Een week later was het moment aangebroken. Het was een week waarin Rachel en ik elkaar stiekem hadden aangekeken, waarin we elkaars verlangens hadden gevoeld zonder er hardop woorden aan te geven. Ze had me zelfs een gevaarlijk bericht gestuurd, een ondeugende uitnodiging die ze met een simpele app had geformuleerd. De spanning die dat bericht opwekte was enorm, maar ik wist dat ik daar een streep moest trekken. Hoe verleidelijk ook, dit was een grens die ik niet wilde overschrijden. Ik had het haar meteen duidelijk gemaakt, al kon ik niet ontkennen dat het verlangen bleef knagen. Rachel had het begrepen, maar het was veelzeggend: ze wilde meer risico’s nemen. De spanning, de verboden aantrekkingskracht - het leek haar alleen maar meer aan te wakkeren.

Dit leidde ertoe dat Rachel nu zelfs haar moeder wilde verlinken. Het was alsof er een onuitgesproken competitie gaande was, een stille strijd waarin Rachel zichzelf wilde bewijzen. Ze wilde niet alleen in mijn leven zijn, ze wilde haar moeder overtreffen, haar plaats innemen. De gedachte was bizar en surrealistisch, maar het werd steeds duidelijker. Rachel wilde, bewust of onbewust, haar moeder vervangen. Het was alsof ze met elke aanraking, elke blik wilde zeggen: Kies mij. Niet haar. Ik kan je geven wat zij niet meer kan. De situatie die zich ontvouwde, was vreemd en ongemakkelijk, maar ik moest mezelf eraan herinneren dat ik deze dynamiek zelf had gecreëerd. Ik had het pad geëffend, en nu stond ik oog in oog met de gevolgen.

Rachel had een gesprek opgevangen tussen Hanneke en een andere man. Wie die man precies was, wist ik nog niet, maar Rachel had genoeg gehoord om te vermoeden dat er iets aan de hand was. Ze wilde dat ik haar moeder zou betrappen, dat ik Hanneke zou volgen naar de sportschool, waar ze minstens twee keer per week naartoe ging. Rachel leek niet geïnteresseerd in het beschermen van haar moeder. Integendeel, het voelde alsof ze maar wat graag wilde dat ik Hanneke zou betrappen. Maar het was duidelijk dat de drijfveer van Rachel iets heel anders was dan mijn eigen verborgen motieven. Waar zij hoopte op het ontrafelen van een affaire, droomde ik van iets veel complexer, iets gevaarlijker. Het was een spel dat steeds gevaarlijker werd, en we speelden het met ons hart op het spel.

Terwijl Rachel thuisbleef, met gedachten vol competitie en verlangen, besefte ik hoe dun het koord was waarop ik balanceerde. Haar jeugdige onschuld, haar stille strijd om mijn aandacht, stond in schril contrast met de volwassen spanning die ik voelde wanneer ik aan Hanneke dacht. Ik moest voorzichtig zijn, voorzichtiger dan ooit. Rachel dacht dat ik Hanneke zou betrappen op vreemdgaan. Maar de waarheid was veel ingewikkelder; ik wilde haar moeder betrappen, ja, maar in mijn hoofd had ik heel andere gedachten bij dat woord.

Toen ik uiteindelijk Hanneke volgde, tien minuten nadat ze het huis had verlaten, besefte ik hoe diep ik in dit web van verraad verstrikt was geraakt. Ik stond op de hoek van de straat, uitkijkend naar de sportschool hier in het dorp. De werkelijkheid begon pas goed door te dringen: wat als ik haar daadwerkelijk zou betrappen? Wat als ik Hanneke daar zou zien, in de armen van een andere man? Hoe was het zover gekomen dat ik mezelf in deze positie bevond?

De spanning hing zwaar in de lucht, bijna tastbaar, terwijl ik haar tien minuten lang volgde. Zij op de fiets, ik erachteraan. Elke pedaalslag bracht me dichter bij een antwoord waar ik eigenlijk niet zeker van was of ik het wel wilde weten. De sportschool bevond zich aan de rand van een klein stukje bos, een pittoreske omgeving die in schril contrast stond met de chaos in mijn hoofd. Zou ze het daar doen? Tussen de bomen, verborgen onder het groene bladerdak? Ik kon het me levendig voorstellen: een aantrekkelijke, iets oudere vrouw als Hanneke, prachtig en onaangetast door de jaren, omringd door jonge, gespierde mannen. Het was alsof ik naar een tikkende tijdbom keek die elk moment kon ontploffen.

Ze ging nooit alleen naar de sportschool. Dat wist ik. Ze had een goede vriendin in de buurt, Anne, en ze gingen altijd samen. Maar iets klopte niet. Mijn gedachten waren vertroebeld door jaloezie en wantrouwen. Hanneke was te aantrekkelijk, te zelfverzekerd. De sportschool, met zijn strakke, jonge lichamen en zwetende huiden, voelde plotseling als een broeinest van verleiding.

Toen ik bij de sportschool aankwam, bleef ik buiten in de schaduw van een paar bomen staan, half verscholen, zodat ik naar binnen kon kijken. Het kraakheldere licht van de sportschool maakte het makkelijk om alles en iedereen te zien. Daar stond ze, nietsvermoedend op de loopband, haar strakke sportkleding plakte aan haar bezwete huid, haar bruine haren waren nat van de inspanning. Zelfs in dit moment, terwijl ze zich ogenschijnlijk concentreerde op haar training, straalde ze die uitdagende schoonheid uit. Het was alsof ze haar omgeving verleidde zonder het zelf door te hebben. Naast haar stond Anne, net zo geconcentreerd, een paar jaar jonger, begin dertig. Ze kenden elkaar van vroeger, van het werk, maar Anne had ik al een tijd niet meer gezien.

Terwijl ik ze observeerde, voelde het alsof ik naar een film keek. Alles leek zo gewoon, zo alledaags. Hanneke rende op de loopband, kletsend met Anne. Niets vreemds, niets verdachts. Maar mijn hart klopte in mijn keel. Elk detail, hoe klein ook, leek geladen met betekenis. Ze rent daar, zwetend en lachend, en ik vraag me af of er achter dat oppervlakkige beeld iets diepers schuilgaat. Iets wat ik nog niet kan zien.

De sportschool was op dit late uur bijna leeg, de klok tikte richting elf uur. Dit was het tijdstip waarop ze meestal ging sporten. Het was niet ongebruikelijk dat ze zo laat nog even naar de sportschool ging, en toch… de afgelopen tijd kwam ze pas tegen middernacht thuis. Eerder dacht ik dat ze na het sporten nog een drankje deed met Anne, in de bar beneden. Dat leek me logisch. Maar nu, nu voelde alles anders. Alsof ik op het punt stond om een waarheid te ontdekken die mijn hele leven zou veranderen.

Toen de klok bijna elf uur sloeg, verdwenen Hanneke en Anne plotseling uit mijn zicht. Ik voelde de paniek stijgen. Mijn ogen scanden de ruimte, maar ik kon hen niet meer zien. De weinige sporters die er nog waren, begonnen een voor een de sportschool te verlaten, maar Hanneke en Anne waren nergens te bekennen. De laatste mensen stapten naar buiten, en het gebouw leek bijna verlaten. Behalve… Hanneke en Anne. Waar waren ze gebleven?

De spanning werd ondraaglijk. Mijn gedachten draaiden in cirkels. Wat als dit het moment was? Wat als ze me al die tijd had voorgelogen? Ik moest dichterbij sluipen, dichterbij komen om te zien wat er aan de hand was. Net op het moment dat ik een stap naar voren zette, verschenen er plots drie silhouetten bij de voordeur van de sportschool. Mijn hart sloeg over.

Daar stond Hanneke. En Anne. En een man. Was dit de man? Hij droeg sportkleding, net als zij. Niet veel jonger dan ik, gespierd, zelfverzekerd. Misschien iemand die bij de sportschool werkte? Of zelfs de eigenaar? Ze stonden daar, met z'n drieën, lachend en kletsend alsof er niets aan de hand was. Maar voor mij voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Was dit normaal? Was dit oké? Of stond ik op het punt iets te ontdekken dat ik nooit meer zou kunnen terugdraaien?

Ik bleef stilstaan, mijn adem inhield. Ik moest weten wat hier aan de hand was. Maar hoe dichter ik bij de waarheid kwam, hoe meer ik begon te twijfelen. Wat als ik iets zou zien wat ik niet aankon? Wat als mijn vermoedens werkelijkheid werden? En wat als ik erachter kwam dat ik het zelf allemaal had veroorzaakt?

De waarheid was niet langer te vermijden. Hoewel ik het nooit had gezien en ze het nooit had toegegeven, wist ik diep van binnen dat Hanneke vreemdging. Rachel had me zonder enige moeite haar moeder verraden, en ik geloofde haar direct. Het was bizar hoe vanzelfsprekend dit allemaal aanvoelde. Alsof ik al jaren wist dat dit zou gebeuren, maar er pas nu echt mee geconfronteerd werd. Verborgen in de schaduw van de struiken, was ik nu zo dichtbij dat ik hun stemmen kon horen. Ik voelde me als een misdadiger die op het punt stond iets te ontdekken wat hij eigenlijk liever niet had willen weten.

"Weet je zeker dat je niet wil blijven?" hoorde ik de man vragen. Zijn stem was rustig, zelfverzekerd, bijna uitnodigend. Het was duidelijk dat hij de controle had over de situatie. Anne, Hanneke's vriendin, sloeg het aanbod af. Ze bleef niet. Maar Hanneke wel. Toen ik hoorde hoe ze zei: "Henri vermoedt iets, denk ik," werd het me pijnlijk duidelijk dat haar man, net als ik, vermoedens had. Hij zat vast ook in een emotionele gevangenis, net zoals ik nu. Anne, die altijd zo betrouwbaar en onschuldig leek, was blijkbaar net zo betrokken bij deze clandestiene affaires. Ook zij ging vreemd. Met dezelfde man? Het was een duizelingwekkend besef.

Ik had het gevoel alsof ik in een slechte film zat, maar de realiteit was dat ik hier buiten stond, in de schaduw, terwijl Anne, met haar inmiddels schone, gedouchte huid, me ongezien voorbij liep. Ze stapte in haar auto en reed weg, alsof er niets aan de hand was. Ik bleef achter, met de wetenschap dat Hanneke terug naar binnen was gegaan met die man. De details van de situatie begonnen op me in te werken. Anne was al gedoucht, Hanneke niet. Wat betekende dat? Was ik te laat om hen samen te betrappen? Of was ik juist op tijd om te zien wat er nu zou gaan gebeuren?

De opwinding die ik eerder voelde begon langzaam plaats te maken voor een wrange realiteit. Er was geen ontkenning meer mogelijk. Maar vreemd genoeg voelde ik geen boosheid, alleen een vreemde mix van jaloezie en bewondering. Deze man, met zijn zelfverzekerde houding en ogenschijnlijk moeiteloze invloed op zowel Hanneke als Anne, had iets wat ik niet had. En het knaagde aan me. Niet alleen vanwege Hanneke, maar ook omdat Anne, die ik ook altijd mooi had gevonden, in zijn web gevangen leek. Was deze man gewoon een soort held in hun ogen? Of had ik mijn relatie met Hanneke zo verwaarloosd dat dit onvermijdelijk was?

Wat had deze man wat ik niet had? Hij was iets jonger, ja, maar niet veel. Hij was fit, net als ik. Misschien was hij wat slanker, atletisch gebouwd als een klimmer, terwijl ik meer uit de krachthonk-school kwam. Het enige opvallende verschil tussen ons, het enige wat hem onderscheidde van mij, was zijn huidskleur. Hij had een donkere huid, terwijl de mijne licht was. Was dat de reden? De gedachte dat het allemaal neerkwam op zoiets oppervlakkigs maakte me misselijk. En nee, ik geloofde niet in het stereotype van de enorme penis waarover altijd gefluisterd werd. Het moest iets anders zijn, iets diepers.

Misschien gaf hij haar de aandacht die ik haar niet meer gaf. Misschien vulde hij het gat dat ik had achtergelaten toen mijn focus verschoven was naar Rachel. Het soort aandacht dat Hanneke ooit van mij had gekregen, maar nu kreeg Rachel dat. Was dat de echte reden? Dat leek me een veel logischer verklaring dan fysieke verschillen.

Ik voelde mijn benen zwaar worden terwijl ik langzaam naar de deur van de sportschool liep. Het gebouw was bijna volledig donker, maar aan de achterkant van de hal zag ik een zwak licht dat van de trap kwam. Ze waren boven, in de fitnessruimte. Ik wist niet wat ik zou aantreffen, maar mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik naar de deur greep en er zachtjes aan trok. Tot mijn verbazing was die niet op slot. Met een bonzend hart stapte ik naar binnen.

Het gebouw was verlaten. Ik liep langs het zwembad, de bar, de lege gangen. Het geluid van mijn eigen ademhaling en voetstappen leek oorverdovend in de stilte. Geen beweging, geen gekreun, niets. Toch voelde ik de spanning stijgen met elke stap die ik zette. Het was alsof de lucht om me heen dikker werd, zwaarder.

Elke stap bracht me dichterbij een moment van waarheid waar ik misschien niet klaar voor was. Wat zou ik doen als ik hen samen betrapte? Zou ik uit woede exploderen? Of zou ik verstijven, overweldigd door de situatie? Ik wist het niet. En met elke stap kwam de vraag: zou ik kijken of zou ik weglopen? Beide keuzes voelden als een afgrond. Wat de consequenties ook zouden zijn, ik wist dat er geen weg terug meer was.

De twijfel vrat aan me. Was ik sterk genoeg om de waarheid onder ogen te zien?

Boven aangekomen zie ik een reeks deuren die leiden naar verschillende ruimtes - fitnessruimtes, kleedkamers, douches. Het voelde vreemd om hier zo stilletjes rond te sluipen, wetende dat ik misschien iets zou zien of horen waar ik niet op voorbereid was. Helemaal aan het einde van de gang hoor ik stemmen. De deur van een klein kamertje naast de kleedkamers staat op een kier, met het bordje "personeel" erop. De spanning stijgt. Ik nader langzaam en voorzichtig, tot ik door de kier kan kijken.

Daar zit hij, nonchalant achterovergeleund in een stoel bij een eenvoudig bureau. Hanneke, mijn Hanneke, zit op het bureau dichtbij hem, haar benen ontspannen bungelend naast zijn. Zijn hand ligt nonchalant op haar knie. Ze kijkt hem aan, lachend, terwijl ze een flesje bruiswater in haar hand houdt. Hij drinkt iets sterkers. Het lijkt bijna een gezellige, intieme scène, maar niet de fysieke intimiteit waar ik op had gerekend of misschien zelfs gevreesd. Dit voelde… anders.

"Ik denk dat we Anne los moeten laten. Ze had het al eerder aangegeven," zegt Hanneke met een zakelijke toon die me verrast. Haar stem is kalm, maar er zit een onderliggende warmte in die me raakt. Hoe kan ze zo casual over Anne praten? Was dit een affaire die verder ging dan ik ooit had kunnen denken? Waren zij en Anne ook intiem geweest? Samen met deze man? Mijn gedachten raasden met duizelingwekkende fantasieën die ik nauwelijks kon verdragen.

De man leunt naar voren, zijn handen nu beide op haar knieën, duwend, alsof hij een punt wil maken. "Dan is al mijn aandacht voor jou," zegt hij met zelfverzekerde charme, zijn stem zwaar met implicatie. Hij probeert haar op zijn manier te veroveren, haar voor zich alleen te hebben. Maar Hanneke grijnst, een ondeugende blik in haar ogen, en drukt haar benen stevig weer bij elkaar, waardoor hij wordt tegengehouden. Er zit iets speels in die grijns, iets wat ik zo goed van haar kende. Toch doet die speelsheid nu pijn.

"Heb jij ook twijfels nu?" vraagt hij verbaasd, zijn hand nog steeds op haar knie. Zijn zelfverzekerdheid lijkt te wankelen. Hanneke haalt diep adem, een zucht die doorklinkt in de stilte van de ruimte. Ik voel haar aarzeling, alsof ze op het punt staat iets te zeggen wat ze al een tijdje in zich draagt.

"Jacques is veranderd…" zegt ze plotseling, en mijn hart slaat over. Mijn naam. Ze praat over mij. Hij kent mijn naam! Wat doet dit met haar? Wat doet dit met mij? "Daarom zit je hier toch?" dringt de man aan, alsof hij haar wil herinneren waarom ze deze weg is ingeslagen. Ik zie haar twijfelen, haar ogen worden zachter. Ze neemt een moment om haar gedachten te ordenen.

"Ja, hij is weer veranderd," geeft ze toe, "weer een beetje de oude." Er is een zekere zachtheid in haar stem als ze dit zegt, alsof ze mij niet helemaal wil opgeven. Dit raakt me meer dan ik had verwacht. Had ze dat echt over mij gezegd? Ondanks alles wat er gebeurd was, was er iets van het oude gevoel tussen ons teruggekeerd. Het was een bizarre gedachte - deze hele situatie was dat - maar ergens voelde ik ook iets van opluchting. Alsof er nog een klein stukje van onze oude liefde te redden viel, hoe bizar dat ook klonk, gezien wat ik hier nu stond te doen.

Maar de man laat het niet los. "Maar je bent toch gebleven," herinnert hij haar scherp. Ik zie hoe hij gefrustreerd raakt, en ergens, heel diep vanbinnen, voel ik een steek van jaloezie. Toch doet hij niets om haar verder onder druk te zetten, en Hanneke lijkt te twijfelen. Ze aarzelt, alsof ze in gedachten haar opties overweegt. Dan verrast ze ons beiden. "Ik ben denk ik niet zo in de mood," zegt ze opeens, haar stem een beetje onzeker, maar vastberaden. Ik voel een vreemde mix van opluchting en verwarring. Dit was niet het verloop waar ik op had gerekend.

Hij zakt terug in zijn stoel, zichtbaar verbaasd. Zijn handen trekken zich terug van haar knieën. Hij fronst licht, alsof hij niet helemaal begrijpt wat er net gebeurd is. "Dan kan je beter gaan, toch?" zegt hij kalm, maar ik zie de teleurstelling en frustratie in zijn ogen. Hanneke kijkt een moment naar de grond, alsof ze een beslissing probeert te nemen. Dan komt ze overeind.

Maar voordat ze hem verlaat, loopt ze toch naar hem toe en buigt zich verleidelijk over hem heen. Haar hand glijdt teder langs zijn wang, en met een korte, warme kus op zijn lippen lijkt ze hem te willen geruststellen. De jaloezie in mij begint weer op te borrelen, maar het is verwikkeld met een vreemd soort opwinding. "Het komt goed," fluistert ze tegen hem, haar hand langzaam afglijdend van zijn wang naar zijn borst, en nog verder naar beneden. Ik zie hoe ze kort voelt hoe hij erbij zit. Een zacht, speels gebaar, alsof ze hem een belofte maakt voor een volgende keer.

"Wil je echt niet even snel?" vraagt hij zacht, bijna smekend, en ik zie hoe ze even in gedachten verzonken lijkt, alsof ze het overweegt. Maar dan lacht ze lichtjes en schudt haar hoofd. "Volgende keer, beloofd," zegt ze, en met die woorden maakt ze aanstalten om weg te gaan.

Mijn hart slaat weer op hol. Ik schiet snel een kleedhokje in, mijn adem ingehouden. Hij probeert haar nog één keer over te halen, maar zonder succes. Ze loopt de hal uit, alleen. Hij blijft achter, de deur van het kamertje sluit langzaam achter hem. En ik, verstopt in de schaduw, wacht met kloppend hart tot ze voorbij is. Pas dan kan ik de sportschool verlaten, voordat hij dat doet.

Een deel van mij kan het niet geloven. Ik, op deze leeftijd, sta hier als een onzekere tiener te schuilen in een kleedkamer. Hoe was het zover gekomen? Het is allemaal te bizar voor woorden. En toch, ergens diep vanbinnen, kon ik er bijna om lachen.

Ik sluip door de gangen, elke stap voorzichtig en bedachtzaam, de kilte van het moment drukkend op mijn schouders. De mogelijkheid dat er camera’s hangen, dat hij me toch zou hebben gezien, blijft in mijn gedachten rondcirkelen. Maar als hij iets had gemerkt, zou hij dan niet hebben ingegrepen? Het alarm stond immers nog niet aan, hij was er nog. Toch kan ik die spanning niet van me afschudden - alsof ik net ontsnapt ben aan iets veel groters dan alleen een confrontatie. Misschien was het de realiteit die nu begon door te sijpelen, of iets diepers, iets gevaarlijkers, dat maar net aan mijn grip ontsnapt was.

Buiten is het doodstil. De koele nacht omhelst me, terwijl een eenzame lantaarnpaal een flauw, wit licht werpt op de verlaten straat. Het bos ziet er dreigend en somber uit, alsof het me wil insluiten in een wereld waar ik niet hoor. De stilte is haast ondraaglijk. Mijn fiets, verscholen achter een boom, lijkt plots de enige veilige haven in deze koude, verlaten nacht. Met een bonzend hart stap ik op en begin langzaam naar huis te fietsen, mijn gedachten zwaar. Wat had ik precies gezien? Wat had ik eigenlijk verwacht te vinden? En wat moest ik nu doen? Thuis wachtte de confrontatie, maar wat zou ik zeggen? Wat moest ik doen nu ik wist wat ik wist?

Bij thuiskomst word ik verrast door het beeld van zowel Hanneke als Rachel, samen in de woonkamer. Beiden kijken bezorgd naar me, elk met hun eigen redenen. Hanneke stormt op me af, haar armen om mijn schouders. "Ik maakte me zorgen!" zegt ze, haar stem trillend van oprechte bezorgdheid, of zo lijkt het. Ik voel haar lichaam tegen het mijne, maar er is een afstand die ik niet meer kan overbruggen, niet na vanavond. Toch sluit ik haar in mijn armen, steviger dan normaal, als een acteur in een scène die hij al te vaak heeft geoefend.

"Ik wilde een keertje voor je opblijven," zeg ik met een gemaakte glimlach. "Toen het laat werd, wilde ik je tegemoet fietsen. Je weet maar nooit." Mijn stem klinkt bezorgd, lief, de perfecte echtgenoot. Dit was wat ik had bedacht op de terugweg. De perfecte smoes, het ideale dekmantel. Hanneke lijkt vertederd. Ze kijkt me aan alsof ik een held ben, alsof ze de juiste keuze heeft gemaakt vanavond. Ze weet niet waar ik echt was, wat ik echt gezien had. En ergens is ze oprecht blij met deze leugen.

"Meestal douche je toch daar?" zeg ik luchtig, terwijl ik de zweetgeur opmerk die om haar heen hangt, die ze zelfs verleidelijk weet te laten ruiken. Het lijkt even of ze schrikt, maar ze herstelt zich snel. "Uhm, ja, moest even... iets regelen," mompelt ze, duidelijk niet voorbereid op mijn vraag. Het is nog geen twaalf uur - vroeg voor haar doen. Een zenuwachtige glimlach verschijnt op haar gezicht.

"Nou, hup, onder de douche," zeg ik met een speelse lach. "Zo wil ik je niet naast me." Ze lacht en kust me vluchtig op de mond, een gebaar dat bijna automatisch aanvoelt, maar desondanks extase door mijn lijf stuurt. Het is maanden geleden dat ze me zo had gekust.

Zodra ze de trap opgaat, blijft Rachel bij me in de kamer, haar blik scherp en vragend. Ze wacht, afwachtend, haar ogen groot met nieuwsgierigheid. "En?" fluistert ze fel zodra we boven de badkamerdeur dicht horen gaan. Haar geduld is op. Ze wil weten of ik iets heb ontdekt. Maar ik had al een plan.

"Nee, niks geks gezien," zeg ik kalm, alsof ik haar teleurstel met de waarheid. "Ze was met Anne, en er was een man waar ze even mee stond te praten, maar dat is niet zo gek. Hij werkte daar volgens mij." Mijn woorden komen vlot uit mijn mond, een halve waarheid die precies geloofwaardig genoeg klinkt. "Ze had me niet gezien," vervolg ik, met een toon van naïviteit. "Ik had niet echt nagedacht over dat ze eerder thuis zou kunnen zijn."

Ik zie de twijfel toeslaan in Rachel's ogen. De zekerheid die ze had gevoeld, begint te vervagen. Ze staart me aan, haar gedachten zichtbaar in de war. "En wij dan? Als zij niet... Dan hebben wij..." Ze begint te beseffen wat er gebeurd is - dat ze mij, de vriend van haar eigen moeder, misschien heeft laten ontsnappen aan iets dat groter was dan ze dacht. Twijfel vreet aan haar.

"Wat er tussen ons speelt is iets echts," zeg ik snel en leg mijn handen stevig op haar schouders. We kijken elkaar strak aan, de lucht tussen ons geladen. "Maar je bent slim genoeg om in te zien dat als we hiermee doorgaan, je hier straks niet meer zal wonen." Mijn woorden snijden door de stilte als een mes, manipulatief en berekenend. Ze knikt langzaam, wetend dat ik gelijk heb.

"En als ze er niet is?" vraagt ze zacht, haar stem bijna wanhopig.

"Komt goed," zeg ik met een kalme, geruststellende stem, net zoals Hanneke die man in de sportschool had gerustgesteld. Het viel me meteen op. We hadden misschien meer gemeen dan ik ooit had geweten. Ik stuur Rachel naar boven, neem nog een slok van mijn drankje, en volg haar dan naar boven.

Maar niet voordat ik zelf eerst een tussenstop maak. Ook ik kon wel een douche gebruiken.

Terwijl Hanneke onder de douche staat, blijf ik voor de deur staan, mijn gedachten in een chaos. De beelden die ik de afgelopen tijd van haar in mijn hoofd heb gehad, blijven rondspoken. Ik had me haar vaak voorgesteld, hoe ze vreemdging, hoe ze eruit moest zien in die momenten. En ironisch genoeg was ze dan op haar mooist. De spanning van verboden momenten, die maakte haar verleidelijker dan ooit. Maar waarom moest ze vreemdgaan om zo te stralen? Rachel had me laten zien hoe mooi een vrouw kan zijn tijdens seks, maar Hanneke... Hanneke was altijd nog mooier geweest.

Mijn hand rust op de klink van de badkamerdeur. Een deel van mij wil naar binnen, wil die afstand tussen ons overbruggen. Haar kus van net, vluchtig maar oprecht, had iets in mij aangewakkerd. Ze was blij geweest dat ik op was gebleven voor haar, zelfs al was dat een leugen van mijn kant. In de sportschool had ze getwijfeld, dat had ik gezien, maar haar gedachten waren bij mij geweest. Iets was veranderd, in haar en misschien ook in mij. De situatie van vanavond vroeg om actie, om verandering. We waren altijd vrienden geweest, geliefden, we sliepen in hetzelfde bed. We hadden hier in huis zo vaak seks gehad, zelfs onder de douche. Het was altijd intiem, altijd vol passie. Maar nu... nu leek alles anders.

Ik sta daar, de realiteit van wat er tussen ons gebeurd is, zwaarder dan ooit op mijn schouders. Zij was vreemdgegaan, en ik ook. Met Rachel, wat een ongekende draai aan dit alles gaf. Op een gekke manier zou je zelfs kunnen zeggen dat Hanneke door Rachel bedrogen was. Het was een drama van ongekende proporties, maar op dit moment was er maar één ding dat ik kon denken: hoe mooi Hanneke eruitzag tijdens de seks.

Mijn hand drukt de klink naar beneden, maar ik aarzel. Rachel zou ons kunnen horen, en misschien zou Hanneke het niet eens willen. Met een zucht draai ik me om en loop naar onze slaapkamer. Daar kleed ik me uit en kruip in bed, mijn gedachten nog steeds bij haar onder de douche.

Even later komt ze de kamer binnen, gehuld in een handdoek. Haar natte huid glanst in het zachte licht. Ze vraagt lief of ze het licht aan mag laten, en natuurlijk geef ik toestemming. Ik ga rechtop zitten, mijn blik glijdt over haar lichaam terwijl ze haastig zoekt naar ondergoed en haar pyjama. Mijn ogen blijven hangen op haar dunne, natte benen, haar armen die lichtjes glanzen, en haar wonderschone gezicht zonder make-up. Ze stopt even met zoeken en kijkt me aan.

"Wat?" vraagt ze eenvoudig, haar stem zacht en nieuwsgierig.

"Je maakt me geil..." brom ik zachtjes, mijn stem dieper dan normaal. Het verrast haar zichtbaar, ze bloost, en ik zie haar lachen, bijna giechelen, terwijl ze snel de deur dichtdoet. "Jacques," fluistert ze speels, bijna verlegen.

Die ene zin had haar helemaal van slag gebracht, en het was precies wat ik wilde. "Ik verlang al zo lang naar jouw aanraking," vervolg ik, met een zwaarmoedige ondertoon. "Ik weet niet waarom ik dat niet meer verdien. Maar weet dat ik je nog iedere nacht wil." De passie in mijn stem is echt, maar er zit ook iets berekenends in, iets dat inspeelt op haar schuldgevoel.

Ze staart naar me, haar glimlach vervaagt een beetje terwijl ze nadenkt. "Je weet dat ik niet wil dat Rachel ons hoort," probeert ze, haar oude excuus weer tevoorschijn halend.

"Wees dan stil," grijns ik, mijn stem speels. Ze lacht zachtjes mee, terwijl ze de handdoek strakker om haar lichaam trekt. Haar ogen glanzen van speelsheid, en haar verleidelijke lach, gecombineerd met haar slanke, natte lichaam, doet mijn hart sneller kloppen.

"Ik vond het altijd een compliment dat je niet stil kon zijn tijdens de seks," zeg ik haar zachtjes, mijn stem nu vol uitdaging.

"Jacques!" probeert ze me terecht te wijzen, maar haar toon is ondeugend, verre van streng. Langzaam trek ik de dekens van me af, onthullend wat er al die tijd onder schuilging. Mijn stijve geslacht ligt bloot voor haar, mijn verlangen duidelijk. Ik zie haar ogen op mijn lichaam vallen, en even blijft ze staan, alsof ze niet weet wat ze moet doen. "Alstublieft," fluister ik. "Je bent zo mooi."

Voor een moment lijkt ze mee te willen gaan, haar ogen verzachten, en er is een sprankje van verlangen te zien. Maar dan zie ik het - de twijfel die haar blik vertroebelt. Ze bijt zachtjes op haar lip en zucht.

"Ik weet het niet..." zegt ze dan zachtjes, en die woorden snijden door de opwinding heen als een mes.

De spanning tussen ons bouwt zich op als Hanneke naar de deur loopt. Voor een moment denk ik dat ze weg wil gaan, dat ik het te ver heb geduwd. Maar dan fluistert ze: "Wees stil." Ze doet het licht uit, en dat voelt bijna ironisch. Ik had haar willen zien, haar lichaam, haar ogen - zeker nu, tijdens de seks. Misschien wilde zij dat juist niet, waarschijnlijk omdat ze in de ogen van een ander zoveel vaker had gekeken tijdens zulke momenten de laatste tijd. Die gedachte maakt me opnieuw opgewonden, en ze voelt het.

In het donker kruipt ze over het bed naar me toe, haar hand vindt mijn stijve nog voordat haar lippen de mijne raken. Het voelt alsof alles op z'n plek valt, alsof onze lichamen elkaar weer herkennen na een lange tijd van afstand. Ik kreun zachtjes, onze lippen versmelten, en haar vingers klemmen zich vast om mijn paal. Ze had altijd die magische touch, dat was nooit veranderd. "Ik verlang ook naar jou," fluistert ze in mijn oor, haar adem warm en dichtbij. Het verbaasd me, maar het geeft ook een intense opwinding. Haar hand beweegt vloeiend, beheerst, alsof ze zichzelf herinnert aan wat ze thuis heeft. Ondertussen grijpen mijn handen haar lichaam, ontdekken ze de contouren van haar borsten en billen. De passie tussen ons laait op, een golf die alles wat er om ons heen gebeurt even verdringt.

Maar dan houdt ze me tegen als ik haar over me heen wil trekken. "Ik wil niet dat ze ons hoort..." zegt ze serieus, haar stem getemperd door oprechte zorg. Ik begrijp het, ergens. Rachel was in de buurt, en hoewel ze geen kind meer was, speelde die gedachte altijd mee.

"Ik kan wel stil zijn," lach ik zachtjes tegen haar lippen, mijn stem speels en uitdagend. Ze glimlacht ondeugend terug, en veraad dat ze op hetzelfde niveau zit. "Jij misschien wel," lacht ze, terwijl mijn hand door haar natte haren glijdt, en ik haar dichterbij trek.

"Moet ik dan iets in de jouwe stoppen?" stel ik speels voor, een vleugje dominantie in mijn toon. Haar grijns wordt breder, haar ogen glinsteren. "Hmm, Jacques," zucht ze met een diepe tevredenheid in haar stem. Ze kust mijn kin en mijn borst, en ik voel hoe de spanning zich opbouwt naar dat onvermijdelijke moment. Dit ging gebeuren, en ik was er volledig klaar voor.

Ik voel hoe ze de paal stevig rechtop zet en, met mijn hand nog in haar haar, glijdt ze zonder enige aarzeling met haar lippen over de eikel en daar voorbij. Ik kreun, diep en ingehouden, terwijl haar lippen en tong hun weg vinden zoals ze altijd hadden gedaan - perfect, verleidelijk, goddelijk. Ze sust me zachtjes wanneer ik harder kreun, maar we lachen er samen om. "Je lul is zo..." hijgt ze, haar stem geil en bijna sletterig, voordat ze hem weer in haar mond neemt.

De geluiden van haar natte lippen en tong vullen de kamer, een ritme dat me al snel de controle laat verliezen. Ze pijpt me zonder moeite, zoals altijd, en ik denk zelfs terug aan onze eerste keer - hoe het toen al duidelijk was dat ze dit met zoveel vaardigheid deed. Mijn ademhaling versnelt, mijn borst gaat op en neer, terwijl ze me diep blijft nemen, haar lippen stevig om me heen gesloten. De spanning bouwt zich snel op, het voelt alsof elk moment het hoogtepunt bereikt. En dan gebeurt het.

Ik druk mijn hoofd achterover in het kussen, mijn grip op haar handen verstevigend, terwijl ik kreun - dit keer luider, dieper. Ze sust me niet meer. In plaats daarvan kreunt ze zachtjes mee, haar stem zacht en opwindend terwijl ik explodeer in haar mond. Ik hoor haar schrikken, maar ze laat niet los. Ze zuigt door, slikken, alles.

En dan, na die intense ontlading, lig ik daar uitgeteld. Ze nestelt zich naast me, haar hand zacht wrijvend over de haren op mijn borst. Ze kust mijn kin, mijn wang, en even later een tepel. "Laten we niet weer maanden wachten," fluistert ze, haar stem bijna teder. Ze draait zich om, drukt haar rug tegen me aan en klemt mijn arm tegen haar borst, als een troostend gebaar, alsof ze haar eigen schuldgevoel wil bezweren.

Even weet ik niet wat ik moet zeggen, wat ik moet voelen. Ik genoot nog na, mijn lichaam trillend van de nasleep van wat er net was gebeurd. Maar tegelijkertijd weet ik dat het spel nog niet voorbij is. Er was te veel onuitgesproken tussen ons. Te veel gevaar. En nu? Hoe nu verder?

-