi blank, smetteloos gezicht. De zon leek geen vat te hebben op haar blanke huid. Ze keek wat gespannen. Logisch. Gekleed in een mouwloze spijkerjurk tot net onder de knie. Wit T-shirt met een rond halsje onder de jurk. Een wit, smal ceintuur rond haar middel. Zoals zo vaak bij tieners van die leeftijd was ook zij wat vol, in haar gezicht en rond haar middel. Vandaar waarschijnlijk die jurk die haar vormen juist niet accentueerden. Een bescheiden kettinkje sierde haar decent bloot gelaten hals. Haar voeten in open sandalen gestoken met lage witte sokjes. Het was een mooi meisje, een mooie vrouw in wording. En ze was van hem. Een uurtje zou ze van hem zijn. Maar zij wist dat nog niet.

‘Mejuffrouw Brinkers, daar bent u. En nog wel netjes op tijd.’

Het sarcasme droop ervan af. Hij liet een pauze vallen waarin Sonja Brinkers niet wist wat er nu van haar verlangd werd.

‘Jammer dat u – hij sprak zijn leerlingen graag met ‘u’ aan waardoor ze nog onzekerder werden– jammer dat u zich niet altijd zo netjes gedraagt. U weet waar ik op doel. Toch?’

Sonja boog haar hoofd en zweeg.

“Kijk me aan als ik tegen je spreek! “

Van Tol verhief zijn stem.

“Hoe kwam het dat ik jou in de gang voor het gymnastieklokaal vechtend op de vloer aantrof? Rollebollend met die jongen, hoe heet hij, die Johan Verkerk. Een kluwen van gillende meiden eromheen. Zelfs leerlingen van de onderbouw! En daar hoor jij nou niet meer bij hè. Maar je gedroeg je als een onvolwassen brugklas leerling.

En wat moet ik nou? Je weet wat notabene je eigen vader bij het begin van het schooljaar gezegd heeft over vechten op school of het schoolplein.“

Dat wist ze heel goed, haar vader was de directeur van deze middelbare school. In zijn openingstoespraak dit jaar, zijn jaarlijkse preek zoals de leerlingen het noemden, had hij aangekondigd dat elke vorm van geweld en vechten in en rond de school voortaan bestraft zou worden met een lichamelijke straf. ‘Een ouderwetse, maar zeer effectieve straf’ had hij het genoemd. Dat was zijn opdracht aan alle leraren. En, zo had hij eraan toegevoegd, desnoods wilde hij zich daar zelf wel tegenaan bemoeien. ‘Maar dan zal de gestrafte het zeker een week weten als hij – of zij voegde hij eraan toe –hij ging zitten. Zonder het te benoemen was het voor iedereen duidelijk over wat voor soort straf hij het had gehad. Maar ondanks die toevoeging begreep iedereen dat hij met name de vervelende klieren, de jongens uit de HAVO bovenbouw voor ogen had. Niet de meisjes, en zeker niet zijn dochter.

‘En nu moet ik, in plaats van lekker in de tuin van de zon te genieten, op een vrijdagmiddag me hier met jou bezig houden. Je weet dat je vader niet zou willen dat ik een uitzondering voor zijn dochtertje zou mogen maken. Moet ik dan maar aan mijn baas, de directeur vragen of hij zich van deze vervelende taak wil kwijten?” Van Tol wist dat dat het laatste was wat Sonja zou willen.

Hij nam zijn pijp in zijn mond en zei “En, moet ik u maar overdragen aan de directeur? Of moet ik de straf uitdelen”

“Nee meneer, alsjeblieft niet mijn pa…”

“Dan vraag je het maar heel lief aan mij, of ik je alsjeblieft een pak voor je billen wil geven.”

“Ik wacht, jongedame, ik wacht op uw antwoord.”

Zachtjes antwoordde Sonja: …Wilt u mij alsjeblieft mij een pak voor…voor mijn billen geven?”

“Waarvoor?”

‘….als straf…voor mijn gedrag…”

Haar leraar liep naar het fonteintje achter in het lokaal. Pakte een groot glas en vulde het met kraanwater.

“Hier…drink op. Het is warm en ik wil niet dat je niet lekker wordt door de hitte.”

”Helemaal leeg Sonja!”

Ze had een klein slokje genomen, want ze had allesbehalve dorst. Tevreden keek hij hoe ze met moeite het glas leegdronk.

“Omdat ik mijn vrije tijd opoffer verwacht ik wel dat je na elke klapje netjes ‘dank u wel’ zegt en vraagt om een volgende. En na elk klapje meetelt.”

Sarcastisch voegde hij eraan toe “Anders raken we misschien de tel kwijt. En dat willen we toch niet hè?”

“Nee meneer”

“Heel netjes, vanmiddag spreek je me aan met ‘meester of meneer’. Begrijpen we elkaar? Vragen, bedanken, meetellen. En niet vergeten: ge-hoor-zamen! Zonder tegenspraak gewoon doen wat ik zeg. Alléén doen wat ik zeg. Niet meer, niet minder.”

“Begrijpen we elkaar”. Hi herhaalde de vraag die geen vraag maar een opdracht was.

Sonja knikte en sprak zachtjes “Ja meester”.

Het “meester’ zorgde voor een opwindende rilling in zijn onderbuik. Hij pakte een stoel, zette die voor haar en reed de passpiegel naar haar toe.

“Zet je handen op de zitting en kijk in de spiegel”

Gehoorzaam bukte ze.

“Je benen wat wijder graag. En kijk in de spiegel.”

Hij liep naar de kast in het lokaal en opende de onderste lade. Daar vond hij achterin het bamboestokje en de lederen plak dat hij ooit in een geile roes had gekocht en al die jaren bewaard had, maar nooit had mogen gebruiken. Alleen in zijn perverse fantasieën. En die zouden vanmiddag waargemaakt worden. Dat had hij zich heilig voorgenomen.

Sonja keek gehoorzaam in de spiegel en zag haar angstige gezicht. Ze perste haar lippen op elkaar. Bang voor wat meneer Van Tol van plan was. Toen hoorde ze het zwiepend geluid van het bamboestokje. Hij zou toch niet…

Hij wist heel goed wat het effect van het zwiepende geluid zou zijn. Hij genoot van de schrik op haar gezicht. Schrik die over ging in angst toen hij het bamboe op haar achterste liet rusten en hij zachtjes tikjes uitdeelde.

“Mmmm, laat eens kijken of ik het nog niet verleerd ben” En weer zwiepte hij in de lucht.

“Je hebt een zware jurk aan, dus deze cane is dan wel geschikt denk ik. Twintig petsen worden het. Ben je er klaar voor?”

Sonja dorst alleen een zachte bevestiging te geven. ZZZ klonk het en keihard landde de klap op haar achterste. Beschermd door de spijkerstof, maar toch een snerpende pijn.

‘AAAUUUW, AU, Au, Au”

Ze wilde overeind komen maar een dwingende hand op haar rug hield haar in de gebogen positie.

Meneer Van Tol keek tevreden naar de gedweeë houding van zijn slachtoffer. Bevend wachtend. Ze hoefde niet lang te wachten. Zo mogelijk nog harder, onverwacht op haar andere bil.

”AAAUUUWW, AAAUUUWW, AU AU , toe, NEEE.”

Nu snikte ze, en bleef ze jammeren. Wilde weer, tevergeefs overeind komen.

“De teller staat nog steeds op nul jongedame. Ik heb geen verzoek gehoord, geen dank u wel, geen tel. Dus de teller staat op nul.

“”Nee, nee, dat is NIET eerlijk, huilde ze. Dat is ONEERLIJK!”.

“WÁÁT?? Schreeuwde hij. “ONEERLIJK??”. Nu schreeuwde hij dicht bij haar gezicht.

Jij durft je “MEESTER te beschuldigen van oneerlijkheid? Hoe DURF je? We hadden een afspraak weet je nog? Een AF-SPRAAK.” Hij benadrukte elke lettergreep.

“Maar jij bent weer ongehoorzaam. Je houdt je niet aan een heel simpele opdracht: netjes vragen, bedanken, tellen, gehoorzamen aan je meester. En vóór je kijken in de spiegel. Is dat zo moeilijk? Nee toch?

“Maar Kennelijk wel voor mejuffrouw Brin-kers.” Hij legde de nadruk op haar naam.

Het sarcasme droop er weer vanaf. Hij boog zich door de knieën zodat hun gezichten op gelijke hoogte waren. Zijn gezicht was nu heel dicht bij het hare

“En nu de brutaliteit om mij van oneerlijkheid te beschuldigen. Dit vraag om een andere aanpak jongedame.

Ga overeind en knoop dat ceintuur los. Nog snikkend deed Sonja wat haar gevraagd werd.

“En nu die knopen los, trek die hobbezak uit.”

Met trillende vingers werden de knopen losgemaakt. Vergenoegd keek haar kwelgeest toe.

“Laat maar zakken dat ding. Stap er maar uit.”

Sonja haalde de schouderbandjes los zodat ze haar spijkerrok kon uittrekken. Nu stond ze op een wit, wijd en te lang T-shirt, dat halverwege haar roze onderbroekje viel. Met daaronder de witte sokjes in sandalen.

Weer liet Van Tol de stok zwiepen. Versteend van angst stond ze daar.

“Voeten uit elkaar

Hij gaf een paar kleine tikjes op haar achterste, zich klaarmakend voor een harde klap. Maar die bleef uit. Net voor hij haar billen raakte hield hij in en belandde er een zachte tik op haar onderbroekje. Het gevulde blaas en de schrikreactie zorgden voor het effect dat haar meester voor ogen had gehad toen ze min of meer werd gedwongen een glas water te drinken: ze liet wat urine lopen. Een donkere vlek vormde zich in haar kruis. Sonja sloeg haar handen ervoor, maar de leraar had het al gezien. En de druppels langs de binnenkant van haar bovenbenen.

“WAT!!. WAT doe jij?? Hij verhief zijn stem, wat in een nieuw golfje urine uitmondde.

“Je gedraagt je als een kind door te vechten, je snottert als een kind bij het eerste het beste tikje voor je billen, houd je je niet aan de meest simpele opdrachtjes, en nu…en nu. Nu pies je ook nog in je broek??”

Vol schaamte boog Sonja haar hoofd. Hier stond ze op een dun onderbroekje, op een nat roze onderbroekje. Terwijl haar leraar onbeschaamd naar haar intieme plekje keek. Inderdaad alsof ze een kind was, in plaats van de bovenbouw leerling die zo intelligent kon zijn, met zoveel vriendinnen. Dochter van de directeur. De schaamte overmande haar en ze begon opnieuw te huilen.

“Ja huil maar, denk maar dat ik me daardoor laat misleiden? Dat ik medelijden krijg? Ondertussen beschuldig je je leraar van oneerlijkheid. Nee, meisje, zo gemakkelijk kom je er niet van af. Als jij je als een kind gedraagt zal je ook als een klein kind bestraft worden.

(of het vervolgd wordt hangt af van aantal en aard van reacties)