De bubbels omringden de groep als een zachte, constant bewegende deken. Het geluid van de waterstralen onder de oppervlakte mengde zich met het schelle gelach door het tropische zwembad. Evelien droeg zelf weinig bij aan dat kabaal, maar ze genoot van het geluid. Kristie, haar beste vriendin, grapte altijd over haar dagdromen, maar ze kon er niets aan doen. Ze verzonk in alle losse opmerkingen die heen en weer gingen, niet te volgen, en dat hoefde ook niet. Het was de natuurlijke manier waarop gesprekken zich ontwikkelden in een omgeving zoals deze, de één gooide iets in de groep, en de rest haakte er op hun eigen manier op in. Ze kon merken dat Stefanie, net zo’n buitenbeetje als Evelien, haar best deed om mee te komen. Om populair te zijn. Aandoenlijk, dacht ze. Iedereen leek loom en tevreden, het schooluitje vlak voor de kerstvakantie had iedereen duidelijk uitgeput. En terwijl de dag tegen het einde liep, was een groep scholieren hier, in het grote ronde bubbel-zitbad, eindelijk tot rust aan het komen.

Joshua was zoals altijd luid aanwezig. Hij zat iets naar voren gebogen, zijn handen spetterend in het water terwijl hij de ene na de andere grap maakte, bedoeld om de groep aan het lachen te krijgen. Het lukte soms, maar niet altijd even goed. Zijn pogingen om het middelpunt te zijn voelden net iets te geforceerd, maar hij had genoeg energie om dat te maskeren.

“Dus ik zei tegen hem,” begon Joshua met een stem die net wat te hard was, “als je denkt dat je met dat idee voor je profielwerkstuk een voldoende gaat halen, moet je óf geniaal zijn, óf echt totaal gek. En raad eens?” Hij pauzeerde dramatisch, alsof iedereen met spanning wachtte. “Hij was het allebei niet!” Hij barstte in lachen uit, zichzelf blijkbaar de grappigste van allemaal vindend, alleen Stefanie reageerde hoorbaar op de zogenaamde grap, die volgens Evelien als een tang op een varken sloeg.

De anderen lachten mee, maar voor Evelien was het duidelijk dat Je Joshua’s gepoch langzaam zat begonnen te raken. Kristie, aan de overkant van het bubbelbad, was amper bezig met Joshua’s verhaal. Ze zat half gedraaid naar de gespierde Bram, haar schouders licht schokkend van onderdrukte giechels. Evelien keek even naar hen en ving een glimp op van Kristie’s gezicht, het soort uitdrukking dat alleen voorkwam als ze een onbenullig maar grappig geheim deelde met iemand. Bram lachte zachtjes mee, altijd kort van stof, zijn hand kort door het water bewegend alsof hij haar woorden wilde bevestigen.

Evelien zat aan het uiteinde van de groep, een beetje los van de actie, maar dat vond ze prima. Ze luisterde nog steeds naar de stemmen om haar heen, niet per se omdat ze geïnteresseerd was in het onderwerp, maar omdat het een soort rust bracht. Iedereen had zijn plek, en zij had de hare, aan de rand, observerend.

Plotseling voelde ze hoe de de sfeer in de groep subtiel veranderde, niet doordat er iets werd gezegd, maar door een nieuwe aanwezigheid. Ze had het te laat door. Meneer Van Dijk stond aan de rand van het bad, zijn silhouet deels verlicht door de zachte gloed van de zwembadlampen. Hij was de hele dag bezig met de schoolreis te begeleiden, hier en daar zwemmend in een rustig hoekje van het bad, maar altijd oplettend. Toch trok zijn aanwezigheid altijd op een bepaalde manier aandacht. Het was niet opdringerig; het was eerder een kalme vanzelfsprekendheid, alsof hij moeiteloos in elke situatie paste.

“Ah, professor!” riep Joshua uit met een brede grijns. ‘Professor’ was een ietwat goedkope en totaal niet grappige bijnaam die eigenlijk alleen Joshua gebruikte omdat van Dijk een zeer integere docent Nederlands was. “We vroegen ons al af of u ons nog zou vergezellen.”

Van Dijk glimlachte warm, de beleefde toon van Joshua duidelijk herkennend. “Het leek me dat ik een momentje moest nemen om te zien hoe het jullie vergaat,” zei hij luchtig. Hij waarde door het water en zakte soepel op een plek naast Evelien neer.

“Het gaat hier prima toch, mensen?” Joshua klapte in zijn handen alsof hij een groepsbijeenkomst leidde. “We hadden het net over hoe we ons perfect voorbereiden op de vakantie.”

Van Dijk liet een zacht lachje horen. “Dat klinkt als een onderwerp dat de moeite waard is.”

De rest van de groep accepteerde zijn aanwezigheid zonder poespas, met een paar knikkende hoofden en een luchtige opmerking hier en daar. Kristie keek even op vanuit haar gesprek met Bram en gaf een beleefd glimlachje, en draaide zich toen weer naar hem terug. Het voelde allemaal moeiteloos en ontspannen, zoals het de hele dag al was geweest.

Evelien voelde hoe het water rond haar borrelde terwijl van Dijk naast haar plaatsnam. Hij leek geen moment te aarzelen, alsof deze plek naast haar hem toevallig was toebedeeld, maar Evelien was zich ineens heel bewust van de ruimte die hij innam. Zijn aanwezigheid had een ander gewicht dan die van de anderen; niet zwaar of intimiderend, maar rustiger, bedachtzamer.

Joshua probeerde het gesprek weer op gang te krijgen. Hij keek naar Van Dijk, hoopvol dat zijn grapjes zouden aanslaan. “Heeft u eigenlijk vakantieplannen, professor? Of zitten de werkstukken u nog steeds tot aan de nek?”

“Een beetje van beide,” antwoordde Van Dijk met een glimlach. Evelien verstarde toen ze opeens zijn harige bovenbeen als een schuurspons tegen het hare voelde. “Ik probeer ruimte te vinden voor ontspanning, maar de essays hebben natuurlijk altijd prioriteit.”

Ze wist niet zo goed of ze moest verschuiven. Nee, dat zou teveel opvallen. Gelaten accepteerde ze haar positie. “Typisch,” lachte Joshua, terwijl hij zijn handen in het water klapte. “Dat is waarom ik nooit ‘professor’ wil worden. Veel te veel werk.”

Gezien haar ongemak was Evelien opgelucht dat de harde waterstralen alles woelig genoeg maakte, zo dat niemand kon zien hoe dicht van Dijk tegen haar aan zat. “Het heeft zijn voordelen,” zei Van Dijk, net iets te betekenisvol naar Evelien’s idee. Hij richtte zich kalm tot de rest van de groep. “Hoe zit het met jullie? Al grootse plannen?”

Joshua begon enthousiast over zijn skitrip met zijn ouders naar de Alpen, en het gesprek verplaatste zich naar vakantieverhalen en plannen. Evelien luisterde half, haar blik af en toe naar Kristie en Bram glijdend, die in hun eigen wereld leken te verkeren, terwijl ook haar wereld nu al een tijd aan het krimpen was.

Van Dijk leunde nog verder naar haar toe, zijn stem laag genoeg dat het alleen voor haar bedoeld was. “Hoe zit het met jou, Evelien? Heb je ook grootse plannen?” De oneindige bubbels van de zitplek zoemden zacht, omhoog borrelend rond de groep terwijl gelach en stemmen zich mengden in een ontspannen ritme. En nog steeds zijn been, zijn mannelijke, gespierde, harige been. Ze kon niet zomaar weg, dat zou opvallen. Des te meer als toevallig het enige schoolmeisje dat naast een docent zat opeens weg zou vluchten.

Van Dijk daarentegen, zat ontspannen, de normaalste zaak van de wereld. Zijn reputatie als toegankelijke docent was meer dan terecht. Hij luisterde met een half glimlachje naar het gesprek dat gaande was, zijn houding losjes en natuurlijk. Omdat hij er nu was probeerde Joshua indruk te maken op zijn literaire kennis, athans, de literaire kennis die hij zojuist uit zijn boekenlijst heeft opgedaan.

"Eerlijk gezegd," begon Joshua, nog steeds het in midden van de bubbel cirkel rondbewegend, "ik snap niet waarom Wolkers altijd zo’n gedoe maakt over natuur en seks. Kon hij niet gewoon een boek schrijven zonder al dat ongemak?"

Er was geen gelach, de leerlingen waren uitgekeken op Joshua’s onderwerp en waren onderling aan het kletsen. Van Dijk glimlachte mee en leunde iets naar voren, alsof hij een interessante wending in een betoog verwachtte. “Maar dat ongemak blijft je wel bij, nietwaar? Misschien was dat precies zijn bedoeling.”

Bij het woord ‘precies’ schoot een elektrische schok door Evelien. Een ijzige golf zakte door haar lichaam toen ze uit het niets een grote hand op haar been voelde. “Het blijft bij, ja,” antwoordde Joshua, terwijl hij over zijn woorden struikelde in zijn poging grappig te blijven. “Maar ‘Turks Fruit’… serieus wat is deze?” Door de luide stereotypische imitatie was de aandacht van de groep weer terug. “Het lijkt alsof hij halverwege dacht: ‘Laat ik er gewoon iets cringe van maken.’”