Mijn leven was compleet veranderd, alsof ik in een soort droom leefde waarin het onwerkelijke werkelijkheid was geworden. Het voelde soms alsof wat er gebeurd was niet echt was, en wat er nu gebeurde evenmin. Elke keer dat Hanneke met een vriendin afsprak of later moest werken, overspoelden me argwanende vermoedens. Minstens één keer per week twijfelde ik aan haar oprechtheid, maar ondanks die twijfel leek onze relatie minder conflictueus. We hadden minder ruzie. "Kennis is macht," hield ik mezelf voor, hoewel ik nog niets met die macht deed.

Tussen Rachel en mij was het rustiger geworden. Ook zij hield zich meer gedeisd, alsof er een stilzwijgende afspraak was gemaakt. Weken gingen voorbij, en hoewel ze met haar vriendinnen bleef afspreken, bleef ze niet meer nachten weg. In plaats daarvan kwam ze ons vragen hoe laat ze thuis moest zijn, en was ze vaak zelfs vijf minuten eerder terug. We wisselden vaak blikken van verstandhouding, en Hanneke leek tevreden. Hoe vreemd het ook klonk, alles leek op dat moment beter te gaan.

Toch bleef het feit dat mijn vriendin me bedroog, en dat haar dochter dat wist. Rachel had het me verteld, en op een of andere manier werkte dat tussen ons. Het bracht een bepaalde balans. Dat ik Hanneke vervolgens had bedrogen met Rachel, leek de situatie niet te verstoren. Het was gek, maar het werkte. De vraag was echter: hoe lang kon dit zo doorgaan?

Hanneke en ik hadden geen seks meer, hoewel ze nog steeds sexy was. Maar met alles wat ik wist, voelde ik die behoefte niet meer met haar. Wel met Rachel, maar dat kon natuurlijk niet. Zelfs als Hanneke weg was - misschien wel bij een andere man - wilde ik niet dat Rachel mij kwam 'troosten'. Ik wilde het wel, maar tegelijkertijd wist ik dat het verkeerd was, en dat maakte het verwarrend.

Toch merkte ik aan Rachel dat ze uit was op een herhaling. Ik had haar niet meer betrapt met vreemde jongens, en ze leek echt een poging te doen om haar leven te beteren. Was dat voor mij? Dat gevoel kreeg ik bijna wel.

Ons moment samen zou ik nooit vergeten. Het had me toen een ongekend gevoel van waardering en zelfs aantrekkelijkheid gegeven, iets wat ik lang niet meer had gevoeld. Maar nu, weken later, begon dat gevoel weer langzaam weg te ebben. En dat was veel minder goed.

Het leek me ironisch dat wat er met Rachel gebeurde, op een vreemde manier leek op wat ik ooit met Hanneke had meegemaakt, maar dan in een kleinschaliger, minder ingrijpende versie. De parallellen waren er, maar de intensiteit was anders. Toen ik Hanneke leerde kennen, zag alles er compleet anders uit. Ook zij was anders, al heeft haar schoonheid zeker niet geleden onder de jaren.

Hanneke was destijds het toonbeeld van perfectie. Een vrouw met een verfijnde en opvallende uitstraling die haar altijd het middelpunt van elke ruimte maakte. Ze was zich terdege bewust van haar schoonheid en hoe ze deze kon inzetten. Haar gezicht had delicate, bijna aristocratische trekken, met scherpe jukbeenderen en een slanke kaaklijn die haar een klassieke, tijdloze elegantie gaven. Haar grote, donkerbruine ogen waren vaak voorzien van een subtiele, maar altijd zorgvuldig aangebrachte smokey-eye look, waardoor haar blik tegelijkertijd verleidelijk en mysterieus was. Die ogen hadden me vanaf het begin betoverd; één lange blik van haar kant en ik was verkocht. Haar volle lippen, meestal gehuld in een zachte tint lippenstift, wisten altijd precies de juiste balans te vinden tussen sensualiteit en verfijning. Ze straalde een natuurlijke allure uit zonder dat het ooit overdreven aanvoelde.

Haar lange, glanzende, donkerbruine lokken vielen soepel over haar schouders in een vloeiende golf, altijd verzorgd alsof ze zojuist uit een salon kwam. Het was die moeiteloze perfectie die haar een haast onbereikbare, glamoureuze uitstraling gaf, een beeld dat ze altijd moeiteloos wist te handhaven. Niets aan haar was toevallig; alles was gepland en zorgvuldig samengesteld om haar schoonheid te benadrukken.

Hanneke’s lichaamsbouw was slank en atletisch, met vrouwelijke rondingen die ze wist te accentueren met haar stijlvolle, sexy kledingkeuze. Altijd was ze gekleed in nauwsluitende jurken die haar figuur perfect omarmden, vaak met diepe halslijnen of open ruggen die net genoeg huid lieten zien om een subtiel maar verleidelijk effect te bereiken. Ze koos vaak voor luxe stoffen zoals zijde of satijn, wat haar een extra laag van exclusiviteit gaf. Ze wist precies hoe ze haar kleding kon inzetten om een maximum aan indruk te maken, zonder ooit vulgair te worden.

Wat Hanneke zo onweerstaanbaar maakte, was haar vermogen om mensen om haar vinger te winden. Ze bewoog zich met een katachtige gratie, subtiele aanrakingen en blikken gevend die altijd perfect waren afgemeten. Ze hield ervan om grenzen te verkennen, of het nu ging om sociaal gedrag of relaties. Een blik die net te lang duurde, een aanraking die iets te intiem aanvoelde – het was haar manier om mensen te manipuleren zonder dat ze het direct doorhadden. Haar zachte, zwoele stem was haar krachtigste wapen, versterkt door de blik in haar ogen, die altijd meer zei dan haar woorden. Het was een kunst die ze volledig beheerste.

In sociale situaties vond ze altijd het perfecte evenwicht tussen charmant en uitdagend. Ze wist de aandacht naar zich toe te trekken zonder ooit te direct te zijn. Het was die subtiele verleiding, dat spel van controle en manipulatie, dat haar in staat stelde haar affaires te onderhouden zonder betrapt te worden. Ze wist precies hoe ver ze kon gaan, waar de grenzen lagen, totdat het onvermijdelijk escaleerde – zoals nu in ons leven het geval was.

Maar wat me het meest opviel, was het contrast tussen wie Hanneke toen was en hoe ze nu in mijn leven voorkwam. Destijds was ze voor mij een bron van verwondering, een perfecte vrouw die mijn wereld compleet op z'n kop zette. Nu, jaren later, terwijl haar schoonheid nog steeds onaangetast leek, was het beeld dat ik van haar had volledig veranderd. Waar ze toen het middelpunt van mijn wereld was, voelde het nu alsof ze meer een achtergrondfiguur was geworden in een spel waarin ik steeds minder betrokken wilde zijn. Haar verleidelijke gedrag, dat ooit zo aantrekkelijk was, voelde nu als een façade – een manipulatieve tactiek die niets meer met echte liefde of intimiteit te maken had. Het was slechts een schaduw van wat ik ooit in haar zag.

Het contrast was pijnlijk duidelijk. Waar ik ooit naar haar verlangde, voelde ik nu vooral afstand. En terwijl ze zichzelf nog steeds perfect presenteerde aan de buitenwereld, zag ik nu de breuklijnen in haar masker. Haar affaires, haar spelletjes, haar manipulaties – het was alsof ik er nu pas echt doorheen kon kijken. En hoewel haar schoonheid nog steeds iedereen om haar heen wist te verblinden, zag ik haar nu zoals ze echt was: een vrouw die ooit mijn alles was, maar nu vooral een herinnering aan wat ooit was en nooit meer zou zijn.

Toen ik Hanneke leerde kennen, had ik geen idee hoe snel mijn leven zou veranderen. We kenden elkaar nog maar twee jaar, en pas sinds een jaar woonde ze bij mij in. De eerste weken verliepen verrassend goed. We leken echt te klikken, en ik zag ons samenwonen als een veelbelovende stap voorwaarts. Ik dacht dat het een mooie start was van iets duurzaams, ook al voelde het achteraf misschien wat naïef. Toch voelde het destijds oprecht, alsof we een stabiele basis hadden.

Dat veranderde al snel met de komst van Rachel. Niet zoals nu, waar Rachel direct een diepe rol speelde in mijn leven, maar haar aanwezigheid bracht meteen een ongemakkelijke spanning met zich mee. Het voelde alsof er een onzichtbare barrière ontstond tussen mij en Hanneke, een spanning die ik toen niet volledig begreep. Hanneke leek daarop in te spelen door steeds vaker met vriendinnen op stap te gaan, zoals ze altijd al graag deed. In die tijd zag ik er niet veel kwaads in – ik dacht dat ze gewoon wat ontspanning zocht. Maar al snel werd duidelijk dat het ook een manier was om de problemen tussen ons te vermijden. Dat was echter niet de oplossing.

Op het gebied van huishouden en verantwoordelijkheden vervulde Hanneke ook niet bepaald de traditionele rol van een partner die het huis draaiende houdt. Niet dat ik dat ooit van haar had verwacht, want ik wist dat Hanneke geen type was om zich volledig op het huishouden te storten. Dat was niet de reden dat ik op haar gevallen was. Haar aantrekkingskracht lag in haar charisma en de manier waarop ze zichzelf presenteerde. Ze had een jeugdig enthousiasme en uitstraling die me direct aantrok, maar ook iets speels dat me betoverde. Toch begon ik te merken dat ze langzaam veranderde. De uitdagende kleding die ze droeg toen we nog samen uitgingen, verdween in de kast en ik zag die outfits alleen nog als ze zonder mij op stap ging. Het deed me vermoeden dat ze niet langer dezelfde interesse had in mij of onze relatie.

Niet dat ze er thuis minder aantrekkelijk uitzag. In tegendeel, Hanneke wist altijd hoe ze haar charme moest behouden. Zelfs in simpele outfits zag ze er altijd stralend en verleidelijk uit, met een elegantie die niet te ontkennen was. Toch was de afstand tussen ons voelbaar. Er was een spanning die constant onder het oppervlak borrelde. Voor bijna een jaar tolereerde ik zowel Hanneke als Rachel in mijn huis zonder precies te begrijpen waarom. Misschien was het het idee dat ik, als man van middelbare leeftijd, graag gezien wilde worden met een jongere, knappe vrouw aan mijn zijde. Soms was een simpele blik op Hanneke voldoende om me weer dat gevoel van verliefdheid te geven, maar die momenten werden steeds zeldzamer.

Die verliefdheid was eigenlijk meer gericht op het idee van Hanneke, op wie ik dacht dat ze was, en minder op de echte Hanneke. Zeker nu ik wist dat ze vreemdging, was de liefde voor haar soms ver te zoeken. Toch stuurde ik haar niet weg, en dat zat me dwars. Een deel van mij bleef om redenen die dieper lagen dan de oppervlakkige aantrekkingskracht. Rachel was daar een van. Het idee dat ik haar, ondanks alles, een soort thuis kon bieden, voelde belangrijk. Ondanks wat er tussen ons gebeurd was, vond ik het fijn om haar een plek te geven waar ze zich veilig kon voelen. Ik had zelf geen kinderen, en ik wist dat Rachel nooit mijn dochter zou zijn, maar ergens was er een verantwoordelijkheid die ik voelde, een connectie die verder ging dan alleen de fysieke ervaring die we hadden gedeeld.

Er was echter ook een andere, complexere reden waarom ik Hanneke niet zomaar wegstuurde. Ik was bang dat als ik Hanneke de deur zou wijzen, de waarheid over wat er tussen mij en Rachel was gebeurd, aan het licht zou komen. Het idee dat Rachel dan ook weg zou moeten, maakte de situatie nog ingewikkelder. Want hoewel er sindsdien niets meer tussen ons was gebeurd, hing er altijd een subtiele spanning in de lucht, een belofte van wat mogelijk nog zou komen. De mogelijkheid van herhaling, die zinderende spanning, hield me vast aan de huidige situatie.

Dit alles vormde natuurlijk een ongezonde relatie – iets waarvan ik me terdege bewust was. Toch voelde ik me verlamd door de complexiteit van de situatie. Er was iets waardoor ik Hanneke niet zomaar kon dumpen, hoewel alle tekenen daar wel op wezen. Misschien was het de angst voor verandering, of het onvermijdelijke drama dat zou volgen. Of misschien was het simpelweg het feit dat ik nog niet klaar was om los te laten, zelfs al wist ik dat de situatie op termijn onhoudbaar zou worden. Ik zat vast, gevangen in een web van mijn eigen keuzes en twijfels, terwijl de tijd verder tikte en ik me steeds meer begon af te vragen hoelang ik dit kon volhouden.

Door de toenemende afstand tussen mij en Hanneke begon ik haar steeds meer te bekijken als een buitenstaander, alsof ik naar ons leven keek zonder er zelf onderdeel van te zijn. We leefden samen, dat zeker, maar echt samen? Nee, dat niet. Onze gesprekken waren vaak oppervlakkig, een beetje koetjes en kalfjes, en ondanks dat er nog wel een soort zorg voor elkaar was, was de liefde verdwenen. Het was een vage schim van wat het ooit was. En seks? Dat was er al maanden niet meer, terwijl we in de beginperiode juist constant bij elkaar in bed lagen.

Ik had altijd geweten dat Hanneke een seksueel wezen was, en dat was precies wat me aanvankelijk zo aantrok in haar. Haar zelfverzekerde houding, haar lichaamstaal, de manier waarop ze zichzelf presenteerde – het was verleidelijk en onweerstaanbaar. Maar nu, omdat ze het van mij niet meer kreeg – wat de redenen ook waren – zocht ze het ergens anders. Was dat goed? Nee, absoluut niet. Maar begrijpelijk? Ja, misschien wel.

Met de kennis die ik nu had, begon ik haar gedrag meer te analyseren, bijna als een detective die de puzzelstukjes langzaam in elkaar legt. Wanneer ze zich klaarmaakte voor een 'avondje met vriendinnen', herkende ik een subtiele verandering in haar houding. Er hing een mix van schuld en uitdaging om haar heen, een energie die ik niet eerder zo scherp had opgemerkt, maar die me nu wel opviel. Ze leek dan nóg mooier, uitdagender zelfs. Die spanning tussen haar schuldgevoel en haar verlangen gaf haar een bepaalde aantrekkingskracht die ik nog steeds niet kon weerstaan. Plots merkte ik dat ik haar weer begeerde, net als vroeger. Het was plat gezegd misschien, maar ik zou liegen als ik zei dat ik niet nog steeds opgewonden raakte van haar verschijning. Toch was de kloof tussen ons inmiddels zo groot dat ik haar dat niet meer durfde te laten merken. En misschien wilde ze het ook niet meer van mij horen.

Ik vroeg me af of ze nu een jongere man had gevonden, iemand die haar die spanning en avontuur gaf die ik haar misschien niet meer kon bieden. Misschien had ze mij om voor haar te zorgen, de stabiliteit, en had ze hem om haar seksuele verlangens te vervullen. Het voelde wrang om zo te denken, maar in zekere zin maakte het de situatie voor mij alleen maar duidelijker.

En omdat ik het nu wist, voelde ik haar energie wanneer ze zich klaarmaakte voor een avondje uit. Die dagen waarop ze de deur uitging om zogenaamd met een vriendin af te spreken, maar ik wel beter wist, straalde ze meer dan anders. Haar ogen glinsterden, haar huid leek te stralen, en haar hele houding had iets wat ik zelf al een tijd niet meer teweeg kon brengen. Ze leek levendiger, aantrekkelijker, bijna alsof ze weer de vrouw was waar ik ooit zo verliefd op was geworden. Het gaf me een wrang gevoel, maar vreemd genoeg bracht het ook iets van dat oude, vertrouwde verlangen naar boven. Ik voelde me weer even verliefd op haar, ook al deed ze dit alles voor een ander. Het was een bizarre situatie.

Soms merkte Hanneke het wel wanneer ik haar een compliment gaf, een spontane opmerking over hoe mooi ze eruitzag die avond. En hoewel ze er misschien niet openlijk op reageerde, zag ik dat het haar raakte. Ze wist wat ze deed, en ergens besefte ze misschien ook wel dat ze me op een vreemde manier nog steeds in haar greep had, zelfs nu alles zo scheef zat tussen ons.

Ik praat haar gedrag niet goed – dat kan ik niet. Maar ik weet ook dat ik zelf fouten heb gemaakt. Ik had steken laten vallen, dat was overduidelijk. Misschien was ik te veel met mijn eigen gevoelens en gedachten bezig geweest om te merken wat er met haar gebeurde. En nu stond ik voor een keuze: ik kon alles loslaten, mezelf bevrijden van deze giftige situatie, of ik kon kijken of er nog iets te redden viel. Misschien kon ik zowel Hanneke als Rachel op een bepaalde manier in mijn leven houden, al zou dat in welke vorm dan ook compleet anders zijn dan wat een gezond persoon zou verwachten.

Ik wist dat als ik dit aan een psycholoog zou vertellen, de rode vlaggen zouden wapperen. Dit was verre van een gezonde dynamiek, dat zag ik zelf ook wel. Maar op een vreemde manier zag ik er toch iets in, een mogelijkheid om er nog iets uit te halen, om het op mijn eigen manier te laten werken. Het was misschien niet juist, maar het was mijn manier om met de situatie om te gaan, om nog enige controle te behouden in deze chaos die ik mijn leven noemde.

Dit alles kwam voort uit iets dat ik over mezelf had ontdekt, een duistere maar opwindende kant van mijn eigen psyche. Steeds vaker, wanneer ik Hanneke op haar mooist zag – haar perfect opgemaakte gezicht, de nauwsluitende jurken die haar vormen omarmden – begon ik me af te vragen wat ze die avond precies zou gaan doen. Met wie zou ze afspreken? Was er maar één man, of misschien wel meerdere? Had ze vaste plekken waar ze heen ging, vaste partners? Of was ze losbandig, een sletje misschien? Ja, misschien wel. Ook met mij had ze wel eens dat randje van losbandigheid, en juist dan was ze op haar mooist, onmiskenbaar aantrekkelijk.

In het begin had de gedachte dat ze misschien vreemdging me misselijk gemaakt. Maar hoe vaker ik eraan dacht, hoe meer het veranderde. In plaats van pijn begon het me juist op te winden. De gedachte aan Hanneke die zichzelf gaf aan een andere man, die zich volledig verloor in de passie, die haar lichaam liet zien zoals ze dat ooit voor mij had gedaan – het was bizar genoeg iets dat me steeds meer intrigeerde. Ik stelde me voor hoe ze seks had met een andere man, hoe ze haar charmes inzette, haar skills tentoonstelde. Hoe ze genoot, kreunde, en zich volledig overgaf. Het idee dat ze zich van haar beste kant liet zien, maar niet voor mij, maar voor een ander, begon me op te winden op manieren die ik nooit eerder had ervaren.

En het leek wel alsof Hanneke dat oppikte. Alsof zij, zonder dat we erover spraken, voelde hoe mijn energie veranderde wanneer ik eraan dacht. Het creëerde een vreemde spanning tussen ons, een spanning die anders aanvoelde dan de afstand die er al tussen ons was gegroeid. Het was bijna een spel van onuitgesproken verlangens, hormonen die onzichtbaar tussen ons heen en weer stroomden, terwijl we eigenlijk over iets spraken dat fundamenteel fout was: haar ontrouw. Maar die spanning, hoe misplaatst ook, bracht een vreemd soort opwinding met zich mee. Het voelde verkeerd, maar ook een beetje opwindend, alsof er weer iets leefde tussen ons, al was het op een absurde manier.

Hanneke en ik hadden altijd goede seks gehad, daar was geen twijfel over mogelijk. Ik had nog steeds een goed lichaam voor mijn leeftijd, was fit, en – hoewel het misschien opschepperig klinkt – behoorlijk goed bedeeld. Ze hield van me. Of beter gezegd, ze was hartstikke geil op me geweest. Ze hield van de manier waarop ik haar aanpakte, van mijn zelfverzekerdheid in bed. Maar die kant van onze relatie was verdwenen. Waar die passie precies was blijven hangen, wist ik niet. Misschien ergens in de maanden van kleine irritaties, het groeiende wantrouwen. Maar mijn herinnering aan hoe goed zij in bed was, was springlevend. En in mijn hoofd bleef ik die beelden herhalen: Hanneke die een andere man tot een hoogtepunt rijdt, zichzelf verliest in het moment, genietend van elke aanraking, elke beweging. Hanneke die haar verleidelijke mond gebruikt om hem een vluggertje te geven – want man, wat kon ze goed pijpen...

Het was allemaal zo wrang. Misschien gebeurde dit allemaal niet eens, misschien was ze helemaal niet zo actief met anderen als mijn fantasieën me deden geloven. Maar in mijn hoofd was ze vreemd aan het gaan, en terwijl ze dat deed, zag ze er mooier uit dan ooit. Wat betekende dat? Ik had geen idee. Misschien was het een perverse manier om te accepteren wat er in mijn leven gaande was. Misschien was het een manier om de pijn om te zetten in iets wat ik kon controleren, iets wat me opwond in plaats van kapotmaakte.

Elke keer als Hanneke laat thuiskwam, vaak ver na middernacht, merkte ik niets aan haar. Ze douchte altijd eerst, alsof ze iets van zichzelf afspoelde voordat ze naar bed kwam. Soms, als ik deed alsof ik sliep, voelde ik haar zachtjes een kus op mijn voorhoofd drukken. Alsof ze na haar avontuur weer 'veilig' thuis was, alsof ze weer in haar veilige haven was teruggekeerd. Het was vreemd, dat contrast tussen haar geheime leven en de tedere gebaren die ze me soms toch nog gaf.

En ik lag daar dan, halfslapend met een stijve, me afvragend hoe lekker ze die avond weer had genoten van iemand anders. Dit was mijn nieuwe werkelijkheid, en hoe bizar het ook klonk, ergens genoot ik er weer van. Rachel wist van niets, natuurlijk. Ze had me wel eens vragend aangekeken, misschien een poging om iets van mijn gemoedstoestand te begrijpen, maar ik hield alles voor mezelf. Stiekem genoot ik weer een beetje van mijn relatie met Hanneke, zelfs met alles wat er tussen ons speelde. Het was twisted, maar het was mijn manier om de situatie te verwerken.

Toch bleef het hier niet bij. Ik was nooit iemand geweest die passief door het leven ging, en hoewel mijn huidige gedrag anders deed vermoeden, was ik altijd een aanpakker. In elke situatie wilde ik controle hebben, de regie voeren over mijn eigen leven. Ja, ik kon soms even afwachtend zijn, kijken hoe de kat uit de boom sprong voordat ik actie ondernam, maar uiteindelijk hield ik het heft liever in eigen handen. Alleen met Hanneke was dat nu niet het geval. De situatie tussen ons was ver buiten mijn controle gegleden, en dat frustreerde me op een diep niveau. Tegelijkertijd voelde ik me gevangen in de paradox: ik wilde die controle terug, maar er was ook een deel van mij dat genoot van het verlies ervan. Dat deel van mij wilde haar blijven observeren, toekijken hoe ze deze geheimen met zich meedroeg en ermee speelde.

Toch, diep vanbinnen, verlangde ik ernaar om weer die man te zijn waar ze op haar mooist voor was. Ik wilde dat zij zich weer op haar geilst voor mij voelde, niet voor een ander. Ik wilde haar weer in bed naast me hebben, haar huid op mijn huid, haar passie weer voelen zoals die er ooit was. Maar tegelijkertijd, hoe vreemd het ook klonk, vond ik deze rol van toeschouwer ook opwindend. Het idee dat ik misschien op een dag zou zien hoe ze zich gaf aan een ander – het begon me steeds meer te fascineren. Zou ik zoiets ooit echt willen zien? De gedachte bleef maar door mijn hoofd spoken, terwijl ik mezelf steeds vaker afvroeg of dit iets was wat ik moest proberen te sturen. Moest ik dit met haar bespreken? Moest ik haar op een of andere manier laten weten dat ik haar gedrag zag en dat ik niet boos was? Dat ik misschien zelfs nieuwsgierig was?

Ik begon steeds meer te twijfelen of ik dit aan Hanneke moest vertellen. Misschien moest ik het gewoon op tafel leggen, eerlijk zijn over wat ik wist en hoe ik me voelde. Maar iets hield me tegen. Want wat als ik de verkeerde reactie kreeg? Wat als ik haar ineens overrompelde door te zeggen dat het goed was dat ze vreemdging, dat ik het begreep? Zou ze dat accepteren? Of zou ze juist volledig afschrikken en me afstoten? Dat was het risico, natuurlijk. En ik wilde niet per se een breuk forceren. Niet voordat ik alles had ontdekt wat er in mij was opgekomen. Want er was iets nieuws aan de oppervlakte gekomen – een kant van mezelf die ik nog niet volledig begreep. En ik wilde dat verkennen. Ik wilde weten wat dit allemaal betekende. Wat betekende het dat ik nu niet langer alleen maar gekwetst was, maar ook opgewonden door haar ontrouw?

Op dit moment stond ik op een kruispunt. Was dit het waard? Wilde ik haar echt betrappen? Wilde ik het echt zien, of was het slechts een fantasie die beter in mijn hoofd bleef? Wat was de waarheid waar ik naar zocht? Misschien moest ik haar een keer volgen. Haar in het geheim observeren, zien waar ze echt heen ging als ze zei dat ze met vriendinnen was. En dan, wat dan? Wat zou ik doen als ik haar met een andere man zou zien?

Ik wist dat ik zo niet door kon gaan. Dat wist ik echt maar al te goed. Er zou een keerpunt moeten komen, een moment waarop ik zou moeten kiezen: ga ik verder met deze fantasie, of neem ik de controle terug en probeer ik weer die man voor Hanneke te zijn? Maar op dit moment balanceerde ik nog op die lijn tussen actie en toekijken, tussen verlangen en onzekerheid, zoekend naar een manier om mezelf weer te begrijpen in de verwrongen relatie waarin ik me nu bevond.

-