Elsa stond op het balkon van haar kasteel, de koele nachtbries speelde met haar witblonde haren terwijl ze over de slapende stad en de haven uitkeek. Het was weer een donkere, stille avond, en hoewel alles om haar heen vredig leek, kon ze zelf geen rust vinden. Wat ze tot nu toe had meegemaakt, liet haar niet los. De vurige beelden van Freyara en Vyrisna, de herinneringen aan haar lichaam dat door golven van lust en magie werd overspoeld – het was te veel om voor zichzelf te houden. Ze had niemand om haar gevoelens mee te delen, en dat vrat aan haar.

Haar ademhaling versnelde licht toen ze ineens een zachte, onbekende fluistering hoorde, alsof de nacht zelf tegen haar sprak. “Ah, daar ben je weer, Elsa... Je dacht toch niet dat je van me af was, hè?” De stem was vriendelijk, maar ook mysterieus, en Elsa voelde een rilling van spanning door haar lichaam gaan. Ze had haar nog nooit eerder gehoord, en toch klonk de stem zo vertrouwd. Ze wist meteen dat dit het teken was waar ze op had gewacht. En ze wist dus ook dat haar weer een beproeving te wachten stond. Iets waar ze al menig keer over gedacht had. Wat stond haar nog te wachten? Daar ging ze nu achter komen. En stiekem keek ze daar ook wel naar uit.

“Volg de zee...” fluisterde de stem verder, als een melodie die door de lucht zweefde. Elsa keek over het balkon, richting de rustige haven. Haar eerste instinct was om naar de kust te gaan, maar toen ze luisterde, leek het geruis van de zee niet van die kant te komen. Verbaasd bleef ze staan, en na een kort moment realiseerde ze zich dat het geluid juist van de andere kant van de fjord kwam, hoog boven haar. Het klopte niet, maar Elsa wist dat ze dit pad moest volgen. Dit was geen gewone reis.

Zonder te aarzelen of vragen te stellen, sloop Elsa het kasteel uit. Haar hart klopte sneller van opwinding terwijl ze door de nachtelijke straten liep. Er was geen angst meer, alleen spanning en nieuwsgierigheid. Het geruis van de zee klonk steeds duidelijker toen ze langs het smalle, gevaarlijke pad langs de fjord omhoog klom. De lucht leek zwaarder, de sterren flikkerden boven haar, en de wereld om haar heen voelde ineens... levend. Het pad kronkelde omhoog, alsof het haar leidde naar iets onbekends, maar onmiskenbaar groots.

Na wat voelde als uren, vond ze uiteindelijk een donkere grot. De ingang leek haar op te slokken, een groot zwart gat dat haar uitdaagde om naar binnen te stappen. Haar maag draaide zich om van anticipatie, maar ze wist dat ze geen keuze had. Dit was wat haar werd opgedragen.

“Zo, welkom in mijn speeltuin... De uitgang? Daarover praten we later wel!” hoorde ze de fluistering opnieuw, nu veel helderder, bijna vrolijk. De stem had een speelsheid die Elsa verraste. Het klonk alsof de spreker zich uitstekend vermaakte met haar, en Elsa voelde dat ook in haar eigen lichaam. Een ondeugende glimlach verscheen op haar lippen. Dit voelde niet meer als een gevaarlijke beproeving, maar als een avontuurlijke uitdaging. Ze had zin om te ontdekken wat erachter lag.

Elsa stapte de grot binnen, haar voeten voelden de koude grond onder haar, en terwijl haar ogen zich aan het duister aanpasten, werd een immense open ruimte zichtbaar. Verlicht door talloze vuren, stond ze nu bovenaan een klif van zeker honderd meter hoog. Het uitzicht was adembenemend, maar wat haar aandacht het meest trok, was het labyrint dat zich beneden uitstrekte. De gangen leken te leven, muren verschoven, en de paden veranderden constant van vorm. Het was alsof het labyrint zelf een uitdaging bood, een puzzel dat alleen opgelost kon worden door degene die zich volledig overgaf.

Langs de klif liep een smal pad naar beneden, kronkelend als een slang die haar naar het hart van de grot leidde. Elsa voelde haar adem stokken bij elke stap die ze naar beneden zette. De lucht werd warmer, de geluiden om haar heen versterkten haar gevoelens van opwinding en nieuwsgierigheid.

Toen ze eenmaal beneden was, voelde ze een nieuwe aanwezigheid. Gefluister bereikte haar oren, zachtjes, alsof de stem met haar speelde. Ze wist meteen dat dit een nieuwe godin moest zijn. De stem klonk vriendelijker, minder dreigend, maar ook... oppervlakkiger. Het was alsof de spreker haar alleen maar wilde plagen. Elsa glimlachte weer, maar haar hart klopte sneller. Dit was een ander spel.

“Ik ben Elara... Je nieuwe gids in alles wat je nog niet durfde te ontdekken. Klaar voor wat... ontdekkingen?” stelde de stem zich voor, haar toon speels en verleidelijk, alsof dit allemaal slechts een onschuldig avontuur was. Maar Elsa voelde de spanning stijgen. Ze wist niet wie deze Elara precies was, waar ze terecht was gekomen, of wat haar te wachten stond. Maar één ding wist ze zeker: er zou geen weg terug zijn.

Elsa keek nog een laatste keer achterom naar de klif, die minstens honderd meter omhoog reikte. Boven haar was er niets dan een eindeloze duisternis. De trap die haar naar beneden had geleid, was verdwenen. Er was geen weg meer terug. Dit verraste haar echter niet. Ze wist dat dit altijd eenrichtingsverkeer was; zo werkten deze proeven. Ze zuchtte diep, het gewicht van de situatie voelde zwaar op haar schouders, maar toch was er een gevoel van opwinding dat haar voortdreef. Ze draaide zich weer om naar de stenen muren voor haar, zeker vijf meter hoog en imposant, alsof ze iets groots en krachtigs verborgen hielden.

Voor haar stond een gigantische poort, gesloten en ondoordringbaar. Elsa naderde, haar vingers gleden langs de koude steen terwijl ze zocht naar een greep, een hendel, iets dat de poort kon openen. Maar ze vond niets. “Kijk eens goed…” hoorde ze plots Elara giechelen, haar stem als een zachte fluistering die zich door de stilte heen sneed. Elsa stopte en deed een stapje terug, haar ogen gleden over de poort, op zoek naar iets dat ze gemist had. Toen zag ze het, een kleine glinstering in het weinige licht, iets metaalachtigs dat subtiel verborgen zat in de graveringen van de poort.

Een glimlach speelde om Elsa's lippen toen ze zag wat het was: een rits. Ze schudde lachend haar hoofd. “Serieus?” fluisterde ze met een verbaasde grijns. Dit was een nieuwe wending, zelfs voor haar. Ze voelde haar hart sneller kloppen, een mengeling van nieuwsgierigheid en opwinding. Alsof ze een langverwacht geheim zou onthullen, stak ze haar hand uit en trok voorzichtig de ritssluiting naar beneden. Het geluid van het metaal dat langs de steen gleed, vulde de stilte om haar heen.

De rits ontvouwde zich als een verassende gulp, en vrijwel meteen sprong er een geslachtsdeel naar buiten. Half gezwollen, maar toch al behoorlijk groot en duidelijk aan het groeien. Elsa’s ogen werden groot en ze kon een grinnik niet onderdrukken. “En dan moet ik zeker…?” dacht ze, terwijl haar blik naar het immense, opzwellende geslachtsdeel gleed. Ze voelde de opwinding in haar lichaam stijgen, haar maag trok samen van anticipatie.

Haar vingers gleden aarzelend over de penis. Het reageerde onmiddellijk, pulserend onder haar aanrakingen en veerde langzaam op, werd steeds harder en groter, totdat het indrukwekkend voor haar stond, wijzend naar haar gezicht alsof het haar uitdaagde. Elsa deed alsof ze tegenzin had, maar ze wist dat ze dit niet kon weerstaan. Met beide handen begon ze de schacht te strelen, haar vingertoppen gleden over het harde vlees terwijl haar ademhaling dieper werd. Ze boog zich licht voorover, haar lippen raakten de eikel voorzichtig aan, likkend en kussend, terwijl de magie door haar lichaam gierde.

De opwinding was onmiddellijk voelbaar, alsof er een golf van kracht door haar heen spoelde. Elsa gniffelde zachtjes, zichzelf er volledig op stortend. Ze wist dat de godinnen altijd een manier hadden om haar uit te dagen, om de spanning op te voeren. Dit was weer zo’n moment. Ze liet zich gaan, haar lippen omklemden de schacht terwijl ze de penis vaardig pijpte, steeds dieper. Het ritme versnelde, haar mond bewoog vlotter, en de eikel glansde van haar speeksel terwijl ze hem diep in haar mond liet glijden.

Voor ze het wist, had ze zich volledig op de taak gericht, haar zintuigen overstroomd door het genot dat ze de penis gaf. Het duurde niet lang voordat de climax naderde. De penis in haar mond schokte, en een warme stroom sperma vulde haar mond. Elsa slikte het gretig door, haar lichaam tintelde van de energie. Een klein restje sperma gleed langs haar lippen, maar haar vingers veegden het snel weg en ze snoepte het op, alsof ze geen enkele druppel wilde verspillen.

Ze stapte achteruit, tevreden over haar prestatie, maar wachtte op wat komen ging. De penis hing nog steeds uit de muur, maar verloor langzaam zijn kracht en slonk. Verder gebeurde er niets. Geen poort die openging, geen verborgen mechanisme dat in beweging kwam.

“O, wat doe jij nou?” hoorde ze plotseling verbaasd uit Elara’s mond. Elsa bloosde zelfs lichtjes. Had ze iets verkeerd gedaan? “Je weet toch wel hoe een deurklink werkt?” plaagde Elara met een gniffel in haar stem. Elsa voelde zich stom. Was dit alles wat hierachter zat? Was het echt zo simpel? Ze liep terug naar de penis, voelde zich ietwat dommig, en greep hem weer beet. Dit keer probeerde ze hem als een hendel naar beneden te duwen.

“Nee, nee...” hoorde ze Elara weer lachen. “Daar moet hij wel hard voor zijn, hè?” Elsa zuchtte en rolde met haar ogen. “Meen je dit?” mompelde ze, zich volledig bewust van hoe absurd dit was. Maar toen ze Elara hoorde gniffelen, verscheen er ook een grijns op haar gezicht. Ze wist wat haar te doen stond.

Met beide handen begon ze de slappe penis weer tot leven te wekken, haar vingers gleden langzaam over de schacht, terwijl ze hem streelde en likte. Haar tong gleed verleidelijk over de eikel en al snel voelde ze hoe de penis opnieuw in haar handen pulseerde, steeds harder en groter werd. Ze moest zichzelf tegenhouden om niet opnieuw toe te geven aan het verlangen om hem helemaal te nemen, maar ze wist dat dit niet het moment was. Dit keer was het anders.

Zodra de penis weer volledig hard was, greep ze hem stevig vast en drukte hem naar beneden alsof het een deurklink was. Het voelde absurd, maar tegelijkertijd moest ze lachen om de hele situatie. Ze had al zoveel meegemaakt, dit was gewoon weer een nieuw hoofdstuk in haar bizarre avontuur. Het geluid van mechanismen die in beweging kwamen, vulde de ruimte, en langzaam begon de zware poort open te schuiven.

Elsa stapte door de poort, maar in plaats van een warm welkom, vond ze alleen duisternis. De lucht voelde zwaar en de stilte was oorverdovend. De poort sloot zich achter haar, en pas toen verschenen er plotseling vuren aan de muur. De fakkels verlichtten de ruimte, maar er was niemand te zien. Geen spoor van wie of wat haar net aan de andere kant van die gloryhole had gestaan. Hier was ook geen opening te zien. Helemaal niks. Alleen de koude steen omringde haar. Verwarring vulde haar gedachten, maar Elsa wist dat ze verder moest. Dit was nog maar het begin.

De lucht voelde zwaar om Elsa heen, alsof het jaren geleden was dat deze ruimte nog door iemand was betreden. Het was alsof de muren zelf worstelden om zuurstof te bieden aan degene die er doorheen liep. De fakkels die om de vijftig meter hingen, flakkerden zwak, hun licht nauwelijks in staat om de duisternis te doorbreken. De gang werd steeds smaller, de stenen muren leken haar om te sluiten met elke stap die ze zette. Ze draaide een paar keer een hoek om, maar ze had allang elk gevoel van richting verloren. Het was alsof ze in een eeuwige lus liep, gevangen in een doolhof dat haar constant wilde verwarren.

Haar ademhaling was iets sneller geworden, maar ze dwong zichzelf om kalm te blijven. Ze had al even niets van Elara gehoord, geen fluisteringen, geen plagende opmerkingen. De stilte voelde bijna ondraaglijk. Tijd leek betekenisloos geworden, en Elsa begon zich af te vragen hoe lang ze al ronddwaalde in dit eindeloze labyrint. Vermoeidheid begon aan haar te trekken, haar spieren waren zwaar en haar geest begon te protesteren. Maar zelfs nu, voelde ze dat haar verlangen om verder te ontdekken sterker was dan de drang om te rusten. Een sprankje spanning stroomde door haar heen, en met diezelfde gretigheid zette ze haar stappen voort.

Plots hoorde ze het. Het zachte geluid van vallend water, een zacht ruisen dat de stilte brak. Elsa versnelde haar pas, de vermoeidheid was vergeten. Ze volgde het geluid totdat ze een open ruimte bereikte. Het was een soort kamer, octogonaal van vorm, met twee ingangen: één waar ze net door was gekomen, en een andere tegenover haar. Maar zodra ze de kamer betrad, sloot de ingang achter haar. Het klonk als het dichtslaan van een deur die geen weg terug meer bood. Ze kon geen kant meer op.

De zes andere zijden van de kamer bestonden uit water, dat uit het dak naar beneden stroomde en in de vloer verdween, zonder een enkele druppel te verspillen. Het was alsof de natuur zelf dit water had getemd. Elsa bleef gefascineerd staan. Het water was zo helder dat het als spiegels fungeerde, en tot haar verbazing zag ze zichzelf zes keer weerspiegeld in deze stromende muren van vloeibaar glas, maar dan metershoog. De reflecties waren niet simpelweg spiegels; ze bewogen net zoals zijzelf, als levensechte kopieën die elke beweging die ze maakte nauwkeurig nabootsten.

"Oh, kijk eens aan! En ik dacht dat één Elsa al spannend genoeg was..." klonk het speels, een fluistering die haar plotseling uit haar concentratie haalde. Elara was er weer. Haar stem klonk dichterbij, bijna alsof ze fysiek aanwezig was. Elsa keek om zich heen, maar ze stond nog steeds helemaal alleen in de kamer. Toch voelde het alsof de godin haar elke stap volgde, alsof ze haar constant observeerde, zelfs wanneer ze haar niet kon zien.

Elsa slikte, een lichte tinteling kroop langs haar ruggengraat toen ze naar een van haar spiegelbeelden liep. Het voelde vreemd, bijna surrealistisch, maar tegelijk ook opwindend. Toen ze dichterbij kwam, leek het spiegelbeeld nog levensechter te worden. Een lichte glinstering trok door het water, maar het was alsof ze recht in een spiegel keek, naar zichzelf. De beeltenis wuifde verlegen naar haar, precies zoals ze zelf zou doen. Dit was bizar, en toch voelde het natuurlijk.

"Test haar maar..." klonk Elara's stem opnieuw, dit keer nog uitdagender. Elsa aarzelde even, ze moest zichzelf testen? Hoe? Maar de enige manier waarop dat kon... Ze begreep het al snel. "Gebruik je magie... Beeld het je maar in... Laat de magie vloeien..." moedigde Elara haar aan.

Elsa sloot haar ogen en liet haar gedachten los. Ze voelde de magie zich opbouwen in haar lichaam, het kriebelde onder haar huid, wachtend om vrijgelaten te worden. Voor haar geestesoog begon een beeld te vormen, een stiekem verlangen dat ze zichzelf eindelijk toestond te zien. Ze voelde haar hart sneller kloppen en haar ademhaling werd dieper. Ze visualiseerde wat ze verlangde, en toen ze haar ogen opende, zag ze voor zich wat ze in haar gedachten had gecreëerd.

Voor haar ogen werd haar spiegelbeeld op de grond geduwd, precies zoals ze het zich had voorgesteld. Elsa’s spiegelbeeld knielde, en voor haar stonden twee mannen, groot, fors, met indrukwekkende, harde lichamen. Hun geslachtsdelen waren net zo imposant. Elsa's spiegelbeeld begon hen om beurten af te trekken en te pijpen, precies zoals Elsa zelf zou doen. Het beeld was levensecht; ze hoorde zichzelf zuchten en kreunen, haar lippen werkten zich over de grote, harde piemels. Haar spiegelbeeld werkte met moeite, haar onderdanigheid duidelijk zichtbaar, net zoals het verlangen om de mannen te plezieren.

Elsa voelde haar eigen verlangen stijgen terwijl ze toekeek. De twee mannen, volledig onbekend en zonder gezicht, waren niets meer dan vreemden in dit bizarre schouwspel. En toch, dat maakte het alleen maar spannender. Dit was het soort fantasie waar ze nooit eerder aan had durven toegeven – zich overleveren aan vreemden, zichzelf onderdanig opstellen voor hun genot. Zomaar in een donkere steeg in Arendelle...

"Dat ziet er leuk uit, spannend hoor," hoorde ze Elara zeggen, haar toon speels en licht spottend. Elsa glimlachte nerveus. Ze kon voelen hoe haar hart bonkte in haar borstkas. "Maar is dat alles wat je kan verzinnen?" daagde Elara haar verder uit.

Elsa stond nog steeds in het midden van de ruimte, haar blik op het levendige beeld van zichzelf dat genoot van deze intieme handeling. Ze voelde hoe haar magie sterker werd, hoe de spanning in de kamer oplaaide. Maar Elara's woorden prikkelden haar, daagden haar uit om verder te gaan, om haar verbeelding nog verder te laten vloeien. Dit was pas het begin van haar ontdekkingsreis. Er was zoveel meer te ontdekken, zoveel meer om zich aan over te geven. Elsa wist dat dit slechts het startpunt was van de uitdagingen die haar te wachten stonden.

Elsa keek vol ontzag naar het spiegelbeeld van zichzelf dat net tot een climax was gebracht. De twee mannen in haar beeltenis hadden hun hoogtepunt bereikt. De één spoot zijn warme lading diep in haar mond, terwijl de ander zijn dikke straal over haar gezicht en borst heen liet neerdalen. Ze zag zichzelf kreunen terwijl het zaad uit haar mondhoeken liep, haar lippen nog steeds verlangend om meer te ontvangen. Maar tot haar verrassing bleef het beeld niet stil staan. De handeling begon opnieuw, als een eindeloze lus, maar dit keer was het spiegelbeeld van Elsa bedekt met zaad. Haar beeltenis zat onder de glinsterende druppels, haar lippen gesmeerd met het bewijs van haar bevrediging, en zonder een moment van aarzeling ging ze door met het pijpen van de twee mannen, alsof het nooit was gestopt.

"Kom op, je kunt vast meer verzinnen dan dit," hoorde ze Elara speels fluisteren, haar toon uitdagend, bijna plagend. Elsa's adem stokte even, haar hart klopte sneller. De verwachting hing zwaar in de lucht. Ze wist dat ze naar de volgende spiegel moest gaan. De tweede kans om haar fantasieën te testen.

Ze draaide zich om en stapte naar de naastgelegen waterwand, waar haar tweede spiegelbeeld geduldig op haar wachtte, net zoals het eerste. Hetzelfde verlegen gebaar, de afwachtende blik die haar uitnodigde om haar fantasieën opnieuw tot leven te brengen. In haar ooghoek zag ze nog steeds haar eerste beeltenis, bezig met de mannen, pijpend en kreunend, een oneindige cyclus van lust. Het maakte haar nerveus en opgewonden tegelijkertijd. Wat verwachtte Elara eigenlijk van haar?

Met een diepe ademhaling concentreerde Elsa zich. Ze wist dat ze zichzelf weer moest onderdompelen in haar gedachten, in haar verlangens. Het spiegelbeeld voor haar zakte opnieuw door haar knieën, net zoals de eerste. Maar deze keer was er een verschil. De man tussen wiens benen ze zat, was duidelijk herkenbaar. Kristoff. Elsa voelde een warme gloed van binnen toen ze hem zag. Haar spiegelbeeld gaf zich totaal over, zijn harde penis omringd door haar zachte lippen, haar handen rustend op zijn dijen terwijl ze hem volledig in haar mond nam. Een intieme, diepgaande pijpbeurt, minder heftig dan het eerste beeld, maar net zo intens door de emotionele lading die eraan verbonden was.

"Nou, nou... wie is deze knapperd dan?" klonk Elara’s speelse stem, vol ondeugendheid. Elsa bloosde, haar wangen kleurden rood van schaamte. Dit was niet zomaar een wild verlangen. Dit was iets anders. Iets persoonlijks. Kristoff was nog altijd haar eerste geweest, haar eerste echte minnaar. En hoewel ze hem sindsdien had laten gaan, bleef er diep vanbinnen een deel van haar dat naar hem verlangde. Een deel dat jaloers was op Anna, een deel dat wilde dat ze weer in zijn armen lag, zich volledig overgevend aan zijn kracht en warmte.

Elsa voelde de opwinding in haar lichaam borrelen, maar ze stapte snel opzij naar de derde spiegel. Ze wilde niet te lang blijven hangen bij die intieme fantasie, die zo veel meer betekende dan de rauwe lust die Elara van haar verwachtte. De eerste twee spiegelbeelden gingen nog steeds door, het ene met onbekende mannen, het andere met Kristoff. Ze wist nu dat dit de bedoeling was – om zichzelf te testen, om te ontdekken hoeveel ze aankon.

Bij de derde spiegel bleef ze even staan, haar ademhaling versnelde terwijl de magie zich om haar heen opbouwde. Ze sloot haar ogen weer en concentreerde zich op een andere herinnering, een die nog vers in haar geheugen zat. De satyrs. De talloze satyrs uit haar vorige proef. Zij en de 25... Een beeld dat haar niet meer had losgelaten sinds die nacht. Hoe zou het zijn gegaan als ze daar helemaal alleen was geweest? Zonder de hulp van de nimfen, of Varysna? Zou ze het hebben aangekund? Zou ze dat nog leuker hebben gevonden?

Toen Elsa haar ogen opende, verscheen het beeld voor haar. Het spiegelbeeld van Elsa werd omringd door de enorme, gespierde satyrs. Hun massieve lichamen torenden boven haar uit, hun grote geslachtsdelen waren klaar om haar binnen te dringen. Ze zagen eruit alsof ze haar volledig wilden overweldigen. Elsa’s beeltenis werd gegrepen door hun klauwen, haar lichaam volledig overgeleverd aan hun verlangen. Ze kreunde toen ze voelde hoe hun grote, dikke penissen in haar lichaam gleden, één voor één, telkens opnieuw. Net als bij haar eerste gangbang in de catacombe stonden deze wezens in een rij, klaar om hun beurt te nemen, en haar lichaam werd gevuld, haar lippen, haar poesje, zelfs haar kontje. Ze zag zichzelf compleet uitgeput en vol zaad, maar toch bleef ze hunkeren naar meer.

Elsa voelde de opwinding in haar eigen lichaam naar nieuwe hoogtes stijgen. De beelden voor haar ogen waren fysiek onmogelijk, en toch gebeurde het. Haar spiegelbeeld werd constant gebruikt door de horde satyrs, en zelfs nadat de laatste zijn climax had bereikt, ging het beeld verder. Haar lichaam was bedekt met een dikke laag zaad, maar haar hunkering was onverzadigbaar. Ze zag zichzelf kreunen, haar lichaam schokkend van genot terwijl ze om meer smeekte.

"Juist, ja..." was alles wat Elara daarover te zeggen had, haar fluisterende stem vol met een mengeling van fascinatie en goedkeuring. Elsa wist dat ze op de goede weg was, dat dit was wat van haar verwacht werd. Ze moest deze onmogelijk lijkende situaties ondergaan, haar eigen verlangens en grenzen verkennen, en zien hoe ver ze kon gaan.

Dit was haar test. Dit was haar ontdekkingstocht.

Elsa hoorde de woorden van Elara in haar hoofd echoën: "Je bent het aan het leren, lieverd! Maar kan het niet nóg groter?" De speelse stem daagde haar uit, en alsof er een onzichtbare kracht achter haar stond, voelde Elsa zich naar de andere kant van de octogoon geduwd. De spiegels achter haar bleven haar omringen, de beelden van haarzelf, nog altijd verwikkeld in lustvolle taferelen, gingen zonder pauze door. Ze hoorde het zuigen, het kreunen, de verlangende geluiden die ze zelf produceerde terwijl de penissen in de beelden hun voldoening keer op keer vonden. Maar Elara wilde meer. Nog groter?

"Ik heb echt seks gehad met een satyr," dacht Elsa, terwijl ze het centrum van de kamer bereikte en de laatste drie waterwanden voor haar verschenen. Dat was al zo groot. Was dat niet groot genoeg? Ze probeerde zichzelf te kalmeren, haar ademhaling te reguleren terwijl de nieuwe uitdaging zich voordeed. Ze sloot haar ogen. Wat kon ze nu nog verzinnen? Wat had ze nog niet eerder ervaren?

Het ging haar fantasie te boven. Alles wat ze had meegemaakt, al die bizarre, ongelofelijke scenario’s die zich voor haar hadden ontvouwd – was dat niet al genoeg? Blijkbaar niet. Blijkbaar had Elara nog iets groters voor haar in gedachten. Maar wat? Elsa voelde een vlaag van moedeloosheid opkomen. Het voelde alsof ze op de rand van iets stond, iets wat ze niet volledig kon begrijpen.

"De magie stelt jou in staat meer te nemen dan mogelijk zou zijn," fluisterde Elara uitdagend. Elsa voelde haar lichaam verstijven. Ze had het eerder gehoord, maar nu klonk het als een harde realiteit die ze moest ondergaan. Groter. Veel groter. Elsa zuchtte diep, sloot haar ogen opnieuw en concentreerde zich. Haar gedachten probeerden iets te grijpen, iets te vinden dat de uitdaging waardig was. Maar er kwam niets concreets naar boven. Haar gedachten bleven flitsen naar vage herinneringen aan het visioen dat Freyara haar ooit had laten zien – de talloze wezens, groot en angstaanjagend, die haar hadden aangekeken. Groter dan de satyrs van Vyrisna, grootser dan alles wat ze eerder had gekend. Maar niets vormde zich helder in haar geest.

"Zal ik je op weg helpen?" stelde Elara haar voor, met die speelse, bijna sluwe toon. Elsa knarste haar tanden, probeerde zelf iets te verzinnen, maar het lukte niet. Ze voelde zich verloren in het verlangen om het goed te doen, maar de ideeën bleven uit. Ze wist niet hoe ze de eindeloze mogelijkheden kon ontdekken die haar werden aangereikt.

Plotseling voelde ze het water. Ze hoorde het met een klap neerkomen op de vloer voor haar, een krachtige stroming die de stilte doorbrak. De drie waterwanden begonnen samen te komen, te vloeien tot één massieve muur van water die pulseerde, als een ademend wezen. Uit die muur vormde zich langzaam een schim. Eerst klein, bijna onschuldig, maar het zwol aan. Groter. Groter. Elsa keek ernaar, verward en geschrokken, niet zeker van wat ze voor zich zag. Het leek op een gigantische octopus, zwemmend door het water, steeds dichter bij haar komend. De schaduw zwol aan, groter en groter. De kop zelf was zeker twee meter hoog, en de tentakels eromheen kronkelden als hongerige armen, meterslang, dik en dun.

Elsa’s adem stokte. Ze wilde een stap achteruit doen, maar haar lichaam weigerde te bewegen. Het was alsof er iemand achter haar stond, haar stevig op haar plek hield, en het gefluister van Elara was nu alsof de godin letterlijk achter haar stond, haar adem warm in haar oor.

Uit het midden van de watermuur stak een enorm wezen zijn kop door. Paars met zilveren strepen en zwarte vlekken, zijn huid glinsterde in het licht. Het was geen gewone octopus zoals die soms aanspoelde aan de kust van Arendelle. Dit was iets anders, iets veel angstaanjagenders. De vorm van zijn kop leek bijna op een penis – een enorme, gespierde eikel met een rand eronder en een schacht die erop volgde. Elsa verstijfde van schrik. Het hele apparaat, want dat was het, stak ongeveer twee meter uit de watermuur, maar was minstens een halve meter in diameter. Het wees recht op haar.

"Ik weet dat je nog aan het leren bent, lieverd," hoorde ze Elara fluisteren, "maar ik zei toch dat het groter kon?" De speelse toon van de godin klonk alsof ze plezier had in Elsa’s verwarring. Elsa’s hart bonsde in haar keel. Wat werd hier van haar verwacht? Ze kon het niet bevatten. Dit wezen was gigantisch, meer dan ze ooit had kunnen bedenken. Het was fysiek onmogelijk, zelfs met haar magie.

"Ik kan toch niet..." Elsa fluisterde bijna tegen zichzelf, paniek sloeg in haar stem door. "Dat ding is toch veel te... Maar..." Haar stem trilde, haar gedachten flitsten heen en weer. Wat verwachtte Elara dat ze zou doen? Zelfs haar magische krachten konden haar niet helpen in een situatie als deze. Seks met een penis dat groter was dan zijzelf? Het leek belachelijk.

"Weet je nog wat je allemaal geleerd hebt?" hoorde ze Elara fluisteren, haar stem vol zachte aanmoediging. "Dit is een goede kans om het uit te testen! Denk goed na..." Maar Elsa kon nauwelijks nadenken. Haar hart bonkte zo luid dat het leek alsof het haar ribbenkast zou verbrijzelen. Wat moest ze doen? Hoe moest ze omgaan met dit wezen dat zo onwerkelijk groot was?

"Kom op, Elsa," Elara’s stem was nu vastberaden, bijna teder. "Je bent veel sterker dan je denkt. Laat hem zien wat je in huis hebt! Ik geloof in je." Het was de eerste keer dat de godin klonk alsof ze echt in Elsa’s kracht geloofde, alsof ze wist dat Elsa dit kon doen. Maar Elsa voelde zich overweldigd. Ze stond daar, tegenover een gigantische penis die op haar gericht was, en ze wist niet hoe ze verder moest.

Ze ademde diep in, probeerde zich te concentreren, haar magie op te roepen. Maar kon ze dit echt?

Elsa deed een stap dichterbij. En nog een. Haar ogen werden groter terwijl ze de immense eikel voor zich zag pulseren, alsof hij op haar zat te wachten. Op het eerste gezicht had dit ding niets meer weg van een octopus – het was gewoon een gigantische penis van twee meter lang die uit het water stak. Dat was toch niet zo gek meer? Ze had al zoveel vreemde dingen meegemaakt, dus dit... dit was slechts het volgende.

Ze bestudeerde de omgeving met een snelle blik. In het water achter de schacht kronkelden zwarte schimmen, als tentakels die zich uitstrekte vanaf de basis van deze reusachtige lul. Ze hielden zich op afstand, maar Elsa voelde dat ze elk moment dichterbij konden komen. Haar ademhaling versnelde, maar niet uit angst. Nee, het was iets anders. Ze voelde de warmte van het ding voor haar. Die warmte verbaasde haar – dit wezen, hoe imposant het ook was, leek haar niet te willen schaden. Het wilde haar bereiken, maar zat vast in de waterwand.

Elsa stak haar handen uit. Ze twijfelde even, maar haar innerlijke stem drong aan: "Je kunt dit. Dit moet gebeuren, op de een of andere manier." De spanning in haar buik nam toe, en ze voelde een vreemde opwinding opkomen. Natuurlijk kon ze niet letterlijk seks hebben met dit gigantische wezen. Dat was onmogelijk. Maar ze kon het wel laten climaxen, zolang ze creatief genoeg durfde te zijn.

Haar handen raakten de warme, gezwollen eikel, en het hele ding sidderde onder haar aanraking. Elsa lachte zachtjes, het voelde zo onwerkelijk. Haar koude vingers leken te smelten tegen het hete, pulserende vlees. Ze liet haar handen glijden over de glanzende oppervlakte, en ze voelde hoe het nog harder werd, meer opgewonden. Het voorvocht dat uit de opening droop, gebruikte ze instinctief om het nog gladder te maken, terwijl ze dichterbij stapte. Haar buik drukte tegen de basis van de eikel aan, en haar handen en armen wreven nu sensueel over het geheel.

Ze boog voorover en liet haar tong over de gladde schacht glijden. Haar tong leek bijna nietig, maar haar aanraking was precies wat dit wezen nodig had. De warme, glibberige substantie die uit de opening vloeide had een bekende geur – de geur van pure lust. Dit ding, deze immense penis, was simpelweg geil. Geil naar haar.

"Goed zo, Elsa..." fluisterde Elara in haar gedachten. Elsa sloot haar ogen en liet zich helemaal meeslepen door dit bizarre, opwindende ritueel. Haar lichaam trilde licht van de spanning die ze voelde. Ze gleed met haar handen langs de eikel, haar hele lichaam drukte zich ertegenaan, haar ademhaling werd zwaarder van het verlangen dat door haar heen golfde.

Toen voelde ze iets langs haar been glijden. Ze schrok niet, maar opende haar ogen. Rond de basis van de penis kwamen langzaam de tentakels uit het water omhoog. Ze hadden pijlvormige koppen, maar terwijl ze zich naar Elsa bewogen, ontvouwden de koppen zich en glipten er eikels tevoorschijn – paars van kleur, met zilveren strepen en zwarte vlekken, druipend van voorvocht. Ze waren allemaal miniaturen van wat Elsa aan het knuffelen was, maar dunner en tengerder. Hoewel 'dun' hier relatief was: sommige waren even dik als een mensenlul, maar anderen waren zeker twintig centimeter breed. En lang. Ze waren meterslang.

Er waren er zeker acht, kronkelend om haar heen. Toch was dit een soort octopus, maar dan een die alleen bestond uit pikken. Een van de tentakels kronkelde zich om haar linkerbeen, klom langzaam omhoog en hield haar vast terwijl de rest van de vlezige slangen om haar heen zweefden, steeds dichterbij komend. Ze leken haar voorzichtig aan te raken, alsof ze haar wilden aftasten.

Al snel voelde Elsa de natte eikels tegen haar armen, over haar schouders en langs haar hals glijden. Een andere wikkelde zich om haar middel, trok haar zachtjes dichter naar het wezen toe, zonder haar echt te dwingen. Maar ze wist dat er geen andere kant meer op was. De tentakels wreven over haar huid, hun grote, natte eikels drukten zich tegen haar tere lijf aan, en langzaam gleden ze onder haar al weinig verhullende jurkje.

Elsa bleef met haar handen over de enorme penis wrijven, maar nu lieten haar vingers de magie stromen. Met een simpel gebaar liet ze haar kleding van haar lijf smelten, als ijs in de zon. Ze voelde zich bevrijd, naakt, en volledig klaar voor wat er ging komen.

Ze was er klaar voor.

De tentakels omklemden haar zachtjes, wikkelden zich rond haar benen, haar armen en haar middel. De gladde, natte eikels begonnen hun weg te vinden over haar naakte huid, glijdend over haar dijen en haar rug. Een van de tentakels kroop onder haar bil en drukte zich tegen haar strakke, natte poesje aan. Elsa liet een zachte kreun ontsnappen, haar handen nog steeds tegen de immense eikel voor haar gedrukt. Dit was... magnifiek.

Ze sloot haar ogen, haar ademhaling stokte even, en ze liet zich meevoeren door het moment, zich volledig overgevend aan de lust en de magie die om haar heen golfde.

De tentakels kronkelden als slangen om Elsa's ledematen, glibberig en krachtig, omringden haar dijen, haar bovenarmen, en zelfs haar hals. Ze voelden als stalen kabels die haar steeds verder naar beneden trokken. Ze gleden langs haar buik en grepen zachtjes om haar borsten. Steeds dichter werd ze naar het grote, pulserende gevaarte in het midden getrokken. Het wezen leek zich te voeden met haar angst én opwinding, en al snel voelde ze haar knieën de grond raken.

Langzaam dwongen de tentakels haar naar achteren, totdat ze volledig op haar rug lag. Haar rug was hol, ondersteund door een dikkere tentakel die een paar keer strak om haar middel was gewikkeld, maar die haar nu voorzichtig losliet. Haar benen werden stevig vastgegrepen en langzaam uit elkaar getrokken door andere tentakels, die haar knieën omhoogtrokken en haar tenen net het water aan de rand van het wezen lieten raken. Ze voelde hoe de dikke, gladde eikels tegen haar openingen duwden, maar nog niet naar binnen gleden. Ze voelden alsof ze wachtenden waren, zich voorbereidend op wat komen ging.

Elsa voelde zich even machteloos. De pure kracht van dit wezen omringde haar, en ze realiseerde zich dat alles wat haar omwikkelde één en hetzelfde monsterlijk wezen was. Ze kon zich geen kant op bewegen, terwijl ze daar lag, kwetsbaar en weerloos.

Met haar rug hol en haar benen gespreid, voelde ze het gewicht van de enorme penis, bijna twee meter lang en een halve meter dik, over haar tengere lichaam glijden. De immense eikel drukte zich tegen haar buik aan en gleed omhoog, over haar borsten, zichzelf wrijvend over haar hele lichaam. De lengte van het ding strekte zich boven haar gezicht uit, en vol verwondering keek Elsa naar het gigantische gevaarte dat over haar heen wreef. Het was alsof het zich nog verder op haar legde, zich over haar boezem en haar middel drukkend. Ze liet zich gebruiken, zich overgeven aan het onwerkelijke gevoel van opwinding en machteloosheid.

Pas toen ze de eikels voelde duwen tegen haar gaatjes, schrok ze even wakker uit deze droomachtige trance. Twee 'kleinere' tentakels drongen bij haar sterretje aan, vechtend om als eerste naar binnen te glijden. Uiteindelijk wonnen ze beiden, en Elsa's ogen schoten wijd open terwijl haar mond zich opende in een stille gil. Ze voelde hoe de twee tentakels tegelijk diep in haar glipten, langs elkaar schurend en haar met hun ritmische bewegingen dieper en dieper neukend. Het was zo intens dat Elsa's lichaam begon te trillen. Ze sloeg haar hoofd achterover, haar gorgelende kreten verstikten toen een dikkere tentakel zich in haar keel wurmde. Ze kon niets anders meer doen dan gorgelen, haar hele lichaam overgeleverd aan de controle van dit wezen.

Haar armen werden strak naar de zijkanten getrokken door andere tentakels. Twee dikke eikels plaatsten zich over haar tepels, zuigend en pulserend als warme mondjes. Ze kon geen kant op. Haar hele lichaam werd omsingeld, overmand, terwijl een andere dikke tentakel haar poesje vond en zich diep in haar boorde. Het bewoog langzaam, terwijl de tentakels in haar aarsje een hoger tempo aanhielden. Elsa's hele lichaam werd gebruikt door dit wezen. Ze kon nergens heen, behalve in de extase van het moment.

Als er al pijn was geweest, verdween die snel. Haar lichaam paste zich aan, net zoals het altijd deed. De magie maakte het mogelijk, en Elsa lag te kronkelen van genot. De tentakels namen elk deel van haar lichaam in, en ze voelde de ongekende golf van extase door haar heen stromen. Terwijl het grote ding in het midden zich tegen haar gezicht drukte, voelde ze hoe de dikke eikels in haar nog harder begonnen te pulseren, diep van binnen kloppend met de belofte van ontlading.

Hoe lang dit duurde, kon niemand weten. Tentakels wisselden elkaar af, glijdend over haar lichaam, haar overal vullend en overweldigend. Elsa voelde de ene climax na de andere door haar lichaam golven. Totdat er alleen nog maar een hoopje Elsa op de grond lag, bedekt met een mengsel van zweet, speeksel, voorvocht en andere lichaamssappen. Het grote centrale ding bleef tegen haar aanwrijven, maar leek zich voor te bereiden op zijn eigen climax.

Het wezen trok zich even terug, om vervolgens met een wilde stoot zijn eikel tussen haar borsten te drukken. Elsa zag het gebeuren, voelde het gebeuren. Het zaad begon eruit te gutsen als een exploderende melktank. Dikke slierten zaad spootten uit de immense eikel en bedekten haar lichaam in dikke lagen van sperma, van haar borsten tot aan haar gezicht. Het leek eindeloos te duren, keer op keer spoot het gevaarte zijn warme lading over haar heen.

Ondertussen voelde Elsa de tentakels in haar beide gaatjes zwellen, hun eikels groter worden terwijl het zaad zich in hun koppen verzamelde. Het was alsof ze op het punt stonden te ontploffen. Toen de climax eindelijk kwam, gutste het zaad uit haar, haar hele lichaam vulde zich en de vloeistof stroomde bijna direct weer langs de tentakels naar buiten. De andere tentakels om haar heen begonnen tegelijkertijd te spuiten, zoals spugende cobra's die gericht waren op haar borsten, hals en gezicht.

Elsa lag daar, badend in een plas van warm zaad, haar lichaam trillend van uitputting. Het zaad bedekte haar hele lichaam, dampend van de hitte. Haar ademhaling was zwaar, en tussen het dikke, kleverige zaad door haalde ze met moeite adem. Ze was haast onherkenbaar, totaal van de wereld, totaal gevuld, en totaal alleen.

Het wezen had zich teruggetrokken. De beelden om haar heen waren verdwenen, en zelfs Elara fluisterde niets meer toe. Ging dit wel goed?

Elsa raakte pas uit haar trance toen het zware geluid van steen die over steen schuift haar oren bereikte. De uitgang schoof open, als twee zware poorten die met een diep gerommel opengingen. Ze had moeite om overeind te komen, nog onder de indruk van wat ze zojuist had meegemaakt. Ze stond voor het water, dat eerder een spiegel was geweest, maar nu leek het meer op een oneindige zee. De weerspiegelingen die haar eerder hadden omsingeld waren verdwenen, alsof ze nooit hadden bestaan.

Met een gedurfde sprong liet ze zich in de muur van water vallen. Het zilte water omhulde haar en spoelde het kleverige gevoel van haar lichaam af. Het was alsof ze door de aanraking van het water opnieuw geboren werd. De frisheid ervan deed haar tot leven komen, haar vermoeidheid wegspoelend en haar geest opnieuw scherp makend. Ze stapte er weer uit, opgefrist, haar lichaam tintelend van energie. Wat een avontuur was het geweest, grensoverschrijdend in elke zin van het woord. Ze had de grenzen van haar lichaam en verlangens verlegd, en dat gaf haar een onverwacht gevoel van trots.

Elsa stond in het midden van de ruimte en richtte haar blik op de poort die langzaam verder openging. Een helder, oogverblindend wit licht stroomde naar binnen. De lucht die door de opening naar binnen woei, had iets zilts. Ze kon de geluiden van de kust horen, het zachte ruizen van de zee, het gekrijs van meeuwen hoog in de lucht en een zachte bries die door de ruimte wervelde. De warmte die van buiten naar binnen stroomde was anders dan de kille lucht die Elsa kende van Arendelle. Dit was niet de koude kust van haar thuisland. Dit was iets nieuws, iets uitnodigends.

Ze knipperde met haar ogen tegen het felle licht en zag het silhouet van een figuur. Een donkere vorm, scherp afgetekend tegen het licht, die langzaam zichtbaar werd. De contouren van een jonge, verleidelijke vrouw werden duidelijker. Was dit Elara? Was dit de troef waar ze al die tijd voor gevochten had? Met een gevoel van opluchting begon ze zachtjes te lachen. Ze had het gehaald. Alles wat ze net had doorstaan, moest de sleutel zijn geweest om deze volgende poort te openen, en nu stond ze op het punt om Elara te ontmoeten.

Maar haar opluchting duurde niet lang. Nog geen seconde later verscheen er naast de vrouw een tweede silhouet. Dit figuur was minstens twee keer zo groot, gigantisch zelfs. Elsa’s adem stokte in haar keel. Het silhouet was pikzwart, maar door het contrast met het licht kon ze elke contour duidelijk onderscheiden. Een gespierd lichaam, een brede borstkas, en... hoorns? Een reusachtig wezen met hoorns op zijn kop. En wat daar hing tussen zijn benen... was dat een slurf? Nee... Dat was geen slurf.

Elsa's hart begon sneller te kloppen, en een golf van paniek overspoelde haar. Wat was dit? Wat stond haar nu weer te wachten?

“Oh, kijk maar niet zo bang! Hij is groot, maar je kunt het aan, geloof me…” klonk Elara’s speelse stem plotseling in haar hoofd, alsof ze nog steeds vlak achter Elsa stond. Maar in plaats van geruststelling voelde Elsa de paniek weer opborrelen. Wat had dit nou weer te betekenen? Het gigantische silhouet stapte verder naar voren, en de details van het monster werden langzaam zichtbaar. Hij briesde zwaar, en elke stap die hij zette, deed de grond trillen.

Een drie meter lange minotaur trad de arena binnen waar Elsa zich nu bevond. Ze verstijfde van angst. Hij was enorm. Zijn lichaam was bedekt met een dikke, ruige bruine vacht, zijn spieren bulten onder de huid en zijn borstkas ging op en neer met elke zware ademhaling. Zijn woeste kop, met lange, puntige hoorns, richtte zich op haar, terwijl zijn bloeddoorlopen ogen haar aandacht vasthielden. De minotaur droeg een lendendoek, maar het had nauwelijks enige functie. Tussen zijn benen bungelde een gigantische, gezwollen penis, nog niet volledig erect, maar toch al enorm in omvang.

Elsa’s instinct zei haar te vluchten, maar haar benen weigerden dienst. Ze kon geen kant op. De minotaur stond nu voor haar, en zijn kruis kwam op ooghoogte. Zijn lul hing zwaar naar beneden, nog niet volledig stijf, maar toch al indrukwekkend in zijn grootte. Vergeleken met het wezen van zojuist was dit misschien klein, maar Elsa wist al wat haar te wachten stond. Dit was de nieuwe uitdaging. Ze slikte nerveus, terwijl ze zichzelf voorbereidde op wat zou komen.

De minotaur gromde, zijn ademhaling klonk als een zware storm. Hij boog zich naar haar toe, en voordat ze het wist, had hij haar bij een enkel vastgegrepen. Elsa slaakte een geschrokken kreet toen hij haar omhoog trok, haar tengere lichaam bungelend voor hem, zoals zijn lul nog tussen zijn benen hing. Met een brute beweging scheurde hij de kleding die ze net weer met haar magie had gevormd van haar lichaam af, en liet haar naakt en weerloos voor zich hangen. Haar hoofd tolde. Zou er geen einde aan komen?

De minotaur’s geslacht begon langzaam op te zwellen, en terwijl ze bungelde voor zijn enorme lichaam, zag ze hoe het langzaam opstond. Het wees eerst naar voren en daarna naar boven, terwijl het steeds groter werd. Elsa aarzelde geen moment toen het haar raakte. Haar handen grepen het warme vlees vast en begonnen het langzaam te strelen. Het was zeker vijftig centimeter lang, en dik genoeg om met beide handen vast te pakken. Ze wist dat ze het onmogelijk in haar mond zou krijgen, vooral niet in deze positie, maar dat hield haar niet tegen.

“Zou je niet zeggen dat hij wat ‘overcompenseert’ met die grote hoorns?” klonk Elara speels en giechelend in haar hoofd. Elsa kon niets anders dan zachtjes lachen om de opmerking, terwijl ze het vlees in haar handen bleef kneden.

Met een verrassende zachtheid legde de minotaur haar weer op de grond. Elsa krabbelde overeind, haar ogen gericht op zijn immense geslacht. Ze pakte het weer vast met beide handen en begon het krachtiger te masseren, haar opwinding stijgend met elke seconde. Ze kon het nauwelijks bevatten, hoe geil dit haar maakte. Maar een vraag bleef door haar hoofd spoken: was dit het, of zouden er nog meer komen?

"Soms is iets niet wat het lijkt..." hoorde Elsa plotseling fluisteren. De stem van Elara was speels en geruststellend, alsof ze het mysterie van de minotaur wilde onthullen. Het gigantische wezen stond daar, stil en kalm, terwijl Elsa haar ding deed, alsof hij haar de ruimte gaf om zichzelf te verkennen. Wat Elara bedoelde, begon langzaam tot haar door te dringen: deze minotaur had de kracht om haar compleet te overweldigen, om haar volledig te domineren als hij dat wilde. Maar dat deed hij niet. Het leek alsof hij haar verlangens respecteerde, alsof er meer intelligentie schuilging achter die woeste buitenkant. Elsa wist dat het haar nog wel duidelijk zou worden.

Ze ging dichter tegen hem aan staan, haar borsten drukten tegen zijn enorme schacht terwijl haar handen reikten naar de eikel die boven haar uittorende. De angst die haar even had verlamd, verdween en werd vervangen door een intense opwinding. De machtige penis van de minotaur leek groter en imposanter dan ooit, maar Elsa voelde zich nu zelfverzekerd genoeg om ermee om te gaan. Ze kon dit aan. Hij was gigantisch, maar niet te groot... en dat drong steeds meer tot haar door.

"Ik wil het..." fluisterde ze hijgend, haar stem vol verlangen. Ze wist wat er moest gebeuren. De minotaur keek op haar neer, zijn ogen glinsterden met iets van begrip. Met een kalme, maar vastberaden beweging draaide hij haar om, zijn enorme handen stevig om haar middel geklemd. Hij tilde haar met gemak van de grond, haar tengere lijfje leek niets in vergelijking met zijn brute kracht. Het was alsof hij wist wat ze verlangde, alsof hij haar gedachten kon lezen.

Elsa liet zich volledig imponeren door zijn kracht en de totale overgave die dat met zich meebracht. Haar benen trokken zich op terwijl ze hoog boven de grond bungelde, haar rug naar hem toe. Ze keek nog een keer over haar schouder en zag iets verrassends in zijn blik – geruststelling. Dit wezen was geen hersenloos monster. Hij wist wat hij deed. En hij wist wat zij wilde. Heel voorzichtig plaatste hij haar op zijn enorme stijve penis, die nu bijna recht omhoog stond, gespannen en klaar om haar te ontvangen.

"Oh, mijn..." fluisterde ze zacht, haar stem trilde van opwinding en verwachting. Welke godin kon ze hiervoor aanroepen? Geen enkele kon haar voorbereiden op wat nu zou gebeuren. Ze trok haar benen zo ver mogelijk op, haar lichaam gespannen, terwijl zijn roze eikel – ter grootte van een flinke vuist – glinsterde van het voorvocht. Het puntje vond haar schaamlippen, gleed ertussen door en vond haar opening. Elsa zat er nu op, geplaatst op zijn machtige lul, en de eerste aanraking van zijn eikel tegen haar natte, doorweekte poesje maakte haar waanzinnig van verlangen.

Ze keek opnieuw om, en dit keer was er geen twijfel meer in haar ogen, alleen pure lust. Het mocht. Het kon. En toen, heel langzaam, begon de minotaur haar naar beneden te duwen, zijn enorme eikel rekte haar op terwijl hij tergend langzaam in haar gleed. Elsa kermde van spanning en genot, haar adem stokte. Ze zocht wanhopig naar houvast, maar hij hield haar stevig vast, leidde haar lichaam met de grootste zorg over zijn gigantische lul.

Haar lichaam trilde van de opwinding terwijl ze zichzelf steeds dieper over hem heen voelde zakken. Ze keek naar de wanden van water om haar heen en zag haar reflectie – haar tengere, naakte lijfje met die gigantische lul diep in haar. Het opwindende beeld joeg een nieuwe golf van lust door haar heen. Centimeter na centimeter gleed ze over zijn harde paal, en hoewel ze wist dat het onmogelijk was om hem helemaal op te nemen, verraste haar lichaam haar. Ze kon het. Zijn eikel, die meer dan tien centimeter breed was, werd langzaam opgenomen in haar strakke, gewillige poesje. Elsa voelde elke beweging intens, terwijl de magie haar lichaam in staat stelde om dit genot te ervaren zonder pijn.

Ze kon het niet helpen; ze begon harder te kreunen, haar lichaam wilde meer. En terwijl ze zich verder op zijn gigantische lul liet zakken, voelde ze hoe zijn heupen lichtjes begonnen te bewegen. De minotaur duwde zichzelf langzaam en ritmisch in haar, zijn adem kwam zwaarder, warm en vochtig in haar nek. Hij bewoog voorzichtig, alsof hij haar niet wilde breken, maar haar tegelijkertijd compleet wilde invullen.

Elsa vond eindelijk houvast door zijn hoorns beet te pakken. Ze greep ze stevig vast en bewoog mee met zijn ritme. Ze voelde de spanning in haar lichaam toenemen, haar ademhaling versnelde, en haar kreunen werden luider. Ze bewoog niet tegen hem in, maar juist met hem mee, een perfecte harmonie tussen haar lichaam en zijn immense kracht. De sensatie van zijn grote lul diep in haar, elke beweging die hij maakte, bracht haar naar nieuwe hoogten van genot.

De minotaur ging steeds harder en sneller, zijn warme adem in haar nek, en Elsa gaf zich volledig over. Ze wilde hem, ze wilde meer van hem, terwijl hij haar dieper en dieper vulde. Zijn grote eikel drukte tegen haar nok aan, maar door de magie leek het alsof haar lichaam alles kon verdragen. Ze voelde geen pijn, alleen pure, rauwe extase. Elsa’s ogen schoten open van het genot en haar lichaam trilde, terwijl ze zich steeds dieper over hem heen wilde drukken, alsof ze hongerig was naar nog meer van deze onmogelijke ervaring.

De magie maakte het allemaal mogelijk. Elsa voelde zich alsof ze op de rand van een waanzinnige climax stond, terwijl de minotaur haar bleef nemen.

Elsa ontdekte al snel dat het niet genoeg was voor de minotaur. Hij wilde meer. Zijn enorme, gespierde lichaam bewoog onrustig onder haar, en Elsa voelde de spanning opbouwen. Maar kon ze meer hebben? Ze voelde de twijfel in haar opkomen, een knagend gevoel dat haar bijna moedeloos maakte. Ze wist dat hij haar volledig kon overnemen, maar haar lichaam leek zijn dorst naar genot nog niet helemaal te lessen.

Terwijl ze worstelde met haar onzekerheid, hoorde ze plotseling het speelse gefluister van Elara in haar hoofd, uitdagend en luchtig zoals altijd. "Kom op, Elsa, gebruik dat slimme koppie van je – je hoeft niet alles zelf te doen!" De woorden klonken als een vriendelijk duwtje, maar Elsa wist niet goed wat ze ermee aan moest. Hoe meer ze twijfelde, hoe meer de minotaur het heft in handen nam. Zijn grote handen klemden stevig om haar lichaam, en zonder enige moeite begon hij haar zelf te bewegen, heen en weer te wiegen op zijn gigantische paal.

Elsa voelde een golf van onzekerheid door haar lichaam trekken. Ze was bang voor wat er zou komen. Hoelang ging dit duren? Maar die angst werd snel vervangen door een overweldigend gevoel van genot. Het deed geen pijn, zelfs niet met zijn immense formaat. In plaats daarvan voelde ze zich gevuld, tot aan de nok toe, en elke stoot die hij maakte, stuurde trillingen van plezier door haar hele lijf. Zijn bewegingen werden krachtiger, en Elsa merkte dat ze zelf weer begon mee te bewegen, haar kreunen werden aanmoedigend, haar ademhaling zwaar en verlangend. Langzaam ontstond er een samenspel, een ritmische dans tussen hen beiden.

Toch voelde Elsa dat haar creativiteit tekortschoot. Ze had geen idee hoe ze hem volledig kon bevredigen. Hijgend, half radeloos van genot, fluisterde ze naar hem, “Neem me dan maar gewoon…” Haar stem klonk bijna smekend, haar lichaam schreeuwde om meer, terwijl zijn grote handen haar bleven sturen. Toen hoorde ze het gefluister van Elara weer, nu speels en sluw: “Waarom gebruik je niet je krachten, Elsa?”

Een plotselinge ingeving overviel haar, en Elsa creëerde met haar magie twee ijzige klonen van zichzelf. De klonen verschenen aan de voeten van de minotaur en begonnen onmiddellijk hun werk. Hun handen en tongen streelden en likten over zijn enorme ballen en de delen van zijn schacht die Elsa zelf niet kon bereiken. Het voelde alsof hun aanrakingen perfect synchroon liepen met haar eigen bewegingen, en samen vormden ze een orkest van genot voor het gigantische wezen.

De minotaur briesde luid, zijn adem stokte terwijl het genot zich in hem opbouwde. De klonen werkten onvermoeibaar, hun koude handen en tongen veroorzaakten een intens contrast met de warmte van zijn gloeiende vlees. Elsa voelde hoe zijn hele lichaam begon te trillen onder haar, en toen het moment van ontlading naderde, wist ze dat het bijna zover was. Een enorme hoos van zaad werd met brute kracht in haar gepompt, zo krachtig dat het leek alsof ze bijna van hem af werd getild. Het stroomde uit haar en was zo heet dat het de ijzige klonen liet smelten.

"Creatief, meid! Vergeet niet, het is geen wedstrijd, maar als het dat wél was, zou je winnen,” hoorde ze Elara nog zeggen, haar stem vol bewondering en plezier. Elsa voelde hoe de wereld om haar heen begon te vervagen, haar lichaam was volledig uitgeput, en ze stond op het punt om het bewustzijn te verliezen van pure uitputting.

De minotaur liet haar niet zomaar gaan. Hij pakte haar opnieuw op en gooide haar over zijn brede schouder, alsof ze niets woog. Elsa had geen kracht meer om te reageren. Ze voelde alleen nog de bewegingen van zijn grote lichaam terwijl hij haar door het labyrinth droeg, totdat ze de frisse lucht voelde. Ze werden naar buiten geleid, de zilte zeelucht vulde haar longen. Ze werd voorzichtig neergelegd op de grond, het zachte zand voelde koel aan op haar warme, bezwete huid.

"Oh, kijk eens aan! De prinses in nood wordt weer gered... maar niet voor lang!" klonk de speelse stem van Elara die zich boven Elsa boog, haar vriendelijke lach maakte het allemaal iets minder onwerkelijk. "Niet helemaal de bedoeling. Maar als het werkt…" zei Elara, terwijl ze speels met haar ogen rolde, refererend aan het intense avontuur dat Elsa net had doorgemaakt. Het klonk bijna alsof ze verrast was dat Elsa het zo goed had doorstaan.

Elsa kwam langzaam bij, haar ademhaling stabiliseerde zich terwijl ze zich oprichtte. Nu had ze eindelijk de kans om Elara echt te leren kennen. De minotaur, Bronvor, stond rustig op de achtergrond, als een stille bewaker van deze idyllische plek. Elara was heel anders dan Freyara of Vyrisna. Minder manipulatief, meer vrij, alsof ze het avontuur zelf belichaamde. Haar energie was speels en uitnodigend, en haar houding voelde bijna vriendschappelijk, alsof Elsa tegenover een oude vriendin stond in plaats van een godin.

Maar het ritueel was nog niet compleet. "We zijn er nog niet helemaal, Elsa," zei Elara met een ondeugende glimlach. Elsa keek haar vragend aan, terwijl ze nog steeds de restanten van haar energie verzamelde. Ze moest Bronvor bevredigen, samen met Elara, om het ritueel af te maken en Elara te bevrijden.

Elara lachte zachtjes toen ze Elsa’s verbaasde blik zag. "Maak je geen zorgen, schat. Het is eigenlijk best leuk, hoor," zei ze, terwijl ze haar hand op Elsa's schouder legde. "Het kan allemaal wat overweldigend lijken, maar je hebt al zoveel laten zien. Sommige dingen kunnen gewoon… al zijn sommige pikken echt te groot." Elara gaf Elsa een knipoog, maar de onderliggende toon in haar woorden maakte Elsa nieuwsgierig naar wat haar nog te wachten stond. Waar had ze het over?

Elara behandelde haar alsof ze gelijken waren, een losser en vriendschappelijker gevoel dat Elsa bevrijdde van het idee dat ze constant voor godinnen moest buigen. Toch voelde het nog steeds onwennig, maar ook fijn op een vreemde manier. Ze voelde zich geaccepteerd.

Elsa had eindelijk een kort moment om Elara echt in zich op te nemen. Ze had al een beeld van haar gevormd door de fluisteringen en het speelse karakter dat ze tijdens haar proef had ervaren, maar nu, in levende lijve, was Elara anders. Intenser. Haar aanwezigheid vulde de ruimte met een ongekende levendigheid, een energie die Elsa onmiddellijk voelde. Ze was betoverend. De Godin van Seksualiteit en Ontdekking straalde iets natuurlijks uit, alsof ze moeiteloos alles en iedereen om zich heen in haar avontuur betrok.

Elara's lichaam had een zachte, ronde schoonheid, haar vormen vol en verleidelijk. Haar brede heupen wiegden met elke beweging, haar borsten rond en vol, accentuerend haar speelse en nieuwsgierige aard. Het viel Elsa op hoe verleidelijk en toch onschuldig Elara's glimlach was - altijd speels en uitnodigend, alsof ze iedereen wilde aanmoedigen om mee te doen in haar ontdekkingsreis.

Elara’s kastanjebruine haar viel in levendige golven tot aan haar schouders. Kleine vlechten aan de zijkanten, versierd met parels en schelpjes, reflecteerden haar verbondenheid met de oceaan. Het leek alsof haar haar constant in beweging was, net als zijzelf. Ze had een soort bruisende energie, alsof ze nooit stil kon blijven staan. Elk detail van haar verschijning leek doordacht en betekenisvol, van de subtiele glans van haar haar tot de golvende lijnen van haar luchtige tuniek.

Die tuniek was een kunstwerk op zich. Van doorschijnende, zijdezachte stof, die zachtjes om haar lichaam golfde. Het onthulde net genoeg om nieuwsgierigheid te wekken, maar niet alles bloot te geven. De stof bewoog met elke stap die ze zette, alsof het door een onzichtbare wind werd meegevoerd. De tinten blauw en groen in haar kleding, glinsterend als het licht van de zee, versterkten haar verbondenheid met het water en avontuur. Het leek haast alsof Elara zelf een deel van de oceaan was, altijd in beweging, altijd veranderend. Het verklaarde ook wel het een en ander over het labyrint, kwam Elsa nu langzaam toe.

Elara's sieraden waren eenvoudig maar toch betoverend. Een lange ketting met een schelphanger bungelde zachtjes tussen haar volle borsten, terwijl parels en zilveren kettingen haar armen sierden. Alles wat ze droeg leek een verhaal te vertellen, een verhaal van ontdekking en avontuur. Haar sieraden waren symbool voor haar rusteloze aard - de drang om altijd nieuwe sensaties, nieuwe plekken, en nieuwe verlangens te ontdekken.

Toen Elara sprak, was het niet alleen haar uiterlijk dat Elsa betoverde. Haar stem was zacht en verleidelijk, maar met een ondertoon van avontuur. Elara moedigde haar aan om haar eigen grenzen te verkennen, haar seksuele verlangens volledig te omarmen en te ontdekken wat haar lichaam allemaal in staat was te voelen en te geven. "Je hebt het goed gedaan, Elsa. Je hebt je laten verrassen, laten leiden door wat je nog niet wist dat er in je zat."

Elara’s karakter was aanstekelijk. Ze was nieuwsgierig, bijna ongeduldig in haar speelse ontdekkingstocht. Alles aan haar straalde dat uit - de manier waarop ze Elsa aankeek, zoals een kind dat een nieuwe schat had gevonden. Ze was niet manipulatief zoals Freyara, of intens zoals Vyrisna, maar eerder een vrije geest, altijd zoekend naar nieuwe prikkels, nieuwe ervaringen om van te genieten.

En dat bracht Elsa bij Bronzor. De minotaur, die eerder zo intimiderend had geleken, werd nu door Elara met zoveel liefde en lust beschreven dat Elsa hem ineens in een ander licht zag. Hij was meer dan alleen een trouwe bewaker of onderdaan. Hij was Elara’s partner, haar metgezel in haar eeuwige ontdekkingsreis. Zijn aanwezigheid vulde haar leven hier op het idyllische strand, een partner die haar zowel kon beschermen als bevredigen. Elara sprak over hem met een zekere tederheid, maar ook met speelse lust. "Hij is zo’n goedzak, mijn Bronzor," zei ze met een glimlach. "Hij voorziet in al mijn verlangens."

Elsa moest lachen bij het idee dat deze woeste, drie meter hoge minotaur, die haar net nog zo ruw had genomen, eigenlijk een liefdevolle metgezel van Elara was. Bronzor leek in dit nieuwe licht niet langer alleen een beest, maar een toegewijde partner die Elara in haar vrijheid liet, maar er altijd voor haar was. Zijn rol leek groter dan Elsa zich eerst had voorgesteld, niet zomaar een monster, maar een belangrijk deel van Elara's leven hier.

Elara had alle tijd, zo leek het. Er was geen haast, geen druk. "We moeten Bronzor nog wel een keer samen verwennen," zei ze met een ondeugende blik in haar ogen, "maar dat kan zo. Eerst moeten we ons even voorbereiden." Elsa voelde de spanning in haar lijf iets afnemen. Elara’s vriendschappelijke, bijna nonchalante manier van praten maakte dat ze zich meer op haar gemak voelde, ondanks alles wat er gebeurd was. De godin van Seksualiteit en Ontdekking was echt heel anders dan de anderen. Ze was losser, meer ontspannen en vriendschappelijker, alsof ze Elsa niet als een ondergeschikte zag, maar als een reisgenoot op hetzelfde pad.

Elara knipoogde naar haar en legde een hand op haar schouder. "Maak je geen zorgen, we hebben tijd. Dit is jouw avontuur, Elsa. Ontdek het op jouw manier." Elsa vond dat ze dat niet meteen gewend was. De zorgeloze, bijna speelse sfeer waarin ze zich bevond voelde onwennig, maar tegelijkertijd ook bevrijdend.

Het strand strekte zich voor Elsa uit als een oase van rust en warmte, compleet anders dan het ijzige landschap van Arendelle. De lucht was helder, de zon scheen vriendelijk, en de zachte bries streelde haar naakte huid. Ze liet haar ogen over de rustige zee glijden en de ruïnes die verspreid lagen tussen de rotsen en kliffen. Dit leek bijna op een andere wereld, en het contrast met alles wat ze eerder had ervaren, maakte deze plek juist nog betoverender. Dit was haar nieuwe werkelijkheid.

Elara was naar Bronzor gewandeld, die, als een trouwe metgezel, tegen een oude muur leunde, rustend. Elara kuste hem teder op zijn grote, ruige snuit en bedankte hem voor zijn inzet tot nu toe. Het was duidelijk dat Bronzor veel meer voor Elara betekende dan alleen het zijn van een minotaur met een grote pik. Er was een onmiskenbare tederheid tussen hen die Elsa ontroerde. “We zijn bijna vrij…” fluisterde Elara zachtjes tegen Bronzor, die leek te grijnzen, alsof hij wilde zeggen dat ze zich nog niet te vroeg rijk moest rekenen. “Mits Elsa het wil, natuurlijk…” voegde ze er met een speelse glimlach aan toe, terwijl ze weer naar Elsa toeliep.

Elsa glimlachte naar hen beiden. Het was mooi om te zien hoe menselijk Elara met Bronzor omging. Ze zag in Elara iets zachters, iets meer verfijnds dan de rauwe lust en macht van Freyara of Varysna. Elara ging teder om met haar metgezel, en dat raakte Elsa. Toen Elara naast haar in het warme zand kwam zitten, voelde Elsa een moment van diepe rust en verbinding met deze godin, die ondanks haar speelse en verleidelijke aard een oprechte warmte uitstraalde.

Het voelde vertrouwd. Elara liet haar blik rusten op Elsa's naakte lichaam, dat door de zon goudkleurig leek te stralen. “Het is tijd…” fluisterde Elara verleidelijk en sensueel, terwijl haar ogen op Elsa's lichaam gericht bleven. Elsa voelde haar hart sneller kloppen en haar ademhaling versnelde toen Elara zich naar haar toe boog en haar lippen zachtjes op die van haar drukte.

Hun gekus was zacht en ontdekkend. Elara was geduldig, ze verkende Elsa's mond, langzaam en verkennend, alsof dit het begin van een nieuw avontuur was. Elsa voelde zich steeds meer op haar gemak. De kalmte van het strand, de warmte van de zon, en de tederheid van Elara's aanrakingen lieten haar in een staat van serene extase vallen.

“Kom maar, Bronzor,” fluisterde Elara, terwijl ze Elsa met een zachte blik geruststelde. De minotaur kwam langzaam dichterbij. Zijn gigantische, gespierde lichaam leek op te lichten in het zonlicht, en zijn lul stond al rechtop, enorm en stevig. “Het is zijn eerste keer in eeuwen,” zei Elara zacht tegen Elsa, terwijl ze de minotaur uitnodigde om te gaan liggen. "Hoe vaak ik het ook probeerde... Hij kwam nooit. Tot nu."

De dames keken naar de reusachtige lul die recht omhoog wees. Elara nam het voortouw en plaatste haar borsten tegen de schacht van Bronzor’s paal. Elsa volgde haar voorbeeld, drukkend haar volle, zachte borsten tegen de harde paal aan. Samen masseerden ze hem met hun torso’s, hun borsten glijden zacht over het hete vlees van Bronzor’s erectie. Elara likte speels over de eikel, en Elsa volgde haar ritme, haar tong liet sensuele strelingen achter op de natte top. Het topje van de minotaur's gigantische penis was het enige wat ze echt in hun mond konden nemen, maar zelfs dat voelde indrukwekkend aan.

Elara glimlachte speels naar Elsa terwijl ze de eikel likte, hun tongen elkaar afwisselend terwijl ze de immense penis van Bronzor plaagden. Elsa voelde zich zekerder, meer op haar gemak dankzij Elara’s speelse leiding. Het aura dat Elara uitstraalde was een constante bron van geruststelling. “Tijd om hem te laten zien waarom hij hier al eeuwen op heeft gewacht!” sprak de godin, met een knipoog naar Elsa. En de twee naakte vrouwen bewogen sensueel door, dansend tegen zijn grote, harde paal, zittend op hun knieën naast het machtige wezen.

Toen het moment van climax kwam, brulde Bronzor als een vulkaan die op uitbarsten stond. Zijn zaad spoot eruit in grote, krachtige golven, terwijl de meiden genotvol lachten en het warme, dikke sperma over hun lichamen voelden stromen. Elsa keek opzij naar Elara, die er opgelucht uitzag. Dit was voor hen beiden een overwinning. Elara had Bronzor eindelijk weer kunnen laten komen, en Elsa had deel uitgemaakt van die bevrijding.

Elara gleed zachtjes over Elsa heen en duwde haar op haar rug. Hun monden ontmoetten elkaar weer, dit keer vol met het zaad van Bronzor dat ze gretig deelden terwijl ze tongden. Elsa voelde zich compleet overweldigd door de intensiteit van het moment, door de warme golf van genot die haar lichaam overspoelde. En toen voelde ze het weer: de harde paal van Bronzor drukte zich weer tussen hen in.

Elara grijnsde speels. “Ach, hij is al zo lang braaf geweest… We kunnen hem toch niet teleurstellen?” zei ze ondeugend. Elsa lachte zwakjes, maar ze wist dat het nog niet voorbij was. De minotaur duwde zichzelf weer naar voren, dit keer niet om één van hen te nemen, maar om beide lichamen tegelijk te gebruiken.

Elsa en Elara drukten hun natte, trillende clitjes tegen de dikke, glanzende paal van de minotaur. Bronzor begon te bewegen, zijn enorme lijf werkte zichzelf tussen hen in. Hun lichamen vouwden zich om zijn lul heen, de warmte van hun lichamen zorgde voor intense wrijving. Elsa kreunde terwijl ze voelde hoe de energie van Bronzor’s kracht door hen heen ging. Elara moedigde haar aan met zachte, opzwepende woorden, en toen Bronzor uiteindelijk weer begon te briesen, werd Elsa samen met Elara overmand door een climax die hen beide liet gillen van genot. Nee, van plezier! Lachend lag Elsa daar en liet zich weer bedekken met een dikke laag warm zaad. En Elara lachte met haar mee. Als vriendinnen hadden ze samengewerkt en genoten van iets wat op een uitje leek. Een bizar contrast met hoe Elsa die avontuur en haar zoektocht naar Elara was begonnen.

Zaad gutste als een stroom over hen heen, bedekte hun lichamen in dikke lagen terwijl Bronzor uitbarstte. Elsa werd overspoeld door de intensiteit van het moment en voelde hoe de hitte haar vulde, elke vezel van haar lichaam trilde van de climax.

Toen het voorbij was, lagen Elsa en Elara in elkaar verstrengeld, hun lichamen plakkerig en warm, de zon die hen nog steeds verwarmde. Elara glimlachte zachtjes naar haar, en Elsa, hoewel uitgeput, kon niet anders dan terug glimlachen.

Elsa voelde haar lichaam langzaam weer tot rust komen, terwijl ze zich van het intense moment met Bronzor en Elara herstelde. De zon voelde nog steeds warm op haar huid, en de lucht was doordrenkt met de geur van de zee. Ze kwam langzaam overeind, haar borst nog steeds wat snel op en neer gaand van de recente climax. Ze keek naar Elara, die haar met een speelse glimlach aankeek, en naar Bronzor, die nu loom maar voldaan tegen een rots leunde, zijn enorme, gespierde lichaam ontspannen maar nog steeds indrukwekkend.

Zonder woorden begreep Elsa dat het tijd was om verder te gaan. Samen met Elara en Bronzor liep ze door de opening in de rotswand die naar een nieuwe plek leidde. Ze voelden de zachte bries van de kust langzaam verdwijnen, vervangen door de vochtige, warme lucht van de jungle. De grond onder haar voeten werd weer zacht en vochtig, en de geluiden van de natuur vulden de ruimte. Ze kwamen aan in de weelderige jungletuin van Freyara. Elsa herkende de dichte begroeiing, de geuren en het mysterieuze, zwoele gevoel dat door de lucht zweefde. Dit was Freyara’s domein.

"Je hebt het goed gedaan, Elsa!" fluisterde Elara stiekem in haar oor, terwijl ze haar speelse toon terugvond. "Maar nu begint het echte plezier... Trouwens, Bronvor is best lief, hè?" Ze lachte ondeugend en knipoogde naar Elsa, die zelf ook niet kon helpen om even te glimlachen. Bronzor, die rustig achter hen aan liep, leek onschuldig te grijnzen, alsof hij wist wat er besproken werd.

Elsa voelde een warme tinteling door zich heen gaan terwijl ze door de jungle liep, en bij elke stap groeide de anticipatie. Toen ze uiteindelijk bij de open plek kwamen, stonden Freyara en Vyrisna al klaar. De godinnen wachtten hen op, hun blikken gevuld met nieuwsgierigheid en verlangen. Het was duidelijk dat ze wisten wat er was gebeurd, en dat Bronzor's aanwezigheid niet ongemerkt bleef.

De andere twee godinnen verwelkomden hen, en terwijl ze Elara omhelsden, gleden hun ogen over Bronzor, die met zijn kolossale lichaam indrukwekkend voor hen stond. Elsa zag de vonk van verlangen in hun blikken en wist dat Bronzor niet alleen voor Elara in de smaak viel. De gedachte liet haar grinniken, zeker toen ze Elara hoorde fluisteren: "Ach ja, altijd dezelfde competitie tussen zussen... Wie maakt hem als eerste af?" Elara’s stiekeme opmerking bracht Elsa aan het lachen. De luchtigheid van de situatie verzachtte het overweldigende gevoel dat ze soms had in het bijzijn van deze goddelijke wezens.

Elsa voelde zich plots veel minder gespannen, en het besef dat zelfs godinnen zoals zij stiekem rivaliseerden over zaken als deze, maakte het allemaal menselijker. Elara merkte haar ontspannen glimlach op en kneep zachtjes in haar hand, terwijl Freyara en Vyrisna Bronzor in hun armen namen en naar het bad leidden. Het was duidelijk dat ze niet konden wachten om hem op hun eigen manier te verwennen.

Elara nam Elsa nog even apart. Ze draaide zich naar haar toe, de speelsheid verdween even uit haar ogen en maakte plaats voor een oprechte blik van dankbaarheid. “Bedankt voor je hulp, Elsa. Ik hoop dat je genoten hebt van je ontdekkingsreis, want geloof me… dit was pas het begin.” Haar hand gleed langs Elsa’s arm, terwijl haar stem bijna bezwerend klonk. “Ontdekking is een eindeloze reis. Vergeet dat nooit. Ik wacht met smacht op je volgende stap.” Met een zachte glimlach boog Elara zich naar voren en kuste Elsa teder op de lippen, een afscheid dat meer vriendschappelijk en persoonlijk aanvoelde dan alle andere ontmoetingen die ze had gehad.

Ondertussen kon Elsa horen hoe Freyara en Vyrisna hun minotaur naar het bad begeleidden. Niet veel later lag Freyara op de rand van het bad, haar benen gespreid, terwijl Bronzor zijn enorme penis diep in haar beukte. Het geluid van haar kreunen vermengde zich met het zachte gekabbel van het water en het diepe gegrom van de minotaur.

"Nou, Elsa... Je hebt je werk goed gedaan, maar nu nemen wij het over. Tijd om te laten zien hoe zussen samenwerken!" riep Elara met een ondeugende grijns, terwijl ze naar de anderen toeliep en zich bij hen voegde. Ook iets wat dus al een eeuwigheid niet gebeurd was... Elsa keek toe, en een deel van haar wilde blijven kijken, maar ze wist dat het tijd was om te vertrekken. Het voelde alsof ze iets had afgerond, en hoewel ze wist dat haar reis nog lang niet voorbij was, had ze even de rust gevonden om zichzelf weer bijeen te rapen.

Terwijl ze het tafereel achter zich liet, glipte Elsa weg, een laatste blik werpend op Elara, die zich inmiddels ook bij Freyara en Vyrisna mengde. De drie godinnen gebruikten hun lichamen om Bronzor's enorme penis te bevredigen, en het geluid van hun kreten vervaagde terwijl Elsa zich door de jungle begaf, die groter leek dan voorheen. Ze vond de deur met de luikjes. Geen mannen in gewaden die nu stonden te wachten. Het bleef al met al nog een groot mysterie. Ze had veel geleerd, veel meegemaakt, en nu was het tijd om verder te gaan. Nog één godin te gaan, toch? Wat konden ze nog voor haar verzinnen?

Het was allemaal wat.