In de dagen na mijn spionagetochtje begon er iets te verschuiven tussen mij en Hanneke. Die onverwachte, intense blowjob, hoe kort en eenzijdig die ook was, leek iets los te maken. Het was niet meer zoals vroeger, dat wisten we allebei, maar die spontane uitbarsting van lust had een snaar geraakt die we blijkbaar al te lang hadden genegeerd. Het voelde als een soort herontwaking, een moment waarin de afstand tussen ons, veroorzaakt door leugens en bedrog, plotseling weer werd overbrugd. Niet volledig, maar genoeg om me verder aan het denken te zetten.

De complexiteit van de situatie drong steeds meer tot me door. Mijn leven, onze relatie, was behoorlijk ingewikkeld geworden, maar vreemd genoeg vond ik daar nog steeds een zekere voldoening in. Er hing een spanning in de lucht, een soort elektrische lading die me wakker hield en mijn gedachten aan de gang zette, zelfs midden in de nacht. Ik zat gevangen tussen twee vrouwen, elk op hun eigen manier. Elk contact, hoe licht en oppervlakkig ook, met Rachel voelde steeds meer als een verboden liefde, iets wat zowel lonkend als gevaarlijk was. En tegelijkertijd, in dat herontdekken van Hanneke, die ik zelf dus ook bedrogen had, was er een ander soort verlangen. Het was een merkwaardige combinatie van lust en schuld, die elkaar voedden zonder me ooit echt rust te geven. Maar last had ik er niet van. Dat was het grappige. Of het wrange. Het is maar hoe je het bekijkt.

De dynamiek tussen ons was iets wat ik nooit had kunnen voorzien. Rachel, jong en verleidelijk, vocht om mijn aandacht, terwijl ik, vreemd genoeg, nog steeds streed om die van Hanneke. Het voelde als een spel waarvan ik de regels maar half begreep, maar waarvan ik wist dat de uitkomst waarschijnlijk niet goed zou zijn. Toch genoot ik van die spanning, van dat gevaarlijke spel. Iedere blik van Rachel, iedere aanraking van Hanneke bracht me dichter bij een soort grens die ik steeds verder leek op te schuiven.

Het gevoel gewild te zijn door Rachel, en tegelijkertijd Hanneke te bedriegen met haar eigen dochter, creëerde een vreemde soort macht. Het herontdekken van de liefde met Hanneke, ondanks het feit dat ik wist dat zij me ook had bedrogen, en waarschijnlijk nog steeds deed, bracht een andere vorm van genot met zich mee. Elke nacht waarin we samen in bed lagen, voelde ik haar naast me en vroeg ik me af: zou ze nu bij hem willen zijn? Of is ze bij mij omdat ze dat echt wil? Die gedachten, hoe destructief ook, zorgden voor een diepe intensiteit in mijn leven die ik stiekem als erg plezierig ervoer.

Het was alsof ik niets meer te verliezen had, en dat idee bracht een soort vrijheid met zich mee. Maar was dat wel zo? Was het echt niet mogelijk dat ik nog dieper kon vallen? Ik voelde me alsof ik in een vrije val zat, zonder parachute, en de vraag of ik ooit weer de controle terug zou krijgen hing als een donkere wolk boven me. En misschien was dat precies wat me zo aantrok aan de situatie. Want zelfs in die chaos, in die verwarring van lust, leugens en verlangen, voelde ik me meer levend dan ooit.

Ik en Hanneke brengen de laatste tijd meer tijd samen door. Het is nog steeds oppervlakkig, dat wel. We praten, lachen soms, maar het blijft vaak bij wat alledaagse gesprekken en korte momenten thuis. Toch is er iets veranderd, een subtiele verschuiving. We zoeken elkaar meer op. We hebben behoefte aan elkaars aanwezigheid, zelfs als we elkaar nog niet volledig durven toe te laten. Vooral zij heeft die behoefte weer, merk ik. Ze kijkt me vaker aan, haar ogen glijden over me heen alsof ze een gevoel probeert te herontdekken dat we beiden zijn kwijtgeraakt. En toch... geen seks. Er hangt altijd iets tussen ons in, een onzichtbare blokkade die haar tegenhoudt wanneer het wel zou kunnen, wanneer het gevoel weer even op de juiste plek lijkt te zitten.

Het frustreert me. Ik denk vaak terug aan hoe het was, aan de tijd waarin de aantrekkingskracht tussen ons nog zonder complicaties was. Ik herinner me nog levendig hoe we elkaar leerden kennen, die magische eerste weken waarin alles mogelijk leek. Onze eerste date staat nog vers in mijn geheugen gegrift, alsof het gisteren was. Het was die avond dat ik besefte hoe belangrijk seks zou worden in onze relatie. Niet zomaar seks, maar die intense, lichamelijke connectie die ons vanaf het begin verbond.

Die eerste date was tekenend voor wat komen ging. Hanneke zag eruit om op te vreten die avond. Ze droeg een strakke, zwarte jurk die elke curve benadrukte en me gek maakte van verlangen. We hadden een avondje theater achter de rug, maar eerlijk gezegd, kon ik me niets meer van die voorstelling herinneren. Al mijn aandacht was naar haar gegaan. Haar geur, haar lach, de manier waarop ze naar me keek... Ik wilde haar, letterlijk en figuurlijk. Ik kon niet wachten om met haar naar binnen te gaan zodra ik haar laat die nacht thuis afzette. Het voelde alsof we twee tieners waren, gedreven door lust en spanning.

Maar Hanneke had toen nog Rachel, haar jonge dochter, in gedachten. Ze was bang dat Rachel iets zou merken als ik mee naar binnen zou gaan. Die voelbare spanning tussen ons op die avond, dat ongeduld dat zich steeds verder opbouwde, leidde ertoe dat Hanneke toen iets onverwachts voorstelde. "Misschien kunnen we het hier doen," had ze zachtjes gefluisterd, terwijl ze zich naar me toe boog. En voordat ik het wist, was ze naar beneden afgezakt en bood ze me een blowjob aan, daar in de auto, laat in de nacht. Met overgave en kunde, zoals alleen zij dat kon, nam ze me in haar mond. De intensiteit van dat moment, de hitte die zich door mijn lichaam verspreidde, heeft me vanaf die eerste nacht aan haar gebonden. Ik was meteen verliefd, overweldigd door de lust die ze in me losmaakte.

De laatste tijd denk ik hier vaak aan terug. Na de blowjob van laatst, die weer iets in ons losmaakte, en met alles wat er nu rondom onze relatie en Rachel gebeurt, blijven die herinneringen aan onze begintijd me achtervolgen. Toen ik nog die man voor haar was, die ze overal en altijd wilde. Maar met de kennis van nu begin ik me af te vragen: had ik toen al moeten weten dat Hanneke misschien iets te gemakkelijk was als het om seks ging? Was het altijd al zo duidelijk dat seks voor haar iets was wat ze zonder moeite elders zou kunnen zoeken als ze het niet meer van mij kreeg? Het voelt kort door de bocht om het zo te stellen, maar het lijkt wel de waarheid te zijn. Ze heeft elders bevrediging gezocht toen ik dat niet meer gaf. En nu, na alles wat er gebeurd is, besef ik dat ik dat altijd ergens heb geweten. Dat dit een logisch gevolg zou zijn.

Toch durf ik er niet over te beginnen. Niet over die begintijd, niet over hoe geweldig alles toen was. Alhoewel elke herinnering me meer opwindt en doet verlangen naar Hanneke, blijft er iets hangen. Ik durf niet te vragen of zij er net zo over denkt. Die eerste maanden samen waren prachtig. Niet alleen vanwege de seks, hoewel dat zeker een groot deel was, maar ook omdat we echt verliefd waren. Op alles wat de ander te bieden had. We waren gelukkig, verliefd, en daarom gingen we samenwonen. Niet omdat het moest, maar omdat we dat allebei zo graag wilden. En dat gevoel, die intensiteit, die wil ik weer terug.

Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik zelf blokkeer. Uit instinct haar willen beminnen, haar aanraken zoals ik dat vroeger deed, lijkt er niet meer in te zitten. En dat doet pijn. Want ook al gaan we nu weer een stuk warmer met elkaar om, ook al is de afstand tussen ons kleiner geworden, het voelt nog steeds alsof er iets ontbreekt. De vonk die ooit zo sterk was, is er nog, maar er zit iets tussen. Iets wat ik niet zomaar kan wegduwen.

De spanning blijft.

Op een avond zitten Hanneke en ik samen aan tafel, ieder met onze eigen bezigheden. Zij is verdiept in haar werk, de gloed van haar laptop verlicht haar gezicht terwijl ze geconcentreerd typt, en ik blader wat door een boek. De sfeer is rustig en gemoedelijk, een soort vredige stilte waarin we elkaar niet echt storen, maar toch verbonden zijn door onze gedeelde aanwezigheid. Ze ziet er prachtig uit, zelfs na een lange dag. Haar haar zit nog netjes en haar kleren, simpel maar elegant, lijken zorgvuldig gekozen alsof ze toch nog moeite heeft gedaan voor mij, ook al zijn we gewoon thuis.

Terwijl ik mijn ogen af en toe over de bladzijde laat glijden, dwalen mijn gedachten snel af. Ik verzin al van alles. De manier waarop haar vingers over het toetsenbord tikken, haar benen gekruist onder de tafel, haar ontspannen houding... Het maakt me gek. Ik wil haar hier ter plekke op de tafel nemen. Het idee neemt steeds meer ruimte in mijn hoofd in. Mijn blik glijdt steeds vaker naar haar lichaam, naar haar lippen die ze af en toe vochtig maakt met haar tong, naar de lijnen van haar hals en schouders. Mijn verbeelding slaat op hol. Maar het komt er niet van. Niet hier. Niet nu. En dit overkomt me steeds vaker... Tot frustrerends aan toe.

Toch weet ik bijna zeker dat ze het zou willen. Er is iets in de lucht, een geladenheid tussen ons die de laatste tijd is toegenomen. Kleine momenten waarin we elkaar net iets te lang aankijken, een aanraking die langer duurt dan noodzakelijk, een glimlach die meer lijkt te zeggen dan woorden. Maar dan worden we weer onderbroken door de alledaagse dingen. En vanavond is dat Rachel.

Rachel komt even later die avond naar beneden en vergezelt ons aan tafel. Ze is vrolijk en praat vlotjes over van alles en nog wat. Het voelt gezellig. Heel even, voor een kort moment, lijkt alles normaal. We lijken wel een gewoon gezinnetje. We lachen, er wordt wat gekletst, en ik voel me bijna ontspannen, alsof de complexiteit van de situatie even verdwenen is. Maar die illusie blijft niet lang hangen, want terwijl Rachel erbij zit, is er tussen Hanneke en mij meteen van alles tastbaar. Het verlangen dat ik voelde naar Hanneke wordt gedempt door iets anders, iets dat er nu altijd is wanneer Rachel in de buurt is.

Ik had me vroeger nooit zo druk gemaakt over de aanwezigheid van Rachel als het aankwam op seks met Hanneke. Het was nooit iets dat in de weg stond. Maar nu? Alles is anders. Sinds ik seks met Rachel heb gehad, is haar aanwezigheid een constante herinnering aan dat verboden moment. Het verandert de dynamiek tussen ons allemaal. Ik voel me ongemakkelijker, misschien zelfs schuldig, maar het gevoel van opwinding is er ook. Rachel flirt nog elke dag op subtiele wijze met me. Ze is een meesteres in het creëren van kleine momenten, korte blikken, een aanraking van haar hand tegen mijn arm als ze iets aan me vraagt, of hoe haar voet net iets te lang die van mij raakt onder de tafel. Ze zorgt ervoor dat ik niet vergeet hoe fijn het met haar was. Elke beweging, elk gebaar lijkt een herinnering te zijn aan dat moment dat we samen hadden. Ze wil dat ik daaraan blijf denken, dat ik hunker naar meer.

Ondanks dat Rachel me lijkt te geloven toen ik haar verzekerde dat haar moeder niet echt vreemdgaat, merk ik nog steeds dat ze iets probeert. Ze heeft nog altijd de drang om Hanneke te vervangen. Het zit in alles wat ze doet, hoe ze zich gedraagt in mijn buurt. De manier waarop ze me aankijkt wanneer haar moeder de kamer even verlaat, die blik van stille belofte en verleiding. Feit is dat ze ziet wat Hanneke niet biedt, waar ik naar verlang maar niet krijg. En Rachel weet dit als geen ander.

Ze weet precies hoe ik reageer, waar mijn zwaktes liggen. Het is een spel voor haar, en ik zit gevangen in het midden. Aan de ene kant Hanneke, met wie ik iets probeer op te bouwen, en aan de andere kant Rachel, die het moment met mij gebruikt om haar eigen positie in dit huis te versterken. Terwijl ik daar aan de tafel zit, met Hanneke die werkt en Rachel die me speelse blikken toewerpt, voel ik me gevangen tussen twee werelden. Ik ben de man die zowel bedrogen is als bedriegt. En hoe lang ik dat kan volhouden, weet ik niet.

Het is een gevaarlijk spel, en Rachel speelt het slim. Heel slim. En ik vind het leuk. Heel leuk...

Ik weet natuurlijk wel dat Hanneke vreemdging, en misschien in de toekomst weer. Het is een wetenschap die diep in me zit, als een soort kloppend geheim dat ik met me meedraag. Ik heb het dan niet gezien, maar ik heb alles gehoord. De verwensingen, de gesprekken, de bevestiging dat ze met een ander was. Dit zorgt nog steeds voor een vreemde mengeling van spanning die zich uit in opwinding. Ergens voelt het verkeerd, maar tegelijkertijd is het een verboden vrucht die me steeds weer naar de rand van mijn controle drijft. Het idee dat Hanneke, mijn Hanneke, zichzelf gaf aan iemand anders, aan die man uit de sportschool. Dat beeld, de gedachte eraan, veroorzaakt een diepe zucht die ik nauwelijks kan onderdrukken.

Ik vind het stiekem nog steeds geil dat Hanneke vreemdgaat. Het is geen directe opwinding zoals ik die zou ervaren tijdens een fysieke handeling, maar eerder een sluimerende gedachte die op de achtergrond speelt, me soms vanuit het niets grijpt. Het zijn die kleine momentjes, zoals nu, als ik Hanneke zie. Ze is zo mooi, altijd netjes, maar ook uitdagend gekleed, alsof ze zich altijd bewust is van de kracht van haar uiterlijk. Zelfs thuis. Haar strakke jurk volgt de lijnen van haar lichaam perfect, en haar subtiele make-up benadrukt haar natuurlijke schoonheid. Dan kan het zo gebeuren dat ik me voor haar zie, samen met die man. Een visioen dat ik niet perse wil, maar dat me toch inhaalt, keer op keer. Ik zie haar met hem, en het beeld in mijn hoofd maakt haar nóg mooier. Alsof haar vreemdgaan een extra glans aan haar geeft. Iets verbodens dat haar uitstraling alleen maar intenser maakt.

Daarnaast heb ik steeds meer de behoefte om mij ook weer seksueel te bewijzen met Hanneke. Die man kon niks wat ik ook niet kon. Daar was ik van overtuigd. Sterker nog, ik was er heilig van overtuigd dat ik beter was, dat ik meer te bieden had dan hij. Maar er was ook iets in mij, een gevoel van trots, dat nu op de proef werd gesteld. Ik wilde Hanneke laten zien wat ze bij mij kon krijgen. Ik wilde haar terugwinnen op een manier die me sterker maakte, dominanter. En tegelijkertijd bevond zich dus een trots in mij die zich nog altijd wilde bewijzen bij Hanneke. Ik was haar man, niet die ander. Ik kende haar lichaam beter dan wie dan ook. En dat wilde ik laten zien. En waarom deed ik dat dan niet?

En wetende dat Rachel dan ook nog seks met mij wil, en ik met haar, is iets wat de emmer bijna doet overlopen. Het is alsof de spanning aan alle kanten op me inwerkt, me uitrekt tot ik barst. Elke dag word ik een beetje geiler, en kan dat nergens kwijt. De constante aanwezigheid van Rachel, haar blikken, haar onmiskenbare flirtaties, maken het onmogelijk om te ontsnappen aan het verlangen dat ik naar haar voel. Rachel neemt ook meer prominent haar plek in het huishouden in, wat haar siert, en wat ik verleidelijk vind. Dat weet ze. Ze beweegt zich soepel door het huis, alsof ze er volledig thuishoort, en laat zich meer zien. Ze bemoeit zich meer met mij, een soort onuitgesproken competitie met haar moeder. Haar hand raakt me soms vlug aan als we elkaar passeren in de gang, en elke aanraking voelt elektrisch. Ze lacht altijd dubbel naar me, dat soort glimlach die me doet denken aan onze geheime momenten, en ze kan me verzinnend aankijken, alsof ze tot over haar oren op me verliefd is. Het is bijna te veel om te verdragen, maar ik verdrink erin, gretig en weerloos.

Ik moet natuurlijk niet vergeten dat voordat ik seks had met Rachel, ik ook een mooi en intiem moment met haar heb gehad. Een moment dat verder ging dan fysieke lust. Een moment dat liet zien dat we om elkaar gaven, dat er iets oprechts tussen ons was. En dat valt ook nu nog moeilijk te negeren. De spanning is niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Een ingewikkelde mix van verlangen en genegenheid die zich diep in mij nestelt. Het maakt het allemaal zoveel moeilijker, zoveel intenser. Hoe kan ik negeren wat er tussen ons is gebeurd, als ik elke keer als ik haar zie, terugdenk aan dat moment?

Dit alles laat de bom barsten op deze des betreffende avond, wanneer Hanneke dan maar nietsvermoedend zegt dat ze naar bed gaat. We hadden nog even kort tv gekeken, maar kwamen al snel tot de conclusie dat daat weinig boeiends op te vinden was. Ze staat op van de bank, rekt zich uit, en kijkt me even vluchtig aan. "Ik ga naar bed," zegt ze, haar stem zacht maar vastberaden. "Ook jullie moeten het dan maar niet te laat maken," voegt ze er bijna terloops aan toe. Ze kijkt Rachel nog even aan, als een moeder die de touwtjes in handen probeert te houden. Rachel moet immers naar school, en ik had morgen weer een dagje op kantoor. Het lijkt een heel normaal moment, een gewoon huishouden, waar iedereen zijn verantwoordelijkheden heeft. Maar onder dat normale schuilt zoveel meer. Terwijl Hanneke de trap opgaat, blijf ik tot over m'n oren opgewonden achter met Rachel, die dit meteen doorheeft.

Het is alsof de lucht om ons heen geladen is, de spanning tussen ons voelbaar. Rachel blijft nog even zitten, haar ogen strak op mij gericht. Ze weet wat er in me omgaat, ze voelt de hitte van mijn verlangen, en ze speelt ermee. Ze blijft zitten, net iets te lang, net iets te dicht bij me.

Rachel stond niet veel later toch op, keek me aan alsof ze dan ook maar naar bed ging aangezien ik ook geen verdere interesse toonde, en zette haar glas nog weg in de keuken. Daar bleef ze vervolgens staan, en ik voelde haar twijfel. Ik voelde hoe ze wilde...

Op die avond was het bijna onmogelijk om mijn ogen van Rachel af te houden. Zeker toen Hanneke volledig uit beeld was. Ze stond daar in de keuken, haar lichaam slank en verleidelijk in een cropped trui die haar strakke, blote buik net genoeg liet zien om mijn gedachten in de war te brengen. De zachte, beige stof van de trui hing losjes om haar schouders, met een enkele kabelstructuur die een vleugje eenvoud gaf, maar tegelijkertijd iets speels en onschuldigs. Haar lange haar zat perfect in een nonchalante maar elegante knot, met enkele lokken die langs haar gezicht vielen, wat haar een zachtere, bijna kwetsbare uitstraling gaf.

Ook ik stond toen op, om mijn glas weg te zetten. Maar was dat echt de reden waarom ik opstond? Oogde Rachel wel zo kwetsbaar?

Het was haar blik die alles zei. Die grote, heldere ogen keken me recht aan, met een mengeling van onschuld en weten. Alsof ze precies wist wat ze deed, alsof ze elke beweging, elke ademhaling, doelbewust liet zijn om de spanning tussen ons op te bouwen. Haar perfecte houding, waarbij ze één hand subtiel aan de rand van haar trui hield, alsof ze zich er bewust van was hoe haar slanke silhouet mijn verbeelding al op hol bracht.

De strakzittende zwarte legging die ze droeg accentueerde elke curve van haar lichaam. Ze stond daar vol zelfvertrouwen, alsof ze precies wist wat voor effect ze op me had. Haar glimlach was subtiel, maar haar ogen bleven me uitdagen, me herinneren aan de nachten die we samen hadden doorgebracht. Het was alsof haar aanwezigheid de kamer vulde met een spanning die ik onmogelijk kon negeren. Het was de laatste poging van vandaag. En morgen zouden er meer pogingen volgen van haar kant om mij te verleiden, zoals er al talloze pogingen geweest zijn.

Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen, hoe mijn gedachten heen en weer gingen tussen het beeld van haar nu en alles wat we hadden gedeeld. Haar houding was nonchalant, maar ik zag in haar ogen dat ze zich ervan bewust was wat ze deed, en hoe ze me precies op dat punt wist te raken waar ik het meest vatbaar was.

Ik had weg kunnen lopen, maar vanavond zou het anders gaan...

Wat niet helpt, is dat ik namelijk een paar dagen terug een sms'je heb gelezen op de telefoon van Hanneke, van de man uit de sportschool. Ik was niet eens bewust aan het spioneren, maar mijn oog viel erop toen ze haar telefoon op het aanrecht had laten liggen terwijl ik bezig was met koken en zij onder de douche stond. Het scherm verlichtte kort en daar zag ik zijn naam: Jorrel. De naam alleen al liet iets in mij knappen, alsof het plotseling echt werd. De man die ik nooit had ontmoet, maar die zich ongemerkt een weg had gebaand in mijn relatie.

Jorrel had het blijkbaar nog niet opgegeven. Terwijl ik de dampende pannen roerde, voelde ik de verleiding om even in haar telefoon te kijken. Ik kende de meeste van haar codes en wachtwoorden. Ik wist dat het verkeerd was, maar de nieuwsgierigheid - of misschien was het een vorm va wanhoop - was sterker. En toen las ik het. Hoe deze Jorrel sinds die ene keer, die ene verdomde keer, meerdere malen geprobeerd had om Hanneke over te halen tot verder overspel. Hij was vasthoudend. De berichten die ik zag, spraken van zijn verlangen, zijn pogingen om haar weer te zien, om haar opnieuw te verleiden.

Tot nu toe had Hanneke hem afgewezen, maar ze hield de deur op een kier voor hem. Dat was duidelijk. Haar antwoorden waren beleefd, soms afstandelijk, maar nooit een definitief "nee." Altijd die deur die nog net niet helemaal dicht viel. Het was alsof ze genoot van de aandacht, alsof ze het nodig had om zich weer gewild te voelen, iets wat ik misschien te lang niet had kunnen bieden.

Ik had het een en ander teruggelezen, al was ik er niet trots op. Het was alsof ik niet kon stoppen, zelfs toen de woorden me misselijk maakten. Talloze berichten, veel meer dan ik in eerste instantie had gedacht. Afspraakjes, gesprekken, zowel voor als na hun ontmoetingen. Geen expliciete details over hun escapades, maar de onderliggende toon was genoeg om me uit balans te brengen. Het voelde alsof ik door een doolhof van emotie en verlangen liep, zoekend naar een uitgang die er niet was.

En terwijl ik me verloor in die berichten, kwam Rachel ook steeds prominenter in beeld. Haar aanwezigheid in het huis, haar kleine, subtiele aanrakingen, de blik in haar ogen die me telkens uitdaagde, alsof ze wist wat er gaande was, maar op haar eigen manier een oplossing bood. De situatie met Hanneke en Jorrel was één ding, maar Rachel was een heel ander probleem. Een probleem dat ik onmogelijk kon negeren.

Rachel had zich de laatste tijd niet meer ingehouden, en dat, samen met het besef dat Hanneke misschien opnieuw weer vreemd zou gaan, was de laatste druppel. De spanning had zich opgebouwd, en op deze avond voelde ik het voor de laatste keer in me opborrelen - ik kon het niet meer onderdrukken. Terwijl we samen waren, met Hanneke nog in huis, voelde ik Rachel's ogen op mij. Haar stille, uitdagende aanwezigheid was als een constante herinnering aan wat we hadden gedeeld.

En dan kwam ze dichterbij, haar stem kwetsbaar, haar woorden zacht maar doordringend. In dezelfde keuken waar ik die berichtjes gelezen had. "Jacques... ik voel dat je... Ik mis je... En ik wil zo graag weer eens..." Haar stem brak iets in me open, iets waar ik me al weken tegen had verzet. Het raakte me diep. Die hunkering, dat verlangen dat ze uitsprak, voelde zo oprecht, zo rauw. Dat terwijl ze niet eens een zin afmaakte. Ik zuchtte, niet uit vermoeidheid, maar uit pure machteloosheid. Als ze eens wist hoe graag ik haar wilde, op manieren die zelfs mijn verbeelding bijna te boven gingen.

"En ik wil jou," zei ik dan, mijn stem vastberaden, maar ook gevuld met een verlangen dat ik te lang had genegeerd. Het waren woorden die ik al een tijd niet had uitgesproken, misschien wel uit angst voor wat ze zouden losmaken. Rachel leek even te twijfelen, haar ogen flitsten van onzekerheid naar verlangen. Maar de aarzeling duurde niet lang. Ze liet zich overhalen, misschien omdat ze wist dat dit moment onvermijdelijk was.

"Het hoeft niet veel te zijn..." fluisterde ze, bijna smekend. Het was iets wat ze eerder had gezegd, alsof zelfs een simpele aanraking, een knuffel, al voldoende zou zijn. Maar we wisten allebei dat het nooit zo eenvoudig zou blijven.

Ik loop langzaam op haar af, elke stap doordrenkt met een gevoel van onvermijdelijke spanning. Mijn blik raakt de hare, en haar grote, heldere ogen ontmoeten die van mij. Er is geen twijfel in haar blik, alleen maar verlangen, een stille smeekbede. Ik voel de intensiteit tussen ons oplopen, alsof elke seconde de spanning verder opdraait. Ze kijkt naar me op met die ogen vol verwachting, en ik weet precies wat ze wil. Wat we allebei willen. De macht die dit moment me geeft, brandt diep van binnen. Dit is een gevaarlijk spel dat we spelen, een spel dat we te lang hebben uitgerekt. Hanneke is gewoon boven, onwetend, maar op dit moment is ze vergeten. Haar aanwezigheid weegt niet meer mee. We kunnen niet langer wachten. Alles wat de afgelopen weken tussen ons was opgebouwd, komt nu samen in dit ene moment. Langzaam, doelbewust, alsof het lot ons hier naartoe heeft geleid.

Rachel staat voor het aanrecht, haar slanke silhouet verlicht door het zachte licht in de keuken. Haar houding is gespannen, maar niet van nervositeit—het is verlangen. Haar lichaam straalt het uit, en ik voel hoe mijn eigen verlangen zich vermengt met het hare. Zonder een woord te zeggen, steek ik mijn hand uit. Ze aarzelt niet, haar hand glijdt zachtjes in de mijne, en het contact voelt alsof er een vonk overslaat. Ik draai haar soepel om, haar lichaam gehoorzaamt moeiteloos aan mijn beweging. Mijn handen vinden hun weg naar haar heupen, en ik hou haar stevig vast. Ze voelt zo klein en fragiel in mijn grip, maar ik weet beter. Er schuilt kracht in haar, en ze geeft zich nu volledig aan mij over.

Mijn lichaam duwt zich tegen het hare aan, het contact tussen ons brandend en onmiskenbaar. Ik voel de warmte van haar huid door haar kleding heen, en mijn mond vindt haar nek. De geur van haar haar en huid vult mijn zintuigen terwijl ik mijn lippen zachtjes over haar tere huid beweeg. Haar nekharen reageren op mijn aanraking, staan recht overeind, en ik hoor haar zachtjes zuchten. Het geluid raakt me diep, alsof het een bevestiging is van alles wat ik al wist. Haar hoofd zakt iets naar achteren, haar ogen vallen dicht. Ze geniet, volledig, en ik geniet met haar, altijd al, maar ik houd me in. Ik wil niet laten zien hoeveel macht ze over me heeft.

Mijn vingers glijden naar haar blote buik. Haar huid is zacht en warm, en ik voel haar lichaam lichtjes sidderen onder mijn aanraking. Ze geeft zich over aan het moment, en ik ook, mijn lippen zoeken hun weg naar haar hals terwijl mijn handen langzaam naar boven glijden, langs haar zij. De warmte tussen ons stijgt, en elke aanraking voelt intenser, als een druppel benzine op een smeulend vuur.

"Je moet niet vergeten dat ik elke dag aan je denk..." fluister ik zacht en laag in haar oor, mijn stem doorzeefd met verlangen. Het is waar, maar ik weet ook dat ze het wil horen. Dat maakt het allemaal zoveel makkelijker. Haar mond opent zich lichtjes, een onbewuste reactie op mijn woorden, en haar ademhaling versnelt. Ik voel haar lichaam naar me toe trekken, hongerig naar meer. Mijn handen blijven even in bedwang, mijn vingers die over haar strakke, platte buik wrijven, terwijl ik voel hoe zij met haar verleidelijke kontje zachtjes tegen mijn kruis beweegt. Ze draagt die strakke legging, en elke beweging drijft de spanning verder omhoog, het verlangen bijna ondraaglijk.

Hier, in deze kleine ruimte tussen het aanrecht en de tafel, overschrijden we een grens die we al lang hadden uitgerekt, maar nu eindelijk durven te doorbreken.

Ze blijft met haar heerlijke billen tegen me aan staan, de druk op mijn kruis voelt bijna ondraaglijk, maar toch draait ze zich langzaam om. Haar gezicht, zo dichtbij, haar sprankelende ogen die me verliefd en vol verlangen aankijken, maken het onmogelijk om langer afstand te houden. Haar blik zwerft over mijn gezicht, en zodra haar ogen op mijn lippen vallen, is er geen weg meer terug. Het is alsof de wereld om ons heen even verdwijnt. Terwijl haar billen nog steeds stevig tegen me aandrukken, vinden onze lippen elkaar in een allesverzengende kus. Niet veel later glijden onze tongen in elkaar, en een zachte zucht ontsnapt van haar lippen, en ik volg haar voorbeeld. We geven ons volledig aan elkaar over, alsof we weken, maanden zelfs, hebben gewacht op dit moment.

Mijn grip verstevigt, mijn vingertoppen duwen dieper in haar huid. Ik wil haar dichterbij, nog dichterbij. Ze legt haar hand in mijn nek, haar greep net zo stevig als de mijne, alsof ze me nooit meer wil loslaten. Niet dat het nodig was - deze kus, dit moment, ontspoorde al lang voordat het begon. Het verlangen tussen ons had wekenlang onuitgesproken door het huis gezweefd, als een onweerswolk die op elk moment kon losbarsten. Nu, eindelijk, laat het zich niet meer temmen.

We staan samen verscholen om een hoekje in de keuken, de warmte van ons samenzijn voelbaar in de lucht om ons heen. Elke beweging, elke aanraking is doordrenkt van spanning, en toch blijven we onwijs stil. We moeten wel. We weten allebei dat we niet betrapt mogen worden, dat dit verboden terrein is. En toch... er hangt iets opwindends in de lucht, een verboden charme die alles nog intenser maakt. Het idee dat het elk moment mis kan gaan, dat Hanneke zomaar de kamer in zou kunnen lopen, maakt alles nog spannender. En zelfs al zouden we elkaar los kunnen laten als dat gebeurt, zou ik mijn stijve echt niet kunnen verbergen. Mijn lichaam verraadt me, mijn verlangen voor haar is te groot.

Maar Hanneke komt niet. De deur blijft dicht, en onze zoen stopt niet. Het is alsof de tijd vertraagt, en elk moment zich eindeloos uitstrekt. Geduldig, hongerig, tongen we verder, zonder enige haast. We weten dat we van dit moment moeten genieten nu het eindelijk gebeurt, na zoveel weken van oplopende spanning. De tv staat nog aan in de woonkamer, waardoor het lijkt alsof we gewoon naar een programma kijken, alsof er niets ongewoons aan de hand is. Het is die alledaagsheid die ons beschermt, die ons een bizarre vorm van vrijheid geeft. Hanneke heeft geen enkel vermoeden, geen enkele reden om te denken dat er iets mis zou zijn.

En dat besef geeft ons de ruimte om ons vrij te voelen, om het moment volledig te omarmen. Ik voel die vrijheid in mijn lichaam, genoeg om mijn handen langzaam over haar buik te laten glijden. Terwijl ik haar steviger tegen me aantrek, kronkelen onze tongen met nog meer verlangen in elkaar. Mijn vingers vinden de rand van haar truitje, en zonder aarzeling glijden ze eronder. Haar huid voelt warm en zacht onder mijn aanraking, en mijn handen gaan verder omhoog, totdat ze de rand van haar bh bereiken. Ik duw mijn handen onder het kanten materiaal en voel haar stevige borsten in mijn handen. Elke aanraking van mijn vingers doet haar zachtjes zuchten, en die geluiden, die zoete zuchten, brengen mijn eigen opwinding naar een hoger niveau.

Ze drukt haar billen nog steviger naar achteren tegen me aan, en ik voel hoe graag ze me wil, hoe haar lichaam erom smeekt om nog meer van mij te voelen. Niet alleen mijn handen, niet alleen daar. Als we geen kleding aan hadden gehad, zat ik al in haar, dat weet ik zeker. De gedachte alleen al maakt het moeilijker om stil te blijven. Zou het ons lukken om stil te blijven als we verder gaan?

Het is grappig, of misschien juist wrang, dat al mijn verlangens voor Rachel zo sterk leken op wat zich de laatste weken voor Hanneke aan het opbouwen was. De gelijkenis was pijnlijk duidelijk, en ik besefte het me maar al te goed. Dit moment, deze intense uitwisseling, had net zo goed met Hanneke kunnen gebeuren. De rollen zouden eenvoudig omgedraaid kunnen worden - Hanneke in mijn armen terwijl Rachel ergens nietsvermoedend door het huis zou lopen, zonder enig idee van de spanningen die zich afspeelden onder haar eigen dak. Sterker nog: de laatste keer dat ik intiem was geweest hier onder dit dak, was met Hanneke en Rachel wist van niks. De ironie was bijna te bitter om te verteren. In een bizarre en verwarrende periode begon ik zowel naar Hanneke als naar haar dochter Rachel te verlangen, elk op ongekende, verontrustende manieren. En met beiden wilde ik dingen doen die ik niet alleen begeerde, maar die ik meende, die werkelijk en oprecht uit mijn verlangens voortkwamen.

Dit kon nooit lang goed blijven gaan. Ik wist het, diep van binnen, dat er geen ontsnappen was aan de onvermijdelijke klap. Ik kon geen keuze maken, en nog erger: ik wilde geen keuze maken. Het voelde alsof ik in een draaikolk zat, gevangen in een draaikolk van passie en schuld, verlangens en morele grenzen die ik met elke beweging verder vervaagde. Ik hoefde dat nu niet te doen, dacht ik vaak. Waarom nu kiezen? Waarom het moment verpesten door te denken aan wat er uiteindelijk zou moeten gebeuren? Maar ik wist ook dat die tijd ooit zou komen, dat ik gedwongen zou worden een besluit te nemen. En als ik dan Rachel zou kiezen, zou ik Hanneke verliezen. Als ik Hanneke zou kiezen, zou Rachel onherroepelijk uit mijn leven verdwijnen. En er was nog een diepere, meer onuitgesproken angst: geen van beiden zou mij willen als ze daardoor elkaar zouden verliezen. Het was een duivels dilemma, echt zo eentje waar je nachten wakker van ligt, en ik wist dat ik de duivel was die dit dilemma creëerde. Ik lag er zelf dan ook geen nacht van wakker... Ik kon alleen maar hopen dat ik het uit kon stellen, zolang mogelijk.

En natuurlijk ben ik niet dom. Ik wist dat alles aan dit fout was, tot in de kern verrot. Het voelde alsof ik aan het spelen was met vuur, en dat het alleen maar in ellende kon eindigen. Dat was het lot dat me wachtte, en het was aan mij om dat einde zo lang mogelijk uit te stellen. Ik wist dat ik Rachel zou kwetsen, misschien nog wel dieper dan ik mezelf durfde voor te stellen. En ik wist dat ik Hanneke zou beschadigen, hoe ik ook probeerde om het voor mezelf goed te praten. Het was een wrange wetenschap, een zwaar gevoel in mijn borst dat ik liever zou negeren. En toch was ik me er voortdurend van bewust, de spanning was altijd aanwezig, overwelvend zelfs. Wat het nog erger maakte, was dat ik deze spanning niet alleen tolereerde, maar er ook van genoot. Het was ongekend dat ik zoiets mocht meemaken op mijn leeftijd, dat ik deze diepe, verboden verlangens nog steeds kon ervaren. Dat ik mezelf in situaties bracht die zowel opwindend als verwoestend waren.

Soms probeerde ik het te rechtvaardigen. Ik zou kunnen zeggen dat het allemaal door Hanneke kwam, dat haar gedrag en haar eigen vreemdgaan me naar dit punt hadden gedreven. Dat zou alles nog een beetje rechtvaardigen, nietwaar? Dat zij de oorzaak was van mijn eigen misstappen? Maar dan was er Rachel… En wat ik haar aandeed, daar had ik geen excuus voor. Het was een waarheid die ik liever niet onder ogen zag, maar die onontkoombaar was. Ik wist dat hoe meer Rachel naar mij verlangde, hoe erger het voor haar zou worden in de toekomst. Ik zag het al voor me, de pijn en het verraad dat haar te wachten stond. En toch deed ik het. Toch liet ik het gebeuren, met open ogen. Want hoe meer zij naar mij verlangde, hoe meer ik naar haar verlangde, en hoe dieper ik mezelf in deze afgrond duwde.

Maar ik doe dit niet om haar pijn te doen. Nee, dat was nooit mijn intentie. In mijn eigen verwrongen gedachten wil ik haar juist geven wat ze van mij verlangt. Ik wil haar vullen met de liefde, de aandacht, het verlangen dat ze zoekt. Zodat zij mij geeft wat ik van haar verlang, wat ik zo wanhopig nodig heb van haar. Het is de wrange waarheid, een waarheid die elke keer als ik naar haar kijk, dieper in mij zinkt.

Dus bewegen mijn handen met ongekende intensiteit over haar buik, haar zachte, ronde borsten, terwijl ik speels met haar tepels speel. Ze zucht en kreunt van verlangen, steeds meer, steeds dieper, alsof ze zichzelf niet meer kan tegenhouden. Elk geluidje dat uit haar keel ontsnapt, laat mijn eigen verlangen verder ontvlammen. Ik voel hoe haar lichaam reageert, hoe ze zichzelf aan mij overgeeft zonder enige terughoudendheid. Het was op dit moment dat ik me had gerealiseerd dat er geen weg meer terug was, en vreemd genoeg vond ik daar vrede in. De onvermijdelijkheid van alles gaf me een bizarre rust. Laat het maar klappen, dacht ik. Laat de bom maar barsten. Het zou voor iedereen beter zijn, op een bepaalde manier. Maar tot die tijd zou ik er voluit van genieten, en dat had ik mezelf plechtig voorgenomen.

Mijn vingers verkennen haar lichaam als een kunstenaar die zijn meesterwerk voltooit, en zoals ik Rachel voelde in mijn handen, voelde ik ook de controle die ik over de situatie had. Het was allemaal in mijn eigen handen nu. Geen excuses, geen vluchtwegen, alleen pure actie gedreven door verlangen. Mijn ene hand gleed over de gladde stof van haar leggings, tussen haar benen, terwijl ze lichtjes sidderde van genot. Elke beweging die ik maakte, elke aanraking, deed ik omdat ik het wilde. Want er waren twee dingen die ik wilde: ik wilde van haar genieten en haar laten genieten van mij. Maar ik wilde ook meer. Ik wilde dat ze nog dieper naar mij verlangde, dat ze me wilde op manieren die ze nog niet eens helemaal durfde toe te geven.

Ik zocht de grenzen op die zij niet durfde aan te raken. Ze hield me stevig vast, haar tong vond steeds weer de mijne in een sensuele dans, maar haar handen durfden niet naar mijn stijve te grijpen, hoe dichtbij het ook was. Het enige dat ze deed, was haar heerlijke billen tegen me aandrukken, omdat die nu eenmaal daar waren, onmiskenbaar, uitdagend. Maar ik ging verder. Mijn hand gleed gretig tussen haar benen, de stof van haar leggings vochtig en warm, maar ik ging niet verder dan dat. Niet onder haar broek. Nog niet. Ondertussen duwde ik mijn stijve ritmisch tegen haar aan, als een voorproefje van wat ik met haar zou doen als er geen kleren tussen ons in zouden zitten.

Met mijn andere hand vertroetelde ik haar borsten, voelde hun perfecte, bescheiden rondingen en wist dat elke beweging haar alleen maar meer zou laten verlangen. Ze drukte haar billen steeds harder tegen me aan, kreunde zachtjes in mijn oor, en ik wist dat ze me wilde. Ze wilde me overal, niet alleen mijn handen. Ze smeekte me met haar ogen om de grenzen voor haar op te zoeken, om verder te gaan dan waar ze zelf durfde te gaan. En ik wist dat ik dat kon doen, dat ik alles van haar kon vragen op dit moment, en dat ze het me zou geven.

Maar juist op dat moment besefte ik me ook dat dit het perfecte moment was om te stoppen. Het voelde als een spel, en ik had de macht om het te sturen. Hier, in de keuken, kon ik alles van haar krijgen, maar ik wist dat als we door zouden gaan, het einde onvermijdelijk zou zijn. We zouden betrapt worden. Ik zag hoe graag ze door wilde gaan, hoe haar ogen smekend naar me keken, maar ik wist ook dat door nu te stoppen, het verlangen alleen maar groter zou worden. We hadden net genoeg gedaan om haar te bevredigen zonder haar totaal gefrustreerd achter te laten. Ik hield haar aan een kort lijntje, en ze was maar al te graag bereid om eraan vast te houden, zolang ik haar maar bleef voeden met de aandacht die ze verlangde.

"Straks hoort ze ons..." fluisterde ik zachtjes in haar oor. Mijn stem was schor van de spanning en opwinding. Ze had net een kreuntje gelaten toen mijn vingers over de stof van haar leggings haar schaamlippen hadden gestreeld. Het was net genoeg om haar terug te brengen naar de realiteit, om haar te laten beseffen waar we waren, wie we waren, en wat we aan het doen waren. Ze knikte snel, spijtig bijna, maar ze wist het. We gingen te ver. Maar ik speelde mee, alsof ik zelf ook de controle moest behouden, al wist ik dat ik haar nog veel verder had kunnen laten gaan als ik dat had gewild.

Er was een gevoel van macht dat door mijn lichaam trok, een krachtige, verslavende stroom die mijn controle over de situatie versterkte. Ik was nog steeds de heer en meester van wat er gebeurde, en dat wilde ik graag zo houden. We spraken af dat ik eerst naar bed zou gaan, en dat zij me een kwartier later zou volgen. Rachel was stil, zo stil als ze maar kon zijn, toen ze de trap opliep. En wij bleven ook stil...

Hanneke was nog wakker toen ik de kamer binnenkwam. Ze had geen enkel vermoeden van wat er net beneden had plaatsgevonden, en toen ze me verleidelijk aankeek, voelde ik de verleiding om nog een grens op te zoeken. We hadden innig gezoend, haar lippen zacht en warm tegen de mijne. Ze wilde iets zeggen, maar ik ontnam haar die kans door haar tegen me aan te trekken, haar verleidelijke billen tegen mijn kruis te drukken. We tongden alsof we niets anders wilden, en mijn handen vonden hun weg naar haar borsten, knepen zachtjes, totdat ik haar vingende... alsof ik de duivel was geworden. De gedachte ging door me heen, dat ik de een verlangend achterliet om de ander net zo stiekem in vuur en vlam te zetten. Hanneke kreunde zachtjes, haar lichaam warm en gewillig tegen het mijne.

Maar toen kwam Rachel naar boven. "Straks hoort ze ons..." fluisterde ik opnieuw, nadat Rachel de zolder had bereikt en Hanneke verder wilde gaan. Ik kon mijn grijns maar net onderdrukken. Hanneke keek me verlangend aan. "Zal ik je dan...?" vroeg ze me zachtjes, met de suggestie dat dat een stuk minder geluid zou maken. Maar ik schudde mijn hoofd. "Nee, komt wel goed," fluisterde ik terug. "We zullen snel wel weer een keertje alleen zijn, toch?" Ik hield haar in het duister, zoals ik dat de laatste tijd steeds beter kon, terwijl ik zelf al veel behendiger was geworden in het bewegen in datzelfde duister...

Ik was geil, ik had twee bloedmooie vrouwen in huis die steeds meer naar mij begonnen te verlangen en voelde me beter dan ooit...

-