Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als “Behind the cabin”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “incest”. Mijn dank aan N.Y.X. Aion voor de Nederlandse vertaling!

De blokhut

Het werd al donker voordat we eindelijk het einde hadden bereikt van wat je met een beetje fantasie een modderpad kon noemen. Maar ook dat stopte hier. Een cirkel, nauwelijks groot genoeg om te keren, markeerde duidelijk het einde.

Ik stopte en zette de auto uit.

“Kids, ik denk dat we verder moeten lopen. Het zal maar een paar honderd meter zijn. Maar wel heuvel op. Neem allemaal wat bagage mee. Het zou fijn zijn als we alles in één keer meekrijgen.”

Aaron deed snel zijn gordel af en stapte uit. Ik zag in mijn achteruitkijkspiegeltje dat Rose zichzelf uitrekte en ook uitstapte.

Ik stapte zelf ook uit en liep naar de kofferbak.

“Rose, niet alleen je eigen spullen. Hier, draag dit ook.”

Ik gaf de lichtste tas, die met kussens en handdoeken, aan mijn jongste, terwijl ze haar kleine rugtas omhing. Ik wilde zelf de zwaarste rugtas pakken, maar Aaron was eerder.

“Die kan ik wel dragen, pap. Jij hebt de hele dag achter het stuur gezeten. Hier, neem deze maar.”

Ik was inderdaad nogal moe, dus ik nam het aanbod van Aaron tevreden aan.

We begonnen aan de klim op het zandpad, naar de top van de heuvel. Aaron liep voorop. Ik glimlachte bij het zien hoe volwassen hij begon te worden. Zijn lichaam begon zich duidelijk te ontwikkelen. Niet langer een kind, maar ook nog geen man. Ik zag met hoeveel gemak hij de zware rugzak droeg. Hij was sterker dan ik dacht.

Rose liep vlak achter hem. Ik weet vrij zeker dat ze er spijt van had dat ze haar favoriete gele korte broek aangetrokken had, want de lokale vegetatie deed hard haar best om flinke schrammen op haar welgevormde, bruine benen achter te laten. Maar ze gaf geen kik. Ik had haar vanochtend gezegd dat ze iets met lange pijpen aan moest trekken. En als echte tiener was het natuurlijk onmogelijk op ook maar op enige manier toe te geven dat haar vader gelijk had gehad.

Tijdens de steile klim dacht ik terug aan hoe we hier terecht gekomen waren, en ik zag echt uit naar de eerste echte vakantie alleen met mijn kinderen. Voorgaande jaren besteedde ik in mijn vakantie meer tijd aan mijn laptop en mijn telefoon dan aan mijn gezin. Mijn baas vond altijd wel een reden om me te bellen, en ik vond het altijd nodig om constant mijn mail in de gaten te houden. Er waren altijd wel kleine brandjes waarvan ik vond dat ik ze moest blussen. Zo bracht ik de helft van mijn tijd door met werken, en de andere helft met slapen. Amber, mijn vrouw, zorgde er altijd voor dat de kinderen het naar hun zin hadden, en dat ze me met rust lieten als ik weer eens aan het werk was.

Maar dit jaar was anders. Amber had een langverwachte promotie gemaakt. Daarmee kwamen nieuwe verantwoordelijkheden. En dat had zo zijn consequenties. Ik dacht terug aan het gesprek dat we enkele maanden geleden gehad hadden.

“Kyle,” had ze gezegd, “ik denk niet dat ik dit jaar mee kan op vakantie. Ik kan er geen tijd voor vrijmaken. Dus wat zullen we met de kinderen doen? Denk je dat ze het leuk vinden om naar jouw ouders te gaan?”

“Ik weet het niet, Amber…. Rose vindt het waarschijnlijk wel leuk. Maar Aaron?”

“Ik wil niet dat ze de hele dag om het huis heen hangen. Ze moeten er uit. Een echte vakantie. En wij hebben daar nu geen tijd voor. Dit jaar niet. Ik heb geen tijd en jij zit altijd op je laptop. Jij kan ze ook niet de vakantie geven die ze verdienen.”

Op dat moment wist ik wat de oplossing was.

“Weet je wat, Amber? Fuck de laptop. Fuck werk. Laat iemand anders maar stand-by dienst draaien dit jaar. Ik doe het al jaren achter elkaar. Ik neem gewoon een hele week écht vrij. Ik snap het als jij geen tijd vrij kan maken, zo kort na je promotie. Maar ik neem de kinderen mee op pad. En ik zorg dat ik er ben voor ze, elke dag, de hele dag.”

De kinderen hadden het een geweldig idee gevonden. Het was het idee van Rose om zo afgelegen te gaan zitten dat we geen telefoonbereik en wifi zouden hebben.

“Kan jij een hele week zonder Facebook?” had ik haar plagerig gevraagd.

“Als jij daardoor onbereikbaar bent voor je werk, is dat het wel waard.”

Na een lange zoektocht op internet hadden we uiteindelijk de perfecte plek gevonden. Een simpel hutje, diep in het bos, bij een meer. Helemaal voor ons alleen, de hele week. Een hele week geen werk, een meer om in te zwemmen, beboste heuvels voor lange wandelingen en een stapel kaarten voor ’s avonds. Meer hadden we toch niet nodig?

Toen het zover was, had ik tegen de kinderen gezegd dat ze hun eigen spullen in moesten pakken. Mijn vrouw had geprotesteerd, maar ik vertrouwde ze wel. Ze was te beschermend. Rose en Aaron waren heus wel oud genoeg om voor hun eigen spullen te zorgen. Ik glimlachte toen ik zag hoe trots ze waren toen ze hun tassen aan me kwamen laten zien, en ik zei dat ik ze op hun woord geloofde:

“Loop de lijst zelf nog maar een keer door en dan is het wel goed,” had ik tegen ze gezegd.

We bereikten de top van de heuvel, en eindelijk zagen we ons onderkomen voor de komende dagen in het echt. Het was nog idyllischer dan op de foto’s. Een simpel, klein houten huisje. Een grote veranda aan de voorkant, die helemaal doorliep tot aan de rand van het meer. Het meer lag daar bewegingloos, donkerblauw onder de langzaam donker wordende lucht.

Ik haalde de sleutel uit mijn zak en deed de deur open. De kinderen volgden me naar binnen, terwijl ik zocht naar het lichtknopje. Het huis had een zonnepaneel op het dak. Het was een van de weinige moderne apparaten. Het zonnepaneel voedde een accu, die net genoeg stroom leverde voor een kleine koelkast en wat lampen.

De binnenkant van het hutje was verder heel eenvoudig ingericht. Links van de deur stond een houten tafel met vier houten stoelen. Daarachter was wat de eigenaar de keuken noemde: een eenvoudig fornuis, aangesloten op een grote butagastank. En een stenen keukenblad op de bovenkant van de koelkast.

Rechts stonden de bedden: een stapelbed en een gewoon bed. Op de website stond dat het een tweepersoonsbed was, maar dan moest je wel erg van elkaar houden. Mijn moeder zou het een twijfelaar hebben genoemd.

Ik verwachtte een strijd om het stapelbed. Aaron en Rose wilden altijd beide boven slapen. Maar tot mijn verbazing zag ik hoe ze elkaar even aankeken, waarna Aaron met een gespeeld beleefd gebaar en de woorden “dames gaan voor” zijn rugzak op het onderste bed gooide.

“Bedankt, broer. Dan doe ik de eerste keer de afwas.”

“Wauw, mijn complimenten,” zei ik. “Goed dat jullie zo met elkaar kunnen opschieten.”

Ze genoten zichtbaar van het compliment. Ik hoopte dat dit een voorbode was voor de rest van de week.

“Uhm, pap. Waarom is er geen wc?” vroeg Rose.

“Goeie vraag. Ik moet heel nodig.” zei Aaron.

Ik wees naar het hokje dat buiten naast de blokhut stond.

“Volgens de website is dat een latrine. Neem een zaklamp mee, het wordt nu snel donker.”

Aaron pakte de zaklamp en rende naar buiten. Ik lachte. Typisch Aaron, hij kan het uren ophouden, tot hij er aan denkt. Dan moet hij opeens meteen.

“Ja, maar wat dan met douchen, pap?” vroeg Rose. “We kunnen hier niet de hele week blijven zonder ons te wassen!”

“Die zou ook buiten moeten zijn. Een kleine douchecabine, met warm water op zonne-energie, dus kort douchen!”

Ik zag haar gezicht. Het idee dat ze niet uren onder de douche kon staan, zoals ze gewend was, stond haar duidelijk niet aan.

“Hé, jullie wilden terug naar de natuur. Weet je nog?”

De rest van de avond gebeurde er weinig. De kinderen hielpen met uitpakken, terwijl ik een eenvoudige maaltijd klaarmaakte. We aten en speelden een paar kaartspelletjes. Maar we waren allemaal moe van de lange dag reizen. Al gauw zaten we allemaal te gapen.

“Tijd om naar bed te gaan,” kondigde ik aan.

We visten alle drie onze pyjama’s uit onze bagage. Toen zag ik dat Rose verbaasd om zich heen keek.

“Pap, waar moet ik me omkleden?”

Ik keek ook om me heen. Er was geen enkele privacy in het huisje. Zelfs de ramen hadden geen gordijnen. We moesten zelf voor privacy zorgen.

“We moeten elkaar privacy gunnen. Er staan een paar comfortabele stoelen op de veranda. Die draaien we in de richting van het meer. Twee van ons gaan in de stoelen zitten, en beloven om niet te gluren. Dan kan de ander zich omkleden. Dan wisselen we tot iedereen omgekleed is.”

Niet lang nadat ik op bed ging liggen, vielen mijn ogen al dicht. Ik hoorde Aaron en Rose nog even fluisteren. Maar ik luisterde niet meer. Ik viel snel in slaap.

Kleine zwemmers

De volgende dag begon rustig. We ontbeten pas laat, omdat ik moest wachten tot iedereen, een voor een, was omgekleed, voordat ik het ontbijt klaar kon maken. Maar uiteindelijk hadden we allemaal een gebakken eitje. En ik had mijn koffie, de kinderen thee. En we zaten buiten op de veranda, in de zon. Genietend van het weer, het eten en het prachtige uitzicht op het meer en de bergen.

“Wat willen jullie vandaag doen?” onderbrak ik de stilte.

“Zwemmen!” riepen ze in koor. Dus dat was snel besloten.

“Ik vind het prima,” glimlachte ik. “Maar we moeten eerst de afwas doen, anders trekken we ongewenste gasten aan.”

“Papa, kan je even binnenkomen?”

Aaron en ik zaten in de stoelen over koetjes en kalfjes te praten, en Rose was zich binnen aan het omkleden. Ze klonk een beetje ongerust, dus ik sprong bijna uit de stoel om de meteen het huisje binnen te stormen. Net op tijd dacht ik aan haar privacy.

“Ik kom! Kan ik me al omdraaien en binnenkomen? Of moet ik nog even wachten?”

“Kom maar binnen, maar doe de deur achter je dicht.”

Ik glipte naar binnen, en snapte meteen wat haar probleem was. Ze droeg haar badpak. Hetzelfde als vorig jaar. Maar hij was toen al aan de kleine kant. Nu was ze er echt uitgegroeid. De stof zat enorm strak om haar lichaam. Haar rug stond krom, dat kon niet anders. Als ze rechtop zou gaan staan, zou de stof óf scheuren, óf in haar schouders snijden.

Ik keek strak naar haar gezicht want ik besefte me dat dit ook moest betekenen dat de stof aan de onderkant van haar badpak behoorlijk strak zou staan. Ik kon me er een voorstelling van maken. Het was voor haar al beschamend genoeg zonder dat ik naar haar schaamlipjes zou gaan staren.

“Mijn badpak is veel te klein, pap,” huilde ze bijna, “zo kan ik niet zwemmen!”

“Ik zie het, liefje. Maar waarom pak je je nieuwe badpak niet? Je hebt twee weken geleden een nieuwe gekocht met mama!”

“Ik weet het, maar die ben ik vergeten in te pakken. Ik heb gewoon het eerste badpak dat ik tegenkwam gepakt. Ik heb er niet bij nagedacht.”

Inwendig bood ik mijn excuses aan aan Amber. Ik had zo vaak gezegd dat ze de kinderen heus niet hoefde te helpen met inpakken. Ik bleef maar volhouden dat ze wat meer vertrouwen moest hebben in de kinderen. En zelfs tijdens ons vertrek had ik haar daar nog eens fijntjes aan herinnerd.

Ik stond te denken of ik mijn excuses echt aan zou bieden bij terugkomst, of dat ik de kinderen zou vragen om dit geheim te houden, zodat ik niet zou hoeven toegeven dat ze gelijk had gehad. Alweer.

Maar dat waren zorgen voor later. Nu had ik een probleem dat ik op moest zien te lossen. Rose was gek op zwemmen. Het was onmogelijk dat ze een week lang aan de rand van een prachtig meer zou gaan zitten zonder erin te kunnen springen. Ik moest snel iets verzinnen.

“Oké, je kan hier overduidelijk niet in zwemmen. Heb je iets anders bij je? Een korte broek met een T-shirt ofzo?”

“Je zei dat we zo min mogelijk mee moesten nemen, pap” zei ze beschuldigend. “Ik heb maar één set extra kleren. Als ik daarin ga zwemmen, worden ze nat. En de kleren die ik nu aan heb, had ik gisteren ook al aan. Die zijn vies. Dus na het zwemmen wil ik andere kleren aan.”

“Hmm, en wat dacht je van je bh met een slipje?”

Ik zag haar gezicht al betrekken. Ik zei er snel achteraan: “En begin nu niet dat we je niet in je ondergoed mogen zien. Ik bedoel, normaal gesproken misschien niet… maar in dit geval. En er is niet echt veel verschil tussen een bikini en een slipje met bh, toch?”

“Ik weet het, pap,” zei ze met blosjes op haar wangen, “maar dat kan ook niet. Je weet dat mama altijd zegt dat ik buitenshuis een bh moet dragen onder mijn kleren? En dat ik altijd zeg dat ik dat ongemakkelijk vind? Het jeukt. Dus ik dacht dat ik deze week, zonder mama, wel zonder kon. Dus ik heb geen bh bij me.”

Ik zag de tranen opkomen in haar ogen. Ik wilde haar omhelzen. Maar ik wist niet zeker of dat nu het beste was om te doen aangezien ze praktisch naakt was in dat veel te strakke badpak. Maar toen de eerste traan over haar wang rolde, nam mijn vaderlijke instinct het over, en ik nam haar in mijn armen.

Ze sloeg haar armen stevig om me heen. Na een tijdje veegde ze met haar hand in haar betraande ogen.

“En nu?”.

Ik haalde mijn schouders op.

“Ik heb geen idee, Rose. Ik weet dat je dolgraag wil zwemmen, en ik kan je moeilijk verbieden om het water in te gaan. Maar ik kan ook niet zeggen dat je topless moet gaan zwemmen, toch? Daar ben je echt te oud voor. Misschien kunnen we een badpak gaan kopen, maar dat is minstens drie uur rijden. Heen en weer kost ons dat de hele dag. En het is ook nog een klein dorpje, dus ik weet niet eens zeker of ze daar badpakken verkopen.”

Ik dacht even na over het idee.

“Maar misschien moet ik maar tegen Aaron zeggen dat de plannen zijn veranderd.”

Ik stond op en liep naar de deur om Rose haar privacy te gunnen, zodat ze dit veel te kleine badpak weer uit kon trekken. Maar toen hoorde ik haar stemmetje wat timide achter me.

“Pap?”

“Ja, Rose?”

Ik draaide me weer in haar richting. Ze twijfelde, verlegen om hardop te zeggen wat ze dacht.

“Zeg het maar, liefje,” moedigde ik haar aan.

“Het zou wel erg egoïstisch zijn als ik jullie dag zo zou verpesten… door mijn fout… toch?”

Ik zuchtte.

“Als er een andere mogelijkheid was, zou ik het wel weten. Maar ik ken jou. Niet zwemmen is geen optie.”

Na een lange pauze, starend naar de grond, zei ze nauwelijks hoorbaar:

“Pap, je zei dat jij me niet kan zeggen om topless te zwemmen. Maar… wat als ik het uit mezelf doe? Als ik het zelf wil?”

“Maar dan… Rose, dan kunnen Aaron en ik…”

“Mijn borsten zien? Ja pap, dat snap ik. En ik vind het ook niet leuk. Maar ik vind het nog erger om niet te zwemmen, of om jullie hele dag te verpesten!”

“En er is ook nog bijna niks te zien,” zei ze er ongemakkelijk achteraan. “Ik heb nog nauwelijks borsten.”

Ik zag dat ze zichzelf moed inpraatte. En ze werd steeds enthousiaster.

“Ik weet het niet, Rose… Ik denk dat…”

“Ah toe, pap. Mag het? Alsjeblieft!”

Ik hoorde haar smekende stemmetje en ik zag haar betraande gezichtje. Mijn hart smolt.

“Oké, liefje. Maar laat me eerst even met je broer praten, goed? Wacht tot ik je roep.”

Ze knikte. Ze haakte haar vinger al onder het veel te strakke bandje van haar badpak, maar ze twijfelde. Ondanks dat ze net besloten had om topless te gaan zwemmen, voelde ze zich toch ongemakkelijk om zich uit te kleden met mij er nog bij.

Ik draaide me om en liep naar buiten, waarbij ik de deur zorgvuldig dicht deed.

“Aaron, luister goed. Rose heeft alleen maar een veel te klein badpak ingepakt, dat haar niet meer past. Ze kan deze week alleen in haar slipje zwemmen. Denk je dat je dat aankan? Zonder lullig te doen?”

Aaron keek me verbaasd aan. Hij nam zijn tijd en twijfelde toen hij eindelijk antwoord gaf.

“Ik begrijp het, pap. Ik beloof het. Ik zal haar niet plagen. Maar… denk je niet dat…”

Ik wachtte wel twintig seconden, maar hij leek zijn zin niet af te gaan maken. Mijn geduld raakte op.

“Kom op. We hebben niet de hele dag. Wat denk ik niet?”

“Denk je niet dat dat gek is? Ik bedoel, om haar … naakt te zien?”

“Ik begrijp je probleem, Aaron. Maar ten eerste is ze niet naakt maar topless. Ten tweede: ze heeft niet zoveel, er is bijna niks te zien. En ten derde: het is je zusje. Dus zie haar ook zo. En kijk niet op die manier naar haar. Maak er alsjeblieft geen groot punt van. Het is alleen maar gek als wij er gek over doen.”

Hij zuchtte. “Oké.”

Ik draaide mijn hoofd in de richting van het huisje en riep:

“Rose, het is goed. Als je klaar bent, kan je naar buiten komen.”

De deur ging open en toen ik Rose naar buiten zag komen, begreep ik hoe onbetekenend mijn woorden tegen Aaron waren geweest. Ik had Rose zelf al een jaar of zeven niet naakt gezien. En ze was erg veranderd. Ze was een echte schoonheid. Een ontluikende bloem.

Ik zag haar mooi gebruinde benen. Normaal gesproken zacht en perfect, nu met krassen en wondjes van de wandeling van gisteren door het struikgewas. Daarboven haar heupen, nog smal, door haar jeugd. Haar kruis bedekt met haar witte meisjesslipje. Daarboven haar buikje, zo plat en hij leek zo zacht. Haar navel stak wat uit.

En daarboven … ik wist dat ik eigenlijk niet mocht kijken. Maar het lukte me niet om niet te kijken. Twee bultjes, kleiner dan mandarijntjes, sierden haar jonge borstkas. Eindigend in bruine aureolen met kleine puntige tepeltjes. Haar witte huid, contrasterend met de donkere huid van haar schouders, gaf duidelijk aan dat dit deel van haar lichaam maar zelden aan de buitenwereld getoond werd.

Ik zag dat Rose terugkeek. In mijn ooghoek zag ik dat Aaron haar ook ongegeneerd bekeek. Maar Rose keek naar mij. Ik moest stoppen met staren. Ik moest iets doen zodat dit allemaal normaal leek.

“Verdomme, Kyle,” dacht ik, “ze is je dochter! Hou jezelf in bedwang.”

Ik forceerde een glimlach en probeerde mijn stem onder controle te houden.

“Goed zo, ik zie dat jij klaar bent om te zwemmen. Spring er maar in als je zin hebt. Aaron, jij bent aan de beurt. Het huisje is vrij.”

Aaron rende het huisje in. Als hij hetzelfde dacht als ik, dan begreep ik dat hij even ergens moest zijn waar hij zijn zusje niet kon zien. ten minste, niet tot hij zichzelf wat meer onder controle had.

Ik was blij dat Rose was doorgelopen naar het meer. Met haar buiten beeld, kon ik mezelf ook weer een beetje onder controle krijgen. Ik vocht tegen de verleiding om naar haar kont te kijken.

Aaron heeft een probleempje

Om mezelf bezig te houden, schoof ik een van de stoelen dichter naar het meer, en zette hem op een mooi, schaduwrijk plekje. Ik liep terug om mijn boek te pakken. Het begon warm te worden, en ik wilde ook graag mijn zwembroek aan gaan trekken, maar Aaron was nog steeds binnen. Hij nam er de tijd voor.

Met een zucht rekte ik mezelf uit op de stoel, pakte mijn boek, en begon te lezen. Ik was al op de derde bladzijde toen Aaron eindelijk naar buiten kwam. Sinds hij uit de puberteit was, had zijn lichaam zich mooi ontwikkeld. Hij was minstens twee keer zo gespierd als de vorige keer dat ik hem in boxershorts had gezien. Ik realiseerde me dat ik hem nooit meer gespeeld zou hoeven laten winnen met armpje drukken.

“Het huisje is van jou, pap, als je ook wat kleur wil op je melkwitte huid.”

“Top, ik smelt hier zowat met mijn lange mouwen.”

“Ja, sorry dat het zo lang duurde. Ik … uhmmm. Ik kon mijn zwembroek niet vinden.”

Het was duidelijk een smoesje, maar ik liet het voor wat het was.

“Prima, joh. Ga maar lekker zwemmen. Veel plezier. En voorzichtig met Rose!”

Hij reageerde niet maar rende langs me heen en sprong in het meer. Ik wist dat het niet nodig was geweest om dat laatste eraan toe te voegen. Hoewel ze elkaar wel eens plaagden zoals dat hoort tussen broers en zussen, hielden ze heel veel van elkaar. Ze zouden elkaar nooit kwetsen.

Ik trok me terug in het huisje, en zocht in mijn tas naar mijn eigen zwembroek. Maar een hele harde en boze schreeuw van Rose verstoorde mijn zoektocht.

“Pap! Paaahaaap!!! Doe iets! Aaron zit me aan te gapen!”

“Niet!” Dat was Aaron. “Ik doe niks. Jij zit me uit te dagen!”

Ik was al buiten.

“ALLEBEI, UIT HET WATER, NU! KOM HIER!” brulde ik.

Rose en Aaron kwamen uit het water en liepen naar me toe. Allebei met het idee dat ik ze gelijk zou geven. De duidelijke tent in Aarons zwembroek was niet te missen. Rose wees ernaar: “Zie je wel wat een viespeuk hij is?”

Aaron deed zijn hand voor zijn broek. Maar met zijn andere hand wees hij naar zijn zusje. Niet naar haar borst, maar lager.

“Kijk dan pap. Kijk dan hoe ze me uitdaagt!”

Ik keek, en zag meteen wat hij bedoelde. Het slipje van Rose was duidelijk niet gemaakt om mee te zwemmen. Nu hij nat was, was hij volledig doorzichtig geworden. Niet een beetje, maar bijna helemaal. Ik kon precies zien hoe glad en haarloos haar vulva was. Ik kon elk detail van haar jonge spleetje zien. Ik begreep nu precies Aarons probleem.

Ik ademde diep in en probeerde een oplossing te verzinnen. Aaron zou als eerste aan de beurt zijn, besloot ik.

“Oké, zitten, allebei. Luister, Aaron. Rose daagt je niet expres uit. Ze is haar badpak vergeten, dus dit is haar enige optie. Het is niet haar schuld dat een gewoon slipje doorzichtig wordt in het water.”

Ik keek naar Aaron terwijl ik tegen hem sprak, maar vanuit mijn ooghoek zag ik dat Rose ongemakkelijk haar hand voor haar kruis hield toen ze dit hoorde.

“Ik begrijp dat het voor jou net is alsof Rose je uitdaagt. Maar dat doet ze niet opzettelijk. Je bent je zus een excuus verschuldigd.”

Voordat hij antwoord kon geven, richtte ik me tot Rose. Ik had van Amber geleerd hoe effectief het kan zijn als je je kinderen even tijd geeft om over je woorden na te denken, terwijl je de ander toespreekt. En je laat zien dat je geen kant kiest.

“En jij, Rose. Ik weet dat je dit niet opzettelijk doet. Maar je moet je beseffen dat je een hele mooie jonge vrouw aan het worden bent. Toen ik zo oud was als Aaron, kreeg ik al een stijve als iemand ‘tieten’ zei. Het is normaal dat Aarons lichaam zo reageert als hij zo’n mooie meid als jij bijna naakt ziet. Sterker nog, als dat niet zou gebeuren, dan zou ik hem direct naar een dokter brengen. Hij is geen viespeuk. Hij heeft een lijf dat reageert zoals een jongenslijf hoort te reageren op een mooie en bijna blote vrouw.”

Ik zag de boosheid op haar gezicht plaatsmaken voor trots toen ik haar schoonheid benadrukte.

“Ik begrijp dat je schrok van Aarons erectie, maar hij kan er niks aan doen. Hij bedoelt er niks mee. Je bent je broer je excuses verschuldigd.”

Ik keek weer naar Aaron, die inmiddels klaar leek om te reageren.

“Je hebt gelijk, pap. Ik reageerde alsof Rose het expres deed, om te pesten. Ik was vergeten dat ze het niet expres deed, en dat het voor haar waarschijnlijk ook heel vervelend is. Sorry, ik had het niet moeten zeggen, Rose.”

En na een korte pauze: “En sorry voor…,” hij wees naar beneden, “… dit. Maar het klopt wat papa zegt. Ik heb het niet onder controle. Als jij zo… Als ik jou zo zie…”

Rose viel hem in de rede.

“Het is al goed, broer. Na de uitleg van papa begrijp ik hoe het werkt. Ik had het moeten weten. Ik heb al wel eens gehoord dat dat bij jongens vanzelf gaat. En… ik denk… nou ja.. het is ook wel een beetje een compliment, toch? Het betekent dat je… dat je dit mooi vindt?”

Ze kromde haar rug een beetje terwijl ze het zei, en wees naar haar borst.

“Ja… ik denk het…” zei Aaron ongemakkelijk, terwijl hij haastig een andere kant opkeek.

“Nou dankjewel voor het compliment dan. En sorry dat ik je een viezerik noemde.”

Ze stonden allebei op en liepen naar elkaar toe voor een knuffel zoals ze gewend waren na een ruzie. Maar op het laatste moment hielden ze in en ze gaven elkaar uiteindelijk ongemakkelijk een handje. Waarschijnlijk een beter idee in dit geval.

“Alles weer goed?” vroeg ik. “Terug naar het meer?”

Aaron knikte, maar hij ging nog niet weg.

“Ja, alles weer goed,” zei Rose, “maar pap, je zei dat mijn slipje doorzichtig was geworden in het water. Hoe… hoe erg is het? Is er een spiegel?”

“Ik heb mijn scheerspiegeltje,” zei Aaron, en hij rende naar binnen om het uit zijn tas te halen.

“Het is echt erg,” zei ik. “Als je je slipje uit zou doen, zou het bijna geen verschil maken.”

Aaron gaf haar het spiegeltje en ze knikte.

“Ik zie het.”

Ze dacht even na. Daarna draaide ze zich abrupt in mijn richting.

“Pap, ik heb heel weinig kleren meegenomen. En dus ook weinig ondergoed. Als ik in deze zwem, en daarna andere aantrek, moet ik ze allebei wassen. Je zegt dat het bijna niet uitmaakt als… Mag ik hem uittrekken? Dat scheelt wassen.”

Ik besefte me dat dit Aarons probleem nog erger zou maken. Dus vroeg ik het aan hem.

“Aaron?”

Hij aarzelde even, en zei toen:

“Het zal verd… sorry. Ik bedoel, mijn erectie zal er zeker niet minder van worden… Maar als je dat niet erg vindt, dan vind ik het ook best.”

“Oké, dan,” zei ik, mijn keel schrapend, “toestemming verleend als je Aarons erectie kan verdragen, Rose.”

“Dankjewel, pap. Dankjewel, Aaron!”

Ik keek toe hoe ze haar slipje naar beneden deed. En ik besefte me al snel dat ik er naast zat. Het maakte wel degelijk verschil. Zonder slipje was ze nog veel opwindender. Het zag er dan misschien wel hetzelfde uit, maar nu was ze opzettelijk naakt. Nu wist ik, dat als ik haar daar aan zou raken, ik echt haar jonge kutje zou raken. Niet een nat slipje. Niet dat ik dat van plan was, natuurlijk. Maar toch.

Rose draaide zich om en liep in de richting van het meer. Ze boog voorover op een zonnig plekje om haar slipje te drogen te leggen. Ik slikte terwijl ik de twee perfecte witte billen zag. Ik zag hoe ze een klein beetje uit elkaar weken, zodat ik een stukje van haar roze kontgaatje kon zien. Daaronder zag ik haar schaamlipjes tussen haar benen.

“Verdomme, Kyle,” zei ik tegen mezelf. Ik voelde mijn pik trillen in mijn broek. Ik dwong mezelf een andere kant op te kijken. Ik zag naast me hoe mijn zoon met open mond naar zijn zusje staarde, de tent in zijn broek duidelijk zichtbaar. Ik vocht tegen de impuls om er iets van te zeggen. Ik wist dat ik geen recht van spreken had. Ik had geluk dat ik nog steeds een spijkerbroek aanhad, zodat niemand kon zien hoe mijn pik ook begon te groeien. Het zou oneerlijk zijn om Aaron erop aan te spreken. En het was een te gevoelig onderwerp voor een grapje.

In mijn ooghoek zag ik dat Rose onder water verdween. En eindelijk ontwaakte Aaron uit zijn trance. Hij keek mijn kant op en zag dat ik naar hem keek. Hij begon te blozen, maar ik besloot het te negeren.

“Je hebt duidelijk meer op je lever. Wat is er, zoon?”

Ik wachtte geduldig terwijl Aaron al zijn moed verzamelde. Maar er kwam niks. Hij opende een paar keer zijn mond, maar zei niks.

“Het is goed, Aaron. We zijn hier met zijn tweeën. Wat er ook is, ik zal je niet veroordelen, en niemand anders hoeft het ooit te weten.”

Eindelijk vond hij de moed om wat te zeggen.

“Pap, ik… ik masturbeer. Thuis, bedoel ik, niet hier. Maar normaal, thuis.”

“Natuurlijk jongen. Je bent jong. Alle jongens van jouw leeftijd masturberen. Hormonen…”

Aaron onderbrak mijn verklaring.

“Ik weet het. Laat me uitspreken. Ik bedoel te zeggen. Ik doe het vaak. Minstens twee keer per dag. Soms vaker.”

Ik wilde gaan zeggen dat dit ook vrij normaal was, maar ik zag aan zijn handgebaar dat ik nog moest wachten. Dus dat deed ik.

“En ik ben daaraan gewend geraakt, zo vaak. Maar gisteren kon het niet. We vertrokken al vroeg, en we zaten de hele dag in de auto. En in bed kon het ook niet, omdat we geen eigen slaapkamers hebben. Rose zou het zeker gemerkt hebben, en helemaal gek worden. En er is ook al geen badkamer. Ik heb nu al twee dagen niet gemasturbeerd. Ik word er gek van. En dan loopt Rose er ook nog eens zo bij! Ik wil niet op mijn zusje geilen, maar… Ik was al geil en toen kwam zij! En nu ben ik bang dat…”

Hij had zijn woorden in rap tempo uitgesproken, maar nu twijfelde hij. Hij durfde zijn zin niet af te maken.

“… bang dat je iets verkeerds doet als je niet klaarkomt?” vroeg ik.

Hij knikte en keek beduusd.

“Ik begrijp het,” zei ik. “Ik ben ook jong geweest. Ik weet hoe het is als je hormonen door je lijf gieren. Maar om eerlijk te zijn, je was behoorlijk lang bezig om je zwembroek aan te trekken. Ik dacht dat je die tijd gebruikt had om… om het een en ander te regelen?”

Ik zag een flauwe glimlach op Aarons gezicht. Het hielp hem duidelijk dat ik zijn probleem begreep.

“Dat was wel mijn plan, pap. Maar er was geen goeie plek. Ik weet wel dat niemand keek, maar het zou toch best gek zijn met de open ramen. Maar het grootste probleem is de rotzooi die ik zou maken. Stel je voor dat Rose dat ziet, en herkent wat het is.”

Ik knikte.

“Dus probeerde ik of het vanzelf over zou gaan. Ik wilde niet naar buiten komen met een stijve. Ik probeerde aan andere dingen te denken. Dat is waarom het zo lang duurde.”

Ik grinnikte en gaf mijn zoon daarna een knuffel, om hem te laten merken dat ik hem niet vreemd vond. En daarna werd ik serieus. Ik besefte me dat ik een oplossing moest vinden. Al was hij maar half zo geil als ik op zijn leeftijd, dan nog zou hij het nooit de hele week volhouden als hij niet kon ontladen.

Ik glimlachte toen de oplossing me te binnen schoot.

“Aaron, het bos begint direct achter het huisje. Er zijn genoeg plekken waar je je achter de bomen kan verbergen. Niemand die je daar ziet tenzij ze bewust naar je op zoek zijn. Denk je dat je daar kan masturberen?”

“Echt pap? Als ik nog langer moet wachten, dan kan ik het ook midden op de Dam in Amsterdam. Het zou me niks kunnen schelen. Al zouden er duizend mensen kijken.”

“Oké, de Dam is niet bepaald in de buurt, en we zijn hier maar met zijn drieën dus ik stel voor dat je het gewoon zonder publiek doet. Maar pas op voor slangen.”

Aaron hoorde hem al bijna niet meer. Hij was al onderweg naar zijn broodnodige verlichting.