.

De vondeling


Iedereen heeft het er altijd over, een ‘Witte Kerstmis’, en juist nu we dit Kerstspel doen valt er sneeuw, voor het eerst sinds lange tijd met Kerstmis! Het hele land was er gisteren al opgewonden van, voor de een is het het mooiste wat er is, terwijl het voor de ander een drama met veel gedoe op de weg is. Wat mij betreft is het gewéldig, het is heel mooi, de Kersstal en de Kerstmarkt in een witte omgeving, het geeft nog meer sfeer. Voor mij had het alleen wel even mogen ophouden nu ik op de fiets zit, ik zie geen steek met al die vlokken die steeds in mijn ogen waaien.


We gaan op deze laatste dag voor Kerstmis vanwege de verwachtte drukte in de stad extra vroeg open en ik heb beloofd dat ik vandaag voor de opvang van de dieren zal zorgen. De dierenboerderij brengt de schapen, geitjes, ezel en dit keer ook een kalfje al om half negen uur en dan moet er iemand zijn om ze op te vangen. Ik ben een beetje aan de late kant, ik moet echt stevig doorfietsen en ondertussen ook nog uitkijken dat ik niet onderuitga in de al best wel dikke laag sneeuw.


Dierenliefde

Maya en ik zijn allebei lid van een toneelgroepje en toen we een paar maanden geleden een mailtje kregen voor vrijwilligers om de Kerststal te bevolken heb ik me meteen opgegeven, omdat Maya het ook deed. Prompt werd zij uitgekozen om Maria te zijn, dankzij haar donkere uiterlijk. Ze is een jaar of vijf terug met haar ouders vanuit Syrië hier naartoe gekomen, omdat het in hun land voor hen als Christenen te gevaarlijk werd. Ze kwam vrij snel daarna bij de toneelgroep om nieuwe contacten te maken en dat is haar wel gelukt, echt iédereen mag haar! En wat ze vaak zeggen over vluchtelingen, dat ze niet integreren, gaat in ieder geval niet op voor haar. Ik ken eigenlijk geen ander meisje dat zo haar best doet om erbij te horen en om die moeilijke taal van ons te leren.

Ik mag haar dus heel erg graag en ik was daarom blij dat ik werd uitgekozen om Jozef te zijn, net als Maya vanwege mijn donkere uiterlijk. Ik heb de afgelopen week een beetje mijn baard laten staan en met de bruine omslagdoek over mijn haar vind ik mezelf best wel een echte Jozef. Maar Maya verslaat iedereen, ze komt uit hetzelfde deel van de wereld als waar vroeger Maria leefde en ze ís haar gewoon. Hier in het westen wordt Maria altijd als een wit mens afgebeeld, met blauwe ogen en zo, maar dat is natuurlijk onzin, want zo’n vrouw trof je in die tijd echt niet aan in Palestina.

Als ik arriveer is Piet van de kinderboerderij net gearriveerd, met zijn aanhanger vol met dieren. Ze staan met zijn allen een hoop drukte te maken, dit is inmiddels de zesde ochtend op rij dat ze hier worden afgeleverd, maar voor hen blijft dit natuurlijk heel onwennig, dat gesjouw op en neer. Gelukkig komen ze steeds weer snel tot rust als ze eenmaal vrij worden gelaten. Ze hebben best wel veel ruimte, er is rond de stal min of meer een bosje van dennenbomen gemaakt met op verschillende overdekte plekken voer en stro om in te liggen, ze kunnen zich hier prima een dag amuseren.

Samen met Piet maak ik eerst de onderkomens voor de dieren schoon, daarna verversen we het hooi en het drinkwater. Dan is het tijd om de dieren vrij te laten en een hoop lawaai makend nemen ze de ruimte binnen de omheining in gebruik. Ik vind het superleuk om ze te bekijken, dieren zijn zo puur en zo eerlijk, als ze je mogen laten ze het merken en als dat niet zo is óok. Ook onder elkaar zijn ze net zo, als je er op let kan je goed zien met wie ze bevriend zijn, ze trekken dan echt naar elkaar toe. Ik kan me wel voorstellen waarom mensen in vroegere tijden zo’n nauwe band hadden met dieren en er ook vaak mee samenleefden onder éen dak, zoals op boerderijen. Ze zijn puur en vertrouwen je onvoorwaardelijk.

Het is zo anders dan met de mens in de moderne tijd, die altijd zichzelf vooropstelt en voortdurend de eigen plannetjes en belangen voor laat gaan. Ik voel me daar niet echt bij thuis en voor mij was dit reden om als kind al min of meer intuïtief de keuze te maken om dierenarts te willen worden. Inmiddels studeer ik al twee jaar daarvoor en voor de organisatie van de Kerststal is het ook best wel een geruststelling dat ik veel van de dieren afweet. Ik houd ze dan ook de hele dag zorgvuldig in de gaten.

Kerstkindje

Als het hele beestenspul, inmiddels rustig en tevreden, zijn plekje heeft gevonden ga ik de Kerststal binnen om die op orde te brengen. De Kerstmarkt opent om tien uur en zo meteen komt Maya, we beginnen meestal de dag samen om ons voor te bereiden en niet veel later komt dan ook de rest van de groep die de herders spelen. Vandaag doen er ook twee meisjes extra mee die engelen zullen zijn, speciaal daarvoor werd boven de stal een platformpje gebouwd waar ze af en toe op moeten gaan staan. Ik hoop dat het te doen is met al die sneeuw.

Heel even neem ik de tijd om van het uitzicht op de sneeuw te genieten, het ziet er prachtig uit! Al die chaletjes die nu een wit dak hebben, het plein dat helemaal is verdwenen onder een dikke laag sneeuw, de kerstboom met de onder het gewicht afhangende takken en vooral … de stilte! Sneeuw verandert de wereld en maakt alles stil. Mijn moeder zei het vanmorgen voordat ik vertrok ook al, dat dat misschien wel de reden is waarom mensen altijd zo naar de magie van een ‘Witte Kerstmis’ verlangen, omdat dan alles even anders en vreedzaam wordt. Als dat zou kunnen…

De Kerststal bestaat uit twee delen, het voorste deel heeft dubbele deuren die straks opengaan en daar zitten we als de mensen voorbijtrekken. Daarachter hebben we een afgesloten deel waar alleen wij mogen komen, waar we een koelkast hebben en warme drankjes kunnen maken. Omdat we wisten dat het vannacht koud zou worden hebben we gisteravond in de stal een kacheltje aangezet, om te voorkomen dat de boel zou bevriezen en daarom is het er nu best wel een aangename temperatuur.

Ik vul de koffiemachine met vers water, en maak voor mezelf alvast een kopje. Even zitten, de fietstocht door de sneeuw was pittig en na samen met Piet de dieren te hebben verzorgd ben ik wel even toe aan een koffietje. Er staat een tafel met een paar stoelen en als ik eenmaal zit valt me opnieuw op hoe stil het is, hoe de sneeuw alle geluid dempt. Rond deze tijd worden de winkels en de horeca al volop bevoorraad en is dat allemaal goed te horen, maar nu dringen die geluiden amper door.

Dat is ongeveer het moment dat ik voor het eerst het geluidje hoor, vlakbij, wat geritsel in hooi of stro, alsof een van de dieren in de Kerststal rondscharrelt. Ik kijk even om de hoek, want dat is niet echt te bedoeling, ze hebben hun eigen onderkomen in het deel naast ons. Als ik niks zie ga ik weer zitten, maar al snel hoor ik weer hetzelfde geluid, maar dit keer vergezeld door een kreetje. Huh, een klein kind? Opnieuw neem ik een kijkje en pas nu zie ik dat er een levend kindje in de kribbe ligt. Ik ben stomverbaasd, wat is dit nu, hebben we afgesproken dat er vandaag een echt kindje zou komen? En waar is de moeder dan, hoe kwam het hier terecht?

Ondertussen maakt het kindje steeds meer geluid en begint het serieus op een huilbui te lijken. Pas als ik het uit de kribbe haal valt me op dat er een grote tas naast staat, die bij nadere inspectie vol blijkt te zitten met luiers, kleertjes, melkpoeder en een flesje. Ik neem het huilende kindje uit het hooi en meteen als het in mijn armen ligt stopt het met huilen. Ik heb niet veel verstand van baby’s maar ik schat dit kindje toch echt niet ouder in dan een paar weken. Niet te geloven, welke vader en moeder lenen hun kindje uit voor een toneelstukje, want dat is dit toch, om er dan zelf niet eens bij te willen zijn. Je legt toch niet zomaar je kindje ergens neer om dan meteen weer te verdwijnen?

Jozef, Maria en het kindje

Pas als ik me dat realiseer, hoe raar het is dat er geen ouder is blijven wachten, valt het kwartje: een vondelingetje? Dan moet ik snel even buiten kijken, je hoort toch altijd dat ze op een afstandje blijven toekijken, om te zien of het kindje goed terecht komt? Maar als ik de baby terug wil leggen maakt ze, of hij, meteen een flinke hoop lawaai. Van schrik neem ik het kindje weer in mijn armen, om het te troosten. Dan bekijk ik het eens goed, het heeft een lief gezichtje, met al best veel donkere haartjes en een paar blauwe ogen die me nieuwsgierig aankijken. Niet te geloven, sta ik hier ineens met een baby in mijn armen, het roept een heel bijzonder gevoel op, van bescherming en zorgen dat het goed komt voor dit kleine mensje. Is dat wat vaders en moeders voelen, dat je ervoor moet zorgen dat je kindje niks overkomt en het goed heeft? En hoe kan het dan in hemelsnaam dat iemand zomaar z’n baby hier achterlaat…

Gelukkig komt op dat moment Maya binnen, net als ik eerder vanochtend wit van de sneeuw en een beetje mopperend dat het eigenlijk veel te koud is. Ik weet dat ze af en toe de warmte van haar vroegere vaderland mist maar meestal weet ze prima te dealen met ons klimaat, zolang het maar niet regent. En niet sneeuwt dus.

Pas als ze haar jas heeft uitgedaan kijkt ze eens goed rond en valt het haar op dat ik met een levensechte baby in mijn armen sta. ‘Hey Joshua, hoe komt dat kindje hier? Lag het hier al toen je binnen kwam?’ Als ik knik dringt bij haar sneller dan bij mij het besef door wat er aan de hand kan zijn, dat het waarschijnlijk om een vondelingetje gaat. Net op dat moment besluit de baby weer een keel op te zetten en als ik zeg dat er voeding in de tas zit zet ze de waterkoker aan en even later heeft ze een flesje warme babymelk klaar. Stoer wel dat ze dat zo maar even fikst, ik zou geen idee hebben hoe je zo’n flesje klaarmaakt.

Ik geef haar het kindje en als dat tevreden begint te drinken trek ik m’n jas aan, loop naar buiten en check rond de Kerststal en op het plein of ik een jonge moeder of vader zie die bij ons de boel in de gaten staat te houden. Maar ik zie niemand die daarop lijkt en ook bij de chaletjes waar ik navraag doe heeft niemand iets gezien. Als ik weer terugkom in de Kerststal en Maya zo met dat kindje in haar armen zie zitten, raakt het een diep snaartje. Het maakt in mij het besef los hoe een mooi gezicht dit is, precies dit is het wat we hier naspelen, de liefde van een moeder voor haar kindje. Maya houdt de baby dicht tegen haar lijf en kijkt het kindje onafgebroken aan terwijl ze het de fles leeg laat drinken.

Pas als ze opkijkt zie ik dat ze tranen in haar ogen heeft. Ik schuif de andere stoel dicht naast haar, sla mijn arm om haar heen en vraag zachtjes wat er is. Eerst kijkt ze me alleen maar aan met haar betraande ogen maar dan vertelt ze, fluisterend bijna, dat haar babyzusje tijdens de vlucht van Syrië naar Nederland overleed. Het vatte een zware kou en omdat er niet op tijd doktershulp was overleed ze, waardoor Maya’s moeder eigenlijk tot de dag van vandaag ongelukkig is. Ik trek haar nog iets dichter tegen me aan om haar te troosten.

En zo zitten we daar samen, totaal onverwacht met een kindje dat aan onze zorgen is toevertrouwd, in een stal, net als Jozef en Maria destijds. Maar dan wel met dat verschil dat het niet óns kindje is, maar dat wel alle behoefte om het goed te verzorgen in ons wakker heeft gemaakt.

Kerstsfeer

‘En nou?’ vraagt Maya na een tijdje. Ja, daar zat ik ook al over na te denken. De tijd dringt, al over een half uur kunnen de mensen weer langs komen lopen en dan zal er toch een oplossing moeten zijn voor dit kindje. Maar als ik zeg ‘we moeten de politie bellen’ reageert Maya dat ze dat moeilijk vindt: ‘waar blijft dat kindje dan?’ Ik haal mijn schouders op, ik weet het ook niet: ‘ze zullen wel een pleeggezin zoeken, toch?’ Niks doen is geen optie en dus bel ik met het politiebureau. Daar vertellen ze dat de wijkagent zo snel mogelijk langs komt, maar dat het door de inmiddels dichte sneeuwval extreem druk is met ongelukjes in de binnenstad en dat het dus wel even kan duren.

Als de jongens en meiden arriveren die de herders en de kerstengelen spelen is iedereen eerst verbaasd en later net als wij ontroerd door de aanwezigheid van het kindje. Zonder uitzondering voelt iedereen dat dit wel een heel bijzondere situatie is, dat juist op de dag voor Kerstmis dit kindje in onze Kerststal te vondeling is gelegd. Een van de meisjes spreekt de hoop uit die we allemaal stiekem hebben, dat de vader of de moeder spijt krijgt en het kindje op komt halen voordat de politie arriveert. Maar die hoop blijkt ijdel, de hele ochtend is de baby bij ons en wordt het door Maya en mij verzorgd. Schone luiers, een slaapje, het flesje, het komt allemaal voorbij en het kindje lijkt het allemaal prima te vinden. Het blijkt trouwens een jongen te zijn en als iets hem niet zint zet hij een flink stemmetje op, maar zodra we hem knuffelen en een flesje of een schone luier geven is hij innig tevreden en slaapt hij al gauw weer in.

Het is nog drukker dan andere dagen, een eindeloze stoet mensen trekt langs en het is opvallend hoe veel meer reacties we krijgen dan anders. Vooral vrouwen reageren heel erg op het slapende kindje, het maakt echt wat in de mensen los en al die tijd zorgen Maya en ik ervoor dat ’t het kindje aan niets ontbreekt. Pas tegen drie uur arriveert de wijkagent, vergezeld door een andere jongere agent en een vrouw die van de kinderbescherming blijkt te zijn. Zij neemt het kindje over terwijl de agent Maya en mij uithoort over de omstandigheden waaronder we het kindje hebben gevonden. Ook moet ik uitgebreid vertellen over mijn rondje over de Kerstmarkt om te checken of een van de ouders nog in de buurt was.


Verweesd

Als ze niet veel later zijn vertrokken en het kindje weg is blijven we stil en verweesd achter, en dat geldt voor iedereen die aan het spel meedoet, tot nu was het vandaag écht en ineens is het weer een toneelstukje. Een half uur lang zit ik met Maya in het afgeschermde deel van de Kersstal, ze huilt tranen met tuiten en ik troost haar zo goed mogelijk, terwijl ik het er zelf ook best moeilijk mee heb. Als we terug onze plaatsen hebben ingenomen is het vervreemdend, om weer het spel op te pakken met een pop in de kribbe, het voelt nu ineens zo nep. Vanwege Kerstavond blijft de Kerststal vandaag open tot na de nachtdienst en we zijn dan ook blij als rond zes uur de mensen arriveren die het voor de avond van ons overnemen. Morgen Eerste Kerstdag is sowieso de laatste dag dat er levende mensen en dieren zijn, daarna komen er weer beelden te staan.

Ik vraag Maya of ze zin heeft om nog wat met me te drinken en even later zitten we op het terras van de ijsbaan achter een mok warme chocola met slagroom, allebei met onze benen onder een fleecedekentje. Daar vertelt Maya hoe bizar het is dat dit nu net met dat kindje gebeurde, terwijl bij haar thuis een paar weken terug ook alles weer werd opgerakeld door de bevrijding van hun land van de dictator Assad. Haar ouders zijn al dagenlang van de kaart, omdat ze nu een keuze moeten maken, blijven of teruggaan. Haar vader wil liefst teruggaan, maar haar moeder wil niet meer in een land wonen dat haar haar kindje afnam. Maar of ze sowieso nog hier mogen blijven…?

Opnieuw moet Maya huilen en als ik beschermend een arm om haar heen sla kruipt ze in het holletje van mijn oksel en legt ze haar hoofd op mijn schouder. Zo zitten we een tijdje, in stilte, de gebeurtenissen van vandaag verwerkend en ondertussen toch ook genietend van het schouwspel van de sneeuw. De stad is verdwenen onder een serieus pak sneeuw en het is zo mooi hoe alles werd bedekt met een witte laag die de alledaagse werkelijkheid totaal heeft veranderd. Iedereen geniet ervan, het is op de Kerstmarkt een komen en gaan van mensen met uitbundige kids op sleetjes of van koppeltjes die genietend samen een ommetje tussen de chalets maken.

Ondertussen voel ik hoe er iets tussen Maya en mij groeit, al een tijdje trekken we als we repeteeravonden van de toneelgroep hebben naar elkaar toe en de ervaring van vandaag heeft dat versneld. Ze woont aan dezelfde kant van het centrum als ik en samen fietsen we terug naar huis, voorzichtig, want jammer genoeg is de sneeuw op de wegen inmiddels een behoorlijke blubber geworden. Bij haar thuis aangekomen nemen we wat onhandig afscheid tot ze me een snelle kus op mijn wang geeft, waarna ik met een opgetogen hart naar mijn kamer fiets.

Later op de avond ga ik bij een van mijn vrienden gourmetten en morgen heb ik bij mijn ouders het traditionele Kerstetentje. Als ik bel met mijn moeder om haar te vertellen over de vondst van dat kindje, en wat dat deed met Maya en hoe het daar nu thuis is, stelt ze voor Maya en haar ouders uit te nodigen voor het eten morgen. Dat vind ik een prachtig idee, misschien helpt het die mensen om weer wat in de rust te komen. Ik stuur Maya een appje daarover en tot mijn geluk antwoordt ze binnen het half uur dat haar ouders ‘zich vereerd voelen’ en dat ze komen!

Vrede op aarde…

De volgende morgen sta ik op de afgesproken tijd met de auto van mijn ouders voor hun deur, waarna Maya, haar broertje Ghazi en haar ouders op hun mooist aangekleed instappen. In het begin is het een beklemmend stil maar als Maya’s broertje een beetje opgewonden naar allerlei knopjes wijst en vraagt waarvoor die dienen ben ik blij daarop in te kunnen gaan en algauw komt er een luchtiger sfeertje. En zo gaat het ook als we eenmaal bij mijn ouders zijn, Ghazi is supervrolijk en terwijl hij zijn ogen uitkijkt naar de Kerstboom en alle versieringen stelt hij duizend-en-een vragen.

Mijn moeder is iemand die nooit om de dingen heen draait en zodra iedereen zit met een glaasje door mijn vader zelfgemaakte punch vraagt ze rechtsreeks aan Maya’s ouders hoe het nu voor hen is, dat hun land werd bevrijd van Assad. Maya’s vader vertelt hoe het leven in hun vaderland voor hun vertrek was, hoe ze steeds meer werden vervolgd om hun Christen-zijn. Toen vervolgens de burgeroorlog uitbrak kwam daar nog eens de terreur van de staat bij, reden waarom ze besloten te vertrekken. En hoe gaat dat nu verder, de opstandelingen zijn immers voor een groot deel ook Jihadisten, zullen die niet een nieuwe dictatuur beginnen? Het is allemaal zo onzeker…

Een tijdlang wordt dit allemaal besproken en als dan ook nog blijkt dat tijdens de vlucht hun jongste kindje overleed pinkt zelfs mijn moeder een traantje weg. Maar gelukkig wordt het daarna toch heel gezellig, op een gegeven moment gaat mijn vader aan de piano zitten en begint hij wat kerstliedjes te zingen. Maya, Ghazi en ik zingen die luidkeels mee terwijl hun ouders het glimlachend bekijken. Het eten smaakt heerlijk en uiteindelijk wordt het nog best wel laat. Na het toetje krijgt Ghazi toestemming om op een tablet een game te gaan spelen, zodat er een beetje rustig gepraat kan worden.

Maya en ik blijven erbij zitten tot ze me op een gegeven moment vraagt of ze de kamer mag zien die ik hier vroeger had. Eerlijk gezegd ben ik daar niet zó blij mee want qua looks is het een echte tienerkamer, terwijl ik inmiddels toch wel een stuk ouder ben. Een beetje giechelend bekijkt ze mijn verzameling zelfgebouwde vliegtuigjes en schelpen en weet ik wat al niet meer wat ik in die tijd allemaal verzamelde. Maar al gauw komen we op mijn bed te zitten en daar, dicht tegen elkaar zittend terwijl Maya weer in de kom van mijn arm is gekropen, vertelt ze me dat ze me lief vindt. Ik kan mijn geluk niet op want de afgelopen paar dagen ben ik echt verliefd geworden op haar.

Ik antwoord dat ik haar ook heel lief vind en niet veel later kussen we elkaar voor het eerst. Het is allemaal nog heel zedig, lippen op lippen, maar toch, ze vindt me leuk en ze wil wel iets me mij. De ervaring met die kleine baby van gisteren heeft ons dichter bij elkaar gebracht, de drempels om elkaar te laten merken wat we voor elkaar voelen zijn door wat dat kindje is overkomen zo onbeduidend geworden, dat we onze gêne om voor ons gevoel uit te komen overboord hebben gezet. En zo zitten we, close naast elkaar, elkaar dingen vertellend uit ons leven, terwijl onze lichamen elkaars signalen leren herkennen.

Het is al laat als haar en mijn familie hartelijk afscheid nemen, het was niet alleen een emotionele maar ook een gezellige middag en avond. Het is duidelijk dat dit haar ouders goed deed, ze zijn vrolijker en meer ontspannen dan toen ik ze ophaalde. Nog toen we op mijn kamer zaten vroeg ik Maya om morgen met me te gaan schaatsen en ze stemde daar met een vrolijk ja-knikken mee in, een heerlijk vooruitzicht!

Voorspel

De volgende dag, tweede Kerstdag, treffen we elkaar rond elf uur bij de ingang van de Sint Jan. We gaan eerst de kerk binnen en lopen daar net als vele andere mensen de omgang, om de versieringen te bekijken en de sfeer van Kerstmis nog wat extra op te snuiven. Het is toch wel vreemd, dat steeds minder mensen naar de kerk gaan, maar dat bijna iedereen met Kerstmis toch de behoefte heeft er nog een keer te komen. Nou ja, het is ook wel heel erg de moeite waard, alleen al die immens grote kerk al, niet te geloven hoe ze die vroeger hebben gebouwd. En dan dat sfeertje, de geur van wierrook, de immense gebrandschilderde ramen in de meest bijzondere kleuren, al die beelden, zo anders dan anders.

Eenmaal terug buiten lopen we nog even langs ‘onze Kerststal’, de laatste groep mensen die er nu zit gedag zeggen. Opnieuw moeten we allebei weer aan het jongetje denken dat we er gisteren vonden en Maya fluistert hoe het nu met hem zou zijn. Ik wil dat ook graag weten en we spreken af dat we daar morgen naar gaan informeren, het is toch een beetje ‘ons kindje’ en we willen weten hoe het is terecht gekomen.

Op de ijsbaan is het gezellig druk. We kiezen allebei voor kunstschaatsen, die ons door een leuk meisje met een flinke bos warrige krullen worden aangemeten. Als ik vraag of ze tot nu toe goede zaken hebben gedaan lacht ze breed, dat dit het eigendom is van de vader van haar vriendje en dat die iedere dag zonniger oogt als hij even een kijkje komt nemen. Fijn, als het goed loopt zal de Kerstmarkt volgend jaar zeker terugkomen, dat is in deze stad niet altijd zeker.

Het is in het begin even stuntelen en een paar keer vallen maar al gauw krijgen we allebei de slag toch wel te pakken. Zeker voor een meisje uit een land waar ze geen ijs kennen heeft Maya het al snel onder de knie, nadat we samen enkele rondjes maakten en wat figuren oefenden durft ze het op een gegeven moment zelfs aan een kleine pirouette te maken. We hebben een paar uur lang de grootste lol en het is absoluut lekker om elkaar veel aan te kunnen raken.

Als ik na afloop voorstel om samen weer wat te drinken komen we op een van de terrassen terecht, heerlijk onder een infraroodlamp, genietend van een flinke mok chocola, met daarboven op een flinke dot slagroom. Als Maya na haar eerste slok heel schattig wat slagroom aan het puntje van haar neus heeft zitten buig ik me naar haar toe en lik ik het eraf vanaf. Ik weet eigenlijk niet wat me bezielde, zo vrijpostig, ik heb me juist voorgenomen om voorzichtig te zijn met dit meisje, maar Maya reageert met een giecheltje en geeft me als dank een zoentje op mijn wang.

Het is zo romantisch, dit, ik had niet verwacht dat ik er zó gevoelig voor zou zijn. Het is absoluut de hele sfeer rond Kerstmis die dit aanwakkert maar het meest van alles is het toch dit meisje, dat heel bijzondere gevoelens in me heeft wakker gemaakt. Ze heeft al zoveel nare toestanden meegemaakt, ik wil niet dat daar door mij nog een foute ervaring bijkomt. Maar terwijl ik me dus heel beschermend probeer te gedragen zegt Maya tot mijn stomme verbazing, als ik vraag of ze nog een mok chocola lust, dat ze liever naar mijn kamer zou gaan…

Als ik haar bijna ongelovig aankijk zegt ze, zachtjes, bijna verontschuldigend ook: ‘ik had nog nooit wat met een jongen Ik wil nu geen drinken meer, ik wil jou.’ Ik weet niet wat me overkomt, de meisjes waar ik meestal mee naar bed ga zijn bijna nooit zo open. De sfeer slaat dan ook meteen om, van gemakkelijk en vrolijk naar gespannen en verwachtingsvol. Zwijgend fietsen we even later naast elkaar naar de markt, niet ver daar vandaan heb ik een kamer in een groot studentenhuis.
Ik heb altijd veel aan skaten gedaan en in dat wereldje is het een behoorlijk losse bedoening. Met de skate-meisjes waar ik wat mee kreeg en ook tegenwoordig met de studentenmeisjes gaat het er altijd vlotjes aan toe, meestal liggen we binnen de kortste keren in bed. Maar tot nu leek het me geen goed idee het met Maya ook zo te doen.

Maar die ziet dat dus duidelijk anders want zodra we binnen zijn draait ze zich naar me toe en drukt ze zich tegen me aan. Ik neem dan haar gezichtje tussen mijn beide handen en geef haar een eerste echte zoen, vol haar op haar mond. Na de kus trekken we onze jassen uit en belanden we samen op mijn bed. We knuffelen en ondertussen betasten we elkaars lichaam. Nog steeds voelt het een beetje vreemd om dit met Maya te doen, ik ben haar steeds leuker gaan vinden maar tot nu toe was ik er niet echt op uit om seks met haar te hebben. Dat juist zij dit nu wil had ik echt niet achter dit Syrische meisje gezocht, omdat ze toch uit een andere cultuur komt, waar ze volgens mij anders met deze dingen omgaan.

Elkaar ontdekken

Maar dan zet ik de knop om, als zíj seks wil, wil ik dat natuurlijk ook. Ik wil haar voor deze eerste keer liefst helemaal bloot hebben. Als ik zeg dat ik haar graag wil helpen zich uit te kleden is het heel vertederend hoe Maya verlegen wordt en hoe terughoudend ze nog is. Alsof het te snel gaat en ze meer tijd nodig heeft.
Ik gun haar een adempauze door nu eerst mezelf uit te kleden. Ik neem er rustig de tijd voor, maak er een halve striptease van. Steeds als ik een kledingstuk met een sierlijk gebaar weggooi is er een giecheltje te horen. Maya volgt het zeer geïnteresseerd hoe ik eerst mijn bovenlijf ontbloot en dan een showtje maak door mijn spierballen aan te spannen en houdingen aan te nemen alsof ik een body-builder ben. Wat ik echt helemaal niet ben, hoewel, ik heb best wel goeie spieren, dankzij de sport die ik doe

Ik had me tegen de koud flink aangekleed en ben blij als het de beurt is aan mijn dikke skibroek, lekker wel om die uit te trekken want ik heb het al met al bloedheet. Eronder heb ik een ski-legging aan en als ook die uit is draag ik alleen nog mijn boxer. Ik zie hoe Maya haar onderlip ietsje naar binnen zuigt en erop bijt. Ze vindt het duidelijk spannend, het wordt tijd om haar hierin mee te nemen. Ik trek Maya omhoog tot ze voor me staat, en help haar haar bovenkleding uit te doen. Ze werkt gewillig mee en al snel gesp ik haar behaatje los en help ik haar uit haar broekje te stappen. Tot slot doe ik ook mijn boxer uit en trek haar dan helemaal bloot tegen me aan.

Net als zojuist neem ik haar gezicht tussen mijn handen en kus haar opnieuw vol op haar lippen. Nu opent ze die wél en voor het eerst in ons leven zoenen we elkaar, waarbij onze tongen een puur vreugdedansje uitvoeren. Dan beweeg ik Maya terug naar mijn bed en als ze eenmaal ligt neem ik even de tijd om haar te bekijken. Ze ligt zedig op haar rug, haar armen langs haar lichaam, haar benen gesloten. Ze heeft een mooi lichaam, alles aan haar is precies zoals het moet zijn. Ze doet niet mee aan de mode om alles weg te scheren, boven haar kutje heeft ze een klein driehoekje dik zwart haar. Haar tietjes zijn precies zoals ik ze graag zie, stevig en rond, vol, met donkere kleine tepels, die al goed stijf zijn en als twee uitkijktorentjes ieder op een eigen heuveltje staan.

Het is overduidelijk dat Maya het allemaal ontzettend spannend vindt. Ik buig me over haar heen en geef haar overal op haar gezicht kusjes. Langzaam dwaal ik zo over haar lijf, kusje na kusje op al die mooie plekjes van d’r tot ik bij haar kutlipjes ben, af en toe giechelt ze even omdat het blijkbaar kriebelt of zo. Dan spreid ik een voor een haar benen, ga ertussen liggen en geef een kusje op haar gesloten kutje. Opnieuw is er weer dat giecheltje en als ik Maya dan vragend aankijk zegt ze ‘hmm, lekker Joshua, maar het kriebelt een beetje.’

Met een grijns antwoord ik ‘ohw, maar dat verandert nog wel, liefje’ en meteen daarna lik ik haar kutlipjes open. Dit keer is er geen giecheltje maar een kreuntje en dan ga ik door. Keer op keer lik ik haar kutje van onder naar boven en eindig steeds met een tongpirouette rond haar klitje, net zo lang tot Maya haar bekken steigerend tegen me opduwt.

Voor mijn gevoel is ze zo ver en ik ga languit over haar heen liggen. En terwijl ik Maya weer een tongzoen geef plaats ik mijn pik voor haar kutje en glijd ik voor het eerst bij haar naar binnen. Ze voelt lekker nauw en warm en ontvankelijk. Ik heb al wel eens eerder een meisje ontmaagd en doe het rustig aan. Zodra ik merk dat Maya er wat aan went om mijn pik een stukje in zich te hebben zet ik door tot ik helemaal bij haar binnen ben. Haar reactie is dat ze me nogal krabt, dat worden dus rooie striemen op mijn rug, seksstriemen…

Als ik voel dat Maya er genoeg aan gewend is om me in zich te hebben ga ik haar neuken. ‘Ohw Joshua, ’t doet nog een beetje pijn’ klaagt ze, en dus houd ik me in, om haar eraan te laten wennen.
In plaats daarvan geef ik haar opnieuw een lange tongzoen en als ik na een tijdje voel dat ze zich ontspant zet ik weer aan. Steeds haal ik mijn paal bijna helemaal uit haar kutje en duw hem dan rustig tot de wortel naar binnen. En terwijl ik steeds maar relaxed in en uit haar ga begint Maya tegen te bewegen, ze doet haar benen verder uit elkaar en wil me dus dieper in zich hebben. Na een tijdje slaat ze haar armen om mijn nek en trekt ze me tegen zich aan. ‘Mmm Josh, lekker’ murmelt ze zachtjes in mijn oor en dan voel ik hoe ze voor het eerst klaarkomt.


Het maakt me gek! Hoewel ik los zou willen gaan neuk ik haar zo rustig mogelijk door, om haar orgasme verlengen. Dat lukt me tot ik zelf klaarkom, me zo helemaal met haar verenigend. Uiteindelijk kom ik tot rust en laat me dan languit over Maya heen zakken, hijgend, bezweet waardoor onze lichamen aan elkaar kleven, maar tegelijk is het zó close met mijn Kerstmeisje…


Liefs,
Zazie