Korte samenvatting van deel 1: Kyle gaat met zijn kinderen, Aaron en Rose, op vakantie naar een afgelegen blokhut. Door een vergeten badpak ontstaan seksuele spanningen, en ongemakkelijke oplossingen.

Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven als “Behind the cabin”, voor een schrijfwedstrijd met verplicht thema: “incest”. Mijn dank aan N.Y.X. Aion voor de Nederlandse vertaling!

Rose heeft hulp nodig

De rest van de dag verliep rustig. De kinderen zwommen in het meer, behalve toen ik ze riep voor de lunch. Ik wisselde mijn tijd af tussen mijn boek en met de kinderen spelen. Aaron verdween minstens vier keer tussen de bomen. Gelukkig vroeg Rose nergens naar. En ze zei ook niks over zijn regelmatige erecties. Ik hield mijn eigen erectie aardig onder controle, hoewel dat meer moeite kostte dan ik toe zou willen geven, en ik wenste dat ik mijn zwemshorts had ingepakt in plaats van mijn speedo.

Het zal ongeveer vier uur geweest zijn toen Rose me onderbrak bij het lezen.

“Pap, mag ik wat vragen?”

Ik keek rond. Aaron oefende de vlinderslag. Ik wist dat hij volgend jaar graag in het wedstrijdteam wou zwemmen. Rose keek kalm. Geen tekenen van naderend onheil. Behalve de toon van Roses stem.

“Natuurlijk, liefje. Wat is er?”

Ze zei niks, maar wenkte me dichter naar het huisje.

“Ik weet wat Aaron doet achter het huisje, pap.”

“Oh.” Ik aarzelde en ging toen verder: “Het spijt me Rose, maar…”.

“Het is goed pap. Ik weet hoe … het werkt met jongens. Ik heb seksuele voorlichting gehad op school. Ik schrok vanochtend, omdat hij mijn broer is, en omdat het zo onverwacht was. Maar dat heb je uitgelegd. Ik snap het nu.”

“Heel goed. Dat is fijn. Maar waarom vertel je me dit dan?”

“Nou, het zit zo…” Ze zocht naar woorden. Ze voelde zich duidelijk nogal ongemakkelijk over wat ze wilde gaan zeggen.

“Het is goed, liefje. We zijn met zijn tweeën. Wat er ook is, ik zal je niet veroordelen. En niemand hoeft het ooit te weten.” Ik herhaalde de woorden die ik eerder tegen Aaron had gezegd.

“Oké,” fluisterde Rose. “Mijn probleem is dat ik nu ook opgewonden wordt, pap. Elke keer als ik de erectie van Aaron zie… denk ik aan… hoe hij eruit zal zien. En als hij dan achter het huisje verdwijnt, wil ik eigenlijk achter hem aansluipen om stiekem te kijken. Ik weet dat het niet hoort. En ik weet dat hij mijn broer is, maar ik kan het niet helpen. Als ik aan zijn erectie denk, voel ik allemaal kriebels tussen mijn benen. Ik wil ook masturberen en een orgasme krijgen als ik hem zo zie.”

Ze wachtte even. En ik zat daar maar, ik keek dwars door haar heen, zo diep in gedachten was ik.

“Gaat het pap? Ben je niet boos?”

Ik schudde mijn hoofd.

“Niet boos, meisje. Ik moet even wennen aan het idee. Ik had het moeten weten. Maar in mijn hoofd ben je nog steeds mijn kleine meid. Mijn onschuldige kindje. Ik moet eraan wennen dat jij nu ook oud genoeg bent voor seksuele gevoelens, en om te masturberen. Het is normaal. Voel je er niet slecht over. Het is mijn probleem.”

“Oh, pap!” riep Rose uit, terwijl ze me een knuffel gaf. Ik kuste haar wang. Ik was me erg bewust van haar pronte borstjes tegen mijn borstkas, en van mijn snel groeiende erectie.

“Ik ben nog steeds je kleine meisje hoor. Je prinsesje. Ik word wel groter, maar ik blijf ook hetzelfde.”

Rose liet me los en ik hoopte dat ze de bult in mijn zwembroek niet zou zien.

“Dankjewel, Rose. Ik begrijp wat je wilt zeggen. Maar ik weet nog steeds niet helemaal goed waarom je het aan mij vertelt. Je weet wat Aaron doet, en waar. En je weet kennelijk ook hoe je moet masturberen. Je bent een slimme meid. Je moet toch ook op het idee gekomen zijn om hetzelfde te doen als Aaron? Uiteraard op een moment dat Aaron er niet is.”

“Ja, ik weet het. Maar ik kan het niet.”

“Je kan het niet? Waarom niet?”

“Ik… Ik kan het niet staand, pap. Of nou ja, ik kan het wel, maar… Weet je nog in april, toen ik in de douche gevallen was? Ik was niet over de zeep uitgegleden. Ik had gemasturbeerd. En tijdens mijn orgasme werden mijn benen slap. Altijd. Ik masturbeer altijd liggend. Of zittend. In een stoel waar ik niet vanaf kan glijden. Anders val ik.”

Ik knikte alleen maar. Haar orgasmes waren kennelijk net zo intens als die van haar moeder. Dat was op zich logisch.

“Ik wil niet in het bos gaan liggen. Met al die blaadjes, takjes, viezigheid, insecten. En als ik het in het huisje doe, ziet iemand het misschien.”

“En nu wil je dat ik een oplossing verzin?”

“Nee, pap. Ik weet de oplossing. Maar ik heb je hulp nodig.”

“Alles voor jou, liefje. Wat wil je dat ik doe?”

“Je moet me vasthouden, zodat ik niet val of op de grond hoef te liggen. Ik wil samen met jou achter het huisje gaan. En dan ga ik op jouw schoot zitten, en kan jij mij vasthouden.”

“Rose! Dat kan toch niet…”

“Je zei alles, pap.”

“Ja, maar… dat niet. Nee, Rose. Dat zou…”

“Alsjeblieft?” Ik zag hoe er tranen op begonnen te komen bij Rose. “Alsjeblieft pap. Ik ben zo geil. Als ik het nu niet doe, dan lig ik straks geil in bed, en kan ik er niet meer vanaf blijven. Dat hoort Aaron vast! En dan weet hij wat ik doe. Hij is al zo opgewonden de hele dag, als hij mij hoort masturberen, dan… dan…”

Ze snikte. En ze keek me smekend aan.

Ik ben een zacht gekookt eitje. Dat zegt Amber altijd tegen me. Zeker met Rose. Ik kan nooit nee tegen haar zeggen. Zeker niet als ze zo verdrietig is als nu.

“Weet je heel zeker dat er geen andere manier is, Rose?”

“Echt pap. Ik weet dat het raar is voor jou. Maar voor mij ook hoor. Maar ik weet het anders echt niet.”

Ik zuchtte. Diep.

“Oké.”

Als ik gedacht had dat ze blij zou zijn, zat ik er naast. Ik zag opluchting, maar ook rillingen. Ze had duidelijk niet gelogen dat het voor haar ook niet makkelijk is.

Ik keek weer naar het meer. Aaron was nog steeds druk bezig met zijn training. Hij deed nu schoolslag. Ik had geen idee hoe lang dit zou duren. Ik hoopte niet te lang. Ik hoopte dat we terug zou zijn voordat Aaron merkte dat we allebei weg waren.

“Kom, Rose.”

Eenmaal achter het huisje zocht ik naar een plek die beschut genoeg was. Zodat Aaron ons niet meteen zou zien als hij naar ons kwam zoeken. Ik ging op het vochtige gras zitten, mijn rug tegen een oude eik. Ik besloot dat gekruiste benen het beste zou werken. Ik keek naar Rose die stond te wachten tot ik goed zat. Ik kon het niet laten haar lichaam te bewonderden, haar jeugdige, onschuldige schoonheid. Die twee kleine borstjes. Stonden haar tepels steviger naar voren dan eerder? Haar buik, haar benen, haar vulva, zo jong. Zo perfect glad. Haar spleetje, ongeopend, meisjesachtig. Het beeld van onschuld. Maar ik besefte me wat ze ging doen, en wat een schat er verborgen lag tussen deze lipjes.

“Oké, kom maar zitten.”

“Hou je me vast? Een hand op mijn schouder, de andere om mijn buik? Ik denk dat ik anders zelfs op je schoot nog omval.”

Ik hield haar vast op de manier die ze had aangegeven. Ik lette goed op dat mijn handen of vingers niet in de buurt van die schattige heuveltjes kwamen. Maar ik hield haar wel stevig vast. Ik voelde de zachtheid van haar huid. Ze voelde warm. Was dat alleen maar van de zon? Of ook van de opwinding? Ik wilde mijn vingers verplaatsen. Haar strelen. Maar ik hield me stil.

Rose leunde achterover tegen mijn borst. Haar hoofd achterover, tegen mijn rechterschouder en mijn kin. Ik voelde een nabijheid die ik niet meer gevoeld had sinds ze een kleuter was, en ze tussen ons in sliep als ze bang was van het onweer.

“Doe je ogen dicht, papa. Ik wil niet dat je kijkt.”

Ik had ze al dicht gedaan. Ik wilde niet kijken. Dit was al ongemakkelijk genoeg.

Een tijdje leek er niks te gebeuren. Maar toen hoorde ik haar diep inademen en ik voelde haar ook bewegen. Ik wist dat ze nu met een hand tussen haar benen ging. Of misschien met twee handen? Was haar andere hand op haar borst? Ik keek niet. Maar zelfs met mijn ogen dicht, zag ik, in mijn geest, hoe haar hand haar kleine borstjes streelde. Hoe haar vingers in haar gevoelige tepeltjes knepen. Ik zag een vinger in haar mond gaan, en dan terug naar haar borsten om haar natte speeksel op haar tepels te smeren.

Met gesloten ogen fantaseerde ik hoe haar andere hand over haar venusheuvel streek, en over haar spleetje. Ik verbeelde me hoe ze een vinger uit zou steken, en die tussen haar spleet zou duwen, ze langzaam uit elkaar duwend. Hoe zou dat eruit zien? Zouden haar binnenste schaamlipjes klein zijn? Of groot? Zou haar clitoris zichtbaar zijn? Of verborgen tussen de plooien van haar schaamlippen? En wat was ze nu aan het doen? Misschien had ze wel een vinger in haar kutje gestopt.

Ik ademde in en, hoewel bijna onmogelijk, dacht dat ik haar sappen kon ruiken.

Ik vroeg me af of ik door het sluiten van mijn ogen het mezelf niet juist nog moeilijker maakte.

De bewegingen van haar schouders verraadden dat, wat ze ook deed met haar hand, het langzaam steeds sneller ging. Ik hoorde ook haar ademhaling versnellen. Ze begon te hijgen. En het werd ook steeds luider.

“Hmmm, Hnnnggg….,” hoorde ik eerst. Daarna veranderde het in “Ohhh, Jaaa, Ooohhh, hmmm, hmmm!”

“Ssst…,” siste ik. “probeer wat stiller te zijn, Rose.”

Ik voelde hoe haar hoofd draaide en ze drukte haar mond en neus tegen mijn nek om haar geluid te smoren.

Terwijl ze meer en meer opgewonden raakte, begon haar lichaam ook meer en meer te trillen. Ik voelde het zweet dat op haar huid parelde. Mijn hand op haar buik voelde de samentrekkingen door haar lichaam gaan. Ik voelde hoe haar billetjes samenknepen tegen mijn kruis. Ik probeerde me te beheersen. Ik wilde geen erectie. Ik was bang dat Rose het zou merken, en gek zou worden. Maar het was te geil. De continue beweging van Roses billetjes tegen mijn manlijkheid waren teveel. Ik voelde hoe mijn zwembroek langzaam steeds strakker begon te staan, en hoe mijn pik vocht om uit de greep van het broekje te ontsnappen.

En toen, eindelijk, voelde ik Roses lichaam verstijven. Ze kromde haar rug. Ik voelde haar mond openen in mijn nek, maar er kwam geen geluid meer uit. Niet eens ademhaling. Ze was enkele seconden volkomen stil en gespannen, toen hoorde ik een gesmoorde kreet in mijn nek en haar lichaam verslapte, terwijl ik een warme vloeistof mijn kruis in voelde lopen.

Haar hele lichaam werd volledig slap. Ze had gelijk gehad, als ik haar niet stevig had vastgehouden, was ze zeker gevallen. Ik opende mijn ogen om te kijken of ze niet was flauwgevallen. Dat was niet zo. Ze keek me recht in mijn ogen, en ik zag puur genot.

“Dankjewel, pap,” zuchtte ze, “dat had ik echt nodig.”

En toen kuste ze me op mijn wang.

“Je bent geweldig. Vind je het erg als ik even blijf zitten? Dat was een heel heftig orgasme, ik denk niet dat ik al kan staan.”

“Geen probleem,” zei ik. Ik kon die extra tijd wel gebruiken. Hopelijk was mijn pik dan weer een beetje terug naar normaal formaat voor ze opstond.

En dus zat ik daar, met gekruiste benen, tegen een boom… Met alleen mijn zwembroek aan, met op schoot mijn naakte jonge dochter, die nog gloeide van haar orgasme. En ik weet vrij zeker dat de natte plek in mijn zwembroek geen water uit het meer was. En ook geen voorvocht, ten minste, niet alles.

Maar toen stond Rose op.

“Oké, ik kan nu wel lopen. En ik denk dat ik het zo de rest van de dag wel uithoud. Dankjewel, pappie.”

Ik stond ook op om met haar terug te lopen naar het meer. Ik hoopte dat Aaron nog steeds met zijn training bezig was, en dat hij onze afwezigheid niet had opgemerkt.

“Laat mij maar eerst, pap. Ik denk dat jij nog maar even hier moet blijven om, uh…” en ze twijfelde, “… je eigen probleem op te lossen.”

Ik keek uit automatisme naar beneden. Was ik nog steeds stijf? Nee, dat was niet zo. Waarom dan?

“Wat bedoel je, Rose?”

“Pap, ik ben geen kind meer. Ik weet dingen. Ik ben misschien nog jong en je dochter, maar ik zat net naakt op je schoot te masturberen. Als je daar niet opgewonden van raakt… Hoe zei je dat eerder vandaag? Dan moet je onmiddellijk naar een dokter? Dus, ik loop wel vast naar het meer. En jij blijft hier. Wacht tot ik uit het zicht ben, en dan kan je je aftrekken. Of hoe je het ook noemt.”

Ze wachtte niet op een antwoord. Ze draaide zich om en liep weg. En ik keek haar na, bewonderde haar gracieuze bewegingen en haar geweldige kontje.

Zodra ze om de hoek van het huisje was verdwenen, trok ik mijn zwembroek naar beneden. Mijn pik sprong tevoorschijn, alweer fier overeind. Ik pakte hem stevig vast en begon me af te trekken. Ik deed mijn ogen dicht en dacht aan het beeld van de nog kinderlijke borsten van Rose. En haar kutje… Zo perfect, nog haarloos. En de druppels vaginavocht die ik op haar schaamlipjes had zien zitten voor ze zich omdraaide en wegliep.

Binnen 30 seconden voelde ik mijn ballen samenspannen en een dikke straal sperma spoot door de lucht.

De wandeling

Het weer leek de volgende dag slechter. Het was droog, maar bewolkt en frisjes. Te koud om te zwemmen, maar een perfecte dag voor een lange wandeling. Rose knikte enthousiast toen ik met dat voorstel kwam. Aaron haalde zijn schouders op: “Ik heb toch niks beters te doen.”

Ik glimlachte. Ik wist dat hij vanzelf enthousiast zou worden zodra we de steilere stukken zouden bereiken. Hij hield van fysieke uitdagingen, zeker nu hij langzaam sterker begon te worden dan zijn vader. En Rose zou af en toe wel hulp nodig hebben. Dat mocht hij dan oplossen. Hij werd altijd heel meewerkend als hij de sterke, beschermende broer uit kon hangen.

Al snel waren we er allemaal klaar voor en we begonnen aan onze wandeling. Het ging precies zoals ik verwacht had. Allebei hadden ze iets met de natuur, dus ze liepen al snel naast elkaar, en wezen elkaar op insecten en vogels die ze hadden gespot. Toen het pad steiler werd, moest ik rustiger aan doen. Aaron hielp Rose regelmatig een handje en ook al hield Rose Aaron wat op, toch moesten ze nog regelmatig een paar minuten op mij wachten. Ik zag Aarons tevreden blik. Het was voor mij moeilijker om mijn ego opzij te zetten dan ik had gedacht.

Na ongeveer een uurtje klimmen, bereikten we een open plek bovenop een heuvel. We stopten, keken om ons heen, en genoten van het uitzicht. Het was nog steeds koud, maar de wolken waren voor het grootste deel verdwenen, zodat we een geweldig uitzicht hadden. We konden het meer zien, in de richting waar we vandaan gekomen waren. Met ons kleine huisje aan de rand ervan. Links van ons was een traag meanderende rivier. Rechts en voor ons was niks anders dan meer bos en heuvels. Zover we konden kijken. Ik hield mijn vinger tegen mijn lippen, en toen de kinderen even ophielden met hun geklets, genoot ik een moment van de perfecte stilte. Slechts af en toe onderbroken door het geluid van een vogel of het zoemen van een insect.

“Wow,” fluisterde Aaron uiteindelijk, “dit is fantastisch.”

Rose zei niks, maar ze knikte instemmend.

“Dat is de natuur, kids. Ik ben blij dat jullie er allebei van kunnen genieten.”

Aaron zuchtte en knikte. Ik gaf ons nog een paar minuten, maar verbrak daarna de magie.

“Tijd om te kiezen. Het pad splitst zich naar links en naar rechts. Of we kunnen nu terug gaan. Aaron, Rose, wat willen jullie?”

Teruggaan was geen optie. Daar waren we het snel over eens. Aaron had een voorkeur voor het pad naar rechts: dieper het bos in. Rose wilde naar links, afdalen en daarna de rivier volgen. De bal lag bij mij.

“Oké nu de wolken verdwenen zijn, zal het snel warmer worden. Rechts is meer schaduw, dus dat heeft mijn voorkeur.”

We vervolgden ons pad, de rivier achter ons latend, dieper het bos in. De bomen sloten zich om ons heen. We liepen volledig in de schaduw. Hoe dieper we het bos inliepen, hoe aangenamer het werd.

Afgezien van af en toe een gefluisterde opmerking, als we weer iets hadden gezien dat we met de anderen wilden delen, was het verder aangenaam stil in het bos. Ik raakte wat achterop, maar de kinderen wachtten op me.

“Wat is dat, pap?” vroeg Aaron, terwijl hij naar een boom voor ons wees.

“Ik denk dat het een bijennest is.”

“Zou het verlaten zijn?” fluisterde Rose.

“Kan, maar ik weet het niet. Het is in het midden van een warme dag. Misschien zitten de bijen in het nest om koel te blijven.”

En toen ging het opeens snel. Heel snel.

Rose deed een stap naar voren. Ze stapte op een dode tak op de grond. De tak brak onder haar gewicht. Dat geluid moet een paar bijen hebben opgeschrikt. Er kwamen er een paar uit het nest, al snel gevolgd door meer en meer. Ze vormden een soort defensie om het nest heen.

“Voorzichtig, Rose,” zei ik. “loop voorzichtig achteruit. Ze zijn in de verdediging.”

Rose deed voorzichtig een stap terug. En nog een, en nog een. En toen, bij de derde stap, struikelde ze, en viel achterover op de grond. Aaron sprong instinctief naar voren om haar op te vangen. De bijen zagen deze plotselinge beweging duidelijk als een vorm van agressie. Hun formatie veranderde, en terwijl hun geluid luider werd, begon de zwerm in de richting van Aaron te bewegen.

“Rennen!” riep ik, “Ren zo snel je kan!”

Ik zag hoe Aaron Rose overeind hielp, maar hij was te langzaam. Dus sprong ik tussen de kinderen en de bijen in en begon met mijn armen te zwaaien, om de bijen bij mijn kinderen vandaan te houden. Ik voelde hoe ik de bijen raakte in de lucht en ik voelde ook steken in mijn hand. Maar het lukte me om ze bij mijn kinderen vandaan te houden. En van mijn gezicht.

“Veilig!” hoorde ik mijn zoon achter me.

Ik bleef nog een paar seconden zwaaien met mijn armen. Daarna draaide ik me om en begon zo snel als ik kon te rennen. De bijen kwamen in het begin achter me aan. Ik voelde een paar scherpe steken in mijn nek, maar het agressieve gezoem achter me werd minder. Het steken stopte. En ik viel op de grond tussen de bladeren, naast mijn kinderen.

“Dankjewel, pap,” mompelde Aaron, die de hard huilende Rose stevig vasthield.

Ik keek naar mijn handen. Steken. Tientallen, zo niet meer.

“Pak de waterfles, Aaron. Je moet me helpen. Probeer zoveel mogelijk angels te verwijderen, en spoel het gif weg. Begin in mijn nek, daarna mijn handen. En hou een fles water over voor op de terugweg.”

Terwijl ik instructies gaf, verspreidde een dof gevoel zich langzaam van mijn nek naar mijn hoofd. Gelukkig ging Aaron meteen aan de slag, en niet lang daarna begon Rose met mijn linkerhand. Ik voelde Aarons lippen in mijn nek. Hij probeerde zoveel mogelijk gif uit te zuigen. Slimme jongen.

Het brandende gevoel in mijn nek werd niet meer erger, en Aaron begon aan mijn rechterhand. Maar mijn nek en hoofd waren nog steeds gevoelloos. Ik was moe. Ik wilde gewoon even liggen en slapen. Maar ik wist dat ik moest proberen wakker te blijven.

“Oké, goed genoeg,” zei ik tegen de kinderen. Ik moest in beweging komen. Ik wist dat, als ik langer zou blijven zitten, ik niet meer op zou kunnen staan.

“We moeten terug naar het huisje. Help me even met opstaan.”

Dat deden ze. En niet alleen dat. Aaron hield me vast, en droeg een groot deel van mijn gewicht, terwijl ik begon terug te strompelen. Ik wilde mijn dankbaarheid uitspreken. Maar mijn hersenen waren niet meer in staat tot het vormen van woorden. Ik moest me concentreren op het lopen. Blijven lopen. Rechtervoet optillen. Naar voren. Rechtervoet neerzetten. Dan de linkervoet. En opnieuw.

Eindelijk begon het bos te wijken. We bereikten de top van de heuvel waar we eerder gestopt waren. We moesten nog ver, maar gelukkig alleen nog maar naar beneden.

Ik voelde hoe Aaron me praktisch droeg. Hoe hij me gidste. Hij wist de weg. Ik hoefde niet op te letten. Ik moest alleen blijven bewegen. Ik sloot mijn ogen voor het felle zonlicht. Linkervoet. Rechtervoet. Ik voelde me duizelig. Mijn hoofd was licht. Het was alsof ik zweefde. En toen voelde ik dat mijn achterhoofd iets hard raakte, en ik hoorde Rose naar adem snakken… en toen niks meer.

What’s up, doc?

Ik opende mijn ogen. Ik probeerde me te focussen. Zoveel licht. Zoveel wit. Zo wazig.

En toen een gezicht. Aarons gezicht. En nog één, Rose. Uiteindelijk kon ik hun gezicht goed genoeg zien. Ik zag zorgen in hun gezichtsuitdrukking. Maar ook opluchting en blijdschap.

Ik keek om me heen. Ik lag in een bed in iets wat op een dokterskamer leek. Ik probeerde op te staan, maar Aaron hield me tegen.

“Wacht, pap. Blijf liggen. Hou je rustig. Rose, kan jij dokter Hannaby halen?”

Rose verdween uit beeld. Ik hoorde een deur open en dicht gaan.

“Wat is er gebeurd?” wilde ik zeggen. Maar mijn mond dacht daar anders over, en ik hoorde mezelf alleen maar “wha hi veurd” mompelen.

“Shhh,” zei Aaron, terwijl hij zijn vinger tegen mijn lippen hield. “Wacht op de dokter, pap.”

Ik probeerde zijn hand weg te duwen, en toen merkte ik dat mijn handen volledig in verband gewikkeld waren. Mijn geheugen kwam langzaam terug. Iets met… bijen? Die me staken?

Oh, shit.

In ieder geval deden mijn ogen het weer. Ik zag de deur open gaan. Rose kwam terug, gevolgd door een man in de veertig, in een doktersjas.

“Welkom terug, meneer Jenkins. Was dat even schrikken!”

Terwijl hij sprak, duwde hij een naald in mijn arm. Ik voelde een koude vloeistof. Mijn hoofd werd snel helderder.

“Waar ben ik? Wat is er gebeurd?” Nu kwamen de woorden er wel goed uit.

“Nou laat ik zo beginnen, meneer, dat u trots kan zijn op uw kinderen. Je kan rustig stellen dat zij vandaag uw leven hebben gered.”

Ik kreeg eindelijk te horen wat er was gebeurd. De kinderen vertelden hoe ze me zo ongeveer de heuvel op hadden gesleept. Terwijl ze zagen dat ik steeds verder achteruit ging. Hoe ik flauw gevallen was, toen we de top hadden bereikt. En dat ze me niet meer wakker kregen. Dat ze me toen samen helemaal naar beneden hebben gedragen, naar het huisje en in de auto. Hoe Aaron vervolgens de lange, stoffige weg was afgereden, terwijl Rose steeds keek of ze al bereik had om een dokter te bellen. Dat ze toen hebben gewacht tot de dokter ons op was komen halen met zijn eigen auto.

“Ik durfde zelf niet verder te rijden, pap. We zaten nog op het modderpad, maar vlakbij de gewone weg. Daar is het veel drukker. Dat is veel te gevaarlijk.”

“Uw kinderen hebben alles perfect gedaan, meneer Jenkins. Dus ik kwam ze daar tegen, heb in de auto wat eerste hulp gegeven, en jullie toen hierheen gebracht, met mijn assistent. U bent enorm veel gestoken, meneer. En u blijkt nogal allergisch te zijn. Als uw kinderen het gif niet uit uw nek hadden gezogen….”

Hij schudde zijn hoofd.

“Maar uw handen zijn er nog steeds heel slecht aan toe. En we kunnen er niet zoveel aan doen. Behalve er zalf op smeren, en het verband steeds vervangen tot ze zijn geheeld. Uw dochter heeft zich vrijwillig aangemeld om te leren hoe ze uw handen moet reinigen, hoe ze er weer zalf op moet smeren, en hoe ze het verband weer aan moet brengen. Ze wordt uw persoonlijke verpleegster, de komende tijd.”

Hij keek op zijn horloge en pakte wat instrumenten.

“Oké, die injectie zal nu zijn werk wel gedaan hebben. Laten we eens kijken…”

Zijn stem werd zachter, terwijl hij me begon te onderzoeken. Hij checkte mijn hartslag, luisterde naar mijn longen, nam mijn temperatuur en wie weet wat allemaal meer.

“Prima!”

De dokter leek oprecht blij en een beetje verbaasd.

“Veel beter dan ik had gedacht. U herstelt snel. Uw handen hebben nog wel een paar dagen nodig. Maar verder bent u in orde. Ik denk dat ik u al wel kan laten gaan. Maar wat zijn uw verdere plannen? Heeft u hulp nodig?”

Ik keek naar de kinderen.

“Mijn plannen? Shit. Sorry, kids. Ik denk dat de vakantie voorbij is. We moeten…”

Maar op dat moment viel Rose me in de reden.

“Nee pap, alsjeblieft niet. Kunnen we niet terug naar de blokhut? Ik weet hoe ik voor je moet zorgen. Aaron en ik kunnen het huishouden doen. We hadden het zo leuk!”

“En bovendien,” vulde Aaron haar aan, “hoe was je van plan te gaan rijden met je handen in het verband?”

Ik keek naar mijn handen. Compleet in het verband. Hij had een goed punt.

“Oké, jullie hebben me overtuigd. We kunnen blijven. Maar….” Ik stak gebiedend mijn handen op, voor ze konden juichen. “… Ik verwacht dat jullie je dan aan je belofte houden. Ik kan niks. Jullie moeten al het werk doen. En geen gemits en gemaar. Anders vind ik toch wel een manier om thuis te komen!”

“Ja, pap!” “Dankjewel, pap!” riepen de kinderen, terwijl Rose me een knuffel gaf en Aaron me op mijn schouder klopte.

“Misschien moet ik me er niet mee bemoeien. Maar ik denk dat dat een verstandige keuze is, meneer. Het zijn goede kinderen. Ik rij jullie graag terug naar jullie vakantieverblijf.”

Het was inderdaad zijn zaak niet, maar ik glimlachte, en knikte instemmend.

Ik vroeg me af waarom de doktersassistente ook meeging in de auto. Maar toen we bij het modderpad aankwamen, zag ik dat daar nog steeds onze auto stond. Aaron gaf de sleuteltjes aan de assistente zodat zij achter ons aan kon rijden. Aaron kletste voluit over hoe moeilijk het was geweest om daar te komen met de auto, helemaal zelf. Maar het was hem gelukt. Hij had gedaan wat nodig was, en was geslaagd. Ik was zo verdomd trots op hem. Op allebei.

We stapten uit de auto, en Aaron en de dokter hielpen me bij het laatste steile stukje heuvelop. Ik wilde hun hulp weigeren, maar toen besefte ik me hoe moe ik was, en accepteerde hun hulp dankbaar.

Ze hielpen me in bed. Rose maakte mijn veters los en deed mijn schoenen uit.

Ik deed mijn ogen dicht. Op de achtergrond hoorde ik de dokter praten met Aaron en Rose. Ik viel diep in slaap nog voor de dokter en zijn assistente het huisje hadden verlaten.

Zuster Rose en meneer Jenkins

Ik sliep de hele middag, avond en nacht. Ik werd niet eens wakker toen Rose mijn verband verschoonde, voor ze zelf naar bed ging.

De volgende ochtend voelde ik me weer fris. Mijn handen jeukten als een gek, maar verder voelde ik me verbazingwekkend goed. Ik glimlachte naar de kinderen. Ze waren opgewekt en druk bezig. Aaron was water aan het koken voor thee en koffie, en Rose was boterhammen aan het smeren.

“Goedemorgen, pap!”

“Goedemorgen. Ik weet niet zeker of ik dat gisteren al heb gezegd, maar ik ben heel trots op jullie allebei.”

“Ja, dat heb je gisteren al gezegd. Maar we dachten dat dat kwam door de morfine,” grapte Aaron, “Fijn dat je er nog steeds zo over denkt.”

We ontbeten. Rose moest me voeren, zoals ik haar gevoerd had toen ze klein was. Ik had helemaal niks aan mijn handen op dit moment. Ik kon niet eens een vork vasthouden. Of een koffiekopje. Dus daar moest Rose me ook mee helpen. En dat deed ze, zonder een druppel te morsen. En met eindeloos geduld.

“Oké, ik zal de borden afwassen,” zei Aaron na het ontbijt, “dan kan jij het verband om papa’s handen verschonen.”

Rose pakte voorzichtig mijn hand om het verband eraf te halen. Opeens trok ze een vies gezicht.

“Pap, je hebt nog steeds dezelfde vieze kleren aan als gisteren. Je stinkt. Je moet douchen.”

“Maar de dokter zei dat mijn verband droog moet blijven. Ik denk niet dat ik zo kan douchen.”

“Niet zelf misschien. Maar ik kan wel helpen. Je handen schoonmaken is waarschijnlijk zelfs makkelijker in de douche. Aaron, help even zoeken naar de handdoeken. Papa moet onder de douche.”

En zonder op antwoord te wachten, begon ze al de knoopjes van mijn blouse los te maken.

Niet veel later had ik alleen mijn onderbroek nog aan, en stonden Rose en ik in de kleine douche achter het huisje. Ik zag niet voor me hoe we daar samen in konden zonder dat Rose nat zou worden. Zij had blijkbaar hetzelfde idee maar kwam met een simpele oplossing. Ze begon haar eigen kleren uit te trekken. Ze duwde ook haar onderbroekje omlaag.

“Rose, wat doe je…?”

Ze haalde haar schouders op.

“Ik wil niet dat mijn kleren nat worden. Niet genoeg reserve kleren. En je hebt me toch al naakt gezien, bij het zwemmen.”

Ik probeerde rustig te blijven ademhalen terwijl ze nonchalant uit haar onderbroek stapte, en haar gladde vulva weer aan me toonde.

En toen deed ze haar handen tussen het elastiek van mijn onderbroek.

“Nee wacht, wat…”

Rose zuchtte, een beetje geïrriteerd.

“Pap, ik moet je douchen. Weet je nog. Ik ben je verpleegster. Dus verman jezelf. Het is niet alsof ik nog nooit een…”

Haar stem stokte en haar ogen waren gefixeerd op mijn pik. Hij was nog steeds slap, doordat ik me probeerde te focussen op mest en wiskunde.

“… piemel heb gezien,” fluisterde Rose. “Wauw, in het echt is toch anders dan op internet.”

Maar daarna ging ze rechtop staan, en concentreerde zich weer op haar taak.

“Oké, aan het werk. Zuster Rose en meneer Jenkins. Geef me je handen, pap. Zodat ik het verband kan verwijderen.”

Ik focuste op mijn handen. Ik probeerde niet te denken aan het feit dat Rose en ik allebei helemaal naakt waren. Ik voelde hoe Rose voorzichtig het verband van mijn handen wikkelde. En ik schrok toen ik mijn ernstig beschadigde huid zag. De pijnstillers die de dokter voor me had achter gelaten waren kennelijk een stuk sterker dan ik had gedacht. Mijn handen zagen er echt vreselijk uit. Ik was blij dat ik die verdovende middelen had.

Ik had gedacht dat Rose flauw zou vallen, of weg zou lopen, bij het zien van mijn handen. Maar dat deed ze niet. Ze glimlachte alleen maar.

“Het ziet er al een stuk beter uit,” mompelde ze tevreden, terwijl ze zorgvuldig de laatste stukjes gaas verwijderde.

Een stuk beter? Hoe heeft het er dan in vredesnaam gisteren uitgezien?

“Oké, tijd om de douche aan te zetten, pap.”

Rose zette de kraan aan, en we stapten onder de straal.

“Probeer je handen buiten de straal te houden, pap. Ik zal je eerst wassen en je handen als laatste reinigen.”

Ik draaide mijn rug naar haar toe, en ze zeepte mijn rug in en spoelde hem daarna weer af. Ze pakte meer zeep, en toen voelde ik haar handen op mijn billen. Ze smeerde de ene in, en daarna de andere. Vervolgens ging ze met haar vinger door mijn spleet.

“Je kan nu niet goed vegen, maar we willen geen ontsteking. Kan je voorover buigen?”

Ik zuchtte, maar ik wist dat ze gelijk had. Haar handen trokken voorzichtig mijn billen uit elkaar, terwijl ze mijn kont waste met haar zachte, zeperige vingers. Ik kreunde, en mijn pik begon te groeien, terwijl haar vinger zachtjes tegen mijn gaatje wreef.

“Klaar. Nu de voorkant. Draai je maar om, pap.”

Ik twijfelde. Mijn pik was inmiddels op halve sterkte en ik wilde mijn jonge dochter niet laten schrikken.

“Kom op, pap. Schiet op, anders is het water op voor we klaar zijn.”

Ik zuchtte en draaide me om. Ik zag Roses ogen verbaasd naar beneden kijken. Daarna keek ze haastig weer naar mijn gezicht. Maar ze zei niks en begon mijn borstkas in te zepen.

Het hokje was klein. Rose was ontzettend dichtbij, en ik kon met geen mogelijkheid om haar naaktheid heen. De twee bultjes op haar borstkas. Haar gladde huid. Haar vulva. Zo glad, zacht, haarloos, jong. En dan nog haar handen die me aan het inzepen waren. Het hielp allemaal niet. Mijn erectie nam alleen maar toe.

Rose was klaar met mijn borstkas, ze hurkte en ging verder met mijn benen. Haar handen op mijn dijen, bijna tegen mijn balzak aan, was alles wat er nodig was om tot een volledige erectie te komen.

Ik zag Rose naar mijn kruis kijken. Even twijfelde ze.

“Sorry, pap,” mompelde ze terwijl ze snel met haar handen op en neer over de volle lengte van mijn pik ging. De voorhuid bewoog daardoor naar achteren. En nog een keer.

“Schoon genoeg?” vroeg ze.

Ik vocht tegen de neiging om nee te zeggen. Om haar te vragen om door te gaan. Haar handen op mijn pik was een zeldzaam fijn gevoel. Het was zo taboe, zo verkeerd, maar tegelijk zo geil…

Voor Rose was het niet seksueel. ten minste, dat hoopte ik. Maar ik durfde het niet te vragen. Ze waste me alleen maar. Maar ik kon nu enkel maar fantaseren over hoe fijn het zou zijn als ze door zou gaan. Mijn pik strelen tot ik zou klaarkomen. Tot ik haar zou onderspuiten met talloze slierten sperma.

“Ja, schoon genoeg. Dank je,” bracht ik moeizaam uit. Ik was teleurgesteld en opgelucht tegelijkertijd, toen ze weer overeind kwam. Ik probeerde niet naar haar naakte lichaam te kijken, probeerde me te focussen op haar gezicht. Had ik het mis, of waren haar wangen ongewoon rood?

“Oké, tijd voor je handen. Dit kan pijn doen, pap. Zet je schrap.”

Het deed inderdaad pijn. Heel veel. Alleen al het water op mijn handen veroorzaakte helse pijnen. En het werd nog erger toen Rose voorzichtig probeerde de viezigheid weg te wassen. Het gestolde bloed, de oude zalf. Ze deed het heel voorzichtig, maar toch had ik grote moeite om het niet uit te schreeuwen van de pijn.

Eindelijk, eindelijk was ze klaar met het wassen van mijn handen. Ze droogde ze af en deed er rijkelijk nieuwe zalf op. Daarna wikkelde ze vakkundig nieuw verband om mijn handen. Ik stond daar maar. Nog steeds naakt, maar mijn erectie was volledig verdwenen. Ik trilde. Ik had de muur nodig als steun.

Rose rende opeens weg en kwam terug met de pijnstillers.

“Stom, deze had ik je eerst moeten geven.”

“Het is goed, Rose. Je hebt het prima gedaan. Ik voelde bijna niks.”

“Dankjewel, pap.” Ze kuste mijn wang. “Maar je bent een slechte leugenaar.”

Ik glimlachte.

“Het wordt weer een hete dag, pap. Wil je een broek, of je zwembroek? En wel of geen T-shirt?”

“Alleen mijn zwembroek, liefje.”

Oh, wat was ik alweer moe.

Het lukte me om mijn benen op tijd op te tillen, zodat het niet nog lastiger werd voor Rose om me aan te kleden. Daarna waggelde ik naar de dichtstbijzijnde stoel. Rose rende het huisje in en kwam terug met mijn boek. Ze legde het naast me op het tafeltje. Ik keek uit over het meer. Aaron was al aan het zwemmen. Rose rende, naakt als de dag dat ze werd geboren, naar het meer en sprong erin. Ik sloot mijn slaperige ogen en ik voelde hoe de pijn in mijn handen langzaam minder werd.