Elise stond nog steeds tegen het raam geleund, haar hart bonzend in haar borstkas terwijl Julian de deur uit was verdwenen. De koude lucht leek in het huis te kruipen, alsof het iets duisters met zich meebracht. Ze voelde de warmte van zijn aanraking nog op haar huid, maar die werd nu overstemd door de plotselinge leegte.

Ze wilde roepen, hem terughalen, maar iets in zijn blik had haar de woorden ontnomen. Er was een ernst in zijn ogen geweest die haar stil hield, alsof hij wist wat er buiten op hen wachtte.

Ze liep naar de deur en opende deze op een kier. De wind sneed langs haar gezicht, haar dunne trui bood weinig bescherming tegen de kou. Buiten was het donker, de maan verborgen achter een sluier van wolken.

"Julian?" fluisterde ze, haar stem haast verloren in het gehuil van de wind.

Geen antwoord. Alleen het geluid van de zee, woest en onrustig.

Ze twijfelde, maar zette toch een stap naar buiten. Haar blote voeten raakten het koude hout van de veranda, en een rilling trok door haar heen. Voor haar zag ze een zwakke lichtstraal – Julian’s zaklamp – die tussen de bomen door flikkerde.

Haar benen bewogen bijna vanzelf. Ze wilde niet alleen zijn in dit onbekende, wilde niet dat hij alleen tegenover wat het ook was kwam te staan.

Julian stond stil bij de rand van het bos, zijn blik scherp op iets wat zich in de schaduwen bewoog. Hij had het gehoord – een klap, gevolgd door geritsel – alsof iemand of iets zich te snel had bewogen. Hij voelde haar aanwezigheid achter zich nog voordat ze iets zei.

“Elise,” zei hij zacht, zonder om te kijken. “Ik dacht dat ik zei dat je binnen moest blijven.”

“Ik... ik kon niet,” stamelde ze. “Wat is het?”

Hij draaide zich naar haar om, zijn gezicht half verlicht door de zaklamp. Zijn ogen hadden een intensiteit die haar adem opnieuw deed stokken. “Ik weet het niet,” gaf hij toe. “Maar het is beter dat je teruggaat.”

“Niet zonder jou,” zei ze vastberaden.

Hij glimlachte zwak, zijn blik verzachtend. “Je bent koppig, hè?”

Ze wilde antwoorden, maar op dat moment klonk er opnieuw een geluid. Het kwam vanachter de bomen, die nu bewogen alsof ze werden aangeraakt door iets dat niet de wind was. Julian bewoog zich snel, ging tussen haar en het bos staan. Zijn hand vond de hare, stevig en beschermend.

“Kom,” zei hij, terwijl hij haar terug naar het huis leidde.

Eenmaal binnen sloot hij de deur met een resoluut gebaar en draaide het slot om. Elise voelde haar hele lichaam trillen, niet alleen van de kou, maar van de spanning.

“Wat denk je dat het was?” vroeg ze.

Julian zette de zaklamp op de tafel en keek haar aan. Zijn gezicht was hard, zijn kaken gespannen. “Waarschijnlijk niets. Misschien een dier.”

“Maar je weet het niet zeker,” drong ze aan.

Hij stapte naar haar toe, zijn handen grijpend naar haar armen. “Ik weet alleen dat jij daar niet had moeten zijn,” zei hij, zijn stem streng maar doordrenkt van iets wat op bezorgdheid leek.

Elise voelde de hitte van zijn aanraking, de intensiteit van zijn blik. “Ik wilde bij je zijn,” zei ze zacht.

Dat was genoeg. Julian’s uitdrukking veranderde. De spanning in zijn schouders zakte weg, en zijn handen gleden naar haar gezicht. “Je maakt me gek,” fluisterde hij.

En voordat ze nog iets kon zeggen, drukte hij zijn lippen op de hare. Deze keer was het geen tedere aanraking. Het was rauw, intens, en vol verlangen. Elise voelde hoe haar hele lichaam zich naar hem toe trok, haar handen naar zijn nek gleden en haar vingers zich in zijn haar nestelden.

Hij tilde haar op, alsof ze niets woog, en zette haar op de tafel. Zijn handen verkenden haar lichaam met een soort honger die haar eigen verlangen aanwakkerde. Zijn lippen verlieten de hare, vonden haar hals, haar sleutelbeen, en ze voelde zich verloren in de storm die hij in haar ontketende.

Elise liet een zachte kreun ontsnappen toen zijn handen haar dijen vonden, zijn vingers stevig en vurig. “Julian,” fluisterde ze, haar stem trillend van verlangen en onzekerheid.

“Ik weet het,” antwoordde hij, zijn stem zwaar van emotie. “Ik weet het, Elise.”

De spanning tussen hen bouwde zich op tot het bijna ondraaglijk was, en net toen ze dacht dat ze alles aan hem zou geven, werd de deur met een harde klap opengegooid.

Beiden verstijfden. Julian draaide zich razendsnel om, zijn lichaam nog steeds voor het hare, haar beschermend.

In de deuropening stond een silhouet. Hoog, met brede schouders, en gehuld in de duisternis.

“Julian,” zei de stem. “Het is tijd.”

Elise hapte naar adem, haar lichaam nog steeds trillend van de intimiteit die ze net met Julian had gedeeld. De koude lucht die de kamer binnenstroomde leek alles tegelijk te verstoren en te intensiveren. Julian bleef roerloos staan, zijn brede schouders gespannen terwijl hij het silhouet in de deuropening aanstaarde.

“Wie is dat?” vroeg Elise, haar stem een mengeling van angst en verwarring.

Julian zei niets. Hij zette een stap naar voren, zijn lichaam nog steeds tussen haar en de mysterieuze bezoeker in. “Ik zei dat je weg moest blijven,” zei hij scherp, zijn stem laag maar dreigend.

De man in de deuropening lachte zacht, een geluid dat Elise door merg en been ging. “Je weet beter, Julian. Het is nooit zo eenvoudig.” Hij stapte naar binnen, en het licht van de zaklamp onthulde een gezicht met scherpe trekken en ogen die gevaarlijk glinsterden. “En wie is dit?” vroeg hij, terwijl zijn blik naar Elise gleed.

Julian’s hand balde zich tot een vuist. “Blijf van haar af.”

De man hief zijn handen op in een overdreven gebaar van onschuld. “Rustig maar, ik kijk alleen. Maar je weet net zo goed als ik dat zij nu betrokken is. Je hebt haar zelf in dit spel gebracht.”

Elise voelde hoe de sfeer in de kamer veranderde, de lucht zwaar werd van onuitgesproken woorden. “Julian, wat bedoelt hij?” vroeg ze, haar stem breekbaar.

Hij draaide zich naar haar om, zijn blik zachter, maar zijn ogen nog steeds gespannen. “Ik leg het uit. Later.”

De man grinnikte. “Als er een ‘later’ is.” Hij draaide zich om en liep weg, zijn schaduw lang in het maanlicht dat door de open deur viel.

Julian sloot de deur met een klap en draaide zich naar Elise. Zijn ademhaling was zwaar, zijn gezicht bezweet. “Elise, ik... er zijn dingen die je moet weten.”

Ze voelde hoe haar hart sneller klopte, niet alleen door angst, maar door de intensiteit van de situatie – en de manier waarop hij haar aanstaarde. “Vertel me alles,” zei ze, haar stem trillend maar vastberaden.

Julian pakte haar hand en leidde haar naar de open haard. Hij stak het vuur opnieuw aan en bleef een moment stil, zijn blik in de vlammen. “Ik kwam hier om weg te blijven van... dingen. Mensen. Maar er zijn zaken die je niet zomaar kunt achterlaten. En nu ben jij erbij betrokken.”

Elise wist niet zeker wat hij bedoelde, maar zijn woorden, zijn blik, alles aan hem voelde echt en urgent. Ze wilde hem begrijpen, zelfs als dat betekende dat ze een gevaar zou lopen dat ze nog niet kon bevatten.

“Ik ben niet bang,” zei ze, meer om zichzelf gerust te stellen dan om hem te overtuigen.

Julian draaide zich naar haar om en pakte haar gezicht tussen zijn handen. “Je zou dat wel moeten zijn.”

Voordat ze kon antwoorden, drukte hij zijn lippen op de hare. Het was een intense, hongerige kus, alsof hij haar wilde overtuigen van zijn woorden door zijn aanraking. Elise voelde hoe de wereld om haar heen vervaagde. Alles wat ertoe deed, was dit moment.

Zijn handen gleden langs haar rug, haar heupen, en vonden de rand van haar trui. Hij trok deze langzaam omhoog, zijn vingers brandend op haar huid. Elise beefde, niet van kou, maar van de kracht van zijn aanraking.

Ze keek hem aan, haar ademhaling snel. “Julian...”

Hij trok haar dichter tegen zich aan, zijn lippen zacht maar vastberaden. “Als dit onze laatste nacht is,” fluisterde hij tegen haar hals, “wil ik dat je weet wat je voor me betekent.”

Elise voelde hoe haar lichaam reageerde op zijn woorden, zijn aanrakingen. Ze liet zich volledig meevoeren, haar eigen handen verkenden zijn gespierde rug, de lijnen van zijn borst. De passie tussen hen bouwde zich op als een storm, wild en oncontroleerbaar.

Julian tilde haar op en droeg haar naar de bank bij de open haard. Het licht van de vlammen speelde op hun lichamen terwijl ze zich overgaven aan de intensiteit van hun verlangen. Haar ademhaling versmolt met de zijne, hun lichamen bewogen in perfecte harmonie.

De stilte na hun samenzijn was bijna even intens als de passie daarvoor. Julian hield Elise dicht tegen zich aan, zijn vingers zachtjes door haar haar strijkend. Ze voelde zich veilig, ondanks de dreiging die buiten op hen leek te wachten.

“Wat gebeurt er nu?” vroeg ze zacht.

Julian antwoordde niet meteen. Zijn blik was donker, zijn gedachten ver weg. “Nu bereiden we ons voor,” zei hij uiteindelijk, zijn stem vastberaden. “Want dit is nog maar het begin.”

Elise wist niet wat er zou komen, maar één ding was zeker: ze zou aan zijn zijde blijven, wat het ook zou kosten.