Voor-ontmaagding!? Evelien was zo verontwaardigd dat ze niet eens eens wist wat ze zichzelf als antwoord hoorde mompelen. Hoewel ze snel weg wilde trok ze zich toch met moeite, gefrustreerd los uit het water en stapte het pad op. Op wankele benen gleed ze bijna over de gladde tegels. In haar hoofd was ze blij dat dit nu voorbij was, maar in de rest van haar lichaam, en vooral in haar broekje leek het nog maar het begin. Het geluid van rennende scholieren op de vloer vulde de ruimte. Haar medescholieren om haar heen babbelden vrolijk verder, hun stemmen speelden zich af als achtergrondruis.

“Moet je hem zien...” giechelde Kristie in haar oor. Van Dijk was nog een rondje door het zwembad aan het banen. “Die kan nog even niet uit het water komen”. Evelien snapte al te goed waarom dat was. En toen werkte het ineens pas echt op haar in. Ze was zo bevangen door de vingers die haar zojuist bijna tot een hoogtepunt hadden gebracht, zo gefrustreerd dat de zoemer van het zwembad haar dit beloofde hoogtepunt had ontnomen, dat ze helemaal niet besefte dat ze zojuist écht door een docent in een openbaar zwembad is verkracht.

De prikkels—de geur van douchegel, het scherpe geluid van douches, het geroezemoes dat uit het bad bleef sijpelen—leken zich op te stapelen, maar kwamen niet echt binnen. Het was alsof Evelien zich nergens nog mee kon associëren.

Bij de kluisjes stopte Evelien, haar gedachten nog half in het gesprek en, wat was het, een stille worsteling, met Van Dijk. Zijn woorden hadden een gewicht dat nu, in de stilte na het water, nog een keer in haar hoofd klonken terwijl ze nog steeds een diep gebrek in haar smachtende poesje voelde.

Ze opende haar kluisje met een roesachtig automatisme, haar vingers gleden langzaam over het sleuteltje aan haar polsband. De metalen deur zwaaide open, en de vertrouwde geur van haar eigen kleren kwam haar tegemoet. Een docent had haar verkracht. In het openbaar. In het midden van haar onwetende klasgenootjes. Voor de ogen van haar wetende boezemvriendin.

Ze pakte haar tas en liep langzaam richting de kleedhokjes. Om haar heen was het druk, jongeren spraken luid, sommigen brallend, anderen gewoon gezellig in gesprek. Het leek alsof ze allemaal meer energie hadden gevonden na de vermoeiende dag, alsof de overgang van water naar vaste grond hen weer tot leven had gewekt.

Evelien voelde zich los van dat alles, verdwaasd. Waar haalde hij het gore lef vandaan? Zo’n enorm risico? Hij had haar hele leven voorgoed kunnen verpesten. Ze gleed een kleedhokje in, trok de deur dicht achter zich, en liet haar tas op de vloer zakken. Het was een klein moment van rust, afgesloten van de rest door flinterdunne wanden.

Ze staarde even naar de wand voor haar, haar gedachten verward maar niet onaangenaam. Het gore lef inderdaad. Maar het grootste risico lag bij van Dijk zelf. Ze ontdeed haar bikini-topje. Het risico dat hij nam, zijn baan, zijn familie, zijn vrijheid. De bubbels van het bad leken nog steeds na te trillen in haar spieren, net zoals zijn vingers. Allemaal voor... haar.

Dat was ook weer waar. Van Dijk had zijn hele leven voor haar op het spel gezet, begreep ze nu. Speciaal voor haar! Een warme gloed steeg vanaf haar tenen op. Alleen voor mij! Hoe lang zou hij in de klas naar haar gekeken hebben zonder dat ze het zelf door had? Hij kende haar al van de brugklas. Hoe lang had hij op haar geaast? Of was dit iets, dat hij, net als zij, zich pas begon te realiseren toen haar heupen en borsten steeds weer wijder ondergoed nodig hadden? Volgend jaar zou ze haar centrale examen doen. Misschien zag hij zijn laatste absolute buitenkans en greep hij die.

Het gesprek met Van Dijk bleef in fragmenten door haar hoofd fladderen. Het had geen haast, geen richting, maar het was er. Hij moest vast een enorme stijve hebben gehad, dacht ze. Ze probeerde zich een voorstelling te maken van zijn stijgerende paal in zijn broek terwijl hij haar tegenover haar klasgenootjes ongemerkt als een soort instrument bespeelde. Niemand die het door had, of nou ja, afgezien van Kristie natuurlijk, die heeft van hun ‘show’ kunnen genieten.

Buiten hoorde ze iemand lachen, een vrolijke, schelle uitbarsting die doordrong tot in het hokje. Het bracht haar even terug naar het hier en nu. Ze stapte uit haar bikinibroekje en legde het op het bankje, alsof het een stille getuige was waar ze zorgvuldig mee moest omgaan. Een kledingstuk waar vandaag niet één, maar twee mensen in hadden gezeten. Ze begon zich langzaam af te drogen, haar bewegingen traag en bijna mechanisch. Dat verlangen naar een orgasme was er nog steeds. Ze voelde zichzelf vanonder. Haar vingers gingen door haar toefje schaamhaar net zoals van Dijk dat had gedaan. Het was nog niet bepaald veel, alleen Kristie zeurde altijd dat dit een keer geschoren moest worden. Maar waarom zou ze dat doen? Of eerder, voor wie zou ze zoiets doen? Haar vinger gleed ietsjes verder. Hoewel ze zich had afgedroogd was ze drijfnat.

Zou ze hier durven af te maken wat haar eigen docent zo net was begonnen? Zou ze zich hier, met al die schaterende scholieren in de kleedhokjes rondom haar, zichzelf ordinair durven vingeren? Los van alles zou dat op zichzelf natuurlijk normaal zijn. Maar tevens zou ze daarmee voortzetten wat meneer van Dijk haar zojuist heeft aangedaan. Alsof wat haar leraar zojuist in haar heeft losgemaakt, op een een verkeerde plek, permanent weer zou bevestigen. Zou ze het zo graag willen dat ze zichzelf medeplichtig zou maken aan haar eigen verkrachting? Kristie zou er niet over twijfelen, die zat vast nu al ergens in een kleedhokje stoom af te blazen. Gedachteloos voelde ze over haar linkerborst, haar tepels waren, ondanks de warme zwembadlucht, spijkerhard.

Er stond al enige tijd iemand zachtjes maar haastig op de deur te kloppen. “Eef... zit je hier?” hoorde ze Kristie voorzichtig vragen. Wat moest die nu weer!? Ze hield haar handdoek voor haar lichaam en opende de deur op een kier. Niet Kristie, maar meneer van Dijk duwde met onverbiddelijke kracht de deur open en nog net zag ze achter hem Kristie, al lang en breed aangekleed, met de grootste grijns aanmoedigend haar duim naar haar opsteken, voordat hij resoluut de deur achter zich dichtduwde.